เทพกระบี่มรณะ (Chaotic sword god) - ตอนที่ 592: หัวหน้าตระกูลหวงกู่

ตอนที่ 592: หัวหน้าตระกูลหวงกู่

เพื่อที่จะรักษาบาดแผลในใจของโหยวเยว่ เจี้ยนเฉินไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องอธิบายทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาซ่อนตัวจากโลก ทั้ง ๆ ที่พ่อแม่ของเขายังไม่เคยได้ยินข้อมูลนี้ เจี้ยนเฉินรู้ว่าถ้าเขาซ่อนความลับของเขาเช่นนี้ จะช่วยยืนยันความกังวลในใจของโหยวเยว่ได้ นั่นคือสิ่งที่เจี้ยนเฉินต้องการหลีกเลี่ยง

น้ำตาของโหยวเยว่หยุดไหลอย่างสิ้นเชิงเมื่อนางฟังคำพูดของเจี้ยนเฉิน ดวงตาที่วาววับบนใบหน้าที่สวยงามของนางจ้องเขม็งไปที่เจี้ยนเฉินในความเงียบ ในที่สุดนางก็เข้าใจ ในขณะนี้ว่าความกดดันอันยิ่งใหญ่ที่เจี้ยนเฉินได้พูดถึงเสมอและสิ่งที่อันตรายยิ่งใหญ่กำลังรออยู่ข้างหน้าเขา

เซียนผู้คุมกฎเป็นคนที่ลึกซึ้ง หยั่งไม่ถึง ในสายตาของโหยวเยว่ พวกเขาเป็นคนในตำนานเก่าแก่ มีเพียงไม่กี่คนในทวีปเท่านั้นที่สามารถเผชิญหน้ากับพวกเขาได้

เจี้ยนเฉินเป็นฝ่ายตรงกันข้ามได้สร้างความเสียหายให้กับศัตรูระดับเซียนผู้คุมกฎซึ่งอาจมีถึงสองหรือสามคน ! ความกลัวนั้นเองติดอยู่ในใจของนาง และนางกังวลต่อเจี้ยนเฉิน

เขากุมมือโหยวเยว่อย่างแน่นหนา เป็นครั้งแรกสำหรับเขาที่ได้สัมผัสถึงความนุ่มนวลของฝ่ามือหยกคู่นั้น มันเป็นความรู้สึกนุ่มนวลมาก แต่เจี้ยนเฉินไม่ให้ความสำคัญกับรายละเอียดมากนัก แต่เขากลับจ้องมองโหยวเยว่ด้วยท่าทางที่เข้มงวด โหยวเยว่ ข้าไม่ได้บอกแม้กระทั่งพ่อแม่ของข้า ดังนั้นข้าหวังว่า เจ้าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ อย่าปล่อยให้แม่ของข้ารู้รายละเอียดทั้งหมด เซียนผู้คุมกฎนั้นร้ายแรงเกินไปสำหรับตระกูลเจียงหยางที่ยังไม่มั่นคง ข้าไม่ต้องการให้ตระกูลต้องกังวลกับข้า

อย่างมึนงง โหยวเยว่ยังคงจ้องที่เจี้ยนเฉิน ความทุกข์ร้อนและความเศร้าโศกที่นางรู้สึกได้หายไปอย่างสิ้นเชิง แต่ตอนนี้ความห่วงใยและความกังวลก็เปลี่ยนไป

ข้า – ข้าขอโทษเจี้ยนเฉิน ข้าไม่ทราบ … ว่ามันใหญ่หลวงขนาดนี้ โหยวเยว่

ให้รอยยิ้มเล็ก ๆ เจี้ยนเฉินส่ายหัว โหยวเยว่ มันจะดีที่สุดที่เจ้าเข้าใจ ความเกลียดชังระหว่างสองครอบครัวและข้าไม่สามารถประนีประนอมได้ ถ้าไม่มีเรื่องนี้ได้รับการแก้ไข ข้าก็ไม่อยากเสียเวลา กับการเริ่มต้นสร้างครอบครัวด้วยตัวเอง

ในตอนนี้โหยวเยว่รู้สึกดีขึ้นกว่าตอนที่นางเพิ่งเข้ามาในห้องและปล่อยให้เจี้ยนเฉินกลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างสงบ อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เจี้ยนเฉินเดินเข้าไปในห้องรับแขก ภาพร่างของเขาก็แข็งไป และมีแสงจ้าในดวงตาของเขา ราวกับกำลังสะท้อนแสงของดาบ

นั่งอยู่ในห้อง เป็นชายที่แต่งตัวในชุดคลุมสีฟ้าที่ด้านหลังของเขา หันหลังให้กับเจี้ยนเฉิน นั่งอยู่ที่โต๊ะ เขาดื่มชาอยู่คนเดียว

ชายคนนี้มีผมยาวสีดำที่สยายลงมา เขาก็ดูเหมือนจะเป็นคนปกติที่ไม่มีลักษณะโดดเด่นใด ๆ

อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉินได้แต่จ้องมองอย่างจริงจังเหมือนกับเตรียมพร้อมที่จะดำเนินการเป็นศัตรูในทุกขณะ ที่ซึ่งเจี้ยนเฉินไม่อาจที่จะสังเกตได้ และหากไม่เห็นด้วยกับตัวเขาเอง เจี้ยนเฉินคงจะมองข้ามคนผู้นี้

คนเดียวที่เจี้ยนเฉินไม่อาจสัมผัสได้ เช่นนั้นจะต้องเป็นเซียนผู้คุมกฎ

การมีเซียนผู้คุมกฎปรากฏตัวในห้องของตัวเอง ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้เจี้ยนเฉินได้แต่กังวล

ท่านเป็นใคร ? เจี้ยนเฉินถาม ขณะที่เขาขยับมือขวาของเขาไว้ข้างหลังเพื่อจับหยกไว้ในมือ เนื่องจากเขาไม่สามารถสู้กับเซียนผู้คุมกฎได้ ดังนั้นทางเลือกเดียวของเขา ก็คือการขอความช่วยเหลือจากบรรพชนตระกูลหวง

เฮ้ น้องชาย ไม่ต้องกลัวเลย ชายชราคนนี้มาเยี่ยมชมอย่างกะทันหัน ถ้าข้ารบกวนเจ้า โปรดยกโทษให้ข้าด้วย เสียงแหบดังออกมาจากออกมาจากปากของชายชราในเสื้อสีฟ้า แต่เขายังนั่งอยู่ที่โต๊ะ ด้านหลังของเขายังคงเผชิญกับเจี้ยนเฉิน

รังสีที่เป็นปฏิปักษ์รอบ ๆ ตัวของเจี้ยนเฉินค่อย ๆ จางหายไปเล็กน้อย ขณะจ้องมองที่ด้านหลังของชายคนนั้นว่า ท่านเป็นใคร ?

ถ้าต้องการที่จะรู้ว่าข้าเป็นใคร ข้าจะบอกเจ้า เด็กสาวแซ่หวงได้บอกเจ้าเกี่ยวกับการที่นางมีอาจารย์แล้ว นั่นคือข้า ข้าเป็นอาจารย์ของนาง ชายคนนั้นตอบ

เจี้ยนเฉินรู้สึกทึ่งและสายตาของเขาสะท้อนความประหลาดใจดังกล่าว ท่านเป็นหัวหน้าตระกูลหวงกู่ ?

ถูกต้อง นั่นคือข้า !

ด้วยความเป็นตัวตนของเขา ได้รับการยืนยันแล้ว เจี้ยนเฉินจึงถอนหายใจด้วยความรู้สึกโล่งใจ แม้ว่าเซียนผู้คุมกฏเป็นแหล่งที่มาของแรงกดดันให้กับเขา อย่างน้อยคนผู้นี้ก็ไม่ใช่ศัตรูของเขา

น้องชายตัวน้อยมานั่งและให้เราคุยกันเถอะ ชายผู้นี้แนะนำ

กลับกลายเป็นท่าทีสงบและง่ายของเขา เจี้ยนเฉินเดินไปที่ที่นั่งด้านอื่น ๆ ของชายคนนั้นและนั่งลง ตรงไปเจี้ยนเฉินสามารถมองเห็นใบหน้าของชายคนนั้นได้ ใบหน้าดูธรรมดามาก ๆ เต็มไปด้วยริ้วรอยเนื่องจากอายุ ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือตราประทับสีฟ้าเพียงหนึ่งนั่งอยู่ตรงกลางหน้าผาก แต่มันยากที่จะทำให้ภาพมีความชัดเจน เนื่องจากมันเต็มไปด้วยริ้วรอย

ชายคนนั้นหันมองเจี้ยนเฉิน น้องชายตัวน้อย ข้าควรจะเรียกเจ้าว่าเป็นผู้พิทักษ์จักรพรรดิของอาณาจักรฉินหวง หรือนายน้อยสี่แห่งตระกูลเจียงหยาง ? หรือบางที – อาจเป็นเจี้ยนเฉิน ! ?

ผู้อาวุโสโปรดเรียกข้าว่า เจี้ยนเฉิน เขายิ้ม

ชายชราพยักหน้าเพียงเล็กน้อย ข้าจะทำเช่นนั้น เจี้ยนเฉิน ข้าไม่ใช่คนที่ชอบอ้อมค้อม ดังนั้น ข้าจะเข้าสู่ประเด็นนี้

เขาหยุดพักช่วงสั้น ๆ เพื่อรับลมหายใจ เจี้ยนเฉิน ข้ามาที่นี่เพราะหวงหลวน ดังนั้นเรื่องที่เราจะกล่าวถึงจะเกี่ยวข้องกับหวงหลวนด้วย

เจี้ยนเฉินรู้สึกว่าหัวใจเขาจมดิ่งลง นี่เป็นเรื่องการแต่งงานระหว่างตระกูลหวงกู่กับครอบครัวหวง ?

สั่นศีรษะของเขา ชายชราตอบว่า เรื่องนี้ได้รับการตัดสินและจัดการแล้ว ข้าจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้ แต่ข้ามาที่นี่ในวันนี้เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับอนาคตของนาง

ท่านผู้อาวุโส ท่านหมายความว่าอย่างไรกัน ? เจี้ยนเฉินถามด้วยความประหลาดใจกับสิ่งที่ชายชรากล่าวออกมา

ด้วยความคิด ชายชราครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พยายามที่จะหาวิธีที่ดีที่สุดในการอธิบายความคิดของเขา หวงหลวนมีร่างกายที่เฉพาะเจาะจงมากที่จะปรากฏในทวีปรอบพันปี ถ้านางฝึกด้วยวิธีการบ่มเพาะพลังที่มีความสัมพันธ์กับน้ำ การเติบโตของนางจะเติบโตแบบก้าวกระโดด ด้วยเหตุนี้ ข้าได้ให้ทักษะการบ่มเพาะพลังระดับเซียนให้กับนาง เพื่อให้นางได้เรียนรู้ด้วยจำนวนทบทวี การเป็นเซียนผู้คุมกฎจะไม่เป็นเรื่องยากสำหรับนางเลย แต่มีข้อห้ามเพียงข้อเดียวที่นางต้องไม่กระทำจนกว่านางจะกลายเป็นเซียนสวรรค์วัฏจักรที่ 6 คือนางต้องยังคงบริสุทธิ์อยู่ตลอดเวลา มิฉะนั้นผลกระทบที่นางจะได้รับจะเป็นความหายนะอย่างสิ้นเชิงสำหรับนาง ชายชรากล่าวออกด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัวยิ่งขึ้น

เจี้ยนเฉินรับฟังอย่างจริงจัง แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่บรรพชนกล่าว เขาไม่สามารถช่วยอะไรได้ ยิ้มอย่างอาย ๆ เขาพูดว่า ผู้อาวุโส ท่านอาจมั่นใจได้ ความสัมพันธ์ระหว่างหวงหลวนกับข้านั้นไม่ได้ใกล้เคียงกับสถานการณ์เช่นนี้

ดีแล้ว ชายคนนั้นพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เจี้ยนเฉิน เจ้าควรรู้ว่าสำหรับอนาคตของหวงหลวน เจ้าต้องรักษาความบริสุทธิ์ของนางไว้

ผู้น้อยเข้าใจแล้ว ! เจี้ยนเฉินเกาจมูกด้วยความอาย เขาไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่ถามตัวเองว่าเขาเป็นคนที่มักมากเช่นนั้นหรือ

หัวหน้าตระกูลลุกขึ้นยืนจากที่นั่งของเขากล่าวว่า ชายชราผู้นี้พูดทุกอย่างที่ต้องการแล้ว ลาก่อน จนกว่าเราจะได้พบกันอีกแล้ว ! ครู่ต่อมา ชายชราหายตัวไปจากห้องโดยไม่มีร่องรอย

มองไปทางซ้ายขวา เจี้ยนเฉินเห็นว่าหน้าต่างและประตูห้องยังคงปิดสนิทอยู่ แทบไม่มีทางหนีจากพื้นที่ที่ปิดสนิทนี้และไม่มีรอยแตกหรือรอยแยกที่จะเห็น ด้วยเหตุผลเหล่านี้เจี้ยนเฉินจึงต้องแปลกใจว่าหัวหน้าตระกูลผู้นี้ออกไปได้อย่างไร

เซียนผู้คุมกฎนั้นทรงพลังอย่างแท้จริง พลังที่พวกเขามีอยู่ไกลเกินกว่าที่ข้าจะจินตนาการได้ เจี้ยนเฉินพึมพำด้วยความอิจฉา

พรสวรรค์ของหวงหลวนเกิดจากตัวนางเอง ไม่น่าแปลกใจที่นางสามารถเป็นเซียนปฐพี เมื่ออายุยังน้อย …

อยู่ห่างออกไปหลายกิโลเมตร หัวหน้าตระกูลหวงกู่ปรากฏตัวออกมาจากอากาศบางอย่างราวกับว่าเขาเป็นภาพลวงตา เขาสามารถออกจากที่นี่ และชายชราเลือกที่จะบินโดยไม่ต้องใช้เวลาที่เหลือด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ

ตอนนี้ที่ข้าได้บอกเขาแล้ว เขาคงไม่ทำให้หวงหลวนตกเป็นของเขา ในขณะนี้ทำให้ร่างกายของนางสมบูรณ์เหมือนเดิม แม้ว่าเขาจะประสงค์จะทำอะไรที่ไม่เหมาะสมกับนาง แต่ข้อจำกัดที่ข้าได้วางไว้จะไม่ทำให้เขาหนีไปได้ ชายชรายิ้มในความมืดราวกับกำลังวางแผนอะไร

……

ชั่วพริบตา หนึ่งปีผ่านไป กลุ่มทหารรับจ้างอัคนีเติบโตขึ้นอย่างงดงามและไม่หยุดยั้ง กลุ่มที่แข็งแกร่งของอาณาจักรรอบ ๆ หลายแห่งได้ถูกผนวกไว้โดยสิ้นเชิง รวมถึงกลุ่มต่าง ๆ จากอาณาจักรฉินกาน อาณาจักรฉานหลง อาณาจักรอันเดรียส อาณาจักรปิงหยาง และอีกหลายอาณาจักรเคยสร้างความเสียหายกับอาณาจักรเกอซุน ทำให้กลุ่มทหารรับจ้างอัคนีกลายเป็นผู้ครองพื้นที่ สมาชิกของพวกเขาได้มีเซียนปฐพีกว่าห้าร้อยคน แม้กระทั่งเซียนสวรรค์หลายคนก็ได้ถูกข่มขู่แล้ว ทำให้การเปรียบเทียบกับอดีตเป็นที่น่าตกใจมาก

การเติบโตของกลุ่มทหารรับจ้างอัคนี ทำให้พวกเขากลายเป็นมีชื่อเสียงเลื่องลือทุกคนรู้จัก ในทางปฏิบัติ กลุ่มทหารรับจ้างหรือทหารรับจ้างทุกคนจะพูดถึงกลุ่มทหารรับจ้างอัคนีด้วยสายตาที่อิจฉาหรือชื่นชม

กลุ่มทหารรับจ้างได้ระเบิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนทำให้ระดับในปัจจุบันเป็นความมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นจริงในชีวิตจริง

ภายในพื้นที่รกร้าง กลุ่มคนที่ขี่ม้าสามารถมองเห็นได้พัก อาคารสามารถมองเห็นได้รอบตัวพวกเขาและไม่ไกลเกินไป หลายร้อยควันของกองไฟแพร่ผ่านไปในอากาศ ทหารรับจ้างนั่งล้อมรอบกองไฟ ในกลุ่มสามหรือสี่ขณะที่พวกเขาพูดคุยกันถึงชิ้นเนื้อสัตว์อสูร

ยกขึ้นเป็นสัญลักษณ์ของเปลวไฟ นี่คือสัญลักษณ์ของกลุ่มทหารรับจ้างอัคนี

นั่งอยู่ตรงกลางของป้ายและกระโจมทั้งหมด คือเจี้ยนเฉินและคนอื่น ๆ ที่กำลังคุยกันอยู่

เจี้ยนเฉิน ณ วันนี้ กลุ่มทหารรับจ้างอัคนีมีจำนวนกว่าแสนคน ถึงเวลาแล้วที่เราจะสร้างเมืองของตัวเองได้แล้ว ตู่กูเฟิงกล่าว