เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 546 ชิงหลินรอรับคําสั่ง!

อาจารยแใหญ่สวีจับมือของฉินหร่าน “ไม่เป็นอะไร หร่านหร่าน เรื่องทั้งหมดที่เกี่ยวข้องไม่เกี่ยวกับเธอ ตอนที่ นายท่านเฉิงตาย ฉันก็รู้แล้วว่าเวลาของฉันเหลืออีกไม่มาก ความเป็นจริงฉันก็มีเรื่องที่ทําผิดต่อเธอ ตอนนั้นคุณตาของ เธอถูกไล่ออกจากรัฐ M ออกจากเมืองหลวง ทั้งยังออกจาก วงการฟิสิกสแ ตระกูลสวีของเรานิ่งเฉยไม่สนใจ ฉันรู้สึกผิดมา นานหลายสิบปีแล้ว คุณยายของเธอผิดหวังอย่างมาก ให้ตาย ยังไงก็ไม่อยากกลับเมืองหลวง ในที่สุดวันนี้ก็มีโอกาสที่จะ ชดใช้แล้ว…”
พูดถึงตรงนี้ อาจารยแใหญ่สวีจับมือแน่น “ฉันคาดการณแ ผิด เดิมทีคิดว่าผ่านไปหลายปีแล้ว คนพวกนั้นจะไม่ตามล่า เธอ การที่เธอสืบทอดสถาบันวิจัยมีฟังเจิ้นปั๋วเป็นศัตรูแค่คน เดียวเท่านั้น…”
“หร่านหร่าน รับปากฉัน ทําวิจัยของคุณตาให้สําเร็จแล้ว นําออกสู่โลกภายนอก เธอเป็นผู้สืบทอดเพียงคนเดียวของเขา อย่าบุ่มบ่าม ถ้าทําอะไรบุ่มบ่ามไปแล้ว สิ่งที่พวกเราหลายคน เสียสละไปจะเปล่าประโยชนแ!”
“ฉันสมควรตายตั้งแต่แรกแล้ว ตอนนี้ถือว่าได้ปลดปล่อย แล้ว” อาจารยแใหญ่สวีถอนหายใจ “ฉันกลัวว่าเฉิงเจวี้ยนจะไม่ สามารถปกปูองเธอได้ ก็เลยให้เธอออกนอกประเทศ แต่เธอ
ดันกลับมา ถ้าอย่างนั้นก็อยู่กับเฉิงเจวี้ยนเถอะ ฉันเองก็ทําได้ แค่เชื่อว่าเขาจะสามารถปกปูองเธอได้…”
อาจารยแใหญ่สวีไอหนึ่งครั้ง เสียงของเขาเริ่มอ่อนลง แล้ว หันไปมองสวีเหยากวง “คิดไม่ถึงว่าก่อนตายฉันจะได้เจอพวก เธอสองคน ถ้าครั้งนี้ตระกูลสวีโชคดีไม่ล่มสลาย ความสามารถของนาย…ฉันเองก็วางใจ”
ฝุามือของฉินหร่านแทบจะหยิกจนมีเลือดไหลออก มาแล้ว
อาจารยแใหญ่สวีพูดจบ มือที่วางอยู่ตรงข้างเตียงก็ค่อยๆ ร่วงหล่นลง
แววตาของเขาที่มองฉินหร่านและสวีเหยากวง เปี่ยมไป ด้วยความกังวล
“คุณปูุ!”สวีเหยากวงคุกเข่าลงข้างเตียง
ฉินหร่านเงยหน้าขึ้น เธอมองไปนอกหน้าต่างด้วยความ เหม่อลอย แววตาของเธอไม่มีน้ําตาแล้ว
พ่อบ้านสวีเองก็คุกเข่าลงข้างเตียงตามสวีเหยากวง
ภายในห้องพักผู้ปุวยมีเสียงสะอื้น
นานพักใหญ่
กว่าฉินหร่านจะพูดขึ้น “พ่อบ้านสวี ใช่โอวหยางเวยหรือ เปล่า”
พ่อบ้านสวีไม่ได้พูดอะไร
ฉินหร่านพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรเหมือนกัน แค่กระตุก มุมปากขึ้น แทบจะพูดด้วยเสียงพึมพํา “ถ้าอย่างนั้นก็ทีละคน แล้วกัน”
เธอเดินถอยหลังหนึ่งก้าว แล้วเดินออกไปนอกห้อง
“ฉินเสี่ยวหร่าน!เธอจะทําอะไร!” กู้ซีฉือพูดขึ้น
พ่อบ้านสวีที่คุกเข่าอยู่บนพื้นก็ดึงสติกลับมา
เขาเช็ดน้ําตาแล้วมองไปทางฉินหร่าน “คุณหนูฉิน คุณหนูอย่าทําอะไรบุ่มบ่ามเลยนะครับ คุณหนูยังไม่เข้าใจสิ่ง ที่คุณท่านพูดอีกเหรอครับ พวกเขาจงใจ ไม่ใช่ฝีมือของโอวห ยางเวย เป็นคนสนิทของหมิงไห่ แต่ว่าพวกเราไม่มีหลักฐาน ตอนนั้นคุณผู้ชายฉินก็ตายอย่างมีเงื่อนงําแบบนี้ เพราะต่อให้ คุณผู้ชายตายก็ไม่ยอมถอดสถานะผู้สืบทอดของคุณ!”
“ในสายตาของคุณท่านคุณหนูคือทายาทที่คุณท่าน ยอมรับ ขอแค่มีคุณหนูอยู่ พวกฟังเจิ้นปั๋วไม่มีวันมีโอกาส เพื่อคุณหนูแล้วคุณท่านยอมทําถึงขั้นนี้ ทําไมคุณหนูยังจะทํา อะไรบุ่มบ่ามแล้วทําให้สิ่งที่คุณท่านทําเปล่าประโยชนแด้วย ครับ!” พ่อบ้านสวีพูด มองฉินหร่านด้วยสายตาตําหนิ
ความเป็นจริง การตายของสวีซื่ออิ่งเกี่ยวข้องกับฉินห ร่าน แต่พ่อบ้านสวีรู้ ต่อให้ไม่มีฉินหร่าน สวีซื่ออิ่งก็ยากที่จะ หลีกหนีชะตากรรมได้
เขาพูดแบบนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะอยากให้ฉินหร่านรัก ชีวิตตนเอง
ขอแค่ฉินหร่านไม่ต้องบุ่มบ่ามแบบนี้ อยู่กับเฉิงเจวี้ยน แม้แต่โอวหยางเวยและหมิงไห่ก็ไม่กล้าลงมือทําอะไรเธอ
แต่ถ้าหากฉินหร่านทําอะไรบุ่มบ่ามขึ้นมา ก็จะเผย จุดอ่อนมากขึ้น
การตายของสวีซื่ออิ่ง ก็ไม่สามารถปกปูองเธอได้…
“เพราะฉัน?” ในที่สุดฉินหร่านก็เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นจาก คําพูดของพ่อบ้านสวี เธอไม่เคยรู้มาก่อน สถานะของตนจะ สําคัญขนาดนี้
เธอหยุดลงตรงหน้าประตู
มองเตียงผู้ปุวยด้วยแววตาไร้ความรู้สึก “คนสนิทของเขา ใช่ไหม ฉันเข้าใจแล้ว พวกคุณรอฉันกลับมาก็แล้วกัน”
พูดจบ เธอหยิบโทรศัพทแ เดินไปที่ลิฟตแ
เธอผิดไปแล้ว เฉินซูหลานเองก็ผิดไปแล้ว
การหลบเลี่ยงคนพวกนั้นไม่มีประโยชนแ
แม้ว่าคุณตาจะไปหลบอยู่เมืองหนิงไห่ ก็ไม่สามารถ หลีกเลี่ยงคดีระเบิดนี้ได้
ไม่สามารถหลบเลี่ยงการตายอย่างอนาถของนักวิจัยกว่า ยี่สิบคน
ไม่สามารถหลบเลี่ยงการตายของอาจารยแใหญ่สวี
แม้กระทั่งหนิงเวยก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย
ให้ตายยังไงเฉินซูหลานก็ไม่มีวันเหยียบเมืองหลวง
แต่ก็ยังหลบเลี่ยงไม่ได้
แล้วทําไมต้องหลบเลี่ยงด้วย
“คุณหนูฉิน!”พ่อบ้านสวียืนขึ้น เขาคิดไม่ถึงว่าตอนนี้ฉินห ร่านจะไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น รีบวิ่งตามออกไป
เฉิงมู่เองก็คิดไม่ถึงว่าฉินหร่านจะออกไป
ด้านหลัง กู้ซีฉือและเฉิงสุ่ยไม่ใช่คนโง่ เข้าใจอะไร บางอย่างจากคําพูดของพ่อบ้านสวี
ทั้งสองคนนี้รู้จักนิสัยของฉินหร่านไม่มากก็น้อย
ยอมที่เป็นหยกที่แตกละเอียดก็ไม่ยอม แต่จะลดตัวไป เป็นกระเบื้อง
มีหรือว่าคนที่สามารถไปต่อยมวยใต้ดินในสนามมวยจะ ยอมแพ้ง่ายๆ
ฉินหร่านออกไปแล้ว ต้องไปหาโอวหยางเวยไม่ก็หมิงไห่ แน่นอน
ทั้งสองมองหน้ากัน สีหน้าเปลี่ยนแปลงไม่มากก็น้อย จากนั้นก็รีบตามออกไป
“คุณหนูฉิน คุณหนูอย่าทําอะไรบุ่มบ่ามเลยครับ รอ หัวหน้ากลับมาก่อน” เฉิงสุ่ยยืนขวางตรงลิฟตแ
เขากลัวโอวหยางเวยเล็กน้อย ดังนั้นจึงห้ามฉินหร่าน เอาไว้
ฉินหร่านเงยหน้าขึ้น สีหน้านิ่งงัน แววตาของเธอเผยแสง โลหิตเหมือนตอนที่เจอกันครั้งแรกอีกครั้ง “พวกนายเอาชนะ ฉันไม่ได้ ถอยไป”
เฉิงสุ่ยอยากจะขวาง แต่ฉินหร่านพูดถูก
แชมป฼ใต้ดินสนามมวย เฉิงสุ่ยไม่สามารถขวางเอาไว้ได้ จริงๆ
ท่ามกลางสายตาเยือกเย็นของฉินหร่าน เฉิงสุ่ยอ้าปาก เขาแทบจะถอนหายใจแล้วหลีกทางให้
ฉินหร่านเดินเข้าไปในลิฟตแ
เฉิงสุ่ย กู้ซีฉือมองหน้ากัน แล้วตามไป
พ่อบ้านสวีเป็นห่วงความปลอดภัยของฉินหร่าน “คุณหนู ฉิน ขืนคุณหนูเป็นแบบนี้ต่อไป แม้แต่นายน้อยเฉิงก็ปกปูอง คุณหนูไม่ได้…”
“ติ๊ง…”
ประตูลิฟตแเปิด
ฉินหร่านไม่แม้แต่จะปรายตามอง เธอเดินออกไปจาก โรงพยาบาล
เฉิงสุ่ยเดินตามไปเงียบๆ ติดต่อเฉิงเจวี้ยนและเฉิงหั่วได้ แล้ว
พ่อบ้านสวียังคงเคร่งเครียด
คนกลุ่มหนึ่งเดินออกไปจากโรงพยาบาล เห็นคนชุดดําที่ ร่างกายเปื้อนเลือดยืนอยู่ทั้งสองข้างด้านนอกโรงพยาบาล
สีหน้าของพ่อบ้านสวีเปลี่ยนไป “ต้องเป็นคนของพวก เขาแน่นอน คุณหนูฉิน อย่าให้อารมณแลงมือ ผมบอกคุณกับ นายน้อยแต่แรกแล้วว่าไม่ควรกลับมา”
ฉินหร่านเดินอ้อมพ่อบ้านสวี เดินไปยังตรงหน้ากลุ่มชาย ชุดดํา
ชายชุดดําที่เป็นหัวหน้าเดินเข้ามาหา “ชิงหลินรอรับ คําสั่ง!”
ชิงหลิน ลูกน้องอันดับหนึ่งของจระเข้ยักษแ