เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ - ตอนที่ 283 : ถูกลอบโจมตี!

ตอนที่ 283 : ถูกลอบโจมตี!

“หม?”

พี่ตุ๊กแกถลึงตาใส่ “แกพูดอะไรนะ?! เชื่อไหมว่าฉันสามารถทําให้แกต้องอดตายไปทั้งชีวิตได้?!”

ในเวลานี้เองก็มีลูกน้องสองสามคนเดินเข้ามาพร้อมกับจ้องมองเจียงเฉินด้วยเจตนาที่ไม่ดี

ซูเสี่ยวเพิ่งเริ่มรู้สึกกลัว

คนพวกนี้คงจะไม่ทําอะไรรุนแรงกับเจียงเฉินใช่ไหม?

ถึงเธอจะกลัว แต่เธอนั้นก็ยังคงหยัดยืนอย่างกล้าหาญและออกตัวปกป้แงเจียงเฉินเธอมองไปที่พี่ตุ๊กแกและพูดออกมาว่า“นายจะทําอะไร?! คิดว่าจะทําร้ายแฟนของฉันงั้นหรอ?เชื่อไหมว่าฉันสามารถให้คนมาจัดการกับแกได้ในเวลาไม่กี่นาที!”

ซูเสี่ยวเพิ่งนั้นเป็นสาวสวยผิวขาวและร่ํารวยตอนที่เธอนั้นข่ออกมามันกลับดูนุ่มนวลและน่ารักมากจนคนรอบๆพากันตกตะลึง….
“สาวน้อยคนนี้น่ารักมาก!”

“ก็ได้แค่ข่าละมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า”

“เห็นได้ชัดว่าแฟนของเธอกลัวเธอก็เลยออกมาปกป้องแฟนของตัวเอง?”

เจียงเฉินยิ้มออกมา

สุดท้ายนิสัยของซูเสี่ยวเมิ่งนั้นก็ยังเป็นคนดีและยังมีจิตใจที่ดีมาก

เขาดันซูเสียวเพิ่งไปข้างหลังและพูดออกมาว่า“นายชื่ออะไรนะ?พี่ตุ๊กแกแห่งหลงเฉิง?”

“ใช่!”

พี่ตุ๊กแกยิ้มออกมาอย่างหย่งยโส

เจียงเฉินสงสัย “จะไม่บอกหน่อยหรอว่าเป็นคนของใคร?

“ฮ่ม! ฟังฉันให้ดีก็แล้วกัน!”

พี่ตุ๊กแกพูดออกมาอย่างหยิ่งยโสว่า “พี่ใหญ่ของฉันรู้จักกันในชื่อของอสรพิษของเมืองหลวง พึ่ง!และลูกพี่ของพี่ใหญ่ฉันก็คือหวงซาน!นาย น้อยของเมืองหลวง!ด้วยคนกลุ่มนี้ฉันจะทําอะไรกับใครก็ได้!”
กลุ่มลูกน้องที่อยู่รอบๆก็พากันหัวเราะออกมา

“พี่ตุ๊กแกสุดยอด!”

“เจ้าหนู ทําไมยังไม่วาง [ไนกี้แอร์แม็กซ์ในมือของแกลงแล้วออกไปจากที่นี่อีก?”

“นิสัยของพี่ตุ๊กแกไม่ใช่คนชอบพูดมากนะ!”

เมื่อเจียงเฉินได้ยินแบบนั้นเขาก็ยิ้มออกมา

“ฟังงั้นหรอ?”

“โอเค งั้นนายก็ลองโทรหาเขาให้เขามาที่นี่สิ

“บางทีฉันอาจจะยอมให้รองเท้าพวกนายก็ได้
นะ”

เจียงเฉินพูดออกมาและทําเป็นไม่สนใจสายตาของพี่ตุ๊กแกที่กําลังของเขาราวกับจะกลืนกิน!

“บัดซบ! เหล้ามงคลไม่ดื่มแต่จะดื่มเหล้าลงทัณฑ์ใช่ไหม?!”

พี่ตุ๊กแกโกรธมากจนปรากฏเส้นสีดพพาดอยู่บนหน้าผากของเขา
เจียงเฉินยิ้มเบาๆ “คิดว่าฉันไม่เตรียมตัวอะไรเลยหรือยังไง?”

ในเวลานี้เองก็มีเสียงที่เต็มไปด้วยน่าเกรงข้ามดังขึ้นมา

“ใครกันที่กล้าเข้ามาหาเรื่องน้องชายของฉัน!”

พึ่งเดินเข้ามาอย่างอุกอาจพร้อมกับคนของเขาสองสามคน
เจียงเฉิน “…”

เขาก็อยู่ที่นี่แล้วงั้นหรอ?

เมื่อพี่ตุ๊กแกเห็นว่าลูกพี่ของเขาอยู่ที่นี่แล้วเค้าก็ทําตัวหยิ่งผยองออกมาทันที

เขาเดินออกไปอย่างรวดเร็วก่อนจะพยักหน้าและโค้งคํานับเพื่อทักทายพึ่ง “ลูกพี่! ในที่สุดลูกพี่ก็มาถึงเป็นคนๆนี้รบกวนจัดการให้ผมด้วย!เราต้องรีบจัดการกับเขาเพราะเขานั้นหยิบ[ไนกี้แอร์แม็กซ์]ไปถ้าเกิดเราได้เอาไปขายคงจะได้กําไรไม่ต่ํากว่า 800,000!เลยนะครับ!”

“ไหนดูสิว่าใครกล้าเข้ามาท้าทายน้องชายของฉันคนนี้!”

พึ่งพูดออกมา

เจียงเฉินโบกมือและพูดออกมาเบาๆว่า “สวัสดี”

พึ่งตกตะลึง!

เจียง คุณเจียง?

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกราวกับว่าวิญญาณของเขาหลุดออกจากร่างทั้งร่างกายเขานั้นเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก

ไม่จริงใช่ไหม?!

ไอ้สารเลวนี้ เป็นคนทําให้คุณเจียงขุ่นเคือง?!

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกราวกับว่ามีมา 100,000 ตัววิ่งผ่านบนหัวใจของเขา….
พึ่งร้องไห้ออกมาโดยที่มีน้ําตา

นี่พวกแกอยากจะไปกันเร็วๆใช่มั้ย?!

เจ้าพวกปัญญาอ่อน!

ข้างๆ พี่ตุ๊กแกที่ยังไม่ได้สังเกตเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงของอาการของพึ่ง เขาก็ยังคงพูดออกมาว่าอย่างหยิ่งผยองไม่รู้จบ

“ลูกพี่ เจ้าเด็กคนนี้ไม่รู้ว่ากล้าดียังไงถึงมาแย่งชิงของเราไป! ลองมาจัดการกับเขากันเถอะ! เจ้าเด็กน้อยอย่าไปซ่อนตัวอยู่ข้างหลังผู้หญิงล่ะ ถ้า แกกล้าจริงก็ออกมาเลย!”

พี่ตุ๊กแกพูดออกมาอย่างบ้าคลั่ง…

และทันใดนั้น!

โดยที่ไม่มีใครคาดคิด ใบหน้าของพึ่งนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงราวตับหมู เขาตบไปที่ใบหน้าของพี่ตุ๊กแกอย่างแรง

“บัดซบ! ไอ้โง่!”

เพี้ยะ! NN

พี่ตุ๊กแกที่ถูกตบก็หันหน้าไปสามร้อยหกสิบองศา….

เขาปิดใบหน้าของตัวเองพร้อมกับดวงตาของเขาที่หลั่งน้ําตาออกมา…

“ลูกพี่ ลูกพี่จะตีผมทําไมครับ?”

“ตีแกทําไมน่ะเหรอ?!”

พึ่งชี้ไปที่เจียงเฉินและตะโกนใส่พี่ตุ๊กแกว่า“ไอ้เวร!ผู้ชายที่มีใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างคุณเจียงแบบนี้เห็นครั้งแรกก็รู้แล้วว่าเป็นคนดีเขาจะไปเป็นขโมยแบบที่แกว่าได้ยังไงเป็นแกนั่นแหละที่เข้าใจเขาผิด!เร็วเข้าขอโทษคุณเจียงเดี่ยวนี้ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าแก!”

พี่ตุ๊กแก “???”

ลูกพี่จะให้ผมขอโทษคนที่ต่ําต้อยแบบนี้เนี่ยนะ?

ไม่เข้าใจ…

ในเวลานี้เองก็มีคนเดินเข้ามา

เป็นหวงซาน

ปรากฏว่าวันนี้เขานั้นมาที่ร้านรองเท้าและคิดว่าจะเอารองเท้าจากลูกน้องของเขาสักสองสามคู่จะได้ไม่ต้องไปเสียเงินเอง!

ทันทีที่เขาเข้ามาเขานั้นก็พบกับใบหน้าของพี่ตุ๊กแกที่ถูกพึ่งตบจนบวมเป่งและร้องไห้ออกมาและเมื่อพี่ตุ๊กแกเห็นหวงซานเดินเข้ามาเขานั้นก็ราวกับเนหนทางสูงสวรรค์!

“น้องน้อยหวง!”

“????”

หวงซานเดินเข้ามาด้วยใบหน้าแปลกๆ “มีอะไรผิดปกติงั้นหรอ?”

“ใช่แล้วครับก่อนหน้านี้ผมเห็นรองเท้า [ไนกี้แอร์แม็กซ์]ที่ดูเท่เอามากๆ!”

พี่ตุ๊กแกพยักหน้าและโค้งคํานับก่อนจะพูดต่อว่า “ผมจําได้ว่านายน้อยชอบรองเท้าคู่นี้มากผมก็เลยพยายามเสาะหามันเพื่อเอามามอบให้กับนายน้อย”

“อะไรนะ?! ไนกี้แอร์ใหม่งั้นหรอ?”

นายน้อยหวงซานนั้นเป็นหนึ่งในคนที่อยู่ในวงการรองเท้าเมื่อเขาได้ยินแบบนั้นดวงตาของเขาก็ตั้งตรงและเป็นประกายขึ้นมาทันที “พระเจ้ามันอยู่ที่ไหน?รองเท้าคู่นั้นอยู่ที่นี่ใช่ไหม?!”

“มันถูกขโมยไปแล้วครับ!”

พี่ตุ๊กแกยิ้มออกมาในใจและพูดในใจว่า “ฮ่าฮ่าฮ่านายน้อยหวงซานเป็นน้อยที่เผด็จการมากที่สุดคนหนึ่งในเมืองหลวงใครก็ตามที่กล้าล่วงเกินเขาคนนั้นจะต้องตายต่อให้เป็นลูกพี่ของฉันพึ่งที่ไม่รู้ว่าจู่ๆทําไมถึงไปยืนข้างไอ้หนุ่มนั่นได้ถ้าเกิดฉันสามารถยุให้นายน้อยเกลียดชังมันได้มันก็จะต้องจายอย่างน่าสังเวช!”

“ใคร! ใครกล้าขโมยมันไป?!”

หวงซานโกรธมาก[ไนกี้แอร์แม็กซ์] นั่นเป็นหนึ่งในรองเท้ารุ่นที่เป็นที่นิยมมากที่สุดในวงการรองเท้าเมื่อมันโผล่ไปที่ไหนคนที่ได้เห็นต่างก็อยากได้มันทั้งนั้น

แม้ว่ามันจะมีการขายผ่านทางออนไลน์ด้วยราคาสูงถึงคู่ละ 1.2 ล้านหยวนแต่สุดท้ายมันก็ไม่เหลือแม้แต่เงา!

เห็นได้ชัดเลยว่า [รองเท้าไนกี้แอร์แม็กซ์]มันมีค่าขนาดไหน?!

มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้า รองเท้าไนกี้แอร์แม็กซ์]ปรากฏตัวขึ้นแล้วก็ถูกขโมยไป?!

ใครมันจะไปทนได้!

ในเวลานี้เองใบหน้าของหวงซานนั้นเต็มไปด้วยความอาฆาต

“เป็นคนๆนั้นครับ!”

พี่ตุ๊กแกยิ้มชี้ไปที่เจียงเฉิน “เป็นเขา! เป็นเขาที่ขโมยรองเท้าไนกี้แอร์แมกซ์] ที่ผมอยากจะมอบให้กับนายน้อยไป!”

หวงซานมองไปที่เจียงเฉิน

ดวงตาทั้งสองคู่มองกันและกันในเวลานี้เองบรรยากาศนั้นดูน่าอึดอัดขึ้นมา ทันที

หวงซาน “…”

เจียงเฉิน “…”

สวัสดี!

เจียงเฉินโบกมือให้หวงซาน

ความอาฆาตที่ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของหวงซานแข็งค้างทันที
พี่ตุ๊กแกที่อยู่ข้างๆก็ยังคงพูดเพื่อยุยงว่า “นายน้อยหวงซาน นายน้อยจะปล่อยเจ้าเด็กนี่ไปไม่ได้นะครับแม้ว่าผมจะบอกชื่อของนายน้อยไปแล้ว แต่ใครจะไปคิดว่าเจ้าเด็กนี่กับไม่ฟังเลยแถมยังดูเหมือนว่าเขาจะดูถูกด้วย…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบหวงซานก็ตบไปน่าเข้าไปหนึ่งที!

ตบอย่างแรง!

เพี้ยะ!

หัวของพี่ตุ๊กแกหมุนไปถึง 270 องศา!

ก่อนหน้านี้ เขานั้นถูกพึ่งตบที่อีกด้านหนึ่งของใบหน้าจนบวมแดงออกมา ซึ่งดูแล้วไม่ค่อยเท่ากันเท่าไหร่แต่ตอนนี้ใบหน้าทั้งสองฝั่งต่างบวมเท่ากันเรียบร้อยแล้ว!

พี่ตุ๊กปิดใบหน้าทั้งสองข้าง!

“นายน้อยหวงซาน ทําไมนายน้อยถึงต้องตกหลุมด้วย?!”

“อีก!”

หวงซานโกรธจัดจนคว้าปกเสื้อของอีกฝ่ายขึ้นมาก่อนจะชี้ไปที่เจียงเฉินแล้วพูดด้วยความโกรธว่า “แกกล้าดียังไงถึงบอกว่าผู้ชายที่หล่อขนาดนี้ เป็นขโมยเขาหล่อขนาดนี้เขาจะไปขโมยอะไรจากแก! แม่งเอ้ย! ดูสิเขานิสัยดีขนาดไหนมีคุณธรรมมากขนาดไหนคุณเจียงเป็นสุภาพบุรุษที่ซื่อสัตย์และน่าเชื่อถือในชีวิตของฉันหวงซานคนนี้ชื่นชมเข้ามาที่สุดแต่แกกลับกล้าบอกว่าเขาเป็นหัวขโมยแกคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ?!”

พี่ตุ๊กแก “…”

คนที่อยู่รอบๆ “…” ซูเสี่ยวเมิ่ง “ ”

ไม่มีใครเข้าใจเลยว่าทําไมสถานการณ์ถึงเปลี่ยนไปไวขนาดนี้!

การพลิกผันนี้แม้แต่ฟ้าก็ไม่อาจคาดคิด!

หวงซานชี้ไปที่ที่ลูกน้องของพี่ตุ๊กแกและพูดออกมาด้วยความโกรธว่า “มาหาฉันไปทุบตีมันซะ!”

เหล่าลูกน้องของพี่ตุ๊กแก พากันเข้าไปทุบตีพตุ๊กแกทันที…

พี่ตุ๊กแกกรีดร้องออกมา “ผมผิดไปแล้วคุณเจียงช่วยผมด้วยผมผิดไปแล้วจริงๆ…”

ดวงตาของคนที่อยู่รอบๆแทบหลุดออกมา

ทําไมหลังจากที่ชายหนุ่มคนนี้(เจียงเฉิน)ปรากฏตัวพวกคนที่ดูร้ายพวกนี้ก็กลายเป็นคนที่มีเหตุผลขึ้นมาในทันที?

ในตอนแรก พวกเขานั้นเห็นว่าพี่ตุ๊กแกนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นอายชินวัตรครัว ต่อจากนั้นก็เป็นสิ่งและหลังจากนั้นก็เป็นนายน้อยหวงซาน…

ต่อให้มีแฟนสาวคนสวยคอยปกป้องก็น่ากลัวว่าคงจะต้องยอมมอบ รองเท้าไนกี้แอร์แม็กซ์]ให้อีกฝ่ายไป
แต่ใครจะรู้!

ตอนจบนั้นกับคาดไม่ถึงเลย!

หลังจากที่ “กําลังเสริม” และ “เบื้องหลังของเขา” ออกมาเห็นเจียงเฉินพวกมันก็ไม่พูดพร่ําทําเพลงพากันตกหน้าของพี่ตุ๊กแกทันที….

ทันใดนั้น เหล่าผู้คนที่อยู่รอบๆก็เริ่มพูดคุยกัน

“พระเจ้า! มันต้องเป็นแบบนี้สิ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่าสมควรโดนแล้ว!ใครใช้พวกมันมายดร้านรองเท้ากัน?!”

“ฮ่ม! ตอนแรกฉันก็รู้แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ!”

“น้องชายคนนั้น ฉันเกรงว่าเขาน่าจะมีประวัติที่ไม่ธรรมดา!”

“ใช่แล้ว นายไม่ได้ยินเหรอว่าพวกเขานั้นชายคนนั้นว่าคุณเจียง?”

เจียงเฉินมองดูพี่ตุ๊กแกที่กําลังถูกทุบตีจนใบหน้ากลายเป็นหัวหมู

สายตาของคนรอบๆมองไปที่เจียงเฉินด้วยความหวาดกลัว

หลังจากที่ทุบตีอย่างรุนแรงไปสักพักเจียงเฉินก็พูดออกมาว่า “ช่างมันเถอะ อย่าไปทุบตีคนในที่สาธารณะเลยมันไม่ดีต่อชื่อเสียงของนายเอง”

หลังจากนั้นหวงซานกับพึ่งก็หยุดมือ

พี่ตุ๊กแกถูกทุบตีจนดูอนาถ… “ฮ่ม!นายจะปล่อยพวกนี้ไปง่ายๆงั้นหรอ?”

ซูเสียวเพิ่งมุ่ยปาก

เจียงเฉินพูดออกมาอย่างเคร่งขรึม “เรายังคงต้องพึ่งวิธีทางกฎหมายในการแก้ปัญหา!เชื่อในกฎหมายและตํารวจดีกว่า!ถูกไหม?นายน้อยหวง?”

นายน้อยหวงซานหลั่งเหงื่อออกมาพร้อมกับยิ้มให้

หวงซานนั้นรู้จักตัวตนของเจียงเฉิน ในฐานะของเจ้าหน้าที่ตํารวจอาชญากรรมที่มีตําแหน่งและอํานาจที่สูงมาก!

เป็นตัวตนที่เขาไม่อาจล่วงเกินได้!

พอครั้งก่อนนั้นเฉินนั้นสามารถปิดบาร์เขาได้อย่างง่ายดาย!

หวงซานตอบกลับพร้อมกับพยักหน้า “ใช่แล้วครับ! ในเมื่อพวกเขาทําผิดเราก็จะต้องส่งพวกเขาไปที่สถานีตํารวจ!”

พี่ตุ๊กแกที่ถูกตีก็ปิดใบหน้าของตัวเอง…

พระเจ้า! โหดเหี้ยมมาก!

นี่ฉันถูกทุบตีไปแล้วก็ยังไม่พอยังคิดจะส่งฉันไปสถานีตํารวจอีกหรอ?

อย่างต้องการกระบวนการทางกฎหมายอยู่อีกหรอ?

หลังจากนั้นเขาก็เริ่มตระหนักได้ว่าเบื้องหลังของเฉินนั้นลึกซึ้งเพียงใด?

ลูกพี่ใหญ่ของเขาถึงสองคนถึงกับทุบตีเขาโดยที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น!
แถมยังเห็นด้วยกับการที่ส่งเข้าไปที่สถานีตํารวจอีก!

มีลูกน้องสองคนที่อยากจะวิ่งหนี…

แต่ใครจะรู้ทันที่เจียงเฉินมองไป
นายน้องหวงซานและพึ่งก็กลายเป็นพลเมืองดีทันที

“พวกเราเข้าไปจับเร็ว! อย่าให้หนีไปได้นะ!มาแสดงความกล้าหาญให้คุณเจียงเห็นกัน!”

พี่ตุ๊กแก “…”

ผู้ชมที่อยู่รอบๆ “…”

ลูกน้องที่ถูกจับได้ “…”

นี่มันอะไรกัน? ทําไมคนพวกนี้ถึงดูกระตือรือร้นขนาดนี้?

ใบหน้าของนายน้อยหวงซานเต็มไปด้วยความชอบธรรม

“พี่เฉิน! เราจะไปส่งพวกเขาที่สถานนีตํารวจให้เอง!”

“ใช่ พวกมันหนีไปไม่ได้อย่างแน่นอน!”

“ยังไงก็ตามผมมีหลักฐานการทําช่ะวของเขาอยู่มากมายพวกเขาหนีไม่ได้แน่นอน!”

หวงซานตบหน้าอกของตัวเองและพูดต่อว่า“ผมสัญญาเลยว่าเขาจะไม่ได้ออกจากคุกแน่นอน!”

“ใช่ ผมด้วย…”

พี่ไห่พูดตามออกมาอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นพี่ตุ๊กแกก็ถูกนายน้องหวงซานและพึ่งพาไปส่งสถานนีตํารวจขณะที่ร้องไห้ออกมา.111

มันดูเหมือนกับเด็กตัวหนัก 100 โลกําลังร้องไห้อย่างไรอย่างนั้น!

ความเป็นพี่น้องกันหายไปไหนหมดแล้ว?

ทําไมพวกคุณถึงไม่ช่วยผม? ทําไมต้องเอาผมไปส่งสถานนีตํารวจด้วย? แถมยังมอบหลักฐานให้ตํารวจอีก?

ผมทําอะไรผิด?!

หวงซานและพึ่งก็ได้ลากพวกเขาออกไปจนหมดและผู้คนที่อยู่รอบๆก็พากันปรบมือ

ความยุติธรรมที่แท้จริง!

ถนนีตํารวจหลงเฉิง

ตํารวจชราคนหนึ่งก็ต้องตกตะลึงเมื่อได้เห็นฉากนี้

หลังจากที่สอบปากคําแล้วตํารวจชราคนนี้ก็ยื่นคําร้องต่อผู้บังคับบัญชาของเขาเพื่อออกโล่พลเมืองดีให้กับนายน้องหวงซานและพึ่ง

หวงซานกับพึ่งนั้นได้มอบหลักฐานการกระทําผิดของพี่ตุ๊กแกและพวกให้กับตํารวจเป็นจํานวนมาก

เจ้าหน้าที่ตํารวจถึงกับต้องหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความซาบซึ้ง ยอมส่งลูกน้องตัวเองเข้ามาสถานนีตํารวจไม่พอ…แต่ยังมอบหลักฐานให้ด้วย!

แต่อย่างไรก็ตามลอกนึกภาพของนักเลงหัวไม้สองคนที่ได้รับ [โล่พลเมืองดี]….

มันไม่ดูขัดกันเกินไปหน่อยหรอ?

ในเวลานี้เจียงเฉินที่กําลังอยู่ในร้านรองเท้าเพื่อซื้อ [ไนกี้แอร์แม็กซ์]

แต่ผู้จัดการร้านก็บอกขอบคุณเขาและยืนยันว่า“ไม่ต้องจ่ายหรอกครับ! [ไนกี้แอร์แม็กซ์]คู่นี้ก็ถือว่าเป็นของขวัญสําหรับการขอบคุณจากทางร้านเรานะครับ”

เจียงเฉิน “???”

ผู้จัดการร้านพูดอย่างซาบซึ้ง “คุณไม่รู้หรอกว่าเรื่องของพวกนักเก็งกําไรพวกนี้ทําให้พวกเราต้องปวดหัวแค่ไหน?และพวกเรานั้นก็ถูกคนพวกนี้ รังควานทุกวันทุกวันจะมีการร้องเรียนจากลูกค้าฝูงชนต่างก็ไม่พอใจและสุดท้ายมันก็ทําให้ธุรกิจของเราไม่ค่อยจะดีดังนั้นการที่คุณช่วยพวกเรา จัดการพวกนักเก็งกําไรพวกนี้ออกไปก็ถือว่าช่วยร้านของเราไว้เยอะเลยนะครับ”

เจียงเฉินยิ้ม “แต่ [ไนกี้แอร์แม็กซ์]คู่นี้มีมูลค่าถึง 80,000 หยวนเลยนะ”

“เมื่อเทียบกับความช่วยเหลือของคุณแล้วรองเท้าคู่นี้แทบไม่มีความหมายอะไรเลยครับ”

เจ้าของร้านพยักหน้า

ซูเสี่ยวเพิ่งก็เกลี้ยกล่อมเจียงเฉินจากด้านข้าง“ในเมื่อคนอื่นเขาให้เป็นน้ําใจก็รับเอาไว้เถอะ”

เจียงเฉินสวม [ไนกี้แอร์แม็กซ์] คู่ใหม่สุดเท่ทัน

เท่มาก!

ความหล่อ +10! เสน่ห์ +10! ความเท่ +10!

(วิธีการคิดคะแนนแบบปกตินั้นจะเต็มที่ 100 แต่เจียงเฉินมี 99,9999 คะแนน!)

ดวงตาสวนของซูเสี่ยวเมิ่งเบิกกว้างว้าว! o( ” )o

หล่อมาก!

หล่อกว่าเดิมอีก! ฉันจะทํายังไงดี?!

ซูเสี่ยวเมิ่งแทบจะเป็นลมด้วยความตื่นเต้น

ในเวลานี้เอง…

ตรุด ตรุดNN

เจียงเฉินรับโทรศัพท์ทันที

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เสียงของบอสหม่าก็ดังขึ้น “คุณเจียง คืนนี้พอจะไปทานอาหารเย็นด้วยกันได้ไหมครับ?

เจียงเฉินคิดเล็กน้อย : ถึงยังไงคืนนี้ก็ไม่มีอะไรทําอยู่แล้วดังนั้นไปทานอาหารกับบอสหม่าก็แล้วกัน

“ได้ครับ!”

เจียงเฉินวางสายและบอกกับซูเสียวเมิงว่าเขาต้องไปแล้ว
ซูเสี่ยวเพิ่งมุ่ยหน้า “เห็นว่านายยุ่งทั้งวันฉันจะปล่อยนายไปก็ได้ แต่คนที่เชิญนายไปทานอาหารเย็นด้วยกันวันนี้คือคนที่รวยที่สุดในประเทศใช่ไหม?”

เจียงเฉินพูดอย่างจริงจัง “นี่เธอรู้ได้ยังไง?”

ซูเสี่ยวเพิ่งตกตะลึง….

ฉันแค่พูดไร้สาระเองนะ ทําไมถึงเป็นเรื่องจริงไปได้?!

“อย่าโกหกฉันนะ!”

“ใครโกหกเธอ?”

เจียงเฉินพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม “เมื่อกี้พี่หม่าโทรมาจริงๆเขาเชิญฉันไปทานอาหารเย็นด้วยกันจริงๆ”

ผู้จัดการร้าน “…”

ฝูงชน “…”

ซูเสี่ยวเมิ่ง “…”

อะไรนะ?!

เรื่องจริงหรือหลอก?!

ตาแทบหลุดออกมา!

นี่มันน่าเหลือเชื่อมาก!

ผู้ชายคนนี้น่าทึ่งมากจริงๆ!

ไม่เพียงแต่จะสามารถจัดการกับพวกเก็งกําไรได้แล้วแต่ยังทําให้บอสหม่าเชิญไปทานอาหารได้ด้วยตัวเอง?!

“โอเค ฉันๆจะไม่กวนนายแล้วก็ได้”

เจียงเฉินก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมเขาจากการที่เขานั้นมีนิสัยที่เป็นสุภาพบุรุษเขาก็พูดออกมาว่า“เดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอกลับบ้านก่อนแล้วค่อยไปทานอาหารต่อ”

ซูเสี่ยวเมิ่งที่ได้ไปเดทกับเจียงเฉินมาตลอดทั้งบ่ายนี้แล้วก็พึงพอใจแล้วและยอมถูกเจียงเฉินส่งกลับบ้านแต่โดยดีเมื่อใกล้ลงจากรถตอนที่เจียงเฉินนั้นไม่ได้ระวัง

ตัว ม่วง

ลอบโจมตี!

แล้วก็วิ่งหนีไป!

ทิ้งไว้เพียงเจียงเฉินที่ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้

เจียงเฉิน “…”

นี่ฉันถูกซูเสี่ยวเพิ่งเอาเปรียบงั้นหรอ?

ฉันบอกหลันหน่วนหยานได้ไหม? ให้เธอไปเป็นคนจัดการกับเพื่อนสาวคนนี้เอง?

ชั่งมันเถอะ ยังไงซะจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของฉันก็คือการเป็นคนใจอ่อน!

เห้อ…

(ระบบ : ไร้ยายอายมาก….)