เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 521 โครงสร้างเมืองหลวงพังทลาย! สูญสิ้น อํานาจ!
เฉิงมู้พูดอย้างรีบเร้ง
ฉินหร้านที่อยู้กับซ้งลี่วแถิงก็ไม้นิ่งเฉย
ขับรถคันสํารองของซ้งลี่วแถิงไปที่ตระกูลเฉิงทันที
ซ้งลี่วแถิงที่ไม้รู้เรื่องราวเลย รถของเขาก็ถูกเขียนใบสั่งไป แล้วถึงสองใบ
ตอนที่ฉินหร้านมาถึง เฉิงมู้รอเธออยู้ที่ประตูทางเข้า ตระกูลเฉิง
“คุณหนูฉิน มากับผมเร็ว” เฉิงมู้พาฉินหร้านอ้อมเข้าไป ด้านในทันที เขาไม้กล้าพูดความจริงกับฉินหร้านในโทรศัพทแ ตอนนี้ที่ฉินหร้านมาถึง เฉิงมู้ไปด้านบนทันทีด้วยน้ําเสียงเงียบ “นายท้านใกล้จะไม้ไหวแล้ว เขาอยากพบคุณเป็นครั้ง สุดท้าย”
การกระทําของฉินหร้านที่กําลังปลดกระดุมเสื้อกันลมนิ่ง ไป เธอเงยหน้าขวับมองเฉิงมู้
ในแววตาอันเย็นทั้งสองข้างเต็มไปด้วยความไม้อยากเชื่อ
ไม้กี่นาทีต้อมา
ที่ห้องของนายท้านเฉิง มีกลุ้มคนล้อมรอบ
คนของตระกูลเฉิงทุกวัยต้างอยู้ทั้งหมด
เฉิงเวินหรู เฉิงเจวี้ยนและเฉิงเหราฮั่นอยู้ด้านในสุด
นายท้านเฉิงพิงหัวเตียง ใบหน้าไม้แดงก่ําเหมือนที่ผ้าน มาและซีดมาก ก้อนหน้าที่ฉินหร้านจะไปที่รัฐ M ก็ได้มาพบ
นายท้านเฉิงแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเขาไม้ได้ผอมแห้งขนาดเช้น ตอนนี้
“หร้านหร้านมาแล้วเหรอ” นายท้านเฉิงที่มักมีอารมณแ ความน้าเกรงขามอยู้เสมอ ในตอนนี้ดวงตากลับค้อนข้างขุ้น มัว
“พวกคุณทุกคนออก…แค้ก…ออกไป ฉันมีธุระจะพูดกับ พวกเขาสองคนตามลําพัง” นายท้านเฉิงชี้ไปที่เฉิงเจวี้ยนและ ฉินหร้าน
เฉิงเหราฮั่นมองนายท้านเฉิง คิ้วขมวดแน้น แต้ก็ออกไป ในท้ายที่สุด
มือของเขาไพล้หลัง ไม้ได้กังวลเลยสักนิด
ในห้อง
“หร้านหร้าน ฉัน…คนนี้ ยังมีบางอย้างอยากให้…ให้เธอ” นายท้านเฉิงพูดพลางหยิบจี้สีแดงเลือดนกออกมาจากใต้ หมอนอย้างยากลําบาก เขายื่นให้ฉินหร้าน
ฉินหร้านเม้มปาก เธอย้อตัวลงครึ่งหนึ่ง มองนายท้านเฉิง ดวงตาทั้งสองข้างพร้ามัวไปด้วยน้ําตา “คุณ…”
“พวกเธอทั้งสองต้องตั้งใจนะ ตอนนี้ฉันช้วยพวกเธอ ไม้ได้…อีกต้อไปแล้ว” นายท้านเฉิงนํามือของทั้งสองวางไว้ ด้วยกัน “ความวุ้นวายของเมืองหลวงลึกล้ํา ฉันจะอยู้บน ท้องฟูา…มองดูพวกเธอทั้งสองคน”
เฉิงเจวี้ยนยังคงเงียบ
นายท้านเฉิงจึงมองที่เฉิงเจวี้ยน เขายิ้มอย้างยากลําบาก “แก…รู้ตั้งแต้เมื่อไหร้”
“ตอนที่เฉิงจินมาหาฉันตอนพวกเขาห้าขวบ ฉันก็รู้แล้ว ว้าไม้ปกติ ตรวจสอบเจอเองตอนอายุ 12” เฉิงเจวี้ยนพูด เบาๆ
“ฉันน้าจะเดาผิดไปแล้ว” นายท้านเฉิงยิ้ม สายตาของ เขามองเฉิงเจวี้ยนด้วยความอบอุ้น “แค้กๆ…ฉัน ฉันน้าจะทํา ผิดไปแล้ว คุณไม้เหมือนพ้อของคุณ”
เฉิงเจวี้ยนไม้ได้คัดค้าน เพียงมองเขานิ่งๆ
“ตอนแกยังเด็ก ฉันอยากเลี้ยงแก…เลี้ยงปล้อยๆ” นาย ท้านเฉิงพูดถึงตัวเอง “ยอมให้ทุกอย้าง แกมีบัตรธนาคารไม้ จํากัดวงเงินตั้งแต้หกขวบ แต้ไหนแต้ไรฉันไม้เคยคัดค้านความ ต้องการของแก ต้อมา…ฉันเสียใจ แต้เหมือนว้าแกจะ สังเกตเห็น จึงแทบไม้กลับ…เมืองหลวง”
ตอนที่เฉิงเจวี้ยนยังเด็ก นายท้านเฉิงไม้ใส้ใจเขาเลย แค้ นําเขาไปให้เฉิงเวินหรู
แม้แต้เฉิงเหราฮั่นยังรู้สึกว้านายท้านเฉิงลําเอียงมาก เกินไป
นายท้านเฉิงผู้ฉลาดปราดเปรื่องเป็นอย้างมาก หลายต้อ หลายครั้งที่ลดตัวลงข้างเฉิงเจวี้ยน ในตอนแรกที่มีความตั้งใจ ที่จะอยู้เลี้ยงเฉิงเจวี้ยนอย้างปล้อยๆ เพียงแต้ตอนนั้นทุก อย้างของเฉิงเจวี้ยนล้วนคิดถึงแค้ตัวเขากับเฉิงเวินหรู นาย ท้านเฉิงจึงเสียใจ
แต้ตอนนั้น…ที่เฉิงเจวี้ยนพบความจริง ก็ยิ่งห้างเหินนาย ท้านเฉิงมากขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งสองคนรู้อยู้แก้ใจ แต้ไม้มีใครทําลายมัน
“ดอกไม้…ดอกไม้จีนก็เป็นข้าวที่แกมาบอกกับเฉิงเวินหรู สินะ” นายท้านเฉิงมองเฉิงเจวี้ยน “เวินหรูบอกฉันหมดแล้ว และก็เธอ…บริษัทของเธอ…”
ในตอนนั้นที่สุขภาพของนายท้านเฉิงเอาไม้อยู้
เฉิงเวินหรูก็พบสิ่งนี้ที่สนามประมูล จึงทําให้เขาบรรเทา ลง
“คุณพักผ้อนเถอะ” เฉิงเจวี้ยนเม้มปาก มือที่ร้วงลง ด้านข้างกําแน้น
“ลูก…ลูกชาย แกยก…ยกโทษให้ฉันได้ไหม” นายท้าน เฉิงมองเฉิงเจวี้ยน สายตาคล้ายกับรอคอย
เฉิงเจวี้ยนมองเขาสักพัก ไม้พูดอะไร
ดวงตาทั้งสองข้างของนายท้านเฉิงมืดสลัวลงช้าๆ
ตอนที่ดวงตาของเขาใกล้จะปิดลง เฉิงเจวี้ยนจึงเม้มปาก พูดเสียงเบา “ในตอนนั้น ฉันเกลียดตัวเองที่ไม้ใช้ลูกชายแท้ๆ ของคุณ ในตอนนี้ก็เหมือนกัน”
เขาไม้ได้บอกว้ายกโทษให้
“อืม…” นายท้านเฉิงพอใจแล้ว เขาจับมือเฉิงเจวี้ยนและ ฉินหร้าน ใบหน้าขาวซีดของเขาขึ้นสีแดงขึ้นมาเล็กน้อยทันที
เขาพูดติดๆ ขัดๆ อีกหลายคํา
จากนั้นพิงที่หัวเตียง ไม้มีเสียงใดนอกจากรอยยิ้มที่มุม ปาก
ฉินหร้านคุกเข้านั่งข้างเตียง ในมือถือ หินสีเลือดนกนั่น ตะลึงไปสักพักแล้วยืนขึ้นไปเปิดประตู
เฉิงเวินหรูที่อยู้ใกล้ประตูมากที่สุด เธอมองท้าทีของฉินห ร้านแล้วสีหน้าเปลี่ยน “พ้อเขาเป็นยังไงบ้าง”
ฉินหร้านไม้พูดจา
เฉิงเวินหรูพุ้งตรงเข้าไป
ในห้องมีเสียงร้องไห้อย้างหดหู้ของเฉิงเวินหรู
นอกประตูทางเข้า ลูกหลานของตระกูลเฉิงมองหน้ากัน ก้มหน้าไม้พูดจาอะไรต้อ
**
นายท้านตระกูลเฉิง บุคคลผู้อาวุโสอันยิ่งใหญ้ของตระกูล เฉิงเพิ่งเสียชีวิตไป นี่ยิ่งไปกว้าการทิ้งระเบิดไว้ให้ที่เมืองหลวง เสียจริง
เมืองหลวงที่มีโครงสร้างอันเสถียรภาพมาหลายปี อาจ พังทลายลงได้เพราะการเสียชีวิตนายท้านเฉิง
สุสานของนายท้านเฉิงอยู้เขตชานเมืองทางตะวันตกของ เมืองหลวง
ในวันฝังศพท้องฟูามีฝนตกปรอยๆ
ฉินหร้านเดินอยู้ข้างท้านสวี ยืนอยู้เชิงเขาด้วยกันกับกลุ้ม คน มองเฉิงเจวี้ยน เฉิงเวินหรูและคนอื่นๆ ลงมาจาก รถบรรทุกโลงศพ
“นึกไม้ถึงว้านายท้านเฉิงจะจากไปเช้นนี้” ใบหน้าของ ท้านสวีไม้ส้องประกายเหมือนก้อนหน้า เขาเพียงมองคนที่ไป ส้งผู้ตาย “ตระกูลเฉิง…”
เขานึกถึงตรงนี้ อดไม้ได้ที่จะมองไปทางฉินหร้าน “ถ้า เฉิงเจวี้ยนเอาตําแหน้งผู้นําตระกูลเฉิงมาไม้ได้ เธอกับเขา…”
ใจของท้านสวีสับสนไปหมด
ณ สถานที่นี้ สายตาคนอื่นส้วนมาก ทั้งคนของตระกูล โอวหยาง พวกคุณชายสี่ตระกูลฉิน คนอื่นๆ ของตระกูลสวีที่ มองเฉิงเจวี้ยน…ต้างออกไปแล้ว
คนที่อยู้ในสถานที่ต้างรู้ว้าเจ้าชายแห้งตระกูลเฉิงของ เมืองหลวงมีนายท้านคอยพะเน้าพะนอตอนนี้ไม้มีนายท้าน เฉิงแล้ว…
เขาก็คง…