เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ - 92 ใครมันบอกให้หยุด”

ตอนที่ 92 : ใครมันบอกให้หยุด!”

 

ซูเสี่ยวเพิ่งลุกออกจากตัวของเจียงเฉินก่อนจะออกไปนั่งข้างๆอย่างโดยดีแล้วเริ่มอธบายให้หลันหน่วนหยานฟัง

 

“หน่วนหน่วน มันเป็นแบบนี้”

 

ซูเสี่ยวเมิ่งไม่คิดจะปิดบัง เธอบอกหลันหน่วนหยานเกี่ยวกับสิ่งที่เธอพยายามทํา

 

ตั้งแต่การพยายามครั้งแรกที่ล้มเหลว

 

ลองใหม่อีกครั้งแล้วก็ล้มเหลวอีกครั้ง

 

ก่อนจะลองใหม่แล้วก็ล้มเหลวเหมือนเดิม!

 

จนในที่สุด เธอก็โมโหจนคุมตัวเองไม่อยู่แล้วก็มาสู้กับเจียงเฉิน

 

จนกระทั่งหลันหน่วนหยานเดินมาเห็น

 

ซูเสี่ยวเมิ่งพูดออกมาด้วยความน่าสงสาร “หน่วนหน่วน ให้อภัยฉันเถอนะ ฉันทําไปก็เพื่อเธอทั้งนั้น เพื่อมิตรภาพระหว่างพี่น้องของเรา!”

 

หลันหน่วนหยานที่ได้ยินก็ยิ้มออกมา “เขาก็แค่หลอกเท่านั้น- จริงๆแล้วเจียงเฉินนะเขาเป็นคนดีมาก และเขาก็ยังรวยมากด้วย”

 

“หะ?”

 

ซูเสี่ยวเมิ่งตะลึง “ไม่ใช่ว่าเขาบอกว่าตัวเองเป็นคนขับรถหรอ?”

 

หลันหน่วนหยานยิ้ม “เจียงเฉินก็แค่พูดติดตลกก็เท่านั้น เมิ่งเมิ่ง ไม่ต้องไปคิดมากหรอก”

 

ซูเสี่ยวเมิ่งรู้สึกหดหู่

 

ก็มันช่วยไม่ได้นี่ ตอนนั้นฉันควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว

 

ไม่สิ!

 

ฉันก็อยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?

 

เพราะฉะนั้นซักวันหนึ่งฉันจะต้องเอาชนะเขาให้ได้! 

 

“โอเค โอเคงั้นฉันไปหาความสุขที่อื่นก่อนละกัน!” 

 

ซูเสี่ยวเมิ่งโบกมือของเธอก่อนจะตัดสินใจไปเดินรอบๆบาร์เพื่อผ่อนคลาย

 

“เมิ่งเมิง ระวังตัวด้วยล่ะแล้วก็อย่าไปนานนะ”

 

หลันหน่วนหยานพูดออกไปพร้อมกับคล้องแขนของเจียงเฉินแล้วพากันกลับเข้าไปยังห้องส่วนตัวด้วยกัน

 

หลันหน่วนหยานกับเจียงเฉินกําลังนั่งมองหน้ากันและกัน โดยที่ตัวของหลันหน่วนหยานนั้นกําลังนั่งบนตักของเจียงเฉินแล้วเธอก็เอาแขนของเธอไปโอบรอบคอของเขาไว้

 

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเธอพูดออกมาด้วยเสียงนุ่มๆ “เจียงเฉิน ฉันขอจูบหน่อยนะ”

 

เจียงเฉินกอดเธอแน่นขึ้นกว่าและแน่นขึ้นอีกและริมฝีปากอุ่นๆของทั้งสองก็ค่อยๆสัมผัสกัน

 

หลันหน่วนหยานในตอนนี้อยู่ภายใต้อ้อมแขนของเจียงเฉินโดยสมบูรณ์ บนใบหน้าของเธอนั้นก็ปรากฏรอยแดงๆ จากความเขินอายขึ้นมาบนแก้มทั้งสองข้าง

 

ทั้งคู่รู้สึกราวกับว่าพวกเขานั้นกําลังอยู่บนสวรรค์ที่อยู่บนโลกมนุษย์

 

คาขู่ยาวสวยของเธอถูกเพยออกมาจากกระโปรงของเธอที่กําลังรุ่นขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนว่าของของเธอนั้นต้องได้รับการดูแลมาไม่น้อยเลยจึงทําให้พวกมันนั้นทั้งขาวและเรียบเนียนได้ขนาดนี้

 

มือของเจียงเฉินในตอนนี้ก็กําลังถูไปมาบนต้นขาของเธอ มันให้ความรู้สึกที่นุ่มมากทีเดียว

 

“อืม ไม่”

 

หลันหน่วนหยานถอนตัวออกมาจากการจูบ “เจียงเฉิน ญาติของฉันยังอยู่ที่นี่นะ”

 

มือของเจียงเฉินหยุด

 

ทั้งสองอ้อยอิ่งอยู่แบบนั้นอยู่ซักพัก เจียงเฉินก็ตระหนักว่าเธอนั้นยังไม่อยากให้เขาเดินหน้าต่อ

 

นางฟ้าตัวน้อยคนนี้จะร้ายกาจเกินไปแล้ว!

 

เขากอดเธอก่อนจะหยิบแก้วน้ําเย็นๆขึ้นมาดื่มเพื่อทําให้ตัวเองใจเย็นลง

 

หลันหน่วนหยานมองท่าทางตลกๆของเจียงเฉินเผยดวงตาของเธอที่โค้งราวกับจันทร์เสี้ยวและรอยยิ้มของเธอที่ราวกับดอกไม้

 

ในเวลานี้เอง

 

ซูเสี่ยวเมิ่งก็เดินเล่นอยู่รอบๆบาร์ หลังจากที่เธอได้เจอกับเจียงเฉินก็พบว่าพวกผู้ชายนั้นก็แย่เหมือนๆกันหมด

 

แถมดูเหมือนว่าจะแย่กว่าเจียงเฉินด้วยซ้ํา!

 

ด้วยความมีเสน่ห์ของเธอและร่างกายที่เร่าร้อนที่มาพร้อมกับขาคู่เรียวยาว เธอนั้นก็ดึงดูดสายตาของลูกค้าในร้านไว้ไม่น้อยเลย และในตอนนี้เธอนั้นก็กลายเป็นจุดเด่นภายในบาร์ไปในทันที

 

และในเวลานี้เอง ก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในบาร์กําลังแอบจ้องมองเธออยู่

 

เขาคือหวงซาน ลูกชายของเจ้าของบาร์แห่งนี้ เขานั้นเป็นพวกคนรวยรุ่นที่สอง อายุปรมาณ 30 หน้าตาอยู่ระดับกลางๆมีผมสีเหลือง!

 

หวงซานถือแก้วไวน์สีแดงและเดินเข้าไปหาซูเสี่ยวเมิ่ง ก่อนจะแสดงความเป็นสุภาพบุรุษออกมาแล้วพูดว่า “คนสวย คุณสวยมากจริงๆ ผมเพิ่งจะแพ้พนันกับเพื่อนไป ผมเลย ต้องมามอบไวน์แก้วนี้ให้คุณดื่ม คุณจะพอช่วยผมหน่อยได้ไหม? คงไม่มากไปใช่ไหมครับ?”

 

ซูเสี่ยวเมิ่งมองไปที่เขาด้วยความดูถูก “อยากจะจีบฉันหรอ? ช่วยหันกลับไปแล้วไปส่องกระจกก่อนนะ นายหล่อไม่ได้ครึ่งหนึ่งของตาเจียงเฉินด้วยซ้ํา ฉันล่ะอายแทนจริงๆที่คนหน้าเกลียดแบบนายเข้ามาจีบผู้หญิงเขาแบบนี้!”

 

ได้ยินแบบนี้ ปากของหวงซานก็ถึงกับต้องบิดเบี้ยว

 

เขานั้นเพิ่งจะโม้ต่อหน้าเพื่อนของเขาไว้ว่าเขานั้นจะต้องได้คุยกับเธอคนนี้ แต่ตอนนี้เขากลับโดนอีกฝ่ายปฏิเสธเอาแบบดื้อๆซะงั้น?

 

เสียหน้ามาก!

 

เขาเริ่มโมโหขึ้นมาทันทีก่อนจะชี้ไปที่ซูเสี่ยวเมิ่ง “สาวน้อย เธอกล้าพูดอีกรอบไหม!”

ซูเสี่ยวเมิ่งพูดออกไปพร้อมกับหันหลังกลับ “ฉันบอกว่า นายดูน่าเกลียดไง น่าเกลียด น่าเกลียด น่าเกลียด เข้าใจรึยัง?”

 

ซูเสี่ยวเมิ่งนั้นเป็นคนประเภทที่ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น และบอดี้การ์ดของเธอนั้นก็รอเธออยู่ข้างนอกดังนั้นแน่นอนว่าเธอนั้นมั่นใจในตัวเองมาก!

 

เพื่อนสามคนของหวงซานหัวเราะเยาะหวงซานกันอย่างสนุกสนาน

 

“พี่ซานล้มเหลวแล้ว แม้แต่ผู้หญิงแบบนี้ยังรับมือไม่ได้”

 

“แค่ 5 ประโยคเองนะ? แถมแต่ละประโยคยังสั้นด้วย!”

 

หวงซานโกรธใบหน้าของเขาแดง…เขายื่นมืออกไปคว้าซูเสี่ยวเมิงทันที “แกยัย-ระหรี่น่ารังเกียจ เหล้างานเลี้ยงมีไม่กิน อยากกินเหล้าจากนรกนั้นสินะ!”

 

“กรี๊ด– อย่ามายุ่งกับฉันนะ!”

 

ซูเสี่ยวหลงตกใจจนหน้าซีด เธอดึงตัวเองออกมา เธอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทําอะไรแบบนี้อย่างกระทันหัน!

 

หวงซานกางแขนออกก่อนจะก้าวออกไปข้างหน้าที่ละก้าว “ไม่ให้ยุ่งงั้นหรอ? ฉันหวงซานอยากจะยุ่งตรงไหนก็ได้ เพราะบาร์นี้มันเป็นของฉัน! ฉันจะไปไหนมาไหนก็ได้!”

 

ซูเสี่ยวเมิ่งตระหนกก่อนจะวิ่งหนีออกไป

 

“ปึง–

 

เธอชนเข้ากับแขนของเจียงเฉิน

 

มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญเพราะหลันหน่วนหยานและเจียงเฉินนั้นตั้งใจเดินออกมาหาเธอ

“เจียงเฉิน! นายนี่เอง เยี่ยมไปเลย”

 

ซูเสี่ยวเมิ่งชี้ไปที่หวงซานอย่างรวดเร็ว “ไอ้โรคจิตคนนั้น มันจะลวนลามฉัน!”

 

“ฉันเห็นแล้ว”

 

เจียงเฉินพยักหน้าก่อนจะกัดกล้วนในมือของเขา

 

ซูเสี่ยวเมิงแอบบ่นอยู่ในใจ นี่มันเวลาอะไรกัน เขายังมีอารมณ์กินกล้วเล่นแบบนี้อีกหรอ?

 

หวงซานเดินเข้าหาเจียงเฉินก่อนจะมาที่เจียงเฉินด้วยความโกรธ “ไอ้ตัวเหม็น! หลบออกไป! อย่ามายุ่ง!” 

 

เจียงเฉินพูดกลับอย่างขําๆ “นายป่วยรียังไง? เรื่องของเพื่อนฉันทําไมจะยุ่งไม่ได้?”

 

หวงซานพ่นคําหยาบคายออกมา ตาของเขาเบิกโพลนออกมา “แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? แกกล้าหยุดฉันหรอ?!”

 

เขาเชื่อว่าเมื่อถ้าเขาพูดถึงเบื้องหลังของเขาออกไป อีกฝ่า ยคงต้องกลัวแน่ๆ!

 

และอาจจะกลัวจนถึงขั้นต้องราดออกมา

 

แต่….

 

เจียงเฉินพูดออกมาอย่างใจเย็น “ฉันรู้ เพื่อนของฉันก็แค่บอกว่านายมันพวกโรคจิตเท่านั้นเอง”

 

“แก!”

 

หวงซานโดนเจียงเฉินกวนใส่จนสมองแทบจะระเบิด เส้นเลือดบนใบหน้าของเขาเต้นตุบๆด้วยความโกรธ “แก แส่หาเรื่องตายงั้นสินะ!”

 

หวงซานวิ่งเข้าหาเขาพร้อมกับจ้างหมดออกมา ในเวลานี้เองเจียงเฉินก็ได้นั้นก็ได้คาดการ์เอาไว้แล้วดังนั้นเขาจึงโยนเปลือกกล้วยลงบนพื้นหวงซานที่เห็นก็หยุดไม่ทันเขาเหยีบลงบนเปลือกกล้วยอย่างแม่นยํา!

 

ก่อนจะลื่นไปในทันที

 

“ฟิ้ว-ปึง”

 

หวงซานลงไปนอนกองบนพื้นพร้อมกับใบหน้าที่ราวกับว่าเขาไปกินอึหมามา

 

“อ้ากะ”

หวงซานเช็ดไปที่คางของเขาที่มีเลือดไหลออกมาเต็มไปหมด!

 

“แกได้เลยแก!”

 

หวงซานฝืนความปวดแล้วลุกขึ้นมาก่อนจะตะโกนออกไป “มาที่นี่กันให้หมด! มาจับมันไว้!”

 

สิ้นเสียง ทั้งบาร์ดอกกุหลาบก็เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ทันที!

 

ทั้งยาม ทั้งพนักงานทั้งคนที่กําลังดูอยู่ต่างวิ่งกันเข้ามา! 

 

ไม่นานเจียงเฉินก็ถูกล้อม!

 

หวงซานรับผ้ากอซมาจากพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งเพื่อหยุดเลือดก่อนก่อนจะพูดออกมาด้วยความโหดเหี้ยม “ฟังฉัน จัดการมันเดี๋ยวนี้”

 

“หยุด!!”

 

ทันใดนั้นเสียงตะโกนให้หยุดก็ดังขึ้นมา

 

หวงซานอยากจะสาบแช่งคนที่ตะโกนออกมา “ใครมันบอกให้หยุด!”

 

ในเวลานี้เอง ก็มีคนๆหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยความหวดกลัว “พี่ซาน พี่เล่นกับคนๆนี้ไม่ได้! เล่นไม่ได้เด็ดขาด!”

 

หวงซานตกตะลึง “ทําไม? นี่มันที่ของฉัน มันเป็นคนนอก ทําไมฉันจะเล่นงานมันไม่ได้?”

 

“โอ้ยยยย!”

ชายคนนั้นทั้งหัวเสียทั้งกระวนกระวาย “เขาคือเจ้าของบาร์เทียนฉุ่ แล้วก็เป็นเจ้าของบาร์เทียนเฉิน! มือของเขาคนเดียวก็พอปกคลุมท้องฟ้าแล้ว!”

 

“อะไรนะ?!”

 

หวงซานตกตะลึงทันที

 

กลายเป็นว่าเป็นเขา?

 

เขาคือบอสผู้ลึกลับที่ทําลายบาร์กาแล็กซี่โดยใช้เวลาแค่ข้ามคืนงั้นหรอ?

 

ซูด–

 

เขาลึกลับเกินไป ฉันจะไปสู้กับเขาได้ยังไง?

 

แล้วเขาก็เพิ่งพูดออกไปว่าจะฆ่าอีกฝ่าย! นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาวิ่งเข้าหาความตัวด้วยตัวเองหรอ?