เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] - บทที่ 62 เข้าสู่โลกของ Fantasy Dream ที่แท้จริง

บทที่ 62 เข้าสู่โลกของ Fantasy Dream ที่แท้จริง

“ถ้าโลกของ Fantasy Dream มีความยิ่งใหญ่ถึงขนาดนั้น แล้วทำไมถึงไม่ปล่อยให้พวกเราเข้าไปที่นั่นตั้งแต่แรกเลยล่ะครับ?”

ใครคนหนึ่งถาม

“นั่นแหละคือประเด็น”

หวังห่าวตอบ “นี่คือสิ่งที่ผมไม่เคยบอกพวกคุณมาก่อน นั่นเป็นเพราะว่าพวกคุณยังไม่แข็งแกร่งมากพอ การเดินทางผ่านอุโมงค์ข้ามมิตินั้น หากพวกคุณยังไม่มีพลังอยู่ในขั้นสาม ร่างกายของพวกคุณจะทนรับแรงดันในอุโมงค์มิติไม่ไหว!”

“และถ้าไม่มีผู้นำทาง พวกคุณก็จะไม่สามารถเดินทางเข้าไปได้เช่นกัน”

พูดมาถึงตรงนี้ นายตำรวจหนุ่มก็หยุดชะงัก และไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติมอีก

เมื่อได้ยินเช่นนั้น

ทุกคนก็ประหลาดใหญ่

ในอุโมงค์ข้ามมิติอะไรนั่นมีแรงดันด้วยหรือ?

และถ้าไม่ได้เป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับสามก็จะทนรับแรงดันไม่ไหว?

น่ากลัวขนาดนั้นเชียว?

“ไม่ต้องกลัว”

เมื่อเห็นสีหน้าของทุกคน หวังห่าวก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย “พลังปราณธรรมชาติที่อยู่ในโลก Fantasy Dream ของจริงนั้นมีอย่างเหลือเฟือ เพียงพอให้ทุกคนได้ดูดซับอย่างทั่วถึง”

“นอกจากนี้ ผลจากการวิจัยยังให้ข้อมูลแก่พวกเราเพิ่มเติมอีกว่า ถึงโลกของ Fantasy Dream จะเป็นดินแดนที่เสมือนอยู่ในอีกมิติหนึ่ง แต่กล่าวได้ว่าพวกมันก็เป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้เช่นกัน และมันก็เป็นดินแดนที่มีความคล้ายคลึงกับสิ่งที่บันทึกอยู่ใน คัมภีร์ซานไห่จิง*[1] เพราะฉะนั้น เราจึงเรียกมันว่าดินแดนภูผามหานที”

ซูเย่ขมวดคิ้ว

ตอนที่เข้าสู่โลกของเกม Fantasy Dream ก่อนหน้านี้นั้น เขาก็เกิดความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด แต่ก็นึกไม่ออกว่าตนเองเคยเห็นสภาพแวดล้อมเหล่านั้นมาจากที่ไหน

เมื่อได้ยินหวังห่าวอธิบายออกมาเช่นนี้ ซูเย่ก็เข้าใจขึ้นมาทันที

ดินแดนในโลกของเกม Fantasy Dream มีลักษณะคล้ายคลึงกับดินแดนที่ปรากฏอยู่ในคัมภีร์ซานไห่จิง ซึ่งบันทึกอยู่ในความทรงจำของเขานั่นเอง แม้แต่พวกสัตว์ประหลาดระดับบอสที่ปรากฏอยู่ในเกม ก็มีความคล้ายคลึงกับพวกสัตว์ประหลาดที่อยู่ในคัมภีร์ซานไห่จิงเช่นกัน

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ทุกอย่างก็เริ่มเข้ารูปเข้ารอยมากขึ้น

ผู้คนที่ยืนอยู่รอบตัวซูเย่ล้วนมีสีหน้ามึนงงสงสัย

“เป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้? จะเป็นไปได้ยังไงกันครับ?”

“ก็ไหนบอกว่าที่นั่นมีขนาดใหญ่โตกว่าโลกของเราหนึ่งหมื่นใบรวมกัน แล้วมันจะเป็นส่วนหนึ่งกับโลกเราได้ยังไง?”

“พวกคุณคงอยากรู้แล้วสินะ?”

หวังห่าวยิ้มมุมปากอย่างวางท่าและนำกระดาษออกมาแผ่นหนึ่งชูให้ทุกคนได้เห็น “ผมจะอธิบายให้ฟัง สมมุติว่ากระดาษแผ่นนี้คือโลกที่คุณสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า แต่ถ้าเราขยุ้มมันเป็นก้อนกลม มันก็จะมีขนาดเท่ากับลูกปิงปองเท่านั้นเอง”

“พวกคุณต้องเข้าใจก่อนว่าสิ่งที่พวกเราอาศัยอยู่นี้เป็นแค่พื้นผิวโลกเท่านั้น ยังคงมีพื้นที่มากมายถูกซ่อนเร้นอยู่ในดินแดนภูผามหานทีแห่งนั้น ไม่ต่างจากกระดาษที่ถูกขยุ้มซึ่งรอคอยให้ผู้คนไปคลี่คลายออกมายาวนานหลายล้านปี ไม่มีใครรู้เลยว่าในอดีตนั้น ผู้คนจากยุคโบราณได้พบเจอเรื่องราวปาฏิหาริย์เช่นใดบ้าง”

เมื่อได้รับฟังคำอธิบาย กลุ่มผู้ฝึกยุทธ์ก็เริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง

“ดังนั้น ทุก ๆ ดินแดนหนึ่งจึงจะมีอีกดินแดนซ่อนอยู่เสมอ” หวังห่าวยังคงอธิบายต่อไปด้วยความมุ่งมั่น “โลกมนุษย์มีความซับซ้อนมากกว่าที่พวกคุณคิด และก็ยังมีดินแดนอีกมากมายรอให้เราออกไปสำรวจ”

ดวงตาของผู้รับฟังเป็นประกายวาวโรจน์ขึ้นมาแล้ว

ขณะนี้ ทุกคนอดรู้สึกไม่ได้ว่าตนเองก็เป็นเพียงเศษฝุ่นเล็กจ้อยที่ลอยอยู่ในห้วงอวกาศอันกว้างใหญ่

“ถ้างั้นพวกเราจะได้เข้าไปที่โลก Fantasy Dream เมื่อไหร่ล่ะครับ?”

ใครคนหนึ่งถามออกมา

“วันนี้!”

หวังห่าวตอบด้วยรอยยิ้มกว้าง “ที่ผมบอกพวกคุณเรื่องนี้ ก็เพราะอยากให้พวกคุณได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าโลกของ Fantasy Dream คืออะไรกันแน่ แต่คำพูดเพียงอย่างเดียวคงทำให้พวกคุณเข้าใจได้ไม่เต็มที่ เพราะฉะนั้น วันนี้ผมจะพาทุกคนเข้าไปสำรวจโลกของ Fantasy Dream ที่แท้จริง”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้

ทุกคนที่รับฟังอยู่ก็แสดงสีหน้าตื่นเต้นออกมา

วันนี้พวกเขาจะได้เข้าสู่โลกของ Fantasy Dream ที่แท้จริงแล้วอย่างนั้นหรือ?

มันจะเป็นโลกแบบไหนกันนะ?

จะเหมือนกับโลกที่อยู่ในเกม Fantasy Dream หรือเปล่า?

“ไม่ต้องตกใจ!”

เมื่อเห็นแววตาตื่นเต้นของทุกคน หวังห่าวก็รีบพูดออกมาว่า “ก่อนที่ผมจะพาพวกคุณเข้าไปสู่ดินแดนภูผามหานที ผมจะต้องบอกกฎให้พวกคุณรับทราบก่อน”

ทุกคนรีบระงับความตื่นเต้นและรับฟังด้วยความตั้งใจ

“อย่างแรก อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์จากโลกภายนอกไม่สามารถใช้งานได้ในดินแดนแห่งภูผามหานที ถ้าคุณเอาพวกมันเข้าไปด้วย พวกมันก็จะไม่สามารถใช้งานได้ นี่คือข้อจำกัดแรกของที่นั่น เพราะฉะนั้น อุปกรณ์ที่พวกคุณจะใช้ได้ ก็มีแต่อุปกรณ์ที่ทีมงานจัดเตรียมเอาไว้ให้เท่านั้น”

หวังห่าวพูดต่อไป “อย่างที่สอง อาวุธของโลกสมัยใหม่ไม่สามารถใช้ได้ในดินแดนแห่งภูผามหานที หรือพูดอีกอย่างก็คือ ประสิทธิภาพการทำงานของมันจะลดลงถึงขีดสุด เพื่อป้องกันไม่ให้ไปรบกวนสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในดินแดนแห่งนั้น เนื่องจากพวกเราไม่รู้เลยว่าในดินแดนภูผามหานทียังมีสัตว์ประหลาดระดับสูงซ่อนตัวอยู่อีกมากเท่าไหร่ การป้องกันไว้ก่อนจึงเป็นเรื่องดีที่สุด”

กลุ่มผู้รับฟังพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

ในเมื่อดินแดนแห่งภูผามหานทีเป็นโลกเดียวกับเกม Fantasy Dream ทุกคนจึงรู้ดีว่าสัตว์ประหลาดระดับสูงที่หวังห่าวพูดถึงนั้นน่ากลัวขนาดไหน

อย่างเช่น เจ้าสัตว์ประหลาดน้ำแข็งที่ซูเย่เคยหลอกพาผู้เล่นคนอื่น ๆ ไปตายนับหมื่นคนนั่นไง

หลายคนยังจำได้ดีว่าเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นเพียงพ่นลมหายใจออกมา ผู้คนนับพันก็แข็งตายในพริบตาเดียว

และถ้าสัตว์ประหลาดเช่นนี้มีอยู่ในโลกแห่งความจริง ใครบ้างจะกล้าไปแหย่ให้พวกมันตื่นขึ้นมา?

ใครบ้างจะกล้าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกมัน?

หากพวกมันโมโหขึ้นมา ผลลัพธ์ที่ตามมาคงน่าสยองขวัญ!

“และพวกคุณต้องจำเอาไว้ให้ดี”

หวังห่าวอธิบายต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย “เมื่ออยู่ในดินแดนภูผามหานที พวกคุณต้องพึ่งพาตนเองเท่านั้น ทุกที่ที่พวกคุณก้าวเท้าเข้าไป ต่างก็เป็นสถานที่ที่สามารถฆ่าพวกคุณได้ทั้งสิ้น แต่มันก็อาจจะเป็นสถานที่ที่สร้างประโยชน์ให้กับพวกคุณได้มหาศาลเช่นกัน ดังนั้น การตัดสินใจทุกครั้งคือสิ่งที่จะกำหนดโชคชะตาของตัวคุณเอง ว่าคุณดีพอที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป หรือจะต้องถูกฝังอยู่ที่นั่นไปตลอดกาล!”

สีหน้าของหวังห่าวมีความหนักแน่นจริงจัง

เนื่องเพราะตัวเขาเองเคยเข้าไปเห็นการต่อสู้ในดินแดนแห่งนั้นมาแล้ว

ดังนั้น หวังห่าวจึงรู้ดีว่ามันเป็นโลกที่อำมหิตขนาดไหน!

โลกใบใหม่อีกใบ?

โลกที่เปรียบเสมือนการเดินไต่อยู่บนปลายดาบตลอดเวลา

“เมื่อเทียบกับโลกของดินแดนภูผามหานที โลกที่เรากำลังอาศัยอยู่ในขณะนี้ ก็ไม่ต่างจากเรือนกระจกขนาดใหญ่ และพวกคุณก็ไม่ต่างไปจากพืชพันธุ์ที่เติบโตในเรือนกระจกโดยได้รับการดูแลเป็นอย่างดี”

“ดังนั้น นี่จึงหมายความว่าถึงในเกม Fantasy Dream พวกคุณจะสามารถบุกตะลุยมาถึงเขตแผนที่ระดับ 30 – 40 ได้แล้ว แต่ด้วยความสามารถที่แท้จริง พวกคุณกลับมีคุณสมบัติดีพอเพียงแค่ออกสำรวจดินแดนระดับล่างในโลกของภูผามหานทีเท่านั้น”

“และยิ่งพวกคุณออกเดินทางไปไกลมากเท่าไหร่ พวกคุณก็จะเสี่ยงอันตรายมากเท่านั้น โปรดจำไว้ว่าวินาทีแรกที่คุณไปปรากฏตัวในดินแดนแห่งนั้น ชีวิตของคุณก็สามารถจบลงได้ทุกเมื่อ”

“เพราะฉะนั้น จงตั้งสติและระมัดระวังตัวให้ดี!”

ตั้งสติและระมัดระวังตัว?

ทุกคนมีสีหน้าไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่

พวกเขาเป็นถึงผู้ฝึกยุทธ์ที่ผ่านการคัดเลือกมาอย่างดี แล้วยังจะต้องระมัดระวังตัวอะไรอีก?

นี่ออกจะเป็นการดูถูกกันเกินไปแล้วไหม?

“คุณอาจคิดว่าผมกำลังดูถูก”

เมื่อเห็นการตอบรับจากทุกคน หวังห่าวก็พูดเสียงเข้ม “แต่ความจริงผมชื่นชมพวกคุณมาก!”

“ต้องขอย้ำเตือนอีกครั้งว่า ถึงพวกคุณจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ฝีมือดี แต่การรักษาชีวิตให้อยู่รอดคือสิ่งสำคัญสุด!”

หวังห่าวปรบมือเสียงดังและถามว่า “เข้าใจกันแล้วใช่ไหม?”

“เข้าใจครับ/ค่ะ!”

กลุ่มผู้รับฟังพยักหน้าตอบรับ

ดวงตาแวววาวด้วยความหนักแน่นมั่นคง

ในเมื่อพวกเขาเลือกเส้นทางนี้มาแล้ว ก็มีแต่ต้องเดินหน้าต่อไปเท่านั้น!

“ดีมาก”

หวังห่าวพยักหน้าไปทางด้านนอกห้อง “ทางเข้าสู่อุโมงค์มิติในภูมิภาคนี้มีอยู่สองจุด จุดแรกอยู่ในเมืองจี้หยาง แต่มันเป็นทางเข้าที่เป็นความลับสุดยอด เพราะฉะนั้น ก่อนจะเดินทางไปที่นั่น เราจึงต้องให้พวกคุณสวมใส่อุปกรณ์พิเศษเสียก่อน”

พูดจบ

ผู้ใต้บังคับบัญชาของหวังห่าวจากหน่วยสืบสวนพิเศษที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดีก็เข็นรถเข็นบรรจุหมวกครอบศีรษะเข้ามาในห้องฝึกซ้อมของพวกเขา

“พวกคุณต้องสวมหมวกเหล่านี้” เมื่อหมวกครอบศีรษะถูกแจกจ่ายถึงมือทุกคนแล้ว หวังห่าวก็ออกคำสั่ง “ที่ต้องทำเช่นนี้ก็เพื่อให้มั่นใจว่าความลับจะไม่รั่วไหล หมวกที่อยู่ในมือของพวกคุณผลิตขึ้นมาจากวัสดุพิเศษ นอกจากเวลาสวมใส่จะทำให้ไม่อึดอัดหรือบีบหัวของพวกคุณแล้ว พวกคุณยังสามารถลืมตาและหายใจได้ตามปกติ เพียงแต่หมวกใบนี้จะตัดประสาทการรับรู้ทางด้านรูป รส กลิ่น เสียงของพวกคุณทั้งหมดเท่านั้น”

“และแน่นอนว่าหมวกทุกใบได้ติดตั้งอุปกรณ์พิเศษเอาไว้ หากมีใครพยายามถอดหมวกออก สัญญาณแจ้งเตือนก็จะดังขึ้นทันที”

“ดังนั้น อย่าพยายามทำอะไรที่อยู่นอกเหนือคำสั่งเด็ดขาด!”

ทุกคนพยักหน้ารับด้วยความแข็งขัน

คิดไม่ถึงเลยว่ากฎระเบียบสำหรับการเดินทางเข้าสู่โลก Fantasy Dream ที่แท้จริงนั้นจะเข้มงวดถึงขนาดนี้

ทุกคนสวมใส่หมวกครอบศีรษะ

แม้แต่ซูเย่ก็เช่นกัน

หมวกครอบศีรษะใบนี้มีขนาดใหญ่ เมื่อสวมใส่ลงมาแล้วก็จะครอบคลุมถึงบริเวณลำคอ เห็นได้ชัดว่ามันถูกผลิตขึ้นมาจากวัสดุพิเศษบางชนิด เวลาสวมใส่จึงไม่ก่อให้เกิดอาการอึดอัด และเพียงพริบตาเดียว พวกเขาก็สามารถหายใจได้ตามปกติราวกับว่าไม่ได้สวมใส่หมวกครอบศีรษะอยู่เลย

เพียงแต่พวกเขาจะมองไม่เห็นภาพตรงหน้า สายตาของพวกเขาจะใช้งานไม่ได้

ทุกคนไม่รู้ว่าตนเองกำลังถูกพาไปในที่แห่งใด

ทุกคนไม่รู้ว่าตนเองกำลังยืนอยู่เฉย ๆ หรือกำลังก้าวเดินไปข้างหน้ากันแน่

“น่าสนใจแฮะ”

ซูเย่แอบอุทานอยู่ในใจ พยายามปลดปล่อยพลังจิตออกมา

ผลก็คือ

พลังจิตของเขาถูกสะกด

เขารู้สึกได้ถึงแรงบีบรัดมหาศาลที่พุ่งเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง ไม่ต่างจากซุนหงอคงที่ถูกรัดเกล้าบนศีรษะบีบรัดลงโทษ

“อ๊ากกก…”

เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นในหู

“ฮ่าฮ่า!”

หวังห่าวหัวเราะออกมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงร้องเหล่านั้น “พวกคุณคิดว่าตนเองจะสามารถแอบใช้พลังจิตได้งั้นหรือ? ผมจะบอกให้ อุปกรณ์ชนิดนี้สามารถควบคุมร่างกายของคุณได้ตั้งแต่หัวจรดเท้า เพราะฉะนั้น ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ห้ามทำอะไรนอกเหนือคำสั่งเด็ดขาด”

เมื่อได้ยินคำอธิบายจากผู้กองหนุ่ม

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดก็เบาลงไป

“ห้ามใช้พลังจิตด้วยเหรอเนี่ย?”

ซูเย่ถึงกับชะงักไปเล็กน้อย

เมื่อสักครู่นี้ เขาก็ใช้พลังจิต เพียงรู้สึกถึงการบีบรัด แต่ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ

แล้วทำไมคนอื่นถึงร้องเสียงหลงขนาดนั้นล่ะ?

“หรือจะเกี่ยวข้องกับระดับพลังจิต?”

ตอนที่สวมหมวกลงบนศีรษะ อุปกรณ์ที่ติดตั้งอยู่ในหมวกคงสแกนระดับพลังร่างกาย และปรับระดับการควบคุมเพื่อให้เหมาะสมต่อการใช้งานในแต่ละคน

นั่นหมายความว่าการควบคุมระดับพลังจิต ย่อมอยู่ในระดับเดียวกับการควบคุมพลังลมปราณ

“ถ้าเป็นอย่างที่คิด งานนี้ก็ง่ายขึ้นเยอะ”

ซูเย่คิดด้วยความดีใจ

ลองปลดปล่อยพลังจิตดูอีกครั้ง

ในจิตใจของเขา ร่างจำแลงที่อยู่ในราชวังแห่งความทรงจำปรากฏตัวขึ้นมา

และทันทีที่ร่างจำแลงปรากฏตัว แรงบีบรัดก็ปรากฏขึ้นเช่นกัน

แต่ว่า

แรงบีบรัดนั้นไม่อาจหยุดยั้งซูเย่

เพียงวินาทีต่อมา ร่างจำแลงของซูเย่ก็พุ่งทะลวงม่านพลังที่เป็นแรงกดดันอย่างง่ายดาย

หลังจากนั้น

ซูเย่ก็สามารถรับรู้ถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นรอบกายได้ทันที

เขาพบว่าตนเองกำลังนั่งอยู่ในรถยนต์ที่ขับไปด้วยความเร็วอยู่บนถนนขรุขระสายหนึ่ง

แต่สิ่งที่แปลกประหลาดก็คือ

ก่อนที่จะทะลวงม่านพลังของหมวกครอบศีรษะออกมาได้นั้น ซูเย่ไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองกำลังนั่งอยู่บนรถยนต์ที่วิ่งไปบนถนนขรุขระ รถยนต์สั่นสะเทือนไปทั้งคัน เหตุไฉนร่างกายของเขาถึงไม่รับรู้เลย?

เมื่อสามารถหลุดพ้นจากการควบคุมของหมวกครอบศีรษะ ซูเย่ก็สามารถรับรู้ได้ถึงสถานการณ์นอกรถทันที

ร่างจำแลงของเขาลอยขึ้นไปอยู่เหนือหลังคารถยนต์และกวาดสายตาของมันสำรวจมองภูมิประเทศแทนเขา

ไม่ต่างจากใช้ดวงตาของตนเองจ้องมอง

ซูเย่เห็นอย่างชัดเจนว่ารถยนต์กำลังวิ่งเข้าไปในส่วนลึกของภูเขาลูกหนึ่ง

หวังห่าวไม่ได้โกหก

นี่คือภูเขาที่อยู่ในเขตเมืองจี้หยาง

แต่เป็นภูเขาที่ตั้งอยู่ห่างไกลตัวเมือง

รถยนต์ขับต่อไปเรื่อย ๆ เนิ่นนานให้หลังจึงได้หยุดลง

และภายใต้การสำรวจมองของร่างจำแลงที่ถูกควบคุมด้วยพลังจิต ซูเย่ก็ต้องตกตะลึงในสิ่งที่ตนเองพบเห็นอยู่ตรงหน้า

[1] คัมภีร์ซานไห่จิงมีอีกชื่อหนึ่งว่าคัมภีร์ขุนเขาและท้องทะเล เป็นคัมภีร์ที่รวบรวมเรื่องราวนิยายปรัมปราของจีนยุคโบราณเอาไว้ตั้งแต่ยุคสมัย 400 ปีก่อนคริสตกาล นอกจากรวบรวมเรื่องราวเกี่ยวกับเทพนิยายต่าง ๆ เอาไว้แล้ว เนื้อหาภายในคัมภีร์ยังอธิบายถึงการกำเนิดโลกมนุษย์ การกำเนิดภูเขาและท้องทะเล ไล่เรื่อยไปจนถึงบทบันทึกที่เกี่ยวข้องกับพืชสมุนไพร สิ่งมีชีวิตต่าง ๆ และยังมีการบันทึกคาถาที่ใช้สำหรับพิธีกรรมต่าง ๆ เอาไว้อีกด้วย