เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 539 ดูเพื่อความสนุกไมใชเรื่องใหญอะไร
“รัฐ Mเหรอ พอลืมไปแลวเหรอวาในตอนแรกตระกูลฉิน
พังพินาศยังไง” โอวหยางเวยยิ้มอยางเย็นชา “สวีซื่ออิ่งคิดวา
แบบนี้จะทําใหรอดไดงั้นเหรอ”
ยิ้มเยาะ
ตระกูลเฉิงเห็นใบหนาของเฉิงเจวี้ยนก็ไมรุสึกอะไร แต
ตระกูลสวีนั้น…โอวหยางเวยกรอกตาลง
ในมือจับถวยชาไวแนน
เรื่องของตระกูลฉินแพรสะพัดไปทั่วเมืองหลวงราวกับ
พายุทอรแนาโด
กลุมคนที่รอดูเรื่องสนุกๆ ในเวลานี้ก็ยากที่จะยอมลดละ
เรื่องราวเกี่ยวกับอวิ๋นกวงกรุ฿ปก็คอยๆ ปรากฏออกมา
ฉินหรานกลับไปพรอมกับเฉิงเจวี้ยนเฉิงเจวี้ยนเปิดประตูหองโถงเขาไป พบกับเฉิงสุยและอีก
สามคนที่ยังอยูดานใน
โทรศัพทแมือถือในกระเปากางเกงฉินหรานไดดังขึ้น เธอ
กมหนาลงไปมอง ปรากฏสายของจระเขยักษแ
เธอเปลี่ยนรองเทาไปพลาง แลวกดปุุมฟังไปพลาง
แตเสียงของจระเขยักษแที่อยูปลายสายกลับเงียบสนิท
เขายิ้มกริ่ม “วาไงลูกพี่ ฉันจะไปเมืองหลวงแลวนะ”ฉินหรานที่กําลังเปลี่ยนรองเทาอยูนิ่งไปครูหนึ่ง
นอกจากอวิ๋นกวงกรุ฿ปแลว คนจากฝั่งพอของเฉิงเจวี้ยน
รวมถึงจระเขยักษแก็จะมาในเมืองหลวงดวยเหรอ
เธอเงยหัวขึ้น พรอมดวงตาที่ดําขลับ “เมื่อไหร”
“ฉันจะไปหาหัวหนาของฉังหนิงดวยตัวเอง พวกเราทั้งหา
คนตองไดรวมตัวกัน” จระเขยักษแยิ้มเยาะ “ฉันแคมาสนุกดวย
แคนั้นเอง”เดิมทีฉินหรานก็คิดที่จะไปถามฉังหนิงวาเกิดเรื่องอะไร
ขึ้นในเมืองหลวง
เมื่อไดฟังจระเขยักษแพูด เธอถึงกับนิ่งไปพักหนึ่ง “แนใจ
เหรอวาจะไปถึงอยางปลอดภัย”
ในเมืองก็ไมไดตางจากรัฐ M เขากําลังจะมา และไมได
ปิดบังตัวตนใหดี หนวยปูองกันทางอากาศไมลอเลนดวยนะ
“เธอชวยฉันหาที่กบดาน สวนหัวหนาของฉังหนิงคนอื่นๆ
ฉันจัดการได เธอลืมสิ่งที่หัวหนาของฉังหนิงทําเมื่อกอนไป
แลวเหรอ” จระเขยักษแกัดบุหรี่ “จากการรายงานของลูกนองฉันพบวา ชวงนี้มีคนที่ไปในเมืองหลวงเยอะ รอฉันถึงแลวจะ
เลาใหฟัง”
เสียงในโทรศัพทแไมคอยชัดเทาไหร
คนพวกนี้มักอยูในที่ที่วุนวายเสมอ
ฉินหรานไมไดประหลาดใจ
เธอยืนอยูที่หนาประตูครูหนึ่ง ไมไดเขาไป เพียงแคมอง
เขาจากนอกประตู เอียงศีรษะเล็กนอย พรอมกลาวดวย
น้ําเสียงนิ่งเฉย “ฉันอยากออกไป”เฉิงเจวี้ยนกําลังคุยอยูกับเฉิงจิน แววตาดูดุดัน
เมื่อไดยินเสียงของฉินหราน เขาเงยหนาขึ้นมาเล็กนอย
ผอนคลายคิ้วลง คิดอยูครูหนึ่งแลวจึงกลาว “เฉิงสุย”
“วาไง” เฉิงสุยพยักหนา เขาเขาใจความหมายของเฉิง
เจวี้ยน พลันลุกขึ้น แลวหยิบกุญแจรถออกไปกับฉินหราน
หลังจากที่ฉินหรานและเฉิงสุยออกไปแลว แววตาของ
เฉิงจินก็ดุดันขึ้น”เฉิงถูถึงตอนเย็น จากขาวคราวของเขา จระเขยักษแ
เหมือนจะมีความผิดปกติอะไรบางอยาง” พูดถึงตรงนี้ เฉิงจิ
นบีบคลึงไปที่คิ้ว “ทางฝั่งของทานโปกําลังวางแผนกับ 129
อยู แถมยังสงโอวหยางเวยไปที่ 129 โดยเฉพาะอีกดวย…”
เฉิงจินไมอาจคาดเดาสถานการณแในตอนนี้ได
เฉิงถูกับจระเขยักษแก็มาสูกันเอง ทั้งสองฝุายตางก็ยังสืบ
ไมถึงกนบึ้งของฝุายตรงขาม
พอไดยินชื่อของจระเขยักษแ เฉิงเจวี้ยนก็นิ่งไปครูหนึ่ง
เขาเอามือจับโต฿ะไว แลวเงยหนามองเฉิงจิน “ไมตองไปสนใจ
พวกจระเขยักษแหรอก”ไมสนใจจระเขยักษแ
เฉิงจินนิ่งไปครูหนึ่ง
ถาหากเบื้องหลังของโอวหยางเวยมีความสนิทสนมกัน
กับพวกคน 129 นั่น เรื่องคงซับซอนยิ่งกวาเดิมแน
แตเฉิงเจวี้ยนพูดออกมาแบบนี้ เขาจะตองมีที่พึ่งเป็นของ
ตัวเองแน เขาเพียงพยักหนา และไมพูดเรื่องของจระเขยักษแ
ใหมากความอีก***
ทางดานนี้ เฉิงสุยนั่งอยูบนรถ พรอมปรายตามองไปยัง
กระจกหลัง “คุณหนูฉิน จะไปไหนเหรอครับ”
“ถนนมืด” สายตาของฉินหรานมองออกไปนอกหนาตาง
มือหนึ่งเกาะอยูบนหนาตางรถ แววตาดูสงบนิ่ง
เฉิงสุยนิ่งไปครูหนึ่ง
เขาไมคอยไดอยูในประเทศสักเทาไหร แตก็พอรูวาถนน
มืดคืออะไรสถานที่ที่วุนวายที่หนึ่ง
แลวก็ยัง…ถนนมืดเป็นฐานที่ตั้งของพวก 129
“จอดที่ปากทางเขาก็ได” ฉินหรานถอนสายตากลับ
พรอมเลื่อนตาลง
เฉิงสุยจอดรถที่ปากทางเขาถนนมืด มองดูเงาที่ลับไป
ของฉินหราน พรอมความประหลาดใจเล็กนอยชวงเวลาแบบนี้ โดยธรรมชาติแลวเฉิงสุยไมไดคิดวาฉินห
รานมาเดินเลนที่นี่หรอก
รวมทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นกับเฉิงเวินหรูที่ไปรัฐ M ครั้งที่แลว
ดวย นิ้วมือของเฉิงสุยเกาะอยูที่พวงมาลัยรถ พรอมครุนคิด
เริ่มมั่นใจขึ้นมาบางเล็กนอย
ฉินหรานตองมีความเกี่ยวของกับพวก 129 แน มินาครั้ง
กอนฉินหรานถึงไมใหคนจองมองจระเขยักษแเพียงแตความสัมพันธแที่ลึกซึ้งเชนนี้มันคืออะไรกัน เฉิงสุย
ยังคิดที่มาที่ไปไมออก
ทางดานของฉินหราน เธอสวมหนากากอนามัยและ
หมวก พรอมเดินตรงดิ่งเขาไปที่หองทํางานของฉังหนิง
เมื่อเทียบกับความนากลัวของพวกที่มีอํานาจในเมือง
หลวง ทางฝั่งของฉังหนิงมีความผอนคลายกวาเยอะ
เขาเอนหลังพิงเกาอี้ วิทยุที่อยูดานขางกําลังเลนเพลงอยู
เขายกขาขึ้นพลางดื่มกาแฟคลายกับอาจารยแธรรมดาทั่วไป
หากไมมีความชั่วรายสักหนอย ก็จะดูสบายเกินไป
“เธอมาแลว นั่งลงสิ” เมื่อมองเห็นฉินหราน ฉังหนิงถึงกับ
ยิ้มออกมาเล็กนอย
ไมนานภายนอกประตูก็มีคนนําชามาใหกับฉินหราน
อยางรวดเร็วเธอนั่งตรงขามกับฉังหนิง นิ้วมือที่ขาวบริสุทธิ์จับถวยชา
เอาไว เธอเคลื่อนสายตาขึ้น มองเห็นฉังหนิงที่มีทาทีสบายอก
สบายใจ พลันขมวดคิ้ว “ดูเหมือนวาเธอดูยุงๆ นะ”
“แนนอน” ฉังหนิงมีฝุายขาวกรองที่แข็งแกรงที่สุดในโลก
และทุกความเคลื่อนไหวในเมืองหลวงก็อยูในกํามือเขาที่นี่
คุณชายทั้งสี่แหงเอเชียจะมาที่นี่ คงจะอันตรายตอตระกูล
ใหญทั้งสี่ในเมืองแลวละ
ฉินหรานมองฉังหนิงดวยสายตาที่เงียบงัน
เธอไมคิดเลยจริงๆ วาฉังหนิงจะฟังเพลงอยางเบิกบานใจ
“นี่นายใหจระเขยักษแมาผสมโรงดวยเหรอ””คนมากันเยอะ ก็ใหเขามากวนน้ําใหขุน” ฉังหนิงพูด
ออกมาอยางเต็มปากเต็มคํา
ได
โอเค
พอกันทีฉังหนิง
ในที่สุดก็เผยธาตุแทผูกอการรายออกมาดูเพื่อความสนุกไมใชเรื่องใหญอะไร
เพียงแตพอไดฟังฉังหนิงพูดออกมาแบบนี้ ฉินหรานก็
พอจะรูสถานการณแแลว “ทางนายมีขอมูลของหมิงไหเหรอ”
“เธอพูดวาหมิงไหหรอ” เมื่อไดยินประโยคนี้ ฉังหนิง
ถึงกับตองหยุดเพลง เขาชะงักไปครูหนึ่ง เหมือนกับรางกาย
เกิดการติดเชื้อ จองตาเขม็ง
ฉินหรานเอนหลังพิงเกาอี้ พรอมกรอกสายตาลงแลวดื่ม
ชาไมยอมรับ
ฉังหนิงมองไปที่เธอ “เธอตองการมีสวนรวมในเรื่องนี้
เหรอ”
“ฉันทิ้งเรื่องนี้ไมได” ไมวาจะเป็นเพราะเฉิงเจวี้ยน ตระกูล
สวี หรือตระกูลฉิน
ฉังหนิงเงียบไปครูหนึ่ง เขาวางถวยชาลง “ในมือของหมิง
ไหมีขอบอํานาจทั้งบก น้ํา และอากาศทั้งสามอยาง ทางฝั่งรัฐ
Mเธอก็เขาใจดี…””ก็ใช” พอพูดถึงรัฐ M ฉินหรานใจลอยเล็กนอย
เธอหวังวาคงไมมีใครบังคับเธอใหไปถึงจุดนั้น