เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ - ตอนที่ 286 : ผมเกลียดงานรับจ้างทําธุระมาก ที่สุด!

ตอนที่ 286 : ผมเกลียดงานรับจ้างทําธุระมาก ที่สุด!

วันต่อมา

เจียงเฉินก็ขับรถสามล้อออกไปพร้อมกับกระสอบพลาสติก และสวมรองเท้าแตะมานั่งไขว่ห้างที่หน้าประตูชุมชนเหมือนเดิม

เริ่มเก็บค่าเช่า

ตอนนี้ยังไม่มีผู้เช่าเข้ามาจ่ายเงิน แต่กลับมารถ Lexus ราคาคันละกว่า 1 ล้านหยวนมาจอดอยู่ตรงหน้าเจียงเฉิน

ลดหน้าต่างลง

ชายคนหนึ่งยื่นหัวออกมา “เฮ้ นี่ใช่เจียงเฉินรึเปล่า?”

เจียงเฉินจําอีกฝ่ายได้ทันที “ซ่งเซียง?”

ซ่งเซียงนั้นเป็นหนึ่งในอดีตเพื่อนร่วมงานของ เจียงเฉินเขามีใบหน้าที่ยาวและคิ้วหนาตาโต

แต่ซ่งเซียงคนนี้นั้นออกจากบริษัทไปก่อนเจียงเฉิน

ซ่งเซียงสะบัดมือของเขาเผยให้เห็นนาฬิกา คาร์เทียร์ราคากว่า 400,000 หยวนบนมือของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ พร้อมกับชุดสูทที่ถูกตัดเย็บมาเป็นอย่างดี บ่งบอกถึงฐานะที่ไม่ธรรมดา

“โอ้เจียงเฉิน นายมาทําอะไรที่นี่งั้นหรอ?”

ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นทําให้ผู้คนนั้นรู้สึกอบอุ่นราวกับอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ แต่ดวงตาของเขาก็มองสํารวจร่างกายของเจียงเฉินอย่างรวดเร็ว
รองเท้าแตะข้างถนนเน่าๆ

กระสอบพลาสติกใบใหญ่

เสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่แม้จะดูดีแต่ก็ไม่มีแบรนด์…

ซึ่งเซียงให้ความจํากัดความเจียงเฉินทันทีเลยว่า : จน!!

เขานั้นรู้สึกดีขึ้นมาทันที

เห็นว่าตัวเองไปได้ดีแต่คนอื่นพบกับความลําบาก!

นี่เป็นโอกาศในการโอ้อวดความแข็งแกร่งที่ไม่ควรพลาด!
จากนั้นซ่งเซียงก็เริ่มโอ้อวด

“เจียงเฉินทําไมนายถึงเป็นแบบนี้ได้….(เสียงถอนหายใจ) ฉันบอกนายตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่าอยู่ในบริษัทต่อไปก็ไม่มีอนาคต ตอนนั้นฉันเห็นว่านายเก่ง ฉันก็เลยอยากให้นายออกไปกับฉัน!”

“แต่น่าเสียดายที่ตอนนั้นนายปฏิเสธฉัน ตอนนี้นายคงจะเสียดายมากสินะ เพราะตอนนี้ฉันก็ตั้งบริษัทเป็นของตัวเองแล้ว…”

“รู้จักหวางเฉียจากตระกูลหวางไหม? นายรู้จักเขารึเปล่า? ซึ่งมันเถอะ ฉันไม่คิดว่านายจะรู้จักชนชั้นสูงในเมืองหลวงหรอก เพราะถึงยังไงระดับของนายก็ยังต่ําเกินไป…”

“ตอนนี้ฉันกําลังทําธุรกิจใหญ่กับนายน้อยหวางเฉียนอยู่…”

ซ่งเซียงยังคงอวดดี “ธุรกิจของฉันในตอนนี้กําลังไปได้อย่างราบรื่นมาก ฉันมีรายได้เดือนละหลายแสน!”

“ดูสิรถยนต์ที่ฉันขับก็มีราคากว่า 1 ลานหนวน!” (ตบรถแรงๆไปหนึ่งที่ง)

“ดูนาฬิกาฉันสิ ราคามันมากกว่า 400,000 หยวน”

“ดูสูทของฉัน ราคาตัวละกว่า 50,000 หยวน ออกแบบโดยดีไซเนอร์รายใหญ่ให้มันเหมาะกับฉันแบบพอดิบพอดี…”

“อย่างไรก็ตามเจียงเฉิน ฉันยังคิดว่านายเป็นคนมีความสามารถ ถ้านายยินดีที่จะมาเป็นลูกน้องของฉัน ฉันสามารถหาตําแหน่งที่มีเงินเดือนต่อเดือนมากถึง 8,000 หยวนให้ได้นะ…”

ขณะที่พูด คิ้วที่หนาและตาที่โตของซ่งเซียงก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งทําเป็นห่วงเป็นใย

เจียงเฉินยิ้ม “หวางเฉียนงั้นหรอ? นายน้อยแห่งเมืองหลวงนั่นอ่ะนะ? นายกําลังพูดถึงเจ้าหวางเฉียนที่ชอบใส่ต่างหู เจาะจมูก แล้วก็ชอบปัดผมไปช้างหลังคนนั้น?”

ซ่งเซียง “…”

รอยยิ้มหยุดลงทันที

“นายรู้จักนายน้อยหวางเฉียนด้วยหรอ?”

เจียงเฉินหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา “ฉันก็รู้จักอยู่ เดี๋ยวจะโทรหาเขาให้ดู…”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ก็แค่โอ้อวด!” ซึ่งเซียงหัวเราะออกมา “เจียงเฉินนะเจียงเฉิน ฉันไม่คิดเลยว่าไม่เจอกันไม่กี่ปีนายจะเรียนรู้การโอ้อวดมาแล้ว นายจะไปรู้จักนายน้อยแห่งเมืองหลวงหวางเฉียนได้ยังไงกัน?….แล้ว…”

ซ่งเซียงในตอนนี้เหมือนกําลังถูกบีบคอไม่สามารถพูดต่อออกมาได้

รอยยิ้มค่อยๆหายไป…

เพราะในเวลานี้เขานั้นเห็นคนสี่คนเดินออกมาจากชุมชนตรงมาหาเจียงเฉิน

“เจ้าของชุมชน นี่คือค่าเช่าเดือนนี้ครับ…”

“เจ้าของชุมชน…”

เขานั้นเห็นด้วยตาตัวเองว่าปีกธนบัตรสีแดงถูกโยนลงไปในกระสอบพลาสติกของเจียงเฉิน ราวกับกําลังทิ้งขยะ…

ซึ่งเซียงเบิกตากว้างชี้ไปที่เฉินและพูดออกมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อว่า!

“นาย… ไม่เก็บค่าเช่า?”

เจียงเฉินยิ้มออกมา “ใช่ ฉันเก็บค่าเช่า เห้อ มันน่ารําคาญมากเลยนะ ที่ต้องมาเก็บค่าเช่าห้อง 600 ห้องทุกเดือน การที่ต้องมานั่งเก็บเงินหลายล้านทุกเดือนมันรู้สึกน่ารําคาญมากจริงๆ!”

ซ่งเซียงตกตะลึง!

ห้อง 600 ห้อง…

ซ่งเซียงคํานวณ 600×10,000 (ค่าเช่าห้องขั้นต่ําโดยประมาณของเมืองหลวงปักกิ่ง) = 6 ล้าน….

พระเจ้า!!

ซ่งเซียงจับไปที่หน้าอกของตัวเอง ตัวเลขนี้มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!

ถ้าเป็นแบบนี้นั่นก็หมายความว่าเจียงเฉินอาจจะรู้จักนายน้อยหวางเฉียนจริงๆ!

บ้าไปแล้ว ตอนแรกฉันก็คิดว่าฉันได้เจอเพื่อนร่วมงานเก่า ก็เลยจะโอ้อวดใส่แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นจระเข้

ซ่งเซียงร้องไห้

ฉันมาที่นี่ทําไมกัน?

เขาพยายามยิ้มออกมาและพูดว่า “แค่ก แค่ก – นี่เจียงเฉิน ฉันมีเรื่องต้องจัดการ ฉันไป ก่อนนะ”

และก็ขับรถจากไปทันที

เจียงเฉินมองดูแล้วยิ้มออกมา โอ้อวดต่อหน้าฉันงั้นหรอ? เบาได้เบา!

เก็บค่าเช่าต่อ

หลังจากที่เก็บค่าเช่าแล้วก็ถึงเวลารับประทานอาหารกลางวัน

จ็อก จ๊อก

เจียงเฉินสัมผัสไปที่ท้องของเขาที่กําลังส่งเสียงออกมา

บังเอิญว่าในชุมชนนั้นมีคนมาเปิดร้านอาหารพอดี

เจียงเฉินจึงสั่งซุปตุ๋นหม้อเล็กๆมา พร้อมกับเกี๊ยวสองสามตัว

อืม (เพลิดเพลิน) รสชาติไม่เลวเลย

หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จเจียงเฉินก็เตรียมตัวจากไป

“เถ้าแก่ ช่วยห่อเกี่ยวให้ของผมที่เหลืออยู่กลับบ้านหน่อย รสชาติมันไม่เลวเลย”

ในเวลานี้เองที่โต๊ะถัดไป มีชายหนุมหน้าตาน่าเกลียดสองคนเพิ่งทานอาหารเสร็จ บนโต๊ะนั้นก็มีเกี่ยวเหลืออยู่พร้อมกับอาหารอื่นๆที่เหลืออยู่เต็มโต๊ะ พวกเขานั้นก็แคะขี้ฟันเพื่อรอจ่ายเงิน

ในเวลานี้เองพวกเขานั้นก็หันมาเห็นเจียงเฉินที่กําลังห่อเกี่ยวเพื่อเอากลับไปกินต่อ พวกเขานั้นก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยออกมา

“เหอะ! คนแต่งตัวแบบนี้ดูเหมือนจะเป็นคนจนนะ!”

“ห่อเกี้ยวกลับไปกินแบบนี้ต้องโดนดูถูก!”

ในใจของทั้งสองปรากฏความรู้สึกที่เหนือกว่าขึ้นมา!

หนุ่มหล่อที่กําลังเก็บเงินอยู่ข้างๆได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมา
“พวกนายสองคนเพิ่งจะเรียนจบกันมาใช่ไหม?”

ชายหนุ่มคนนั้นเก็บเงินพร้อมกับรอยยิ้มและพูดออกมาว่า “มองแค่แวบเดียวก็รู้แล้วว่า พวกนายยังไม่มีประสบการณ์ทางสังคม พวกนายควรระวังตัวเอาไว้นะ”

เขาชี้ไปที่เจียงเฉินก่อนจะพูดต่อว่า “คนที่แต่งตัวแบบนั้น ใส่รองเท้าแตะ ถือกระสอบพลาสติก ปกติแล้วพวกนี้น่ะคนรวยๆชัดเลยๆ พวกเขาเป็นคนเก็บค่าเช่า!”

ส่งต่อประสบการณ์ชังคม!

แต่ชายหน้าตาน่าเกลียดสองคนกลับไม่เชื่อ

“คนแบบเขา (เจียงเฉิน)?”

“เขาดูยังไงก็เป็นคนจนชัดๆ!”

ในเวลานี้เองเจียงเฉินเพิ่งจ่ายเงินเสร็จและกําลังจะเดินออกไป เขาก็หันกลับไปมองดูรอบๆทําให้กระสอบนั้นเปิดออกมา

“บ้าไปแล้ว!”

ทั้งสองคนตกตะลึง!

ปรากฏว่าเขาเป็นคนเก็บค่าเช่า!

เจียงเฉินเดินจากไปอย่างเงียบๆ

เมื่อออกมาจากประตูร้านก็พบกับแสงแดดยามเที่ยงที่ส่องลงมา

เจียงเฉินดื่มน้ําก่อนจะเดินไปที่รถสามล้อของเขา ซึ่งหากใครได้เห็นก็คงคิดว่าชีวิตของเขาดูน่าสงสารมาก

ในเงลานี้เองก็มีป้าคนหนึ่งตะโกนมาทางเจียงเฉิน

“พ่อหนุ่ม ป้าขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?”

เจียงเฉินพยักหน้า “คุณป้าถามมาได้เลยครับ”

แววตาของคุณป้าคนนี้เต็มไปด้วยความเมตตา “หนุ่มน้อย ฉันเห็ว่านายทํางานหนักมากเลย นายทํางานอะไรงั้นหรอ?”

เจียงเฉิน “รับจ้างทําธุระครับ”

ป้าที่ได้ยินแบบนั้นก็ตาเป็นประกาย “แล้วทํางานได้เงินวันละเท่าไหร่ล่ะ? บอกป้าได้ไหม?”
เจียงเฉินนับนิ้ว “ประมาณ 800 ต่อวันครับ”

ป้ายิ่งตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก “เท่ากับ 2,400 ต่อ เดือนสินะ”

เจียงเฉิน “ใช่แล้วครับ แต่ก็จะขึ้นๆลงๆประมาณนี้!”

เจียงเฉินนั้นงงมากกับปฏิกริยาของป้าคนนี้ เพราะสําหรับเงินแค่ 2,400 หยวนมันแทบทําอะไรในเมืองหลวงไม่ได้เลยไม่ใช่หรอ? ทําไมเธอถึงดูตื่นเต้นขนาดนี้?

ในเวลานี้เองป้าก็หยิบเงินออกมา 100 หยวน แล้วยื่นให้กับเจียงเฉินและพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มว่า

“พ่อหนุ่ม เอาแบบนี้ เดี๋ยวป้าจะพาลูกชายป้ามาที่นี่ ช่วยป้าหน่อยนะ แล้วเงิน 100 หยวนจะเป็นของนาย”

เจียงเฉินได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกงง

ป้าอยากให้ผมแนะนํางานให้ลูกชายป้าหรือยังไง?

และในไม่ช้ป้าก็กลับมาพร้อมกับเด็กมัธยมปลาย

บนเครื่องแบบนักเรียนชายนั้นก็มีการปักเอาไว้ว่า : โรงเรียนมัธยมปลายที่ยี่สิบสี่!

เจียงเฉิน “???”

เด็กมัธยม?

ป้าคงจะไม่ได้ต้องการให้ผมแนะนํางานให้เขาหรอกนะ!

ในเวลานี้เองเจียงเฉินผู้หล่อเหลาและใจดีก็ยังคงคิดว่าคุณป้านั้นต้องการให้เขานั้นแนะนํางานให้กับลูกชายของเธอ

แต่ผลลัพธ์กลับเป็น…

ป้าชี้ไปที่เจียงเฉินและพูดกับลูกชายของเธอว่า “แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าให้ตั้งใจเรียน…..แม่บอกเลยนะว่าถ้าลูกไม่ตั้งใจเรียนในอนาคตลูกก็จะเป็นเหมือนเขา มีรายรับแค่เดือนละ 2,400 เท่านั้น ต่อให้ทํางานหนักทั้งเดือนก็ยังไม่พอจ่ายค่าเช่าเลย แล้วลูกจะไปหาผู้หญิงที่ไหนมาแต่งงานด้วย?”

กลิ่นปากหอมๆถูกพ่นออกมา!

เจียงเฉิน “…”

พระเจ้า!

นี่ป้าเอาผมมาสอนลูกตัวเอง?!

นักเรียนมัธยมปลายมองไปที่เจียงเฉินด้วยความรังเกียจ

“ต่อให้ผมเรียนไม่ดีแค่ไหน ผมก็ไม่มีวันตกอับแบบเขาหลอก!”

“รับจ้างทําธุระงั้นหรอ? ผมเกลียดงานรับจ้างทําธุระมากที่สุด!

เด็กหนุ่มพูดออกมาอย่างเด็ดเดี่ยว
“???”

ใบหน้าของเจียงเฉินเปลี่ยนเป็นดํามืด!

นี่ คุยกันก่อนได้ไหม?! เด็กคนนี้ต้องได้รับการสั่งสอนใหม่แล้ว!

เมื่อเจียงเฉินกําลังจะเปิดกระสอบพลาสติกเพื่อโชว์เงินในนั้นให้สองแม่ลูกได้ดู

ก็มีหญิงสาวสวยขับรถสปอร์ตสุดหรูมาจอดข้างถนนลงจากรถ!

สาวสวยสุดปัง!

ขาสีขาวเรียวยาว รองเท้าส้นสูงสวยหรู เสื้อผ้าไม่ธรรมดา….
เทพธิดา

“เอ่อ คุณสามี!”

สาวสวยบิดเอวเดินเข้าไปหาเจียงเฉินทันที

หญิงสาวคนนี้ก็คือคนที่ถูกเจียงเฉินหลอกว่า เขาเป็นสามีของเธอในอีก 10 ปีข้างหน้า!

“เธอมาอีกแล้วหรอ!!” เจียงเฉินดูขมขึ้น “ผมบอกไปแล้วไม่ใช่รึไงว่าผมไม่ใช่สามีของคุณ! ผมแค่เป็นคนรับจ้างทําธุระแล้วแกล้งไปเป็นสามีของคุณเท่านั้น!”

“ฉันไม่สน ฉันไม่สน! ต่อให้คุณเป็นคนรับจ้างทําธุระนั้นก็ยังชอบคุณ ห้องสวีทสิบห้องฉันยอมมอบให้คุณทั้งหมด ตราบใดที่คุณยอมแต่งงานกับฉัน!”

ป้า “…”

ลูกชาย “…”

What~therfuck?!

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?!

เขาเป็นแค่คนรับจ้างทําธุระไม่ใช่รึไง?! ทําไมสาวสวยคนนี้ถึงอยากแต่งงานกับเขา? แถมยังบอกว่าจะมอบห้องให้เขาอีก 10 ห้อง?

เด็กหนุ่มมัธยมปลายมองดูสาวที่ทั้งสวยทั้งร่ำรวยที่สวยกว่าสาวสวยในทีวีที่เขาชอบมาก

แถมยังมีรถสปอร์ดสุดหรูที่เป็นคสามฝันของผู้ชาย!

เด็กหนุ่มมัธยมปลายก็ได้สัมผัสกับอินเทอร์เน็ตมาตั้งนานแล้ว เขานั้นรู้ดีว่าในสังคมปัจจุบันนั้น บ้านและสาวสวยน้ําเป็นทรัพยากรที่หายาก!
ความรู้? การศึกษา?

ขอโทษทีนะแต่มันก็แค่สิ่งที่แทบไม่มีความ สําคัญ!!

ในเวลานี้เอง เด็กหนุ่มมัธยมปลายก็เปลี่ยนใจ!

เขาพูดกับแม่ของเขาว่า “แม่ ผมจะไม่เรียนแล้ว ผมจะไปรับจ้างทําทุระ!”
เขาพูดออกมาอย่างเด็ดขาด!!

“อะไรนะ ลูกจะไปรับจ้างทําธุระ?!” หลังจากที่ได้ยินแบบนั้น คุณป้าก็แทบเป็นลมหมดสติไปทัน

“แม่ครับ แม่ดูพี่ชายคนนี้สิ เขารู้จักกับสาวสวยคนนี้ได้ก็เพราะเขาไปทําธุระ ถ้าผมไปรับจ้างทําธุระบ้าง บางทีผมอาจจะพบกับสาวสวย และตกหลุมรักเธอ แล้วก็ก็แต่งงานกับเธอ หลังจากนั้นผมก็จะได้ขึ้นไปสู่จุดสูงสุดของชีวิต!”
เด็กหนุ่มมัธยมปลายคิดว่าเขานั้นได้เลือกเส้นทางที่ถูกต้องแล้ว!

คุณป้า “แม่….”

เมื่อมองเห็นความตั้งใจที่แน่วแน่ของลูกชายเธอนั้นก็แทบกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

เสียใจ!

ทําไมคนรับจ้างทําธุระคนนี้ถึงได้ทําทุกอย่างมันกลับด้านไปหมด?

เจียงเฉินมีหรอที่จะสนใจแม่ลูกคู่นี้?

ในเวลานี้เองเจียงเฉินก็ได้สตาร์ทรถสามล้อของเขาแล้วขับออกไป

สาวสวยคนนี้ยากที่จะรับมือด้วย ดังนั้นการนี้จึงเป็นวิธีที่ดีที่สุด!

สาวสวยมองไปที่เฉินที่กําลังหลบหนีและกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

“ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ ฉันเป็นเทพธิดา

นะ!”

“ฮ่ม! คิดว่าจะหนีฉันรอดหรอ ฉันซือลั่วเฟยจะต้องจับนายให้ได้!”

เจียงเฉินที่หลบหนีได้สําเร็จก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกก่อนจะหยุดรถเพื่อพักผ่อน

การเก็บค่าเช่าครั้งนี้มันมีเรื่องพลิกผันมากจริงๆ

ก็ช่วยไม่ได้ฉันมันหล่อเกินไป

ในเวลานี้เองเจียงเฉินก็ขับรถสามล้อเขากลับ ไปที่ตําหนักอ๋องฉี และในระหว่างทางเขาบังเอิญเห็นซูเสียวเสี่ยวเดินตามผู้หญิงคนหนึ่งเข้าไปในร้านกาแฟ

เจียงเฉินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหา เสี่ยวเสี่ยว “ฮัลโหลทําอะไรอยู่หรอ?”

“อ่า สามี…” ซูเสียวเสี่ยวมีความสุขมาก “ฉันกําลังไปงานเลี้ยงน่ะ”

“งานเลี้ยงอะไรหรอ?”

“มันเป็นงานเลี้ยงคืนสู่เหย้าสมัยมัธยม!”

“งั้นหรอ?”

“ใช่แล้ว เพื่อนสมัยมัธยมปลายของฉันสี่คนเราเป็นเพื่อนรักกันเย็นนี้มีนัดกินข้าวเย็นกันด้วย สามีนายกําลังทําอะไรอยู่หรอ?”

“ฉันเพิ่งเก็บค่าเช่าเสร็จ”

แม้ว่าซูเสียวเสี่ยวจะเคยเรียนอยู่ในเมืองหลวง แต่เธอนั่นก็ไม่ใช่คนเมืองหลวง แต่เป็นเพราะว่า พ่อเธอนั้นย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองหลวงดังนั้นช่วง มัธยมต้นและมัธยมปลายเธอจึงได้เข้ามาเรียนใน เมืองหลวง

“โอเค งั้นก็ไปเถอะ”

“ได้ค่ะ สามีของฉัน ”

เจียงเฉินวางสายและกําลังจะจากไป

ทันใดนั้น สาวสวยต่อคนที่มีความสวยประมาณ 80 คะแนนก็เดินผ่านมา