เทพสังหาร ยุทธการระห่ำ - บทที่ 93 ล้างแค้นให้สหายศึก

“หยุด ที่นี่ไม่อนุญาตให้ใครเข้าไป…”

ชายฉกรรจ์สองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูตึกที่เป็นรังของกลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิต เห็นชายชาวตะวันออกคนหนึ่งเดินเข้ามา ก็ตะโกนใส่เย่เทียนเฉินทันที

เย่เทียนเฉินไม่ได้ตอบ มุมปากประดับไปด้วยรอยยิ้มสายหนึ่ง ในตอนที่อยู่ห่างจากชายฉกรรจ์เฝ้าประตูทั้งสองราวสองเมตร ก็วิ่งพุ่งเข้าไปอย่างฉับพลัน เพียงพริบตาก็ถึงเบื้องหน้าชายฉกรรจ์ทั้งสองแล้ว น่าเสียดายที่ชายทั้งสองไม่มีโอกาสแม้แต่จะส่งเสียงตะโกนก็ถูกเย่เทียนเฉินหักคอไปแล้ว

ราวกับเข้าไปสู่ดินแดนรกร้างก็มิปาน เย่เทียนเฉินเดินเข้าไปในตึก ฆ่าฟันไปตลอดทั้งเส้นทาง ในช่วงเวลาที่เหยียบย่างเข้าสู่ตึกแห่งนี้ เย่เทียนเฉินก็ได้แผ่พลังเขตแดนปิดกั้นออกไปเรียบร้อยแล้ว เขาจะไม่อนุญาตให้ใครก็ตามมารบกวนตอนที่เขาฆ่าคนทั้งหมดในตึกนี้โดยเด็ดขาด

หากกล่าวถึงการฆ่าแล้ว เย่เทียนเฉินไม่ใช่คนที่เสพติดการฆ่า แต่การตายของสหายศึกที่ป่าหมอกดำได้กระตุ้นเย่เทียนเฉินอย่างลึกล้ำ เขาต้องการแก้แค้นให้คนเหล่านั้น ต้องการถอนรากถอนโคนกลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิต นี่คือคำสาบานที่มีต่อสหายร่วมรบที่ตายไป เป็นสิ่งที่ชายชาตรีเลือดร้อนคนหนึ่งสมควรกระทำ

ในตอนนี้เอง โกสต์และชาโดว์มาถึงชั้นบนสุดของตึกแล้ว ตึกนี้ไม่สูง มีเพียงสามชั้นเท่านั้น เส้นทางสำคัญของแต่ละชั้นล้วนมีหัวกะทิของกลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิตเฝ้าอยู่นี่เป็นสิ่งที่แมคเคียร์จัดวางเพราะกลัวจะมีคนมาลอบสังหาร

แมคเคียร์กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟา เมื่อสักครู่เพิ่งจะเสร็จศึกบนเตียงไปอีกยกหนึ่งจึงรู้สึกเหนื่อยอยู่บ้าง อย่างไรก็อายุห้าสิบกว่าปีแล้ว ผู้หญิงนั้นเป็นของชั้นยอด แต่ก็เป็นของที่ไม่ควรใช้งานบ่อยๆ มิฉะนั้นจะถูกรีดเร้นจนแห้ง

ปังปังปัง!

ด้านนอกมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น แมคเคียร์ลุกขึ้นนั่งบนโซฟา จับไปที่ปืนด้านข้างด้วยจิตใต้สำนึก คืนนี้แมคเคียร์มีความรู้สึกไม่ค่อยดีที่อธิบายไม่ถูก ดังนั้นจึงได้ระมัดระวังตัวขึ้นหลายส่วน

“เข้ามา!” แมคเคียร์ตอบออกไป

โกสต์และชาโดว์ผลักประตูเดินเข้ามา ทั้งสองต่างก็มีใบหน้ามืดครึ้ม สิบปีศาจเป็นหัวใจสำคัญของกลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิต แต่กลับย่อยยับทั้งหมดในคืนเดียว กระทั่งบลัดที่เป็นน้องชายแท้ๆ ของเขาก็ตาย หากไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาสองคนวิ่งได้เร็ว คงถูกเย่เทียนเฉินฆ่าไปนานแล้ว ดังนั้นอารมณ์ของพวกเขาสองคนย่อมไม่อาจจะดีขึ้นมาได้

“เป็นพวกนายนี่เอง ดูท่าทางเรื่องราวคงสำเร็จได้อย่างราบรื่นสินะ ฆ่าพวกชาวตะวันออกนั่นไปหมดแล้วใช่ไหม?”แมคเคียร์เห็นโกสต์และชาโดว์เดินเข้ามา ใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้น เนื่องจากทุกครั้งที่โกสต์ช่วยเขาเรื่องเรื่องหนึ่งให้สำเร็จ ก็จะมาเอาเงินกับเขา นี่ถือเป็นรางวัลสำหรับสมาชิกสิบปีศาจ

“พวกเราแพ้ สมาชิกสิบปีศาจเหลือกลับมาแค่ฉันกับชาโดว์ คนอื่นๆ รวมทั้งแซนเบเกอร์ตายไปหมดแล้ว!”โกสต์มองแมคเคียร์ครู่หนึ่งก่อนจะกัดฟันพูดออกมา

เดิมทีแมคเคียร์ผ่อนคลายเป็นอย่างมาก นั่งไขว่อย่างพิงโซฟา คิดว่าหลักจากที่ฆ่าชาวตะวันออกที่มาแลกเปลี่ยนข้อมูลลับครั้งนี้หมดแล้ว จะสามารถได้รับผลประโยชน์มากมายจากทางรัฐบาลประเทศM  เขาจึงมีความยินดีราวได้ขึ้นสวรรค์ ไหนเลยจะรู้ว่าคำพูดของโกสต์จะทำให้แมคเคียร์ถูกถีบลงมาสู่นรกโดยพลัน ทั้งยังเป็นการตกมาโดยหน้ากระแทกพื้นอีกต่างหาก

“นาย นายกำลังล้อเล่นอยู่ใช่ไหม?” ใบหน้าของแมคเคียร์พลันขมขื่น มองไปยังโกสต์อย่างตกตะลึงพลางกล่าวถาม

กล่าวตามจริง หากไม่ใช่ว่าโกสต์และชาโดว์ประสบมากับตัวเองโดยตรง แต่ได้ยินมาจากคนอื่น ก็คงไม่เชื่อโดยเด็ดขาด แม้ว่ากลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิตจะไม่ได้เป็นองค์กรทหารรับจ้างระดับบนๆ ของโลก แต่ก็ไม่เคยพ่ายแพ้อย่างอนาถขนาดนี้ เริ่มจากรองหัวหน้าร็อคกี้แบร์ไปซุ่มโจมตีแล้วพ่ายแพ้จนตาย ตอนนี้แซนเบเกอร์ก็ยังมาตายไปอีก กระทั่งสมาชิกสิบปีศาจก็ตาย เหลือแค่โกสต์กับชาโดว์ ถ้าหากข่าวนี้แพร่ออกไป ตัวเขาแมคเคียร์ก็ไม่จำเป็นต้องฆ่าตัวตายแล้ว แต่จะถูกผู้คนหัวเราะจนตายแทน

“เปล่า ครั้งนี้กลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิตของพวกเราพ่ายแพ้ พ่ายแพ้อย่างอนาถ แพ้โดยสิ้นเชิง” โกสต์กล่าวพลางถอนหายใจ

“ใครเป็นคนทำ? ใช่ไอ้ชายวันรุ่นชาวตะวันออกอายุยี่สิบปีคนนั้นไหม?” แมคเคียร์โกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางตะโกนออกมา

“คนนั้นแข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งจนพวกเราไม่อาจต่อต้านได้” ชาโดว์นึกย้อนกลับไปยังช่วงเวลาที่เย่เทียนเฉินลงมือแล้วจึงกล่าวออกมาจากใจ

“เป็นไปไม่ได้ ต่อให้ไอ้ชาวตะวันออกนั่นมันเก่ง ก็คงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกนายสองคนหรอกใช่ไหม? พวกเรากลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิต แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยพ่ายแพ้แบบนี้ ไม่เคยอนาถขนาดนี้ พวกเราต้องไปฆ่าไอ้หมอนั่นให้ได้” แมคเคียร์ตะโกนเสียงดั่งราวฟ้าผ่า

ตู้ม!

ประตูไม้ของห้องที่แมคเคียร์ โกสต์ และชาโดว์อยู่ถูกถีบจนปลิว เย่เทียนเฉินเดินเข้ามา ในปากคาบบุหรี่อยู่มวนหนึ่ง ใบหน้ายังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่มีพิษมีภัย กล่าวออกมาเรียบๆ ว่า “ไม่ต้องให้แกไปตามหาฉันหรอก ฉันมาหาแกด้วยตัวเองแล้ว”

“ปะ…ปีศาจตะวันออก!” ชาโดว์ตกใจจนถอยหลังไปสองก้าว กล่าวออกมาอย่างตื่นตระหนก

โกสต์เองก็รีบถอยหลัง แมคเคีย์ดูสถานการณ์ก็รู้ว่าไม่สู้ดีจึงกำปืนในมือแน่น พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ทั่วทั้งตึกมีทหารป้องกันอย่างแน่นหนา ซึ่งทั้งหมดล้วนเป็นหัวกะทิพร้อมอาวุธปืนของกลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิต ทั้งยังมีไม่ต่ำกว่าห้าสิบคน แต่เย่เทียนเฉินกลับสามารถมาโผล่ต่อหน้าพวกเขาได้ ก่อนหน้านี้ กระทั่งเสียงต่อสู้ เสียงร้องหรือเสียงปืนพวกเขาล้วนไม่ได้ยินเลย ความสามารถเช่นนี้จะไม่ให้พวกเขารู้สึกหนาวเหน็บอยู่ในใจได้อย่างไร

“แก แกเข้ามาได้ไง? ฉันมีลูกน้องเก่งๆ ห้าสิบกว่าคนเฝ้าอยู่ข้างล่าง” ท่ามกลางความตื่นตระหนก แมคเคียร์ยังกล่าวถามออกมาอย่างสงสัย

“แกพูดถึงลูกกะจ๊อกพวกนั้นเหรอ? อ๋อ พวกมันยืนยามให้แกจนเหนื่อยก็เลยหลับไปหมดแล้ว” เย่เทียนเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หน้าผากของแมคเคียร์มีเหงื่อเย็นๆ ผุดออกมา เขาไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า ลูกน้องระดับหัวกะทิพร้อมอาวุธปืนทั้งห้าสิบกว่าคนของตน เฝ้าคุ้มครองเส้นทางสำคัญของแต่ละชั้นไว้ทั้งหมด เย่เทียนเฉินจะมาปรากฎตัวอย่างไร้ซุ่มไร้เสียงได้อย่างไร

“แกตั้งใจปล่อยพวกเรามาเรอะ?” โกสต์จ้องเย่เทียนเฉินเขม็งพลางกล่าวถาม

“ใช่ ไม่งั้นพวกแกคงไม่รอดกลับมาหรอก คนของกลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิตถูกกำหนดไว้แล้วว่าต้องตาย” ยามที่เย่เทียนเฉินกล่าว ก็พลันเลื่อนระดับพลังขอบเขตจอมราชันออกมา เขาไม่อยากยืดเยื้อ อยากจะสู้ให้เร็วจบให้ไว ตอนนี้พวกหลิ่วหรูเหมยเดินทางไปยังสถานที่แลกเปลี่ยนแล้ว ที่นั่นมีผู้มีพลังพิเศษที่แข็งแกร่งของประเทศMอยู่ ถ้าอาศัยเพียงพวกหย่งชุนไท่ไม่กี่คน เกรงว่าจะยากที่จะรับมือ

“ไอ้โง่สองตัวจะมัวยืนอึ้งอยู่ทำไม ฆ่ามันซะ” แมคเคียร์ตอบได้สติกลับมาก็ตะโดนเสียงดัง

ความจริงแล้วตอนที่แมคเคียร์ยังไม่พูด โกสต์และชาโดว์ก็พุ่งเข้าใส่เย่เทียนเฉินแล้ว พวกเขาไม่ได้โง่ รู้ว่าเย่เทียนเฉินตามมาถึงที่นี่ก็เพราะอยากจะฆ่าคนของกลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิตทั้งหมด หรืออาจถึงขั้นถอนรากถอนโคน ดังนั้นจึงทำได้เพียงต่อสู้ หากว่าแพ้ พวกเขาทั้งสามล้วนต้องตาย

เมื่อเผชิญกับโกสต์และชาโดว์ที่พุ่งเข้ามา เย่เทียนเฉินก็ไม่กล้าลำพองใจ ความสามารถของสองคนนี้แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิต โดยเฉพาะโกสต์ที่สามารถสู้กับหลิวอวี่ได้อย่างสูสี นี่ก็อธิบายถึงความแข็งแกร่งของเขาได้แล้ว ทั้งยังมีชาโดว์อยู่อีกคนหนึ่ง จะรับมืออย่างไม่ระวังไม่ได้

ฉัวะ!

โกสต์ปล่อยหมัดไปยังศีรษะของเย่เทียนเฉิน ส่วนชาโดว์ก็เข้าขากันได้เป็นอย่างดี เขาใช้ขาเตะไปยังบริเวณหน้าอก เย่เทียนเฉินขมวดคิ้ว ไม่ได้รับโจมตีอย่างรุนแรงของพวกเขา ในตอนที่หลบการโจมตี ก็มีดาบแสงเล่มหนึ่งปรากฏในมือขวา ซึ่งเป็นดาบที่เกิดจากการขับเคลื่อนพลังพลังพิเศษ นับว่าเป็นการเปลี่ยนสภาพจากเท็จเป็นจริงประเภทหนึ่ง เพียงแต่ด้วยขอบเขตพลังระดับจอมราชันของเย่เทียนเฉินในตอนนี้ ยังไม่ชำนาญในการใช้กลังพิเศษประเภทนี้

ซู่!

เลือดสดๆ พุ่งกระฉูด ตอนที่ดาบแสงปรากฏในมือขวาของเย่เทียนเฉินเขาก็ได้แทงเข้าไปยังกะโหลกของชาโดว์แล้ว แมคเคียร์เห็นดังนั้นก็ตกใจจนหน้าซีด แทบจะไม่เหลือเสียงให้กรีดร้อง เนื่องจากเขาไม่เคยเห็นผู้มีพลังพิเศษมาก่อน ทั้งยังไม่เคยเห็นวิชาพลังพิเศษที่แข็งแกร่งเช่นเย่เทียนเฉิน

โกสต์มองชาโดว์ล้มลงไปนอนจมกองเลือดด้วยความตกตะลึง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวั่นเกรงต่อความตาย อดไม่ได้ที่จะมองไปยังเย่เทียนเฉิน กล่าวตามจริง ในตอนแรกเริ่มเขาคิดว่าหากตนเองลงมือเต็มกำลัง บางทีอาจจะสามารถสู้กับปีศาจตะวันออกคนนี้ได้สักครั้ง ตอนนี้ดูแล้ว เขาไม่มีคุณสมบัตินั้นโดยสิ้นเชิง เพราะตอนที่เย่เทียนเฉินลงมือเต็มที่ ก็มีเพียงความตายที่รอคอยเขาอยู่

“แก แกเป็นผู้มีพลังพิเศษ?” โกสต์มองเย่เทียนเฉินกล่าวถาม

“ฝีมือแกไม่เลวเลย นับได้ว่าเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง ดังนั้นฉันจะให้โอกาสแกฆ่าตัวตาย” เย่เทียนเฉินมองโกสต์พลางกล่าวออกมาอย่างไม่แยแส

“ปีศาจตะวันออก ตะวันออกมียอดฝีมืออย่างแก บางทีอาจจะไม่มีทางหยุดยั้งความรุ่งเรืองขึ้นมาจริงๆ ก็ได้”

กล่าวจบ มือขวาของโกสต์ก็ปรากฏกริชด้ามหนึ่ง พลันแทงลงไปยังหน้าอกของตนเอง นี่เป็นความตายที่ชายชาตรีสมควรได้รับ และเป็นการแสดงความเคารพต่อยอดฝีมือของเย่เทียนเฉิน

แมคเคียร์ที่อยู่อีกด้านหนึ่งตกใจกลัวจนหน้าซีดขาวไปนานแล้ว จะอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงว่าชาโดว์จะไม่ได้ความเช่นนี้ ส่วนโกสต์ที่เป็นลูกน้องที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาก็ฆ่าตัวตาย ทิ้งกระทั่งโอกาสในการต่อสู้เอาชีวิตรอด ชายชาวตะวันออกอายุยี่สิบปีเบื้องหน้าคนนี้ แข็งแกร่งมากจริงๆ

“ตอนนี้ถึงตาแกแล้ว!” เย่เทียนเฉินกล่าวพลางหันมามองแมคเคียร์ด้วยรอยยิ้มเย็นชา

“พวกเราไม่ได้มีความโกรธแค้นยิ่งใหญ่อะไรต่อกัย ทั้งหมดนี้เป็นรัฐบาลประเทศMที่ให้สั่งฉันทำ…” แมคเคียร์ขายรัฐบาลประเทศMออกไปโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ต้องการให้เย่เทียนละเว้น

“งั้นเหรอ? ฉันล่ะเศร้าใจแทนรัฐบาลประเทศMของพวกแกจริงๆ ตอนที่ไม่มีเรื่องก็มีแต่คนคล้อยตาม พอเกิดเรื่อง คนหักหลังก็เยอะ ดูท่าแล้วประธานาธบดีประเทศMช่างล้มเหลวจริงๆ” เย่เทียนเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“แกพูดถูก รัฐบาลประเทศMเป็นพวกโฉดชั่ว ฉันเองก็ถูกใช้ประโยชน์เหมือนกัน” แมคเคียร์รีบเปิดปากพูด

“โทษที เพื่อสหายศึกที่ตายไปของฉัน คนของกลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิตของพวกแกต้องตายทุกคน”

“นี่ แกไปหารัฐบาลประเทศMได้ ทั้งหมดเป็นพวกเขาบงการ”

ซู่!

คอหอยของแมคเคียร์ถูกตัดขาดอย่างรวดเร็ว เร็วจนกระทั่งเขาไม่มีแม้แต่โอกาสลั่นไก ดาบแสงในมือขวาของเย่เทียนเฉินสลายไป เยขามองไปยังแมคเคียร์ที่ล้มลงไปนอนดิ้นอยู่บนพื้นพลางกล่าวอย่างไม่แยแสว่า “วางใจเถอะ ฉันไม่ได้มาที่นี่ง่ายๆ รัฐบาลประเทศMฉันก็ว่าจะไปเยี่ยมเยียนสักหน่อยเหมือนกัน”

เย่เทียนเฉินฆ่าคนในรังของกลุ่มทหารรับจ้างมารโลหิตทั้งหมด นี่เป็นเพียงน้ำจิ้มเท่านั้น ตอนที่เขามาไร้ซุ่มไร้เสียง ตอนที่เดินก็ยังไร้ซุ่มไร้เสียง ดูเวลาก็ใกล้จะเที่ยงคืน การแลกเปลี่ยนใกล้จะเริ่มแล้ว เขาตั้งตารอคอยเป็นอย่างมาก รอคอยการปรากฏตัวของผู้มีพลังพิเศษที่แข็งแกร่งของหน่วยสืบราชการลับพลังพิเศษ รอคอยที่จะได้สู้อย่างถึงใจ เปิดหูเปิดตาความเก่งกาจของผู้มีพลังพิเศษในโลกนี้เสียหน่อย

………………………………………………………….