เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] - บทที่ 20 ไป๋จือหรานลาออกจากสถาบัน!

บท​ที่​ 20 ไป๋​จือ​หรา​น​ลา​ออกจาก​สถาบัน​!

ใน​ดินแดน​ภูผา​มหา​นที​

พื้นที่​ระดับ​สี่

“โฮก.​…..”

ใน​จังหวะ​ที่​มือ​ของ​ซูเย่​แตะ​โดน​เหรียญตรา​นั้น​ เหล่า​มอนสเตอร์​ทั่ว​ทั้ง​พื้นที่​ระดับ​เหมือน​ได้รับ​การ​กระตุ้น​บางอย่าง​และ​พา​กัน​ร้อง​คำราม​กึกก้อง​ดัง​ไป​ทั่ว​

ไม่เพียงแค่​พื้นที่​ระดับ​สี่ แต่​เสียงคำราม​นั้น​ดัง​มาถึงกระทั่ง​มหานคร​ใน​พื้นที่​ระดับ​สาม

มหานคร​ตะวันออกเฉียงเหนือ​

เมื่อ​ได้ยิน​เสียงดัง​กังวาน​มาจาก​พื้นที่​ระดับ​

สีหน้า​ของ​บรรดา​ผู้​คนใน​เมือง​ก็​ล้วน​เปลี่ยนไป​

มหานคร​แหล่ง​อื่น​ก็​เช่นกัน​

“เกิด​อะไร​ขึ้น​?”

เป็น​ช่วงเวลา​ที่​น่าแปลก​และ​สับสน​

……

ซูเย่​ที่​ยัง​คงอยู่​ใน​แดน​ลับ​เอง​ก็​สัมผัส​ได้​ถึงความผิดปกติ​

ทว่า​เหรียญตรา​อยู่​ตรงหน้า​เขา​ พลัง​ปราณ​ที่​พุ่ง​ออกมา​เอง​ก็​ไม่เป็นอันตราย​ มัน​เพียง​ผลัก​ต้าน​ร่าง​ของ​เขา​ออกห่าง​

“เข้าไป​สิ!” ซูเย่​ปลดปล่อย​พลัง​ปราณ​ออกมา​ทั่ว​ร่าง​ของ​เขา​ พยายาม​ฝืน​บังคับ​ให้​ก้าว​เข้าไป​หยิบ​เหรียญตรา​ได้​

เพียง​ไม่กี่​ก้าว​ ชายหนุ่ม​รู้สึก​ได้​ถึงแรงกดดัน​มหาศาล​จาก​ฟากฟ้า​ลงมา​กด​ทับ​เขา​เอาไว้​

ไม่เพียงแค่​ร่าง​ของ​เขา​

แม้ว่า​พละกำลัง​ของ​เขา​จะมาก​พอ​ทำให้​พยุง​ตัวยืน​ไว้​ได้​ แต่​ภายใต้​แรงกดดัน​เช่นนี้​ ซูเย่​ไม่สามารถ​ก้าว​เท้า​เดิน​ต่อ​ได้​ ซ้ำยัง​ถูก​ผลัก​ให้​ถอยหลัง​ออกมา​ทีละ​ก้าว​ ทีละ​ก้าว​

“หา​!”

สายตา​ของ​เขา​เต็มไปด้วย​ความประหลาดใจ​ แรงกดดัน​เช่นนี้​ไม่ใช่สิ่งที่​ผู้ฝึก​ยุทธ์​ทั่วไป​ขั้น​สี่จะต้านทาน​ได้​อย่าง​แน่นอน​

เขา​เอง​ยัง​ทำ​ไม่ได้​

นอกจาก​เขา​จะได้​เลื่อนขั้น​ไป​ยัง​ขั้น​สี่

อาจจะ​ยัง​พอ​มีหวัง​

ซูเย่​นึกถึง​หญ้า​เซียน​

จะกิน​หรือไม่​กิน​?

ทว่า​ใน​ตอนนั้น​เอง​

นาฬิกา​อัจฉริยะ​แจ้งเตือน​เขา​ว่า​ได้รับ​ข้อความ​จาก​โมห​ลี่​

“อุโมงค์​ออก​ดินแดน​ภูผา​มหา​นที​จะปิด​ใน​อีก​หนึ่ง​ชั่วโมง​ นาย​ต้อง​กลับมา​ให้​ทัน​”

พอได้​เห็น​ข้อความ​ ซูเย่​ก็​ถอนหายใจ​ออกมา​เบา​ ๆ

เขา​มอง​ไป​ยัง​เหรียญตรา​และ​ส่าย​หัว​อย่าง​ไม่มีทางเลือก​ การ​ดูดซึม​ปราณ​จาก​หญ้า​เซียน​ต้อง​ใช้เวลานาน​

“ดูเหมือน​ต้อง​ไว้​คราวหน้า​”

“ครั้ง​ต่อไป​ จะเอา​ไป​ให้ได้​เลย​!” เขา​กล่าว​

ซูเย่​หันหลัง​และ​ออกจาก​แดน​ลับ​โดย​ไม่คิด​อะไร​อีก​

อย่างไรก็ตาม​ แดน​ลับ​แห่ง​นี้​จำเป็นต้อง​ใช้พลัง​ลมปราณ​ภายใน​สำหรับ​การ​เข้า​ แม้ว่า​จะถูก​คนอื่น​พบ​ ก็​ไม่มีใคร​สามารถ​เข้าไป​ได้​ ดังนั้น​เขา​จึงไม่ต้อง​กังวล​ว่า​จะมีคน​มาชิงไป​ก่อน​

จะเป็นการ​ดีกว่า​หาก​เขา​ออก​ไป​เลื่อนขั้น​สู่ขั้น​สี่ระดับ​หนึ่ง​ก่อน​

ระหว่างทาง​กลับ​

ซูเย่​แวะ​มายัง​ตำแหน่ง​ที่​มีพุ่ม​งาและ​เก็บ​งาดำ​ทั้งหมด​ก่อน​จะกลับ​ไป​ยัง​มหานคร​ตะวันออก​

โมห​ลี่​ยืน​เฝ้าหน้า​ประตูเมือง​ เมื่อ​เขา​เห็น​ร่าง​ที่​คุ้นตา​ปรากฏ​ขึ้น​ เขา​จึงรู้สึก​โล่งใจ​เป็นอย่างมาก​

“ในที่สุด​ก็​กลับมา​สักที​”

ขณะที่​ซูเย่​กำลังจะ​เข้า​ประตู​ไป​ โมห​ลี่​ทัก​เขา​ขึ้น​มาก่อน​ “เหล่า​พี่น้อง​ของ​นาย​ทิ้ง​ของ​พวก​นี้​ไว้​ให้​”

กล่าว​จบ​ โมห​ลี่​ก็​ยื่น​กระเป๋า​ใบ​ใหญ่​ให้​กับ​ซูเย่​

“หยก​ปราณ​ 5,000 ก้อน​กับ​หญ้า​ปราณ​หลากหลาย​สายพันธุ์​”

เขา​พูด​ออกมา​พร้อม​ความอิจฉา​

เด็ก​พวก​นี้​ทำ​เงินได้​เยอะ​มาก​ แม้ว่า​จะหัก​สามใน​ห้า​ออก​ ก็​ยัง​ถือว่า​เยอะ​อยู่ดี​

ยิ่งไปกว่านั้น​ พวกเขา​ให้ความสำคัญ​กับ​ซูเย่​มาก​ เลือก​ที่จะ​กลับ​ไป​มือเปล่า​และ​ทิ้ง​ทุกอย่าง​ไว้​ให้​ซูเย่​

“ขอบคุณ​ครับ​” ซูเย่​พยักหน้า​กล่าว​ขอบคุณ​

“อุโมงค์​ใกล้​จะปิด​เต็มที​แล้ว​ รีบ​ไป​จัดการ​เรื่อง​แล้ว​กลับ​ซะ” โมห​ลี่​เตือน​อีกครั้ง​

“เดี๋ยวก่อน​ ผม​ช่วย​หา​ทรัพยากร​ให้​มหานคร​ตั้ง​มากมาย​ ขอ​อะไร​อย่าง​ได้​ไหม​ครับ​?”

ซูเย่​เอ่ย​ถามโมห​ลี่​พร้อม​รอยยิ้ม​

“ต้องการ​อะไร​ล่ะ​?”

โมห​ลี่​ถามกลับ​ด้วย​น้ำเสียง​คร่ำครวญ​

“ง่าย​มาก​ แค่​ให้​ผม​ไม่ต้อง​แบ่ง​ทรัพยากร​กับ​ทางการ​ครับ​” เป็น​คำขอ​ที่​ออก​มาจาก​ปาก​ของ​ซูเย่​

“ฉัน​ไม่มีสิทธิ์​ตัดสินใจ​ใน​เรื่อง​นี้​นะ​”

โมห​ลี่​เหลือบมอง​ซูเย่​และ​พูด​อย่าง​ตรงไปตรงมา​

แต่​ใน​ครั้งนี้​ซูเย่​สร้าง​ผลงาน​ไว้​มากมาย​ จะไม่ตอบแทน​อะไร​เขา​เลย​ก็​คง​ไม่ได้​!

ไม่นาน​ โมห​ลี่​กล่าว​ต่อ​

“จะช่วย​ก็ได้​ แต่​ใน​มือ​นั่น​ถือเป็น​ของ​จาก​ซูชือ​และ​คนอื่น​ ๆ ไม่ใช่ของ​นาย​ ดังนั้น​ยัง​ต้อง​แบ่ง​ให้​ทางการ​อยู่​ แต่​ฉัน​จะลด​ให้​เหลือ​สอง​ใน​ห้า​”

ซูเย่​ทำท่า​เหมือน​กำลังจะ​พูด​อะไร​ออกมา​ โมห​ลี่​จึงเสริม​ต่อ​

“ส่วน​ที่อยู่​ใน​กระเป๋า​นาย​ เอา​ออก​ไป​ได้​เลย​ ไม่ต้อง​แบ่ง​”

ซูเย่​ตา​เบิก​กว้าง​และ​ถามกลับ​ “ได้​จริง​เหรอ​ครับ​?”

ใน​นั้น​มีทั้ง​หญ้า​ปราณ​ หญ้า​เซียน​ และ​ตรา​ควบคุม​อสูร​!

“จริง​”

ซูเย่​เอ่ย​ออกมา​พร้อม​รอยยิ้ม​ “เท่านี้​ก็​พอแล้ว​ครับ​”

“ดูเหมือน​นาย​เอง​ก็​ได้มา​เยอะ​เลย​สิท่า​” โมห​ลี่​กล่าว​ขณะ​จ้องมอง​ซูเย่​

“ไม่เยอะ​เท่าที่​มหานคร​ทั้ง​หก​ได้​หรอก​ครับ​ เทียบ​กัน​แล้ว​ของ​ผม​ขนาด​เท่า​ถังใบ​เดียว​เอง​” ซูเย่​ยิ้มเยาะ​

ทำเอา​โมห​ลี่​พูดไม่ออก​

หลังจากนั้น​ซูเย่​ไป​รายงาน​ทรัพยากร​และ​หัก​ส่วนแบ่ง​ที่​น่า​ปวดใจ​ออก​สอง​ใน​ห้า​ โมห​ลี่​พา​เขา​ไป​ยัง​อุโมงค์​เพื่อ​เดินทาง​กลับ​เมือง​จี้หยาง​

กลับ​มาสู่โลก​ปกติ​

ซูเย่​เดิน​ทางข้าม​ป่า​เขา​ไป​ยัง​หมู่บ้าน​ฉีเจี๋ย​ซุน​

โดย​ไร้​การ​รบกวน​บรรดา​ชาวบ้าน​ของ​หมู่บ้าน​นี้​และ​หมู่บ้าน​รอบ​ ๆ ทั้ง​สาม

เขา​ตรง​ขึ้นไป​บน​ภูเขา​เพื่อ​สำรวจ​ภูมิประเทศ​อย่าง​ระมัดระวัง​ จากนั้น​นำ​หยก​ปราณ​ออกมา​ 1,000 ก้อน​เพื่อ​จัด​ตั้งค่าย​กล​รวบรวม​ปราณ​

ครั้งนี้​การ​ตั้งค่าย​กล​ยาก​กว่า​ครั้งก่อน​เป็นอย่างมาก​

ก่อนหน้านี้​มีเพียง​หมู่บ้าน​ฉีเจี๋ย​ซุน​ แต่​ครั้งนี้​ต้อง​รวม​พื้นที่เพาะปลูก​ของ​หมู่บ้าน​รอบ​ ๆ ทั้ง​สามไป​ด้วย​

ใน​การ​ขยาย​ขอบเขต​ค่าย​กล​รวบรวม​ปราณ​จะต้อง​อาศัย​ความ​ละเอียด​แม่นยำ​มากขึ้น​

“โชคดี​ที่​คุ้นเคย​กับ​การ​ตั้งค่าย​กล​รวบรวม​ปราณ​เป็น​อย่าง​ดี​”

ซูเย่​ถอน​ใจเบา​ ๆ หาก​เขา​ไม่คุ้นเคย​ การ​จัดตั้ง​พื้นที่​ขนาดใหญ่​เช่นนี้​คง​ไม่ใช่งาน​ง่าย​

ด้วย​การเคลื่อนไหว​อย่าง​รวดเร็ว​และ​สม่ำเสมอ​ การ​สร้าง​ค่าย​กล​ขนาด​กว้าง​นี้​ยังคง​ต้อง​ใช้เวลา​พักใหญ่​

จน​ในที่สุด​ก็​จัดตั้ง​ได้​สำเร็จ​

“เอาล่ะ​!”

ซูเย่​ตะโกน​เสียงดัง​ และ​เรียก​พลัง​ปราณ​ของ​เขา​ออกมา​

ค่าย​กล​รวบรวม​ปราณ​เริ่ม​ทำงาน​ทันที​

พลัง​ปราณ​ใน​สภาพแวดล้อม​ทั้งหมด​ถูก​รวบรวม​ให้​มาอยู่​จุด​เดียว​

“หลังจาก​หว่าน​เมล็ด​กะหล่ำปลี​เรียบร้อย​ ปราณ​ตรงนี้​น่าจะ​เข้มข้น​กำลังดี​”

ซูเย่​ถอนใจ​ด้วย​ความ​โล่ง​ เหลือ​เพียง​การทำสัญญา​ การ​ปลูก​ และ​ทุกอย่าง​จะดำเนิน​ไป​ตาม​แผน​

หลังจาก​ทำ​สิ่งเหล่านั้น​ครบ​

ซูเย่​ตรง​กลับ​ไป​ยัง​เขต​มหาวิทยาลัย​

ระหว่างทาง​

ซูเย่​นำ​โทรศัพท์​ออกมา​ เปิด​กลุ่ม​วี​แชท​ของ​พรรค​ถูโช่วจย้า​เทียน​ที่​เขา​ไม่ได้​เห็น​มานาน​

‘พี่น้อง​ ฉัน​กลับมา​แล้ว​’ ซูเย่​ส่งข้อความ​ไป​

‘อ่า​? ลูกพี่​ซูกลับมา​แล้ว​เหรอ​? ในที่สุด​เขา​ก็​กลับมา​แล้ว​’

‘ลูกพี่​ซู ไม่เป็นอะไร​ใช่ไหม​?’

‘ทำให้​พวกเรา​กลัว​แทบ​แย่​!’

ข้อความ​มากมาย​ปรากฏ​ขึ้น​บน​หน้าจอ​

เป็นเวลา​อยู่​พักใหญ่​ที่​ทุกคน​แสดง​ความเป็นห่วง​ต่อ​ซูเย่​

เมื่อ​ได้​เห็น​เช่นนั้น​ ซูเย่​ก็​รู้สึก​อุ่นใจ​

“ฉัน​จะไป​ถึงมหาวิทยาลัย​แล้ว​ ทุกคน​มารวมตัว​กันที่​ป่า​แถว​จัตุรัส​กลาง​หน่อย​ มาแบ่ง​ของ​กัน​!”

ซูเย่​ส่งข้อความ​ไป​

แบ่ง​ของ​?

‘ดี​เลย​!’

ทุกคน​ตอบกลับ​อย่าง​ตื่นเต้น​

เมื่อ​ซูเย่​มาถึงป่า​

นอกจาก​พี่น้อง​ไป๋​จือ​แล้ว​ ทั้ง​ 70 คน​ก็​อยู่​ที่นี่​

ทันทีที่​เห็น​ซูเย่​ ทุกคน​พา​กัน​ทักทาย​เขา​

“ขอบคุณ​ทุกคน​มาก​!”

ซูเย่​จับ​กระเป๋า​บน​หลังเขา​วาง​ลง​และ​กล่าว​กับ​เหล่า​พี่น้อง​ “ครั้งนี้​พวกเรา​ได้มา​เยอะ​เลย​ หยก​ปราณ​ 5,000 ก้อน​กับ​หญ้า​ปราณ​จำนวน​หนึ่ง​ และ​เพื่อ​เป็นการ​ขอบคุณ​ที่​ฉัน​สร้าง​ผลประโยชน์​ให้​มหานคร​ทั้ง​หก​ ทาง​มหานคร​ตะวันออก​จึงลดหย่อน​การ​จ่าย​ส่วนแบ่ง​ลง​หนึ่ง​ใน​ห้า​ หลังจาก​แบ่ง​แล้วจึง​เหลือ​กลับมา​ 3,000 ก้อน​”

“ฉัน​จะขอ​หญ้า​ปราณ​สอง​ชนิด​นี้​ ส่วนที่เหลือ​เป็น​ของ​ทุกคน​ แล้วก็​พอดี​ว่า​ฉัน​มีเรื่อง​ต้อง​ใช้ด่วน​เลย​ขอ​หยก​ปราณ​ไป​ 1,000 ก้อน​”

“นี่​ หยก​ปราณ​ 2,000 ก้อน​”

เขา​วาง​กระเป๋า​ลง​บน​พื้น​พร้อม​เปิด​ออก​ จากนั้น​เอ่ย​ถาม “ไม่มีใคร​คัดค้าน​ใช่ไหม​?”

“ไม่มีครับ​!”

ทุกคน​จ้องมอง​หยก​ปราณ​ที่​พื้น​ตา​เป็นประกาย​ จน​แทบจะ​น้ำลายไหล​

พอ​กอง​เยอะ​ ๆ แล้ว​งดงาม​ยิ่งนัก​!

ตอน​ขุด​ก็​ไม่ได้คิด​อะไร​ พอได้​เห็น​แล้ว​ถึงรู้สึก​ว่า​มัน​เยอะ​มาก​!

“ลูกพี่​ซูน่ะ​จัดการ​เรื่อง​ส่วนมาก​ด้วยตัวเอง​ ทั้ง​แบกรับ​ความเสี่ยง​คนเดียว​ ตำแหน่ง​ก็​ค้นพบ​เอง​”

เฉิน​เซียน​เย​ว่​ลุก​ยืน​ขึ้น​และ​กล่าว​ออกมา​ “พวกเรา​แทบ​ไม่ได้​ทำ​อะไร​ และ​ไม่ต้อง​ออก​ไป​เสี่ยง​ พัน​ก้อน​ไม่พอ​หรอก​ นาย​เอา​หยก​ปราณ​ไป​ทั้งหมด​ดีกว่า​”

“ใช่แล้ว​”

ซูชือ​เอง​ก็​ยืน​ขึ้น​มาพร้อมกับ​กล่าว​ด้วย​รอยยิ้ม​ “แน่นอน​ว่า​ถ้านาย​ยัง​อยาก​จะแบ่ง​ ฉัน​จะยอมรับ​ไว้​เอง​”

สิ้น​สุดคำพูด​ เหล่า​พี่น้อง​พา​กัน​หัวเราะ​ลั่น​

ถ้าเป็น​คนอื่น​พูด​ พวกเขา​คง​รู้สึก​อาย​ แต่​ซูชือ​เป็น​เพื่อนร่วมห้อง​ของ​ซูเย่​และ​เขา​เป็น​คน​ไม่อาย​อะไร​อยู่แล้ว​ ทุกคน​จึงตามน้ำ​กัน​ได้​อย่าง​สนุกสนาน​

“ไร้สาระ​น่ะ​ นาย​เอา​ไป​แบ่ง​เลย​!”

ซูเย่​จ้องมอง​ซูชือ​ด้วย​สายตา​ว่างเปล่า​ และ​มอบหมาย​หน้าที่​แบ่ง​ของ​ให้​เขา​

ทั้งหมด​ 70 คน​ แต่ละคน​จะได้​หยก​ปราณ​ 28 ก้อน​และ​หญ้า​ปราณ​ประมาณ​ 3 ต้น​

เหลือ​อีก​ 40 ก้อน​ จึงแบ่ง​ให้​พี่น้อง​ที่​แข็งแกร่ง​ไม่เท่า​คนอื่น​

ทุกคน​ต่าง​ตื่นเต้น​เมื่อ​ได้รับ​หยก​ปราณ​และ​หญ้า​ปราณ​ เพียงพอ​สำหรับ​ให้​พวกเขา​เลื่อน​ระดับ​!

“ได้​หยก​ปราณ​ตั้ง​ 28 ก้อน​ สามวัน​ไม่สูญเปล่า​แล้ว​!”

“พา​ลูกพี่​ไป​กิน​เนื้อ​กัน​ดีกว่า​! ถ้าหาก​ไม่มีลูกพี่​ซู รอบ​นี้​คง​ไม่มีอะไร​ติดมือ​กลับมา​”

“เสียดาย​ที่สอง​เทพธิดา​ไม่มา ถ้าพวก​เธอ​รู้​ว่า​ครั้งนี้​พวกเรา​ได้​เยอะ​ขนาด​นี้​ ไม่อิจฉา​แย่​เลย​เหรอ​?”

พูด​ไป​พูด​มา ก็​มีคน​กล่าวถึง​สอง​พี่น้อง​ไป๋​จือ​

“จะว่า​ไป​! ลูกพี่​ซูยัง​ไม่รู้​ใช่ไหม​?” มีหนึ่ง​คน​กล่าว​ขึ้น​มากะทันหัน​

หืม?​

ซูเย่​หัน​ไปหา​ผู้​ที่​พูด​

คน​ ๆ นั้น​กล่าว​ต่อ​ “ตอนที่​กลับมา​ ฉัน​แวะ​ไป​สำนักงาน​ของ​สถาบัน​ดนตรี​ซิงเห​มิง แล้ว​ได้ข่าว​ว่า​บ้าน​ของ​ไป๋​จือ​หรา​น​จะมาทำ​เรื่อง​ลาออก​”

ซูเย่​ตกใจ​ ดวงตา​ของ​เขา​จ้องเขม็ง​

เกิด​อะไร​ขึ้น​?

“อะไร​นะ​? เทพธิดา​จะลาออก​เหรอ​?”

“มัน​ไม่มาก​ไป​หน่อย​เหรอ​? เกิด​อะไร​ขึ้น​ใน​ครอบครัว​ของ​เธอ​กัน​นะ​?”

“พวกเรา​ไม่อยู่​แค่​ไม่กี่​วัน​ เกิด​อะไร​ขึ้น​เนี่ย​?”

ทุกคน​พา​กัน​สงสัย​

ซูเย่​ยื่น​กระเป๋า​ของ​เขา​ให้​ซูชือ​พร้อม​เอ่ย​ “ช่วย​เอา​กลับ​ไป​ที่​หอพัก​ให้​หน่อย​”

กล่าว​จบ​ เขา​ก็​หันหลัง​กลับ​และ​รีบ​มุ่งหน้า​ไป​ยัง​สถาบัน​ดนตรี​ซิงเห​มิง

เขา​ต้อง​รู้​ให้ได้​ว่า​เกิด​อะไร​ขึ้น​!

สิ่งที่​เขา​ทำนาย​ไว้​ก่อน​แยก​จากกัน​มัน​เกิดขึ้น​จริง​

เมื่อ​เขา​มาถึง ก็​รีบ​เดิน​เข้าไป​ใน​สำนักงาน​ของ​สถาบัน​

ทันทีที่​เขา​เปิด​ประตู​เข้าไป​ก็ได้​พบ​กับ​ชาย​วัยกลางคน​สวม​ชุด​สูท​ ถือ​กระเป๋าเอกสาร​ มีผม​เรียบ​มันเงา​ กำลัง​ส่งใบลาออก​ให้​กับ​เจ้าหน้าที่​ของ​สำนักงาน​

ไม่ต้อง​คิด​อะไร​มาก​

บุคคล​นี้​เป็น​คน​จาก​ครอบครัว​ของ​ไป๋​จือ​หรา​นอ​ย่าง​แน่นอน​

“ใช่แล้ว​ครับ​ นี่​เป็น​ของ​ไป๋​จือ​หรา​น​และ​ไป๋​จือเหยียน”​

ชาย​วัยกลางคน​ยิ้ม​อย่าง​สง่างามต่อหน้า​เจ้าหน้าที่​สำนักงาน​ “ลาออก​ครับ​ ไม่ได้​ลาพัก​ ไม่จำเป็นต้อง​รักษา​สภาพ​”

“นี่​เป็น​สิ่งที่​ไป๋​จือ​หรา​น​ต้องการ​เหรอ​ครับ​?” ซูเย่​เอ่ย​ถามด้วย​น้ำเสียง​ไร้อารมณ์​พร้อมกับ​เดิน​ตรง​เข้า​ไปหา​

ชาย​วัยกลางคน​ผงะ​ หันหน้า​มามอง​ซูเย่​ จากนั้น​ถามขึ้น​มาว่า​ “ขอโทษ​ครับ​ ไม่ทราบ​ว่า​คุณ​คือ​?”

ซูเย่​จ้องเขม็ง​

ร่าง​จำแลง​จาก​ราช​วัง​แห่ง​ความทรงจำ​ใน​หัว​ของ​เขา​บิน​ออกมา​และ​ตรง​เข้าไป​สู่ฝั่งตรงข้าม​

พลังจิต​อัน​แรงกล้า​ทำให้​อีก​ฝ่าย​ตกตะลึง​นิ่ง​ไป​โดย​สมบูรณ์​

“ผม​ถามว่า​ เป็น​ความต้องการ​ของ​ไป๋​จือ​หรา​น​หรือเปล่า​ที่จะ​ลาออก​?” ซูเย่​ถามซ้ำ

“ไม่ใช่” ชาย​คน​นั้น​ตอบ​กลับมา​เสมือน​ไร้​จิตวิญญาณ​

“ตอนนี้​ไป๋​จือ​หรา​นอ​ยู่​ที่ไหน​?” ซูเย่​เปลี่ยน​คำถาม​

“ที่​บ้าน​” อีก​ฝ่าย​ตอบ​ทันที​

ในขณะที่​กำลังจะ​ถามถึงที่อยู่​บ้าน​ของ​ไป๋​จือ​หรา​น​ ซูเย่​ได้​เหลือบ​ไป​เห็น​เอกสาร​บน​โต๊ะ​ที่​อีก​ฝ่าย​นำมา​ มีที่อยู่​เขียน​ไว้​อย่าง​ชัดเจน​

เขา​รีบ​หยิบ​ขึ้น​มาดู​ทันที​

มณฑล​เจ้อเจียง​ เมือง​หาง​โจว​!

เขา​เรียกคืน​พลังจิต​กลับมา​

อีก​ฝ่าย​ที่​เพิ่ง​กลับมา​ได้สติ​ มอง​ไปมา​ด้วย​ความ​สับสน​

ซูเย่​พุ่ง​ออก​นอก​ประตู​ไป​ทันที​

เรื่อง​นี้​มัน​มีบางอย่าง​ผิดปกติ​!

เขา​ต้อง​ไป​ถามให้​กระจ่าง​!

ถ้าไป๋​จือ​หรา​น​ไม่ต้องการ​ลาออก​ ก็​ไม่ควร​มีใคร​ไป​บังคับ​!

ซูเย่ลง​บันได​มาและ​เรียก​รถ​ให้​ไป​ยัง​สนามบิน​ เขา​โทร​หา​ไป๋​จือ​หรา​น​ทันที​ขณะ​นั่ง​รถ​

เขา​รู้ดี​ว่า​หาก​เกิด​ปัญหา​จริง​ คงจะ​ไม่มีใคร​รับสาย​หรือไม่​ก็​ปิด​เครื่อง​

ผล​คือ​ปิด​เครื่อง​อยู่​จริง​!

เขา​ลอง​โทร​หา​ไป​จือเหยียน​ ก็​ปิด​เครื่อง​เช่นกัน​

สายตา​ของ​ซูเย่​ใน​ตอนนี้​มีเพียง​ความว่างเปล่า​

เขา​ใช้โทรศัพท์​จอง​เที่ยวบิน​ไป​ยัง​เมือง​หาง​โจว​

สี่ชั่วโมง​ต่อมา​

เครื่องบิน​ของ​ซูเย่ลง​จอด​ที่​สนามบิน​หาง​โจว​

เมื่อ​เดิน​ออกจาก​สนามบิน​ ซูเย่​โทร​เรียก​รถ​มารับ​และ​รีบ​ตรง​ไป​ยัง​บ้าน​ของ​สอง​พี่น้อง​ไป๋​จือ​ทันที​!!