เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] - บทที่ 91 ยังมีใครไม่ยอมอีก?
บทที่ 91 ยังมีใครไม่ยอมอีก?
“งั้นก็ตกลงตามนี้ ทุกคนไปเขตตะวันออกในคืนนี้ และขอให้เทพเจ้าเวรกรรมนำทัพพันธมิตรไปโจมตีกองทัพมอนสเตอร์ทั้งหมด!”
“เขาจะรับปากใช่ไหม?”
“เห็นด้วยไม่เห็นด้วยอะไรกัน เทพเจ้าเวรกรรมไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยสักหน่อย”
“ใช่แล้ว พวกเราไม่เคยเห็นความสามารถของเขามาก่อนด้วยตาตัวเอง ทุกคนต้องเชื่อว่าคนเสียสละอย่างเทพเจ้าเวรกรรมคงไม่ใจจืดใจดำหรอก อีกอย่างเกมมันรีเฟรชทุกวัน วันนี้ถ้าเขาออนไลน์… แย่แล้ว เขาเลเวล 50 แล้ว คืนนี้เขายังจะออนไลน์อีกเหรอ?”
“เจ้าเวรกรรม ถ้าแน่จริง ก็ทำให้เราได้เห็นด้วยตาตัวเองสิ ว่าคุณมีความสามารถมาแค่ไหน และเอาชนะกองทัพมอนสเตอร์ได้ยังไง!”
“ใช่! ท่านเทพ ถ้าเห็นก็ตอบหน่อยสิ”
บางคนขอความช่วยเหลือโดยตรง บางคนใช้คำพูดหลอกล่อ และบางคนก็ยังไม่เชื่อในความสามารถของเขา
แม้ว่าคำพูดของบางคนอาจจะไม่น่าฟัง แต่ทั้งหมดนี้มีจุดประสงค์เดียว นั่นคือเพื่อให้เจ้าเวรกรรมยอมตกลงเรื่องนำทัพต่อสู้กับกองทัพมอนสเตอร์!
ตอนนี้พวกเขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว
……
ซูเย่กำลังกินข้าวอยู่ที่โรงอาหาร
เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดูทันที
เป็นข้อความที่ซูชือส่งมา
“เสี่ยวเย่ บนบอร์ดกำลังลุกเป็นไฟเลย นอกจากพวกเราเขตตะวันตก ยังมีคนจากเขตอื่น ๆ ส่งข้อความขอให้นายช่วยเหลือ นายรีบเข้าไปดูเร็ว”
ซูเย่ผงะไปครู่หนึ่ง แล้วเปิดดูบนบอร์ดสนทนา
“หืม?”
ทันทีที่เปิดบอ์ดสนทนา เขาก็เห็นว่าหน้าแรกของเว็บบอร์ดเป็นข้อความที่เหมือน ๆ กัน ทุกคนกำลังขอความช่วยเหลือจากเขา
“เทพเจ้าเวรกรรม ช่วยแบกด้วย!”
“พระเจ้าเวรกรรมผู้ยิ่งใหญ่ โปรดรับการบูชาจากพวกเราด้วย จากนี้ไปเราจะเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน แม้เราไม่ได้เกิดวันเดือนปีเดียวกัน แต่เราจะตายในวันเดือนปีเดียวกัน!”
ใครมันจะไปอยากตายพร้อมแกวะ!
ซูเย่นึกฉุนในใจ
“เส้นทางเกมเมอร์ของผมจะจบที่ตรงนี้ไม่ได้ เทพเจ้าเวรกรรมช่วยด้วย!”
“พระเจ้าเวรกรรมผู้ยิ่งใหญ่ คุณอยู่ที่ไหน”
โพสต์คำขอปรากฏขึ้นเต็มหน้าแรกของบอร์ดเกม
“เยอะขนาดนี้เลยเหรอ?”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของซูเย่
“มาได้ตรงใจดีจริง ๆ ที่หวังห่าวบอกว่าทุกคนต้องการให้ฉันเป็นผู้นำทัพไม่ใช่เรื่องตลกจริงด้วยแฮะ”
ตอนแรกเขายังคงคิดเกี่ยวกับวิธีการที่จะจัดระเบียบผู้เล่นทั้งหมดในหกเขตเพื่อจัดการกับกองทัพมอนสเตอร์ทั้งหมด แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าผู้เล่นแต่ละเขตจะมาขอความช่วยเหลือถึงหน้าประตู
แบบนี้ก็ยุ่งยากน้อยกว่ามาก อย่างน้อยก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการรวบรวมผู้เล่น
“นายคนนั้น เดี๋ยวก่อน”
ซูเย่เอ่ยปากรั้งนักศึกษาคนหนึ่งที่เพิ่งกินข้าวเสร็จแล้วกำลังจะเดินออกจากโรงอาหาร
“ท่านเทพ?”
นักศึกษาที่ถูกเรียกหยุดฝีเท้าแล้วหันศีรษะไปทางต้นเสียง และกล่าวด้วยความประหลาดใจทันที “ทำไมผมถึงได้พบคุณอีกแล้ว ดูท่าว่าเราคงมีชะตาต้องกันสินะ”
ซูเย่มองอีกฝ่ายอย่างพิจารณา นี่คือเพื่อนร่วมสถาบันคนเดียวกับที่ช่วยส่งข้อความในบอร์ดเมื่อวานนี้ใช่หรือไม่?
“บังเอิญดีเนาะ”
ซูเย่เองก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาไม่คิดว่าจะพบเพื่อนนักศึกษาคนนี้สองครั้งติดกัน
ก่อนหน้านี้ที่ดักจับคนให้ช่วยโพสต์ในบอร์ด มารอบนี้ก็เป็นคนเดียวกันถึงสองครั้ง…
หรือตัวเขามีดวงที่ว่าถ้าใครได้ช่วยแล้วต้องช่วยให้ถึงที่สุด?
“บังเอิญมากจริง ๆ ท่านเทพต้องการให้ช่วยอีกเหรอ?”
อีกฝ่ายเอ่ยถามพร้อมกับหยิบมือถือออกมาแล้วล็อกอินเข้าสู่บอร์ดสนทนาของเกม เพื่อเตรียมตัวอย่างรวดเร็วโดยไม่รอฟังคำตอบของเขาเลย
ซูเย่ “…”
“ใช่แล้ว”
ซูเย่พยักหน้าให้อีกฝ่าย
“บอกมาได้เลย คราวนี้คุณต้องการให้ส่งข้อความอะไร ฉันจะส่งให้ทันที ฉันชอบความรู้สึกที่ได้เป็นส่วนเล็ก ๆ ของความสำเร็จ”
“คืนนี้สี่ทุ่ม ฉันจะรอทุกคนที่เขตตะวันออก”
“ท่านเทพจะรวมทัพผู้เล่นทุกเขตจริงหรือ?”
เพื่อนนักศึกษาแตะหน้าจอโทรศัพท์มือถืออย่างรวดเร็ว แล้วเงยหน้ามองที่ซูเย่ด้วยความประหลาดใจ
ซูเย่พยักหน้า
“สุดยอดไปเลย!”
เพื่อนนักศึกษาชั้นรีบพิมพ์โพสต์และส่งออกไปพร้อมกับพูดกับซูเย่ “ส่งไปแล้ว! เมื่อคืนฉันก็เข้าร่วมการต่อสู้ด้วย แต่น่าเสียดายที่ระดับของฉันต่ำเกินไป ไม่ได้อยู่ถึงตอนที่ชนะ คืนนี้ถ้าคนจากทุกเขตมา ฉันต้องอยู่จนถึงท้ายที่สุดแน่!”
“ขอบคุณ คืนนี้ไปลุยกัน”
ซูเย่ยิ้มพร้อมกับเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายที่ช่วยเป็นธุระให้
บนเว็บบอร์ด
โพสต์ที่เพิ่งถูกโพสต์ล่าสุดได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนนับไม่ถ้วนในทันที
“ท่านเทพตอบแล้ว! มันถูกโพสต์โดยบัญชีเดียวกับโพสต์เมื่อวาน! ดูเหมือนว่าจะเป็นข้อความจากท่านเทพจริง ๆ!”
“เทพเจ้าเวรกรรมตกลงแล้ว สุดยอดไปเลย ขอบคุณท่านเทพ!”
“สมแล้วที่เป็นท่านเทพผู้ยิ่งใหญ่ ฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่มีไว้เพื่อประเทศและประชาชน! พี่น้อง คืนนี้มาต่อสู้ด้วยกันเถอะ!”
“ได้!!! จัดการพวกมันให้หมด!!!”
ผู้เล่นในเขตต่าง ๆ ตื่นเต้นกันโดยพลัน!
เมื่อยามค่ำคืนมาถึง เวลาสี่ทุ่ม ทุกคนออนไลน์ตรงเวลา ขณะเดียวกัน ตามคำสั่งจากเบื้องบน ลูกรักสวรรค์ขั้นสามก็เข้าสู่ระบบเกมพร้อมกันและรวมตัวกันในเขตตะวันออก
ในเวลาเดียวกัน
บนกระดานสนทนา มีผู้เล่นแชร์พิกัดของจุดเคลื่อนย้ายเขตของแต่ละเขต
ผู้เล่นจากทุกเขตต่างมีปลายทางเดียวกันคือเขตตะวันออก ส่วนลูกรักสวรรค์จากเขตต่าง ๆ ก็ไปยังจุดพิกัดที่ซูเย่บอกไว้
เพียงแค่ลูกรักสวรรค์ขั้นสามก็มีจำนวนนับหมื่นคนแล้ว!
ซูเย่ได้รับข้อความว่าบรรดาลูกรักสวรรค์มาถึงสถานที่นัดหมายแล้ว ดังนั้นเขาจึงขี่เฉิงหวงไปหาพวกเขาทันที
“ทุกคน ถึงแม้ผู้คนจากเขตทั้งหกจะเป็นฝ่ายมาขอให้ฉันช่วยนำทัพ แต่ในเมื่อทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว ฉันอยากจะบอกอีกครั้งว่าคืนนี้ทุกคนต้องฟังฉัน ใครไม่ยอม ก็ก้าวออกมา”
ใครไม่ยอม?
ฉันนี่แหละไม่ยอม!
ยอดฝีมือลูกรักสวรรค์ที่อยู่สิบอันดับแรก นอกจากถังอี้ที่ครองตำแหน่งอันดับสอง คนอื่น ๆ ตั้งแต่อันดับสามลงไปต่างก้าวเท้าออกมาเรียงแถวกันทันที!
สายตาของทั้งเจ็ดที่มองไปยังซูเย่เต็มไปด้วยแววดูหมิ่น
“เอ๊ะ..?”
ทั้งเจ็ดคนมองไปยังถังอี้ผู้เคยครองอันดับหนึ่งมาก่อนที่ไม่ได้ก้าวเท้าออกมา
เมื่อถังอี้ที่กำลังยืนพิงต้นไม้อย่างเกียจคร้านเห็นสายตาประหลาดใจของทุกคนก็โพล่งขึ้น
“ไม่ต้องมองเลย”
ถังอี้เอ่ยพลางพยายามควบคุมสีหน้าให้ราบเรียบ “ฉันเคยปะลองกับเขาแล้ว สู้ไม่ได้”
เมื่อเขาพูดจบประโยค ไม่เพียงแค่เจ็ดคนที่ก้าวออกไป ทุกคนที่ได้ยินต่างตะลึงค้าง
ถังอี้เคยปะลองกับซูเย่?
เอาชนะไม่ได้?
ตัวตนของถังอี้ และประสบการณ์ที่เขาฝึกฝนในดินแดนภูผามหานทีนั้นไม่สามารถเทียบได้กับผู้ฝึกยุทธ์ระดับขั้นเดียวกันอย่างแน่นอน เขาไม่สามารถเอาชนะซูเย่ได้งั้นเหรอ?
สายตาของคนทั้งเจ็ดที่มองมาที่ซูเย่เริ่มมีแววความจริงจัง พวกเขาทั้งหมดต่างรู้มาว่า ซูเย่เอาชนะเฉินจิ้นขุยในวันแรกที่เขาเข้าสู่ดินแดนภูผามหานที แต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่าแม้แต่ถังอี้ก็พ่ายแพ้ต่อเขาเช่นกัน
อดีตที่หนึ่งและที่สองในตารางอันดับขั้นสามพ่ายแพ้หมดท่า?
แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ยังไม่ยอมอยู่ดี พวกเขาไม่ได้อยู่ในเขตเดียวกับซูเย่ ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ต้องต่อสู้เพื่อเขตของพวกเขา ยังไงพวกเขาก็ไม่ยอมเป็นทำตามคำสั่งคนอื่นง่าย ๆ หรอก
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ถ้าซูเย่เอาชนะพวกเขาไม่ได้ แล้วเขาจะมีปัญญาสั่งการคนอื่น ๆ ได้อย่างไร!
คิดจริง ๆ เหรอว่ามีแค่พวกเขาที่ไม่ยอมฟังคำสั่ง?
พวกเขาเป็นเพียงตัวแทนคนอื่นก็เท่านั้น ถ้าต้องการทำให้คนอื่น ๆ เชื่อฟังในครั้งนี้ก็ต้องผ่านด่านแรกให้ได้ก่อน!
“เวลามีจำกัด”
ซูเย่เหลือบมองคนทั้งเจ็ด “พวกนายเข้ามาพร้อมกันเจ็ดคนเลย ผู้เล่นคนอื่น ๆ ไปรวมตัวกันแล้ว พวกเรามีเวลาเตรียมตัวแค่ 3 นาทีเท่านั้น ฉันจะพยายามจบให้เร็วที่สุด”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากของซูเย่ ทุกคนที่ได้ยินพลันนึกฉุนในใจทันที
สามนาทีจะเอาชนะเจ็ดคนที่ฝีมือดีงั้นเหรอ ขี้โม้เกินไปแล้ว!
พวกเขาล้วนเป็นยอดฝีมือขั้นสามระดับหก แกคนเดียวคิดจะเอาชนะทุกคนให้ได้ภายใน 3 นาที ฝันไปเถอะ!
“ดูถูกพวกฉันงั้นเหรอ งั้นพวกฉันไม่เกรงใจละนะ!”
ทันใดนั้นทั้งเจ็ดคนก็ชำเลืองมองกัน
พวกเขาไม่ได้เป็นคนใจดีหรอกนะ ในเมื่อนายอยากสู้พร้อมกันเจ็ดคน งั้นพวกเขาก็ทำได้เพียงส่งเสริมแล้ว!
เจ็ดต่อหนึ่ง!
ทั้งเจ็ดพุ่งตัวออกไปและโจมตีซูเย่พร้อมกันจากเจ็ดทิศทาง ทว่าซูเย่เร็วกว่าพวกเขามาก ชายหนุ่มหลบเลี่ยงการล้อมของเจ็ดคนได้ในทันที
ซูเย่คว้าดาบมือใหม่ในมือของเขาและปักมันคาไว้บนพื้นดิน พร้อมกับมองไปยังคนทั้งเจ็ดที่อยู่ด้างหน้า
“ถ้าใช้ดาบแล้วชนะขึ้นมา พวกนายอาจจะไม่ยอมรับอีก เพราะงั้นฉันจะใช้แค่สองมือเท่านั้น”
เพิ่งพูดจบเขาก็ขยับฝีเท้าด้วยความเร็วสุดขีดพุ่งตรงไปที่คนทั้งเจ็ดจากด้านหน้า ราวกับเสือพุ่งจู่โจมเหยื่อผู้โชคร้าย
ทั้งเจ็ดคนเองก็พุ่งเข้ามาปะทะอย่างไม่หวาดเกรง
พลั่ก!
วินาทีที่ปะทะกัน ซูเย่ปล่อยหมัดซัดกระเด็นออกไปหนึ่งคน แล้วพุ่งไปหาคนด้านข้าง
เสียงปะทะกันดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
คนหกคนล้อมซูเย่เอาไว้ทุกทาง …แต่ในวินาทีต่อมา
ในขณะที่หกคนกำลังล้อมเข้ามาโจมตี ซูเย่ก็สาดหมัดกระเด็นออกจนลอยไปไกลอีกหนึ่งคน เสียงหมัดปะทะผิวหนังดังขึ้นโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุดยั้ง
ในสายตาของผู้ชมทุกคน เห็นเพียงซูเย่ซัดหมัดใส่พวกเขากระเด็นออกไปทีละคน
คนสุดท้ายที่เหลืออยู่ ซูเย่ต่อยอีกฝ่ายที่จุดอ่อนเข้าอย่างจัง เกือบทำให้อีกฝ่ายเสียค่าพลังชีวิตจนเกือบตายในเกม
ฉากที่ปรากฏเบื้องหน้า ทำให้ทุกคนเบิกตาอ้าปากค้าง
ไม่มีใครสามารถจินตนาการได้ว่าเจ้าเวรกรรมจะแข็งแกร่งมากถึงระดับนี้ ในสถานการณ์เจ็ดต่อหนึ่งเช่นนี้ เขากลับใช้เวลาเพียง 30 วินาที ก็สามารถทำให้พวกเขาเจ็ดคนล้มลงได้
“อีกฝ่ายยั้งมือไว้ไมตรีแล้ว…”
ถังอี้กัดฟัดพูดพึมพำ
ในการต่อสู้ของระดับยอดฝีมือ การโจมตีเพียงครั้งเดียวก็สามารถตัดสินแพ้ชนะได้ ซูเย่พยายามยั้งมือไว้ ที่จริงเขาสามารถจัดการกับแต่ละคนได้ด้วยหมัดเดียวเท่านั้น
แต่แน่นอนว่าถ้าแบบนั้นเขาอาจจะถูกล้อมโจมตีได้และได้รับบาดเจ็บ
“ใครยังไม่ยอมอีก”
ซูเย่ไล่สายตาผ่านทีละคน ทุกคนต่างเงียบงัน
หนึ่งต่อเจ็ด ใช้เวลาเพียงครึ่งนาที ยังจะมามีหน้าไม่พอใจไม่ยอมอะไรอีกเล่า!
“ดีมาก!”
เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่มีข้อขัดแย้งซูเย่จึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “งั้นจากนี้ไปฟังคำสั่งของฉัน ทุกคนมีเป้าหมายเดียวกันในวันนี้ ทำลายกองทัพมอนสเตอร์ทั้งหมด สำรวจพื้นที่ระดับสี่ เตรียมตัวเพื่ออนาคต ดังนั้นการต่อสู้ครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อฉัน แต่เพื่อตัวพวกนายเอง!”
“ฉันหวังว่าทุกคนจะทำให้ดีที่สุด!”
หลังจากที่ซูเย่พูดจบ เขาก็เหลือบมองไปยังที่ราบที่อยู่ห่างไกลออกไป ที่นั่นผู้เล่นทุกคนได้เตรียมพร้อมรออยู่แล้ว ครั้งนี้ จำนวนผู้เล่นมากกว่าครั้งที่แล้วถึงหกเท่า บนที่ราบกว้างไกลจึงเต็มไปด้วยผู้เล่นจำนวนมาก
หากมองจากระยะไกล ภาพตรงหน้าดูราวกองทัพที่กำลังจะไปออกศึกกวาดล้างศัตรู จนผู้มองอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงแรงกดดันที่แผ่ออกมา
“พวกนายรออยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะไปหาผู้เล่นธรรมดา แล้วค่อยกลับมามอบหมายหน้าที่ในคืนนี้ของพวกนาย”
เมื่อกล่าวจบประโยคซูเย่เรียกเฉิงหวงและขี่มันทะยานไปทางกลุ่มผู้เล่นที่แออัด
เมื่อเห็นซูเย่ ผู้เล่นทั้งกลุ่มก็เริ่มส่งเสียงร้องต้อนรับในทันที
“หยุด!”
ตัวอักษรหนึ่งตัวปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า
เสียงโห่ร้องสงบลงในทันที เมื่อรอให้ทุกคนเงียบลง ซูเย่ขึ้นประกาศอีกครั้ง
“คืนนี้ ไม่ว่าจะมาจากเขตใด ไม่ว่าจะมาที่นี่เพื่อจุดประสงค์อะไร คำขอของฉันมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น… ร่วมมือร่วมใจและคว้าชัยชนะมา!”
“กองทัพมอนสเตอร์จะหมดไปได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับคืนนี้”
อารมณ์ของผู้เล่นเกมมากกว่าร้อยล้านคนถูกปลุกระดมความฮึกเหิมขึ้นมา
สิ่งที่พวกเขาเฝ้ารอ ก็คือวินาทีนี้!
YOU MAY ALSO LIKE
