เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] - บทที่ 210 เจอเจ้าเวรกรรม...จะเอาเลยไหม?

บทที่ 210 เจอเจ้าเวรกรรม…จะเอาเลยไหม?

เกิดเรื่องขึ้นงั้นเหรอ?!

ซูเย่มีสีหน้าตึงเครียดขึ้นมา ก่อนจะรีบกดดูพิกัดทันที…

แผนที่ได้ถูกเปิดออก บริเวณเขตแดนของแผนที่ปรากฏเป็นจุดสีแดง นั่นคือที่ที่พวกซุนชืออยู่!

“ไป !” ซูเย่ตบลงไปที่ลำคอของเฉิงหวงเบา ๆ ก่อนที่เฉิงหวงจะส่งเสียงรับและพาซูเย่มุ่งไปยังจุดสีแดงบนแผนที่

นอกป่าหิน

พวกซุนชือถูกล้อมรอบเข้ามา ข้างหน้ามีอยู่ 10 กว่าคน ข้างหลังมีคนไล่ตาม 200 กว่าคน

“ดูท่าแล้วน่าจะหนีไม่ทัน…ฉันขอความช่วยเหลือไปหาซูเย่แล้ว ฉันขอโทษทุกคนจริงๆ”

ซุนชือกล่าวกับทุกคนอย่างขอโทษขอโพย ถ้าเขาไม่ไปแก้แค้น ทุกคนก็คงไม่ถูกเปิดเผย

“มีประมาณ 300 คน”

ไป๋จื่อหรานกวาดสายตาตรวจสอบแล้วคำนวณคร่าว ๆ พลางกล่าวอย่างสงบนิ่ง “สามารถต้านได้ แต่จะต้องฝ่าวงล้อมออกไปให้ได้ภายในสามนาที…ไม่เช่นนั้นคนจะเยอะมากขึ้นเรื่อยๆ ”

“งั้นยังจะหนีทำไม จัดการเลยสิ!”

ไป๋จือเหยียนปรากฎกายขึ้น มองไปที่สิบกว่าคนที่ดักอยู่ด้านหน้าอย่างท้าทาย แล้วกล่าวต่อ “มีโอกาสชนะก็ต้องสู้สิ!”

ทุกคนได้แต่นิ่งเงียบ พูดอะไรไม่ออก

แม่เทพธิดา… ต่อไปพวกเราขอเรียกว่าแม่เจ้าประคุณละกันนะ…เธอพูดออกมาหน้าตาเฉยแบบนี้ได้ยังไง?!

บอกว่าสู้ก็คือเธอ แต่เมื่อกี้วิ่งเร็วที่สุดก็คือเธอ…!

“ก็มีแค่ทางนี้แล้ว”

จินฟานและซุนชือสบสายตากัน ทุกคนมองไปทางไป๋จือหราน

การต่อสู้ก่อนหน้านี้ ได้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนถึงความสามารถในการควบคุมสถานการณ์ของเธอ ดังนั้นทุกคนจึงไว้ใจเธอมาก

ไป๋จือหรานเงียบงันไปครู่หนึ่ง เธอรู้ดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาบ่ายเบี่ยง ดังนั้นจึงเดินออกไปอยู่กลางวงภายใต้สายตาจับจ้องของทุกคนแล้วกล่าว “ซุนชือ จินฟาน เฉินเซียนเยว่ น้องสาว พวกเธอแยกกัน คนที่เหลือตั้งค่ายกล”

“ขอให้ทุกคนจำไว้ว่า…เป้าหมายของเราไม่ใช่การฆ่าคนแต่คือการฝ่าวงล้อม สิ่งที่พวกเธอต้องทำคือปิดกั้นการโจมตีจากศัตรูรอบตัวของเธอ ด้านหน้าแบ่งกำลังไปสองกองคอยช่วยเหลือซุนชือและจินฟานฝ่าวงล้อม เฉินเซียนเยว่กับน้องสาวคอยป้องกันการโจมตีจากด้านหลัง”

“เรามีเป้าหมายเพียงอย่างเดียวคือ…บุกตะลุยออกไป”

“เป้าหมายที่สอง หากบุกออกไปไม่ได้ ให้ยื้อไว้จนกว่าซูเย่จะมา”

เมื่อนึกไปถึงซูเย่ทุกคนก็มีความมั่นใจขึ้นมา…

ไอ้หมอนี่น่ะ…คือไอโรคจิตที่เอาชนะคนพันคนจากสังเวียนเชียวนะ!

“ตั้งค่ายกล…!”

เมื่อไป๋จื่อหรานออกคำสั่ง ทั้ง 13 กองจึงก่อตั้งค่ายกลอย่างรวดเร็ว

ซุนชือและจินฟานอยู่หัวขบวน เฉินเซียนเยว่ไปด้านหลัง

“นายไปข้างหลัง…”

ไป๋จือเหยียนไม่ได้ไปข้างหลังกับเฉินเซียนเยว่ แต่เดินตรงไปด้านหน้าแล้วแตะไหล่ของจินฟาน ก่อนที่เธอจะกล่าวออกไปว่า “ให้ฉันจัดการเอง…”

จินฟานมองดวงตากลมโตของไป๋จือเหยียนที่มีประกายพาดผ่าน มองเห็นแววความตื่นเต้นและดุร้ายในตาคู่นั้น เขายิ้มขื่นอย่างหมดปัญญาแล้วเดินไปทางด้านหลัง

“ยังจะยืนอึ้งอะไรกันอีก บุก!”

เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ไป๋จือเหยียนก็โบกมือและตะโกนเสียงดัง ก่อนจะพุ่งทะยานไปยังกลุ่มคนด้านหน้าที่ขวางทางอยู่

ซุนชือรวมตัวกับคนอื่นก่อตั้งค่ายกลแล้วบุกตามขึ้นไปทันที

ในยามนี้ ผู้เล่นธรรมดาจากทั่วทิศทางก็พุ่งทะยานเข้ามาเช่นกัน โดยระหว่างที่บุกขึ้นหน้าไป ผู้เล่นธรรมดาหลายสิบคนก็แบ่งเป็นกองย่อยหลายกองอย่างรวดเร็ว ทุกกองล้วนตั้งค่ายกลนกเป็ดน้ำขึ้น

“ระวัง!”

ไป๋จื่อหรานสีหน้าตึงเครียดตะโกนเสียงดังสนั่น “พวกนั้นก็ตั้งค่ายกลได้เหมือนกัน ใช้ไม้แข็งไม่ได้แล้ว!”

เมื่อทุกคนได้ยิน ก็ลดความเร็วในการบุกลง

“ฮ่าๆๆ…! คนเยอะขนาดนี้ เลเวลน้อยทั้งนั้นเลย”

“ฆ่าพวกมันให้หมด!”

เสียงหัวเราะราวคนบ้าดังมาจากด้านหน้าและหลังอย่างต่อเนื่อง คมดาบเงากระบี่ น้ำเย็นไฟเพลิง อัสนีกัมปนาทต่างระเบิดออกมาพร้อมกันไปทั่วท้องฟ้า

“ไปทางซ้ายสิบก้าว” ไป๋จื่อหรานกล่าวอย่างใจเย็น

เมื่อได้ยินคำบัญชา พวกซุนชือก็ขยับไปทางซ้ายสิบก้าวทันที…

คนทั้ง 69 คนร่วมมือกันได้เป็นอย่างดี เป็นหนึ่งเดียวกัน ลื่นไหลไปตามต้องการ ทำให้หลบทักษะการโจมตีระลอกแรกได้ทั้งหมด

“ข้างหน้าฝั่งซ้ายขาดคน…”

ไป๋จื่อหรานกล่าว ไป๋จื่อเหยียนจึงรีบพุ่งตัวมาทันที

คนทั้งสามร้อยคนบุกเข้ามา ทั้งสองปะทะกันอย่างพัลวัน

สงครามได้เริ่มขึ้นแล้ว!

“สวบ…!”

มีร่างเงาหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว สุดท้ายหยุดห่างไปสิบกว่าเมตรบนเขาสูง

ซูเย่หยุดมองสถานการณ์กลางป่าหินจากบนเขาบนหลังเฉิงหวง

สถานการณ์วิกฤตมากแล้ว…พวกซุนชือกำลังเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด พวกเขาถูกล้อมรอบไว้ พวกเขายังไม่ชำนาญค่ายกลประสานเท่าไหร่…แต่ในผู้ล่าสามร้อยคนนี้ส่วนมากได้เรียนทักษะการต่อสู้และเข้าใจค่ายกลนกเป็ดน้ำเป็นอย่างดี

“กองข้างสองกองถอยมา จินฟานกับเฉินเซียนเยว่ไปช่วยสนับสนุนที บุกฝ่าไปให้ได้!”

ไป๋จื่อหรานยังคงออกคำสั่งอย่างสงบนิ่ง ซึ่งทุกคนทำตามคำสั่งเป็นอย่างดี

ชั่วพริบตา ทั้ง 70 คนบนสนามรบก็พุ่งเข้าใส่ศัตรูอย่างรวดเร็วราวกับดาบคมกริบ ทำให้อีกฝ่ายล่าถอยไป

แต่ผู้เล่นจากทั่วทุกทิศทางก็ไม่ปล่อยโอกาสไปง่าย ๆ พวกเขาลากแนวรบให้ยาวกว่าเดิม แล้วล้อมเข้ามา…

ในตอนที่ซุนชือและคนอื่น ๆ ยังไม่สามารถฝ่าออกไปได้ รอบนอกก็เรียงรายไปด้วยค่ายกลนกเป็ดน้ำที่ปิดทางอยู่

ทุกคนที่ถูกล้อม ใบหน้าพลันตึงเครียด…

“ข้างหน้าฝั่งขวาขาดคน”

ไป๋จือหรานฆ่าผู้เล่นธรรมดาแล้วบัญชาอย่างรวดเร็ว

ทุกคนรีบพุ่งไปทางตะวันออกเฉียงใต้ทันที แต่ยังคงถูกผู้เล่นธรรมดาปิดล้อมอยู่

วงล้อมเริ่มเล็กลงเรื่อย ๆ ช้าเร็วทุกคนต้องแย่แน่!

ซูเย่มองเห็นการควบคุมของไป๋จื่อหราน แววตาปรากฎความชื่นชมไม่น้อย 70 ต้าน 300 ยืนหยัดได้นานขนาดนี้ถือว่าไม่ง่าย…

จนถึงตอนนี้ ผู้เล่นทั่วไปตายไปไม่น้อย แต่พวกเขาก็ยังไม่มีใครตายสักคน

“ไม่เลว…ไม่เลว”

ซูเย่มองซุนชือถูกปิดล้อม กำลังไม่พอต่อกร ก็คงทนได้อีกไม่นานนัก ซูเย่จึงขี่เฉิงหวงพุ่งลงไปจากบนเขาทันที

ฉันมาแล้ว!

“สวบ…!”

เงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้น ท่ามกลางคน 300 คน มีคนถูกโจมตีกระเด็นออกไปหลายคน แล้วร่างก็ค่อย ๆ จางหายไปกลางอากาศ

ฆ่าตายภายในวินาที!

ท่ามกลางผู้คน มีคนพบว่าผู้เล่นชื่อสีแดงมาโจมตีก็รีบหันมองหากันโดยพลัน

และแล้วเมื่อเห็นชื่อสีแดงนั้นที่ปรากฎตัวขึ้นท่ามกล่างกลุ่มคน สีหน้าของทุกคนถึงกับเปลี่ยนสี

โรคจิตมาแล้ว!

‘เวรกรรม จะตั้งชื่อยากเย็นไปไหนฮะ?’

“เขาอยู่นี่ได้ไง?!”

เมื่อเห็นว่าซูเย่มา พวกซุนชือก็มีกำลังใจขึ้นมาทันที

ทัพเสริมมาแล้ว!

ต่อให้มีแค่คนเดียว ก็ต้านพันทัพหมื่นม้าได้!

“สวบ…”

ซูเย่ลงมืออีกครั้ง มือยกขึ้นตวัดดาบ ผู้เล่นธรรมดาสองสามคนก็ตายทันที

แต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุด ยังคงขี่เฉิงหวงพุ่งไปในกลุ่มคน…

แสงดาบพาดผ่าน…คนจำนวนไม่น้อยก็กลายเป็นร่างที่เลือนราง

ผู้เล่นธรรมดาที่ต้องการมาฆ่า ก็นึกไปถึงเรื่องที่เจ้าเวรกรรมฆ่าคนหนึ่งร้อยคนตอนเลเวล 31

ขนาดหว่อเจิ้งจ้ายเฟยเสียงที่อยู่อันดับสองยังถูกเขาฆ่าตายด้วยมือเปล่า…!

เผชิญหน้ากับโรคจิตแบบนี้ พวกเขาก็เริ่มหวาดกลัว…

“หนี!”

ท่ามกลางกลุ่มผู้เล่นธรรมดาไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูด

ตึกตึกตึก…

คนกลุ่มหนึ่งวิ่งหนีตายกันอลหม่าน

“ยืนอึ้งอะไรกัน? เพื่อเลเวล บุกเข้าไป ห้ามปล่อยไปแม้แต่คนเดียว!”

ไป๋จือหรานมองดูทุกคนที่ตะลึงค้างกับฉากตรงหน้า ก่อนตะโกนสั่งเสียงดังพร้อมบุกเดี่ยวขึ้นไป ทุกคนถึงได้สติกลับมาแล้วออกโจมตีโดยรวมเป็น 14 กองอีกครั้งโดยไม่ต้องมีคำสั่ง

ซูเย่มองชะงักค้างไปทางไป๋จื่อเหยียนที่พุ่งทะยานอยู่แนวหน้าสุด

หมดกัน…ภาพลักษณ์

ภายในเวลาสามนาที…ค่ายกลนกเป็ดน้ำก็ถูกตีพ่าย ทุกคนยังคงรบพุ่งกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

“หนีเร็วเข้า!”

“เจ้าเวรกรรมมันเป็นโรคจิต…มันเก่งเกินไปแล้ว!”

“ฉันแค่ผ่านทาง พวกนายตีกันเลย…ฉันไม่เกี่ยว!”

ผู้เล่นธรรมดาส่งเสียงร้องอย่างต่อเนื่อง แต่หมดหนทาง… มันสายไปเสียแล้ว

ภายใน 5 นาที 300 คนก็ตายเกลี้ยง

กลุ่มที่เพิ่งมาถึงเห็นฉากนี้เข้าพอดี ก็ต่างพากันตกใจหน้าซีดเผือด

อะไรวะเนี่ย? เก่งเกินไปแล้ว!

แล้วก็รีบเผ่นแน่บไปทันที

ข่าวที่ผู้ล่า 300 คนถูกฆ่าตายก็ดังไปถึงเว็บบอร์ดอย่างรวดเร็ว…

‘น่าทึ่ง! เจ้าเวรกรรมนำพรรคถูโช่วจย้าเทียน 70 คนกวาดล้างผู้ล่า 300 คนราบเป็นหน้ากอง’

เมื่อข่าวออกไป คนทั้งบอร์ดก็ถึงกับตกตะลึง…!

“กลุ่มผู้ล่า 300 คน ถูกฆ่าหมดงั้นเหรอ?!”

“เจ้าเวรกรรมคนเดียวฆ่าพี่เฟยเสียงมือเปล่า ยิ่งไปกว่านั้นยังจัดการคนเป็นร้อยด้วยดาบเล่มเดียว…ไอ้ 300 คนนี้ดันไปเจอมันพอดี ถือว่าซวยชัดๆ!”

“นี่มันเกินไปปะ…ต่อไปถ้าเจอเจ้าเวรกรรมจะทำยังไง?!”

เมื่อเห็นคำถามนี้ ทุกคนพากันตึงเครียด

นั่นน่ะสิ…ถ้าไปเจอเจ้าเวรกรรมจะทำยังไงกันดี?

จะเอาหรือไม่เอา?

ฆ่าเขาก็ได้แค่เลเวลเดียว แต่โอกาสที่เราจะถูกฆ่ามีมากกว่า…!

การต้องเสี่ยงถูกฆ่าแลกกับเก็บหนึ่งเลเวล… นี่มันขาดทุนชัดๆ!

งั้นเอาหรือไม่เอา?

ในใจของทุกคนก็มีคำตอบโดยพลัน

อีกฝั่งหนึ่ง…

หลังจากจัดการกลุ่มคน 300 คนได้ ทุกคนสรวลเสเฮฮาขึ้นมาทันที…

ไม่เพียงแค่ชนะเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะเลเวลของพวกเขาเลื่อนไปถึง 32 33 อย่างรวดเร็ว…

หลังจากดีใจกันได้ยกใหญ่ ทุกคนก็หันไปมองซูเย่อย่างซาบซึ้งและขอบคุณที่เขามาช่วยทุกคน…

ถ้าไม่มีซูเย่…วันนี้พวกเขาคงจบสิ้นกันตรงนี้นี่แหละ!

“ที่นี่ไม่ควรอยู่นาน พวกเราเปลี่ยนสถานที่เถอะ” ซูเย่กล่าว

ทุกคนต่างพยักหน้ารับ ใครจะไปรู้ว่าผู้ล่าจะรวมกลุ่มกันมาโจมตีอีกเมื่อไหร่ ถอยไปก่อนน่าจะดีกว่า…

เพิ่งเดินไปได้สิบกว่านาที ก็เจอกลุ่มผู้ล่าอีก 300 กว่าคน…

ทุกคนก็คิดว่าจะต้องรบพุ่งกันอีก แต่ปรากฎว่าเมื่อคนกลุ่มนี้เห็นหัวหน้าของพวกชื่อสีแดงขี่เฉิงหวงอยู่ ความตื่นเต้นในแววตาก็จางหายไป แต่ละคนพากันเดินจากไปราวกับไม่รู้ไม่เห็นอะไรหมด ไม่แม้แต่จะเหลือบมองพวกซูเย่เลยแม้แต่น้อย

ฉากนี้ทำให้พวกซุนชือถึงกับตะลึงค้าง

“อะไรกันเนี่ย?”

“ตัวพวกเราโปร่งแสงอยู่งั้นเหรอ?”

ซุนชือรีบไปหาดูบนบอร์ดทันที ก่อนจะได้ความกระจ่างและได้แต่ยิ้มขืน ๆ แล้วพูดกับซูเย่

“พวกบนบอร์ดบอกว่ากลัวนาย ต่อให้รวมกำลังกันมาล้อมฆ่า ก็ได้ไม่คุ้มเสีย ซ้ำร้ายโอกาสที่จะโดนฆ่ากลับไปมีมากกว่า ดังนั้นถ้าเจอก็ให้ทำเป็นมองผ่านไปเลย…”

เมื่อทุกคนได้ยินก็รีบไปดูบนเว็บบอร์ดทันที อ่านจบก็มองซูเย่อย่างเลื่อมใสและไม่มีอะไรจะพูดต่อ…

นี่มันการเลือกปฏิบัติชัดๆ!

ผู้ฝึกยุทธ์คนอื่น ๆ ถูกไล่ฆ่าไม่จบไม่สิ้น สรุปมีแค่ซูเย่มายืนก็ไม่มีใครกล้ามา

“กลัวฉัน?”

ซูเย่เอามือลูบคางอย่างครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วกล่าว “ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นเราไปตีมอนสเตอร์เลื่อนเลเวลกันเถอะ ไม่ต้องซ่อนแล้ว”

“ฟิ้วว…”

ในตอนนี้เองมีเสียงแหวกอากาศดังขึ้นมา ทุกคนรีบหันไปตามเสียงอย่างรีบร้อน

เห็นเพียงเงาร่างคนคนหนึ่งพุ่งลงมากลางกลุ่มผู้เล่นธรรมดา ตวัดดาบฆ่าได้หนึ่งคนแล้วจึงหันกายหนีไป…

ทันใดนั้น ในตอนที่เขาเตรียมขี่กระบี่ออกไป

“แม่มรึง…ยังไม่จบไม่สิ้นกันอีกหรือไง?!”

“พิรุณโปรยพิฆาต!” เสียงตะโกนเสียงหนึ่งดังขึ้น

เป็นกลุ่มผู้เล่นธรรมดา มีคนโบกสะบัดแขนอย่างรุนแรง ชั่วพริบตาทั่วผืนฟ้าก็มีสายฟ้าฟาดและสะเก็ดเพลิงโปรยลงมาไม่หยุด ทำให้ผู้เล่นชื่อสีแดงที่กำลังขี่กระบี่อยู่ตกลงมา เพราะว่าบินอยู่สูงเกินไป เมื่อตกลงมาจึงส่งเสียงร้องอย่างหวาดกลัว

ถ้าตกลงพื้น…เขาจะต้องหัวฟาดพื้นตายทั้งเป็นแน่!

ในตอนนั้นเอง ก็มีเงาหนึ่งพาดผ่านไป ซูเย่ที่ขี่เฉิงหวงอยู่ พุ่งเข้าไปรับร่างคนที่กำลังตกจากกลางอากาศทันที…

ผู้เล่นทั่วไปที่เตรียมจะพุ่งเข้ามารุมซ้อมคนคนนั้นให้ตาย แต่เมื่อไปเห็นคนผู้นั้นที่ขี่เฉิงหวงเข้า ก็พากันสบถออกมาอย่างไม่พอใจ แล้วหันกายจากไปทันที…

“เอ๊ะ?”

“นี่…นายเองเหรอ?!”

จางจงหมิงที่หลับตาคิดว่าตัวเองจะตกลงมาหัวฟาดพื้นตาย ลืมตามองไปที่ซูเย่ สายตาพลันเป็นประกาย เจอคนรู้จักคงพูดคุยกันได้ง่าย…เพราะยังไงก็คือคนที่เคยทำธุรกิจล้านหยวนกัน!

เมื่อจางจงหมิงถูกวางลงเขาก็มองไปรอบ ๆ อย่างรีบร้อนทันที ถึงได้พบว่าผู้ล่าทั้งหมด ไม่มีใครกล้ามาหาเรื่องพวกซูเย่เลยแม้แต่น้อย… ก่อนที่ดวงตาของเขาจะเป็นประกายขึ้นมาทันที

จางจงหมิงคือผู้ที่ยืดได้หดได้ ถ้านายช่วยฉัน เรื่องเงินสามแสนนั่นจะลืมมันไปก็ได้!

เขารีบพูดขึ้นทันที “คิดไม่ถึงว่าจะได้พบกันที่นี่ ช่างมีวาสนาต่อกันเสียจริง”