เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 979 พึ่งใครไม่สู้พึ่งตนเอง + ตอนที่ 980 ขายไปราคาสูง

ตอนที่ 979 พึ่งใครไม่สู้พึ่งตนเอง + ตอนที่ 980 ขายไปราคาสูง

ตอนที่ 979 พึ่งใครไม่สู้พึ่งตนเอง

ต้วนเยี่ยปัดมือเฟิ่งจิ่วทิ้งไป ถลึงมองเขา “ผู้ชายสองคนมือไม้อย่าอยู่ไม่สุข”

“ฮ่าๆๆๆ…” เฟิ่งจิ่วหัวเราะลั่น แล้วตบๆ บ่าของเขา “ดังนั้นถึงบอกว่าเจ้าช่างรู้ดี”

ต้วนเยี่ยได้ยินคำพูดนี้ มุมปากก็กระตุก เขารู้ดีนัก มิเช่นนั้นคงไม่พ้นโดนเฟิ่งจิ่วทำให้ลำบาก เอาเถอะ ขอนี้เขาไม่ปฏิเสธ นอกจากเจ้าอ้วน สองคนนอกนั้นคงไม่โง่เขลาเหมือนเจ้าอ้วน

เช่นนี้พวกเขาจึงพักโรงเตี๊ยมต่อไปอย่างอยู่ดีกินดี ส่วนหนิงหลางก็ถูกขังในกรงให้ท้องหิวไปหนึ่งวัน กระทั่งเช้าตรู่วันต่อมา เขาที่ท้องหิวโหยยังถูกพาไปขุดแร่ยังภูเขาด้านหลังตลาดใต้ดิน บ้างยกบ้างย้าย

พระอาทิตย์ส่องหัว เหงื่อไหลลงหลัง มือเท้าล้วนผิวหนังหลุดลุ่ยพุพอง เขาที่ทั้งหิวทั้งเหนื่อยปวดเมื่อยไปทั้งร่าง จุดที่ฟกช้ำบนหน้ายังไม่หาย ซ้ำยังเปื้อนฝุ่นเถ้ากระด่างกระดำ น่าลำบากใจยิ่ง

“ฮือ… ข้าไม่ทำแล้ว ข้าไม่มีแรง ขยับไม่ไหว”

เขานั่งก้นจ้ำเบ้าบนก้อนหินและร้องไห้ราวกับเด็กน้อย “ท่านพ่อ ท่านแม่ ฮือๆ… ช่วยข้าด้วย… คนข้างนอกล้วนไม่ใช่คนดี ข้างนอกนี้อันตรายเกินไป ข้าถูกขายแล้ว ฮือ… ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าอยากกลับบ้าน…”

“ฟิ้ว!”

แส้สะบัดออกไปเสียงดัง ฟาดลงบนก้อนหินข้างกายเขา เสียงตะโกนลั่นก็ดังขึ้น “คร่ำครวญอะไรเล่า? ลุกขึ้น ทำงานต่อไป!”

“ฮือ… ข้ายังไม่ได้กินข้าว ท้องข้า ขยับไม่ไหวแล้ว…”

หนิงหลางสูดน้ำมูก พร้อมขดตัวมองชายฉกรรจ์ที่ดุร้ายน่ากลัว ตั้งแต่เมื่อวานถึงตอนนี้โดนคนทุบตีมาตลอด เขากลับไปหมดแล้ว เมื่อก่อนอยู่บ้านใครจะกล้าตีเขา? คนข้างนอกล้วนไม่ใช่คนดีตามคาด โลกภายนอกอันตรายเกินไป หลบอยู่ในบ้านยังปลอดภัยกว่า

“หิวหรือ? ตามข้ามา” ชายร่างใหญ่คนนั้นชายตามองเขา ก่อนจะหมุนเดินไป

หนิงหลางได้ยินคำพูดนี้ก็เร่งรีบลุกขึ้น เดินกะโผลกกะเผลกตามเขาไป กระทั่งมาถึงบริเวณเพิงเล็กๆ เห็นเขาตักบางอย่างจากในถังยื่นมาชามหนึ่ง

“กินเสีย! กินเสร็จก็รีบๆ ไปทำงาน!”

หนิงหลางยื่นแขนไปรับ เมื่อเห็นน้ำข้าวต้มในชามที่เจือจางเสียจนจางไปมากกว่านี้ไม่ได้อีก ซ้ำยังมีกลิ่นแปลกๆ ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความตะลึง “นะ นี่เป็นอาหารหมู? ใช่อาหารคนเสียที่ไหน? จะกินได้อิ่มท้องหรือ?”

“ไม่ชอบอีกรึ?”

ชายร่างใหญ่แค่นเสียงหยันหนักๆ พินิจมองเขาอย่างดูแคลน “คนที่อยากได้อะไรแต่ไม่เอาไหนเช่นเจ้า ได้แต่ทำพวกงานหนักแบกหามไปวันๆ กินอาหารเหลือกิน”

“ไม่เอาไหนอะไรกัน! ข้าทำการค้าเป็น คิดบัญชีเป็น หาเงินก็เป็น! ซ้ำยังเป็นผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานขั้นเริ่มต้น!” เขายื่นมือไปเช็ดน้ำตา พร้อมร้องลั่นอย่างไม่พอใจ

“ทำการค้า? คิดบัญชี? หาเงิน? ซ้ำยังเป็นผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานขั้นเริ่มต้น? หึ!”

เขาหัวเราะเยาะ เอ่ยว่า “เจ้าหนู ปู่เจ้าจะสอนเจ้าไว้หน่อย! โลกนี้มีเพียงผู้แข็งแกร่งเป็นใหญ่ แม้เจ้าทำการค้าเป็น หรือหาเงินได้มากมาย วรยุทธ์แค่ระดับสร้างรากฐานขั้นเริ่มต้นจะปกป้องตนเองได้หรือ? ขอแค่เป็นคนที่วรยุทธ์แข็งแกร่งกว่าเจ้า ล้วนจะคร่าชีวิตเจ้าได้ทุกเมื่อ และเก็บเงินที่เจ้าลำบากหามาไป เข้าใจหรือยัง? มีเพียงพละกำลังถึงจะพึ่งพาได้ที่สุด”

หนิงหลางนิ่งมองเขา คิดอย่างตกใจว่า หากเมื่อก่อนเขาต้องพูดแน่ๆ ว่าเขามีเงิน สามารถจ้างคนที่วรยุทธ์แข็งแกร่งมากมายมาปกป้องตนเองได้ แต่เวลาสั้นๆ แค่สองวัน กลับพบเห็นอะไรที่ไม่เคยเจอมาก่อน สิ่งที่ประสบด้วยตนเองเช่นนี้เป็นจริงโดยแท้ ทำให้เขารู้ว่าพึ่งใครไม่สู้พึ่งตนเอง

………………………………………………….

ตอนที่ 980 ขายไปราคาสูง

ชายร่างใหญ่เห็นเจ้าเด็กอ้วนตรงหน้านิ่งไป ก็ปั้นหน้าดุร้ายน่ากลัว ในใจกลับด่าทอถึงมารดา ภารกิจอะไรเบื้องบนไม่สั่ง ดันมาสั่งภารกิจบ้าบอเช่นนี้ ตีไม่ได้แตะไม่ได้ตบไม่ได้ ซ้ำยังต้องสั่งสอนเช่นลูกชาย เขาไม่เคยได้รับภารกิจเช่นนี้ นี่ยังทรมานกว่าให้เขาไปแบกหินก้อนใหญ่เสียอีก

“เจ้าจะกินไม่กินกันแน่? ไม่ดื่มก็กลับไปแบกก้อนหิน!” ชายร่างใหญ่ตะคอกอย่างไม่สบอารมณ์ พร้อมถลึงตาจ้องมองเขา

หนิงหลางกัดริมฝีปากทั้งน้ำตาคลอ สองมือจับชามที่แตกบิ่นไว้ ในใจน้อยใจอย่างยิ่ง คนรับใช้ในบ้านเขายังไม่ใช้ชามชำรุดเช่นนี้ และไม่ซดน้ำข้าวต้มที่จางเพียงนี้ ตนเองทำงานหนักกลับมีเพียงสิ่งนี้ที่กินได้

“ไม่มีซาลาเปาหมั่นโถวหรือ? เช่นนี้ข้ากินไม่อิ่ม”

“ไม่มีๆ ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน!” ชายร่างใหญ่ถลึงตาพลางตะโกน หากเปลี่ยนเป็นปกติคงสะบัดแส้ออกไปทันที

“โครก…”

ท้องร้องโครกครากขึ้นมา หนิงหลางมองชามในมือ ได้แต่หลับตาดื่มลงไป ดื่มลงไปชามหนึ่งก็รู้สึกเหมือนดื่มน้ำเปล่า เลียมุมปากและจ้องไปในถัง “ข้าต้องการอีก” แม้ไม่ค่อยอร่อยเท่าไร แต่อย่างไรเสียยังดีกว่าท้องหิว

“ต้องการอีก? เจ้าเห็นที่นี่เป็นอะไร? หมดแล้ว ไปทำงาน!” ชายร่างใหญ่แย่งชามจากในมือเขาไปวางด้านหลัง ก่อนจะผลักเขาไปข้างหน้า “ไปทำงานเร็วเข้า!”

หนิงหลางถลึงตา “น้ำข้าวต้มจืดจางเพียงนี้ไม่ปล่อยข้ากินให้พอเล่า?”

“ฮึ! อย่าได้คิดเชียว เจ้าไม่หิวตายเป็นพอ ยังคิดจะกินเยอะอีก? เห็นที่นี่เป็นบ้านเจ้าหรือไร?” ชายร่างใหญ่ผลักเขาไป แล้วสะบัดแส้ในมือไปยังข้างกายเขา “รีบไปเสีย!”

หนิงหลางกัดฟันกรอด ถลึงมองเขาอย่างเคียดแค้น แอบคิดว่า ‘เจ้ารอก่อนเถอะ รอข้าออกไปจากที่นี่ต้องจัดการเจ้าแน่!’

สถานที่หนึ่งไม่ไกลกัน เฟิ่งจิ่วกับต้วนเยี่ยมองอยู่ตรงนั้น สองคนที่เห็นภาพนั้นทั้งหมดสู่สายตาท่าทางต่างกันไป คนแรกขำขัน คนหลังประหลาดใจ

“เจ้าคิดจะปล่อยเขาไว้ที่นี่นานแค่ไหน?” ต้วนเยี่ยมองยังเฟิ่งจิ่วข้างกายพลางถาม

“รอเขาใกล้ทนไม่ไหว” เธอยกริมฝีปาก “ตอนนี้ดูท่าทางยังมีเรี่ยวแรง”

ต้วนเยี่ยได้ยินเช่นนี้ มุมปากก็กระตุก มองหนิงหลางที่โดนสั่งให้แบกก้อนหินเบื้องล่าง สวมเสื้อผ้าขาดๆ รองเท้าคู่โทรม เส้นผมลู่ลงยุ่งเหยิง ใบหน้าทั้งฟกช้ำทั้งปูดบวม

เจ้าหนูนี่สมควรโดน ใครใช้ให้เขาแค่เจอเฟิ่งจิ่วก็เอาตัวตนภูตหมอไปขายเสียแล้ว? ตั้งแต่รู้เรื่องนั้นก็รู้ว่าหนิงหลางจะเจอดี และไม่นึกว่าจะได้รอเขาที่นี่ด้วย!

“ไปเถอะ! พวกเราไปหาที่ดื่มเหล้ากัน” เฟิ่งจิ่วเรียกต้วนเยี่ยและหมุนตัวออกไป มาเงียบๆ ไปเงียบๆ หนิงหลางที่อยู่ไม่ไกลก็ไม่รู้อะไรเลย

กระทั่งเช้าตรู่สามวันผ่านไป หนิงหลางที่ยังนอนหลับโดนเรียกขึ้นมา ถูกสองคนหิ้วไปอาบน้ำเปลี่ยนสวมชุดหรูหรา และจัดการเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า

หนิงหลางตกใจตั้งแต่ต้นจนจบ กระทั่งเมื่อเห็นว่ามีคนทาแป้งบนใบหน้าเขาที่ขาวซีดและผอมลงกว่าสองสามวันก่อน ในที่สุดก็ร้องเสียงหลงขึ้นมาอย่างกลั้นไม่ไหว

“พวกเจ้าคิดจะทำอะไร!”

“ทำอะไร? โรงค้าเด็กหนุ่มมีคนมาเลือกเด็กหนุ่ม เขาชอบเด็กอายุสิบห้าสิบหกเช่นเจ้า จะได้ขายเจ้าในราคาสูงๆ พอดี” ผู้ดูแลที่เดินเข้ามาหรี่ตายิ้มพลางเอ่ย ในใจกลับกำลังรู้สึกผิด

หนิงหลางได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าที่เดิมทีซีดเผือดยิ่งขาวซีด มองเขาอย่างไม่มีทางเชื่อ “ระ โรงค้าเด็กหนุ่ม? ข้าไม่ต้องการ!”

………………………………………………….