เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 440 การกลับมาของซุปตาร์ฉิน สองยักษ์ใหญ่แห่งสถาบันวิจัย
เสียงทุ้มลอยมาจากทางด้านหลัง
พ่อบ้านฉินกับฉินฮั่นชิวและคนอื่นๆ มองไปทางต้นเสียง
สีหน้าคนพูดแฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ผูกเน็กไทลายสีแดงห้อยคอหลวมๆ ต่างหูสะท้อนแสงเย็นอยู่บนทางเดิน น้ำเสียงสบายๆ แต่กลับฟังดูเยือกเย็น
ข้างๆ ยังมีคนตามมาอีกสามคน
ตำรวจท้องถิ่นหันไปมอง เขาไม่รู้จักลู่จ้าวอิ่งแต่กลับรู้จักผู้กองห่าวที่อยู่ข้างลู่จ้าวอิ่ง หน้าถอดสี “ผู้กองห่าว?”
ผู้กองห่าวพยักหน้าเล็กน้อย เขายื่นมือมา “เอาบันทึกมาให้ฉัน กลับไปบอกหัวหน้าสันติบาลย่อยของพวกคุณด้วยว่าเราจะรับทำคดีนี้เอง”
ตำรวจท้องถิ่นรีบยื่นบันทึกในมือให้ผู้กองห่าวทันที “ถ้าไม่มีอะไรจะกำชับแล้ว พวกเราขอตัวนะครับ”
“อือ” ผู้กองห่าวก้มหน้าเปิดบันทึก
ตำรวจท้องถิ่นรีบพาตำรวจฝึกหัดที่อยู่ข้างๆ ไป
ตำรวจฝึกหัดกระซิบถามเมื่อเข้าไปในลิฟต์แล้ว “คนพวกนั้นเมื่อกี้นี้เป็นใคร?”
“รู้จักกองสืบสวนอาชญากรรมเมืองหลวงไหม?” ตำรวจท้องถิ่นมองเขา
ตำรวจฝึกหัดผงะ เขาอ้าปากค้าง “นั่นก็คือกองพันที่ร่วมมือกับ129 มีอัตราสะสางคดีสูงถึง100%?”
นี่คือหน่วยงานที่คนเรียนการสืบสวนอาชญากรรมอยากเข้ามากที่สุด แต่การที่จะเข้ากองพันนั้นไม่เพียงต้องมีคุณสมบัติและประสบการณ์ที่โชกโชน…
“พวกเขามารับคดีเล็กๆ แบบนี้ได้ยังไง…” ลิฟต์ลงมาถึงชั้นล่าง ตำรวจฝึกหัดก็ยังพูดต่อ
ตำรวจท้องถิ่นคลุกคลีอยู่วงสังคมเมืองหลวงมานานแล้ว ย่อมรู้ดีว่ากองกำลังบางส่วนมีความลึกลับซับซ้อน เขาส่ายหน้าลดเสียงพูด “อุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เพิ่งเกิดบังเอิญซะขนาดนี้ กล้องวงจรปิดตรงทางแยกก็มาเสียพอดี…กลัวก็แต่ว่าจะมีตระกูลบางตระกูลชักใยอยู่เบื้องหลัง”
ตำรวจฝึกหัดอึ้ง “แต่ว่า…คนขับรถคนนั้นเป็นลมบ้าหมูไม่ใช่เหรอ…”
“นายยังเด็ก ดูไปก่อนเถอะ ไม่รู้ว่าคนที่ลงมือรู้หรือไม่ว่าครอบครัวของเด็กคนนี้ยังเชิญมาได้แม้กระทั่งทีมของผู้กองห่าว” ตำรวจท้องถิ่นพูดด้วยความตื่นเต้น “เทพเซียนทะเลาะกัน คาดว่าคงได้ข้อสรุปในไม่ช้า…”
ขณะที่ตำรวจท้องถิ่นสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่
ทางด้านห้องผู้ป่วย
ลู่จ้าวอิ่งฟุบบนหน้าต่างมองไปที่ห้องผู้ป่วย ไม่กล้าเข้าไป มือฉินหลิงต่อสายน้ำเกลือทั้งสองข้างอยู่ในห้องผู้ป่วย
“ผู้กองห่าว คุณสืบให้ผมด้วยว่าใครเป็นคนลงมือ” ลู่จ้าวอิ่งหันไปด้วยสีหน้าเย็นชา
เขาเห็นฉินหร่านเป็นน้องสาว แน่นอนว่าย่อมเห็นฉินหลิงเป็นน้องชาย
ผู้กองห่าวพยักหน้า ลู่จ้าวอิ่งเชิญเขามาจากกองพันโดยเฉพาะ เขารู้ตั้งแต่อยู่ระหว่างทางมาแล้วว่านี่คือน้องชายฉินหร่าน “เรื่องนี้คุณวางใจได้”
ลู่จ้าวอิ่งเพิ่งมองมาทางฉินฮั่นชิว “คุณอาฉิน…”
“ฉันรู้แล้ว นายคือพี่ลู่ที่เสี่ยวหลิงพูดถึงสินะ โทรศัพท์เขายังมีรูปที่ถ่ายกับนายอยู่ด้วย” ฉินฮั่นชิวเม้มปาก
“เรื่องเสี่ยวหลิง คุณอาไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” ขณะนี้ลู่จ้าวอิ่งพูดโดยไม่สนใจอะไร “ผมกับผู้กองห่าวจะไปดูฉินเสี่ยวหร่านเสียหน่อยแล้วจะตรงไปที่เกิดเหตุ”
พอพูดจบ เขากับผู้กองห่าวก็จากไป
ขณะรอลิฟต์ ทั้งสองก็พูดคุยกันไปด้วย
“คุณชายลู่ ที่เกิดเหตุเรียบร้อยดีไหม?” ผู้กองห่าวยังคงเปิดบันทึก
ลู่จ้าวอิ่งพยักหน้า พูดเสียงเข้ม “ผมพาคนไปปิดถนนและที่เกิดเหตุตั้งแต่ตอนเก้าโมงเช้าแล้ว เฉิงมู่ปิดถนนช่วงนั้นไว้แล้ว”
เขาคุยโทรศัพท์กับเฉิงเจวี้ยนเสร็จก็ไปปิดถนน จากนั้นก็ไปตามเฉิงมู่
“ปิดถนนไปช่วงนึง ? ?” แม้ว่าจะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ผู้กองห่าวก็ยังอดไม่ได้ที่กระตุกมุมปาก “พวกคุณทำกันน้อยๆ หน่อยได้ไหม ปิดแค่ปากทางก็พอแล้ว…”
“……”
พ่อบ้านฉินไม่พูดออกมาสักประโยคตั้งแต่ต้นจนจบ แค่ฟังลู่จ้าวอิ่งคุยกับฉินฮั่นชิวและได้ยินบทสนทนาที่ลู่จ้าวอิ่งคุยกับผู้กองห่าว เขาอดไม่ได้ที่จะมองไปทางฉินฮั่นชิว “นายน้อยสอง คนพวกนั้นที่มาเมื่อกี้…”
ฉินฮั่นชิวเปิดประตูห้องผู้ป่วยเข้าไป ดูสงบเสงี่ยมกว่าพ่อบ้านฉินและคนอื่นๆ “พวกนั้นเป็นเพื่อนหร่านหร่าน”
เขาเข้าไปแล้ว พ่อบ้านฉินถึงจะสบตากับอาเหวิน
ลู่จ้าวอิ่งไม่ค่อยเผยตัวในเมืองหลวง แต่มีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลเฉิง พ่อบ้านฉินยังเคยได้ยินชื่อเสียงของลู่จ้าวอิ่งมาบ้าง ทันทีที่ได้ยินว่าคุณชายลู่ ก็พอจะรู้แล้วว่าเป็นคนตระกูลลู่ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงชื่อเสียงในเมืองหลวงที่นับวันก็ยิ่งใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมา แม้จะไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องพวกนี้ แต่พ่อบ้านฉินก็เคยได้ยินมาหมดแล้ว
นี่ฉินหร่าน…
ทั้งสองพูดไม่ออกสักประโยค
**
ชั้นบน
เฉิงเจวี้ยนและเฉิงเว่ยผิงยังคงอยู่ในห้องประชุมเพื่อหารือเกี่ยวกับการรักษาผลข้างเคียงและการใช้ยา
ฉินหร่านนั่งเก้าอี้อยู่หลังสุด
การผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะส่งผลกระทบต่อสติปัญญาเป็นอย่างมากหากฟื้นตัวได้ไม่ดี เฉิงเจวี้ยนระมัดระวังในเรื่องนี้มาก เขาจึงคัดกรองยาทีละตัว และเนื่องจากฉินหลิงยังเด็ก จึงไม่สามารถทานยาที่มีฮอร์โมนมากเกินไปได้
“ยาจากสถาบันวิจัยได้ผลดี แต่มีฮอร์โมนซะส่วนใหญ่” เฉิงเว่ยผิงหยิบปากกาดำแล้วขีดฆ่ายาตัวหนึ่ง “ผมติดต่อทางฝั่งสถาบันวิจัยแล้วครับ ตอนนี้มีแค่คุณกู้เท่านั้นที่วิจัยการใช้ยา แต่เขาปิด…”
เฉิงเว่ยผิงพูดถึงตรงนี้ก็ขมวดคิ้ว
เฉิงเจวี้ยนเคาะนิ้วบนโทรศัพท์ มองหน้าฉินหร่านที่อยู่ไกลออกไป
ฉินหร่านไม่ได้พูดอะไร แค่หยิบโทรศัพท์แล้ววิดีโอคอลหากู้ซีฉือโดยตรง
กู้ซีฉือกำลังง่วนอยู่กับการทดลอง แต่มีเพียงวิดีโอคอลจากฉินหร่านเท่านั้นที่เขาไม่อาจเพิกเฉยได้
“โทรหาฉันเวลานี้เนี่ยนะ?” ในกล้อง กู้ซีฉือกำลังสังเกตจุลินทรีย์ผ่านกล้องจุลทรรศน์ เดิมทีเขายังยิ้มร่าไปที่กล้อง แต่ทันทีที่เห็นหน้าเฉิงเจวี้ยนในกล้อง รอยยิ้มก็หายไปสามส่วน “รุ่นพี่?”
เฉิงเจวี้ยนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ วางปากกาลง “ที่นายมียาทดลองไหม?”
“ไม่มี…”
กู้ซีฉือยังพูดไม่ทันจบ เฉิงเจวี้ยนก็พูดตัดบท “เสี่ยวหลิงจำเป็นต้องใช้ยา น้องชายเธอน่ะ”
กู้ซีฉือมีสีหน้าเปลี่ยนไปเมื่อฟังเสร็จ
เขารู้ดีว่าที่ฉินหร่านวิดีโอคอลมาหาเขาจะต้องเกิดเรื่องเป็นธรรมดา แต่กลับไม่คิดว่าจะเป็นน้องชายเธอ
และคิดไม่ถึงว่าถึงขนาดต้องใช้ยาทดลอง เขาวางกล้องจุลทรรศน์ลง เดินไปตรงหน้ากล้องแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ใบหน้าที่หล่อเหลาสงสัยเล็กน้อย “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ฉันจะส่งไปให้ทันที เอ๊ะ จริงด้วย ผ่านมาตั้งปีนึงแล้ว ที่ตาเฒ่านั่นจะต้องมีอยู่ในสต็อกแน่ๆ ฉันต้องกลับไปรัฐ M อีกสักรอบไหม?”
เขาพูดไปด้วยและเปิดประตูห้องทดลองไปด้วย
ดูเหมือนจะเดินออกไปข้างนอก
“ฉันเพิ่งผ่าตัดเปิดกะโหลกเสร็จ ต้องการให้นายมาดูอาการข้างเคียงช่วงพักฟื้น” เฉิงเจวี้ยนคิดพลางขมวดคิ้ว “นายไม่จำเป็นต้องกลับรัฐ M หรอก ตอนเย็นฉันจะโทรคุยกับอาจารย์เอง”
“ได้” กู้ซีฉือออกจากประตูใหญ่ เดินลงมายังที่จอดรถชั้นใต้ดิน “เสี่ยวหร่านเอ๋อร์ยังโอเคอยู่ไหม?”
เฉิงเจวี้ยนมองฉินหร่าน ไม่ได้ตอบกลับไป พูดแค่ว่า “นายมาที่นี่ก่อนเถอะ”
ทั้งสองวางสาย
เฉิงเจวี้ยนวางปากกา นำสิ่งที่จดในมือยื่นให้เฉิงเว่ยผิง “เดี๋ยวกู้ซีฉือจะมาแล้ว คุณมอบให้เขาได้เลย”
ขณะที่พูดก็ถอดเสื้อนอกและชุดพิเศษสีขาววางไว้บนโต๊ะประชุม หันมามองฉินหร่าน แววตาเข้มขึ้น “พวกลู่จ้าวอิ่งกำลังอยู่ในที่เกิดเหตุ ไปกันเถอะ”
ไม่ว่าจะวางแผนอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้แนบเนียนเพียงใด ก็มักจะหลงเหลือร่องรอยไว้ที่เกิดเหตุอยู่เสมอ
ทั้งสองออกจากประตูห้องประชุม คณะแพทย์ที่นั่งริมโต๊ะประชุมต่างก็กลับมารู้สึกตัว
“ผู้อำนวยการ เมื่อกี้คุณชายสามบอกว่าคุณกู้ก็จะมาด้วยเหรอครับ?” ดอกเตอร์หลายคนอดมองไปทางเฉิงเว่ยผิงไม่ได้
เฉิงเว่ยผิงพยักหน้า “พวกเราลงไปรับคุณกู้กันเถอะ”
พอพูดจบ คนในที่ประชุมก็ลุกขึ้นทันที เสียงของพวกเขากำลังระงับความตื่นเต้น “นี่ฉันจะได้เจอกู้ซีฉือจริงๆ แล้วเหรอเนี่ย?”
“วันนี้สองยักษ์ใหญ่ของสถาบันวิจัยออกมากันหมดเลยเหรอ?”
“ผมรู้จักผู้ป่วยคนนั้น นั่นคือหลานชายฉินซิวเฉินในรายการวาไรตี้นั่น…”
“คุณหนูฉินเมื่อสักครู่นี้” ชายวัยกลางคนที่แขวนป้ายหัวหน้าแผนกเก็บสายตา “ลูกสาวผมเป็นแฟนคลับเธอ ถ้าผมได้ลายเซ็นเธอมาได้ ลูกสาวผมคงดีใจมากแน่ๆ …”
**
เวลา 16.30 น.
ในที่สุดฉินซิวเฉินก็กลับมา สายตาเย็นเฉียบ ใบหน้าสุขุมและอ่อนโยนแผ่กลิ่นอายที่น่าเกรงขาม
เขายืนอยู่ที่หน้าห้องผู้ป่วยฉินหลิง สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ
“คุณชายหก คุณกลับมาแล้ว!” เมื่อได้ยินเสียง พ่อบ้านฉินก็รู้สึกตัวในที่สุด เขาลุกจากเก้าอี้มองไปทางฉินซิวเฉิน
เดิมทีฉินซิวเฉินยังคิดว่าพอกลับมาจะได้เห็นภาพความวุ่นวาย เขารู้ความสามารถของพ่อบ้านฉินดี ดังนั้นจึงไม่ได้พักผ่อนมาตลอดทาง ใบหน้าที่แต่งสำหรับถ่ายหนังก็ไม่ได้เช็ดออก ทั้งหน้าจึงดูคมคายกว่าปกติ
เขาคิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะดีกว่าที่เขาคิดเอาไว้มากเมื่อมาถึงห้องผู้ป่วยของฉินหลิง
“ถนนปิดไปช่วงหนึ่ง เราก็เลยมาช้าไปหน่อย อาการฉินหลิงเป็นยังไงบ้าง?” ตอนนี้ฉินซิวเฉินไม่ได้คิดอะไรมาก
เขาเดินมาที่หน้าเตียง ฉินหลิงยังไม่ฟื้น บนศีรษะพันด้วยผ้าก๊อซ มือทั้งสองข้างยังต่อสายน้ำเกลือ
พ่อบ้านฉินละสายตากลับมาพร้อมกับรายงานรายละเอียด “ผู้อำนวยการบอกว่าอาการคุณชายน้อยคงที่แล้วครับ พักผ่อนให้มากๆ ก็ไม่มีปัญหาอะไรตามมาแล้ว”
ตอนที่ฉินซิวเฉินนั่งบนเครื่องบิน เขาปิดโทรศัพท์ตลอด
หลังจากลงเครื่อง พ่อบ้านฉินก็ได้แจ้งเขาแล้วว่าฉินหลิงพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ถึงอย่างไรก็ยังเป็นห่วงจนกว่าจะได้มาเห็นกับตาตัวเอง
ฉินซิวเฉินวางมือลงบนโต๊ะข้างๆ ถอนหายใจอย่างหนักหน่วง
ผู้จัดการที่อยู่ข้างๆ เงยหน้าขึ้น เหลือบไปเห็นถุงน้ำเกลือของฉินหลิง บนนั้นไม่ได้มีชื่อซับซ้อนอะไรมาก มีเพียงกระดาษขาวแปะอยู่บนนั้นและเขียนด้วยคำว่า “กู้” อย่างส่งๆ บนตัวขวดมีสัญลักษณ์ของสถาบันวิจัย
“ยานี่…” ผู้จัดการเอ่ยขึ้นมา
ฉินฮั่นชิวถือกาน้ำชาเดินมาจากด้านนอก “นี่คือยาทดลองของเสี่ยวกู้น่ะ”
น้อยมากที่พ่อบ้านฉินกับอาเหวินไม่พูดอะไรออกมา
ฉินซิวเฉินไม่ได้คิดอะไรมากในชั่วขณะ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา “ตอนนี้คนขับรถอยู่ที่ไหน? สถานีตำรวจไหนที่ดูแลเรื่องนี้อยู่?”
พอเขาพูดจบก็พบว่าพ่อบ้านฉินและคนอื่นๆ มีสีหน้าแปลกออกไป
“เอ่อ คุณชายหก…” อาเหวินพูดขึ้นมา “เหมือนว่าจะเป็นกองสืบสวนอาชญากรรมที่ดูแลเรื่องนี้ ถนนเส้นนั้นก็ดูเหมือนว่าจะเป็นพวกเขาที่เป็นคนปิด…”
YOU MAY ALSO LIKE
