เทพกระบี่มรณะ (Chaotic sword god) - ตอนที่ 165 : บุคคลลึกลับ

ตอนที่ 165 – บุคคลลึกลับ

เมื่อมองดูกองคาราวาน เจี้ยนเฉินสามารถแยกแยะจำนวนของพวกเขาได้อย่างชัดเจนแม้จะอยู่ห่างออกไปหลายพันเมตร

นั่นเป็นเพราะกองคาราวานมีรถม้าเพียง 10 คันและมีคนอยู่ประมาณ 40 คน พวกเขาแต่ละคนกำลังนั่งอยู่บนม้าตัวสูงที่มีรถม้าที่ดูหรูหราอยู่ตรงกลางของกลุ่ม

ด้วยการเดินตามปกติของเจี้ยนเฉิน เขาได้พบกับกองคาราวานอย่างรวดเร็ว ทหารรับจ้างแต่ละคนที่นั่งอยู่บนหลังม้ามองมาที่เจี้ยนเฉินด้วยสายตาอันแหลมคม หลังจากสองสามคนมองร่างของเจี้ยนเฉิน พวกเขาต่างหันหน้าออกไปจากเขาราวกับว่าพวกเขาไม่สนใจเขา

เจี้ยนเฉินอยู่ห่างจากกองคาราวานประมาณ 5 เมตร ทั้งสองฝ่ายหยุดกะทันหันเนื่องจากเส้นทางของเจี้ยนเฉินขวางทางไม่ให้กลุ่มเดินหน้าต่อไป

ที่นี้ทหารรับจ้างที่จ้องมอง เจี้ยนเฉินก่อนหน้านี้ไม่ได้ดูเป็นมิตรอีกต่อไป พวกเขาบางคนเริ่มมีแววตากระหายเลือดในสายตาเล็กน้อย

” เจ้าเป็นใครและทำไมเจ้าถึงขวางทางเรา!” ชายสูงอายุตะโกนมาที่เจี้ยนเฉิน

โดยไม่สนใจอารมณ์ของชายคนอื่น เจี้ยนเฉินโบกมือแล้วพูดว่า” สหายนักเดินทาง ข้านี้หลงทาง ดังนั้นข้าจึงมีข้อสงสัยที่จะถามคำถามซักครู่”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ **ทหารรับจ้างจำนวนมากก็ขมวดคิ้ว สำหรับทหารรับจ้างที่เดินทางไปทั่วทั้งทวีป ถ้าพวกเขาไม่คุ้นเคยกับภูมิประเทศหลายคนจะนำแผนที่มาด้วย ผู้คนอย่างเจี้ยนเฉินไม่เห็นได้บ่อยนัก ดังนั้นคำพูดของเจี้ยนเฉินจึงไม่สามารถรับได้อย่างง่ายดาย

“เจ้าบัดซบตัวน้อย รีบหลีกทางไม่เช่นนั้นอย่าโทษว่าท่านลุงคนนี้ไม่สุภาพ ! ” ทหารรับจ้างคนที่มีอารมณ์ร้อนหนึ่งคนตะโกนออกมา ชายสูงอายุคนนี้เดินไปข้างหน้าพร้อมกับกล้ามเนื้อกระเพื่อมในลักษณะที่จะระเบิดออกมาในมุมมองของทุกคนในขณะที่เห็นกางเกงขาสั้นที่เขาใส่

ใบหน้าของเจี้ยนเฉินเอียงลงเล็กน้อยขณะที่เขามองทหารรับจ้างที่พูดอย่างเย็นชา ” เจ้าควรระวังปากของเจ้าให้ดี มิฉะนั้นเจ้าอาจพบว่ามันจะทำให้เจ้าเสียชีวิตของเจ้าเป็นเพราะคำพูดคำเดียว” เมื่อได้ยินคำพูดของทหารรับจ้าง มันสร้างความรำคาญให้กับเจี้ยนเฉินอย่างชัดเจน

คำพูดของเจี้ยนเฉินที่กล่าวทำให้สีหน้าของทหารรับจ้างคนอื่น ๆ ซีดลงไปเล็กน้อย บางคนมองไปที่เจี้ยนเฉินอย่างอดไม่ได้ แต่รู้สึกว่าหัวใจของเขาสั่นสะเทือนราวกับว่ามีอาการหนาวสั่นมาจากบริเวณนั้น ในตอนแรกชายคนนั้นรู้สึกขลาดกลัวเล็กน้อย แต่เมื่อเขารู้ตัวว่าคนที่กำลังคุกคามเขานั้นอายุเพียง 20 ปีความขลาดกลัวในตัวเขาก็เริ่มโกรธก่อนที่จะได้ยินเสียงเบา ๆ จากข้างหลังเขา

“สหายน้อย คำที่เจ้าพูดนั้นใหญ่โตเกินไป” จากเสียงนี้ทุกคนหันไปเห็นชายวัยกลางคนขี่ม้าดำเข้ามาใกล้พวกเขาอย่างช้า ๆ ใบหน้าของเขาดูมืดมนเล็กน้อย แต่มีแววเย็นยะเยือกในดวงตาของเขาเมื่อเขามองดูเจี้ยนเฉิน

“หัวหน้าหลาน ! “

“หัวหน้าหลาน ! “

ทันทีที่ชายคนนี้โผล่ออกมาพร้อมกับม้าสีดำ ทหารรับจ้างทุกคนเริ่มเรียกชื่อเขา

เจี้ยนเฉินมองไปที่ชายคนนั้นและพูดว่า” ก่อนที่จะพูดอะไรทำนองนั้น เจ้าควรอบรมลูกน้องของเจ้าก่อน”

ทหารรับจ้างตัวใหญ่แค่นเสียงและจ้องมองอย่างมุ่งร้ายไปที่เจี้ยนเฉิน “ช่างน่ารังเกียจเหลือเกิน เจ้าไม่มีอะไรมากไปกว่าเด็กน้อยที่มารดาไม่สั่งสอน ช่างกล้ามาดูหมิ่นหัวหน้าของเรา ทำไมข้าไม่พามารดาของเจ้ามาที่นี่เพื่อช่วยอบรมเจ้า ? ” กระโจนลงจากม้าของเขา เขาเริ่มเดินไปหาเจี้ยนเฉิน ด้วยกำปั้นของเขาที่กางออก

เมื่อได้ยินเรื่องนี้เกี่ยวกับมารดาของเขา ใบหน้าของเจี้ยนเฉินก็พลันเปลี่ยนไปทันทีเมื่อมีจิตสังหารไหลออกมาจากดวงตาของเขา ยกมือซ้ายขึ้น เขาป้องกันการฟาดที่มาจากชายชราจากนั้นก็ฟาดฝ่ามือขวาของเขาลงบนท้องของเขาทันที

“กร๊อบ”

ในทันใดนั้นเสียงของกระดูกแตกก็ดังขึ้นเมื่อพลังเซียนที่ห่อหุ้มกำปั้นปะทะเข้ากับท้องของชายคนนั้น ทันใดนั้นก็มีรอยยุบที่หน้าอกของเขา

“อ๊าก!”

ด้วยเสียงร้องโหยหวนที่น่าสมเพท ใบหน้าของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยสีหน้าเจ็บปวดอย่างรุนแรงขณะที่ใบหน้าที่สีน้ำตาลไหม้ของเขาเริ่มซีดเซียว

หลังจากนั้นร่างของเจี้ยนเฉินก็หายตัวไปอย่างพร่ามัว เมื่อขาของเขาประทับแนบกับหน้าอกของชายคนนั้นอีกครั้งด้วยกระแสลมที่หนาวเย็น ทหารรับจ้างถูกส่งตัวบินขึ้นไปบนอากาศก่อนที่จะตกลงมาในระยะห่างออกไป 10 เมตรบนพื้นพร้อมกับเสียง “ปัง ! ” ฝุ่นถูกกระแทกขึ้นไปในอากาศขณะที่เลือดพุ่งออกมาจากปากของชายคนนั้น ใบหน้าของเขาซีดมากซึ่งเริ่มซีดลงไปเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าทหารรับจ้างที่อาวุโสกว่ากระเสือกกระสนคลานขึ้นมาจากพื้นดิน ทหารรับจ้างคนอื่น ๆ มองอย่างไม่เชื่อ ด้วยท่าทางตะลึงเป็นปฏิกิริยาเพียงอย่างเดียวของพวกเขา พวกเขาก็เริ่มตะโกนและดึงอาวุธของพวกเขาออกมาและพุ่งไปที่เจี้ยนเฉิน

“หยุดมือ ! ” ทันใดนั้นหัวหน้าที่ชื่อหลานก็ตะโกนออกมาจากม้าดำของเขา ในไม่ช้าเขาก็หยุดทหารรับจ้างทุกคนไม่ให้พุ่งไปที่เจี้ยนเฉิน

หัวหน้าหลานกระตุ้นม้าของเขาไปข้างหน้าในขณะที่เขามองหน้าเจี้ยนเฉินด้วยใบหน้าที่จริงจัง “ท่านผู้มีเกียรติ ท่านต้องการเพียงทราบทิศทางโดยไม่มีแรงจูงใจอย่างอื่นใช่หรือไม่

“ถูกต้อง ! ” เจี้ยนเฉินพยักหน้า

“หัวหน้าหลาน มอบแผนที่ให้ผู้เยาว์คนนี้”

เมื่อเจี้ยนเฉินพูดจบ ก็มีเสียงดังมาจากข้างหลัง เป็นเสียงของผู้อาวุโส บรรยากาศก็ค่อนข้างน่าประทับใจ

เมื่อได้ยินเสียงของผู้อาวุโส เจี้ยนเฉินหันหน้าของเขาไปมองด้านหลังเพื่อดูกลุ่มคาราวานอันหรูหรากลุ่มเล็ก ๆ ที่เดินทางมาหาเขา

สีหน้าของความเคารพเพิ่มขึ้นบนใบหน้าของหัวหน้าหลาน ในขณะที่เขากุมมือของเขาในทิศทางของคาราวาน” ขอรับ ผู้อาวุโส ! “

เมื่อเห็นสีหน้าของหัวหน้าหลาน แววตาของเจี้ยนเฉินก็สั่นไหวเล็กน้อย เมื่อมองไปที่กองคาราวาน เขาสามารถบอกได้ว่ามีคนอยู่ในกองคาราวาน แต่เนื่องจากระยะทางเขาจึงไม่สามารถบอกความแข็งแกร่งที่แท้จริงของพวกเขาได้

จากนั้นหัวหน้าหลานหยิบกระดาษม้วนขึ้นมาจากเข็มขัดมิติของเขาแล้วโยนมันไปที่เจี้ยนเฉิน” นี่คือแผนที่ของอาณาจักรวายุคราม รับไว้”

เจี้ยนเฉินคลี่ม้วนกระดาษและดูคร่าว ๆ ก่อนที่จะม้วนกลับมาไว้ที่เดิม เขาคำนับและออกจากพื้นที่โดยไม่พูดอะไรอีก

การที่ได้เห็นร่างของเจี้ยนเฉินห่างออกไป หัวหน้าหลานก็ร้องออกมาว่า “ไปต่อ ! “

หลังจากประคองทหารรับจ้างที่เจี้ยนเฉินฟาดตกลงมาและวางเขาไว้บนหลังม้า กองคาราวานก็เริ่มเดินทางต่อตามเส้นทางของพวกเขา

เจี้ยนเฉินยังคงเฝ้าดูกองคาราวานจางหายไปจากด้านข้างชั่วครู่หนึ่ง เขารู้ว่าชายผู้นำกองคาราวานเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญขั้นสูงสุด ดังนั้นจึงทำให้ชายผู้นี้มีน้ำเสียงที่น่าเคารพ เจี้ยนเฉินก็อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับชายคนนี้ในกองคาราวาน

สิ่งเดียวที่เขาสัมผัสได้ภายในกองคาราวานคือการหายใจของบุคคล นอกเหนือจากนั้นไม่มีอะไรเลย

” ฮ่าฮ่า เจ้าหนู สำหรับเด็กที่มีความแข็งแกร่งดั่งเช่นเจ้านั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ฝึกฝนอย่างหนักต่อไป ข้าเชื่อว่าในอนาคตอีกไม่นาน เจ้าจะสั่นคลอนทวีปอย่างแน่นอน”

เมื่อเจี้ยนเฉินเดินผ่านกองคาราวานเขาสามารถได้ยินเสียงกระซิบของผู้อาวุโสที่กระซิบเข้ามาในหูของเขาราวกับว่าผู้อาวุโสยืนอยู่ข้างเขา

ใบหน้าของเจี้ยนเฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อจู่ ๆ เขาก็เกร็ง มองไปรอบ ๆ ตัวเขาทันทีเขาไม่เห็นใครรอบตัวเขาเลย ดังนั้นเขาจึงจ้องมองอย่างไม่เชื่อไปที่กองคาราวานที่เพิ่งผ่านไป เขาเพิ่งได้ยินเสียงของผู้อาวุโสคนนี้จากภายในคาราวาน

ถึงแม้จะมีหน้าตาที่ไม่น่าเชื่อของเจี้ยนเฉิน ทหารรับจ้างที่คอยดูแลกองคาราวานก็ดูเหมือนจะไม่ได้ยินเสียง ใบหน้าของพวกเขาก็ไม่ต่างไปจากก่อนที่เจี้ยนเฉินจะได้ยินเสียง

“เจ้าหนู ถ้าหากวันหนึ่งเจ้าสามารถได้ไปที่จักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์ เจ้าสามารถไปหาข้าได้โดยใช้ป้ายนี้”

ในขณะนั้นเสียงผู้อาวุโสดังกลับมาอีกครั้งโดยไม่มีเสียงลึกลับเช่นเดิม ในเวลาเดียวกันกับที่ได้ยินเสียง ป้ายที่เปล่งประกายสีม่วงได้บินออกมาจากหน้าต่างและอยู่ในมือของเจี้ยนเฉิน

ทหารรับจ้างไม่กี่คนที่เฝ้ากองคาราวานหันมามองเจี้ยนเฉินด้วยความอิจฉาและมองวัตถุในมือของเขาด้วยความสงสัย

เมื่อเห็นป้ายสีม่วงที่ส่องแสงในมือเขา หัวใจของเจี้ยนเฉินก็เริ่มรู้สึกราวกับว่ามีคลื่นซัดเข้าหาเขาตลอดเวลา มันเป็นช่วงเวลาที่เขาได้ตระหนักถึงบุคคลลึกลับที่นั่งอยู่ในกองคาราวานนี้โดยไม่ต้องสงสัยว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ลึกลับจนหยั่งไม่ถึง เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับป้ายนี้ แต่เขารู้ว่าป้ายนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะได้รับอย่างแน่นอน

มีความรู้สึกแปลก ๆ อยู่ในใจของเจี้ยนเฉิน สำหรับคนที่แข็งแกร่งในกองคาราวาน ทำไมคนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มของเขาจึงเป็นเพียงแค่เซียนผู้เชี่ยวชาญขั้นสูงสุด? ความแข็งแกร่งโดยเฉลี่ยในกลุ่มนี้เป็นเพียงเซียนระดับสูงซึ่งบางคนก็ไม่ได้อยู่ในระดับนั้น

นอกจากนี้ยังมีสินค้ามากมายที่ถูกขนส่งในที่โล่งเช่นนี้ อาจเป็นได้ว่าคนกลุ่มนี้ไม่มีเข็มขัดมิติหรือแหวนมิติ?

“แค่กแค่ก …”

ขณะที่กองคาราวานเดินทางออกไปไกลจะได้ยินเสียงไอที่ชัดเจน เจี้ยนเฉินมองที่กองคาราวานด้วยตาของเขา แต่ใจเขาไม่สงบเหมือนที่เคยเป็นมา

” ฮู่..” เจี้ยนเฉินปล่อยลมหายใจออกมายาวในขณะที่เขามองป้ายม่วงในมือของเขา ป้ายนี้มีขนาดเพียงเท่ามือของเขาและมีขนาดกว้างและหนักต่อการสัมผัส ป้ายนี้ทำมาจากเหรียญม่วง ดังนั้นจึงต้องมีวิธีพิเศษในการปรับแต่งและสร้างวัตถุนี้ และเนื่องจากมันทำมาจากเหรียญม่วง ราคาของป้ายนี้จึงสูงผิดธรรมชาติ

“เมืองศักดิ์สิทธิ์ในจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์ซึ่งเป็นหนึ่งในเมืองหลวงในทวีปเทียนหยวน นอกจากนี้ยังเป็นที่ซึ่งผู้ปกครองของจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์ตั้งอยู่ ชายลึกลับคนนี้มีตัวตนเป็นเช่นไร ? ” เจี้ยนเฉินพูดพึมพำ