เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 428 กลัวการสืบตัวเอง คนรู้จักในรัฐ M - novel-lucky

ตอนนั้นฉินอวี่คิดแค่ว่ามันเป็นเนื้อเพลงที่ฉินหร่านทำลอกเลียนแบบขึ้นมา ซึ่งของพวกนี้มีมากมายบนอินเทอร์เน็ต เธอจึงไม่ได้สนใจมาก แต่พอตอนนี้มานึกๆ ดูแล้วก็พบว่ามีแต่ข้อสงสัยเต็มไปหมด…

ที่แท้แล้ว…

ที่แท้แล้วฉินหร่านก็คือเจียงซานอี้?

งั้นที่บอกว่าฉินหร่านก๊อปเจียงซานอี้…ก็เท่ากับว่าเป็นเรื่องหลุดโลกอย่างแท้จริง

เจียงซานอี้เป็นหอเกียรติยศแห่งวงการบันเทิงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาและเป็นบุคคลแห่งยุคในแวดวงดนตรี ไม่ว่าฉินอวี่จะคิดอย่างไรก็ไม่เคยเชื่อมโยงระหว่างเจียงซานอี้กับฉินหร่านเลย เพราะช่องว่างระหว่างอายุต่างกันเกินไป

ฉินอวี่เห็นความคิดเห็นบนเวยป๋อค่อยๆ เพิ่มขึ้นกว่าหนึ่งล้านสามแสนความคิดเห็น เธอยังไม่ทันได้อ่านอะไร โทรศัพท์ในมือก็ดังขึ้นมาทันที นั่นคือสายจากลูกน้องของคุณชายสี่แห่งตระกูลฉิน

มือที่กำลังสั่นกดรับสายอย่างรวดเร็ว

ลูกน้องของคุณชายสี่ตระกูลฉินที่อยู่ปลายสายพูดอย่างเรียบง่าย ถามแค่ว่าเธอสามารถติดต่อฉินหร่านได้หรือไม่ คุณชายสี่ตระกูลฉินอยากพบฉินหร่านพร้อมกับเสนอผลประโยชน์ให้อีกมากมาย…

ฉินอวี่วางสายด้วยความนิ่งอึ้ง

ขณะนี้ ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่ายกหินทับเท้าตัวเอง[1]เป็นความรู้สึกอย่างไร

เธอแค่อยากทำลายฉินหร่านดูสักครั้ง แต่ใครล่ะจะรู้ว่าสุดท้ายไม่ได้ทำลายเธอยังไม่พอ ในทางกลับกันยังทำให้เธอก้าวหน้าได้อย่างราบรื่น เธอกดกลับไปที่หน้าบัญชีเวยป๋อ qr อีกครั้งก็พบว่าผู้ติดตามได้เพิ่มขึ้นกว่าสิบเก้าล้านคน…

ก่อนหน้านี้ฉินหร่านโด่งดังในรายการไอดอล24ชั่วโมง คราวนี้เรื่องเจียงซานอี้แทบจะสั่นสะเทือนไปทั่ววงการบันเทิง

แม้กระทั่งรุ่นพี่เยี่ยที่ไม่สนใจโลกภายนอกยังรู้เรื่องนี้

“รุ่นน้อง เธอก็เจ๋งเหมือนกันนะ” ภายในห้องปฏิบัติการ ตอนที่รุ่นพี่เยี่ยรับข้อมูลตรวจวัดและคำนวณที่ฉินหร่านให้มาก็อดเอ่ยขึ้นมาไม่ได้

ฉินหร่านเงยหน้าเหลือบมองเขา

นักวิจัยเลี่ยววางมีดแกะสลักลงแล้วมองมาที่รุ่นพี่เยี่ย

“นักวิจัยเลี่ยว คุณอาจจะยังไม่รู้ว่ารุ่นน้องไม่เพียงแต่เก่งฟิสิกส์เท่านั้น เธอยังเป็นนักเรียบเรียงเพลงชั้นเซียนอีกด้วย มีผู้ติดตามบนเวยป๋อมากกว่ายี่สิบสามล้านคน ตำแหน่งในวงการดนตรีพอๆ กับตำแหน่งของคุณในสถาบันวิจัยเลยนะ” รุ่นพี่เยี่ยคิดๆ ดูแล้วก็พูดอย่างจริงจัง

เมื่อได้ยินดังนั้น จั่วชิวหรงก็เม้มริมฝีปาก เธอถือเครื่องมือทดลองไปอีกด้านอย่างเงียบๆ ไม่พูดอะไร

นักวิจัยเลี่ยวไม่ได้มีความเห็นเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ แต่พอได้ยินที่รุ่นพี่เยี่ยพูดก็อดมองฉินหร่านด้วยความประหลาดใจไม่ได้

คนของสถาบันวิจัยมักจะทุ่มเทให้กับการวิจัยเหมือนนักวิจัยเลี่ยว เมื่อเข้าร่วมวิจัยลับ พวกเขาจะเก็บตัวกันอยู่ในฐานวิจัยอันแสนเวิ้งว้างกว่าสองถึงสามเดือน รวมไปถึงหมกมุ่นกับการวิจัยทุกรูปแบบ แทบจะไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่า ‘เวลาว่าง’ กันเลยทีเดียว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเล่นเวยป๋อ เพราะแม้แต่เวลาในการติดต่อสื่อสารกับคนในครอบครัวก็ยังมีอยู่อย่างจำกัด เคยชินอยู่กับการใช้ชีวิตแบบนี้ คนส่วนใหญ่ในสถาบันวิจัยที่ทำวิจัยจริงๆ จะไม่ให้ความสนใจกับข่าวในวงการบันเทิง จะดูทีวีแค่บางครั้งบางคราว แต่นักวิจัยเลี่ยวเป็นคนประเภทที่รู้สึกว่าการนอนล้วนเป็นการสิ้นเปลืองเวลา เขาจึงอุทิศทั้งชีวิตให้กับห้องปฏิบัติการและการวิจัยต่างๆ

แม้รุ่นพี่เยี่ยจะเป็นพวกบ้าวิจัย แม้เขาจะยังไม่ได้มีตำแหน่งเท่านักวิจัยเลี่ยว แต่เขากับจั่วชิวหรงก็ยังยุ่งอยู่กับโครงการเครื่องยนต์อวกาศอยู่ด้านหนึ่ง และอีกด้านก็ยุ่งอยู่กับโครงการของนักวิจัยเลี่ยว ทุกวันที่กลับบ้านในหัวก็ยังนึกถึงเรื่องห้องปฏิบัติการอยู่ตลอด

การจะรู้ข่าวสารนี้ก็ต้องกดเข้าไปในกลุ่มหอพักของมหาวิทยาลัยและเห็นเพื่อนร่วมห้องคุยกันเรื่องรุ่นน้อง

เดิมทีรุ่นพี่เยี่ยแค่อ่านผ่านๆ แต่กลับไม่คิดว่าจะได้เห็นชื่อที่คุ้นเคยซึ่งนั่นก็คือฉินหร่าน หลังจากตามสืบเสาะมาหมดแล้ว รุ่นพี่เยี่ยก็ถึงได้รู้ว่ารุ่นน้องตัวเองคนนี้เก่งกาจขนาดไหน

“รุ่นน้อง ที่เธออยากเข้าสถาบันวิจัยก็เพราะมีอุดมการณ์จริงๆ สินะ?” รุ่นพี่เยี่ยยืนอยู่ข้างๆ ฉินหร่าน อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

เงินเดือนนักวิจัยระดับเบื้องต้นนั้นต่ำเกินไป มีดอกเตอร์และนักวิจัยระดับเบื้องต้นไม่น้อยที่รุ่นพี่เยี่ยรู้จักถูกสภาพความเป็นจริงบังคับให้พวกเขาต่างต้องย้ายไปทำอย่างอื่นกัน

และมีหลายคนที่ทิ้งความฝัน

เส้นทางเจ้าหน้าที่เทคนิควิจัย เว้นแต่จะต้องเดินไปถึงตำแหน่งอย่างนักวิจัยเลี่ยว มิฉะนั้นก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คนภายนอกคิด

การวิจัยผลงานออกมาชิ้นหนึ่ง โบนัสที่แจกจ่ายก็ราวกับได้น้ำหนึ่งแก้วไปใช้ดับไฟไหม้ขนาดเท่าคันรถ

ฉินหร่านได้ยินดังนั้น มือที่กำลังเคลื่อนไหวก็ชะงัก เธอเอียงหน้ามองรุ่นพี่เยี่ยราวกับครุ่นคิดก่อนจะพูดออกมาเบาๆ “ฉันไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนพวกเขาหรอก”

เธอละสายตากลับ

รุ่นพี่เยี่ยยืนนิ่งอยู่กับที่พลางมองแผ่นหลังฉินหร่านด้วยความรู้สึกแปลกๆ

ฉินหร่านหมายถึงอะไร?

‘พวกเขา’ คือใคร?

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ฉินหร่านอยู่ที่ห้องปฏิบัติการทางฟิสิกส์ตลอด ส่วนอาหาร เฉิงมู่จะเอามาส่งให้ในตอนกลางวันและไม่ไปโรงอาหารเพื่อหลีกเลี่ยงกองทัพคน

คนในห้องปฏิบัติการทางฟิสิกส์ที่จำเธอได้ก็มี แต่ส่วนใหญ่ล้วนยุ่งอยู่กับงานวิจัย ไม่ได้น่ากลัวเหมือนพวกแฟนคลับกลุ่มนั้นที่อยู่ข้างนอก

พริบตาเดียวก็ถึงวันเสาร์

ฉินหร่านยุ่งมาตลอดทั้งสัปดาห์จนในที่สุดก็ได้พักผ่อนหนึ่งวัน เธอจึงไปพบอาจารย์ของฉินหลิงที่เขตที่พักอวิ๋นจิ่น

เฉิงเจวี้ยนขับรถมาถึงที่ใต้ตึกของฉินฮั่นชิว แต่ฉินหร่านกลับไม่ให้เขาตามไปด้วย

ฉินหร่านถอดเข็มขัดนิรภัย

ทันทีที่เงยหน้าก็เห็นเฉิงเจวี้ยนทำหน้าตาเฉยเมย มองเธอโดยไม่ขยับเขยื้อนและไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ทำให้รู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก

“พ่อบ้านฉินก็อยู่ด้วย” ฉินหร่านเหลือบมองเฉิงเจวี้ยน “ใบหน้าของคุณคือใบผ่านทางสำหรับตระกูลใหญ่ๆ ในเมืองหลวงไม่ใช่เหรอ?”

“หลังจากอายุสิบหก ฉันก็อยู่เมืองหลวงได้ไม่นาน พ่อบ้านฉินจำฉันไม่ได้หรอก” เฉิงเจวี้ยนกระแอมเสียงและตอบอย่างเอื่อยเฉื่อย

ฉินหร่านไม่เชื่อ เธอเปิดประตูฝั่งข้างคนขับแล้วปิดประตูดัง “ปัง”

สุดท้ายเอื้อมมือเคาะกระจกรถเพื่อให้เฉิงเจวี้ยนลดกระจกลง

“เป็นถึงทายาทตระกูลเฉิง พ่อบ้านฉินจะไม่รู้จักคุณเชียวเหรอ?” ฉินหร่านใช้มือค้ำกระจกรถ ยิ้มอย่างเนือยๆ จากนั้นก็ยื่นมือชี้ไปที่หน้าผากอย่างใจเย็น “ถึงฉันจะยุ่งกับโครงการวิจัยแต่ก็ยังมีสมองนะ”

“โอเค” มือเฉิงเจวี้ยนพาดบนพวงมาลัย หน้าตาเรียบหรูคล้ายกับดาวเปล่งแสง เขาหลุดหัวเราะเมื่อได้ยินดังนั้น “ถ้าเธอพูดแบบนั้นก็ว่าตามนั้น ตอนบ่ายส่งข้อความมาบอกล่วงหน้าด้วย”

ฉินหร่านหดมือกลับ เดินถอยออกไปหนึ่งก้าว ขณะที่กำลังเดินไปที่ตึกใหญ่ก็โบกมือไปข้างหลังส่งๆ

จนกระทั่งแผ่นหลังเธอหายไปในตึก เฉิงเจวี้ยนถึงละสายตากลับมา

สวมชุดหูฟังบลูทูธไว้ที่หูแล้วเอื้อมมือไปกดต่อสายหาหมายเลขลึกลับ

ในขณะเดียวกัน ฉินหร่านก็เดินเข้าประตูใหญ่แล้ว

เธอหยุดที่หน้าประตูแล้วหันกลับไป จากนั้นไม่กี่วินาทีก็เห็นรถของเฉิงเจวี้ยนขับออกไป

เธอเพิ่งจะมาถึงที่ลิฟต์ กดปุ่มขึ้นลิฟต์ด้วยท่าทีไม่แยแส

วันนี้เป็นวันเสาร์ คนไม่ค่อยเยอะ เธอจึงไม่ต้องรอนานประตูลิฟต์ก็เปิดออก

เพิ่งจะเข้าลิฟต์ โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น

ฉินหร่านหยิบโทรศัพท์ออกมาดูก็พบว่าเป็นฉังหนิง

เธอกดชั้นลิฟต์แล้วรับสายทันที “มีอะไร?”

ปลายสายอีกฝั่ง ฉังหนิงยังอยู่ที่บ้านตัวเอง เขาเดินลงมาที่ชั้นล่าง “เมื่อกี้เหอเฉินเพิ่งส่งข้อความมา มีภารกิจอยู่ภารกิจนึง ค่าคอมมิชชั่นห้าสิบเท่า เธอจะรับไหม?”

“ติ๊ง——” ลิฟต์ถึงแล้ว

ฉินหร่านลงจากลิฟต์แต่ยังไม่รีบเข้าไปในบ้าน เธอเดินมาที่หน้าบันไดและตอบกลับไปเรียบๆ “ไม่รับ”

ฉังหนิงเดินไปรอบๆ ห้องโถง จากนั้นก็เปิดประตูตู้เย็นอย่างสุขุม เขาหาของกินที่อยู่ข้างในพลางพูดด้วยน้ำเสียงไม่เร่งรีบ “ผู้มอบหมาย เฉิงเจวี้ยน”

ฉังหนิงจำอย่างอื่นไม่ค่อยได้ แต่จำได้ว่าเหอเฉินเคยบอกเขาตอนที่อยู่อวิ๋นเฉิงว่าภารกิจแรกที่ฉินหร่านแหกกฎก็คือภารกิจที่เฉิงเจวี้ยนเป็นผู้มอบหมาย

ฉินหร่านผงะ

เธอพิงกำแพงแล้วตอบอย่างเงียบๆ “ส่งมา”

“รับไม่รับ?” ฉังหนิงถาม

ฉินหร่านกดขมับ พูดอย่างจำใจ “ฉันขอดูก่อน”

เธอกลัวว่าจะตรวจสอบเรื่องของตัวเอง

“อ้อ” ฉังหนิงหาอยู่นานก็หาถุงหนึ่งออกมาได้ “ถ้าไม่มีปัญหาก็ถือว่าเธอรับไปแล้วกัน ฉันจะให้เหอเฉินเรียบเรียงข้อมูลให้ก่อนแล้วจะส่งให้เธอในอีกหนึ่งชั่วโมง”

ทั้งสองวางสาย

ฉินหร่านยืนอยู่ที่ข้างบันไดนานได้สักพักกว่าจะกลับไป

ทางด้านนี้

ห้องโถงในบ้านของฉินฮั่นชิว

พ่อบ้านฉินกับอาจารย์คุคมาถึงนานแล้ว วันนี้เป็นวันเสาร์ หาได้ยากที่ฉินหลิงจะหยุดพักหนึ่งวัน

อาจารย์คุคกำลังคุยกับพ่อบ้านฉินที่โซฟา พ่อบ้านฉินปฏิบัติตัวกับอาจารย์คุคด้วยความระมัดระวังเป็นอย่างมาก

มีเสียงกริ่งจากนอกประตู

ประตูห้องฉินหลิงไม่ได้ปิด เมื่อได้ยินเสียงนี้เขาก็รีบวิ่งออกไปเปิดประตูอว้ยความเร็วราวกับลมพัดกรรโชก

“พี่สาวของเขามาแล้ว” พ่อบ้านฉินลุกขึ้นพลางมองไปทางประตูด้วยหน้าตายิ้มแย้ม

อาจารย์คุคเก่งภาษาจีนมาก แทบจะไม่มีอุปสรรคในการสื่อสารกับคนในครอบครัวตระกูลฉินเลย พอได้ยินที่พ่อบ้านฉินบอก เขาก็เงยหน้ามองไปทางประตูโดยไม่รู้ตัว เขาอยู่กับตระกูลฉินมานานแล้วและยังได้ยินคนตระกูลฉินพูดถึงพี่สาวฉินหลิงอยู่หลายครั้ง ดังนั้นเขาจึงประหลาดใจกับพี่สาวผู้ลึกลับคนนี้มานาน

ฉินหลิงเป็นนักเรียนที่ดีโดยไม่ต้องสงสัย ซึ่งอาจารย์คุคเองก็รับรู้ถึงความสามารถของเขาอย่างลึกซึ้ง ขณะนี้เขาเพิ่งเคยเห็นฉินหลิงทำตัวเหมือนเด็กน้อยเป็นครั้งแรก

อาจารย์คุคมองโดยไม่ละสายตาเพราะอยากเห็นพี่สาวคนนั้นของฉินหลิง

หลังจากฉินหลิงเปิดประตู ก็มีผู้หญิงสวมเสื้อโค้ตสีเบจเข้ามาจากด้านนอกพร้อมกับผ้าพันคอที่แขวนอยู่ในมือ รูปร่างสูงเพรียว หน้าตาสะสวย แววตาเย็นชา ความเด็ดเดี่ยวแน่วแน่พุ่งมาปะทะหน้าตามจังหวะท่วงท่าของเธอ

“อาจารย์ครับ นี่พี่สาวของผม” ฉินหลิงหันไป เขาเชิดคางขึ้นและแนะนำฉินหร่านให้คุครู้จักด้วยแววตาที่เป็นแสงอันเรืองรอง

พ่อบ้านฉินก็แนะนำคุคให้ฉินหร่านรู้จักด้วยน้ำเสียงเคารพ “คุณหนู นี่คืออาจารย์คุค เป็นคุณครูที่เก่งมากที่คุณชายหกหามาจากรัฐ M ”

พอพูดถึงตรงนี้ พ่อบ้านฉินก็ชะงัก เขาไม่รู้ว่าฉินหร่านรู้เรื่องที่รัฐ M หรือไม่…

หลังจากที่เขาพูดจบก็พบว่าอาจารย์คุคกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง แค่มองไปที่ฉินหร่าน

พ่อบ้านฉินเอียงตัวด้วยความสงสัย “คุณคุค?”

[1]ยกหินทับเท้าตัวเอง เป็นสำนวนเปรียบเปรยว่ายกหินขึ้นมาเพื่อที่จะเอาไปทำร้ายผู้อื่น แต่หินก้อนนั้นดันกลับหล่นทับตัวเอง (คิดจะทำร้ายผู้อื่น แต่ผลร้ายนั้นกลับย้อนมาหาตัวเอง)