เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ - 105 ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

ตอนที่ 105 : ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

เจียงเฉินเดินลงมาที่ชั้นล่างเพื่อมาเอาตะกร้าผลไม้จากเลขาหญิงแล้วไปเยี่ยมพ่อของซูเสียวเสี่ยวต่อ

แผนกเวชศาสตร์หลอดเลือด ชั้น 6

เจียงเฉินและซูเสี่ยวเสี่ยวได้มาเจอกันที่นี่

ทั้งสองเดินเข้าไปในวอร์ดด้วยกันเมื่อเข้ามาข้างในก็พบกับสาวสวยคนหนึ่งเธอคล้ายกับซูเสี่ยวเสี่ยวมากในเวลานี้เธอนั้นกําลังยืนอยู่ข้างเตียงของพ่อของซูเสียวเสี่ยวอยู่

เธอคือแม่ของซูเสี่ยวเสี่ยวซุนหรูเธอก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้เมื่อ ได้เจอเจียงเฉิน

เธอได้ยินมาจากลูกสาวของเธอว่าลูกเขยของเธอนั้นเป็นแค่พนักงานส่งพัสดุแต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะหล่อได้ขนาดนี้

คะแนนความประทับใจในการพบกันครั้งแรกเอาไปเต็ม!

เจียงเฉินส่งตะกร้าผลไม้ที่มีองุ่นทับทิมแห่งโรมันอยู่ด้วยไปให้กับซุนหรูทันที่ “คุณป้า ผมชื่อเจียงเฉินครับเป็นแฟนของซูเสียวเสียวส่วนนี้เป็นผลไม้ผมเอามาให้กับคุณลุงครับ”

“จะ เสี่ยวเฉินวางไว้ตรงนี้แหละ”

ซุนหรูนั้นไม่ได้มีท่าที่ดูถูกเจียงเฉินเลยแม้แต่น้อยแต่เธอกลับใจดีกับอีกฝ่ายด้วยซ้ําเพราะสําหรับเธอสิ่งที่สําคัญที่สุดคือการที่ลูกสาวของเธอนั้นชอบเขา!

เจียงเฉินวางผลไม้ลงบนโต๊ะข้างๆและเขาก็สามารถเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ได้ในทันที

เขาพบว่าต่อให้เขาอยู่ที่นี่ก็คงช่วยอะไรไม่ได้มากดังนั้นเขาขอตัวออกไปทําอะไรที่มีประโยชน์ดีกว่า

ทั้งสามทักทายและพูดคุยกันเล็กน้อยก่อนที่เจียงเฉินจะขอตัว ออกไปก่อน

ซูยี่ให้ในตอนนี้ก็ยังคงนอนหลับอยู่

ซุนหรูยิ้มและพูดกับลูกสาวของเธออย่างอบอุ่น “เสี่ยวเสี่ยวสายตาลูกนี่ไม่เลวเลยนะ เพียงแค่เห็นครั้งแรก แม่ก็สัมผัสได้เลยว่า เขาไม่ธรรมดาแม้ว่าเขาจะเป็นแค่คนส่งพัสดุ แต่แม่เชื่อว่าใน อนาคตเขาจะเป็นผู้นําแน่ๆ”

ซูเสี่ยวเสี่ยวยิ้ม “แม่ จริงๆแล้ว งานส่งพัสดุก็แค่งานอดิเรกของเจียงเฉินเขา หนูไม่แน่ใจว่างานจริงๆของเขาคืองานอะไรแต่ที่หนูรู้คือเขาเก่งมาก!”

ในเวลานี้เอง ก็มีเสียงเยาะเย้ยดังมาจากเตียงข้างๆ

“ชิ! ไม่ใช่คนในครอบครัวแต่ทําตัวสนิทสนมกันจังเลยนะ”

“ลูกเขยของเธอก็แค่คนส่งพัสดุเขาจะไปอยู่รอดท่ามกลางโลกแบบนี้ได้ยังไง? ดูพวกเธอสิจนขนาดนนี้ นี่ฉันต้องมาอยู่ห้องพักเดียวกับพวกเธอได้ยังไงกัน?”

ที่เตียงข้างๆมีผู้หญิงอ้วนคนหนึ่งกําลังมองมาด้วยท่าที่ดูหมิ่นถึงขีดสุด!

เดิมที่เธอนั้นจะต้องเข้าพักรักษาตัวที่ห้อง VIP แต่เพราะว่าห้องมันเต็มจึงทําให้เธอต้องมาพักรักษาตัวรออยู่ที่ห้องรวมก่อน

ดังนั้นเธอก็เลยต้องมาอยู่ในห้องๆเดียวกับพ่อของซูเสี่ยวเสี่ยว

เธอนั้นอ้างว่าตัวเธอมีทรัพย์สินหลายร้อยล้านเธอจึงถือตัวเองสูงกว่าคนอื่นและก็ทําตัวหยิ่ง ดังนั้นเธอจึงมองครอบครัวของซูเสี่ยวเสี่ยวด้วยความเหยียดหยาม

เธอนั้นอยู่ในห้องนี้กับพ่อของซูเสี่ยวเสี่ยวมาหนึ่งวันแล้วและปากของเธอนั้นก็ไม่เคยจะสงบลงเลย!

ไม่รู้ด้วยซ้ําว่าผู้หญิงคนนี้ยังอยู่ที่นี่ไปได้ยังไง?

พยาบาลและหมอที่ต้องเข้ามาตรวจเธอก็ต้องกลั้นใจทํางานกันอย่างขมขึ้น!

“ลองมองดูตัวเองหน่อยเถอะ ดูสิว่าตะกล้าผลไม้ที่ลูกเขยของเธอเอามาให้มันจะราคาเท่าไหร่กัน”

หญิงอ้วนยังคงพูดเยาะเย้ยต่อไป “พวกจนๆแบบพวกเธอก็คงได้แต่กินผลไม้ข้างทางแบบนี้ล่ะมั้ง คนอย่างฉันน่ะต้องกินแต่ผลไม้น้ําเข้าของธรรมดาๆข้างทางไม่รู้กินไปแล้วจะเป็นแผลในปากรึเปล่าก็

ไม่รู้!”

ในเวลานี้เองลูกสาวของหญิงอ้วนคนนั้นก็มาเยี่ยมเธอ

ลูกสาวของเธอนั้นก็มีนิสัยไม่ได้ต่างกันราวกับว่าพวกเธอนั้นแกะหลักออกมาจนเหมือนกันเลยด้วยซ้ํา เธอเข้ามาพร้อมกับกล่องเชอร์ลี่แบรนด์ดัง

“แม่-หนูมาแล้ว”

ลูกสาวของเธอเปิดกล่องเชอร์ลี่ออกมา “หนูเอาเชอร์ลี่แบรนด์ดังมาให้แม่ด้วย หนูอุตส่าห์ลงทุนหาซื้อมาจากต่างประเทศเลยนะส่งขึ้นเครื่องมาเลยคนขายเขาบอกว่าตั้งแต่ที่เก็บมาจนถึงมือยังไม่ถึง 72 ชั่วโมงเลยนะ”

เธอก็เห็นโอกาศในการอวดความรวยของตัวเองทันที

เธอจงใจเปิดผ้าม่านให้ครอบครัวของซูเสี่ยวเสี่ยวได้เห็นเชอร์รี่ลูกใหญ่ๆกลมๆ เธอพูดกับลูกสาวของเธอ “ลูก เชอร์ลี่กล่องนี้เท่า ไหร่กัน?มันไม่แพงใช่ไหม? แม่บอกแล้วไม่ใช่หรอว่าไม่ต้องซื้อของนําเข้ามา”

“ค่ะแม่ มันแค่กล่องละ 500 หยวนเอง มันไม่พอค่าข้าวหนูด้วย

ลูสาวของเธอก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีในขณะที่ดวงตาของเธอก็แอบมองไปทางซูเสียวเสียวกับแม่ของเธอตลอดเวลา

“ว้าว”

หญิงอ้อวนพูดออกมาอย่างประชดประชัน “500 หยวนต่อกล่องสินะ น่าจะแพงกว่าตะกร้าที่ใครบางคนเอาเข้ามาสินะโอ๊ะพูดออกไปจะมีใครมาไล่ตีลูสาวของฉันรึเปล่าเนี่ย?”

ลูกสาวของเธอก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีอีกครั้ง “หนูกลัวจังเลย ถ้าอยู่ๆมีใครบางคนโกรธจนมาทุบตีพวกเราจะทํายังไงดีคะ?พวกเราก็แค่ผู้หญิงอ่อนแอสองคนเท่านั้นเอง”

ตลอดเวลา ซุนหรูก็คอยห้ามไม่ให้ซูเสี่ยวเสี่ยวพูดอะไรออกไปเพราะกลัวว่าการโต้กลับมันจะได้ผลร้ายมากกว่าดี

แต่ตอนนี้ซูเสี่ยวเสี่ยวจะตายเพราะความโมโหอยู่แล้ว ตัวของเธอสั่นเบาๆเธอชี้ไปที่หน้าของแม่ลูกคู่นั้นด้วยความโกรธ

“พวกเธอ! กล้ามาส่งเสียงน่ารําคาญกับฉันงั้นหรอ? แค่ 500 คิดว่ามันวิเศษมากรึไง ราคาแค่นี้พี่เจียงเฉินไม่มาสนใจหรอก!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า

หญิงอ้วนหัวเราะออกมา “ไม่มีเงินก็ไม่มีเงินไง อย่าพยายามไปหน่อยเลย หัดเรียนรู้จากแม่ตัวเองซะบ้าง จะได้ไม่พูดออกมาให้อายเขาห์!”

“พวกเธอ! จะมากเกินไปแล้วนะ!”

ใบหน้าของซุนหณุแดง…จากความโกรธ เธอรู้สึกราวกับว่าเธอนั้นกําลังจะล้มลงแต่เมื่อมองไปที่สามีของเธอ เธอก็ต้องอดทนฝืนกลืนความโมโหที่ราวกับไฟลงไปทั้งเป็น

ในเวลานี้เอง เฉินฉือจังผู้อํานวยการแผนกเวชศาสตร์เสรเลือดก็นําทีมแพทย์และหยาบาลกลุ่มใหญ่เข้ามา!

คนในชุดคลุมสีขาวต่างพากันเดินเข้ามาในห้องพักอย่างรวดเร็ว

ปกติแล้วห้องแบบนี้จะเป็นหมอคนอื่นมาตรวจแต่วันนี้เป็นผู้อํานวยการที่ลงมาตรวจด้วยตัวเอง!

ทุกคนต่างตกตะลึง

ซุนหรูรีบปรับอารมณ์ของเธออย่างรวดเร็วก่อนจะทักทายด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีค่ะ ท่านผู้อํานวยการ”

ผู้อํานวยการเฉินฉือจังจับมือของซุนหรูด้วยความตื่นเต้น “สวัสดีครับ สวัสดี สวัสดีคุณคือคนในครอบครัวของประธาน เจียงใช่ไหม?”

“ประธานเจียง? ฉันไม่รู้จักประธานเจียงนะคะ?”

ซุนหรูตกตะลึง

เฉินฉือจังตัวแข็งที่อไปพักหนึ่งก่อนจะก้อมหน้ามองดูเอกสารในมือของเขา “ถูกแล้วล่ะครับ นี่คือเตียงของคนไข้ที่ชื่อว่าซูยี่ห้ใช่ไหมครับ?”

“ใช่ค่ะ ใช่ค่ะ” ซุนหรูพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

เฉินฉือจังยิ้มออกมา “สุขภาพของสามีคุณไม่มีอะไรน่ากังวลครับ แต่ต้องใช้เวลาในการพรักฟื้นซักหน่อย ผมจะทําการจัดอาหารกับยามาให้นะครับแล้วเมื่ออาการดีขึ้นก็กลับบ้านไปพักผ่อนได้

เลย”

“คะคะ ขอบคุณมากคะท่านผู้อํานวยการ!”

ซุนหรูตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ตอนแรกที่เห็นคนเข้ามากันขนาดนี้ก็นึกว่าจะมีเรื่องใหญ่อะไรแต่สุดท้ายกลับเป็นเรื่องดี

“มาค่ะ ผู้อํานวยการเฉิน มาทานผลไม้หน่อยนะคะ”

ซุนหรูหาเก้าอี้มาให้เฉินฉือจังนั่งทันที

ในเวลานี้เองหญิงอ้วนที่เฝ้ามองมาตลอดก็เอ่ยปากออกมา “มาทางนี้ดีกว่าค่ะ ผู้อํานวยการเฉิน เชอร์ลี่ของฉันถูกนําเข้ามาจาก ต่างประเทศเลยนะคะกล่องละตั้ง 500 หยวน!”

นี่แหละยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว นกตัวแรกได้โออวดตัวเองนกตัวที่สองได้รับความนใจจากผู้อํานวยการ!

แต่ใครจะรู้ ผู้อํานวยการเฉินเพียงหันไปดูก่อนจะหันกลับและทันใดนั้นสายตาของเขาก็ไปตกอยู่ที่ผลไม้บนตะกร้า

ประธานเจียงได้บอกกับเขาเป็นการส่วนตัวว่า

ครอบครับซูนั้นเป็นสมาชิกในครอบครัวของเขาและท่านประธานเจียงต้องการให้ครอบครัวซูได้รับการดูแลเป็นพิเศษ

ทันใดนั้นเขาก็เห็นอะไรบางอย่างตาของเขาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“นี่ นี่คือ…”

“องุ่นทับทิมแห่งโรมันส์?”

แพทย์และพยาบาลที่ได้ยินก็หันหน้ามองตามไปในทันทีก่อนจะร้องออกมา 2(2 )ว

“พระเจ้ามันแพงถึงขนาดที่ฉันไม่มีปัญญาต่ายซื้อเลยนะนั่น!”

“มันเป็นองุ่นทับทิมแห่งโรมันจริงๆด้วย!”

“ฉันเคยอ่านเจอในอินเทอร์เน็ต ราคาของมันแพงมากๆถามหายากมากด้วย มันต้องใช้เวลาหลายปีเลยกว่าจะโตบนประเทศ เกาะได้!”

“ฉันได้ยินมาว่าแต่ละปีได้ผลผลิตไม่ถึง 10 พวงด้วยซ้ํา! ราคาของมันประเมินค่าไม่ได้เลย!”

“มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว!”