เทพกระบี่มรณะ (Chaotic sword god) - ตอนที่ 1605: อิสระ

ตอนที่ 1605: อิสระ

“อะไร ! เจ้าบอกว่าเจ้าใช้เวลาบ่มเพาะไม่ถึงหนึ่งร้อยปีอย่างนั้นหรือ ? ” เสียงของจิตวิญญาณราชันย์เต็มไปด้วยความตกใจ แม้จะมีความอดทนทางจิตใจ เขาก็ยังไม่สามารถรักษาภาพลักษณ์อันสงบเยือกเย็นไว้ได้ จิตใจของเขาปั่นป่วน

เขาใช้เวลาอย่างน้อยแปดศตวรรษในการเปลี่ยนจากมนุษย์สู่สิ่งที่เขาครอบครองอยู่ในขณะนี้ แต่เขายังคงได้ชื่อว่าเป็นอัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดในประวัติศาสตร์ของโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง โดยครองตำแหน่งจิตวิญญาณราชันย์ที่แข็งแกร่งที่สุด อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉินใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งศตวรรษในการตัดผ่านถึงระดับของเขาและต่อสู้กับเขาจนเขาจนมุม มันช่างน่าเหลือเชื่อมาก

การก้าวหน้าจากมนุษย์สู่ขอบเขตเทพในเวลาเพียงร้อยปีถือว่าน่าตกใจมาก แม้ว่าเขาเพิ่งจะถึงระดับต่ำสุดของขอบเขตเทพ แม้จะอยู่ในโลกเซียน อัตราการเติบโตที่น่ากลัวเช่นนี้จะทำให้เกิดความปั่นป่วนอย่างมาก

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเมื่อเราฆ่ากัน เจ้าจะมีชีวิตรอดเช่นเดียวกับข้า ถูกส่งไปยังโลกต่างแดนที่อยู่ใกล้เคียงกัน สิ่งที่ทำให้ข้าประหลาดใจมากยิ่งขึ้นก็คือเจ้าประสบความสำเร็จในการกลับชาติมาเกิดหลายปีก่อนหน้าข้า” ความรู้สึกของเจี้ยนเฉินผสมผสานด้วยอารมณ์ เขาถอนหายใจในใจ จิตวิญญาณราชันย์จากโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งเป็นสิ่งที่หนักอึ้งสำหรับเขาเหมือนภูเขาในอดีต จนเกือบถึงจุดที่เขาแทบหายใจไม่ออก เขายังคงปฏิบัติต่อจิตวิญญาณราชันย์ว่าเป็นศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าจิตวิญญาณราชันย์นั้นมาจากโลกเดียวกันกับเขา

เจี้ยนเฉินประหลาดใจ เขาประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในจักรวาล

เจี้ยนเฉินยังเดาว่าเหตุผลที่ต๊กโกวคิ้วป่ายกลับชาติมาเกิดพร้อมกับเขานั้นเป็นเพราะจิตวิญญาณกระบี่ เขายังสามารถจำแสงสีฟ้าและสีม่วงที่สดใสมากเมื่อเขาหลับตาเป็นครั้งสุดท้าย พวกมันรุ่งโรจน์และเป็นประกาย มันปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้า บางทีเมื่อจิตวิญญาณกระบี่ตื่นขึ้นมาในตอนนั้น มิติและบัญญัติในโลกที่ต่ำกว่านั้นก็ได้รับอิทธิพลเนื่องจากพลังของจิตวิญญญาณกระบี่นั้นยอดเยี่ยมมาก มันเลยส่งผลให้ต๊กโกวคิ้วป่ายกลับชาติมาเกิดเช่นกัน

ท้ายที่สุดพลังงานของโลกที่เขาอาศัยอยู่ในอดีตนั้นบางเบาจนมีแต่มนุษย์เท่านั้น ไม่มีผู้บ่มเพาะแม้แต่คนเดียว มันไม่สามารถเปรียบเทียบกับทวีปเทียนหยวนได้ เห็นได้ชัดว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับโลกเช่นนั้นที่จะแข็งแกร่งเลย ดังนั้นจิตวิญญาณกระบี่ที่อ่อนแอก็ยังสามารถฉีกมันได้อย่างง่ายดาย

เจี้ยนเฉินไม่แปลกใจกับอายุที่แตกต่างกันมากของพวกเขา ท้ายที่สุดเมื่อเขาและต๊กโกวคิ้วป่ายกลับมาเกิดใหม่ พวกเขาทั้งสองไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่พวกเขาใช้เวลาข้ามผ่านมิติ ต๊กโกวคิ้วป่ายอาจกลับชาติมาเกิดหลายทศวรรษ, ศตวรรษ, หรือแม้กระทั่งนับพันปีหลังจากที่เขาเสียชีวิต ในขณะที่เจี้ยนเฉินกลับชาติมาเกิดในภายหลัง

เรื่องนี้คล้ายกับคำพูดและข่าวลือเกี่ยวกับการกลับชาติมาเกิดในหมู่มนุษย์. ไม่มีใครรู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่นับตั้งแต่ที่คนเสียชีวิตจนถึงเวลาที่พวกเขาเริ่มต้นชีวิตใหม่ อาจเป็นสักครู่หนึ่งปี, พันปี, หลายพันปี, หรือนานกว่านั้น

“เจี้ยนเฉิน จริงอยู่ที่ข้าอ่อนแอกว่าเจ้าในแง่ของความสามารถ แต่ข้าต้องได้ยึดครองที่ดินในโลกนี้ สภาพแวดล้อมของทวีปเทียนหยวนของเจ้าไม่สามารถเปรียบเทียบกับโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งได้ ถ้าโลกของข้าคือนรก โลกของเจ้าก็คือสวรรค์ ในฐานะที่เป็นจิตวิญญาณราชันย์คนปัจจุบัน ข้าต้องคิดถึงคนของข้า หากเจ้ายังยืนยันว่าผู้คนจากโลกของข้าไม่สามารถก้าวเข้าไปยังทวีปเทียนหยวนได้ ก็มีเพียงสิ่งเดียวที่ข้าสามารถทำได้ และนั่นก็คือการกำจัดเจ้า” จิตวิญญาณราชันย์จ้องเจี้ยนเฉินอย่างลึกซึ้ง แม้ว่าเขาจะมุ่งมั่นอย่างมาก แม้ว่าเขาจะกล้าเสี่ยงกับโลกเซียนในที่สุด แต่มีเพียงจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมเท่านั้นที่สามารถไปที่นั่นได้ เขายังคงมีกลุ่มผู้อ่อนแอจำนวนมากในโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้ง ดังนั้นก่อนที่เขาจะจากไป เขาจำเป็นต้องหาสถานที่ที่เหมาะสมให้พวกเขาพำนักอาศัย

เป็นผลให้จิตวิญญาณราชันย์และเจี้ยนเฉินไม่ได้ทำตัวสนิทสนมกันแม้ว่าพวกเขาจะมาจากที่เดียวกันก็ตาม พวกเขาทั้งสองต่างต้องพิจารณาคำนึงถึงเผ่าพันธุ์ของตนเอง

ดวงตาของเจี้ยนเฉินเย็นชา เขากล่าวว่า “หากเป็นเช่นนั้น เราก็ควรดำเนินการต่อสู้ต่อไปได้จนกว่าจะมีคนพ่ายแพ้”

อย่างไรก็ตาม หลังจากเจี้ยนเฉินพูดไม่นาน พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็ปรากฏขึ้นอย่างลึกล้ำในอวกาศ มันมีพลังมากพอที่จะเขย่าโลก ทำให้ใบหน้าของเจี้ยนเฉินเปลี่ยนไปทันที ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองไปในทิศทางนั้น

เขาจ้องมองไปในทิศทางที่ศิลาเซียนหยินหยางวางอยู่ แต่เพราะมันอยู่ไกลมาก เจี้ยนเฉินจึงไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ สิ่งที่เขาทำได้คือสัมผัสถึงค่ายกลอันยิ่งใหญ่ลึกลงไปในมิติ

ในขณะเดียวกันจิตวิญญาณราชันย์ก็หรี่ตาลง เขาจ้องเข้าไปในส่วนลึกเช่นกัน เขาเคร่งเครียดเนื่องจากเขาเองก็สัมผัสได้ถึงพลังอันทรงพลังอย่างยิ่งจากมิติห่างไกล มันทำให้เขาตัวสั่นภายใน

จอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมคนอื่น ๆ ทั้งหมดในทวีปเทียนหยวนก็รู้สึกได้เช่นกัน ความสนใจของพวกเขาทั้งหมดมารวมกันในทิศทางเดียวและพวกเขาก็เคร่งเครียดมาก พวกเขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่าหัวใจของพวกเขาแทบจะกระโจนออกมาจากอกเมื่อพลังปรากฏขึ้น พวกเขายังรู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง

อาการหนาวสั่นเช่นนี้ไม่ค่อยเกิดขึ้นกับพวกเขา ที่จริงแล้วพวกเขาไม่เคยสัมผัสกับความรู้สึกเกี่ยวกับอวัยวะภายในมาก่อน

“พลังชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ภายในศิลาเซียนหยินหยางเป็นอิสระแล้วจริง ๆ มันหลุดออกมาได้อย่างไรในเวลาอันรวดเร็ว ? ” ใบหน้าของเจี้ยนเฉินเคร่งขรึมมาก เมื่อเขาออกไปกับซ่างกวนมู่เอ๋อก็ยังมีเปลือกของศิลาเซียนหยินหยาง ซึ่งสร้างคุกที่ผนึกพลังมารเอาไว้ เขาคาดการณ์ว่าศิลาที่เหลือสามารถกักขังพลังมารไว้ได้อีกหลายปีหรืออาจหลายสิบปี ทำให้มีเวลามากพอที่จะให้เขารับมือกับภัยคุกคามจากต่างโลกและแม้แต่หลอมปราณกระบี่ที่ลึกซึ้งเสร็จเสียก่อน โดยไม่คาดคิด ศิลาที่เหลือก็เพียงกักเก็บพลังมารไว้ไม่ถึงหนึ่งวัน พลังมารได้ดูดซับพลังงานทั้งหมดและหนีออกมาได้

“ข้าสามารถสัมผัสได้ถึงพลังงานดั้งเดิมที่หนาแน่นมากในมิติลึก ไม่น่าแปลกใจที่ไม่มีพลังงานดั้งเดิมในโลกนี้ มันอยู่ที่นั่นทั้งหมด สถานที่นั้นอยู่ที่ไหน ? ” จิตวิญญาณราชันย์ถาม เขาไม่ได้สงสัยเลยและมีสีหน้าเคร่งเครียดเพราะเขาสามารถรู้สึกถึงการคุกคามอย่างรุนแรงจากพลังงาน

“เร็ว รักษาตัว รักษาตัวเองให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เราไม่มีเวลามากนัก” เจี้ยนเฉินพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ เสียงของเขาค่อนข้างรีบเร่ง ในขณะนั้นเขาก็เคร่งเครียดอย่างมากเช่นกัน เขาเริ่มรักษาตัวเองโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

จิตวิญญาณราชันย์จ้องเจี้ยนเฉินก่อนที่จะหยิบยาออกมาและกินมัน เขานั่งลงเพื่อรักษาตัว

“มีสิ่งใดที่น่ากลัวซ่อนอยู่ที่นั่น ? ” จิตวิญญาณราชันย์ถาม บาดแผลของเขาก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว แต่ในอัตราที่ช้าลงเล็กน้อย