เด็กม.ปลายสายม็อบอย่างผมจะกลายเป็นสายเรียลได้ไหมถ้าเป็นนักผจญภัย - ตอนที่ 39 ชมรมนักผจญภัย เริ่มได้

บทที่ 2 ตอนที่ 13

สิ่งแรกที่รู้สึกได้ตอนตื่นขึ้นมาก็คือ กลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อ

ใช้แค่ศรีษะหันมองไปรอบๆ พื้นและผนังสีขาว ผ้าปูที่นอนสะอาดสะอ้าน ที่สวมใส่อยู่เป็นชุดจินเบ*สีฟ้าอ่อน มีชุดให้น้ำเกลือตั้งอยู่ข้างๆ

「…..โรงพยาบาล?」

มันเกิดอะไรกัน…..ใช่แล้ว! การ์ดของผม!

สำรวจทั่วตัว แล้วจึงมองไปที่ตู้ไซด์บอร์ดข้างๆเตียง เด็คของผมอยู่ภายในลิ้นชักนั้น

-โฮ่-ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วทำการตรวจสอบการ์ดทีละใบ

ก่อนอื่น ดูเหล่าโซลการ์ดของเร็นกะ, เอลิซ่า, เมอาที่ลอสไป

ค่อยๆลูบการ์ดของพวกเธอที่เปลี่ยนเป็นสีเทาอย่างนุ่มนวล

เพราะความด้อยประสบการณ์ของผมทำให้ต้องลอส แต่ตราบเท่าที่ยังมีโซลการ์ดนี้อยู่ก็สามารถนำกลับมาได้

「จะต้องชุบชีวิตมาให้ได้เลย」

ขณะที่ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ก็ทำการตรวจสอบดูอย่างละเอียดว่าสเตตัสมีปัญหาอะไรรึเปล่า

เร็นกะกับเอลิซ่าไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเป็นพิเศษ แต่ว่าอย่างที่คิด เมอาได้รับสกิลใหม่

【เผ่า】เอ็มพูซา (เมอา)

【พลังต่อสู้】280 (MAX!)

【ทักษะติดตัว】

– ดูดวิญญาณ

– คำเชิญสู่ความฝัน

– จำแลงกาย 3 ประเภท

【ทักษะเรียนรู้】

– หัวใจปีศาจตัวน้อย

– หัวใจทุ่มเท

– มิตรภาพร่วมมือ

– จอมเวทพื้นฐาน

– เวทมนตร์สถานะผิดปกติขั้นกลาง

– หากสาปแช่งใครก็ต้องเตรียมหลุมไว้ 2 (NEW!) : สร้างบาดแผลคำสาปบนเป้าหมายตามพลังต่อสู้ของตนและความเสียหายที่ได้รับ จากนั้นรับเอาผลสะท้อนกลับจากความเสียหายทั้งหมดที่ทำได้

หากสาปแช่งใครก็ต้องเตรียมหลุมไว้ 2 สำหรับผู้ที่ใช้งานสกิลที่เกี่ยวข้องกับสถานะผิดปกติอย่างต่อเนื่อง ถือว่าเป็นแรร์สกิลที่ยากจะได้มา

เกี่ยวกับรายละเอียดของเงื่อนไขที่ได้รับยังคงไม่เป็นที่เปิดเผย แต่「อยากจะฆ่าอีกฝ่ายต่อให้ต้องตายก็ตาม」มีความเกลียดชังอย่างรุนแรงถึงขนาดคิดเช่นนั้น ว่ากันว่านั่นเป็นตัวกระตุ้นให้เกิดการเรียนรู้

กับเมอาที่ร่าเริงต้องมารู้สึกเกลียดชังขนาดนั้น…..รู้สึกละอายใจจริงๆ

หากสาปแช่งใครก็ต้องเตรียมหลุมไว้ 2 จากผลของมันทำให้มีโอกาศที่จะลอสสูงมากหลังจากใช้งาน

แม้จะเป็นสกิลที่ยอดเยี่ยม แต่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องปิดผนึกมันไป

ต่อไปก็ซุซูกะกับดราโกเน็ต, ไลแคนโทรปและเหล่าการ์ดที่ยังไม่ใช้งาน หลังจากที่ผมตรวจสอบแน่ใจแล้วว่ายังปลอดภัย ก็ดูการ์ดของยูคิที่เป็นเพียงใบเดียวที่อยู่รอดปลอดภัยจนถึงท้ายที่สุด

【เผ่า】ไลแคนโทรป (ยูคิ)

【พลังต่อสู้】950 (150 UP!)

【ทักษะติดตัว】

– ยามจันทราเต็มดวง

– ชุดหมาป่า

-การตื่นขึ้นของสัญชาตญาณ

【ทักษะเรียนรู้】

– ภักดี

– ผู้กล้าตัวน้อย

– ผู้แท้จริง (NEW!)

– ทำลายขีดจำกัด (NEW!)

– อัญเชิญวงศ์วานแท้จริง (NEW!)

– จ้าวอาณาเขต (NEW!)

– วิชานินจาขั้นสูง (NEW!)

「อะ, ไร, กันเนี่ย…..」

ภาพวาดที่อยู่บนการ์ดเป็นหญิงสาวสวยผมสีน้ำตาลพร้อม meche* สีเขียวเข้ม ทำการตรวจสอบซ้ำไปมาอยู่หลายรอบ แต่ชื่อที่อยู่ตรงนั้นก็เขียนว่ายูคิจริงๆ

นี่มัน เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย? ทำไม ยูคิถึงแรงค์อัพได้? พลังต่อสู้ 950? ทั้งๆที่ขีดจำกัดในการเติบโตของไลแคนโทรปมันน่าจะอยู่ที่ 800 แล้วยัง กลุ่มสกิลนี่มันอะไรกัน…..

กับยูคิที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี กลับกลายไปเป็นคนแปลกหน้าทำเอาผมตัวสั่นด้วยความกลัว

ระหว่างที่ผมหมดสติไป มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่…..?

ในขณะที่สับสนอยู่คนเดียว -ก็อกก็อก-ก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

「…..ครับ?」

「ขออนุญาต…..คงไม่ว่าอะไรนะถ้าจะขอเรียกว่าคิทากาว่าคุง?」

คนที่พูดเช่นนั้นขณะที่เดินเข้ามาในห้องคือชายวัยกลางคน อายุประมาณ 40 ปี ใบหน้าดูมีความอ่อนโยน แต่ที่ดวงตากลับดูทรงพลัง เป็นผู้ใหญ่ที่แค่ได้มาเจอหน้าตรงๆ ก็ทำให้ต้องยืดหลังตรงขึ้นมาทันที

「ก็, ครับ แต่」

「ชื่อของผมก็คือ โอชิม่า อายูมุ เป็นนี่ครับ」

「…..คุณสารวัตร?」

โอชิม่าซังแสดงสมุดพกตำรวจให้ดู มีคำว่าสารวัตรและรูปของโอชิม่าซังอยู่บนนั้น

ก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับสมุดพกตำรวจมากนัก แต่มองผ่านๆน่าจะเป็นของจริง

「คิทากาว่าคุง เธอได้หมดสติอยู่ที่ดันเจี้ยนมาร์ทในเขาวงกตที่ 14 ของโตเกียว จำได้รึเปล่า?」

「เอ็ตโต…..」

「ถ้าไม่ว่าอะไรล่ะก็ ช่วยเล่าสิ่งที่จำได้ตั้งแต่ตอนที่เริ่มเข้าเขาวงกตจะได้ไหม?」

「…..ครับ เข้าใจแล้วครับ」

น้ำเสียงของเขาดูสงบ แต่ท่าทางของโอชิม่าซังนั้นแสดงออกชัด ผมจึงเริ่มพูดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังเข้าสู่เขาวงกต

ใช้ขลุ่ยของฮาเมลินไปยังชั้นที่กำลังสำรวจ, ระหว่างทางได้เจอนักผจญภัยคนอื่น…..อาโอกิซังและทำการแลกเปลี่ยนการ์ด, ที่ชั้นล่างสุดเจอเข้ากับเกรมลิน ทำให้สมาร์ทโฟน กล้อง และใบอนุญาตนักผจญภัยถูกทำลาย, ถูกโจมตีโดยนักผจญภัยคนอื่น และถูกสั่งให้มอบการ์ดทั้งหมดให้

—-และ “พอได้โอกาศ ด้วยการ์ดเวทมนตร์『เคลื่อนย้าย』ที่แอบซ่อนเอาไว้ ทำการใช้แล้วหนีเอาชีวิตรอดมา”…..

『จากที่จำได้ ไร้ซึ่งคำโกหก』ทำการเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่ปิดบัง

โอชิม่าซังจดบันทึกคำให้การของผม ถามคำถานตรงนั้นทีตรงนี้ที จนเมื่อผมพูดจบเขาก็จ้องตามาเพื่อทำการยืนยัน

「…..เท่านี้ หมดแล้วใช่ไหม?」

「ครับ ที่จำได้ทั้งหมดมีเท่านี้ครับ」

โอชิม่าซังจ้องมองผมด้วยสีหน้าปั้นยากอยู่พักหนึ่ง แต่แล้วเขาก็สูดหายใจลึกๆแล้วแหงนหน้ามองฟ้า

「งั้นเหรอ~…..งั้นก็หมายความว่าผู้ก่อเหตุเป็นผู้รับผิดชอบต่อปริศนาทั้งหมดสินะ น่าเสียดาย」

「…..? มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?」

พอผมถามคำถามไป โอชิม่าซังก็ทำหน้าตาสับสนเล็กน้อย

「…..เอาเถอะ มันเป็นอะไรที่ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องรู้อยู่ดี ความจริงแล้ว—-เขาวงกตที่เธอไปสำรวจ มันหายไปยังไงล่ะ」

「……….เอ๋?」

เขาวงกตนั่น, หายไป…..? เขาวงกต ที่จนถึงตอนนี้ที่ไม่เคยมีการยืนยันว่าหายไปอะนะ? มันอะไร, ทำไม…..? หรือว่า คนร้ายที่โจมตีผมเป็นคนทำ!?

ขณะที่ผมกำลังตกตะลึง โอชิม่าซังก็เกาหัวแล้วบ่น

「มันเป็นที่ฮือฮากันทั่วประเทศไปแล้ว นั่นเพราะ ที่ปรากฏมาแล้วถึง 20 ปี…..เป็นครั้งแรกที่เขาวงกตได้หายไปล่ะนะ คำถามจากต่างประเทศก็กระหน่ำกันเข้ามาเต็ม มันยังไม่ออกเป็นข่าวเพราะงั้นจึงยังไม่ถูกบอกเป็นทางการ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว เพราะฉะนั้นเลยมีคำขอร้องให้คิทากาว่าคุงอยู่นะ…..」

「คำขอร้อง งั้นเหรอครับ?」

「อือ ทางการกับตำรวจจะปกปิดข้อมูลเกี่ยวกับเธอให้ แต่ถ้าหากพวกสื่อรู้เรื่องเธอขึ้นมา ในตอนนั้นอยากจะให้เธออย่าพูดอะไร เพราะเดี๋ยวมันจะไปขัดขวางกระบวนการสืบสวนล่ะนะ」

「อา…..เข้าใจแล้วครับ」

「ขอบใจมาก ถ้างั้นก็ขอตัว」

พูดจบโอชิม่าซังก็ออกไป

เอนหลังลงไปบนเตียง เหม่อลอยจ้องไปที่เพดาน

「…………………………」

เขาวงกต หายไป งั้นเหรอ

ตามที่คาดการณ์ เป็นคนร้ายนั่นทำไปงั้นเหรอ ทำไปก็เพื่อกำจัดผมที่สามารถหนีไปได้ หรือว่า…..?

ไม่มีทางหรอกน่า…..แต่ไหนแต่ไร ถ้าหากรู้วิธีในการทำให้เขาวงกตหายไปได้แล้วล่ะก็ คงได้มีเงินมากพอจะใช้เล่นได้ไปทั้งชีวิต แถมทางการยังจะช่วยกลบเกลื่อนความผิดที่ก่อไปให้ด้วยอีก

แต่ถ้าเป็นแบบนั้น แล้วอะไรคือสาเหตุที่ทำให้เขาวงกตหายไปกันล่ะ?

「……………ไม่ไหว ไม่เข้าใจเลย」

คิดไปซักพักแล้วก็ยอมแพ้

ต่อให้ผมคิดไปมากแค่ไหน คำตอบมันก็ไม่โผล่ออกมาหรอก

แต่ถึงอย่างนั้น…..

「ดีจริงๆที่มีการ์ด『เคลื่อนย้าย』อยู่…..」

ถอนหายใจโล่งอก

แม้ว่าจะเหมือนกับอุปกรณ์เวทเคลื่อนย้าย แต่การ์ดเวทมนตร์สามารถใช้งานได้ทันที ในขณะที่ขลุ่ยของฮาเมลินจำเป็นต้องทำการเป่า ผลที่แสดงออกทันทีทำให้เกิดความแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะการ์ด『เคลื่อนย้าย』แล้วล่ะก็ คงจะถูกอนูบิสฆ่าตายระหว่างที่กำลังเป่าขลุ่ยอยู่แน่ๆ

โชคดีจริงๆที่ไม่ได้ขายการ์ด『เคลื่อนย้าย』ไป………………..ไม่สิ เดี๋ยวก่อนนะ

「ตัวผม ทำไมถึงไม่ขายการ์ด『เคลื่อนย้าย』ไปกันล่ะ?」

สำหรับตัวผมที่มีขลุ่ยของฮาเมลิน การ์ด『เคลื่อนย้าย』ถือว่าเป็นอุปกรณ์เวทที่ไม่จำเป็น

มีข้อดีต่างจากขลุ่ยของฮาเมลินตรงสามารถใช้งานได้ทันทีโดยไม่เสียเวลา แต่ผมก็ไม่เคยคิดจริงจังว่าจะถูกนักผจญภัยคนอื่นโจมตีใส่ การที่มีการ์ดเวทมนตร์『เคลื่อนย้าย』อยู่ ทำให้รู้สึกแปลกๆ

ถ้าหากว่านี่เป็นการ์ดเวทมนตร์『ฉุกเฉิน』ล่ะก็ มันก็คงไม่น่าแปลก เพราะว่าผลของมันแตกต่างกัน…..

ในตอนนั้น บางอย่างก็แว่บเข้ามาในหัว

โอ้! ใช่แล้ว『จำได้แล้ว』เพราะว่าเรื่องภาษี

ถ้าหากว่าทำการขายอุปกรณ์เวทหรือการ์ด มันจำเป็นจะต้องเสียภาษี แต่ถ้าเก็บเอาไว้ไม่ขายภาษีก็ไม่เกิด

ในตอนที่มีการ์ดที่อยากจะได้ก็ค่อยเปลี่ยนมันเป็นเงินเพื่อใช้ซื้อมา หากทำแบบนั้นจะทำให้เสียภาษีน้อยลง

เพราะแบบนั้นก็เลยไม่ได้ขายการ์ดเวทมนตร์『เคลื่อนย้าย』ไป มันก็แค่นั้นแหละ

ต้องขอบคุณมัน ผมเลยสามารถหนีมาได้อย่างปลอดภัย

อื้ม ไม่มีอะไรแปลกเลย

…..ถ้าเป็นงั้นแล้วทำไม ผมถึงได้สงสัยมากเกี่ยวกับการที่มีการ์ด『เคลื่อนย้าย』อยู่กันล่ะ?

พูดถึงเรื่องสงสัย ยูคิเองก็เหมือนกัน

ที่ยูคิแรงค์อัพเป็นไลแคนโทรปมันตอนไหนกัน?

ผมที่มีแค่ไลแคนโทรปผู้ชาย 2 ใบไม่มีทางที่จะแรงค์อัพให้เธอได้

ผมไปได้การ์ดไลแคนโทรปมาตอนไหน?

ตอนที่ผมหมดสติมันมีอะไรเกิดขึ้น? ได้ลืมอะไรไปรึเปล่า? หลังจากที่ผมใช้งานการ์ดเวทมนตร์『เคลื่อนย้าย』และช่วงเวลาที่ผมหมดสติอยู่ที่ดันเจี้ยนมาร์ท มันเกิดอะไรขึ้น…..

ในตอนที่สติของผมกำลังดำดิ่งลงไปในทะเลแห่งความทรงจำนั่นเอง

「ขออนุญาตค่~า」

จู่ๆประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกันเสียงอันสดใสที่คุ้นเคย

ในทันทีทันใด ภาพสีขาวที่กำลังก่อตัวอยู่ในหัวมันก็ปลิวหายไป

「อรุณสวัสดิ์คะรุ่นพี่ รู้สึกเป็นยังไงบ้างส์คะ」

「อันนารึ…..」

ตัวจริงของแขกก็คือ เด็กสาวผมแดงแสนสวยที่เพิ่งจะกลายมาเป็นรุ่นน้องได้ไม่นาน เธอมองดูร่างกายของผมไปทั่ว แล้วก็ยิ้มให้อย่างสดใส…..

「บาดแผล…..ไม่มีส์สินะคะ โล่งอกไปที」

「อา…..เธอ โรงเรียนล่ะ? ตอนนี้มันยังเที่ยงอยู่เลยนะ」

「อะไรกัน! รุ่นพี่ที่เคารพต้องเข้าโรงพยาบาลแล้วจะให้ไปโรงเรียนหน้าตาเฉยเนี่ยทำไม่ได้หรอกส์ค่ะ」

กับรุ่นน้องที่พูดเรื่องซึ้งแบบนั้นออกมา ผมก็มองด้วยแววตาปลาตาย ถึงแม้ว่าจะได้รู้จักกันไม่นาน แต่ก็รู้ได้ว่ายัยนี่ไม่ได้น่ารักขนาดนั้นหรอก

พอเห็นแววตาสงสัยของผม อันนาก็แลบลิ้นออกมาราวกับเด็กที่ถูกจับได้ว่าแกล้ง

「…..ก็แห~ม จริงๆแล้วดูเหมือนกับว่ารุ่นพี่จะได้ไปพัวพันกับเรื่องอะไรบางอย่างแปลกๆอีกแล้ว ก็เลยช่วยไม่ได้ถึงต้องรีบบึ่งมา แล้วที่เป็นห่วงก็เรื่องจริงน้า อะนี่ ของเยี่ยมส์ไข้ค่ะ」

ขณะที่รับห่อขนมที่เธอยื่นมา ก็ถามกลับไป

「เธอ รู้มากแค่ไหน? แล้วไปได้ยินมาจากไหน?」

「อืม ที่ชั้นได้ยินมาก็คือเขาวงกตที่รุ่นพี่กำลังสำรวจมันหายไปส์…..ช่วยเล่ารายละเอียดจะได้รึเปล่าคะ?」

ในขณะที่พูด ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นราวกับจะสื่อว่า「ไม่ปล่อยไปจนกว่าจะพูดออกมา」

「…..บอกก่อนว่าคุณสายสืบได้บอกให้เงียบปากเอาไว้ เพราะงั้นอย่าได้เอาไปบอกใครเชียว」

「แน่นอนค่ะ ถ้าหากว่าได้เอาไปบอกใครล่ะก็ จะให้ทำอะไรก็ได้ตามที่สั่งเลย」

โฮ่…..อะไรก็ได้งั้นเหรอ? คำพูดนั้น คงไม่กลับคำหรอกนะ…..?

ในขณะที่จำคำนั้นเอาไว้ในใจ ผมก็อธิบายให้อันนาแบบเดียวกับที่บอกกับโอชิม่าซังไป

「—–แล้ว ก็มาอยู่กันที่จุดนี้นี่แหละ」

「อย่างงี้นี่เอง แล้ว จากนี้ไปรุ่นพี่มีแผนยังไงคะส์?」

เธอที่ตั้งใจฟังเรื่องที่ผมเล่า หลังจากฟังทุกอย่างจนจบก็ได้ถามคำถามนั่นมา

ด้วยดวงตาที่ราวกับอัญมณีสีฟ้า รู้สึกเหมือนกับจิตใจกำลังถูกจ้องมอง ผมจึงตอบไปอย่างตรงไปตรงมา

「—-ออกตามหาคนร้าย แล้วทำให้คดีนี้มันจบลง」

「นั่นมัน ทำไมกันคะ? ก่อนหน้าที่ชั้นพูดแบบนั้นก็ยังบอกให้หยุดอยู่เลย?」

「เรื่องนั้น…..」

คำพูดของอันนา ทำเอาหมดคำพูดไปนิดหน่อย

…..พูดกันตามตรง

ตอนที่ได้ยินว่ามีคนหลายคนสูญหายไปในเขาวงกต ผมก็คิดว่ามันเป็นปัญหาของคนอื่นล้วนๆ

นั่นก็เพราะ ผมไม่เคยเห็นหน้าของเหยื่อเลยซักคนเดียว, TV เองก็ไม่มีรายงาน, ในญี่ปุ่นมันก็มีคนตายอยู่ที่ไหนซักแห่งเกือบล้านคนทุกๆปีอยู่แล้ว ถึงแม้จะมีบางคนที่ตายอย่างน่าสงสาร แต่นั่นก็ไม่ทำให้มีความกระตือรือร้นมากพอที่จะไปเริ่มแก้ปัญหา

ถึงจะน่าสงสาร แต่นักผจญภัยต้องแบกรับความเสี่ยงเอง…..พูดกรอกหูไปอยู่แบบนั้นและไม่ไปเผชิญหน้า

ทว่า ในความจริง「ดูเหมือนผู้คนแรงค์ต่ำจะตกเป็นเป้าหมาย เพราะงั้นมันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผม」มันเป็นอะไรที่เห็นแก่ตัวก็เท่านั้น

สุดท้ายแล้ว เดาว่านี่มันก็คือแก่นแท้ของมนุษย์อย่างผม

โลกนี้มันก็มีแค่ตัวคุณกับคนที่อยู่รอบๆตัวคุณ ไม่ว่าจะมีโศกนาฎกรรมอะไรเกิดขึ้นนอกเหนือจากตรงนั้น มันก็ไม่ถูกยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง

กันอันนาที่พยายามจะไขคดีในทันทีที่ได้รับรู้ มันแตกต่าง

ด้วยความรู้สึกต่อความยุติธรรมที่มากพอจะพาตัวเองไปสู่อันตรายเพื่อใครซักคนที่ไม่แม้แต่จะรู้จัก ผมไม่มีสิ่งนั้น

—–แต่ว่า ถ้าเป็นเพื่อตัวเอง, ครอบครัว, และเหล่าเพื่อนๆแล้วล่ะก็เป็นอีกเรื่อง

อันนา, โอริเบะ, …..แล้วก็มีโอโน่เป็นของแถม ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์จะยังไม่ได้มากมาย แต่การจะให้อยู่เฉยโดยที่พวกเธอต้องตกเป็นเหยื่อของไอ้เจ้าอนูบิสนั่น ไม่ได้จิตใจตายด้านถึงขนาดนั้น

แน่นอนว่ามันมีเรื่องของความแค้นส่วนตัวด้วย

อันที่จริง มันเป็นส่วนใหญ่แหละ

แม้แต่ตอนนี้ขณะที่หลับตา มันก็ย้อนกลับมาชัด

ทั้งเมอา ทั้งเอลิซ่า ทั้งเร็นกะ…..ค่อยๆล้มลงไปทีละคนทีละคน ความรู้สึกที่ราวกับว่าอะไรบางอย่างที่สำคัญได้หายไปจากหัวใจ ผมไม่มีทางลืมมันไปได้หรอก

ความกลัวที่ใครบางคนพยายามจะฆ่าคุณจริงๆ, ความผิดหวังและเสียใจต่อตัวเองที่ต้องทอดทิ้งพรรคพวกแล้ววิ่งหนี, และถึงแม้ว่าทำไปถึงขนาดนั้นเพื่อจะหนีแล้ว ความสิ้นหวังที่รู้สึกเมื่อรับรู้ว่ามาถึงทางตัน…..ความเกลีดชังอันร้อนแรงที่มีต่อคนร้าย

อารมณ์ทุกประเภทสุมอยู่ภายในอก และในตอนนี้ที่กำลังลุกโชนอยู่คือความรู้สึกร้อนรนที่อยากจะวิ่งออกไปอยู่ทุกเมื่อ

กับไอ้สารเลวที่ทำให้ผมต้องลอสเหล่าการ์ดแสนสำคัญ จะต้องจัดการลงทัณฑ์ให้สาสม

ถ้าไม่งั้นล่ะก็…..คงไม่มีหน้าไปเจอกับพรรคพวกที่เสี่ยงชีวิตเพื่อหยุดมันไว้หรอก

ไม่สามารถบอกมาเป็นคำพูดให้กับความคิดที่กำลังผสมปนเปอยู่ ผมจึงปิดปากเงียบไว้…..

「ก็ ยังไงก็ตาม รุ่นพี่มีใจฮึดสู้ก็ดีแล้วล่ะค่ะส์ ถ้างั้นแล้วให้ชมรมนักผจญภัยของพวกเรามาช่วยกันจับคนร้ายกันเถอะ!」

จู่ๆอันนาก็ประกาศออกมา ทำเอาผมสะดุ้ง

「เอ๋ ไม่ได้วางแผนให้ชมรมนักผจญภัยเข้ามาเกี่ยวด้วยเลยนะ…..」

「ถึงขั้นนี้แล้วยังจะพูดอะไรกันอีกคะ! มาทำเป็นห่างเหิน ถ้าหากว่าลงมือทำคนเดียวคราวนี้จะตายเอาได้นะคะ?」

「มู…..」

「ขอบอกไว้ก่อน ตราบใดที่ยังไม่เลิกเป็นนักผจญภัยก็ยังคงตกอยู่ในอันตรายใช่ไหมล่ะคะส์? และทั้งชั้นหรือซาโยะก็ไม่มีความคิดที่จะเลิกเป็นนักผจญภัยหรือหยุดพักส์ ถ้างั้นแล้วมันจะปลอดภัยมากกว่าถ้าหากว่าได้ลงมือทำร่วมกันใช่ไหมละคะส์?」

「นั่นมัน…..ก็จริง」

ต่อให้ผมบอกห้ามไม่ให้ไปสำรวจเขาวงกต แต่ถ้าตัวคนมันไม่ฟังก็ไร้ความหมายอยู่ดี

ถ้าอย่างงั้น การลงมือทำร่วมกันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็เป็นอะไรที่ปลอดภัยมากกว่า

อีกอย่าง…..ที่อันนาบอกว่าจะมาร่วมหาคนร้ายด้วยกัน ก็รู้สึกดีใจอยู่นิดหน่อยจริงๆ

ตามคาดว่าต่อให้พยายามทำตัวเข้มแข็งยังไง ผมก็ยังคงมีความกลัวที่เกือบจะถูกฆ่าอยู่ดี…..

「…..ขอบคุณนะ」

คำขอบคุณมันออกมาโดยไม่รู้ตัว

「หืม? พูดอะไรรึเปล่าคะ?」

「ม-ไม่นี่ ไม่มีอะไรหรอก…..」

「ไม่ไม่ เมื่อกี้นี่พูดว่าขอบคุณไม่ใช่เหรอส์คะ」

「ก็ได้ยินไม่ใช่รึไงนั่น!」

「อะฮะฮะฮะ!」

และแล้ว กิจกรรมในฐานะนักผจญภัยของพวกเราก็ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างแท้จริง

【Tips】อุปกรณ์เวทอ่านใจ

หลังจากที่เขาวงกตปรากฏขึ้น ความโชคร้ายอย่างหนึ่งนั่นคือ『การกล่าวหาเท็จ』ก็ได้หายไปด้วย

ด้วยการมาถึงของมอนสเตอร์อย่างซาโตริ*หรืออุปกรณ์เวทที่สามารถอ่านใจคนได้ ทางตำรวจจึงสามารถได้ภาพการณ์ของคดีที่แม่นยำขึ้น

แต่ถึงอย่างนั้น มอนสเตอร์อหรืออุปกรณ์เวทที่มีพลังอ่านใจก็หาได้ยากมาก ในปัจจุบันมันถูกใช้ในการสืบสวนอาชญากรรมร้ายแรงและการต่อต้านการก่อการร้าย

ทุกครั้งที่เกิดเรื่องอื้อฉาวกับสมาชิกรัฐสภา ผู้คนก็ต่างพากันเรียกร้องให้ทำอุปกรณ์เวทอ่านใจมาใช้ แต่มันย่อมมีไม่พอจะเอามาใช้แน่นอนอยู่แล้ว!

ถึงแม้ว่าอุปกรณ์เวทอ่านใจจะมีประโยชน์มากในการสืบสวน ในอีกด้านหนึ่ง「ความเชื่อและภาพลวงของบุคคลนั้น」ก็เป็นข้อเสียที่นำมาตัดสินได้ลำบาก เคยมีกรณีหนึ่งที่ได้รับการยืนยันว่าคนร้ายหลักจำไม่ได้เรื่องคดีที่ได้ไปก่อกับผู้อื่น แล้วทางตำรวจไปตัดสินว่าคนนั้นไม่ผิดแล้วทำการปล่อยตัว ทำให้การสืบสวนต้องเสียเวลาล่าช้าออกไป

แน่นอนว่าการเอาไปใช้ในทางที่ผิดมันง่าย การครอบครองและใช้งานมันโดยบุคคลทั่วไปจึงถูกห้ามโดยเด็ดขาด