เทพกระบี่มรณะ (Chaotic sword god) - ตอนที่ 574: ตัวตนของไป๋เหลียน (3)

ตอนที่ 574: ตัวตนของไป๋เหลียน (3)

หยุนเลียนจ้องที่เจี้ยนเฉินกับดวงตาที่เปิดกว้าง เจียงหยางเซี่ยงเทียนเป็นนายน้อยสี่แห่งตระกูลเจียงหยาง เป็นชื่อที่ทุกคนในภูมิภาคนี้ย่อมเคยได้ยินเกี่ยวกับเขา เป็นต้นแบบที่ทุกคนบูชาและมุ่งมั่นที่จะเป็นเช่นเขา

ไม่เพียงแต่เขาเป็นเซียนสวรรค์ เขายังเป็นผู้พิทักษ์จักรพรรดิแห่งอาณาจักรเกอซุน ชื่อเสียงเลื่องลือ สำหรับตำแหน่งของเขานั้นเกินพอที่จะทำให้ทุกคนให้ความเคารพ ตำแหน่งทั้งสองราวกับเป็นรัศมีรอบตัว ดังนั้นผู้เยาว์ทุกคนควรแก่การยอมรับว่าเขาเป็นพระเจ้าที่ไม่อาจมีใครเทียบเท่า และไม่มีใครสามารถล่วงเกินเขาได้

เจี้ยนเฉินยิ้มเมื่อเขาเห็นความประหลาดใจบนใบหน้าของหยุนเลียน “เข้ามาภายในซิ” เขาพูดในขณะที่พาหยุนเหลียนซึ่งยังคงประหลาดใจเข้าไปภายในคฤหาสน์

“เช่นนั้นเจ้าคือนายน้อยสี่ของตระกูลเจียงหยาง เจียงหยางเซียงเทียน ข้าควรจะตระหนักว่านอกเหนือจากนายน้อยสี่แห่งตระกูลเจียงหยางแล้ว แล้วตระกูลใดที่จะมีเซียนสวรรค์ที่อายุเท่านี้ ? ” หยุนเลียนพึมพำ ขณะที่นางมองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยสายตาที่ชื่นชม

สถาปัตยกรรมที่จัดตั้งขึ้นใหม่ในตระกูลเจียงหยางเป็นสิ่งที่สวยงาม ถ้าเปรียบเทียบอาคารเก่าเป็นกลางคืนแล้ว อาคารใหม่ก็คงเป็นกลางวัน แม้การตกแต่งภายในมันก็ยังนับว่าห่างไกลนัก ยามของพวกเขาลาดตระเวนบริเวณด้วยท่าทีที่ขยันขันแข็งและภาคภูมิใจ แม้แต่ทหารก็ไม่อาจที่จะระงับความภูมิใจของเขา การที่พวกเขาเป็นยามของตระกูลเจียงหยาง มันเป็นเกียรติที่เหลือเชื่อ ว่าแม้บรรพบุรุษของพวกเขาก็จะต้องภาคภูมิใจ

นอกจากนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านายน้อยสี่แห่งตระกูลเจียงหยาง จะเป็นคนที่พวกเขาเคารพนับถือมากที่สุด ทั้งหมดเจี้ยนเฉินต้องทำคือเดินอย่างสง่าผ่าเผย และยามทุกคนจะคำนับทันทีด้วยความเคารพสูงสุด

ขณะเดินผ่านบริเวณ หยุนเหลียนยังคงหันซ้ายหันขวามองนู่นมองนี่ไปทั่วด้วยความอยากรู้ อารมณ์ทุกอย่างวิ่งผ่านใจของนางในคลื่นความรุนแรง; ตระกูลเจียงหยางเป็นตระกูลที่สูงส่งเกินไปสำหรับนาง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ดวงตาของนางที่สัมผัสมัน นางไม่เคยคาดหวังว่าจะสามารถที่จะเยี่ยมชมสถานที่ส่วนตัวของตระกูลของพวกเขาได้

ไม่มีสิ่งกีดขวางต่อไปสำหรับทั้งสอง ขณะที่พวกเขาเดินไปที่ห้องของแม่ของเจี้ยนเฉิน ไป๋หยุนเทียน อย่างรวดเร็ว เจี้ยนเฉินเดินไปที่ประตูของนาง ยามและสาวใช้ที่ประจำการที่นั่นก็ก้มลงอย่างรวดเร็ว “เราขอคารวะนายน้อยสี่ ! “

“ท่านแม่ของข้าอยู่ด้านในหรือไม่?” เจี้ยนเฉินถามสาวใช้ 2 คน

“ฮูหยิน ตอนนี้ได้พักผ่อนภายในห้องเจ้าค่ะ นายน้อย” หนึ่งในสาวใช้ตอบ

หลังจากสาวใช้ได้พูด ประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นเสื้อคลุมสีขาวของไป๋หยุนเทียน เมื่อนางเห็นเจี้ยนเฉิน ตาของนางเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น “เซียงเอ๋อ ทำไมเจ้าจึงกลับมา ? ทำไมเจ้าไม่ส่งข้อความไปยังแม่ก่อนหน้านี้ ? ” น้ำเสียงของนางที่เต็มไปด้วยความรัก นางรักบุตรของนางอย่างแท้จริงและนางก็ภูมิใจในตัวเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับความสำเร็จของเขาหลายคน

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น นางมองไปที่ไป๋หยุนเทียน “นางคือแม่ของเจียงหยางเซียงเทียนงั้นหรือ ? แปลก ทำไมท่านมีส่วนคล้ายคลึงกับแม่ของข้า ? “

เจี้ยนเฉินมองมารดาของเขาอย่างอบอุ่น เขายิ้มในทางกลับกัน “ท่านแม่ ที่จริง ข้ากลับมาในเรื่องสำคัญมากกว่า ให้ข้าไปภายในห้องของท่านก่อน”

หยุนเลียนเข้ามาในห้องเจี้ยนเฉินและไป๋หยุนเทียน เดินไปที่โต๊ะสำหรับผู้เข้าพักและนั่งลงที่นั่น

ทันทีที่ทั้งสามนั่งลง ไป๋หยุนเทียนไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่ถามว่า “เซียงเอ๋อ สตรีนางนี้เป็นใครกัน ? ” แม้ขณะที่นางกำลังพูด ไป๋หยุนเทียนได้เทน้ำชาสำหรับทั้งสองที่จะดื่มด้วยมือที่มีเมตตา

มีความอึดอัดใจในแววตาเจี้ยนเฉิน ในขณะที่เขามองที่หยุนเหลียน “ท่านแม่ นางมีชื่อว่าหยุนเหลียน นางเป็นคนของอาณาจักรวายุคราม แต่แม่ของนางเป็นคนที่ข้าเชื่อว่าท่านอาจจะรู้จัก”

“โอ้? ใครกัน? ข้ามีชีวิตอยู่แต่ภายในคฤหาสน์เจียงหยาง ตั้งแต่ข้าแต่งงาน มีคนไม่มากที่ข้ารู้จัก” ไป๋หยุนเทียนหัวเราะออกมาเบา ๆ

เจี้ยนเฉินลังเลอยู่ชั่วขณะหนึ่งก่อนที่จะตั้งใจมองกลับไปที่แม่ของเขา “ท่านแม่ ท่านอาจจะรู้จักคนที่ชื่อไป๋หยุนไห่

“ตึง”

เร็วที่สุดเท่าที่ได้ยินชื่อที่ได้รับการกล่าวถึง กาน้ำชาในมือของไป๋หยุนเทียนตกลงไปที่โต๊ะ น้ำชาภายในกาหกรั่วไหลทั่วทุกมุมโต๊ะ

ไม่ได้การแจ้งให้ทราบถึงความจริงที่ว่าเสื้อผ้าของนางเปียกน้ำชาอย่างช้า ๆ ไป๋หยุนเทียนจ้องมองเจี้ยนเฉิน นางถามด้วยเสียงที่สั่นว่า “เจ้าพูดว่าอะไร ? เซียงเอ๋อ เจ้าได้พบน้องสาวของข้า หยุนไห่ ? นางก็ยังคงมีชีวิตอยู่ ? นางอยู่ที่ไหน ? ” เสียงของไป๋หยุนเทียนดังมากขึ้นและคลั่งมากขึ้น

เมื่อเห็นปฏิกิริยารุนแรงจากนาง เจี้ยนเฉินก็สามารถที่จะยืนยันการคาดเดาในใจของเขา แม่ของหยุนเลียนก็ย่อมเป็นสมาชิกของตระกูลไป๋ นอกจากนี้ยังจะปรากฏว่าความสัมพันธ์ระหว่างนางและแม่ของเขาได้ใกล้เคียงมาก

หยุนเลียนได้ยินอย่างชัดเจน ทุกคำพูดจากไป๋หยุนเทียน แต่ความหมายที่อยู่เบื้องหลังคำพูดของนาง จากจุดเริ่มต้นที่นางไม่อาจคาดเดาได้ เพียงแค่สิ่งที่จัดเรียงของความสัมพันธ์ที่มีอยู่กับแม่ของนาง และตระกูลเจียงหยาง

เจี้ยนเฉินถอนหายใจ เขารู้ดีว่าไป๋หยุนเทียนจะรู้สึกปวดร้าว เมื่อนางได้รู้ว่าไป๋หยุนไห่ได้จากไปแล้ว

“ท่านแม่ หยุนเหลียนเป็นลูกสาวของไป๋หยุนไห่ นอกจากนี้นางทักษะที่ยังอยู่ในความครอบครองนั้นเป็นของตระกูลไป๋ ทักษะปาฏิหาริย์น้ำของตระกูลไป๋” เจี้ยนเฉินอธิบายในน้ำเสียงจริงจัง

ไป๋หยุนเทียนจ้องมองหยุนเหลียนอย่างพิจารณารายละเอียดของใบหน้าของนาง นางเดินไปหาหยุนเหลียนอย่างช้า ๆ นางจับมือหยุนเหลียนพลางกล่าวว่า “ดังนั้นเจ้าเป็นบุตรสาวของน้องสาวข้า ใช่ เจ้าดูค่อนข้างคล้ายกับนางเมื่อนางยังเป็นเด็ก เหลียนเอ๋อ บอกป้าของเจ้าเร็ว แม่ของเจ้าอยู่ที่ไหน? “

คำว่า ‘ป้า’ มันเป็นความรู้สึกประหลาดมากสำหรับหยุนเหลียนและจิตใจของนางก็ว่างเปล่า ฮูหยินสี่ของตระกูลเจียงหยาง ผู้เป็นมารดาของเจียงหยางเซียงเทียนนั้นเป็นป้าของนาง? การพัฒนาอย่างฉับพลันได้ทำให้นางตกอยู่ในความเงียบพูดไม่ออก

ไป๋หยุนเทียนมองหยุนเลียนด้วยแววตาอ่อนโยนและอบอุ่น ราวกับว่านางกำลังมองนางราวกับนางเป็นลูกสาวของนางเอง

“เหลียนเอ๋อ บอกป้าของเจ้าสิว่า แม่ของเจ้าอยู่ที่ไหน? ” นางถามอีกครั้ง น้ำตาผุดออกมาจากดวงตาของนาง

ทันทีที่นางได้ยินการกล่าวถึงแม่ของนาง หยุนเหลียนไม่สามารถหยุดน้ำตาจากความเจ็บปวดที่เกาะในดวงตาของนาง ขณะที่พวกมันหยดลงบนแก้มของนาง นางพูดเสียงแผ่วเบา “แม่ของข้าได้จากไปแล้ว”

ใบหน้าของไป๋หยุนเทียนเปลี่ยนแปลงเป็นแข็งทื่อทันทีด้วยความไม่อาจเชื่อ ชั่วขณะนั้นนางสูญเสียเสียงของนาง นางพูดติดอ่าง “อะไรนะ? หยุนไห่ นาง นาง” เท้าของไป๋หยุนเทียนไม่อาจยืนหยัดได้ ทำให้ร่างกายของนางซวนเซและใกล้จะล้มลง

“ท่านแม่ระวัง ! ” เจี้ยนเฉินร้องออกมาในการเตือนภัย ก่อนที่จะเคลื่อนย้ายไปอยู่ด้านข้างแม่ของเขาอย่างรวดเร็ว ระมัดระวัง ช่วยเหลือไป๋หยุนเทียนให้กลับไปที่ที่นั่งของนาง ในความกังวลที่ใบหน้าเจ็บปวดของแม่ของเขา เขาพยายามที่จะปลอบใจนาง “ท่านแม่ โปรดอย่ารู้สึกเจ็บปวดมากเกินไป เรื่องนี้เกิดขึ้นนานมาแล้ว”

น้ำตาของความเศร้าโศกผุดออกมาจากดวงตาของนางเหมือนน้ำพุ ความอิ่มเอมใจก่อนหน้าของไป๋หยุนเทียน ทันทีได้หายไป กลายเป็นความเจ็บปวดที่นางสะอื้น “เหลียนเอ๋อ บอกท่านป้าของเจ้า ว่าแม่ของเจ้าตายอย่างไร ? “

หยุนเหลียนเล่าเรื่องราวทั้งหมดสำหรับไป๋หยุนเทียนจะได้ยิน เมื่อนางได้ยินว่า ไป๋หยุนไห่ถูกทุบตีจนตาย โดยหัวหน้าของครอบครัวหยุนเพราะทักษะการต่อสู้ ไป๋หยุนเทียนก็ยิ่งเศร้ามากขึ้น นางไม่สามารถช่วยอะไรได้ ได้แต่ร้องไห้อย่างขมขื่น

“หยุนไห่ น้องสาวของข้า ! การเสียชีวิตของเจ้านับเป็นความทุกข์นัก ! ตำหนิพี่สาวของเจ้า ไม่มีประโยชน์ ถ้าข้าได้รู้ก่อนหน้านี้แล้ว เจ้าจะไม่ประสบความทุกข์ยากดังกล่าว” ไป๋หยุนเทียนคร่ำครวญด้วยความปวดร้าว

“ท่านป้า รู้จักกับมารดาข้า ? ” หยุนเลียนจัดการที่จะถามคำถามผ่านน้ำตาของนาง

“เหลียนเอ๋อ แม่ของเจ้าเป็นน้องสาวของข้า ข้ามาจากครอบครัวเดียวกัน ตระกูลไป๋ และนั่นหมายความว่าคุณปู่ของเจ้าและพ่อของข้า เป็นหนึ่งในเดียวกัน แต่นับตั้งแต่ภัยพิบัติที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของเรา ตระกูลไป๋ ญาติหลายคนของเราได้ถูกฆ่าตาย แม้กระทั่งปู่ของเจ้าถูกฆ่าตาย ทั้งหมดที่เหลือเป็นพี่ชายของข้า และเราสองคน ที่เดิม ข้าคิดว่าเหลืออยู่เพียงแค่นี้ ข้าไม่คิดว่าหยุนไห่จะหลบหนีออกมาได้ ข้าเสียใจที่รู้เรื่องนี้ช้าเกินไป มิฉะนั้นข้าจะไม่ให้หยุนไห่ต้องทนทุกข์ทรมานมากเช่นนี้”

ไป๋หยุนเทียนเท่านั้นที่สามารถรู้สึกเสียใจเมื่อนางคิดเกี่ยวกับวิธีแม่ของหยุนเลียนได้ถูกตีจนตาย นางไม่อาจจินตนาการว่าน้องสาวของนางจะได้รับความทุกข์ทรมานเพียงเท่าใดภายใต้มือของคนที่ไร้มนุษยธรรมเช่นนั้น

“น้องหยุนไห่ เจ้าได้รับความเดือดร้อนนานเกินไป ข้าจะให้แน่ใจว่าจะแก้แค้นให้กับเจ้า จะทำหน้าที่สังหารชายใจสัตว์เช่นนั้น” ดวงตาของไป๋หยุนเทียนแผ่ประกายโกรธ ขณะที่นางพูดด้วยความโกรธ

‘จากนั้น ไม่ได้หมายความว่า ท่านแท้จริงแล้วคือท่านป้าของข้า ? ‘ หยุนเหลียนน้ำตาคลอมองไป๋หยุนเทียน

ไป๋หยุนเทียน พยักหน้าของนาง “เหลียนเอ๋อ ข้าคือท่านป้าของเจ้า และเจียงหยางเซียงเทียนเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้า ! “

หยุนเหลียนนั้นเต็มไปด้วยความตะตะลึง ขณะที่นางได้บันทึกคำพูดของไป๋หยุนเทียน สำหรับช่วงเวลาเล็ก ๆ นางไม่อยากจะเชื่อหูของนาง ฮูหยินสี่แห่งตระกูลเจียงหยางเป็นป้าของนาง และผู้พิทักษ์อาณาจักรเกอซุน และเป็นนายน้อยสี่แห่งตระกูลเจียงหยางนั้นจะเป็นญาติผู้พี่ของนาง

สถานการณ์นี้ช่างเหลือเชื่อในใจของหยุนเหลียน นางเคารพบูชาอัจฉริยะเช่นเจียงหยางเซียงเทียน และตอนนี้เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของนาง ?

แม้แต่เจี้ยนเฉินยังรู้สึกว่าค่อนข้างตะลึง เขามองอย่างว่างเปล่าไปที่หยุนเหลียน เขาพบว่ามันยากที่จะอยู่ในความสงบ ไม่เคยคิดว่าเด็กสาวจากครอบครัวหยุนในเมืองเฟิงหยางจะเป็นญาติผู้น้องของเขา