เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 514 ไม่มีอะไรที่ทําไม่ได้

เฉิงจินพูดจบ เฉิงเจวี้ยนไม้ตอบ ยังคงมองไปทางด้าน นอกประตู

สักพัก เขาจึงหันมาทางเฉิงจินแล้วพูดเสียงเรียบ “เขา อยากพบฉันเหรอ”

ห้องหนังสือเงียบมาก ด้านนอกประตูก็ไม้มีเสียงใด ประโยคนี้ของเฉิงเจวี้ยนประชดเหน็บแนมอย้างชัดเจน

“พรุ้งนี้ ที่คณะสํานักงานใหญ้” เฉิงจินหลับตา

เฉิงเจวี้ยนยิ้ม เขาเหลือบมองเฉิงจินสายตาเรียบเฉย ท้ายที่สุดก็ไม้พูดอะไร เพียงเอ้ยว้า “เข้าใจแล้ว”

พูดจบเขาจึงผลักประตู เดินไปทางฝั่งของฉินหร้าน

เฉิงจินยังยืนอยู้ที่เดิม มองตามหลังเฉิงเจวี้ยน อดไม้ได้ที่ จะเม้มปาก

**

ห้องสะสมของเฉิงมู้

ฉินหร้านยังศึกษาตัวล็อกกุญแจที่ค้อนข้างเป็นสนิม

นี่คือสิ่งที่เฉินซูหลานทิ้งไว้ให้เธอ เธอไม้อยากใช้กําลังเปิด ออก แต้เฉินซูหลานก็ไม้ได้ทิ้งกุญแจไว้ให้เธอ

ตอนที่เธอคิดว้าจะหาช้างปลดล็อกดีหรือไม้ เฉิงเจวี้ยนก็ ย้อตัวลงข้างเธอ “ต้องการปลดล็อกเหรอ”

“อือ” ฉินหร้านยังย้อครึ่งตัวอยู้ที่เดิม อ้อยอิ่งเล็กน้อย ตัวล็อกค้อนข้างเก้าแก้ และไม้รู้ว้าทําไมถึงได้มีสนิมมากมาย ขนาดนี้ “ไม้รู้ว้าจะเปิดได้รึเปล้า”

เธอครุ้นคิด เฉิงเจวี้ยนจึงยื่นมือดึงเอากล้องในมือของเธอ ไปดูอยู้ครู้หนึ่ง “ลูกสปริงยังอยู้ในตําแหน้ง เปิดได้”

เขาพูดแล้วให้เฉิงมู้นํากล้องเครื่องมือมา

จากนั้นจึงถือกล้องไม้นี้ออกไปด้านนอก วางกล้องไม้ลง บนโต฿ะ ลากเก้าอี้ตัวหนึ่งให้ตัวเองนั่ง

ฉินหร้านตามหลังเขามานั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม มือเท้าคาง อย้างเอื่อยเฉื่อย มองดูเขาอย้างค้อนข้างตื่นเต้น “คุณ สามารถเปิดสิ่งนี้ได้เหรอ”

เธอรู้สึกว้าที่ตัวเองเรียนรู้มามากและวุ้นวายพอแล้ว ที่ เฉิงเจวี้ยนเรียนนั้นยุ้งยากวุ้นวายขนาดไหนกัน

ใครจะสามารถเชื่อมโยงแพทยแกับความชํานาญด้านการ ปลดล็อกเข้าด้วยกันได้

ดูเหมือนฉินฮั่นชิวเคยบอกว้าการศึกษาด้าน เศรษฐศาสตรแของเขาก็ดีเช้นกัน

“พอได้นะ เคยศึกษามาสักพัก” เฉิงเจวี้ยนเหลือบมอง เธอ พูดอย้างใจเย็น

เฉิงมู้ถือกล้องเครื่องมือมา เฉิงเจวี้ยนค้นไปมาด้านใน นํา คลิปหนีบกระดาษสองอันออกมา ใช้นิ้วเรียวยาวบีบเล็กน้อย ดัดให้ตรงอย้างเรียบง้าย จากนั้นจึงงอปลายให้เป็นโค้งเล็กๆ

เขายังคว้าเอาประแจออกมา สอดปลายด้านหนึ่งเข้าที่ แกนกลางตัวล็อก

ฉินหร้านไม้เคยศึกษาโครงสร้างตัวล็อกเหล้านี้ ในสายตา ของเธอ จึงไม้มีตัวล็อกที่ปลดได้อย้างไม้เสียหาย

ตอนนี้จึงมองผลลัพธแไม้ออกว้าเขาจะทํายังไง

ดวงตาทั้งสองข้างมองดูเฉิงเจวี้ยน ในวันปกติเขามักทํา ตัวเกียจคร้านอยู้เสมอ ดูเหมือนจะคาดการณแเรื่องราวต้างๆ ได้ จึงไม้ค้อยใส้ใจมากนัก

ตอนนี้ดวงตาหรี่ลง ใบหน้าคมค้อนข้างซีดไป ความมั่นใจ ถูกเก็บซ้อนเอาไว้

“แกร฿ก”

ตัวล็อกถูกปลด

เฉิงเจวี้ยนทิ้งคลิปหนีบกระดาษและประแจลงในกล้อง เครื่องมือลวกๆ จึงค้อยเงยหน้าไปทางฉินหร้าน ปลายนิ้วแตะ บนกล้องสีฟูา “เอาไป”

ฉินหร้านไม้ได้คิดปิดบังเฉิงเจวี้ยนและเฉิงมู้ จึงเปิดฝาก ล้องออก

เอกสารฉบับหนึ่งวางอยู้ด้านใน เหมือนเป็นรายงานการ วิจัย และยังมีชิ้นหนึ่งที่เหมือนกับโลหะสีดําเข้ม ซึ่งไม้รู้ว้าใส้ ไว้แล้วกี่ปี แต้ไม้มีสนิมเลย

เฉิงมู้มองดู ก็ดูไม้ออกว้าคืออะไร

ตอนที่เฉินซูหลานและหนิงเวยอยู้ที่เมืองอวิ๋นเฉิง เฉิงมู้ มองออกว้าสองคนนี้ไม้เหมือนกับคนทั่วไป แต้ก็เดาไม้ออกว้า มีจุดไหนที่ผิดปกติ

แน้นอนว้าตอนนี้ก็ดูไม้ออก เขาเพียงก้มหน้ามองกล้อง ไม้ แล้วจึงละสายตากลับ

แล้วกลับไปที่ห้องเพื่อดูกองหนังสือที่ฉินหร้านให้เขาต้อ

ฉินหร้านดูเอกสารงานวิจัยแล้วเม้มปาก รู้ว้าน้าจะเป็นสิ่ง สุดท้ายที่คุณตาทิ้งไว้

เธอหันหลัง นําเอกสารและโลหะชิ้นนั้นมา พลิกไปที่ใต้ สุดของตลับมีข้อความฉบับหนึ่งที่ขึ้นสีเหลืองเล็กน้อย

ขณะกําลังจะหยิบข้อความออกมาอ้าน เฉิงเจวี้ยนก็รั้งมือ ขวาของฉินหร้านไว้กะทันหัน

ฉินหร้านเงยหน้า มองเฉิงเจวี้ยนแล้วเลิกคิ้ว

“เอากลับไปดูที่ห้อง” เฉิงเจวี้ยนไม้ได้มองเธอ สายตาจด จ้องไปเพียงที่ชิ้นโลหะที่อยู้ในตลับ สักพักจึงเงยหน้า “คุณตา ของเธอ…ช้าง…”

เขาไม้รู้ว้าต้องอธิบายเป็นภาษาอะไร แต้นัยนแตาสีเข้ม กลับเป็นประกายอย้างเปิดเผยถึงความเคารพ

“ปั่ก” เสียงเธอปิดฝากล้อง

ทั้งสองคนขึ้นไปด้านบนด้วยกัน

หลังจากรอเฉิงเจวี้ยนเดินออกไปแล้ว เฉิงจินจึงค้อยเดิน ไปในห้องสะสมของเฉิงมู้ มองเฉิงมู้ที่นั่งขัดสมาธิอ้านการแตูน อยู้ที่พื้น ใบหน้าของเขานิ่งถาม “ช้วงนี้โอวหยางเวยได้ติดต้อ คุณบ้างไหม”

“ไม้” เฉิงมู้เงยหน้า มองเฉิงจินอย้างประหลาดใจ “พวก คุณไม้ให้ฉันติดต้อเธอ”

จนถึงตอนนี้เขาก็นึกไม้ออกว้าทําไม

“อือ” เฉิงจินที่ครุ้นคิดอยู้ส้งเสียง “ก็ดี คุณทําถูกแล้ว”

“อา จริงด้วย พี่ชาย คุณรอเดี๋ยว ฉันจะโอนเงินให้คุณ” เฉิงมู้คิดเรื่องบางอย้างได้ เขาเอาโทรศัพทแออกมา โอนยี่สิบ ล้านให้เฉิงจิน

การโอนเงินของเฉิงมู้ต้องผ้านขั้นตอนมากมาย ไม้ได้เร็ว อย้างเฉิงจิน ยี่สิบล้าน เดาว้าต้องตรวจสอบหลายชั่วโมงจึงจะ เข้าบัญชี

แต้เมื่อเฉิงจินเห็น 100 ล้านในบัญชีของเฉิงมู้ เขาจึงนิ่ง ไปอย้างค้อนข้างประหลาดใจ “คุณเอาเงินเยอะขนาดนี้มา จากไหน”

“คุณหนูฉินมอบให้ฉัน” เฉิงมู้เงยหน้า ที่คิ้วแสดงออกถึง ความภาคภูมิใจ

เห็นท้าทีของเฉิงมู้ เฉิงจินจึงไม้พูดอะไร

เขายืนขึ้น ตรงออกประตูห้องไป

**

“ฉันไปจัดการธุระนิดหน้อยที่ห้องหนังสือ” กลับมา ด้านบน เฉิงเจวี้ยนมองฉินหร้าน ใช้มือลูบที่แก้มของเธอ “อย้าคิดมาก อยากทําอะไรก็ทํา”

คิดไปคิดมา เขาก้มหน้า “ช้วงนี้อยู้ใกล้ฉันไว้ดีที่สุด”

ฉินหร้านมองเขา ประโยคนี้ก้อนหน้านี้ท้านสวีก็เคยพูด กับเธอ

เธอจึงพยักหน้า เดิมทีอยากถามเฉิงเจวี้ยนว้ารู้จักของที่ อยู้ในตลับนี้รึเปล้า

แต้ดูท้าทีของเฉิงเจวี้ยน เธอพอจะเดาออกได้ว้าเขาต้องรู้ แน้นอน

เธอหันกลับ เดินออกจากห้องไปอย้างครุ้นคิด

“ช้างเถอะ” เฉิงเจวี้ยนมองตามหลังเธอ คิดดูแล้วจึง เอื้อมมือไปดึงเธอกลับมาใหม้ “ไปศึกษาที่ห้องหนังสือ ด้วยกัน”

สิ่งที่เฉินซูหลานทิ้งไว้แท้ที่จริงคือข้อมูลงานวิจัยของหนิง เอ้อรแ

ฉินหร้านนั่งอยู้ที่โต฿ะห้องหนังสือ ดูข้อมูลด้านใน

ด้านในเหมือนที่ท้านสวีพูดไว้ทั้งหมดจริงๆ มีรายงาน ฉบับหนึ่ง

เฉินซูหลานมักเป็นผู้ช้วยของหนิงเอ้อรแ ในตอนแรกที่งาน ศพของเฉินซูหลาน ฟังเจิ้นปั๋วเรียกเฉินซูหลานว้า ศาสตราจารยแเฉิน ชัดเจนว้าจําเธอได้

เฉิงเจวี้ยนเปิดคอมพิวเตอรแ แล้วดึงเอาวิดีโอของเฉิงสุ้ย แบบเดียวกับที่รัฐ M มา

ประชุมเสร็จ เขาจึงออกไปรับโทรศัพทแอีกครั้ง

ฉินหร้านนั่งอยู้ที่เก้าอี้ มองตามหลังเฉิงเจวี้ยน มือข้าง หนึ่งเคาะลงที่ใบรายการที่เฉินซูหลานทิ้งไว้ ครุ้นคิดเล็กน้อย

ยังไม้ทันได้คิดอะไร โทรศัพทแที่วางไว้ข้างมือก็ดังขึ้น