เทพกระบี่มรณะ (Chaotic sword god) - ตอนที่ 1483: สังหารจิตวิญญาณวัตถุแห่งชั้นสอง

ตอนที่ 1483: สังหารจิตวิญญาณวัตถุแห่งชั้นสอง

เด็กชายร้องตะโกนเสียงดัง ใบหน้าของเขาซีดเซียวในชั่วขณะเดียว สายตาที่เขาจ้องมองเจี้ยนเฉินเปลี่ยนไปอย่างมากเช่นกัน เขาไม่ได้มองดูเจี้ยนเฉินเหมือนมดอีกต่อไป แต่เขามองเจี้ยนเฉินด้วยสายตาที่หวาดกลัว

“เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้ที่สิ่งนี้จะปรากฏ มันเป็นไปไม่ได้ที่สิ่งนี้จะเกิดขึ้น โลกจะไม่ยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้นเลย. นี่เป็นเรื่องโกหก มันเป็นเรื่องโกหก ข้าไม่อยากจะเชื่อ” เด็กคนนั้นดูเหมือนจะสูญเสียความคิดขณะที่ร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างรุนแรง สายตาที่เขาส่งไปยังเจี้ยนเฉินนั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวตกใจและไม่เชื่อ

“จิตวิญญาณหอคอย ผลลัพธ์ที่เจ้าเพิ่งเห็นเป็นโชคชะตาที่จะเกิดขึ้น เจ้ารู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เจ้าเต็มใจที่จะยอมจำนนต่อนายท่านของเราในตอนนี้หรือไม่ ? ” จือหยิงถามอย่างเฉยเมย แม้ว่านางกับจือหยิงเคยยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับหอคอยอนัตตา พวกเขาก็ยังคงหวังว่าเจี้ยนเฉินจะสามารถปราบจิตวิญญาณหอคอยได้ แม้ว่าจะมีเพียงเศษเสี้ยวของความเป็นไปได้เท่านั้น ด้วยวิธีนี้ ไม่เพียงแต่เจี้ยนเฉินจะสามารถหลีกเลี่ยงการต่อสู้ที่ยากลำบากมากมาย แต่เขาจะได้รับหอคอยด้วยเช่นกัน

ท้ายที่สุดความแตกต่างของหอคอยอนัตตาที่มีจิตวิญญาณวัตถุและที่ไม่มีจิตวิญญาณวัตถุนั้นยิ่งใหญ่มาก

“จิตวิญญาณหอคอย พิจารณาจากที่เราเป็นจิตวิญญาณที่เกิดจากโลก เราไม่ต้องการเห็นเจ้าตายที่นี่ ซึ่งเป็นสาเหตุที่เราชักชวนให้เจ้ายอมจำนนต่อนายท่านของเรา เจ้าอาจแปรสภาพจากต้นกำเนิดของเอกภพ แต่เจ้าไม่ได้เป็นนิรันดร์ แม้แต่นิพพานอมตะเที่ยงแท้ก็จำเป็นต้องใช้มาตรการที่รุนแรงเพื่อฆ่าเจ้าเมื่อตอนที่เจ้าอยู่ในสภาวะสูงสุด แต่เจ้าก็ถูกนิพพานอมตะเที่ยงแท้ปราบปรามมาหลายปีแล้ว ไม่ต้องพูดถึงความจริงที่ว่าเจ้าได้ถูกแยกออกเป็นเก้าส่วน ซึ่งทำให้เจ้าไม่สามารถฟื้นตัวได้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาและทำให้เจ้าอ่อนแอจนมีสถานะดังกล่าว เจ้าไม่ได้ครอบครองพลังที่เจ้าเคยมีอีกต่อไป การฆ่าเจ้าไม่ใช่เรื่องยาก” จือหยิงพูดด้วยเสียงต่ำ

เด็กชายชุดแดงไม่หวั่นไหวเลย เขามองเจี้ยนเฉินด้วยความหวาดกลัวในบางครั้งอย่างชั่วร้ายและแม้แต่ความบ้าคลั่ง เขาคำรามออกมาว่า “เจ้ากำลังฝันหากเจ้าต้องการให้ข้ายอมจำนน เนื่องจากข้าสามารถเห็นอนาคตที่น่ากลัวของเจ้านายของเจ้า ข้าจะทำลายเขาในตอนนี้และป้องกันไม่ให้มันเกิดขึ้น”

ความกลัวในสายตาของเด็กชายหายไปและถูกแทนที่ด้วยความบ้าคลั่ง เขาหยุดการปราบปรามจิตวิญญาณกระบี่และพุ่งเข้าหาเจี้ยนเฉินโดยไม่กลัวตาย ความมุ่งมั่นปรากฏในดวงตาของเขา เขายินดีที่จะเสียสละทุกอย่าง

เด็กชายแข็งแกร่งกว่าตอนที่เขาอยู่ในชั้นแรก แม้ว่าผนึกของกระบี่ทั้งสี่ของนิพพานอมตะเที่ยงแท้ยังคงมีอยู่ แต่เขาก็สามารถใช้พลังได้มากกว่าบนชั้นหนึ่งเล็กน้อย

ขณะที่เด็กชายพุ่งออกไป พลังของหอคอยก็พุ่งขึ้นอีกครั้งอย่างรวดเร็ว,ควบแน่นเข้าสู่หอคอยจิ๋ว ข้างหน้าเด็กชาย หอคอยนั้นสูงเพียง 3 นิ้ว และเมื่อมองใกล้ ๆ มันก็คือหอคอยอนัตตาขนาดจิ๋ว

ทันทีที่หอคอยถูกควบแน่น มันก็เริ่มปลดปล่อยพลังลึกลับและทรงพลัง มันเต็มไปด้วยพลังทำลายล้างที่เหี้ยมโหด ทำให้เจี้ยนเฉินต้องหรี่ตา

กระบี่ม่วงฟ้ายังคงยุ่งอยู่กับการปราบปรามของเด็กชาย หากปราศจากกระบี่ ความแข็งแกร่งของเจี้ยนเฉินก็ลดลงอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงไม่เลือกที่จะโจมตีตัวต่อตัว ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว เขาทิ้งไว้เพียงภาพติดตาไว้และเมื่อปรากฏตัวอีกครั้งเขาอยู่ห่างออกไป 100 เมตร

หอคอยจิ๋วของเด็กชายชนเข้ากับจุดที่เจี้ยนเฉินยืนอยู่ก่อนหน้านี้ เมื่อหอคอยชนกับจุดตรงนั้น มันก็ส่งเสียงครวญครางราวกับพลังทำลายล้างปั่นป่วนอากาศ ส่งผลให้พื้นที่นั้นสั่นไหวอย่างรุนแรง ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่ามิติภายในหอคอยอนัตตาแข็งแกร่งมาก เด็กชายอาจจะทำให้เกิดพื้นที่ในรัศมีกว่าหนึ่งพันเมตรถล่มลงมา

“เจ้าคิดว่าเจ้าจะหนีไปไหนได้ ข้าจะฆ่าเจ้าวันนี้และจบชีวิตของเจ้าลง” เด็กชายตะโกน เขาเดินไปหาเจี้ยนเฉินซึ่งอยู่ห่างออกไป 100 เมตร ดวงตาที่บ้าคลั่งของเขาจ้องเจี้ยนเฉิน มันเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างโหดร้าย

เจี้ยนเฉินตกตะลึง เขาจ้องเด็กผู้ชายและเห็นได้ชัดว่าเด็กคนนั้นแตกต่างไป ราวกับเด็กคนนั้นเป็นคนละคนกัน ดูเหมือนว่าเขาจะตกตายไปพร้อมกับเด็กชาย เด็กชายต้องการฆ่าเจี้ยนเฉินโดยไม่คำนึงถึงราคาที่ต้องแลก

อย่างไรก็ตามความคิดนี้หายไปพร้อมกับแสงวูบวาบในหัวของเจี้ยนเฉิน เขาจ้องมองหอคอยที่หดตัวในมือของเด็กชาย เขาสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพลังภายในหอคอยนั้นอ่อนแอลงหลังจากการโจมตีก่อนหน้านี้

พลังบรรพกาลพุ่งออกมาจากเจี้ยนเฉิน เม็ดพลังบรรพกาลในจุดตันเถียนของเขาพ่นพลังบรรพกาลออกมาจำนวนมาก มันเคลื่อนผ่านร่างกายของเขาและเติมเต็มทุกส่วน เขารวบรวมปราณกระบี่ไว้ในมือขวาของเขาเช่นกัน

“ต้นกำเนิดกระบี่ ! ” เจี้ยนเฉินเพียงใช้ความคิด ปราณกระบี่อันทรงพลังก็เริ่มควบแน่นจากรอบ ๆ ปราณกระบี่ครอบครองพลังแห่งเส้นทาง หลอมรวมเข้ากับปราณกระบี่บรรพกาลในมือของเจี้ยนเฉิน เขาแทงไปที่หอคอยของเด็กชายด้วยความเร็วดุจสายฟ้า

หลังจากเสียงระเบิด ร่างของเจี้ยนเฉินก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงก่อนที่จะถอยหลังกลับไป เขาทำให้ตัวเองทรงตัวได้หลังจากขยับห่างออกไปหลายร้อยเมตร ปราณกระบี่ในมือของเขาก็หมองลง

ในขณะเดียวกัน เด็กชายก็ได้หยุดข้างหน้า เขายังคงพุ่งตามหลังเจี้ยนเฉิน เขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งที่ดุร้าย หอคอยจิ๋วในมือของเขากลายเป็นเลือนลางมากยิ่งขึ้น

เดิมทีเด็กชายสามารถใช้พลังทั้งหมดของหอคอยได้ตราบใดที่เขายังอยู่ข้างใน แต่หอคอยอนัตตาถูกนิพพานอมตะเที่ยงแท้ผนึก ดังนั้นพลังที่เขาสามารถใช้ได้จึงต่ำอย่างไม่เคยมีมาก่อน เขาไม่สามารถเสริมพลังได้หลังจากที่เขาใช้มัน นี่คือสาเหตุที่เขาอ่อนแอลงเรื่อย ๆ เมื่อเขาต่อสู้กับเจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินต่างจากเขา การใช้พลังบรรพกาลเป็นไปอย่างค่อยเป็นค่อยไปอย่างมาก ในขณะที่ปราณกระบี่ควบแน่นมาจากความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับเส้นทางแห่งกระบี่ใช้พลังวิญญาณไปเพียงเล็กน้อย จิตวิญญาณหอคอยไม่สามารถรับมือกับการต่อสู้ที่ยืดเยื้อได้

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ปราณกระบี่บรรพกาลก็เริ่มเปล่งประกายอีกครั้งในมือของเจี้ยนเฉิน เส้นทางแห่งกระบี่หลอมรวมกับมันในขณะที่เขาเฉือนเด็กชายอีกครั้ง

ปัง !

เจี้ยนเฉินเซถอยไปอีกครั้งหลังจากการโจมตี ใบหน้าของเขาซีดเซียว แต่หอคอยจิ๋วในมือของเด็กชายก็หายไป เขาก็หน้าซีด แต่ความบ้าคลั่งที่ดุร้ายในสายตาของเขาก็ไม่ได้ลดลงเลย แต่มันกลับเพิ่มมากขึ้น

เจี้ยนเฉินเหวี่ยงมือและยิงปราณกระบี่ไปหนึ่งเส้นระหว่างนัยน์ตาของเด็กชายก่อนที่เด็กชายคนนั้นจะยืนตรงขึ้นได้

ปัง ! ปราณกระบี่ทิ้งรอยบาดแผลกว้างสามนิ้วบนหน้าผากของเด็กชาย อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังไม่ตาย ร่างของเขาจางหายไปเพียงเล็กน้อย

ในขณะเดียวกัน กระบี่ม่วงฟ้าก็หลุดพ้นจากพันธนาการ มันบินไปเป็นแสงยาวผ่านร่างของเด็กชายและกลับไปอยู่ในมือของเจี้ยนเฉิน

ร่างลวงตาของเด็กชายหายไปในที่สุดหลังจากโดนโจมตีจากกระบี่ สายตาของเขาดูโหดร้าย, บ้าคลั่งและเศร้า

“นายท่าน แม้ว่าจิตวิญญาณหอคอยจะอ่อนแอ แต่มันก็ยากมากที่ท่านจะฆ่าเขาด้วยพลังที่มี มีแต่ฉิงโซวและข้าเท่านั้นที่สามารถทำร้ายให้เขามีบาดแผลร้ายแรงได้” เสียงของจือหยิงดังขึ้นผ่านศีรษะของเจี้ยนเฉิน

เจี้ยนเฉินเหลือบไปเห็นช่องทางขึ้นชั้นสาม ซึ่งปรากฏขึ้นพร้อมกับความตายของเด็กชาย เขาไม่ได้แสดงความสุขใด ๆ เลยและขมวดคิ้วแทน

“ร่างของจิตวิญญาณวัตถุได้ถูกนิพพานอมตะเที่ยงแท้แยกออกเป็นเก้าส่วน พวกเขาปกป้องหอคอย 9 ชั้น คนที่อยู่บนชั้นหนึ่งเป็นคนที่อ่อนแอที่สุด และคนที่อยู่บนชั้นเก้าเป็นคนที่แข็งแรงที่สุด เรามาถึงที่ชั้นสองและเขาก็จัดการได้ยากมาก ข้าสงสัยว่าจิตวิญญาณวัตถุจะมีประสิทธิภาพเพียงใดเมื่อข้าไปถึงชั้นเก้า เพียงแค่ความแข็งแกร่งระดับข้าคงจัดการไม่ได้ง่าย ๆ ” เจี้ยนเฉินเปิดเผยความกังวล เขาต้องขึ้นไปที่ชั้นเก้าเพื่อรับหอคอยอนัตตา หรือสิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดจะไร้ประโยชน์

เดิมทีเจี้ยนเฉินวางแผนที่จะมองหาบางสิ่งที่อัครสูงสุดอนัตตาทิ้งไว้ในหอคอยอนัตตา แต่หลังจากผ่านสองชั้นแรก เขาเข้าใจว่าทุกสิ่งที่ถูกเก็บไว้ในแต่ละชั้นไม่ว่าจะมีค่าเท่าใดก็ตาม มันก็พังทลายเมื่อหอคอยได้รับความเสียหาย พวกมันถูกทำให้เป็นฝุ่น อาจมีเพียงสิ่งที่อัครสูงสุดอนัตตาได้ทุ่มเทความพยายามเป็นพิเศษในการจัดเก็บที่ยังคงอยู่ในสภาพสมบูรณ์

“นายท่าน เมื่อพิจารณาความแข็งแกร่งของจิตวิญญาณหอคอย จากชั้นหนึ่งและชั้นสอง จิตวิญญาณหอคอยที่ชั้นเก้าจะต้องแข็งแกร่งกว่านายท่านอย่างแน่นอน เว้นแต่ว่านายท่านจะใช้ทุกสิ่งที่มี มันเป็นไปไม่ได้ที่ท่านจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาด้วยระดับความแข็งแกร่งในปัจจุบันของท่าน” จือหยิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“มันน่าเสียดายที่จิตวิญญาณหอคอยไม่ต้องการยอมจำนนต่อนายท่าน ไม่อย่างนั้นมันจะง่ายกว่ามากที่จะได้รับ หอคอยนี้ แต่นายท่านก็อย่างเพิ่งสิ้นหวังไปเลย แม้ว่าท่านจะไม่สามารถตั้งเป้าชั้นเก้าได้ในตอนนี้ แม้แต่ชั้นเก้าก็จะไม่สามารถหยุดท่านได้ในเร็ว ๆ นี้” ฉิงโซวกล่าว

เจี้ยนเฉินเงียบไป อุโมงค์สู่โลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งในทวีปเทียนหยวนนั้นมีเสถียรภาพและไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ ในที่สุดอุโมงค์จะแข็งแกร่งและทนทานมากพอจนจอมยุทธขั้นย้อนกลับสามารถผ่านเข้ามาได้ เขาต้องการลองตัวเลือกทั้งหมดที่มีเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับตัวเอง และเป็นไปได้อย่างยิ่งที่โชคลาภอันยิ่งใหญ่จะถูกซ่อนอยู่ภายในหอคอยอนัตตาซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ

ในเวลาเดียวกัน เจี้ยนเฉินก็ไม่มั่นใจอย่างเต็มที่ว่าเขาจะสามารถอยู่รอดได้ในการต่อสู้ครั้งต่อไปกับโลกต่างแดนได้หรือไม่ ดังนั้นนี่น่าจะเป็นการผจญภัยครั้งสุดท้ายในชีวิตของเขา เขาต้องการพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อควบคุมหอคอยอนัตตา เขาจะไม่รู้สึกเสียใจแม้ว่าจะไม่มีโชคอันใหญ่หลวงเหมือนที่เขาจินตนาการไว้

ทันใดนั้นก็ดูเหมือนว่าเจี้ยนเฉินจะคิดอะไรบางอย่างได้ ดวงตาของเขาค่อย ๆ สว่างขึ้นขณะที่เขาพูดว่า “บางทีมันอาจเป็นไปได้อยู่ ปราณกระบี่ที่นิพพานอมตะเที่ยงแท้ทิ้งไว้รอบ ๆ หอคอยอนัตตายังคงอยู่แม้จะผ่านไปหลายปี ปราณกระบี่นี้อาจได้รับจิตวิญญาณแล้ว บางทีข้าสามารถขอความช่วยเหลือจากพวกเขาได้”

จิตวิญญาณกระบี่ตกตะลึง พวกเขาไม่เคยคิดว่าเจี้ยนเฉินจะพยายามขอความช่วยเหลือจากปราณกระบี่ จือหยิงส่ายหน้า “นายท่าน นั่นมันเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้ปราณกระบี่อาจมีจิตวิญญาณ แต่พวกเขาก็มีความประสงค์ของนิพพานอมตะเที่ยงแท้ ความประสงค์ที่เขาทิ้งไว้ให้กับปราณกระบี่คือให้ปราบปรามและผนึกตราประทับ โดยทั่วไปแล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่จะได้ให้ปราณกระบี่ละทิ้งความประสงค์ของนิพพานอมตะเที่ยงแท้และให้พวกเขามาช่วยท่าน”