เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 311 เธอคือจอหงวนในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย นายท่านเจวี้ยนมาหาเจ๊หร่าน

ก่อนหน้านี้เฉิงชิงอวี๋อยู่ที่การฝึกฝนพิเศษ เพิ่งกลับประเทศมาได้ไม่นาน

ที่บ้านพ่อกับแม่ได้ต้อนรับตน ดังนั้นจึงยังไม่เคยเห็นฉินหร่าน เฉิงชิงอวี๋ไม่ได้มีความประทับใจที่ดีอะไรต่อผู้หญิงคนนี้

ทุกคนที่มามหาวิทยาลัยเมืองหลวงล้วนเหมือนกันหมด ทำไมเธอยังไม่ได้มาก็ได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษโดยเฉพาะ

ปฏิบัติเป็นพิเศษสินะ?

เขาก็ชอบ ‘ปฏิบัติเป็นพิเศษ’ กับคนใต้บังคับบัญชา

มาตรฐานรอบวงในของสนามฝึกโดยทั่วไปคือสี่ร้อยเมตรต่อรอบ สองรอบแปดร้อยเมตรสำหรับนักเรียนเหล่านี้ก็ไม่ได้แย่นัก แต่ก็ทำให้รู้สึกทุกข์ทรมานอยู่นิดหน่อย

เฉิงชิงอวี๋เพิ่งพูดจบ ผู้ชายกลุ่มหนึ่งในแผนกวิศวกรรมอัตโนมัติต้องการพูดว่าให้ปล่อยผู้หญิงสองคนไป ไม่ต้องเข้าร่วมการวิ่งได้หรือไม่

พวกเขาต่างก็รู้ว่า อาจารย์ฝึกสอนท่านนี้จริงจัง

บนทางวิ่งยังมีผู้คนจากชั้นเรียนอื่นวิ่งอยู่ ห้องเรียนหนึ่งส่วนมากตอนแรกยังรวมตัวอยู่ด้วยกัน แต่ผ่านไปเรื่อยๆ ระยะห่างยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

ฉินหร่านยังคงวิ่งอยู่ข้างหนานฮุ่ยเหยา ในตอนแรกหนานฮุ่ยเหยายังมั่นใจเต็มที่ วิ่งเร็วมาก และยังสามารถพูดคุยกับฉินหร่านได้

“คนนั้นที่หล่อที่สุดคือฉู่หัง หัวหน้าห้องชั่วคราวของพวกเรา เมื่อวานที่ปรึกษาบอกในกลุ่ม ใช่แล้ว เธอยังไม่ได้เข้ากลุ่มชั้นเรียนสินะ” ตอนที่หนานฮุ่ยเหยาพูดถึงตรงนี้ก็หอบแล้ว

“ข้างเขาคือสิงไค…”

ฉินหร่านที่อยู่ข้างเธอสงบนิ่งมาก “เธอไม่ต้องพูดแล้ว”

ตอนนี้หนานฮุ่ยเหยารู้สึกลำบากที่จะพูดแล้ว ปิดปากทันที อ้าปากหายใจเข้า

ฝีเท่าก็เริ่มช้าลง

ปกติเธอไม่ได้ออกกำลังกาย ครั้งนี้วิ่งสองรอบ เริ่มทนไม่ไหวแล้ว

วิ่งถึงตอนท้ายสีหน้าซีดหมดแล้ว แทบจะหมดแรงเดิน ฉินหร่านแทบจะวิ่งเหยาะไปกับเธอ

ทั้งสองตกไปอยู่รั้งท้ายสุดของชั้นเรียน มีนักเรียนชายหลายคนที่ไม่ต่างไปจากหนานฮุ่ยเหยามากนัก

กลุ่มคนร่วงไปอยู่ด้านหลังสุด

เฉิงชิงอวี๋ยืนมองอยู่จุดฝึกซ้อมของห้องหนึ่ง ฉินหร่านกับหนานฮุ่ยเหยาอยู่ท้ายสุด เขาละสายตากลับอย่างช้าๆ

เป็นแค่การฝึกธรรมดาของนักศึกษา เทียบไม่ได้กับการฝึกพิเศษ เฉิงชิงอวี๋รู้สึกว่าเวลาที่พวกเธอใช้วิ่งสองรอบไม่ได้น่าสนใจเป็นพิเศษ แค่ไม่กี่คนที่รั้งท้ายนี้ก็ไร้คุณภาพแล้ว

“ทำไมเธอดูไม่เหนื่อยสักนิดเลย” หนานฮุ่ยเหยานั่งอยู่ที่จุดฝึกซ้อมของห้องหนึ่ง ขยับเข้ามาช้าๆ “ขอบคุณเธอที่วิ่งเป็นเพื่อนจนจบ”

ฉินหร่านนั่งลงข้างเธอ หน้าไม่แดงและไม่หายใจหอบ “ฉันชินกับการวิ่งจ๊อกกิ้งตอนเช้าที่บ้านน่ะ”

“มิน่าล่ะ” หนานฮุ่ยเหยายอมรับคำพูดนี้

ไม่ไกลนัก สิงไคถือขวดน้ำสองขวดเข้ามา ยื่นให้ผู้หญิงทั้งสอง

หนานฮุ่ยเหยาฟื้นคืนพลังกลับมาเล็กน้อย บิดฝาขวดออก ดื่มไปหนึ่งอึก “ขอบคุณนะ”

“งั้นเป็นไงบ้าง” สิงไคย่อตัวลง ถอดหมวกลายพราง ยิ้มบางมองฉินหร่าน แนะนำตัวเอง “เพื่อน ฉันชื่อสิงไค เป็นคนที่นี่”

“ฉินหร่าน” ที่เหนือศีรษะพระอาทิตย์ก็ส่องอยู่ ข้างหูเต็มไปด้วยเสียงตะโกนพูด ฉินหร่านทนแทบไม่ไหวแล้ว

แต่ก็ยังหยิบโทรศัพท์สีดำเครื่องบางออกมาจากกระเป๋าอย่างสุภาพ แลกเปลี่ยนหมายเลข QQ กับสิงไค

ก่อนหน้านี้มือทั้งสองข้างของเธอควานกระเป๋าซ้ำไปมา ตอนนี้เห็นมือที่ถือโทรศัพท์ได้อย่างชัดเจน ยิ่งกว่านั้นผอมบางและขาวซีดอย่างเห็นได้ชัด กระดูกเด่นชัดเมื่อแสงอาทิตย์สาดส่องลงมา แต่ให้ความรู้สึกกลับเยือกเย็น

สิงไครับเอาช่องทางการติดต่อและไม่รบกวนผู้หญิงทั้งสองคน ลากฉินหร่านเข้ากลุ่มห้องหนึ่ง ทั้งยัง @ฉินหร่าน แนะนำให้คนในชั้นเรียนรู้จักเธออย่างยิ่งใหญ่

ในตอนนั้น คนที่เพิ่มฉินหร่านเป็นเพื่อนสนิทก็เพิ่มขึ้นเป็นสิบกว่าคน

“เฉยชามาก คนละแนวกันกับหนานฮุ่ยเหยา” สิงไคเดินมาข้างฉู่หัง พูดเสียงเบา “ฉินเดียวกับราชวงศ์ฉิน หร่านเดียวกับที่แปลว่าเวลาผ่านไป น่าแปลก ฉันรู้สึกว่าชื่อนี้ดูคุ้นเคยมาก”

ตอนที่ผู้สอนอ่านชื่อ ดูเหมือนทุกคนต่างให้ความสนใจชื่อของฉินหร่าน

พวกเขารู้จักฉินหร่าน แต่ไม่รู้ว่าเป็นหร่านไหน ตอนนี้สิงไคถามแล้วจึงรู้ตัวอักษรของชื่ออย่างแน่ชัดขึ้น

“คุ้นเคย?” ฉู่หังฟังจบ หันมองไปทางฉินหร่านอย่างครุ่นคิด “จะไม่คุ้นได้ยังไง จอหงวนแห่งการสอบเข้ามหาวิทยาลัยระดับประเทศ ลืมเหรอ”

ผลคะแนน 747 อันร้ายกาจ ที่สร้างคลื่นยักษ์ใหญ่ไว้บนอินเทอร์เน็ตในตอนนั้น

คนจำนวนมากยังหาข้อมูลของ ‘ฉินหร่าน’ ไม่ได้ ผ่านไปอีกสอง ผู้สอบเข้ามหาวิทยาลัยเหล่านี้ส่วนมากต่างก็ลืมชื่อของคนที่สอบได้ 747 จำได้เพียงใครบางคนที่สอบได้ 747 อย่างร้ายกาจ

ตอนนี้ได้ยินฉู่หังเรียกสติ จู่ๆ สิงไคก็นึกได้ว่าก่อนหน้านี้เคยพูดคุยเรื่องคะแนนผู้ร้ายกาจกับคนในชั้นเรียนกันอย่างสนุกสนาน “ให้ตาย! เธอเหรอ!”

มหาวิทยาลัยเมืองหลวง…

ก็ใช่ว่าทุกคนจะเป็นอัจฉริยะ

สิงไคเป็นคนในพื้นที่ เกณฑ์คะแนนจะต่ำกว่าคนที่เมืองอื่น 603 ก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยเมืองหลวงได้แล้ว แน่นอน ตัวเขาเองก็รู้ว่าคะแนนนี้ของตนต้องอยู่ล่างสุดของวิศวกรรมอัตโนมัติ…

ตอนแรกคะแนน 747 ยังทำให้เขาพูดถึงตั้งหลายวัน ใครจะรู้ว่าท้ายสุดแล้วคนนั้นจะอยู่ห้องหนึ่งกับตนกัน!

**

ช่วงเวลาพักผ่านไปห้านาที เฉิงชิงอวี๋หยิบนกหวีดมาเป่าสั้นๆ

เขายืนอยู่หน้าสุดของกลุ่มคน ยืนตัวตรง สวมชุดลายพรางสีฟ้าน้ำทะเล หมวกบนหัวถูกถอดออก เผยให้เห็นผมทรงทหาร

ผมทรงทหารเหมือนเป็นการทดสอบของแต่ละคน เห็นได้ชัดว่า ประสาทสัมผัสทั้งห้าของเฉิงชิงอวี๋สุดยอดมาก

หากพูดถึงเหล่าผู้หญิงหลายคนที่ภาควิชาภาษาอังกฤษและภาควิชารัฐศาสตร์ของมหาวิทยาลัย เฉิงชิงอวี๋เป็นที่เป็นที่นิยมมากแน่นอน

ในกลุ่มผู้ชายวิศวกรรมอัตโนมัติห้องหนึ่ง มีผู้หญิงสองคนเท่านั้น ฉินหร่านเห็นคนที่ดูดีกว่าเฉิงชิงอวี๋ก็ไม่น้อย

มีแค่หนานฮุ่ยเหยาคนเดียว เธอมีชุดหนุ่มน้อยที่เป็น ‘แฟน’ และ ‘สามี’ หน้าจอโทรศัพท์แบ่งเป็นหนึ่งสัปดาห์เปลี่ยนหนึ่งครั้ง ตอนนี้เป็นฉินซิวเฉินผู้งดงามแห่งวงการบันเทิง

“อาจารย์ผู้สอนของพวกเราหล่อจริงๆ! คุณเห็นด้วยไหม” หนานฮุ่ยเหยาเสียงต่ำ ซุบซิบเสียงเบากับฉินหร่าน

“ก็ พอได้” ฉินหร่านก้มหัว ยืนตัวตรง พูดหน้านิ่ง

หนานฮุ่ยเหยาเหลือบมองเธอ ถอนหายใจในที่สุด “เธอไม่เห็นสายตาของผู้หญิงแผนกด้านข้างที่แทบจะอยากเกาะติดอาจารย์พวกเราอย่างงั้นเหรอ เอาเถอะ เธอเกิดมาดูดี เธอพูดอะไรก็ถูกหมด”

แม้ว่าเฉิงชิงอวี๋จะดูดีเหมือนนักแสดง แต่ฉินหร่านด้านข้างเย็นชาเกินไป แทบจะไม่ซุบซิบกับตนเลย หนานฮุ่ยเหยาจึงกลั้นไว้ รอกลับไปพูดคุยกับคนอื่นที่หอ

“ผู้หญิงคนที่สองแถวแรก เธอไม่ได้กินข้าวเหรอ!”

“ผู้หญิงคนที่สองแถวแรก ตัวตรง!”

“ผู้หญิงคนที่สองแถวแรก ออกไป!”

“ผู้หญิงคนที่สองแถวแรก…”

การฝึกฝนทั้งวันล้วนเป็นการยืนท่าตรงกับ ขั้นตอนห่าน ฉินหร่านไม่เคยได้รับการฝึกฝนดั้งเดิมขนาดนี้ เธอจึงทำได้เพียงต่อสู้ การฆ่าให้ตาย อะไรประมาณนี้

แต่ให้เธอยืนอยู่กับที่ทำเรื่องเดียวซ้ำไปซ้ำมา…ก่อนหน้านี้เป็นเรื่องเพ้อฝัน

มัธยมปลายปีหนึ่งมีเพียงหนึ่งครั้ง แต่ในตอนนั้นการจัดการที่เมืองหนิงไห่ไม่เข้มงวด หละหลวมมาก อาจารย์ผู้สอนต่างก็เหลาะแหละ ฉินหร่านโดดเรียนไปหนึ่งสัปดาห์จึงค่อยลงชื่อ

ตอนนี้…

ฉินหร่านหงุดหงิดแล้ว แต่การกระทำทั้งหมดของเธอเป็นมาตรฐานสุดๆ เธอรู้สึกได้ว่าเฉิงชิงอวี๋เหมือนจะมุ่งเป้ามาที่เธอโดยเฉพาะ เหมือนกับไม่พอใจ

เพราะเธอก็คือผู้หญิงคนที่สองแถวแรก

หนานฮุ่ยเหยาคือคนแรกแถวแรก

หลังจากฝึกฝนทั้งวัน คนห้องหนึ่งต่างรู้สึกได้ กลุ่มผู้ชายรวมตัวกันถาม และยังมีคนให้เธอไปหาที่ปรึกษาเพื่อทำใบลา

สามทุ่ม สิ้นสุดการฝึกทหารวันแรก หนานฮุ่ยเหยานั่งลงที่เก้าอี้คอมพิวเตอร์ของตัวเอง นึกเรื่องนี้ได้ จึงมองที่ฉินหร่าน “เธอได้ทำให้อาจารย์เฉิงชิงอวี๋ขุ่นเคืองไหม”

หยางอี๋ก็เพิ่งกลับมา รินน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้ว ฟังแล้ว พูดขึ้นทันที “หรือว่าต้องการเรียกร้องความสนใจจากเธอ”

หนานฮุ่ยเหยาจึงนั่งตัวตรง “ใช่! ไม่ผิด! เป็นไปได้!”

กลุ่มคนกำลังคุยกัน เหลิ่งเพ่ยซานที่อยู่ด้านนอกก็ถือกุญแจเปิดประตูเข้ามา เธอไม่ได้สวมชุดลายพราง สวมชุดลำลอง ในมือยังถือกระเป๋าสะพาย ผมยาวพาดหลัง แต่งหน้าอย่างประณีต เห็นรูมเมททั้งสามคน เธอจึงนำกระเป๋าวางบนโต๊ะตัวเองก่อนถาม “พวกเธอกลับมาจากฝึกทหารแล้วเหรอ”

ตอนเธอเข้ามา กลิ่นน้ำหอมจางๆ กระจายไปทั่ว

ชัดเจนมากว่าไม่ได้ไปเข้าร่วมฝึกทหาร หนานฮุ่ยเหยาชะงัก “เพิ่งกลับมา เธอไม่ได้ไปฝึกทหารเหรอ”

ตอนเช้าสวมชุดลายพรางออกไปด้วยกันชัดๆ

“แสงแดดจ้าเกินไป ฉันเลยโทรศัพท์หาคุณปู่” เหลิ่งเพ่ยซานยิ้มบาง ราวกับไม่สนใจสักอย่าง เอื้อมมือเปิดประตูตู้ หยิบเสื้อผ้าและผ้าขนหนู “ปู่ของฉันพูดกับสาขาคอมพิวเตอร์แล้ว จึงไม่ต้องฝึกทหารต่อแล้ว”

พูดจบ เธอจึงถือเอาเสื้อผ้าไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ

หลังจากเธอเข้าไป หนานฮุ่ยเหยาและคนอื่นๆ จึงแสดงท่าที ลดเสียงลง “ยังมีการทำแบบนี้อยู่จริงๆ ที่บ้านของเหลิ่งเพ่ยซานไม่เบา น่าจะเป็นคนมีอำนาจร่ำรวยในพื้นที่เมืองหลวง ตอนที่ฉันมา รุ่นพี่เคยบอกฉัน ถ้าเจอคนตระกูลเหล่านี้ในมหาวิทยาลัยอย่ายุ่งด้วยจะดีที่สุด…”

“ฉันจะไปรับโทรศัพท์” ฉินหร่านไม่ได้ฟังต่อ เพียงยกมือถือโทรศัพท์ไปอย่างไม่รีบร้อน เดินไปที่ระเบียง

**

อพาร์ตเมนต์ถิงหลาน

นายท่านเฉิงนั่งที่โซฟา “วันนี้แสงแดดจ้าขนาดนี้ ไม่รู้ว่าฉินหร่านชินกับการฝึกหรือไม่ ฉันให้เฉิงชิงอวี๋ดูแลเธอเป็นพิเศษ…”

พูดถึงตรงนี้ นายท่านเฉิงมองทางเฉิงเจวี้ยน ค่อนข้างรังเกียจ “ทำไมนายให้เธอไปฝึกทหาร กระแทกบาดเจ็บขึ้นมาทำยังไง”

เฉิงมู่ที่กำลังรินน้ำให้นายท่าน “…”

เฉิงเจวี้ยนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรศัพท์อย่างสบายใจ ยิ้มเยาะ “เธอชินมากแล้ว”

“ฉันขึ้นไปแล้ว” เขาหยิบโทรศัพท์ แล้วออกไป

คนอื่นไม่พูดอะไร

นายท่านเฉิงละสายตากลับ มองที่เฉิงมู่ “คุณมองอะไร!”

เฉิงมู่ “…?”

อพาร์ตเมนต์ถิงหลานห่างจากมหาวิทยาลัยเมืองหลวงไม่มาก ขับรถสิบนาทีก็ถึง

ช่วงนี้คนก็ไม่ได้เยอะมาก

ห้องพักหญิง

เหลิ่งเพ่ยซานออกมาเมื่ออาบน้ำเสร็จ มีคนมาเคาะประตูหอพักพอดี เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มากประสบการณ์สวมเสื้อเสื้อยืด

“รุ่นพี่เฉิน” เหลิ่งเพ่ยซานเหมือนจะรู้จักคนนี้ พูดขึ้นทันที เธอค่อนข้างเคารพรุ่นพี่เฉินคนนี้ “คุณมาเพื่อ…”

รุ่นพี่เฉินไม่รู้จักเธอ เพียงแค่พยักหน้าให้เธอ จากนั้นส่งสายตามองผู้คน จากนั้นหยุดที่ฉินหร่านแล้วจึงเดินจากเข้ามาหาฉินหร่าน “ฉินหร่านใช่ไหม ด้านล่างมีคนมาหาเธอ”