เทพสงครามพิทักษ์โลก - บทที่ 672
เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 672
เมื่อพูดถึง
ตำราหมัดหย่งชุนนี้ อย่างน้อยก็ต้องมีพลังกงฟูระดับพสุธาแล้ว
ในเจียงหู ระดับของโลกบู๊แบ่งออกเป็นหลายระดับ
แบ่งออกเป็นระดับสามัญชน ระดับจักรพรรดิ ระดับกัสสปะ ระดับพสุธา และระดับเทวา!
ในบรรดาพลังทั้งหมด พลังขั้นสูงสุดคือระดับเทวา
เช่นเดียวกับพระสูตรจักรพรรดิมังกรที่คือระดับเทวา ไปจนถึงพลังกงฟูที่อยู่เหนือระดับเทวาขึ้นไป
หมัดมวยหย่งชุนเป็นแนวทางปฏิบัติที่สามารถสร้างนิกายได้ อย่างน้อยก็เป็นระดับพลังกงฟูที่อยู่เหนือระดับพสุธาขึ้นไป
แต่ไม่ว่าจะเป็นระดับพสุธาหรือระดับเทวา
ไม่ว่าเล่มไหนที่อยู่ในโลกบู๊ ย่อมสามารถทำให้เกิดสงครามนองเลือดได้
เย่หลงมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้เขาเช่นนี้
ชายชราผู้นี้ที่รู้จักกันเพียงไม่กี่เดือน วิถีชีวิตที่เสรีและง่ายดาย เข้าใจวิถีแห่งโลก นี่คือสิ่งที่หยางเฟิงเรียนรู้อย่างไม่รู้ตัว..
“ท่านแม่ทัพ”
เมื่อกลับถึงที่พำนัก
กัสสปะและเสือขาวมายืนโค้งคำนับต่อหน้าหยางเฟิง
หยางเฟิงพยักหน้าพลางถามว่า “ซากศพได้รับการทำความสะอาดแล้วหรือยัง?”
กัสสปะพยักหน้าพลางพูดว่า “ทั้งหมดล้วนถูกจัดการเรียบร้อยแล้วขอรับ แต่เมื่อข้าจัดการซากศพแล้ว พบว่ามีหนึ่งคนหายไป?”
“เอ้ะ？”
หยางเฟิงเกิดความสงสัยเล็กน้อย
กัสสปะอธิบายพลางพูดว่า “ท่านผู้คุมแห่งศูนย์พันธมิตรบู๊ หลี่ซู่！”
“คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าหลี่ซู่นี้จะหนังเหนียวเช่นกัน”
หยางเฟิงตกตะลึงไปชั่วครู่
นี่ช่างเป็นบุคคลแห่งการนำโชคเสียจริง
หลังจากถูกทุบตีจนตายหลายครั้ง บุคคลผู้นี้ยังมีชีวิตอยู่
ดูเหมือนเขายังพอมีโชคอยู่บ้าง
“ท่านแม่ทัพ นี่เป็นความประมาทของผู้ใต้บังคับบัญชา โปรดให้อภัยข้าด้วย!”
กัสสปะคุกเข่าลง
หยางเฟิงโบกมือไปมาพลางพูดว่า “ลืมไปเถอะ ก็เป็นค่คนกระจอกคนหนึ่ง”
สำหรับคนประเภทนี้แล้ว
หยางเฟิงมองแค่เป็นคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเท่านั้น
ช่างด้อยค่าไม่คู่ควรแก่การดูแล
“ขอบพระคุณท่านแม่ทัพ！”
เมื่อเห็นหยางเฟิงไม่ถือโทษ
กัสสปะค่อยๆ ลุกขึ้น และกล่าวอย่างลังเล
“เกิดอะไรขึ้น？พูดมา！” หยางเฟิงกล่าว
สีหน้าของกัสสปะเปลี่ยนไป เขามองไปที่เสือขาว และในที่สุดเขาก็ยอมกัดฟันพลางพูดว่า “ท่านแม่ทัพ ผู้คนจำนวนมากในชั้นศาลกำลังกล่าวโทษท่านเมื่อเร็ว ๆ นี้ โดยบอกว่าท่านกำลังก่อปัญหาในต้าเซี่ยทางตอนใต้ ทำให้ต้าเซี่ยทางใต้ไม่สบายใจ .”
“มีผู้คนจำนวนมากกำลังขอพรกับเจ้ามังกร ขอให้ท่านกลับไปที่ชายแดน แต่ก็ถูกเจ้ามังกรห้ามปรามไว้！”
“เหอะ！”
หยางเฟิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ย
ดูเหมือนว่าการกระทำล่าสุดของเขาได้รับความสนใจจากผู้คนมากมาย
ในเมื่อมีผู้คน ก็จะไม่มีความอดทนอีกต่อไป
แต่ทว่าบุคคลเหล่านี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของหยางเฟิงแม้แต่น้อย
ยิ่งพวกเขารีบร้อนยิ่งดี
สักวันหนึ่ง ตนเองก็จะฆ่าให้ตายในคราเดียว
เขาจ้องไปที่กัสสปะพลางพูดว่า “กัสสปะ เจ้าจงกลับไปที่ชายแดน และให้หงส์ไฟติดตามไปด้วย ท้ายที่สุดแล้วใครกันที่กล่าวโทษข้า！”
“ขอรับ！”
ในใจของกัสสปะรู้สึกหวาดกลัว
เขารู้ว่าความโชคร้ายของบางคนได้มาเยือนแล้ว
อาจหาญกล่าวโทษท่านแม่ทัพ
คนเหล่านี้ ช่างรนหาที่ตายเสียจริง
ถึงแม้หยางเฟิงจะไม่เห็นพวกเขาในสายตา
แต่ก็ไม่ได้แปลว่า
หยางเฟิงจะให้เจ้าพวกหน้าโง่พวกนี้เดินทางข้ามไปข้ามมาได้！
“ตกลงว่า พรุ่งนี้ข้าจะกลับตงไห่ เจ้าทั้งสองก็เตรียมตัวซะ！”
“ขอรับ！”
กัสสปะและเสือขาวพยักหัว
เมื่อทั้งสองจากไป
ในห้องเหลือเพียงหยางเฟิงคนเดียว
ทันใดนั้น
หยางเฟิงนำกระดาษหนังแพะสองม้วนออกมา
ถ้าหากเย่หลงยังอยู่จะต้องตกใจเป็นแน่
เพราะเป็นถึงชิ้นส่วนสองชิ้น——ชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกร
หยางเฟิงลูบชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรสองชิ้น ในใจรู้สึกอาลัยอาวรณ์
นี่เป็นหนึ่งในชิ้นส่วนภาพมกุฎมังกรที่ท่านอาจารย์มอบให้เขา
“ท่านอาจารย์ ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านเป็นเช่นไร？”
หยางเฟิงถอนหายใจพลางพูดพึมพำกับตนเอง
เมื่อสามปีก่อน
ท่านอาจารย์ของหยางเฟิงพลันจากไปโดยไม่มีคำร่ำลา ทิ้งไว้เพียงจดหมายฉบับเดียว
ในจดหมาย เขียนเพียงว่าให้เขาหาวิธีพัฒนาพลังให้ถึงขั้นที่สามเท่านั้น
ตอนนี้ไม่ทราบว่าอยู่ที่ใด
