เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 273

บทที่ 273
สุดท้าย ยังไม่ได้แม้แต่จะเข้าตงไห่ พวกเขาก็พบกับการโจมตีจากบุคคลลึกลับ

นักรบกว่าห้าร้อยคนนั้น ได้ถูกกวาดล้างไปจนหมด

มีแต่เฉ่าปิงที่รอดมาจากความตายได้

เฉ่าปิงหันหลังกลับมา ก่อนที่จะมองไปทางเมืองตงไห่อย่างแน่วแน่

เขาไม่คิดเลยว่า ที่ตงไห่จะน่ากลัวขนาดนี้ เมืองทั้งหมดนั้นถูกล้อมรอบด้วยกำแพงเหล็กไว้

เขานั้นได้นำพาความโกรธแค้นมาพร้อม แต่ทว่าสุดท้ายกลับโดนตีหัวจนเลือดอาบ

อีกทั้ง

สิ่งที่ทำให้เขาหมดหวังที่สุดนั้นก็คือ！

เขาที่เพิ่งได้รับข่าวมา

แก๊งฟ้าดินของจินหลิงโดนหยางเฟิงโค่นล้ม และเฉินป้าเซียนได้หลบหนีไปที่จงโจว

เฉ่าปิ่งมองหน้าขึ้นมอง ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกว่าโลกนี้ช่างกว้างใหญ่ แต่ทว่าไม่มีพื้นที่ให้กับตัวเขาเอง

ตั้งแต่ตอนที่เขาได้เป็นหัวหน้าแก๊งของแก๊งเขียว

แต่ทว่าในวันนี้เขากลับกลายเป็นแค่หมา ที่ไร้บ้านและที่ซุกหัวนอน

แล้วก็ทั้งหมดนี้

มันเป็นเพราะเจ้าหยางเฟิงเป็นคนก่อเรื่อง！

เฉ่าปิ่งกัดฟันเอ่ย“หยางเฟิง ชีวิตนี้ เจ้ากับข้าจะอยู่ร่วมกันไม่ได้！”

แต่เขารู้ดีว่า หากไปล้างแค้นหยางเฟิงตอนนี้ ก็เท่ากับว่าเป็นการรนหาที่ตาย!

สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ ก็คือการหาที่อยู่พักพิงให้กับตัวเอง!

เฉ่าปิ่งกัดกัน หลังจากนั้นเขาก็ได้ทำการหลบหนีไป

หลังจากเร็วๆนี้ ก็ไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของเขา

ไม่ไกลจากนี้

หนิวต้าลี่เอ่ย “คุณหม่าตง พวกเราจะต้องไปตามฆ่าเขามั้ย?”

เมื่อก่อน

หนิวต่าลี่คือหัวหน้า รปภ แห่งเขตวิลล่าเขาหยุน

เพราะว่าเขานั้นได้ซุ่มโจมตีและสกัดเย่ขวงได้ หลังจากนั้น เขาก็ได้ถูกหม่าตงแต่งตั้งให้เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของหม่าตงเอง

ตอนนี้

หม่าตงได้สละทิ้งอุตสาหกรรมของตน และไปขอพึ่งอาศัยหลบภัยอยู่กับหยางเฟิง

หยางเฟิงและเสือขาวเดินทางไปที่จินหลิน

และหม่าตงนั้นได้อยู่ดูแลที่นั้นไปโดยปริยาย

เขาพยักหน้า “ไม่ต้องแล้ว ! ก็แค่หมาไม่มีที่ซุกหัวนอนเท่านั้น ไม่ต้องไปฆ่าหรือยุ่งกับมันหรอก!”

หากพูดถึงเฉ่าปิง เขานั้นไม่ได้อยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

หม่าตงมองไปที่พื้นที่มีแต่ศพ ก่อนจะพูดเอ่ย “ต้าลี่ เจ้าไปจัดการพื้นที่ให้เรียบร้อย”

หลังจากนั้น

หม่าตงหันหลังกลับ มองไปที่ชายสิบกว่าคนที่ใส่หน้ากากทอง ก่อนจะเอ่ยอย่างเกรงใจ “ในวันนี้ ขอบคุณพวกท่านทุกคนที่ช่วยเหลือ!”

เฉ่าปิงที่ได้นำพานักรบฝีกมือดีกว่าห้าร้อยมา พร้อมทั้งอารมณ์ที่จะล้างแค้น

และด้วยอำนาจของหม่าตงเองด้วย มันนั้นยากที่จะต้านทานได้

ในช่วงเวลาที่สำคัญนี้ มีกลุ่มชายหน้ากากทองได้ปรากฏขึ้น

ชายหน้ากากทองกลุ่มนี้ คือชายกลุ่มที่หยางเฟิงนั้นให้ไว้กับหม่าตงก่อนที่เขาจะจากไป

ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ ในที่สุดพวกเขาก็ได้ใช้ประโยชน์แล้ว

อีกทั้งหม่าตงเพิ่งจะทราบ บรรดาชายหน้ากากทองกลุ่มนี้ จริงๆแล้วคือผู้พิทักษ์ส่วนตัวของหยางเฟิง—— องครักษ์มังกร

องครักษ์มังกรเหล่านี้

เปรียบเสมือนราวกับอาวุธฆ่าคนที่เยือกเย็นสุดๆ

พวกเขานั้นเป็นนักฆ่าคน ที่แม้แต่พระพุทธเจ้าก็หยุดพวกเขาไม่ได้

นักรบฝีมือดีห้าร้อยคนของแก๊งฟ้าดิน ถูกฆ่าเหมือนราวกับการหั่นผัก

แค่เพียงไม่กี่ช่วงเวลานาที ก็ถูกฆ่าจนว่างเปล่า

องครักษ์มังกรไม่ได้พูดอะไร

เร็วๆนั้น พวกเขาก็หายไปจากพื้นที่ในทันที

เมื่อเปรียบกับองครักษ์มังกร

พวกเขานั้นจะคอยรับใช้และคอยพิทักษ์แค่หยางเฟิงผู้เดียว

คำสั่งของหยางเฟิงนั้น สำหรับพวกเขาก็มันราวกับเสียงของสวรรค์

แต่หากคนอื่นหรอ ก็……

พวกเขาไม่แม้แต่จะเหลือบมอง!

เมื่อมองเห็นองครักษ์มังกรนั้นหายไป

ใบหน้าและดวงตาของหม่าตงก็ได้ปรากฏสีหน้าแห่งความหวาดกลัว

เขารู้ดีว่าหยางเฟิงนั้นยิ่งใหญ่ขนาดไหน

เมื่อได้พบกับองครักษ์มังกร เลยทำให้เขารู้ถึงอำนาจความแข็งแกร่งของหยางเฟิง

โดยเฉพาะพวกองครักษ์มังกร

และนี่มันก็แค่หยางเฟิงส่วนเล็กๆของหยางเฟิงเท่านั้นแหละที่ปรากฏให้เห็น!

และนี่เลยทำให้หม่าตงนั้น มีความมั่นใจและเชื่อมั่นในตัวหยางเฟิงมากขึ้น!

……

ในขณะเดียวกัน

ในช่วงที่เครื่องบินนั้นกำลังลงจอดอย่างช้าๆ

หยางเฟิงและเย่เมิ่งเหยียน ทั้งสองคนนั้นก็ได้ลงมาจากเครื่องบินอย่างช้าๆ

เย่เมิ่งเหยียนบิดสะโพกและเอวก่อนจะเอ่ย “ในที่สุดก็ถึงบ้านแล้ว!”

ถึงแม้ว่าจินหลินนั้นจะมีความเจริญรุ่งเรืองเป็นอย่างมาก

แต่ว่าเมื่อเทียบกับเย่เมิ่งเหยียนนั้น ตงไห่ตางหากที่คือบ้านของเธอ

หยางเฟิงหันไปยิ้มกับเย่เมิ่งเหยียน “ที่รัก ผมยังมีเรื่องที่จะต้องจัดการสักนิดหน่อย”

เย่เมิ่งเหยียนพยักหน้าก่อนเอ่ย “ได้สิ แต่ว่าที่รักรีบๆกลับบ้านมานะ!”

พูดจบ เธอก็เดินจากไป