เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] - บทที่ 28 กฎหมายในมือซูเย่! - novel-lucky

บทที่ 28 กฎหมายในมือซูเย่!

เจ้าสำนักเมฆาครามตามเข้าไป

ในช่วงเวลาที่ซูเย่เข้าไปยังแดนต้องห้ามหลังภูเขา สีหน้าของเธอแสดงความประหลาดใจออกมาชัดเจนอย่างไม่น่าเชื่อ

เป็นไปได้อย่างไร? เขาเข้าไปได้อย่างไร?

เธอพยายามรื้อฟื้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ทันที ว่าอีกฝ่ายใช้วิธีการใดในการเข้าไป

ทว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย เหมือนแค่เปิดเข้าไปตรง ๆ

เธอนึกออกเพียงแค่ซูเย่เดินเข้าไปโดยฝ่าพลังที่ปิดกั้นอยู่อย่างง่ายดาย

เจ้าสำนักเมฆาครามอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วทำหน้าบึ้งตึง

“ไอ้เด็กคนนี้ มันเป็นใครกัน?”

“รออยู่ที่นี่ รายงานมาทันทีหากเกิดเรื่องอะไร”

เจ้าสำนักหยิงสั่งด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“รับทราบ!” สมาชิกของสำนักตอบรับพร้อมเพรียง

ในหอพิธี

บรรดาผู้มาชมงานเห็นเพียงแค่เจ้าสำนักหยิงไล่ตามซูเย่ไปยังด้านหลังของภูเขา

พวกเขาไม่ทราบรายละเอียดใด ๆ

ไม่นานนัก เจ้าสำนักหยิงกลับมานั่งตำแหน่งเดิมโดยคงสีหน้าไร้อารมณ์ไว้

ซูเย่อยู่ไหน?

ผู้บัญชาการทั้งหกเริ่มมองหน้ากัน

เจียงซาน ผู้บัญชาการจากมหานครตะวันออกลุกยืนขึ้นทันทีพร้อมเอ่ยถาม “ท่านเจ้าสำนักหยิง ซูเย่อยู่ที่ไหนหรือ?”

“ฉันรู้ว่าเขามาจากทีมสืบสวน” เจ้าสำนักหยิงมองเจียงซานและตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยดังเดิม “ฉันไม่ได้ทำร้ายเขา และยังไม่ฆ่า แต่หากเขาแตะต้องอะไรที่ไม่สมควร เขาจะได้ตายในสำนักของฉัน ทีมสืบสวนคงไม่ถือใช่ไหม?”

หืม?

เจียงซานขมวดคิ้ว

นั่นหมายความว่าอย่างไร?

หรือจะเป็นไปได้ว่าซูเย่ใช้วิชาที่สาบสูญอะไรนั่น บุกรุกไปยังสถานที่ซึ่งไม่ควรเข้าไป?

เจ้าสำนักหยิงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเช่นเดิม “ฉันจะรอเขาห้านาที”

“หากเกินห้านาที ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้เขารอดออกไป!”

เมื่อทุกคนได้ยิน พวกเขาต่างพากันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

ทว่าในเวลานั้นเอง

“มีค่ายกลขัดขวางแค่ไม่กี่อัน ไม่ต้องถึงห้านาทีหรอกครับ!”

มีเสียงดังขึ้น และตามมาด้วยเส้นแสงเงามายาพุ่งออกมาจากด้านหลังภูเขาตรงเข้าสู่ในสำนักอย่างว่องไว เพียงพริบตาเขาก็กลับมายืนอยู่ตำแหน่งเดิมในหอพิธี

ซูเย่!

ทุกคนในหอจับจ้องไปยังเขา และพบว่าในมือซูเย่มีของเพิ่มขึ้นมาหนึ่งชิ้น

นั่นคือแผ่นศิลา

แผ่นศิลาที่เต็มไปด้วยรอยสลัก

ด้านหลังของเขาเป็นผู้คุมกฎวิ่งตามมาอย่างมาอย่างโกรธเกรี้ยว

“นี่ครับ!”

ซูเย่โยนแผ่นศิลาไปให้เจ้าสำนักหยิงโดยตรง

เธอคว้ารับเอาไว้อย่างรวดเร็ว

เจ้าสำนักหยิงมองคร่าว ๆ และนำผ้าไหมออกมาห่อแผ่นศิลาไว้ทันที จากนั้นหันไปหาซูเย่และเอ่ยถาม “เธอรู้วิธีฝ่าค่ายกลแดนต้องห้ามของสำนักฉันได้อย่างไร?”

สิ้นสุดคำพูด ผู้ชมทุกคนก็ตื่นตกใจกันอีกครั้ง

เขาบุกรุกไปยังแดนต้องห้ามจริงเหรอ?

แดนต้องห้ามแห่งสำนักเมฆาครามเลื่องชื่อเป็นอย่างมากในบรรดาสำนักฝึกยุทธ์ กล่าวว่าไม่เคยมีผู้ใดบุกฝ่าเข้าไปได้ แต่ซูเย่กลับทำได้จริง

“ผมแค่รู้มาเยอะ” ซูเย่ตอบกลับโดยไร้อารมณ์ จากนั้นจึงย้อนถาม “ของขวัญจากผมเป็นอย่างไรบ้างครับ?”

ทุกสายตาในที่แห่งนั้นย้ายไปจับจ้องยังแผ่นศิลาในมือของเจ้าสำนักหยิงแทน

ถ้าเช่นนั้น สิ่งนี้ก็คือวิชาที่หายสาบสูญไปของสำนักเมฆาคราม?

ผู้คุมกฎของหอบังคับการที่ไล่ตามซูเย่ ในที่สุดก็กำลังจะถึงตัวเขาและจะโจมตีใส่

“พอได้แล้ว” เจ้าสำนักหยิงกล่าวจบ ทั้งหอก็เงียบไป

ของขวัญจากเขาสามชิ้นแรกก็มาค่ามากแล้ว และยังล้ำค่ามากขึ้นกว่าชิ้นก่อนเรื่อย ๆ

ไม่มีใครสามารถมอบของที่วิเศษได้แบบเด็กคนนี้แล้ว

และอย่างไรก็ตาม วิชาของสำนักเองก็ถูกส่งต่อมาจากบรรพชน หากปฏิเสธของขวัญจากซูเย่ จะไม่เหมือนว่าปฏิเสธวิชาของสำนักตนหรือ?

หญิงสาวข้างเจ้าสำนักรับแผ่นศิลาไป เธอจ้องดู จากนั้นหันไปหาสองพี่น้องไป๋พร้อมยิ้มขึ้น และกล่าวกับเจ้าสำนักหยิง “ไป๋จือหรานและไป๋จือเหยียนมีรากฐานที่เยี่ยมยอด ฉันถามจากผู้อาวุโสแล้ว พวกท่านก็บอกว่าสองพี่น้องจำเป็นต่อความก้าวหน้าของสำนักเรา”

“เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็ทำให้ยืนยันได้ว่าเป็นเรื่องจริง ถึงแม้วิธีการมันออกจะประหลาดไปหน่อย”

“ได้” เจ้าสำนักหยิงเหลือบมองหญิงสาวกลับ จากนั้นมองไปยังพี่น้องไป๋และซูเย่ ลุกขึ้นยืนและโบกมืออย่างแผ่วเบาตามด้วยกล่าว “เริ่มพิธีได้!”

โอ้โห!

สายตาของผู้ชมทุกคนในหอพิธีจับจ้องไปยังซูเย่ทันที ถ้าเช่นนั้นก็หมายความว่าของขวัญที่ซูเย่มอบให้ถูกยอมรับแล้ว

การยอมรับของขวัญจากเขาก็เหมือนว่าไม่ถือโทษในสิ่งที่เขาเพิ่งทำลงไป

ไป๋จือหรานอมยิ้มเล็กน้อย

ใบหน้าของไป๋จือเหยียนเองก็เต็มไปด้วยความสุข

“ฤกษ์งามยามดีมาถึงแล้ว!”

ในช่วงเวลานั้นเอง หญิงอาวุโสปรากฏตัวออกมาพร้อมถาดในมือ “พิธีรับศิษย์ของสำนักเมฆาครามกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ เริ่มต้นด้วยพิธีบวงสรวง”

ซูเย่ก้าวเดินไปข้างทาง รับชมพิธีด้วยรอยยิ้ม

สองพี่น้องไป๋ก้าวเดินเข้าไประหว่างหญิงชราและหญิงสาว จากนั้นทำการโค้งคำนับ

“เงยหน้าขึ้น!” อาจารย์ของสองพี่น้องไป๋จ้องมองพวกเธอด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

“เริ่มเสิร์ฟน้ำชา!” หญิงชราตะโกนออกคำสั่งเสียงดัง

ลูกศิษย์หญิงหลายคนเดินถือถาดตามหญิงชรา และนำถ้วยชาให้กับไป๋จือหรานและไป๋จือเหยียน

ไป๋จือหรานและไป๋จือเหยียนรับถ้วยชามา จากนั้นยกขึ้นแสดงความเคารพอาจารย์ของพวกเธอ

ต่อไปเป็นคำปราศรัย

ผู้คุมกฎของหอบัญชาการก้าวเดินมาข้างหน้าและมองสองพี่น้องด้วยสายตาเย็นชา กล่าวกฎและข้อกำหนดของสำนักออกมาอย่างชัดเจน

“พวกเธอรับรู้ถึงกฎของสำนักแล้ว จบเท่านี้” อาจารย์ของสองพี่น้องโบกมือ

“จบพิธี!” หญิงชราตะโกนขึ้นพร้อมกับยิ้ม “ขอต้อนรับศิษย์ใหม่ ร่วมสืบสาน รับมรดกพันปี”

เมื่อสิ้นสุดคำพูด ก็ถือว่าพิธีรับศิษย์ใหม่จบลงอย่างเป็นทางการ

“จบพิธีแล้ว” เจ้าสำนักหยิงยกกำปั้นแสดงความเคารพผู้บัญชาการทั้งหกและผู้คนจากหลายสำนัก จากนั้นกล่าวต่อ “ในนามของสำนักเมฆาคราม ฉันขอขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมพิธี เดิมทีฉันอยากจะเชิญชวนทุกท่านให้พักผ่อนที่สำนักก่อนสักวัน ทว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ต้องขออภัยด้วย”

เมื่อกล่าวจบ เจ้าสำนักเปลี่ยนสีหน้าไป และกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ฉันขอประกาศ”

“ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป สำนักเมฆาครามจะขอปิดกั้นจากโลกภายนอกเป็นเวลาหนึ่งปี!”

สิ้นสุดคำพูด ผู้มาชมพิธีทุกคนมองไปยังเจ้าสำนักหยิงด้วยความแปลกใจ

เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ไม่ใช่มีข่าวลือว่าจะเปิดรับโลกภายนอกแล้วเหรอ? ทำไมถึงกลับไปปิดกั้นอีก?

เมื่อได้เห็นสีหน้าของเจ้าสำนักหยิงแล้ว ทุกคนล้วนนึกถึงความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว

แผ่นศิลาในผ้าไหม!

วิชาที่หายสาบสูญ!

จุดประสงค์ของการปิดกั้นดูเหมือนจะเป็นเพราะต้องการเรียนรู้และฝึกฝนวิชาที่หายสาบสูญ

ช่วงเวลานั้น สายตาของทุกคนดูร้อนระอุจากความตื่นเต้น

วิชาที่สืบทอดกันมานับพันปีของสำนักเมฆาครามได้รับการฟื้นฟูกลับมาแล้ว

พละกำลังของพรรคเมฆาครามคงจะพัฒนาก้าวแกร่งขึ้นอย่างมหาศาล!

ผู้คนบางส่วนกลับไปจดจ่อกับซูเย่อีกครั้ง

สุดท้ายแล้วเด็กคนนี้ไปนำวิชาที่สาบสูญของสำนักเมฆาครามออกมาได้อย่างไร?

แล้วยังมีตราคำสั่งสร้างนครและควบคุมอสูรอีก เด็กนี่ความลับเยอะเป็นบ้า!

พวกเขาเองก็อยากได้ของเหล่านั้น

แต่พอนึกถึงตัวตนของซูเย่ ว่าเขาเป็นทีมสืบสวน พวกเขาก็ทำได้แค่ถอนใจออกมา

จะไปมีปัญหากับคนของทางการไม่ได้เด็ดขาด!

ในขณะนั้นเอง ซูเย่เดินตรงเข้าไปหาไป๋จือหราน

บรรดาผู้ชมก็พากันคิดว่า เขาจะพูดอะไรก่อนบอกลา?

แต่คาดไม่ถึงเลยว่า

ซูเย่จะโอบเอวไป๋จือหรานโดยตรง จากนั้นก็จูบ!

ภาพตรงหน้าล้วนทำให้ทุกสายตาต้องตกตะลึง

นี่มันโจ่งแจ้งเกินไป!

พอเห็นว่าสำนักเมฆาครามไม่ถืออะไรแล้ว ก็เลยจะกระตุกหนวดเสืออย่างนั้นเหรอ?

“ตั้งใจฝึกนะ” ซูเย่ปล่อยมือจากไป๋จือหราน จากนั้นยกมือไปลูบหัวเธอพร้อมรอยยิ้ม

ไป๋จือหรานเองขณะนี้ก็หน้าแดงระเรื่อ

ไปจือเหยียนที่ยืนอยู่ด้านข้างทำหน้าบึ้งตึงมองทั้งสอง

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป แฟนของผมจะเป็นคนจากสำนักเมฆาครามของพวกคุณ คนนอกไม่มีสิทธิ์รังแกเธอได้ ในสำนักของคุณเองก็ห้ามรังแกเธอ หากมีใครทำ อย่ามาโทษว่าผมไม่เตือน!”

เสียงของซูเย่ดังกึกก้องไปทั่วทั้งหอ

เขาเข้ามาสร้างความวุ่นวาย และยังไม่ไว้หน้าสำนักเมฆาครามอีก ลูกศิษย์ของสำนักจึงอาจจะเกิดความแค้นขึ้นกับเขา

เป็นไปได้ว่า ในอนาคต พวกเธออาจจะเอาความโกรธไปลงกับไป๋จือหราน

ดังนั้น เขาจึงอยากทำตัวอวดดีให้เต็มที่ไปเลย!

เพื่อให้คนจากสำนักเมฆาครามรู้ ว่าก่อนคิดที่จะรังแกไป๋จือหราน พวกเขาต้องชั่งใจให้ดีก่อน!

ในขณะเดียวกัน เหล่าผู้อาวุโสเองก็ได้ยินคำพูดของเขา

สิ้นคำพูดของซูเย่

“หึ!”

เสียงเย้ยหยันดังขึ้นมาจากสมาชิกสำนักเมฆาครามทุกคนอย่างพร้อมเพรียง จ้องมองซูเย่เขม็งด้วยสายตาอันเต็มไปด้วยความรังเกียจและปองร้าย

คิดว่าตัวเองเป็นใคร?

กล้าพูดจาใหญ่โตโอ้อวด!

ให้ของเพียงไม่กี่อย่างก็ทำตัวซะยิ่งใหญ่!

“ไม่พอใจเหรอครับ?”

ซูเย่เหลือบมองลูกศิษย์สำนักเมฆาครามทั้งหมดกลับด้วยสายตาเย็นชาและตะโกนขึ้นมา

“ผมจะบอกไว้ให้ทราบ ว่าผมใช้เวลาฝึกยุทธ์มาถึงขั้นสี่ระดับหนึ่งภายในครึ่งปี! ผมไม่สามารถทำอะไรกับสำนักเมฆาครามของพวกคุณได้ในขณะนี้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะยังคงทำไม่ได้ในอนาคต!”

“ยังคิดว่าผมพูดล้อเล่นอยู่อีกไหมครับ?”

เมื่อกล่าวจบ ทำให้ทุกคน รวมไปถึงเจ้าสำนักเมฆาคราม บรรดาผู้อาวุโส และผู้คุมกฎ อดไม่ได้ที่จะหมวดคิ้วด้วยความสงสัย

ฝึกฝนมาถึงขั้นสี่ภายในครึ่งปี? เป็นความเร็วที่สุดยอดมาก

และเขาไม่ได้เป็นเพียงแค่ตัวเสริมของทีมสืบสวน เขากล้าที่จะเผชิญหน้าและท้าทาย ต่อหน้าเขาแล้ว คนอื่นก็เป็นเหมือนเป็นเพียงของประดับ

ให้เวลาเขาสักหน่อย เขาอาจจะได้เป็นใหญ่ในอนาคต!

“ตั้งใจฝึกนะ แล้วรอฉันมารับ”

ซูเย่หันกลับไปหาไป๋จือหรานพร้อมทำสีหน้าอ่อนโยน

“อื้ม” ไป๋จือหรานพยักหน้าตอบรับเบา ๆ

“หึ!” ทันใดนั้นผู้คุมกฎของหอบัญชาการก็อ้าปากกล่าวเสียงดัง “เลิกจู๋จี๋กันได้แล้ว เมื่อเข้าสำนักเมฆาครามมาแล้วก็ปฏิบัติตามกฎด้วย รวมถึงเรื่องการคบหา!”

“หืม?” ซูเย่หันกลับไปมอง เข้ามายุ่งอีกแล้วเหรอ?

“ฮ่าฮ่า” ซูเย่หัวเราะเยาะ หยิบหนังสือเล่มสีแดงออกมาจากกระเป๋าบนหลังของเขา ซึ่งมีคำว่า ‘รัฐธรรมนูญ’ เขียนอยู่ เขาถือมันและโบกไปมาต่อหน้าผู้คุมกฎของหอบัญชาการ

“อ่านออกไหมครับ? ถ้าอ่านไม่ออกเดี๋ยวผมอ่านให้ฟัง”

“รัฐธรรมนูญจีน มาตราที่ 49 วรรค 4 บัญญัติไว้อย่างชัดเจนว่าห้ามมิให้ทำลายเสรีภาพในการสมรส”

“กฏสมรสจีน มาตราที่ 3 ห้ามการกระทำอื่นใด ๆ ที่ขัดขวางเสรีภาพในการสมรส”

“กฏหมายอาญา มาตราที่ 257 บัญญัติไว้ว่า หากมีการการแทรกแซงเสรีภาพในการสมรสของผู้อื่นด้วยความรุนแรง จำคุกไม่เกินสองปีหรือกักขังทางอาญา”

“เป็นอย่างไรครับ? หรือว่าทางสำนักเมฆาครามต้องการท้าทายกฎหมาย?”

ซูเย่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

สิ้นคำพูดของซูเย่ บรรดาผู้ชมก็ตกอยู่ในความเงียบ

เอา ‘รัฐธรรมนูญ’ มาอ้างต่อหน้าผู้ฝึกยุทธ์ของสำนักโบราณเนี่ยนะ?

ทันใดนั้นพวกเขารู้สึกได้ถึงความไม่ลงรอยระหว่างสองฝั่ง

แต่อย่างไรก็ตาม เจ้าเด็กนี่ก็เจ๋งชะมัด!

คงไม่มีใครกล้าออกปากหรอกว่าจะไม่ทำตามรัฐธรรมนูญ!

ใบหน้าของผู้คุมกฎของหอบัญชาการในขณะนี้เปลี่ยนไปเป็นสีแดงก่ำดั่งเลือดหมู

ไอ้เด็กคนนี้ ไร้ยางอาย!

ใช้กฎหมายมากดดันคนอื่น!

ผู้บัญชาการทั้งหกก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะชอบใจออกมาพร้อมกัน

ทำได้ดีมาก!

ก่อนหน้านี้ ในฐานะหนึ่งในสามสำนักโบราณ สำนักเมฆาครามมักจะไม่ค่อยเชื่อฟัง เดินตามทางของตัวเอง และไม่ให้ความร่วมมือกับทางการ เบื้องบนมักจะต้องจับตาดูอย่างใกล้ชิดตลอด

ไม่คาดคิดเลยว่า

ซูเย่ ชายหนุ่มคนนี้ จะสามารถฉุดฝั่งนั้นลงมาได้

เป็นสำนักโบราณแล้วมันอย่างไร?

สืบทอดมาเป็นพัน ๆ ปีแล้วมันอย่างไร?

ปัจจุบันเป็นยุคที่ควบคุมโดยกฎหมาย

กล้าที่จะปฏิเสธรัฐธรรมนูญและท้าทายกฎหมายต่อหน้าทุกคนที่นี่ไหม?

ผู้คุมกฎของหอบัญชาการที่กำลังโกรธเกรี้ยว อ้าปากออกอีกครั้งเหมือนต้องการจะพูดบางสิ่ง

“พอได้แล้ว” ทันใดนั้น เสียงของเจ้าสำนักหยิงดังขึ้น “ทุกท่านกลับกันได้เลย สำนักของเรากำลังจะปิดเดี๋ยวนี้แล้ว!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้คนจากหลายสำนักจึงยกกำปั้นขึ้นแสดงความเคารพ และเตรียมพร้อมที่จะกลับ

ซูเย่เมื่อรู้ตัวว่าจะต้องกลับแล้ว รีบพุ่งเข้าไปกอดไป๋จือหรานอีกครั้ง

จากนั้นหันหลังเพื่อจะกลับ

ทว่าไป๋จือหรานกลับจับแขนเขาไว้