เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 513

“หร่านหร่านต  ้องไม่อยากให  ้คุณรู  ้เรื่องนี้แน่ๆ ต่อมา หลังจากเธอคลุกคลีกับรังโจร ก็ได  ้ทําลายหลักฐานทั้งหมด คุณอย่าได  ้เอ่ยเรื่องนี้กับเธอ” ใบหน  ้าของเฟิงโหลวเฉิงฟื้นคืน สู่สภาพเดิม “การระเบิดของฐานทัพวิจัยเมืองหนิงไห่ไม่ใช่ เรื่องง่าย มีอิทธิพลขนาดใหญ่ที่ฉันหาไม่เจอ”

พูดจบ เขาดับบุหรี่เดินตรงไปอีกด  ้าน

วันนี้เขาได  ้พูดกับเฉิงเจวี้ยนมากมาย เพียงแค่หวังว่าเขา จะเข  ้าใจด  ้านใดด  ้านหนึ่งของฉินหร่านขึ้นมาบ  ้าง แต่…ตอนนี้ ดูแล  ้วไม่จําเป็น เฟิงโหลวเฉิงถอนหายใจ

“ทําไมคุณถึงอยู่ที่นี่” ระหว่างทางที่เดินมาฉินหร่าน ครุ่นคิดถึงปัญหาที่อาจารยแใหญ่สวีพูด เห็นว่าเฉิงเจวี้ยนยืนอยู่ ต  ้นลม เธออดไม่ได  ้ที่จะเลิกคิ้ว

เฉิงเจวี้ยนหลับตา ไม่ให  ้ฉินหร่านเห็นท่าทีที่ชัดเจนของ เขา

โทรศัพทแในกระเป฻ากําลังดัง เขาก็ไม่มอง

เพียงรอให  ้ฉินหร่านเดินเข  ้ามา จึงเอื้อมมือโอบเอวเธอ แล  ้วเอาคางเกยที่หัวของเธอ แล  ้วถามกลับโดยไม่ตอบ “เธอ ออกมาเร็วจัง?”

“คุณไม่ปกติ คุณชายเฉิง” ฉินหร่านพิงที่อกเขา ใช  ้มือจิ้ม ที่อกเขา ขมวดคิ้วเล็กน  ้อย

สายตาของเธอเฉียบแหลมอยู่เสมอ จึงรู  ้สึกได  ้อารมณแ ตอนนี้ของเฉิงเจวี้ยนที่ไม่ปกติ

ฉินหร่านใช  ้มืออีกข  ้างควานหาโทรศัพทแในกระเป฻าเขา ออกมาแล  ้วเหลือบมอง “พ่อของคุณ”

“ไม่รับ” เฉิงเจวี้ยนพูดเบา น้ําเสียงค่อนข  ้างแหบแห  ้งไม่ ชัดเจน

อาการแบบนี้ของเขามีปัญหา ฉินหร่านมองดูโทรศัพทแ เฉิงเจวี้ยนบอกไม่รับ เธอจึงไม่บังคับ เพียงนิ่งไปสักพัก “คุณ โอเคกับพ่อของคุณรึเปล่า”

“ตอนที่ฉันอายุสิบสอง ก็ได  ้รู  ้ว่าเขาไม่ใช่พ่อแท  ้ๆ ของ ฉัน” เฉิงเจวี้ยนนิ่งไปแล  ้วพูดตอบคําของเธอ

“เอเ?” ฉินหร่านชะงักไป เธอเงยหน  ้ามองเฉิงเจวี้ยน

นึกไม่ถึงจริงๆ นายท่านเฉิงตามใจเขาถึงขนาดนี้…แต่ กลับไม่ใช่พ่อลูกแท  ้ๆ เหรอ คนของตระกูลเฉิงรู  ้เรื่องนี้ไหม

จากมุมระดับนี้ เห็นได  ้ว่าดวงตาทั้งสองข  ้างของเฉิง เจวี้ยนเหมือนจะแดงเล็กน  ้อย

ฉินหร่านนึกถึงตอนที่เฉิงเวินหรูพูด เพื่อม  ้าดินเผาโบราณ ของนายท่านเฉิง เขาจึงไปเรียนการฟื้นฟูมรดกทาง วัฒนธรรม…

ไม่แปลกใจที่เขาไม่ยอมรับที่จะรับช่วงดูแลตระกูลเฉิงต่อ

ฉินหร่านไม่เคยตรวจสอบเรื่องราวของตระกูลเฉิงนัก ใน ตอนที่อยู่เมืองอวิ๋นเฉิง รู  ้เพียงแค่เฉิงเจวี้ยนมักจะเข  ้าออก สํานักงานขนส่งแห่งเอเชีย

“ไม่เป็นอะไร” ฉินหร่านเอื้อมมือกอดเขาตอบ เงยหน  ้า เล็กน  ้อยแล  ้วยิ้ม “อย่าเศร  ้าเลย จากนี้ไปเจ฿หร่านจะปกปูอง คุณ”

เฉิงเจวี้ยนชะงักไป

เขาก  ้มหน  ้ามองฉินหร่าน ที่มุมระดับนี้ สามารถมองเห็น ขนตาของเธอได  ้ชัดเจน ทั้งตัวของเธอถูกเงาของเขาปกคลุม น้ําเสียงที่มักจะเย่อหยิ่ง ในตอนนี้กลับนุ่มนวล

คิ้วอันประณีตดูดีทําให  ้คนใจสั่น

ก่อนหน  ้านี้ที่เฉิงเจวี้ยนแทบจะใจสลาย ในตอนนี้ความ เจ็บแสบในใจยิ่งชาทําอะไรไม่ได  ้

เขาพูดเรื่องของนายท่านเฉิง แต่ไม่อยากให  ้เธอ สังเกตเห็นความผิดปกติของเขา

ใครจะรู  ้ว่า เขายังไม่ทันได  ้เห็นใจเธอ เธอกลับมา ปลอบโยนเขา

เขาก  ้มหน  ้าเงียบมองเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงมือ ประคองใบหน  ้าของเธอ ก  ้มหน  ้าเล็กน  ้อยลงไปที่ริมฝีปากของ เธอเบาๆ หน  ้าผากจรดที่หน  ้าผากของเธอ พูดด  ้วยรอยยิ้มบาง “โอเค จากนี้ไปเธอปกปูองฉัน”

**

ทั้งสองคนออกมาจากตระกูลสวี กลับถิงหลาน

เมื่อถึงที่ถิงหลานแล  ้ว ฉินหร่านเปลี่ยนรองเท  ้าแตะที่ ทางเข  ้า ดูวีแชทพลางตอบเฉิงมู่ “ไปดูกระเป฻าของฉันก่อน”

ในกระเป฻าใบนั้น มีกล่องที่คุณยายทิ้งไว  ้ให  ้เธอ

เธอดูข  ้อความของซ่งลี่วแถิงในวีแชท…

[หมิงเย่วแได  ้ติดต่อเธอไหม]

ฉินหร่านนิ่งไปสักพัก ตอบกลับคําเดียว…

[ไม่]

ฝั่งซ่งลี่วแถิงไม่มีข  ้อความต่อแล  ้ว

เฉิงมู่วางเครื่องเล่นเกมในมือ ถือกุญแจลงไปด  ้านล่าง “คุณหนูฉิน ครั้งนี้คุณต  ้องการอะไร”

เขาครุ่นคิดถึงเพชรสีชมพูเม็ดใหญ่เม็ดนั้นที่กู  ้ซีฉือส่งมา

“หาของบางอย่างของคุณยายฉัน” ฉินหร่านมองดู โทรศัพทแ มือเกี่ยวที่นิ้วของเฉิงเจวี้ยน นึกถึงข  ้อความจากของ ซ่งลี่วแถิง พลันขมวดคิ้วเล็กน  ้อย พูดอย่างครุ่นคิด

ทั้งสามคนเดินลงไปด  ้านล่างตามแนวไม  ้ราคาแพง เฉิงมู่ เปิดประตูห  ้องของเล่นของเขา แล  ้วจึงเปิดประตูลับและตู  ้ นิรภัย นํากระเป฻าของฉินหร่านออกมาอย่างระมัดระวัง เขา ใช  ้มือตบๆ ฝุุนที่ไม่มีอยู่จริงที่ด  ้านบน “คุณฉิน อยู่ที่นี่ทั้ง หมดแล  ้ว”

ฉินหร่านส่งเสียง “อือ” เธอย่อตัวลงครึ่งหนึ่งข  ้างกระเป฻า ใช  ้มือรูดซิปเปิด

ด  ้านในมีของอยู่เป็นกอง

ฉินหร่านกวาดตามอง ทันใดนั้นก็เห็นตลับของเฉินซู หลานอยู่ใต  ้ถ  ้วยรางวัลแกรมมี่ของเหยียนซี เธอวางกองบรรจุ ภัณฑแหนังสือที่ยังไม่ได  ้แกะลงที่พื้น แล  ้วจึงวางถ  ้วยรางวัล แกรมมี่ด  ้านบนไว  ้ด  ้านข  ้าง จึงค่อยหยิบกล่องสีฟูาชํารุดที่ ค่อนข  ้างเก่าขึ้นมา

เฉิงมู่นั่งยองลงตรงข  ้ามฉินหร่าน

ของในกระเป฻าของฉินหร่าน เขาเคยเห็นมามากกว่าหนึ่ง ครั้ง ในตอนนี้ที่เห็นอีกครั้งก็แทบจะเหมือนเดิม

เขาเดาว่าสิ่งของเหล่านี้ล  ้วนต  ้องมีความเป็นมา เขายัง ลองเสิรแชอินเทอรแเน็ตชื่อถ  ้วยรางวัลแกรมมี่นั่นด  ้วยเล็กน  ้อย

เขากลับไม่ได  ้สนใจกล่องชํารุดในมือของฉินหร่านเลย ถึง ยังไงเขาก็ขอดูไม่ได  ้

สายตามองลงไปที่หนังสือเล่มหนึ่งที่ฉินหร่านวางไว  ้ ลวกๆ ข  ้างมือ

“คุณหนูฉิน ข  ้างมือของคุณคืออะไร” หนังสือเล่มนี้ เฉิงมู่เคยเห็นครั้งก่อน รู  ้สึกเหมือนจะเป็นการแตูน

ฉินหร่านก  ้มหน  ้ามองอย่างไม่ค่อยใส่ใจ “การแตูน คุณ อยากดูไหม”

เฉิงมู่พยักหน  ้า

ฉินหร่านจึงยื่นให  ้เขา

เฉิงมู่รีบรับมา “นี่ยังห่อเป็นอย่างดี…”

“คุณฉีกได  ้เลย” ฉินหร่านพูดเบา

จากนั้นจึงก  ้มหน  ้าดูกล่องไม  ้นี้อยู่สักพัก เฉินซูหลานไม่ได  ้ ให  ้กุญแจกับเธอ ล็อกกุญแจของกล่องใบนี้ค่อนข  ้างขึ้นสนิม

เฉิงเจวี้ยนพิงอยู่ที่ขอบประตูห่างไปไม่กี่ก  ้าว มือกอดอก ตามองลงที่ฉินหร่าน

เห็นเธอมองที่กล่อง จึงยืนขึ้นตรง อยากไปช่วยฉินหร่าน ที่ด  ้านหน  ้าสักหน่อย

นอกประตู เฉิงจินกลับมาแล  ้ว เขาเหลือบมองเฉิงเจวี้ยน พูดเสียงทุ  ้ม “นายท่านเจวี้ยน”

ท่าทีจริงจังเหมือนมีอะไรเกิดขึ้น

เฉิงเจวี้ยนมองเขา แล  ้วจึงหันไปมองฉินหร่านที่ย่อตัวลง ครึ่งหนึ่งจ  ้องมองดูกล่องไม  ้อยู่ที่เดิม ส่งสายตาให  ้เฉิงจิน

หนึ่งนาทีต่อมา ทั้งสองคนหยุดอยู่ที่ห  ้องหนังสือของเฉิง จิน

ประตูเปิดครึ่งหนึ่ง เฉิงเจวี้ยนมองไปทางฉินหร่าน พูด อย่างสบายๆ “ว่ามา”

“นายท่านเจวี้ยน” เฉิงจินนิ่งไปแล  ้วตอบ “คุณพ่อของ คุณ…ต  ้องการพบคุณ”