เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ - 178 : นักวาดภาพกับจิตรกรแตกต่างกันอย่างไร?

เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ ตอน 178 : นักวาดภาพกับจิตรกรแตกต่างกันอย่างไร?

 

ในเวลานี้เจียงเฉินนั้นกําลังขับรถ Audi ไปที่ห้างสรรพสินค้ากับสาวสวยอย่างซูเสี่ยวเสี่ยว

 

“ว้าว นี่เคืองคีบตุ๊กตานี่!”

 

ซูเสี่ยวเสี่ยวที่สวมเสื้อยืดลายกระต่ายวิ่งเข้าไปยืนอยู่หน้าเครื่องคีบตุ๊กตา แล้วพูดออกมา “สามี- ฉันอยากเล่ยเจ้านี้!”

 

เจียงเฉินลูบหัวของเธออย่างเอ็นดู

 

ช่วยไม่ได้ ซูเสี่ยวเสี่ยวนั้นเป็นหญิงสาวที่มีชีวิตชีวามาก เธอเลยชอบเล่นอะไรแบบนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเครื่องคีบตุ๊กตาแบบนี้ ทุกที่ที่เธอไปเธอนั้นก็มักจะหาซื้อตุ๊กตากลับไป หรือไม่ก็คีบมันจากเครื่องคีบแบบนี้

 

แม้ว่าตอนนี้ในห้องนอนของเธอจะเต็มไปด้วยตุ๊กตา แต่เธอก็ยังมีความสุขไปกับมัน

 

เจียงเฉินเดินไปหาเจ้าของร้านก่อนจะทําการแลกเงินไป 100 หยวน

 

ซูเสี่ยวเสี่ยวถมือไปมา “ฮีฮี รอดูฉันได้เลย!”

 

แต่อย่างไรก็ตาม

 

ผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังไม่สามารถคีบมันขึ้นมาได้ซักที

ซูเสี่ยวเสี่ยวพูอย่างไม่พอใจ “ฉันขอเล่นอีก!”

 

เจียงเฉินไปแลกเหรียญอีกครั้ง

 

ซูเสี่ยวเสี่ยวกลับมาเล่นอีกครั้ง

 

เศร้ากว่าเดิม!

 

เหลือเพียงแต่อากาศ เมื่อคีบขึ้นมาจนเกือบจะได้แต่สุดท้ายมันก็หลุดลงมาอยู่ดี

 

ซูเสี่ยวเสี่ยวร้องไห้ออกมา

 

ไม่มีความสุข

 

ขมขื่น–

 

เจียงเฉินเม้มปากทันทีที่เห็นซูเสี่ยวเสี่ยวร้องไห้ออกมา

 

เขาเองก็เป็นนักธุรกิจคนหนึ่ง แน่นอนว่าเขานั้นต้องรู้ถึงเล่ห์เหลี่ยมของตู้คีบแบบนี้และกลไกที่มีปัญหาของมัน

 

นอกเสียจากว่าคุณจะมีฝีมือที่ดีหากไม่แล้วก็อย่าหวังจะดีกว่า

 

และถ้าคนที่มาเล่นคีบได้กันทุกครั้งเจ้าของร้านคงไม่ขาดทุนตายหรอ?

 

“สามี- คีบให้ฉันหน่อยนะ”

 

ซูเสี่ยวเสี่ยวราวกับกระต่ายน้อยน่าสงสาร เธอจับมือของเจียงเฉินอย่างน่ารัก

 

เจียงเฉินยิ้มอย่างเอ็นดูเธอแต่เขาก็ยังไม่ได้ลอง

 

“เสี่ยวเสี่ยวเดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ําก่อน เดี๋ยวฉันมาช่วยคืบให้”

 

“อืมๆ”

 

ซูเสี่ยวเสี่ยวพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

 

เจียงเฉินยิ้มแล้วเดินไปหาเจ้าของร้านที่อยู่ค่อนข้างไกลออกไป

 

“คุณเจ้าของร้าน”

 

เจียงเฉินหยิบธนบัตรออกมาสองสามใบ “ช่วยปรับความยากของเครื่องคีบตุ๊กตาให้ผมหน่อยทําให้ตัวคีบมันแข็งแรงที่สุด!”

 

“อะไรนะ?”

 

เมื่อเจ้าของร้านได้ยินแบบนี้ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป และยิ้มออกมาอย่างเชื่องช้า “ตัวคีบมันจะไปปรับได้ยังไง ไม่มีทางหรอก ไม่มีทาง”

 

เจียงเฉินหยิบธนบัตรออกมาอีกสองสามใบ “ช่วยผมหน่อยเถอะผมแค่ต้องการปลอบใจแฟนของผม สวนตุ๊กตาในนั้นผมให้ราคาสองเท่า!”

 

“นี่”

 

เมื่อเจ้าของร้านเห็นแบบนี้ตาของเขาก็เป็นประกายและพยักหน้าออกมา “ได้”

 

เขายอมก้มหัวให้คนใหญ่คนโต!

 

ก้มหัวให้กับเงิน!

 

ใครกันบ้างล่ะไม่อยากได้เงิน!

 

เจ้าของร้านทําการปรับเครื่องจากระยะไกลให้เป็นโหมด [ความยากต่ําสุด]

 

เจียงเฉินเดินไปซื้อน้ํามาหนึ่งขวดแล้วยื่นให้กับซูเสี่ยวเสี่ยว

 

ซูเสี่ยวเสี่ยวดื่มน้ําแต่เธอก็ยังรู้สึกเศร้าอยู่

 

เจียงเฉินหันไปมองหน้าของเจ้าของร้านทั้งสองมองหน้ากัน ดูเหมือนทุกอย่างจะเสร็จแล้ว

 

“เสี่ยวเสี่ยว เดี๋ยวฉันจะแสดงให้เธอได้ดูว่าฉันน่ะเป็นเทพเจ้าแห่งการคีบตุ๊กตาตัวจริง ตกลงไหม?”

 

เจียงเฉินยิ้มเล็กน้อย

 

ดวงตาที่สวยงามของซูเสี่ยวเสี่ยวเป็นประกาย “สามี-นายเก่งขนาดนั้นเลยหรอ?”

 

“แน่นอน!”

 

มุมปากของเจียงเฉินยกยิ้ม เขากดปุ่มเริ่มเกมทันที

 

เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ

 

ตัวคีบไม่สะดุดอีกต่อไป มันสามารถคีบตุ๊กตาแล้วเอาไป หย่อนลงรูได้อย่างแม่นยํา!

 

ซูเสี่ยวเสี่ยวตกตะลึง!

 

เธอนั้นมักจะคีบมันได้อย่างแม่นยําแต่สุดท้ายพอมันขึ้นไปได้ซักพักมันก็จะล่วงลงมาก่อนที่จะถึงรูปล่อย!

 

เธอไม่คิดเลยว่าเจียงเฉินจะเก่งได้ขนาดนี้?!

 

ตัวที่หนึ่ง ตัวที่สอง

 

ในเวลาสั้นๆ ตุ๊กตาที่กองรวมกันเป็นภูเขาก็มาอยู่ข้างหน้าซูเสี่ยวเสี่ยว

 

คนที่ผ่านไปผ่านมาต่างพากันหยุดดูและเริ่มพูดคุยกัน

 

“บ้าไปแล้ว! นี่มันไม่เกินไปหน่อยหรอ?”

 

“รวดเร็ว! แม่นยํา! โหดเหี้ยม! นี่แหละเทพเจ้าแห่งการคีบตุ๊กตา!”

 

“พระเจ้า! ตาของฉันไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม?”

 

“นี่ไม่ทําให้เจ้าของร้านล้มละลายใช่ไหม?”

 

เมื่อซูเสี่ยวเสี่ยวเห็นเจียงเฉินแสดงพลังออกมาเธอก็อารมณ์ดีขึ้นมา เธอเข้าไปคล้องแขนเจียงเฉินอย่างภาคภูมิใจ “สามีของฉัน– นายสุดยอดสุดๆไปเลย!”

 

เจียงเฉินโบกมือ “นิดหน่อยเอง”

 

“ฮิฮิฮิ

 

ซูเสี่ยวเสี่ยวพูดออกมาอย่างภาคภูมิใจ “ฉันเคยคิดว่าฉันชอบคีบตุ๊กตามากแล้ว แต่วันนี้ดูเหมือนว่าฉันจะคิดผิด ดูเหมือนสามีของฉันจะชอบคีบตุ๊กตามากกว่าฉันอีก ”

 

เจียงเฉินยิ้ม

 

ซูเสี่ยวเสี่ยวคนนี้น่ารักจริง

 

เจียงเฉินกับซูเสี่ยวเสี่ยวพากันคีบตุ๊กตาต่อก่อนจะพากันอุ้มพวกมันออกไป

 

เดินออกมาได้ไม่นานก็มีเสียงลูกค้าคนหนึ่งทะเลาะกับเจ้าของร้านดังตามมา

 

ลูกค้า “เจ้าของร้าน! ทําไมน้องชายคนนั้นคีบได้แต่พวกเราคบไม่ได้”

 

เจ้าของร้าน “ก็น้องชายคนนั้นมีความสามารถ ถ้านายคีบไม่ได้ก็ควรพิจารณาตัวเองได้แล้ว!”

 

ลูกค้า “เป็นไปไม่ได้ เขาคีบง่ายๆแบบนั้นได้ยังไงกัน?!”

 

เจ้าของร้าน “เขาก็คือเขา คุณก็คือคุณ ทําไมต้องเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับเขาด้วย”

 

คนที่ผ่านไปมาต่างพูดสนับสนุน “ใช่แล้วๆ เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้แต่นายไม่ใช่หรอก!”

 

“พรูด-

 

ลูกค้าบางคนกระอักเลือดออกมา

 

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติแต่พวกเขาก็ไม่สามารถหาอะไรมาพูดหักล้างได้

 

ในใจของเจ้าของร้าน : ความสามารถของคนๆนั้นที่มีก็คือความสามารถด้านธนบัตรยังไงล่ะ!

 

เจียงเฉินยิ้มออกมาแล้วนีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

 

ตกเย็น

 

เจียงเฉินพาซูเสี่ยวเสี่ยวไปทานอาหารเย็นด้วยกัน

 

เขาพาเธอไปที่ร้าน (ไหตี่เลา) ซึ่งเป็นร้านหม้อไฟที่เพิ่งจะทําการเปิดตัวและได้รับความนิยมมาก

 

ลูกค้าพากันเดินเข้าร้านมาเรื่อยๆ

 

ตอนที่ทั้งสองไปถึงก็ยังไม่มีที่นั่งสําหรับพวกเขา ดังนั้นทั้งสองจึงต้องนั่งรอ

 

หลายจากที่ได้รับบัตรคิวแล้วเจียงเฉินก็พาซูเสี่ยวเสี่ยวออกไปเดินเล่นข้างนอก

 

ซูเสี่ยวเสี่ยวนั้นมีความสุขมากเธอจับมือของเจียงเฉินไว้ และพูดคุยกับเขา

 

ทันใดนั้นเธอก็พูดออกมา “สามี- ที่จริงแล้วพ่อของฉันรู้แล้วว่านายช่วยหางานให้เขา แต่เขากลับไม่โกรธเลยแถมยังขอบคุณมากด้วย และยังบอกอีกว่าถ้านายมีเวลาก็ให้ไปที่บ้านบ้าง”

 

“ได้สิ ถ้าฉันมีเวลาว่างเดี๋ยวไปแน่นอน”

 

เจียงเฉินพยักหน้า

 

“อืม โอ้! สามีแล้วก็เรื่องนี้”

 

ดวงตาคู่สวยของซูเสี่ยวเสี่ยวกระพริบ “เมื่อเร็วๆนี้มีบริษัทจะมาจ้างฉันวาดภาพประกอบเกมด้วยพวกเขา จ้างฉันเดือนละ 100,000 เลยนะ!”

 

เจียงเฉินก็จําได้ว่าซูเสี่ยวเสี่ยวนั้นไม่เพียงแต่จะเป็นสาว E-sport แต่เธอนั้นยังเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงพอสมควร และทักษาะการวาดของเธอนั้นก็ยอดเยี่ยมไม่น้อยด้วย

 

“เอาสิเ ฉันก็คิดว่าเธอมีงานเป็นของตัวเองก็ดีไม่น้อยเหมือนกันนะ”

 

เจียงเฉินยิ้ม

 

เขานั้นเคารพการตัดสินใจของแฟนตัวเอง เพราะถ้าให้เขาบังคับให้พวกเธอต้องอยู่แต่บ้านมันก็คงไม่ดีเท่าไหร่!

 

“จริงหรอ?” ซูเสี่ยวเสี่ยวเบิกตากว้างแต่ก็พูดออกมาอย่างเสียใจ “แต่ฉันคงอยู่กับนายทุกวันไม่ได้แน่”

 

“ตราบใดที่เธอทําแล้วมันมีความสุข ฉันก็มีความสุขไปกับมันด้วยนะ” เจียงเฉินพูดจบก็ยิ้มออกมา

 

ซูเสี่ยวเสี่ยวโอบคอเจียงเฉินแล้วเข้าไปจูบเขา “มั่ว”

 

“ขอบคุณนะสามี– ฉันจะไม่ยอมเป็นภาระของนายแน่! ถึงฉันจะเป็นแค่นักวาดภาพประกอบ แต่ฉันก็ทํางานในบริษัทใหญ่!”

 

เจียงเฉินยิ้มออกมา “ตอนที่เธอพูดถึงภาพประกอบ ฉันมีคําถามอยู่น่ะ”

 

ซูเสี่ยวเสี่ยว “???”

 

เจียงเฉิน “เธอรู้ไหมว่านักวาดภาพประกอบกับจิตรกรนั้นแตกต่างกันอย่างไร?”

 

ซูเสี่ยวเสี่ยวกระพริบตาปริบๆ “รู้สินักวาดภาพประกอบ ทําได้แค่วาดภาพประกอบเท่านั้น แต่จิตรกรนั้นไม่จําเป็นต้องวาดแค่ภาพประกอบ

 

เจียงเฉินส่ายหัว “ไม่ ไม่ ไม่ นักวาดภาพประกอบกับจิตรกรมีความแตกต่างระหว่างการเป็นผู้โจมตีกับอีกคนหนึ่งที่เป็นผู้ตั้งรับ ตัวอย่างเช่นฉันเป็นนักวาดภาพประกอบส่วนเธอเป็นจิตรกร!”

 

“สามีนายเป็นนักวาดภาพประกอบตั้งแต่เมื่อไหร่?”

 

ซูเสี่ยวเสี่ยวทําหน้างง คิดอยู่ซักพักก่อนจะได้สติกลับมา ใบหน้าสวยๆของเธอแดงระเรื่อเธอหยิกเจียงเฉิน “สามี– น่าเกลียด”

 

ทั้งสองหัวเราะออกมา

 

ผู้คนบนท้องถนนต่างหันมามองคู่หนุ่มหล่อและสาวสวยราวกับนางฟ้า –

 

“น้องชายคนนี้หล่อมาก!”

 

“แฟนสาวของเขาก็สวยราวกับเทพธิดาด้วย!”

 

“คู่สวรรค์ประทานแน่!”

 

“ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่าถ้าพวกเขามีลูก ลูกของพวกเขาจะต้องสวยหล่อขนาดไหน?”

 

เมื่อใกล้ถึงเวลาทั้งสองก็พากันเดินกลับมาที่ไหตี่เลาและพวกเขาก็ได้ที่ว่างพอดี

 

เจียงเฉินและซูเสี่ยวเสี่ยวนั่งลงและสั่งอาหาร

 

ในเวลานี้เองเจียงเฉินก็ตระหนักอะไรบางอย่างได้

 

เอ๊ะ?

 

ทําไมน้องชายที่มาเสิร์ฟอาหารถึงดูคุ้นๆ?