เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] - บทที่ 19 ค้นพบตราคำสั่งสร้างนคร! - novel-lucky

บทที่ 19 ค้นพบตราคำสั่งสร้างนคร!

“ในที่สุดก็มา!!!”

ไม่เพียงแค่ผู้ฝึกยุทธ์ แม้แต่เจ้าหน้าที่ หรือผู้รับผิดชอบส่วนต่าง ๆ ของเมืองก็มารวมตัวกันบนกำแพง พร้อมลงไปเก็บทรัพยากร!

นี่เป็นโอกาสครั้งหนึ่งของชีวิต

หากพลาดไป ไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นอีกเมื่อไร!

เนื่องจากเป็นบุคคลแรกที่ได้รับข้อความจากซูเย่โดยตรง ทำให้โมหลี่จับจองตำแหน่งดี ๆ ได้ก่อนคนอื่น

เขายืนอยู่บนกำแพงพร้อมรอยยิ้มกว้าง

ท้ายที่สุด

ซูเย่ก็มาถึงแล้ว

ชายหนุ่มนำกองทัพมอนสเตอร์มาถึงรอบนอกมหานครตะวันออก ภายใต้สายตาที่จับจ้องอย่างหิวกระหายจากผู้คนนับไม่ถ้วน

ซูเย่วิ่งอ้อมเป็นวงกว้างอยู่สองรอบ จากนั้นก็พากองทัพออกจากบริเวณเมืองไป

ในครั้งนี้

ซากศพของกองทัพมอนสเตอร์ที่มหานครตะวันออกมีมากกว่าเมืองอื่นถึงสองเท่า โชคไม่ดีที่บางส่วนถูกเหยียบทับจนเละไป

มีศพที่สภาพสมบูรณ์เหลืออยู่ประมาณครึ่งหนึ่ง

แต่ถึงอย่างนั้น

จำนวนศพและคริสตัลปราณที่ตกเป็นของมหานครตะวันออกก็มากกว่าเมืองอื่นโข!

สถานการณ์นี้ทำให้เจ้าหน้าที่ระดับสูงและบรรดาผู้ฝึกยุทธ์ต่างพึงพอใจ ซูเย่ไม่ได้ลืมถิ่นของเขา!

หลังจากการวิ่งวนสองรอบ ซูเย่พากองทัพมอนสเตอร์กลับเข้าไปยังพื้นที่ระดับสี่

ขณะนี้ เวลาสามชั่วโมงหมดลงแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงเตือนดังขึ้น

“พี่น้อง หมดเวลาแล้ว ถอนกำลัง!” ซูชือตะโกนสั่ง

เหล่าพี่น้องทุกคนที่ได้ยินจึงรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋าโดยไม่ต้องพูดอะไร

ออกมาจากแหล่งขุดและขึ้นขี่หมาป่าแดนแล้ง

มุ่งหน้าออกจากพื้นที่ระดับสี่

ซูเย่ได้คำนวณไว้ก่อนแล้วว่าขณะที่เขากลับเข้าไปในพื้นที่ระดับสี่ เขาจะพากองทัพมอนสเตอร์ไปอีกทิศทางหนึ่งเพื่อหลีกเลี่ยงเส้นทางกลับเมืองของเหล่าพี่น้อง

หลังจากผ่านไปได้พักใหญ่ ซูเย่ได้รับข้อความจากซูชือว่าถอนกำลังเรียบร้อยแล้ว เขาจึงถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความโล่ง

“ในที่สุดก็จบสักที”

“พี่น้อง พักผ่อนกันได้เลย”

ซูเย่ลูบหัวเฉิงหวงขณะยังวิ่งอยู่

มันแสดงสีหน้าถึงความโล่งและความลังเลใจ

หากเรื่องจบลง มันจะไม่ได้กินพลังปราณอีก...

หนึ่งคนและหนึ่งตัว พามอนสเตอร์ทั้งหมดเข้ามายังพื้นที่ใจกลางได้อย่างรวดเร็ว

เมื่อมาถึงยังพื้นที่ซึ่งมีเฉพาะมอนสเตอร์ระดับ 49 ซูเย่หันกลับไปยิ้มใส่กองทัพมอนสเตอร์ก่อนจะตรงเข้าไปซ่อนในแดนลับ

ทันทีที่เขาเข้าสู่แดนลับได้สำเร็จ

“เฮ้อ……”

เขาถอนใจอีกครั้ง กระโดดลงจากหลังเฉิงหวงและนั่งลงบนพื้น “ในที่สุดก็เรียบร้อย”

ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าวิ่งมานานแค่ไหน แต่น่าจะเกือบทั้งวัน

แม้ว่าฝีเท้าของเฉิงหวงจะรับประกันความปลอดภัยของเขาได้ แต่เสียงกรีดร้อง คำราม และเสียงพื้นดินสะเทือนกึกก้องอยู่ในหูซูเย่ตลอดวัน

ตอนนี้เสียงพวกนั้นหมดไป ซูเย่รู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่

เขาถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

ซูเย่กรอกตาและถอดกระเป๋าด้านหลังเขาออกทันที นำหญ้าเซียนที่แย่งมาจากมอนสเตอร์ยักษ์ระดับ 48 ทั้งสองออกมา

“กินดีไหมนะ?”

ซูเย่เกิดลังเลขณะที่จ้องมองหญ้าเซียนในมือเขา

หากเขากิน ก็จะไม่ต้องแบ่งสามในห้าให้ทางการ แต่กินเข้าไปก็มีผลเพียงการกักตุนพลังปราณจากต้นหญ้าเซียน

หากเขาไม่กิน คุณค่าของหญ้าเซียนอาจจะนำไปหักลบแทนทรัพยากรอื่นที่เขาต้องการได้

สุดท้ายแล้ว

เขาต้องนำหยกปราณออกไปให้ได้อย่างน้อย 1,000 ก้อนจากการสำรวจครั้งนี้

และยังไม่รู้ว่าเหล่าพี่น้องขุดเจาะได้มากแค่ไหน

ซูเย่จึงเลือกที่จะเก็บหญ้าเซียนเผื่อไว้ก่อน หากได้หยกปราณมาไม่เพียงพอ เขาจะใช้มันจ่ายทดแทน

“น่าจะใกล้หมดสามวันแล้ว พักก่อนแล้วกัน รอให้ข้างนอกสงบก่อน”

ภายนอกแดนลับ เมื่อไร้การกระตุ้นจากผงของหินสีเขียว กองทัพมอนสเตอร์จึงต่อสู้กันเพียงชั่วครู่

จากนั้นจึงแยกย้ายกระจัดกระจายกลับถิ่นไปอย่างช้า ๆ ……

……

มหานครตะวันออก

กลุ่มสมาชิก 300 คนจากเมืองจี้หยางรวมตัวกัน

“ครบสามวันแล้ว!”

โมหลี่กล่าวต่อหน้าทุกคนด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “วันนี้ทุกคนต้องกลับออกไป ครั้งต่อไปคืออีกครึ่งเดือน หวังว่าพบกันครั้งหน้าจะพัฒนากว่าเดิม”

“ซูเย่ยังไม่กลับมาเลยครับ!”

เมื่อได้ยินโมหลี่เอ่ยปากไล่กลับแล้ว ซูชือจึงพาเหล่าพี่น้องลุกขึ้นและกล่าวออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาซูเย่จะจัดการกับกองทัพมอนสเตอร์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่การที่ยังไม่กลับมานั้นถือว่าน่ากังวล ใครจะรับประกันได้ล่ะว่าซูเย่จะไม่บังเอิญเกิดข้อผิดพลาด?

ถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา!

ในส่วนของหมาป่าแดนแล้งนั้น

เพื่อที่จะไม่ให้ตกเป็นเป้าความสนใจ ก่อนที่จะออกจากพื้นที่ระดับสี่ พวกเขาเลยได้พามันกลับไปคืนและเดินเท้าเปล่าออกมา จะได้ไม่มีคนรู้ว่าพวกเขาควบคุมอสูรได้

“ช่วยไม่ได้” โมหลี่ส่ายหัว “ถึงกำหนดเวลาแล้ว พวกเธอต้องกลับไปก่อน!”

“แต่ซูเย่…พวกผมจะรอต่ออีกสักพัก”

“ฉันจะคอยติดต่อเขาเอง แล้วถ้าหากมีอันตราย ฉันจะขอกำลังคนไปช่วยเหลือเอง พวกเธอต้องกลับไปก่อนตามข้อตกลง!”

ซูชือและเหล่าพี่น้องยังคงขอกลับออกไปพร้อมซูเย่

โมหลี่ทำได้เพียงรายงานให้เบื้องบนทราบ

สุดท้ายแล้ว

ด้วยคำสั่งของเจ้าเมือง ทำให้พวกของซูชือไม่มีทางเลือกและต้องยอมเข้าอุโมงค์เพื่อออกจากดินแดนภูผามหานที

ในเวลาเดียวกัน โมหลี่ได้ส่งข้อความหาซูเย่

“ครบสามวันแล้ว รีบกลับมา!”

ในแดนลับนั้น

หลังจากได้รับข้อความของโมหลี่ ซูเย่จึงตรวจสอบดูเวลาและพบว่าเป็นจริง

“ไหน ๆ อยู่ตรงนี้แล้ว ขออยู่ต่ออีกสักหน่อย ตรงนี้มันเข้ามายากนะ”

ซูเย่ลุกขึ้นยืน พลังปราณในร่างของเขาฟื้นฟูเรียบร้อยแล้ว

มีหนึ่งสิ่งที่เขายังไม่ได้ทำ

ก็คือแดนลับที่เขาสัมผัสได้ก่อนหน้านี้!

ดูเหมือนมันจะมีความพิเศษอยู่ เพราะเขาไม่เคยพบเจอมันในโลกของ Fantasy Dream

เขาเคยสัมผัสถึงมันได้เพียงจากกลิ่นที่รุนแรงของพลังปราณ

แดนลับเช่นนั้น

จะมีอะไรอยู่ข้างในกัน?

เขาจะมาเสียเที่ยวไม่ได้!

เมื่อออกมาจากแดนลับ ซูเย่สำรวจพื้นที่รอบข้าง พบว่ากองทัพมอนสเตอร์สลายไปแล้ว

แม้ว่าจะมีศพกองอยู่เกลื่อน

แต่ศพพวกนี้ถูกกินไปแล้วโดยมอนสเตอร์ที่รอดชีวิตไปแล้ว ไร้ซึ่งคริสตัลปราณหลงเหลืออยู่

“นึกว่าจะได้ออกมาเก็บทรัพยากรเล่นสักหน่อย!”

ซูเย่ยิ้มเจื่อน

ถ้ารู้เช่นนี้ เขาคงจะออกมาเร็วขึ้น อาจจะยังพอมีคริสตัลปราณให้เก็บ

เขาได้แต่ส่ายหัวจากความเสียดาย

“กายมายาทำงาน!”

ซูเย่สังการเบา ๆ เพื่อปิดซ่อนพลังปราณ

“นาสาสวรรค์ทำงาน!”

และอีกครั้งหนึ่ง เพื่อเปิดนาสาสวรรค์

เขาวิ่งไปรอบ ๆ เพื่อดมสัมผัสกลิ่น พยายามระบุตำแหน่งของแดนลับที่ยังเป็นปริศนา

ไม่พบกลิ่นของสิ่งใดเลยอยู่พักใหญ่

ใช้เวลาไม่นานหลังจากนั้น

เมื่อตามกลิ่นไปแล้ว ซูเย่เข้ามายังป่าลึก

ไร้ซึ่งหญ้า เถาวัลย์ และดอกไม้ มีเพียงต้นไม้สูงใหญ่ ลำต้นเรียบตรง ตั้งอยู่

ทั้งป่าเงียบสงัด พื้นดินราบเรียบเป็นพิเศษ ไม่มีแม้กระทั่งมอนสเตอร์

เขาเต็มไปด้วยความสงสัย

ซูเย่เดินไปรอบป่า แต่ไม่พบสิ่งใดเลย

“หือ? ทำไมถึงไม่มีอะไรเลยล่ะ?”

ก่อนที่เขาจะกลับออกไปนั้น

ความผันผวนของพลังปราณที่เขาสัมผัสได้จากแดนลับก่อนหน้านี้ ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

ดวงตาของซูเย่เบิกกว้าง นี่แหละ!

เขารีบคว้าโอกาสนี้ไว้

เขาตามทิศทางของพลังปราณไปทันที มาสู่ใจกลางของป่าลึกแห่งนั้น

แน่นอนว่าต้องเป็นระหว่างต้นไม้ใหญ่สองต้น เขาเห็นเป็นม่านแสงเกิดขึ้นมา

ก่อนที่เขาจะทันเข้าไปดู ม่านแสงได้จางหายไป

ขณะที่เขาเดินเข้าไปใกล้ ซูเย่ได้ปลดปล่อยพลังปราณออกมาด้านหน้า

ม่านแสงปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง!

เขาตรวจดูอย่างใกล้ชิด

ภาพของมหานครโบราณฉายขึ้นมาบนม่านแสง

เมืองแล้ว เมืองเล่า ปรากฏขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

ซูเย่ได้แต่สับสน

ประตูลับต้องการจะบอกอะไรเขา?

เมื่อภาพฉายบนม่านแสงหยุดไป ซูเย่จึงเข้าใจในทันที

มหานครโบราณเหล่านี้เคยมีอยู่จริงในดินแดนภูผามหานทีมาก่อน ทว่าถูกทำลายไปหมดแล้ว

“เป็นหน้าตาของดินแดนภูผามหานทีในอดีตงั้นเหรอ?”

สายตาของซูเย่แสดงออกถึงความประหลาดใจ

เขาส่ายหัว พยายามหยุดความคิดเหล่านี้ไว้ก่อน และเริ่มคิดหาวิธีเปิดประตูแดนลับ

แต่ไม่ว่าจะลองวิธีการไหนก็ไม่สามารถเข้าไปได้ ภาพที่ฉายมาจากม่านแสงเองก็ไม่ได้มีเบาะแสอะไร

ไม่มีทางเลือกอื่น

ซูเย่ทำได้เพียงลองปลดปล่อยพลังลมปราณภายในร่างเขา

ส่งผลให้เขาสามารถตรงเข้าประตูของแดนลับไปโดยไม่ถูกขัดขวางเลยแม้แต่น้อย

“หืม?” ซูเย่เกิดความแปลกใจขึ้นมา

ไม่เคยคิดมาก่อน พลังลมปราณมีความสามารถเช่นนี้ด้วยเหรอ?

พลังลมปราณในดินแดนภูผามหานทีดูเหมือนจะค่อนข้างทรงพลัง!

เขาไม่เคยมีโอกาสได้ลองใช้มันในโลกจริง

“ในเมื่อแม้แต่การเปิดประตูยังต้องใช้พลังลมปราณ จะมีอะไรซ่อนอยู่ในแดนลับกันนะ?”

ดวงตาของซูเย่เป็นประกายจากความคาดหวัง

เมื่อก้าวเข้าสู่แดนลับ

ทิวทัศน์ตรงหน้าเขาก็เปลี่ยนไป

ซูเย่พบว่าเขาอยู่ในสถานที่ประหลาด

รอบกายเต็มไปด้วยหญ้าเขียวชอุ่ม มีเส้นทางเป็นหินสีฟ้าอยู่ใต้เท้า ซึ่งจะนำพาไปสู่แท่นหินทรงกลมที่อยู่ห่างไปไม่ไกลนัก

ดูเหมือนเป็นสถานที่บูชาสักการะโบราณ

เพื่อที่จะเข้าไปใกล้ ซูเย่ค่อย ๆ ก้าวเดินอย่างระมัดระวัง

หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีอันตราย ในไม่ช้า เขาก็ขึ้นไปถึงแท่นหิน

ใจกลางของแท่นหินนั้น มีโต๊ะที่ดูทรุดโทรมตั้งอยู่

และมีเหรียญตราซึ่งทำจากหินถูกวางอยู่บนโต๊ะ

เขาจึงเดินเข้าไปตรวจสอบ

“นคร?”

ซูเย่มองออกทันทีที่เห็น เหรียญตรานั้นสลักไว้ด้วยอักขระโบราณเป็นคำว่า ‘นคร’

“ทั้งแดนลับนี้มีของอย่างเดียว?”

ซูเย่มองไปรอบกายอย่างระมัดระวังเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรตกหล่น สิ่งที่สามารถนำออกไปได้มีเพียงเหรียญตรานี้

ในแดนลับที่หายากขนาดนี้ มีเพียงเหรียญตราชิ้นเดียวที่นำออกไปได้ และยังเป็นเหรียญตราที่สลักไว้ด้วยอักขระโบราณอีกด้วย

น่าจะเป็นของดีนะ?

ซูเย่เอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาด้วยความสงสัย

ทันทีที่มือของชายหนุ่มแตะเหรียญตรา ก็ได้ปรากฏเป็นข้อความขึ้นมาในจิตของซูเย่

‘คำสั่งสร้างนคร!’

‘เหรียญตรานี้บรรจุไว้ด้วยพลังที่ยิ่งใหญ่ พลังงานที่กักเก็บอยู่สามารถปลดปล่อยออกมาเพื่อปกป้องเมืองในรัศมี 50 กิโลเมตรได้เป็นเวลานาน 50 ปี ต่อต้านได้กระทั่งการโจมตีของมอนสเตอร์ระดับสี่ ทำให้เมืองที่ถูกปกป้องนั้นไร้ซึ่งมอนสเตอร์และอยู่คงทนยั่งยืน’

การปรากฏขึ้นของข้อความทำให้ซูเย่สั่นไปทั้งร่าง

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง!

“คำสั่งสร้างนคร?”

“กลายเป็นว่าสิ่งนี้คือคำสั่งสร้างนครเหรอ?”

ซูเย่ยังประหลาดใจไม่หาย

เขาไม่เคยคาดฝันว่าในโลกแห่งความเป็นจริง จะมีของที่สรรพคุณเหลือเชื่อเหมือนเกิดขึ้นได้เพียงในเกม

“ด้วยของสิ่งนี้ หากเราสร้างเมืองใหม่ขึ้นมา ก็จะไม่ต้องคอยเดินทางไปกลับจากพื้นที่ระดับสี่และมหานครตะวันออกอีกต่อไป! มนุษย์จะสามารถตั้งรกรากบนพื้นที่ระดับสี่ได้โดยตรง!”

พื้นที่ระดับสี่คือใจกลางที่เชื่อมไปสู่มหานครทุกแห่ง และยังคงเป็นจุดเริ่มต้นของดินแดนภูผามหานทีอีกด้วย

หากสามารถสร้างเมืองในที่แบบนี้ได้

จะมีผลในอนาคตอย่างใหญ่หลวง!

การเก็บเกี่ยวทรัพยากรในภายภาคหน้าจะสะดวกขึ้น และไม่ต้องคอยกังวลว่ามอนสเตอร์ระดับสี่จะคลุ้มคลั่งขึ้นมาเมื่อไร!

เมื่อคิดได้เช่นนั้น

ซูเย่หยิบเหรียญตราขึ้นมาทันที นี่เป็นของดีอย่างแน่นอน มันจะต้องมีมูลค่ามหาศาล!

ทว่าในทันใดนั้น

“ตูม!”

พลังปราณจากใต้แท่นที่ทรุดโทรมได้พุ่งทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้า

อย่างกับเป็นพายุที่ต่อต้านไม่ได้ก่อตัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้ซูเย่ต้องถอยหลังด้วยความตกใจ

ในเวลาเดียวกันนั้น

ที่ใดสักแห่งบนโลก