เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ - ตอนที่ 247 : ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม
ตอนที่ 247 : ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม
หลันหน่วนหยานแอบมองจากหน้าต่างลงมาข้างล่าง
ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น
มีคนส่งพัสดุกําลังขี่รถมอเตอร์ไซค์เข้ามา!
“หืม เป็นไปได้ไหมว่า จะเป็นสามีของฉันเจียงเฉิน?”
หลันหน่วนหยานดีใจมากเธอรีบวิ่งลงมาข้างล่างทันที
คนส่งพัสดุขับรถมอเตอร์ไซค์เข้ามาจอดที่หน้าประตูวิลล่าและกําลังจะเข้าไปข้างใน
บอดี้การ์ดทั้งสองก็มองไปที่เขาด้วยความโกรธจัด
เวลานี้ใกล้จะมีดอยู่แล้ว แล้วมันจะไปมีคนส่งพัสดุได้ยังไง?
เห็นได้ชัดว่านี่มันไม่สมเหตุสมผล
มันจะต้องมีอะไรผิดปกติอย่างแน่นอน!
“หยุด!”
บอดี้การ์ดทั้งสองจ้องไปที่เด็กส่งพัสดุอย่างน่ากลัวจนคนส่งพัสดุนั้นจ้องถอยหลังออกไปหนึ่งก้าวด้วยความกลัว
“นายมาทําอะไร?!”
บอดี้การ์ดทั้งสองคํารามออกมาราวกับกําลังสอบปากคํานักโทษ
คนส่งพัสดุตัวสั่นแล้วคิดในวจว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น “พี่ชายผมเข้าไปส่งของได้ไหม?”
“หึหึ
บอดี้การ์ดทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดูถูก
“ตอนนี้มัน 6 โมงแล้ว เท่าที่ฉันรู้คนส่งพัสดุเลิกงานช้าสุดก็แค่ 5:30 น. แต่นายกลับยังทํางานอยู่คิดว่าพวกเราโงงั้นหรอ?”
พวกเราทั้งสองคนเป็นบอดี้การ์ดที่ทั้งฉลากทั้งกล้าหาญจริงๆ!
มันจะต้องเป็นแผนแน่ๆ!
บังเอิญมากที่พวกเราสองบอดี้การ์ดเป็นพี่น้องกันคนโตอาหลงส่วนคนน้องคืออาฝู
“ไปเรียกเจ้านายเร็ว!”
อาหลงสั่งอาฝู
อาสู่ก็วิ่งออกไปทันที
“นาย นายมาส่งพัสดุงั้นหรอ?”
หลันเจี้ยนเฟิงชี้ไปที่คนส่งพัสดุ
คนส่งพัสดุกลัวจนนี่ราดออกมา
เกิดอะไรขึ้น?
ทําไมการส่งพัสดุถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย?
นี่ฉันถึงกับไม่ได้รับอนุญาติให้ทําโอที่เพื่อส่งพัสดุเลยหรอ?ทําไมครอบครัวนี้ถึงโหดร้ายแบบนี้?
“ครับ”
หลันเจี้ยนเฟิงตื่นตัว “นายพยายามทําอะไร?คิดจะลักพาตัวลูกสาวของฉันงั้นหรอ?!”
“????
คนส่งพัสดุตกตะลึง–
ลักพาตัวลูกสาวของคุณ?
ฉันจะทําไปทําไม?
จะทําไปเพื่ออะไร?
เมื่อมองไปที่หลันเจี้ยนเฟิงที่กําลังสงสัยคนส่งพัสดุท้องของ เจียงเฉินกับซูเสี่ยวเมิ่งก็เจ็บจากการหัวเราะ
“พ่อ!”
หลันหน่วนหยานตะโกนออกมาจากด้านหลัง “พ่อพูดเรื่องไร้สาระอไรของพ่อ เห็นๆอยู่ว่าเขาเป็นคนส่งพัสดุแล้วพ่อกลับสงสัยว่าเขาจะมาลักพาตัวหนู?”
“ฮ่ม! อย่ามาโกหกพ่อ!”
หลันเจี้ยนเฟิงหันกลับไปมุมปากของเขายกยิ้มขึ้น “เวลาการทํางานของบริษัทขนส่งซุนเฟิงเลิกช้าสุดก็ 5:30 น.แต่ตอนนี้ 6:50 แล้ว! นั่นก็หมายความว่านายไม่ควรที่จะมาอยู่ตรงนี้แล้ว! และฉันก็มีสิทธิที่จะสงสัยนาย! ถ้าให้ฉันเดานายคงจะเป็นแฟนของลูกสาวฉันงั้นสินะ! ใช่มันจะต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ!”
เขาตบหน้าของคนส่งพัสดุที่น่าสงสารทันที
คนส่งพัสดุก็กลัวจนร้องไห้ออกมา “ลุงครับ ปล่อยผมไปเถอะครับ ผมไม่เคยเจอลูกสาวของคุณมาก่อนจริงๆนะครับผมมาที่นี่ตอนนี้ก็เพราะมันเป็นพัสดุชิ้นสุดท้ายพอดี— ผมขอสาบานเลยนะครับผมได้มาเพื่อลักพาตัวลูกสาวของคุณจริงๆ”
“คิดว่าฉันจะเชื่อหรอ?!”
หลันเจี้ยนเฟิงยิ้มอย่างชั่วร้ายและลากคนส่งพัสดุผู้น่าสงสารเข้าไป
เส้นยงกรีดร้องดังออกมา
เจียงเฉิน : O_Ol|–
ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเป็นคนที่ระมัดระวัง ฉันคงถูกพ่อตาจับทารุณกรรมแน่!
“หลันเจี้ยนเฟิงคนนี้น่ากลัวจริงๆ”
ซูเสี่ยวเพิ่งตกใจมากจนหัวใจดวงน้อยๆของเธอเต้นเธอกอดแขนของเจียงเฉินเอาไว้แน่น
แต่หัวใจของเธอนั้นกลับแอบเต็มไปด้วยความหวาน
แม้เขาจะเป็นเศรษฐีพันล้านแต่เธอนั้นเพียงต้องการอยู่ใกล้ๆกับเจียงเฉินที่เป็นแคนส่งของเท่านั้น!
ในอีกด้านหนึ่งหลันหน่วนหยานก็รู้สึกตกตะลึง เธอนั้นไม่รู้จักคนส่งของคนนี้จริงๆนี่เป็นครั้งแรกด้วยซ้ําที่เธอได้เจอกับเขา
“พ่อทําอะไรของพ่อน่ะ! ปล่อยเขาไป! พ่อกําลังกักขังหน่วงเหนี่ยวเขาอย่างผิดกฎหมายนะ!”
หลเนเจี้ยนเฟิงนั้นเข้าใจผิดว่าคนส่งพัสดุนั้นเป็นคนที่จะเข้ามาลักพาตัวลูกสาวของเขาไปและคนส่งพัสดุก็ถูกลากเข้าไปและเกือบที่จะโดนทําร้ายเพียงแต่เขาหาโอกาศโทรหาจํารวจเพื่อขอความช่วยเหลือได้ทันเวลา
ไม่นานตํารวจก็มาถึง
“นี่! พวกคุณทําอะไรกันอยู่?!”
หลังจากนั้นหลันเจี้ยนเฟิงก็ได้เค้นคําตอบออกมา
สรุปแล้วคนส่งพัสดุคนนี้มาที่บ้านของเขาครั้งแรกจริงๆและเขานั้นก็เพิ่งจะเริ่มงานเมื่อวานนี้ด้วยซ้ํา
เพราะการที่เขาพยายามทํางานอย่างหนักวันนี้เขาก็เลยทําโอที่ไปด้วย
เมื่อหลันเจี้ยนเฟิงกับบอดี้การ์ดทั้งสองได้รับรู้ความจริงใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน
บรรยากาศในตอนนี้อึดอัดมาก
ตํารวจนั้นก็ขอให้หลันเจี้ยนเฟิงขอโทษคนส่งพัสดุ
หลันเจี้ยนเฟิงที่เป็นประธานบริษัทมีอํานาจมากมายก็ได้แต่ก้มหัวขอโทษ
คนส่งของยังคงดูตกใจมากเขาหยิบกล่องพัสดุออกมาและส่งให้หลันหน่วนหยานก่อนจะวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“ฉันจะไม่ทําโอที่อีกแล้ว
”
หลันเจี้ยนเฟิง “…”
หลันหน่วนหยาน “…”
ตํารวจ “…”
ตํารวจตําหนิหลันเจี้ยนเฟิง “ดูสิ ทําไมคุณถึงทําแบบ นี้กัน?”
หลันหน่วนหยานที่เห็นว่าตํารวจมาเธอนั้นก็ถือโอกาศซ้ํารวจเพื่อช่วยเหลือเธอ “คุณตํารวจคะ เขากักขังฉันเอาไว้อย่างผิดกฎหมายค่ะเขาไม่ยอมให้ฉันออกไปจากที่นี่!”
“ไม่ ผมไม่ได้ทํา!”
หลันเจี้ยนเฟิงมองไปที่ลูกสาวของตัวเอง “นี่ลูกสาวของผมพ่อลูกเล่นกันเท่านั้น!”
ตํารวจมองเขาอย่างสงสัย “เอาสมุดทะเบียนบ้านมาให้ผม!บัตรประชาชน! ผมกําลังสงสัยว่าคุณลักพาตัวเธอมา!”
หลันเจี้ยนเฟิง : แม่งเอ๊ย!
เขาตําหนิหลันเจียนเฟิงอีกสองสามประโยคก่อนจะจากไป
หลันเจี้ยนเฟิงอับอายมาก
พ่อและลูกสาวประชันไหวพริบกันในรอบแรกและก็เป็นหลันเจี้ยนเฟิงที่แพ้
หลังจากที่คนส่งพัสดุเดินออกมา เขาก็มองไปรอบๆอย่างละมัดระวังและเมื่อพบว่าไม่มีใครตามเขามาเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา “พี่เฉิน งานแรกเสร็จเรียบร้อยแล้ว!”
เจียงเฉินยิ้ม “ทําได้ดีมาก!”
อย่าลืมว่างานของเจียงเฉินคืออะไร?
คนดังของวงการส่งพัสดุ!
เขานั้นโทรหาผู้จัดการของบริษัทขนส่งซุนเฟิงและขอให้ส่งพี่น้องมาช่วยเหลือเขาสักคน
เคลือข่ายความช่วยเหลือของเจียงเฉินนั้นมีกว้างมาก!
“ไปต่อ ขั้นตอนที่สอง!”
เจียงเฉินยิ้มให้ซูเสี่ยวเมิ่ง
“รับทราบ!”
ซูเสียวเมิงทําความเคารพอย่างสนุกสนาน
หลันเจี้ยนเฟิงรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาที่แหลมคมของเขาจ้องมองไปที่พัสดุของหลันหน่วนหยาน “มันคืออะไร?!”
“มันถูกส่งมาจากซูเสี่ยวเมิ่ง หนูก็ไม่รู้หรอกมันคืออะไรแล้วพ่อจะทอะไรของพ่ออีก?!”
หลันหน่วนหยานรู้สึกรําคาญมากที่หลันเจี้ยนเฟิงกําลังจะแกะพัสดุของเธอ “นี่มันเป็นความเป็นส่วนตัวของหนูนะคุณไม่มีสิทธิมาแตะต้อง!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า
”
หลันเจียนเฟิงเขย่าพัสดุดูและพบว่าน้ําหนักของกล่องมันหนักไม่น้อยเลย “นี่ คงจะไม่ใช่ของใช้ส่วนตัวหรอกดังนั้นมันคงจะไม่มีอะไรสําคัญหรอกจริงไหม?”
เขาไม่พูดอะไรต่อและเริ่มเตรียมแกะออกมาดูทันที
หลันหน่วนหยานเปิดหน้าต่าง “ถ้ากล้าเปิดหนูก็กล้าโดด!”
หลันเจี้ยนเฟิงกลอกตาแกล้งทําเป็นไม่รู้เรื่อง “ก็ได้พ่อจะไม่แกมัน เอาไปแกะเองสิ”
เขาเดินจากไป
หลันหน่วนหยาน “???”
พ่อคนนี้จะทมบ้าอะไรอีก?
เธอมองไปที่กล่อง
ข้างๆกล่อยมีชื่อของผู้ส่งติดเอาไว้อยู่ :
“ซูเสี่ยวเมิง…”
หลันหน่วนหยานนั้นรู้ว่าซูเสี่ยวเมิ่งมักจะถามถึงเจียงเฉินกับเธออยู่ตลอดซึ่งมันก็ทําให้เธอนั้นไม่ค่อยจะชอบใจเท่าไหร่
แต่หลังจากที่หลันเจี้ยนเฟิงนั้นขังตัวเธอเอาไว้ อารมณ์เล็กๆน้อยๆเหล่านั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นทันทีเธอยื่นมือไปที่กล่องพัสดุของเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขของเธอ!
ซูเสี่ยวเมิ่งส่งกล่องนี้มาก็เพื่อช่วยฉันออกจากที่นี่อย่างแน่นอนผม
หลันหน่วนหยานหยิบกรรไกรและเปิดกล่องด้วยความตื่นเต้นแต่หลังจากนั้น–
ตกตะลึง
ข้างในเป็นพัสดุจริงๆ
มันเป็นหนังสือ!
หนังสือจริงๆ!
“พิชัยสงครามซุนวู”
“กฎหมายทนายความ
หนังสือเต็มไปหมด!
หลันหน่วนหยานไม่รู้เลยว่าระหว่างที่เธอกําลังเปิดกล่องพัสดุเธอนั้นก็ถูกหลันเจียนเฟิงแอบดูอยู่ –
เมื่อเห็นว่าพัสดุที่ซูเสี่ยวเมิ่งส่งมาให้ลูกสาวของเขาเต็มไปด้วยหนังสือเขาก็ตกตะลึง
เขานั้นก็รู้จักซูเสี่ยวเมิ่งดี เธอเป็นเด็กบ้าๆและดูแล้วไม่ได้ชอบหนังสือด้วยซ้ํา
แต่ถ้าส่งหนังสือมาให้ลูกสาวของเขาก็แล้วไป
“ฮ่าฮ่าฮ่า
”
หลันเจี้ยนเฟิงหัวเราะและเข้ามา
“แอบดูอยู่หรอ?”
หลันหน่วนหยานเริ่มโกรธอีกครั้ง
“ไม่เลว!”
หลันเจียนเพิ่งทําเป็นไม่ได้ยินก่อนจะเดินเข้าไปที่กล่องพัสดุแล้วหยิบหนังสือขึ้นมา “พิชัยสงครามซุนวู” ก่อนจะพูดกับหลันหน่วนหยานอย่างจริงจัง “ดูสิ ซูเสี่ยวเมิ่งเธอก็เป็นคนรวยมีอํานาจเหมือนกัน แต่เธอก็ยังรักการอ่านหนังสืออยู่เลยแล้วลูกล่ะ? วันๆเอาแต่วิ่งออกไปข้างนอกหาแฟน?ดูซูเสี่ยวเมิ่งเป็นตัวอย่างแล้วทําตามได้แล้ว!”
หลินเจียนเฟิงนั้นพอใจมากที่ซูเสี่ยวเมิ่งสงหนังสือทาให้กับ ลูกสาวของเขา
หลันหน่วนหยานลืมตาขึ้นก่อนจะสูดอากาศเย็นเข้าปอดแล้วคว้ากล่องหนังสือกลับมี “ไป ไป ไปได้แล้วน่ารําคาญ!”
หลันเจี้ยนเฟิงเดินหัวเราะจากไป
หลันหน่วนหยานมองไปที่หลันเจี้ยนเฟิงที่กําลังเดินจากไปก่อนจะแอบเปิดกล่องหนังสืออย่างลับๆ
“แปลกจัง ซูเสี่ยวเมิ่งไม่ชอบอ่านหนังสือยิ่งกว่าฉันเสียอีกแต่ทําไมเธอถึงส่งหนังสือมากัน?”
“มีปัญหาตรงไหนกันแน่?”
เธอพลิกดูและพบว่าในนั้นมีหนังสืออย่างน้อย 30เล่มแต่มีเพียงสองเล่มที่เกี่ยวกับทนายความ
และความลับจะต้องซ่อนอยู่ในหนังสือสองเล่มนี้แน่!
ในเวลานี้เองหลันเจี้ยนเฟิงก็เดินไปข้าวล่างก่อนจะหยุดอย่างกระทันหัน
เขาขมวดคิ้วและรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ
“ไม่”
“เจ้าเด็กน้อยซูเสี่ยวเมิ่ง ชอบทําตัวไร้สาระยิ่งกว่าหลันหน่วนหยานไม่ใช่หรอ”
“แล้วเธอจะไปรักการอ่านได้ยังไงกัน? มันจะเป็นไปได้ยังไง?”
“เวร! ฉันเกือบถูกหลอกแล้ว”
เขารีบกลับไปทันที
ในเวลานี้เองหลันหน่วนหยานก็เปิดหนังสือ “กฎหมายบนท้องถนน” ออกมาและเธอก็ต้องประหลาดใจทันที!
เพราะตรงกลางของเล่มนี้มีของซ่อนอยู่
มันก็คือโทรศัพท์มือถือ!!
มันถูกชาร์จจนเต็ม! และได้ทําการบันทึกหมายเลขโทรศัพท์ ของซูเสี่ยวเพิ่งไวเดังนั้นเธอจึงสามารถโทรไปหาได้ตลอดเวลา!
“ว้าว!”
หลันหน่วนหยานตื่นเต้นมากเธอหยิบมันขึ้นมาจูบทันที “สมแล้วที่เป็นเพื่อนรักของฉัน! มั่ว!”
แต่ใครจะรู้ว
ช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นสั้นเกินไป!
ด้านหลังก็มีเงาโผล่ขึ้นมา
คว้าโทรศัพท์อันนั้นไป!
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ตกแตนตําข้าวจับจักจั่นแต่กลับไม่รู้ว่ามีนกขมินอยู่ข้างหลัง!”
หลานเจี้ยนเฟิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะหัวเราะออกมา“สาวน้อย เธอยังเด็กเกินไปที่จะต่อสู้กับพ่อของตัวเองนะ!คิดจริงๆหรอว่าพ่อจะจับไม่ได้!”
หลันหน่วนหยานเต็มไปด้วยความโกรธ
โกรธมาก!
ฉันคิดน้อยเกินไป! ฉันไม่ควรจะหลงกลเขาเลย! ฉันควรล็อคประตูก่อน!
ไม่งั้นฉันคงไม่ต้องมาถูกเขาจับได้แบบนี้!
“ฮ่ม! ฉันเป็นใคร พ่อของเธอไม่ใช่หรอ? เป็นประธานบริษัทหมื่นล้านก็ต้องคิดให้ลอบคอบอยู่แล้ว! ความผิดปกติเล็กๆน้อยๆแบบนี้จะมองข้ามไปได้ยังไงกัน?”
หลันเจี้ยนเฟิงหยิบกล่องพัสดุและโทรศัพท์มือถือออกไป“ขอเอาออกไปตรวจสอบก่อนก็แล้วกัน ถ้าไม่มีอะไรอีกเดี๋ยวพ่อเอาหนังสือมาคืนให้ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“หนูไม่อ่าน!”
หลันหน่วนหยานกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “พ่อพอทําตัวน่าเกลียดมากนะรู้ไหม!”
“หึหึง”
หลันเจี้ยนเฟิงเดินไปที่ประตูอย่างพอใจก่อนจะสังเกตุเห็นคนส่งอาหารขี่จักรยานเข้ามา
หลันเจี้ยนเฟิงมองไปที่คนส่งอาหารคนนั้นและรู้สึกคุ้นๆอยู่ไม่น้อย
แต่เขาก็ยังคิดไม่ออกว่าเป็นใคร
เพราะตอนที่เขานั้นเจอเจียงเฉินในห้องน้ําเจียงเฉินยังเป็นคนขับตีตี้อยู่
แต่วันนี้เจียงเฉินสวมหน้ากากและหมวกสีดําคลัมใบหน้าของเขา
หลันเจี้ยงเฟิง “???”
“อาหารมาส่งครับ!”
หลันหน่วนหยานมองออกไป ตาของเธอเป็นประกายขึ้นมาทันที
เพราะคนที่มาส่งอาหารไม่ใช่ใครอื่น–
นอกจากสามีของเธอ เจียงเฉิน!
เจียงเฉินเดินเข้าไปในบ้านและส่งอาหารให้กับหลันหน่วนหยาน “มีอาหารมาส่งครับ เป็นผลไม้นะครับ!”
เจียงเฉินกระพริบตาให้กับหลันหน่วนหยาน
หลันหน่วนหยานเข้าใจได้ในทันที
“ค่ะ!”
“เดี๋ยวก่อน!”
หลินเจียนเฟิงตะโกนออกมา
เขาเอาอาหารไปตรวจสอบ
หลันหน่วนหยาน “พ่อ! พ่อจะเอาไปดูทําไม?! คงไม่ได้จะเอาไปลองชิมใช่ไหม?! มันน่าเกลียดมากนะ!”
หลินเจียนเฟิงหยิบผลไม้ออกมาดูอยู่นานก่อนจะพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติจริงๆ
ในเมื่อไม่มีอะไรเขาก็ได้แต่ส่งมันคืนให้หลันหน่วนหยาน
แต่เขากลับไม่รู้สึกตัวเลยว่าเจียงเฉินได้ใช้โอกาศนี้ทําภารกิจของเขาเสร็จสิ้นแล้ว!
“หม…ทําไมนายดูหน้าคุ้นๆจัง? อ่าว?! แล้วคนไปไหนแล้ว?!”
หลันเจี้ยนเฟิงเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าคนส่งอาหารคนเมื่อกี้หายตัวไปนานแล้ว
หลันหน่วนหยานยังแกล้งทําเป็นโกรธระหว่างที่เดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน
เธอนั้นลองสํารวจดู
เธอลองดูแล้วก็พบว่าในบรรจุภัณฑ์ผลไม้ที่เจียงเฉินเอามาส่งให้เธอนั้นไม่มีอะไรซ่อนอยู่เลย
แล้วเขาจะช่วยเธอยังไงกัน?
แต่พอเธอกลับเข้ามาในห้องเธอก็พบกับกล่องๆหนึ่ง!
เป็นกล่องมือถือ!
“เป็นไปได้ยังไงกัน?!”
หลันหน่วนหยานเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงและไม่อยากจะเชื่อ
สามีเจียงเฉินของฉันจะไม่น่าพึ่งเกินไปหน่อยหรอ?
นี่เขาแค่มาส่งอาหารที่หน้าบ้านแต่ทําไมเขากลับเอาโทรศัพท์มาส่งให้ฉันถึงบนห้องนอนได้อย่างน่าอัศจรรย์ขนาดนี้?
โบนมันขึ้นมาหรอ?
เขาทําได้ยังไง?
ข้างหน้าก็มีบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่ ไม่มีทางเลยที่เขาจะเข้ามาได้
ในกล่องโทรศัพท์มีข้อความอยู่
“ในนี้มีถุงกันน้ําอยู่ เอาโทรศัพท์ใส่ลงไปและ ****** (ข้อมูลลับ) มันจะช่วยป้องการการค้นหาได้!”
หลันหน่วนหยานตกตะลึง!
สามีเจียงเฉินของฉันเขาทํางานใต้ดินยังไงกัน?
เขาคิดเรื่องขนาดนี้ได้ยังไงกัน?
เธอลงมือทําตามทันที
เจียงเฉินขี่จักรยานของเขาออกไปพร้อมกับรอยยิ้มทิ้ง
ทันใดนั้นก็มีโดรนบินลงมาอยู่หน้าเขาอย่างช้าๆ เจียงเฉินก็พยักหน้าให้
ใช่แล้ว!
การส่งอาหารเข้าไปมันไม่ได้มีอะไรซ่อนอยู่เลยแม้แต่น้อย!
แต่ความจริงแล้วการที่เจียงเฉินเข้าไปใกล้บ้านมันก็จะดึงดูดความสนใจของบอดี้การ์ดและหลันเจียนเฟิงได้และในระหว่างนั้นซูเสี่ยวเมิงก็จะใช้โดรนบังคับหย่อนโทรศัพท์เข้าไปในห้องนอนของหลันหน่วนหยานผ่านทางหน้าต่าง!
ปฏิบัติการขั้นสุดยอด!
นี่แหละความสามารถการวางแผนของเจียงเฉิน!
“นี่มันยุคไหนแล้วจะไม่ใช้เทคโนโลยีได้ยังไงกัน?”
เจียงเฉินยิ้มก่อนจะโบกมือซูเสี่ยวเมิ่งก็บังคับโดรนจากไป
เจียงเฉินกลับไปหาซูเสี่ยวเมิ่ง
ในตอนนี้หลันเจี้ยนเฟิงยิ่งคิดทบทวนเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติมากเท่านั้น
“ไม่สิ มันไม่ควรง่ายขนาดนั้น!”
คนส่งอาหารถึงได้ดู
“อะไรกัน ทําไมคนส่งพัสดุ คนขับ น่าสงสัยขนาดนี้”
“ถึงจะค้นตัวพวกเขาไปแล้วแต่ก็ยังประมาทไม่ได้!”
เขากลับมาที่ห้องของหลันหน่วนหยานอีกครั้ง
“พ่อจะทําอะไรน่ะ?!”
“ก็จะมาค้นดูว่ายังมีโทรศัพท์ซ่อนเอาไว้อยู่ไหม?!”
หลันเจี้ยนเฟิงมองดูด้วยความสงสัย
“พ่อก็เช็คพัสดุ ทั้งอาหารไปแล้ไม่ใช่รึยังไง แล้วหนูจะไปหามาจากไหนได้อีก?!”
หลันหน่วนหยานพูดออกมา
“ก็ได้…”
หลันเจี้ยนเฟิงพยักหน้า
เขานั้นจะต้องมั่นใจว่าหลันหน่วนหยานไม่มีโทรศัพท์มือถืออีกแล้ว
แต่ว่าเขาคิดมากไปรึเปล่า?
แต่ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีนี้มันอะไรกัน?
ในเวลานี้เอง
ซูเสี่ยวเพิ่งตื่นเต้นมากเธอพูดกับเจียงเฉินว่า “โทรศัพท์ก็ส่งไปถึงหลันหน่วนหยานแล้ว รีบโทรไปหาเธอกันถอะ!”
“…อย่า!”
เจียงเฉินตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะร้องห้ามแต่ปรากฏว่าซูเสี่ยวเพิ่งได้กดโทรออกไปแล้ว!
ในเวลานี้เองในห้องของหลันหน่วนหยาน
“พ่อ หนูไม่มีแล้วจริงๆ! หนูจะไปหาจากไหนได้อีก?!”
หลันหน่วนหยานพูดออกมาอย่างขมขื่น
ทําไมฉันถึงต้องรู้สึกราวกับฉันเป็นเจ้าหน้าที่หน่วยสืบราชการลับหญิงที่ต้องซ่อนตัวจากบอสมาเฟียรายใหญ่แบบนี้ด้วย?
หลันเจียนเฟิงรู้สึกว่าสิ่งที่ลูกสาวของเขาพูดออกมาสมเหตุสมผลดีเขากําลังจะเดินจากไป
ทันใดนั้น!
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น!
หลันเจี้ยนเฟิง “…”
หลันหน่วนหยาน “…”
บรรยากาศกลับมาเต็มไปด้วยความอึดอัดอีกแล้ว!
หลันเจี้ยนเฟิงหันกลับมาแววตาของเขาราวกับสุนัขล่าเหนื่อเขาวิ่งไปตามเสียงทันที
“อย่า หยุดนะ!”
หลันหน่วนหยานร้องไห้น้ําตาซึมออกมา! ใครกัน? ทําไมต้องโทรมาตอนนี้ด้วย?!
เจียงเฉินแย่งโทรศัพท์ของซูเสี่ยวเพิ่งมาและกดตัดสาย
เสียงเงียบลง!
แต่โทรศัพท์ก็โทรออกไปแล้ว!
ซูเสี่ยวเมิ่งเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอทําอะไรผิด “จริงด้วย! ฉันใจร้อนเกินไป! ฉันเผลอทํามันพังไปหมดเลย ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ!”
“ไม่ต้องห่วง!”
เจียงเฉินเองก็พูดไม่ค่อยจะออกสาวคนนี้สวยมากก็จริงแต่เธอกลับไม่ฉลากเอาเสียเลย!
ดูเหมือนว่าสมองของเธอคงจะมีวิธีการคิดที่มีปัญหาจริงๆนะ
ไอคิวติดลบ!
เจียงเฉินหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาแล้วมองไปทางห้องของหลันหน่วนหยานผ่านกล้องของโดรน
เจียงเฉินเห็นหลันเจี้ยนเฟิงที่กําลังค้นหาโทรศัพท์อย่างบ้าคลั่ง
ส่วนหลันหน่วนหยานก็ดูเศร้าใจเป็นอย่างมาก
“หลันเจี้ยนเฟิงค้นหาขนาดนี้โทรศัพท์ของหลันหน่วนหยานจะต้องถูกเจอแน่ๆ”
ซูเสี่ยวเพิ่งร้อนรนและร้องไห้ออกมา “มันเป็นความผิดของฉันเอง! อุตส่าห์ทําสําเร็จแล้วแท้ๆแต่ฉันกลับทํามันพัง!”
เจียงเฉินยิ้มออกมา “ไม่ต้องห่วงหรอก ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมอยู่!”
ซูเสี่ยวเมิ่ง “???”
YOU MAY ALSO LIKE
