เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ - 17 จะไปบ้านของนาย หรือบ้านของฉันดีล่ะ

หว่านลี่พลาซ่า

ชายหนุ่มหน้าตาดีกับสาวสวยกำลังเดินจูงมือกัน

ในตาของอันฉิงมีประกายเจิดจ้า “น้องชาย~ ให้พี่สาวคนนี้เลือกชุดให้หน่อยไหม”

ครอบครัวของอันฉิงนั้นเป็นครอบครัวคนมีการศึกษา ส่วนตัวของเธอเองนั้นก็จบเกียรตินิยมสาขาการแข่งขันการออกแบบนานาชาติ และตัวเธอนั้นก็มีหัวทางด้านศิลป์มาตั้งแต่เด็ก

ทั้งมุมมองและรสนิยมของเธอนั้นจึงสูงมาก

เธอในตอนนี้ก็ทำงานออกแบบในบริษัท และมีเงินเดือนถึง 100,000 หยวนต่อเดือนส่วนการเล่นโยคะนั้นเป็นเพียงหนึ่งในด้านที่เธอสนใจก็เท่านั้น

แถมเธอนั้นยังถูกชักชวนโดยแมวมองมากหน้าหลายตาให้เข้าไปในวงการของนางแบบ แต่เธอก็ปฏิเสธไปทั้งหมด

ถ้าจะให้พูดง่ายๆคืออันฉิงนั้นเป็นผู้หญิงที่มีทั้งความสวยงามและความสามารถที่ไม่แพ้กันเลย

……

ร้านกระเป๋าหลุยส์วิตตอง

โซนเสื้อผ้าชาย

เจียงเฉินในตอนนี้ก็กำลังลองชุดที่อันฉิงเลือกมาให้กับเขา ทำการปรับคอเสื้อให้พอดีก่อนจะลองมองดูตัวเองผ่านกระจก

สุภาษิตที่ว่า ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่ง ดูแล้วมันคงจะจริงไม่น้อย

หลังจากที่เขาใส่ชุดตัวนี้ไป มันก็ทำให้เขาดูเปลี่ยนไปทันที ทำให้ใบหน้าของเขาดูเด่นยิ่งกว่าเดิม

ดวงตาของอันฉิงเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความชื่นชม “นายเหมือนกับราวผ้าเลยจริงๆ จะใส่ตัวไหนก็หล่อเหมือนเดิม ตอนนี้ฉันค่อนข้างสงสัยในวิสัยทัศน์ของฉันในการเลือกเสื้อผ้าแล้วสิ”

เจียงเฉินลูบหัวของเธอเบาๆ “ไม่ต้องสงสัยเลย แค่เห็นผมคนนี้ก็แสดงว่าคุณมีวิสัยทัศน์ที่ดีแล้ว”

“หลงตัวเอง~”

อันฉิงยิ้มออกมา และชื่นชมเจียงเฉิน “นายชอบชุดนี้ไหม เดียวฉันซื้อให้เอาไหม?”

“เลือกให้ผมก็พอแล้ว เรื่องเงินเดียวผมจัดการเอง”

เจียงเฉินยิ้มออกมาเบาๆ และลูบหัวเธออย่างอ่อนโยนอีกครั้ง

“ก็ฉันอยากซื้อให้นายนิ”

อันฉิงจ้องไปที่ตาของเจียงเฉิน ความจริงแล้ว เธอนั้นกลัวว่าการที่เธอออกตัวมากเกินไป จะทำให้เจียงเฉินนั้นไม่ชอบเธอ

“ของขวัญที่ดีที่สุดไม่ใช่ว่า คุณมอบให้ผมแล้วหรอ?”

เจียงเฉินยื้มออกมาอย่างชั่วร้าย

อันฉิงที่ได้ยินก็แก้มแดงและเขินอายทันที ตรงนี้มีคนตั้งเยอะนะ!

แต่เจียงเฉินกลับรู้สึกว่าอันฉิงในตอนนี้กลับดูน่ารักดี ครั้งก่อนตอนที่เธอมาล่อลวงเขา ตอนนั้นเธอไม่ได้มีอาการเขินอายแม้แต่น้อย

เพราะอันฉิงนั้นจะไม่เปิดเผยด้านนี้ของเธอให้ใครเห็นนอกจากเจียงเฉินเพียงคนเดียว

เจียงเฉินดึงมือของอันฉิงออกไปที่เคาน์เตอร์ก่อนจะทำการจ่ายเงิน

พนกงานเคาน์เตอร์หญิงอดที่จะหน้าแดงไม่ได้เมื่อเธอเห็นเจียงเฉินครั้งแรก เธอคอยก้มหัวเล็กน้อยและพยายามไม่จ้องหน้าของเขาแบบตรงๆ และดูเหมือการหายใจของเธอจะถี่ขึ้นไม่น้อยเลย

“ร..รวมทั้งหมด 145,800 หยวนค่ะ”

เจียงเฉินยื่นบัตรของเขาออกไปเพื่อจ่าย

และจากไปทันที

แคชเชียร์คนนี้ก็โล่งใจทันทีที่เจียงเฉินเดินออกไป

และในเวลานี้พนักงานขายข้างเธอก็เข้ามาและทักทายเธอและหันไปมองหลังของเจียงเฉินที่กำลังเดินจากไป

“พี่ๆ น้องชายคนนั้นหล่อมากเลยเนอะ!”

“ใช่ หล่อมากหล่อจนฉันใจเต้นเลย”

“ไม่เพียงแต่หล่อเท่านั้น เขายังมีเงิน แถมยังใจกว้างกับแฟนของตัวเองด้วย ใครที่ได้เป็นแฟนกับเขานี่โชคดีจริงๆ!”

“ฉันล่ะอยากเป็นแฟนเขามั่งจัง!”

“ต่อให้ต้องเสียอายุขัยไป 30 ปีฉันก็ยอมถ้าได้แฟนที่ดีแบบนี้~”

“…”

ต่อมา

เจียงเฉินและอันฉิงก็เดินดูรอบๆห้างจนเกือยจะหมดแล้ว เข้าไปดูในร้านค้าที่หรูหราต่างๆ ซื้อเสื้อและกางเกงมาเป็นโหล และซื้อเซ็ทนาฬิกาข้อมือกับรองเท้าหนังมาเป็นสิบชุด ซึ่งรวมๆแล้วราคาทั้งหมดมากกว่า 2 ล้านหยวนไปแล้ว!

และสำหรับอันฉิงนั้น เจียงเฉินก็ซื้อทั้งกระเป๋า เสื้อผ้า เครื่องประดับ น้ำหอม และเครื่องสำอางให้เธอและจ่ายไปไม่น้อยกว่า 400,000 หยวน!

เจียงเฉินนั้นไม่เคยขี้งกกับผู้หญิงของเขา

จนตอนนี้ก็เริ่มดึกแล้ว

เจียงเฉินและอันฉิงพากันไปกินมื้อเย็น ดูหนัง จนตอนนี้ทั้งคู่ก็พร้อมที่จะกลับบ้านแล้ว

ในรถแลมโบกินี่

รถขับออกไปด้วยความเร็วคงที่และลมเย็นก็พัดผ่านใบหน้าของคนทั้งสอง

อันฉิงมีรอยเลือดฝาดเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ และพูดออกมาเบาๆว่า “จะไปบ้านของนาย หรือบ้านของฉันดีล่ะ?”

“ผมจะพาไปที่ของผมเอง”

เจียงเฉินในตอนนี้ปล่อยให้เธอพบกับบรรยากาศที่ลึกลับ

อันฉิงนั้นพบว่าเธอนั้นเอาแต่ชอบเจียงเฉินมากขึ้นและมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่เพียงเขาจะให้ความสำคัญกับรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ แต่เขายังโรแมนติกอีกด้วย

เธอรู้สึกว่าเธอนั้นโชคดีมากที่

เธอรู้สึกโชคดีมากที่ได้พบกับเจ้าชายที่มีเสน่ห์ในจิตใจของเด็กผู้หญิงทุกคน และในขณะเดียวกันเธอก็โชคดีมากที่เธอได้กลายมาเป็นผู้หญิงของเขา

เจียงเฉินขับแลมโบกีนี่มุ่งหน้าไปที่ถนนหยางคุณ

อันฉิงก็อดที่จะถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “ครอบครัวของนายอาศัยอยู่ใกล้ราชวังงั้นหรอ

“เดาถูกแค่ครึ่งเดียวเองนะ ต้องตัดไปซักสองสามคำถึงจะถูก”

“ราชวังที่ถนนหยางคุณที่เปิดให้คนนอกเข้าแล้วหรอ”

อันฉิงคิดว่าเจียงเฉินในตอนนี้จะพาเธอเข้าไปเดินชมในราชวัง

เพราะตามความเข้าใจของเธอราชวังนั้นไม่ได้เปิดให้คนนอกเข้า

เธอนั้นรู้สึกว่าเจียงเฉินนั้นมีอำนาจมาก แต่เธอก็คิดว่าต่อให้เขามีอำนาจแค่ไหนก็คงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเอาราชวังหลังนั้นมาเป็นที่อยู่อาศัยของตัวเองไปได้

ขับมาตลอดทาง

ในที่สุดรถแลมโบกินี่ก็จอดที่ประตูราชวัง

และพบกับชายวัยกลางคนในชุดสูทยืนอยู่ที่หน้าประตู

อันฉิงที่เห็นก่อนตื่นตระหนก “มียามเผ้าอยู่ในราชวัง เราเข้าไปไม่ได้หรอก”

เจียงเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเปิดประตูรถ

ชายวัยกลางคนก็เข้ามาทักทายเขาด้วยการโค้งคำนับก่อนจะพูดอย่างเคารพว่า

“คุณเจียง ยินดีต้อนรับกลับครับ”

ตาของอันฉิงเบิกกว้าง เธอไม่อยากจะเชื่อจริงๆ “รางวังทั้งหลังนี้เป็นของนาย?”

“ใช่ ลงมาสิเดียวจะพาไปเดินรอบๆ”

เจียงเฉินพาอันฉิงลงจากรถ ก่อนจะมองไปทางยามวัยกลางคนก่อนจะพูดว่า

“เธอเป็นจะมาเป็นนายหญิงของที่นี่”

ยามวัยกลางคนพยักหน้าก่อนจะโค้งและพูดว่า “สวัสดียามเย็นครับ คุณนายเจียง”

“นี่คือพ่อบ้านของที่นี่ คุณเรียกเขาว่าลุงจ้าวก็ได้นะ”

อันฉิงพยักหน้าก่อนจะทักทายคนอื่นๆ

เจียงเฉินแนะนำตัวอันฉิง ก่อนจะโยนกุญแจไปให้ลุงจ้าวและให้เขาเอารถไปเก็บ

ก่อนที่ทั้งสองคนก็พากันเดินไปสำรวจรอบๆราชวังกันสองคน

หลังจากที่ทั้งคู่เดินดูจนครบหนึ่งรอบ

อันฉิงก็รู้สึกเหมือนกับว่าเธอนั้นได้เปิดโลกใบใหม่ขึ้นมา

“การออกแบบของราชวังน่าจะมาจากฝีมือของนักออกแบบชื่อดังระดับโลก ฉันเคยไปราชวังเบอร์กันดีที่ต่างประเทศ และโรงแรมที่ติดท็อประดับตำนานในฝรั่งเศษมา พวกมันต่างถูกสร้างในสถานที่ประวัติศาสตร์ แต่…”

“ไม่มีที่ไหนดีกว่าราชวังนี้เลย”

ดวงตาของอันฉิงเต็มไปด้วยความตกตะลึง แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกตะลึงยิ่งกว่าก็คือการที่เจียงเฉินได้ครอบครองมัน

“ตรงไหนที่คุณคิดว่ามันออกแบบมาได้ดีที่สุดล่ะ”เจียงเฉินถามออกมา

อันฉิงครุ่นคิดอยู่ซักพัก “ฉันคิดไม่ออกจริงๆ เพราะที่นี่ต่างถูกออกแบบมาได้ลงตัวที่สุดแล้ว”

“ผิด การออกแบบห้องน้ำของที่นี่ดีที่สุด คืนนี้เราจะได้พบกับประสบการณ์ดีๆด้วย” เจียงเฉินพูดออกมาอย่างจริงจัง

ดวงตาที่สวยงามของอันฉิงกลอกไปมา และเธอก็เปิดมือของเธอ: “ฉันเกลียดมัน ถ้าอย่างนั้นคุณก็พาฉันเข้าไปสิ~”

เจียงเฉินที่ได้ยินก็อุ้มเธอและตรงเข้าห้องน้ำทันที

ใบหน้าของอันฉิงก้เริ่มร้อยขึ้นเรื่อยๆ ร้อนจนเหมือนกับว่าเธอจะละลายในอ้อมแขนของเจียงเฉินให้ได้

เธอกอดคอของเจียงเฉินก่อนพูดว่า

“วันนี้ฉันเหนื่อจนไม่มีแรงแล้ว นายอาบน้ำให้ฉันหน่อยได้ไหม…”

ภายใต้การเคลื่อนไหวของเจียงเฉิน รูปร่างที่สง่างามของอันฉิง ก็ค่อยๆ ไม่มีอะไรมาขวางกั้น

และดูเหมือนว่าการเล่นโยคะของเธอจะให้ผลตอบแทนดีไม่น้อยเลยโดยเฉพาะส่วนโค้งเว้าของเธอ

เจียงเฉินนั้นรู้สึกเพียงว่าร่างกายของเขานั้นรู้สึกร้อนขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มควบคุมตัวเองไว้ไม่ได้

และแล้วเสียงหวานๆก็ถูกส่งออกมาตลอดทั้งคืน

ในที่สุด อันฉิงก็หมดสติลงในอ้อมแขนของเจียงเฉินและผล็อยหลับไปอย่างมีความสุข