เทพกระบี่มรณะ (Chaotic sword god) - ตอนที่ 1202 - เส้นทางแห่งการตัดขาด

ตอนที่ 1202 – เส้นทางแห่งการตัดขาด

“สวรรค์ ท่านตาหยุดเลย ข้าไม่อยากเป็นเหมือนท่าน ขังตัวเองอยู่ในห้องทั้งวันและอยู่ที่นั่นหลายเดือนหรือหลายปี มันน่าเบื่อ ข้าชอบจัดการกลุ่มทหารรับจ้างอัคนี ดู กลุ่มทหารรับจ้างอัคนีซึ่งกำลังรุ่งเรืองภายใต้การจัดการของข้า สิ่งนี้น่าสนใจมากกว่าการขังตัวท่านเองทุกวัน” ไป๋เหลียนตอบด้วยความพอใจ นางรู้สึกว่านางประสบความสำเร็จมาก

ไป๋ไฮจ้องมองนางอย่างโกรธเคือง เขาดูเคร่งขรึมมากแต่มีความรักที่ไม่อาจปกปิดได้ในดวงตาของเขา เขาพูดขึ้นมาด้วยความโกรธว่า “เจ้าดื้อรั้นมากเกินไป ความสำเร็จอะไรที่เจ้าสามารถประสบความสำเร็จโดยใช้เวลาทั้งหมดของเจ้าในความยุ่งยากนี้ ? หากเจ้าไม่ได้ฝึกฝนอย่างเหมาะสม เจ้าจะต้องสูญเสียสมบัติสวรรค์ทั้งหมดที่พี่ชายของเจ้ามอบให้เจ้า หากเจ้าต้องการช่วยพี่ชายของเจ้าจริง ๆ สิ่งนี้มีประโยชน์มากกว่าการจัดการกับความยุ่งเหยิงนี้ ไม่ว่าเจ้าจะจัดการกับสิ่งนี้ได้ดีเพียงใด เจ้าจะไม่มีประโยชน์เหมือนกับเซียนราชา พวกเขาสามารถเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้าสร้างขึ้นให้เป็นอะไรก็ได้ด้วยการโบกมือของพวกเขา”

ไป๋เหลียนพบว่าสิ่งที่ไป๋ไฮบอกนั้นมีเหตุผล ดังนั้นนางจึงไม่ตำหนิเขา นางแลบลิ้นออกมาอย่างซุกซนและจับมือข้างข้างหนึ่งของไป๋ไฮและเขย่าเบา ๆ นางพูดอย่างอ่อนหวาน “ท่านตา แน่นอนว่าข้าเข้าใจแล้ว ที่จริงแล้วท่านไม่รู้หรอกว่าข้าได้บ่มเพาะอย่างหนักมากขึ้นเพียงใดเมื่อเร็ว ๆ นี้”

“หนักมากเท่าใด ? อืม เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังทำอะไรเพราะข้าไม่ได้อยู่ข้าง ๆ เจ้าตลอดเวลา ? มี 12 ชั่วยามต่อวันและเจ้าใช้เวลาเพียง 2 – 3 ชั่วยามในการบ่มเพาะ นั่นเรียกว่าบ่มเพาะอย่างหนักงั้นหรือ ? ” ไป๋ไฮไม่มีที่ระบายความโกรธของเขา เขาไม่สามารถทำอะไรกับหลานสาวที่ฉลาดของเขาต่อหน้านางและเขามักจะรู้สึกเหนื่อยล้ากับสิ่งที่นางทำ

ในฐานะที่เป็นสมาชิกมีอำนาจมากที่สุดของกลุ่มทหารรับจ้างอัคนี ไป๋เหลียนหลีกเลี่ยงความโกรธของไป๋ไฮ นางมาถึงข้าง ๆ เจี้ยนเฉินแล้วมองดูเขาอย่างน่าเกรงขาม “พี่ชาย ท่านดูสิว่าท่านตาใจร้ายเพียงใด ข้าเป็นหญิงสาวคนเดียวในครอบครัวและเขาก็อยากจะขังข้าไว้ในห้องใต้ดินที่มืดและน่ากลัว ข้ารู้ว่าท่านใส่ใจข้ามากที่สุดใช่หรือไม่ ? โปรดเกลี้ยกล่อมเขาให้ข้า ข้ารู้ว่าคำพูดของท่านเป็นเหมือนพระราชโองการ มันมีประโยชน์มากกว่าอะไรทุกอย่างและแม้แต่ท่านตาไป๋ไฮก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้”

“เจ้าเด็กเหลือขอ..” ไป๋ไฮโมโหอย่างที่สุด เขาชี้ไปที่ ไป๋เหลียนแต่ไม่สามารถพูดอะไรได้สักพัก

เจี้ยนเฉินมองดูรูปร่างหน้าตาที่น่าสงสารของไป๋เหลียนด้วยความรักและยิ้ม “เหลียนเอ๋อ ท่านตาของเจ้าพูดถูก การมีพลังด้วยตัวเองสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด เจ้าควรปล่อยเรื่องต่าง ๆ ของกลุ่มทหารรับจ้างให้คนอื่นจัดการ”

“ตกลง พี่ชาย ข้าเข้าใจแล้ว” เห็นได้ชัดว่าไป๋เหลียนเชื่อฟังเจี้ยนเฉินมากกว่า ทันทีที่เขาพูดอะไรบางอย่าง นางก็เชื่อฟัง แต่มีแววตาที่ซุกซนปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง นางพูดว่า “พี่ชาย ถ้าท่านอยู่และปกป้องเมือง เรื่องที่ข้ากังวลมากมายจะหายไป ด้วยวิธีนี้ ข้าสามารถใช้เวลาในการบ่มเพาะมากขึ้น”

เจี้ยนเฉินจ้องที่น้องสาวของเขาไม่แน่ใจว่าจะตอบโต้อย่างไร เขาพูดว่า “เหลียนเอ๋อ ข้าไม่มีเวลามากจริง ๆ เกี่ยวกับสิ่งนี้: ข้าจะอยู่ในเมืองอีกสองวันและข้าจะทำงานร่วมกับท่านตาเพื่อแนะนำเจ้าในการบ่มเพาะของเจ้า”

ต่อจากนั้นเจี้ยนเฉินส่งแหวนมิติไปให้ไป๋เหลียนก่อนที่จะปักหลักอยู่ในเมืองชั่วคราว แหวนมิติบรรจุแกนอสูรระดับ 5, 6 และ 7 ที่เหลือทั้งหมดจากสำนักธูปสวรรค์ แต่แกนอสูรระดับ 7 ทั้งหมดส่งไปที่ไป๋ไฮเพื่อจัดการ เขาให้แกนอสูรอื่น ๆ แก่ไป๋เหลียนเพื่อแจกจ่ายเท่านั้น

………

ในเวลาเดียวกันในถิ่นทุรกันดารที่รกร้าง ชายร่างใหญ่ที่อยู่ในสภาพที่น่ากลัวเดินด้วยความลำบาก ผมเขายุ่งเหยิงและเสื้อผ้าถูกฉีกขาดในหลาย ๆ แห่ง เขาเดินเท้าเปล่าเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงดูเหมือนเป็นขอทาน มีรอยขีดข่วนอย่างหนักปรากฏอยู่บนร่างกายของเขา คือร่องรอยทั้งหมดของการถูกกัดโดยสัตว์อสูรหรือถูกฟันด้วยอาวุธ

แม้ว่าชายผู้นั้นจะได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก แต่ฝีเท้าของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความแข็งแรง เขาเดินทางเหมือนสายลมราวกับว่าเขาสบายดี

ชายคนนั้นหยุดและดึงแผนที่ออกมาเพื่อตรวจสอบ หลังจากนั้นเขาก็ปัดผมยุ่ง ๆ ของเขาเผยให้เห็นดวงตาทั้งสองข้างที่ลึกซึ้งราวกับท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว

“ด้วยความเร็วนี้ ข้าจะสามารถไปหาเขาได้ในอีกหนึ่งเดือน” ชายคนนั้นพึมพำก่อนที่จะทิ้งแผนที่และเดินทางต่อไป

ในขณะนี้มีร่างหนึ่งบินมาจากที่ไกล เขาร่อนลงมาและเดินไปข้าง ๆ คนที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง เขาเป็นชายหนุ่มในชุดสีน้ำเงินและดูเหมือนจะอายุประมาณ 30 ปีเท่านั้น รูปร่างหน้าตาของเขาค่อนข้างโดดเด่น

“เจ้าหนู ข้าเพิ่งไปที่เมืองหนึ่งซึ่งห่างไป 100 กิโลเมตรและซื้อไก่ย่างกับและเหล้าดี ๆ มา นั่งลงและทานอาหารอร่อย ๆ กันเถอะ” ชายหนุ่มดึงไก่ย่าง 2 ตัวออกจากแหวนมิติของเขา ขณะที่เขาพูดกับชายที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง เขาขว้างไก่ตัวหนึ่งไปอย่างไม่ตั้งใจ

พวกเขาทั้งสองรู้จักกันดีมากอย่างชัดเจน เนื่องจากพวกเขาไม่ได้ทักทายกันเลย ถือไก่ย่างไว้ในมือข้างหนึ่งและขวดเหล้าอีกข้างหนึ่ง พวกเขานั่งลงและกินอย่างตะกละตะกลาม

“เจ้าหนู ข้าชอบเจ้าเพราะความตั้งใจและความละเอียดอ่อนของเจ้า มีสัตว์อสูรมากมายที่เจ้าสามารถขี่ได้ แต่เจ้าต้องยืนกรานที่จะเดินด้วยขาของเจ้าเอง ทวีปเทียนหยวนนั้นใหญ่โต หากเจ้าใช้ขาของเจ้า เจ้าจะไม่สามารถเดินจากตะวันออกไปตะวันตกได้แม้ในช่วงตลอดชีวิตของเจ้า บ้านของเจ้าอยู่ไกลมากเช่นกัน ทำไมไม่ให้ข้าพาเจ้าไปกับข้าในขณะที่ข้าเดินทาง ? เจ้าอาจต้องใช้เวลาอีกหนึ่งหรือสองปี ก่อนที่เจ้าจะเดินทางกลับถึงบ้าน” ชายหนุ่มพูดขณะที่อาหารเต็มปากของเขา

ชายที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงกลืนอาหารและจ้องไปที่ชายหนุ่มด้วยสายตาที่ลึกล้ำ เขาตอบอย่างจริงจังว่า” ผู้อาวุโส ทุกชีวิตฉลาดและทั้งหมดนี้ได้รับการเลี้ยงดูจากโลก มนุษย์เราเป็นเพียงส่วนน้อยเท่านั้น ทันทีที่มีโอกาสเกิดขึ้น เราสามารถเข้าใจแก่นแท้ที่แท้จริงของโลก

“โลกมหัศจรรย์และโลกที่ก่อตัวโลกนี้เต็มไปด้วยพลังมหัศจรรย์อันกว้างใหญ่และเหลือเชื่ออย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อท่านเดินบนพื้นด้วยเท้าสองข้าง ท่านจะรู้สึกถึงพลังนี้ ท่านสามารถสัมผัสชีพจรของโลกและเข้าใจถึงแก่นแท้ที่แท้จริงของโลกผ่านพลังมหัศจรรย์และชีพจร”

“เจ้ากำลังพูดอะไร ? โลกมีพลังอันมหาศาลและน่าอัศจรรย์อย่างไม่น่าเชื่อใช่หรือไม่ ? จริงรึ ? ทำไมข้าไม่รู้สึกถึงมัน ? ” ชายหนุ่มยืนบนพื้นและเดินไปรอบ ๆ เพื่อยืนยันสิ่งที่เขาเพิ่งพูด

“ผู้อาวุโส ท่านไม่สามารถสัมผัสได้เพราะโอกาสของท่านยังไม่เกิดขึ้นหรือท่านขาดอะไรบางอย่าง” ชายที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาไม่ได้ดูเหมือนว่าเขาล้อเล่นเลย

ชายหนุ่มระเบิดเสียงหัวเราะ เขานั่งลงข้าง ๆ ชายหนุ่มที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงและหัวเราะ” ใครจะคิดว่าข้า ราชาหมาป่าจอมละโมบ เฟิงยี่เซียว เซียนผู้คุมกฏซึ่งอยู่ห่างจากเซียนราชาเพียงไม่กี่ก้าวจะถูกอธิบายอย่างเคร่งเครียดโดยเซียนปฐพีในสถานที่แบบนี้ นี่มันตลกจริงๆ เจ้าหนู ข้าขาดอะไร? เจ้าพูดว่าข้าขาดอะไร?

” ท่านยังขาด..” ชายหนุ่มที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงจมลงในความคิดของเขา หลังจากครุ่นคิดอย่างจริงจังอยู่พักหนึ่ง เขาก็ส่ายหัวอย่างสับสนในที่สุด เขาพูดว่า” ข้าไม่รู้ว่าผู้อาวุโสขาดอะไรเช่นกัน”

” เจ้าเป็นเด็กที่น่าสนใจคนหนึ่งจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าวิธีการฝึกฝนที่ข้าฝึกฝนนั้นพิเศษ และข้าสามารถรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนพูดโกหกหรือไม่ ข้าจะคิดอย่างแน่นอนว่าเจ้ากำลังหลอกข้า เจ้าหนู เจ้ารู้หรือไม่ว่าผลลัพธ์สำหรับผู้ที่หลอกลวงข้าคืออะไร ? ” เฟิงยีเซี่ยวกล่าว

“ข้ายังรู้สึกได้ว่าผู้อาวุโสคือคนที่ฆ่าโดยไม่คิดอะไรเป็นพิเศษ และมือของท่านแปดเปื้อนไปด้วยเลือดของคนนับไม่ถ้วน ทุกคนที่ล่วงเกินผู้อาวุโสก็ต้องตายโดยไม่มีข้อยกเว้น”

” เจ้าไม่กลัวหรือ ? ” เฟิงยี่เซียวมองไปที่ชายหนุ่มซึ่งผมเป็นกระเซิง

ชายคนนั้นส่ายหัว “โลกไม่มีสิ่งที่ติดตัวมา เมื่อสรรพสิ่งมีชีวิตทั้งหมดเกิดมาพวกเขาก็ไม่ยึดติด ความปรารถนาทั้งเจ็ดและอารมณ์ทั้งหกเกิดขึ้นหลังการเกิด ข้าเดินไปตามเส้นทางของโลก เส้นทางแห่งการตัดขาด เส้นทางแห่งการปลดปล่อย ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าข้าต้องตัดขาดความปรารถนาทั้งเจ็ดและอารมณ์ทั้งหก เห็นได้ชัดว่าข้าไม่กลัวความตาย ข้าได้ตัดความกลัวนั้นไปแล้ว”

“ข้าแน่ใจว่าเจ้าเป็นเด็กประหลาด ข้าเดินไปทั่วทวีปมานานกว่าพันปีและข้าเห็นคนอื่น ๆ นับไม่ถ้วนทุกรูปร่างและขนาด แต่เจ้าเป็นคนแรก เจ้าแค่บอกว่าเจ้าเดินไปตามเส้นทางแห่งการตัดกิเลสและเจ้าจะตัดขาดความปรารถนาทั้งเจ็ดและอารมณ์ทั้งหก ถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมเจ้ายังอยากกลับบ้าน ? หากเจ้าตัดได้ แล้วทำไมยังกลับมาบ้าน ?” เฟิงยี่เซียวถามด้วยความอยากรู้

“ข้าได้ตัดอารมณ์และความปรารถนาส่วนใหญ่ที่เกิดขึ้นหลังการเกิดแล้ว แต่ข้าก็ไม่สามารถตัดส่วนสุดท้ายได้” ทันใดนั้นชายผู้นั้นก็เศร้าโศก น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขาและเขาก็พูดอย่างเจ็บปวด” ข้าไม่สามารถลืมพ่อแม่ของข้าได้ ท่านแม่ของข้ามีเพียงข้าเป็นลูกชายคนเดียวของนาง ดังนั้นหากนางสูญเสียข้า นางจะเจ็บปวดอย่างมากจนนางอยากตาย และน้องสาวและน้องชาย 2 คนของข้า ข้าไม่สามารถลืมพวกเขาและข้าไม่กล้าที่จะลืมพวกเขา ข้าไม่ต้องการเป็นคนที่ใจร้าย ข้าไม่สามารถตัดขาดในส่วนสุดท้ายนี้ ข้าไม่สามารถ ข้าไม่สามารถ … ชายหนุ่มที่ผมเป็นกระเซิงก็ตะโกนออกมา เขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

เฟิงยี่เซียวหยุดกินและจ้องไปที่ชายหนุ่ม หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถอนหายใจเบา ๆ หลังจากนั้นไม่นาน “เจ้าเดินไปในหนทางการบ่มเพาะที่แตกต่างกัน แม้ว่าข้าจะไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แต่ข้ารู้ว่าเส้นทางนั้นโหดร้ายอย่างยิ่ง มันไม่เหมาะกับเจ้าในปัจจุบัน ดังนั้นถ้ามันไม่ได้ผล ก็ให้เลือกทางอื่น”

ชายที่ผมเป็นกระเซิงส่ายหัวและพูดว่า ข้ามีความรู้สึกว่าข้าไม่มีเส้นทางอื่นที่ข้าจะแยกจากเส้นทางนี้ได้