เด็กสาว『นักฆ่า』 กลายมาเป็นผู้คุ้มกันลูกสาวดยุค - ตอนที่ 5 ถูกต้อง

  ต่อให้ไม่ต้องตรวจสอบก็สามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 「 รถไฟมนตราดูท่าจะถูกฝั่งนู้นขโมยไปแล้วนะ 」

 「 อย่างที่คิดมีพรรคพวกคนอื่นอยู่ด้วยจริงๆสินะคะ 」

 「 อ่ะ ทำได้ถึงขนาดนั้นเลยหรอ…!? 」

  แม้แต่ลูทิเซียเองก็ไม่สามารถปกปิดสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสนได้

  เมื่อเรื่องมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้แม้แต่ชูริเนะเองก็อดไม่ได้ที่จะตั้งคำถาม— ว่าทำไมเธอถึงเป็นเป้าหมาย

 「 ทำไมลูทิเซียถึงตกเป็นเป้าของคนพวกนี้ล่ะ? เพราะเธอเป็นคนดีเกินไปอะไรแบบนั้นหรอ? 」

 「 ฉันไม่ได้ยิ่งใหญ่หรือวิเศษวิโสอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ เป็นแค่เด็กสาวที่เกิดมาในตระกูลขุนนางเท่านั้น 」

 「 …. 」

  ดูเหมือนคนที่รู้คำตอบเรื่องนั้นจะไม่ใช่ลูทิเซียแต่เป็นไฮน์

  ถึงกระนั้นเธอก็ดูจะไม่มีความตั้งใจที่จะพูดเรื่องนี้เลย

 「 เข้าใจแล้ว ปกป้องเธอ- นั้นคือคำขอที่ฉันได้รับ เรื่องค่าตอบแทนค่อยคุยกันทีหลังก็แล้วกัน แต่ตอนนี้ควรจะทำยังไงดีล่ะ 」

 「 ยึดรถไฟกลับคืนมา- คงจะเป็นทางเลือกเดียวคะ เกรงว่าคนพวกนั้นคงตั้งใจจะกำจัดคุณหนูไปพร้อมกับผู้โดยสารคนอื่นๆ 」

 「 ! อะไรกัน… แบบนั้นมันบ้าไปแล้วไม่ใช่รึไง!? 」

 「 ก็จริง พวกนั้นดูยังไงก็บ้าไปแล้ว ดูท่าฉันคงต้องฆ่าอีกฝ่ายให้หมด แบบนั้นคงไม่มีปัญหาสินะ? 」

 「 ค่ะ ไม่มีปัญหา 」

 「 อ่ะ เดียวสิ! ทำไมถึงทำอะไรกันไม่ปรึกษ- 」

 「 คุณหนู ตอนนี้ได้โปรดนึกถึงความปลอดภัยของตัวเองก่อนเถอะค่ะ 」

  ไฮน์คุกเข่าลงก่อนจะพูดกับลูทิเซีย

  เธอได้ให้สัตย์สาบานแล้วว่าจะจงรักภักดีต่อลูทิเซีย

  เมื่อเป็นเช่นนั้นลูทิเซียก็แสดงออกถึงสีหน้าที่ไม่มั่นใจ

 「 เข้าใจแล้วน่า ตอนนี้แค่ตามเธอไปก็พอสินะ 」

  「 ขอบคุณมากๆค่ะ 」

 「 ถ้าเรื่องทุกอย่างคลี่คลาย- 」

  ชูริเนะชักดาบออกมาก่อนจะแทงใส่บานประตูที่เชื่อมไปยังตัวขบวนถัดไป ผู้ที่อยู่อีกฝั่งของประตูบานนั้นก็คือเหล่าศัตรูที่กำลังมาหาชูริเนะ

 「 เพราะลบกลิ่นอายเข้ามาก็เลยรู้ได้ทันทีน่ะ 」

  ชูริเนะดึงดาบออกมา ก่อนจะหันไปหาลูทิเซียและไฮน์

 「 จะพูดอีกครั้งก็แล้วกัน… งานของฉันคือคลี่คลายปัญหาและก็เอารถไฟกลับคืนมา ฉันจะเป็นฝ่ายนำส่วนพวกเธอก็เดินตามมา โอเคนะ? 」

 「 เข้าใจแล้วค่ะ คุณหนูไปกันเถอะค่ะ 」

  พวกเธอมุ่งหน้ากันต่อโดยมีชูริเนะเดินนำ

  ผู้โดยสารคนอื่นดูจะสับสนกับการเร่งความเร็วของรถไฟมนตรา แต่พวกเธอไม่มีเวลามากังวลเรื่องของพวกเขา

  ห้องควบคุมน่าจะอยู่ที่บริเวณหน้าสุดของขบวน แต่ก่อนจะไปถึงก็มีคนสามคนมาขว้างทางเอาไว้

 「 คนสามคน ร่วมมือกันสินะ 」

  คนนึงตั้งท่าก่อนจะวิ่งเข้ามาพวกเธอ

  คนสองคนที่อยู่ด้านหลังวางแผนที่จะสนับสนุน- แต่ชูริเนะเคลื่อนไหวได้เร็วกว่าพวกเขา

  เธอพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วก่อนจะกวัดแกว่งดาบตัดคออีกฝ่าย

  เลือดสดๆสาดกระเซ็นไปทั่ว ชูริเนะตั้งท่าอีกครั้งก่อนจะขว้างดาบของเธอใส่คนที่เหลือ

 「 อึก!- 」

 「 อ๊ะ…!? เกิดอะไรขึ้น..!? 」

 「 โทษที ไม่มีเวลาอธิบายน่ะ 」

  นั้นคือคำตอบเดียวที่ชูริเนะจะให้กับผู้โดยสารที่หวาดกลัวได้

  ชายอีกคนที่เหลืออยู่หยิบดาบของชูริเนะขึ้นมาก่อนจะยืนเผชิญกับชูริเนะ

 「 โง่จังเลยนะที่ทิ้งอาวุธของตัวเอง 」

 「 สำหรับนายแค่เจ้านี้ก็เกินพอแล้ว 」

  ชูริเนะพูดเช่นนั้นก่อนจะโชว์มีดตัดอาหารให้อีกฝ่ายดู

  เธอขโมยมันมาจากผู้โดยสารข้างๆที่กำลังกินอาหารอยู่

「 อย่ามาดูถูกกันนะ ยัยเวรนี้!! 」

  ชายคนนั้นวิ่งใส่ชูริเนะพร้อมกับดาบในมือ

  ชูริเนะเองก็วิ่งเข้าหาอีกฝั่งเช่นกัน ในตอนที่ศัตรูพยายามจะเหวี่ยงดาบ— มันก็ติดเข้ากับเพดานของรถไฟ

  「 โง่จังเลยนะ พยายามใช้อาวุธที่ไม่คุ้นเคยเนี่ยนะ 」

  ในรถไฟขบวนนี้ดาบไม่ใช่อาวุธที่เหมาะเลยสักนิด

  แต่เพราะว่าคนที่ถือเป็นชูริเนะจึงสามารถใช้งานมันได้อย่างง่าย แต่ในสถานที่แบบนี้อาวุธประเภทมีดจะใช้งานได้ง่ายกว่า

  ชูริเนะไม่ลังเลที่จะใช้มีดแทงไปที่คอของอีกฝ่ายก่อนจะผ่าออก

 「 เป็นกลุ่มสี่คนหรอกหรอ ฉันว่านายมาสายไปหน่อยนะ 」

 「 ฮะ… แม่งเอ่ย… ฮะฮ่า 」

  ชูริเนะหยิบดาบของเธอขึ้นมาก่อนจะโจมตีครั้งสุดท้ายใส่ศัตรูคนสุดท้ายที่พึ่งโผล่ออกมา— เหล่าผู้โดยสารที่แตกตื่นต่างเงียบลงทันทีที่เธอการต่อสู้เมื่อครู่

  ชูริเนะหันกลับไปที่ด้านหลังก่อนจะตะโกนเรียกลูทิเซียและไฮน์

 「 ตรงไปที่ห้องควบคุมทั้งๆแบบนี้เลยก็แล้วกันนะ 」

 「 …จริงๆแล้ว เธอคนนั้นเป็นใครกันแน่นะ 」

 「 ฉันเองก็ไม่รู้หรอกค่ะ แต่ดูท่าการว่าจ้างเธอคนนั้นจะเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องค่ะ 」

  แม้แต่ไฮน์เองก็ไม่อาจตอบคำถามของลูทิเซียได้ แต่สิ่งที่เธอพูดได้อย่างมั่นใจก็คือชูริเนะแข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งเกินไปจนไม่ปกติ