เทพสังหาร ยุทธการระห่ำ - บทที่ 101 กินข้าวกับประธานาธิบดีโฮบาม่า

“ธนูสายฟ้า” ความจริงก็คือพลังพิเศษอันแข็งแกร่งที่เย่เทียนเฉินสะท้อนออกมาเป็นรูปร่างตามจินตนาการ เนื่องจากตอนนั้นในชาติก่อน เขาอยู่ภายใต้การปกคลลุมของสายฟ้าที่ผ่าลงมา ทำให้ทะลวงพลังไปขอบเขตจักรพรรดิได้ ดังนั้นจึงได้คิดค้นเคล็ดวิชานี้ออกมา หนึ่งคันศร สะเทือนฟ้าสะท้านดิน มีพลานุภาพประดุจอัสนีบาต ด้วยเหตุนี้จึงตั้งชื่อเช่นนี้ขึ้นมา

เย่เทียนเฉินใช้ธนูสายฟ้ายิงลูกธนูออกไป ทำให้เครื่องบิรทหารลำที่สองของฝ่ายตรงข้ามระเบิด จนทหารที่ขับเครื่องบินอีกสองลำที่เหลือตกใจกลัว รีบนำเครื่องบินถอยกลับไป ไม่กล้าเข้าใกล้อีก และกล้ากล้ายิงเข้ามาอีก

พวกหลิวอวี่ที่อยู่ในเฮลิคอปเตอร์ ไม่สามารถมองเห็นเหตุการณ์ถายนอกได้ รู้เพียงแต่ว่าเครื่องบินทหารทั้งลองลำของอีกฝ่ายโจมตีอย่างรุนแรง แต่หลังจากที่เย่เทียนเฉินลงมือไม่ถึงสองนาทีก็ระเบิดไป

เย่เทียนเฉินในตอนนี้ รู้สึกได้ว่าภายในร่างกายวูบโหวงไปบ้าง มีการรั่วไหลของพลังพิเศษจำนวนมาก บนหน้าผากมีเหงื่อเย็นๆ ผุดออกมา “ธนูสายฟ้า” เป็นวิชาพลังพิเศษอันแข็งแกร่งที่เขาคิดค้นขึ้นมาจากการที่เขาสามารถทะลวงเข้าสู่ขอบเขตพลังระดับจักรพรรดิได้ ตอนนี้ขอบเขตพลังของเขาเป็นเพียงแค่ระดับจอมราชัน เมื่อฝืนใช้ออกไป ผลที่ตามมาก็คือพลังไม่เพียงพอ ยากจะยืนหยัดต่อไปได้ มีความรู้สึกคล้ายกับว่ากายเนื้อกำลังทรุดโทรมลง

ตึงตึงตึง!

เครื่องบินที่เหลืออีกสองลำบินผ่านหัวเย่เทียนเฉินไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาไม่อยากจะโจมตีอีกต่อไป แต่เลือกหนทางที่จะหนี ความแข็งแกร่งของเย่เทียนเฉิน ธนูและลูกธนูในมือ ดูๆ ไปแล้วช่างแปลกประหลาดเหลือเกิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการที่ต้องต่อสู้กับคนเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเข้าใจถึงการปรากฏตัวของผู้มีพลังพิเศษ ก็เหมือนกับที่ในโลกแห่งนี้ ยอดฝีมือจากพรรควรยุทธโบราณก็ยังคงเป็นตัวตนที่เป็นดั่งเสือหมอบมังกรซ่อน ผู้มีพลังพิเศษก็เช่นกัน คนธรรมดาจะรับรู้ได้อย่างไรกันล่ะ?

“ยิงได้อีกครั้งถึงจะถึงขีดจำกัด!” เย่เทียนเฉินกล่าวเสียงต่ำ มือขวาพยายามรวบรวมพลังออกมาเป็นลูกธนูแสงดอกหนึ่ง ขณะเดียวกันก็รั้งสายธนู

ซู่ม!

ลูกธนูทำให้เกิดเสียงเวลากรีดผ่านอากาซ ยิงพุ่งไปยังเครื่องบินทหารหนึ่งลำในนั้น ไม่ผิดจากที่คาด เครื่องบินลำที่สามก็ถูกยิงจนระเบิก ไม่อาจหนีพ้นจากโชคชะตาที่ต้องถูกลูกธนูยิงทะลุ จุดนี้เย่เทียนเฉินมั่นใจเป็นอย่างมาก

ลูกธนูสายฟ้าที่ยิงออกจากคันธนูสายฟ้า ไม่ต้องพูดถึงเปลือกนอกของเครื่องบินทหารในโลกนี้เลย กระทั่งในชาติก่อน เย่เทียนเฉินสู้กับสัตว์กลายพันธุ์ที่แข็งแกร่ง ลูกธนูสายฟ้าสามารถโจมตีทะลุหนังของสัตว์กลายพันธุ์ที่แข็งแกร่งได้ เนื่องจากภายในลูกธนูสายฟ้าที่เย่เทียนเฉินคิดค้นไม่เพียงแต่มีพลังพิเศษที่แข็งแกร่งอยู่ แต่ห่อหุ้มไปด้วยพลังสายฟ้าเล็กน้อย อานุภาพย่อมแตกต่างกันอย่างแน่นอน

เมื่อยิงออกไปอีกครั้ง ธนูในมือขวาของเย่เทียนเฉิน และลูกธนูที่อยู่ในมือซ้ายก็สลายหายไป ตัวเขาเองก็ยังมิอาจประคองโล่พลังได้อีกต่อไป หอบหายใจอย่างรุนแรง เพื่อที่จะรับมือกับเครื่องบินทหารสี่ลำที่พกจรวดนำวิถีมาด้วย เย่เทียนเฉินจึงต้องใช้ธนูสายฟ้าที่เกินระดับตัวเอง พลังพิเศษในร่างกายที่สูญเสียไปจึงค่อนข้างมาก

เย่เทียนเฉินกลับมายังตำแหน่งที่นั่งสำหรับผู้ช่วยนักบินในเฮลิคอปเตอร์ หลิวอวี่มองเขาราวกับมองสัตว์ประหลาด ไม่เพียงแค่หลิวอวี่ กระทั่งหย่งชุนไท่ หลิ่วหรูเหมย เฟยอวิ๋นและเจียงเหมิง ทั้งสี่คนต่างก็มองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

คนคนเดียวเผชิญหน้ากับเครื่องบินทหารที่ติดตั้งอาวุที่มีประสิทธิภาพการทำลายล้างสูงทั้งสี่ลำ ไม่คิดว่าในเวลาเพียงสั้นๆ ขนาดนี้จะสามารถระเบิดไปได้สามลำ หากไม่ใช่ว่าเห็นกับตา พูดออกมาก็คงไม่มีใครเชื่อ นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้โดยสิ้นเชิง

“รีบไปกันเถอะ ไปจากที่นี่ ผมไม่ไปกับพวกคุณแล้ว!” เย่เทียนเฉินมองพวกหลิวอวี่พลางกล่าว

“นาย…นายต้องการจะไปไหน?” หลิวอวี่ได้สติกลับมาก็กลาวถามออกไปด้วยความประหลาดใจ

“ใช่แล้ว ตอนนี้ทั่วทั้งวอชิงตันถูกปิดหมดแล้ว นี่เป็นโอกาสเดียวที่พวกเราจะจากไปได้ ถ้ายังไม่ไปอีกก็ไม่ทันแล้ว นายยังคิดจะทำอะไรอีก?” หลิ่วหรูเหมยกล่าวด้วยท่าทางร้อนใจ

“พวกเธอไปกันก่อนเถอะ ฉันยังมีธุระนิดหน่อยต้องทำ!” เย่เทียนเฉินกล่าวพลางยกยิ้มชั่วร้าย

“นายนี่นะ จะยั่วโมโหให้ตายเลยใช่ไหม? อันตรายขนาดนี้ ยังจะไปทำธุระอะไรอีก ไปด้วยกันซะ ฉันขอสั่งนาย!” หลิ่วหรูเหมยรีบกล่าวออกมาเสียงดัง

“NO! ก่อนมาฉันก็บอกไว้ก่อนแล้วว่าฉันไม่ใช่ลูกน้องของเธอ เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน ตอนนี้ภารกิจก็เสร็จสิ้นไปแล้ว เธอก็เอาข้อมูลลับไปได้แล้ว ส่วนฉันอยากจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเธอ ลาก่อน!”

เย่เทียนเฉินพูดจบ ก็กระโดดลงไปจากเฮลิคอปเตอร์โดยตรง ทำให้พวกพลิวอวี่ตกใจจนชะงักไป ระดับความสูงนี่สูงหลายพันเมตร ถ้าตกลงไปจะต้องร่ายกายแหลกเหลวอย่างแน่นอน แต่ว่ามองอีกที ไม่รู้ว่าเมื่อไร เย่เทียนเฉินสะพานร่มชูชีพไว้บนหลังแล้ว ทำให้ทุกคนตึงเครียดไปตามๆ กันชั่วขณะหนึ่ง

“นี่ เย่เทียนเฉิน เจ้าคนชั่ว กลับมานะ!” หลิ่วหรูเหมยยังคงกังวลใจอยู่บ้าง จึงตะโกนกล่าวกับเย่เทียนเฉินเสียงดัง

“รีบไปเถอะ ฉันหิวแล้ว จะไปกินข้าวกับประธานาธิบดีโฮบาม่า…”

ได้ยินตำพูดประโยคนี้ของเย่เทียนเฉิน พวกหลิวหรูเหมยทั้งหมดต่างก็อับจนคำพูด ตกลงคนคนนี้มีนิสัยอย่างไรกันแน่? ประธานาธิบดีโฮบาม่าเป็นตันตนแบบไหนกัน? เขาถึงกับจะให้ประธานาธิบดีโฮบาม่าเลี้ยงข้าว? คงไม่ใช่ว่าไข้ขึ้นหรอกนะ?

“เจ้าโง่ เชื่อถือไม่ได้เลย…” หลิ่วหรูเหมยโกรธจนทำปากจู๋

“ไปเถอะ ด้วยฝีมือที่แข็งแกร่งของเขา ไม่เป็นไรแน่!”

หลิวอวี่ขับเฮลิคอปเตอร์พาหย่งชุนไท่ หลิ่วหรูเหมย เจียงเหมิงและเฟยอวิ๋นจากไป ใครก็ไม่อาจคาดคิดได้ว่า เปิดเส้นทางไปจากวอชิงตันอย่างยากลำบาห แต่เย่เทียนเฉินกลับอยู่ต่อ เขาต้องการให้ประธานาธิบดีโฮบาม่าเลี้ยงข้าวเขา นี่ไม่ใช่การพูดเล่น แต่เขาคิดเช่นนี้จริงๆ ตั้งแต่กลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิตบุกโจมตีคฤหาสน์ตระกูลหลิ่วเป็นต้นมา เย่เทียนเฉินก็ต่อสู้มาตลอดทั้งคืน รวมทั้งเพิ่งจะฝืนใช้ “ธนูสายฟ้า” ไปเมื่อสักครู่นี้ หิวจนท้องร้องโครกครากแล้ว

ตอนนี้เอง ภายในเขตทหารเขตที่สิบห้าใจกลางรัฐวอชิงตัน บีชได้ฟังรายงานจากทหารใต้บังคัญบัญชาเกี่ยวกับสถานการณ์การตามล่าพวกเย่เทียนเฉินก็โกรธจนปัดแก้วชาตกแตกไปเจ็ดใบ จะอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงว่า ตนเองเคลื่อนไหวกองกำลังชั้นยอดจากเขตสิบห้า ทั้งยังส่งเครื่องบินรบไปอีกสี่ลำ ปิดล็อคทั่วทั้งรัฐวอชิงตัน แต่ก็ยังปล่อยให้ชาวตะวันออกไม่กี่คนหนีไปได้ ช่างขายหน้าเหลือเกิน ช่างอัปยศเหลือเกิน ช่างทำให้เขาโกรธจนทนไม่ไหวจริงๆ

“ไอ้โง่ ไอ้พวกโง่ ไม่ได้บอกว่าล้อมพวกชาวตะวันออกไว้ได้แล้วเรอะ? ทำไมพวกมันถึงหนีไปได้?” บีชตวาดด่าทหารที่เข้ามารายงานเสียงดัง

“รายงานท่านนายพล เดิมทีพวกชาวตะวันออกไม่กี่คนนั้นต้องตายแน่นอน แต่ไม่คิดเลยว่าในช่วงเวลาสำคัญ ปีศาจตะวันออกจะปรากฏตัวออกมา…ฆ่าคนของเราทั้งหมด…” ทหารที่ยืนอยู่เบื้องหน้าบีชกล่าวด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทาเล็กน้อย

“ปีศาจตะวันออก เป็นไอ้ปีศาจตะวันออกนี่อีกแล้ว ฉันจะต้องฆ่ามันแน่ จะต้องหั่นศพของมันเป็นหมื่นๆ ชิ้น…” บีชทุบลงบนโต๊ะทำงานพลางตะโกนออกมา

“รายงาน!” ตอนนี้ ข้างนอกมีทหารมาอีกนายหนึ่ง ดูเหมือนจะมารายงานสถานการณ์อะไรบางอย่าง

“เข้ามา!” บีชสงบสติอารมณ์ของตนเองพลางกล่าว

ทหารนายหนึ่งเดินเข้ามาจากข้างนอก ยืนทำความเคารพเบื้องหน้าบีชแล้วกล่าวรายงานว่า “ท่านนายพลครับ เมื่อสักครู่เพิ่งได้รับข่าวมา เครื่องบินรบสี่ลำที่พวกเราส่งไป ถูกทำลายไปแล้วสามลำ…”

บีชถูกข่าวนี้ทำให้โกรธจนแทบกระอักเลือด เครื่องบินทหารสี่ลำ ศักยภาพในการสู้รบนับว่าแข็งแกร่งเกินพิกัด อีกทั้งการส่งเครื่องบินรบออกไปรบ เขาต้องกล้ารับผิดชอบ ยังไม่ต้องพูดถึงว่าเครื่องบินหนึ่งลำมีค่าเท่าไร กระทั่งทหารอากาศที่มีพรสวรรค์เช่นนั้นคนหนึ่ง ก็รับไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ถึงกับถูกทำลายไปสามลำ ตำแหย่งนายพลเขตสิบห้าของเขา เกรงว่าจะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว

“อะไรนะ? แม่งเอ๊ย ใครทำ? ใครแม่งเป็นคนทำ” บีชโกรธจนด่าคำหยาบคายออกมา

“เป็น เป็นปีศาจตะวันออก…” ทหารที่เพิ่งจะเข้ามานายนั้นตกใจจนรีบเปิดปากกล่าง

“เป็นไอ้ปีศาจตะวันออกนี่อีกแล้ว เป็นมันอีกแล้ว ฉันจะต้องฆ่ามันให้ได้” บีชที่โกรธจนสั่นไปทั้งตัวตะโกนลั่น

“ท่านนายพลครับ ตามรายงานล่าสุด ดูเหมือนว่าปีศาจตะวันออกกำลังตามไปโจมตีเครื่องบินลำที่สี่ ไม่ได้ไปจากวอชิงตัน”

ข่าวที่เย่เทียนเฉินยังไม่ได้ออกจากวอชิงตัน ทำให้บีชพลันรู้สึกราวกับเลือดไหลกลับเข้าไปในกาย สองตาเปล่งประกาย กล่าวว่า “จริงเหรอ? ไอ้โง่นั่นยังไม่ไปจากวอชิงตัน?”

“ครับผม ปีศาจตะวันออกกำลังไล่โจมตีเครื่องบินลำที่สี่ของพวกเรา เพื่อที่จะทำลาย…”

“ดี สั่งลงไป ให้กองกำลังทหารเขตสิบห้าหนึ่งกองพันเคลื่อนไหวอีกครั้ง ปิดรัฐวอชิงตันทั้งรัฐ พร้อมส่งเครื่องบินทหารทั้งหมดที่มีออกไป เป้าหมายมีอย่างเดียวคือฆ่าปีศาจตะวันออก ให้มันมาได้กลับไม่ได้!” บีชกล่าวอย่างโหดเหี้ยม

“นี่…ท่านนายพลคครับ ถ้าหากเกิดสถานการณ์ไม่คาดคิดอะไรขึ้น เกรงว่าพวกเรา…”

“คุณหรือผมที่เป็นนายกัน? ทำตามที่ผมสั่ง!” บีชตะโกนเสียงดัง

“ครับผม!”

บีชถูกเย่เทียนเฉินทำให้โกรธจนบ้าไปแล้วโดยสิ้นเชิง ในสายตาของเขา ชาวตะวันออกแค่คนเดียว ก็แค่ชาวตะวันออกคนเดียวเท่านั้นก มาก่อเรื่องจนทำให้เมืองหลวงของประเทศMเดือดร้อนไปทั่ว ใช้ความรุนแรงกระทำเรื่องชั่วช้า ทำให้รัฐบาลประเทศMต้องขายหน้า กระทั่งประธานาธิบดีโฮบาม่าก็โกรธจัด เขาเป็นนายพลเขตสิบห้าที่คอยคุ้มครองความปลอดภัยของรัฐวอชิงตัน ก็ขายหน้ามากเช่นกัน

ตอนที่บีชสั่งการให้ส่งกองกำลังออกไปให้ดำเนินการไล่ล่าเย่เทียนเฉินอีกครั้งนั้น เย่เทียนเฉินก็ขับรถเวย์รอนสีน้ำเงินคันหนึ่งตามเครื่องบินลำที่เหลือไปติดๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากทำลาย แต่ตอนนี้พลังพิเศษภายในร่างกายยังไม่ฟื้นฟูดี หากใช้ธนูสายฟ้าอีกครั้ง เกรงว่าถึงตอนนั้นคงจะหมดแรงจนล้มไปกองกับพื้น นั่นเรียกได้ว่าเป็นลูกไก่ในกกำมือผู้อื่นอย่างแท้จริง

ขับรถเวย์รอน กินมันฝรั่งทอด ดื่มโค้ก เย่เทียนเฉินไล่ตามเครื่องบินลำนั้นไปด้วยสภาพเช่นนี้ ค่อยๆ เล่นสนุกไป ยังมีเวลาอีกสี่ถึงห้าชั่วโมงกว่าฟ้าจะสว่าง ช่วงเวลานี้สามารถใช้เล่นสนุกได้ ดังนั้นเย่เทียนเฉินไม่รีบ

เย่เทียนเฉินขับรถเวย์รอน เพิ่งจะถึงตัวเมืองวอชิงตัน ก็มีรถจี๊ปทหารพุ่งออกมาต้อยรับสามคัน รวดเร็วเป็นอย่างมาก มีแนวโน้มว่าจะชนเขาจนปลิว จึงรีบกลับรถ ไหนเลยจะรู้ว่าข้างหลังก็มีรถจี๊ปทหารพุ่งเข้ามาอีกสามคัน นี่เตรียมมาเพื่อบีบเขาให้ตาย

มองซ้ายมองขวาพบว่าไม่มีซอยที่สามารถเลี้ยวเข้าไปได้เลย ดูท่าทางอีกฝ่ายรอเขาอยู่นานแล้ว  เย่เทียนเฉินจึงถือโอกาสจอดรถเวย์รอนลง

หน้าหลังมีรถจี๊ปทหารสามคันวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง เย่เทียนเฉินยังคงกินมันฝรั่งทอดพลางดื่มโค้กอย่างสบายอกสบายใจ ตอนที่รกจี๊ปทหารหกคันนั้นห่างจากรถเวย์รอนของตนไม่ถึงสิบเมตร ทันใดนั้นเย่เทียนเฉินก็พลันเหยียบคันเร่งพลางหมุนพวกมาลัยอย่างรวดเร็ว รถเวย์รอนที่เขาบังคับ ล้อทั้งสองไต่กำแพงข้างถนนขึ้นไป หลบรถจี๊ปทหารทั้งหกคันที่พุ่งเข้ามาโจมตี

ตู้ม!

รถจี๊ปทหารทั้งหกคันเดิมทีก็หลบไม่ทันอยู่แล้ว ระยะใกล้ขนาดนี้ยิ่งไม่มีทางหลบพ้น ชนกันเองอย่างรุนแรง ทำให้เกิดระเบิดครั้งใหญ่ แสงไฟพุ่งสู่ท้องฟ้า ส่วนเย่เทียนเฉินมองดูอยู่ข้างถนนอย่าสง่างาม เคาะลงบนกระจกบนเวย์รอนแล้วจากไปอย่างสบายใจ เขาต้องการไปทำเนียบขาว ไปกินข้าวกับประธานาธิบดีโฮบาม่า มันฝรั่งทอดและโคล่าไม่พอรองท้องเลยจริงๆ!

…………………………………………………………