เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 516 ผู้คัดเลือกอันสมบูรณแแบบ

พานหมิงเย่วแได้ยินดังนั้น สายตาหันไปทางหน้าต่างอย่าง แข็งทื่อ

ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ดวงตาสองข้างที่เย็นชาเปลี่ยนเป็นว่าง เปล่า

ไม่มีเสียงในโทรศัพทแ คุณนายเฟิงที่อีกด้านหนึ่งขมวดคิ้ว “ทําไมเธอถึงไม่พูด”

มือของพานหมิงเย่วแร่วงลง เธอพูดพึมพํา “ไม่คู่ควรเสีย จริง”

พูดจบ เธอไม่รอให้คุณนายเฟิงตอบแล้ววางสายในทันที

โทรศัพทแร่วงลงจากมือ ศีรษะตกลงอย่างอ่อนแอ ดวงตา ทั้งสองข้างล้วนว่างเปล่า

**

ที่โทรศัพทแฝั่งนี้ คุณนายเฟิงวางสาย

เธอขมวดคิ้ว นึกถึงคําพูดตอนท้ายสุดของพานหมิงเย่วแ เธอทิ้งโทรศัพทแลงบนโต฿ะอย่างลวกๆ “นับว่ายังรู้จักประมาณ ตน”

หลี่ซวงหนิงนั่งอยู่ที่โซฟาตรงข้ามเธอ

ได้ยินประโยคนี้ มือที่ถือถ้วยชาของเธอนิ่งไปเล็กน้อย ผมลอนสยายออกด้านข้าง “เฟิงฉือเขา…”

“อยู่ด้านบนทั้งวันทั้งคืนไม่ออกมาเลย เอาแต่ทําโทษ ตัวเอง” คุณนายเฟิงประคองถ้วยชา พูดอย่างเยาะเย้ย “ก็ไม่ รู้เหมือนกันว่าพานหมิงเย่วแนั่นมีดีตรงไหน ไม่มีอะไรเอาแน่ เอานอนได้สักอย่าง”

ตอนนี้ที่ทั้งสองคนมีปัญหากัน คุณนายเฟิงจึงมีความสุข เป็นธรรมดา

ตระกูลเฟิงมาที่เมืองหลวงได้ครึ่งปีกว่า แม้ทัศนียภาพจะ ไม่ดีไปกว่าเมืองอวิ๋นเฉิง แต่ก็นับว่าอยู่บนพื้นฐานที่มั่นคง

คุณพ่อคุณแม่ของพานหมิงเย่วแไม่เป็นที่รู้จัก เฟิงฉือเป็น ลูกคนเดียวของตระกูลเฟิง เพราะอย่างนั้นคุณนายเฟิงจึง ไม่ให้เฟิงฉือแต่งงานกับเธอ

ขณะที่ทั้งสองคนกําลังพูดคุยกัน

เฟิงโหลวเฉิงก็กลับมาจากด้านนอก

ทั้งตัวของเขาปกคลุมด้วยความเย็นชา เพราะไปพบเฉิง เจวี้ยนมาถึงได้อารมณแไม่ดี

หลี่ซวงหนิงรีบลุกขึ้นจากโซฟา ส่งเสียงเรียกอย่างเคารพ “คุณลุงเฟิง”

เฟิงโหลวเฉิงมองหลี่ซวงหนิงแล้วกล่าวทักทายเพียงแผ่ว เบา

เขาเห็นถุงชอปปิงที่วางอยู่บนโซฟา อดที่จะกดลงขมับ อย่างเสียไม่ได้ แล้วจึงมองคุณนายเฟิง “ฉันให้คุณไปส่งของ ให้หมิงเย่วแ ทําไมคุณไม่ได้เอาให้เธอ”

เพราะก่อนหน้านี้ที่เมืองอวิ๋นเฉิง เขามีส่วนทําให้ฉินห ร่านถูกเข้าใจผิด

ในตอนนี้ เฟิงโหลวเฉิงจึงไม่ได้ขับรถไปส่งของให้พานห มิงเย่วแ สังคมมหาวิทยาลัยน่ากลัวกว่ามัธยมปลายมาก

คุณนายเฟิงมองดูถุงชอปปิงนั่น สายตาเปลี่ยนเป็นความ เยาะเย้ย “เฟิงโหลวเฉิง คุณทําเรื่องชั่วร้ายแล้วยังต้องให้ฉัน ไปช่วยตามเก็บกวาดให้เหรอ”

เสียงนี้บาดหู

เฟิงโหลวเฉิงปกปิดเรื่องราวของพานหมิงเย่วแ เขากลัวว่า ผู้ค้ายาจะมีพรรคพวกที่ยังไม่ได้ถูกกําจัด แต่นั่นทําให้คุณนาย เฟิงสงสัยว่าพานหมิงเย่วแคือลูกสาวนอกสมรสของเขา

ปีนี้ ผู้บัญชาการเฉียนและผู้กองห่าวทําการกวาดล้าง พรรคพวกผู้ค้ายาที่เมืองอวิ๋นเฉิง

เรื่องนี้บอกกับเฉิงเจวี้ยนไว้ชัดเจนแล้ว เฟิงโหลวเฉิงไม่ เชื่อว่าเวลาแบบนี้ตระกูลเฉิงจะปกปูองพานหมิงเย่วแไว้ไม่ได้

ในตอนนี้…

เฟิงโหลวเฉิงมองคุณนายเฟิงนิ่ง “คุณมาที่ห้องหนังสือ”

หลี่ซวงหนิงเห็นทันทีว่ามีเรื่องผิดปกติ จึงยืนขึ้นที่โต฿ะฝั่ง ของเขา เพราะการล่าถอยของพานหมิงเย่วแ ท่าทีของเธอจึง ดีกว่าที่ผ่านมา “คุณว่ามาเลย ฉันรู้ว่าวันนี้คุณจะพูดอะไร ออกมา”

เฟิงโหลวเฉิงหยิบกองเอกสารออกมาจากตู้นิรภัยในห้อง หนังสือแล้วโยนลงต่อหน้าคุณนายเฟิงอย่างจงใจ “ดูเอาเอง”

คุณนายเฟิงเปิดดูเอกสารคร่าวๆ

พลิกดูไป ก็ตะลึงขึ้นมา

ฉบับนี้เป็นแฟูมการต่อต้านยาเสพติด

ที่ถูกเก็บรักษาไว้โดยเฟิงโหลวเฉิงมาโดยตลอด

ตํารวจต่อต้านยาเสพติด 0976: เหยาเหว่ยหลิน

“คุณพ่อของหมิงเย่วแคือเหยาเหว่ยหลิน อดีตลูกน้องของ ฉัน” เฟิงโหลวเฉิงมองเธอ พูดอย่างเฉยชา “หมิงเย่วแเป็นเด็ก กําพร้า เพราะการตัดสินใจผิดพลาดครั้งหนึ่งของฉัน และ เพราะคดีความการต่อต้านยาเสพติด พ่อแม่และพี่ชายของ เธอจึงถูกพ่อค้ายาแก้แค้น“

“ถ้าอย่างนั้นทําไมคุณถึงบอกให้ฉันปฏิบัติต่อเธอเหมือน เป็นลูกสาวแท้ๆ…” คุณนายเฟิงฉือชะงักไป

เธอไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล เฟิงโหลวเฉิงปฏิบัติท่าทีต่อ พานหมิงเย่วแไม่ถูกเลย ทั้งยังไม่พูดให้ชัดเจน

เธอคิดว่าพานหมิงเย่วแคือลูกสาวของคนรักคนแรกของ เฟิงโหลวเฉิง

“ตัวตนของเหยาเหว่ยหลินพิเศษ ตั้งแต่เล็กหมิงเย่วแไม่ เคยเจอพ่อของเธอเลย” เฟิงโหลวเฉิงจุดบุหรี่ “ครั้งแรกที่พบ ก็คือครั้งสุดท้ายที่พบเช่นกัน ฉันอยากชดเชยให้เธอมาก ที่สุด”

ส่วนเรื่องอาการทางจิตเวช เฟิงโหลวเฉิงไม่ได้พูดถึงเลย

ไม่ว่าใคร การที่เคยอยู่โรงพยาบาลจิตเวชจะถูกมองด้วย สายตาที่แปลกประหลาด นอกจากเฉิงเจวี้ยนแล้ว เฟิงโหลว เฉิงก็ไม่ได้ตั้งใจจะบอกใคร

“ถ้าอย่างนั้น…” คุณนายเฟิงไม่รู้จะพูดอย่างไร

เพราะเรื่องแบบนี้ไม่ค่อยชัดเจนในความคิดเฟิงโหลวเฉิง จึงไม่ได้รับรู้ถึงความสัมพันธแของพานหมิงเย่วแและเฟิงฉือ

คุณนายเฟิงรู้คําตอบนี้แล้ว ในใจก็ซับซ้อนขึ้นมา แต่ก็ไม่ กล้าพูดเรื่องของพานหมิงเย่วแและเฟิงฉือออกไป

“พรุ่งนี้ฉันจะไปหาเธอ” ในใจของคุณนายเฟิงสับสน เธอ เดินออกประตูห้องหนังสือ แล้วมองไปที่ห้องของเฟิงฉือ

ไตร่ตรองอยู่สักพัก ท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูดเรื่องของพานหมิง เย่วแ

คุณนายเฟิงกลับมาที่ห้อง หยิบรายงานการประเมิน ออกมาจากในกล่อง…

มันคือยาที่พานหมิงเย่วแกิน

รายงานการประเมินชัดเจนมาก

ยาระงับอาการทางจิต จิตใจของพานหมิงเย่วแมีปัญหา

คุณนายเฟิงเก็บรายงานนี้ แม้ว่าจะเห็นใจพานหมิงเย่วแ แต่แน่นอนว่าจะไม่ให้เฟิงฉือแต่งงานกับเธอ ไม่ว่าอย่างไรหัว นอนปลายเท้าและแง่มุมอื่นๆ ของพานหมิงเย่วแ…ไม่คู่ควรเสีย จริง

ในความเป็นจริง คุณนายเฟิงก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะบอกเฟิงฉือ

**

วันต่อมา

แปดโมงเช้า

เฉิงจินอยู่ที่ด้านล่างขององคแกรสํานักงานใหญ่ เฉิงเจวี้ยน จอดรถเรียบร้อย เขาเอียงตัวไปปลดเข็มขัดนิรภัยของเธอ แล้วพิงตัวไปทางเธอ “ขึ้นไปหาห้องพักเงียบๆ อยู่ไหม”

“ไม่ละ” ฉินหร่านมองไปรอบๆ เห็นร้านกาแฟที่โอวห ยางเวยบอกไว้ ดวงตาเบิกกว้าง “ฉันจะไปซื้อชานม”

เฉิงเจวี้ยนมองเธอสักพัก ที่นี่เป็นอาณาเขตของเขาจึงไม่ ต้องกังวล เขาเอื้อมมือไปลูบผมของเธอจึงค่อยตอบ “ได้ รอ ฉันลงมา”

ห้านาทีต่อมา

ที่ห้องสํานักงานขององคแกรสํานักงานใหญ่

เฉิงเจวี้ยนผลักประตูตรงเข้าไป

ที่ข้างหน้าต่างสํานักงาน มีร่างหนึ่งยืนหันหลังให้ประตู

เฉิงเจวี้ยนยกเท้าเตะเข้าที่ประตู มองนิ่งไปที่คนผู้นั้น มือ ทั้งสองข้างล้วงกระเป๋า เรียวคิ้วอันงดงามไม่แสดงท่าทีใด มี เพียงความเฉียบคม

“มาแล้ว” คนคนนั้นหันมายิ้มให้เฉิงเจวี้ยน มีผมสีขาว ประปรายที่ขมับ น้ําเสียงดูค่อนข้างนุ่มนวล “ไม่ได้ติดตาม คุณมาหลายปี ครั้งนี้คุณน่าจะรู้ว่าฉันมาทําไม เล่นเสร็จแล้วก็ วางมือ โอวหยางเวยเป็นผู้คัดเลือกอันสมบูรณแแบบที่ฉันเลี้ยง ดูมาเอง”