เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 548 เหิมเกริม

เหลิ่งเพ่ยซานและหัวหน้้าตระกูลโอวหยางเดินออกมา จากภายในบ้้านพร้้อมกัน
“เรื่องตระกูลฉินหยุดสนใจก่อน ช่วงนี้โลกไอทีให้้ ความสําคัญกับโครงการของพวกเขามาก” หัวหน้้าตระกูล โอวหยางหรี่ตาลง
ครั้งที่แล้้วเหลิ่งเพ่ยซานเสียหน้้าที่งานแถลงข่าว เวลานี้ ได้้ยินคําพูดของหัวหน้้าตระกูลโอวหยาง ถึงแม้้จะไม่พอใจ มาก แต่ก็ไม่กล้้าพูดอะไร
ทําได้้เพียงเม้้มปาก สีหน้้าไม่สบอารมณแ
ขณะที่ทั้งสองกําลังพูดคุยกันอยู่นั้น สวนหน้้าบ้้านวุ่นวาย เต็มไปด้้วยผู้้คน
ได้้ยินเสียงฉุกเฉินดังขึ้นกลายๆ
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” หัวหน้้าตระกูลโอวหยางขมวดคิ้วเป็น ปม เขาหันข้้างมองไปที่พ่อบ้้าน
เกิดเรื่องขึ้นกะทันหัน พ่อบ้้านก็ยังไม่ได้้รับแจ้้งเรื่องอะไร ทั้งนั้น “เหมือนจะเกิดเรื่องที่ลานต่อสู้้ น่าจะเป็นอุบัติเหตุ”
หัวหน้้าตระกูลโอวหยางขมวดคิ้ว เดินตรงไปด้้านหน้้า
สถานการณแในตอนนี้ คนในเมืองหลวงที่คิดจะมีปัญหา กับตระกูลโอวหยางมีไม่กี่คน คุณผู้้ชายตระกูลเฉิงตายไปแล้้ว เวลานี้ไม่ต่างกับเม็ดทรายที่กระจัดกระจาย คิดว่าคงไม่มีใคร กล้้ามายุ่งกับตระกูลโอวหยาง
พวกเขาไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ ไม่ได้้รู้้สึกว่าจะมีเรื่องอะไร เกิดขึ้น
เดินผ่านทางเดินยาว ปรากฏตัวขึ้นที่ทางเข้้าออกลาน ต่อสู้้ของตระกูลโอวหยาง
เวลานี้ยังเป็นตอนกลางคืน
ตอนที่หัวหน้้าตระกูลโอวหยางกับเหลิ่งเพ่ยซานไปถึง ไฟ สูงหลายดวงที่ลานต่อสู้้ส่องสว่างขึ้นมากะทันหัน!
ไฟแต่ละดวงส่องสว่างให้้เห็นกลุ่มคนนอนจมกองเลือด กลางลานต่อสู้้
เหลิ่งเพ่ยซานเห็นฉินหร่านยืนอยู่ตรงหน้้าทุกคน มือของ เธอไขว้้เอาไว้้ด้้านหลัง น่าจะกําลังคิดเรื่องบางอย่างอยู่ ได้้ยิน เสียงคนเดินมา เธอเงยหน้้าขึ้น แววตาของเธอไม่เรื่อยเปื่อย เหมือนเมื่อก่อน มีเพียงความเยือกเย็นที่ไม่สิ้นสุด เหมือน ท้้องฟูายามค่ําคืนที่ไม่เห็นจุดสิ้นสุด “ไม่อยากตาย ก็ให้้โอวห ยางเวยออกมา”
ฉินหร่านคือคนรุ่นใหม่ของเมืองหลวง
ไม่พูดถึงคนอื่น แม้้แต่หัวหน้้าตระกูลโอวหยางก็เคยได้้ ยินเรื่องของเธอ
ได้้ยินคําพูดของฉินหร่าน หัวหน้้าตระกูลโอวหยาง หยุดชะงัก เขารู้้สึกว่าตนหูฝาด รู้้สึกตลก “ฉินหร่าน เธอพูด อีกรอบสิ”
เวลานี้ตระกูลเฉิงไม่มีอํานาจแล้้ว
อิทธิพลของฉินหร่านกับเฉิงเจวี้ยนในเมืองหลวงน้้อยลง ไปครึ่งหนึ่ง
อวิ๋นกวงกรุ฿ปที่เพิ่งก่อตั้งน่าสนใจ
ฉินหร่านไม่ได้้พูดอะไร ชิงหลินยกมือขึ้น ลูกน้้องทุกคน ยกปืนเลเซอรแขึ้นมา “ไม่อยากตาย ก็ให้้โอวหยางเวยออก มา!”
“ติ๊ดติ๊ดติ๊ด…”
ในเวลาเดียวกัน นาฬิกานับถอยหลังกว่าสิบเครื่องของ ตระกูลโอวหยางดังขึ้นมาทันที
หัวหน้้าตระกูลโอวหยางไม่ใช่คนที่ไม่เคยเห็นโลกกว้้าง
ได้้ยินเสียงนี้ แล้้วมองไปยังสีหน้้าเยือกเย็นไร้้ความรู้้สึก ของฉินหร่าน รู้้ทันทีว่าเธอไม่ได้้ล้้อเล่น เธอจริงจัง!
“ไปตามคุณหนูออกมา” แน่นอนว่าหัวหน้้าตระกูลโอวห ยางไม่กล้้ามีปัญหากับฉินหร่าน ถอยหลังหนึ่งก้้าว แล้้วหันไป สั่งพ่อบ้้าน
ไม่ต้้องให้้หัวหน้้าตระกูลโอวหยางพูด คนที่อยู่ข้้างๆ รายงานโอวหยางเวยแล้้ว
เวลานี้ถึงแม้้จะบอกว่าตระกูลโอวหยางมีหัวหน้้าตระกูล แต่ความเป็นจริงทุกคนต่างรู้้ดี คนที่ตัดสินใจทุกอย่างคือโอวห ยางเวย
ผ่านไปไม่นาน โอวหยางเวยเดินออกมา
เธอเพิ่งโทรหาหมิงไห่ ช่วงนี้เธอก็รู้้สึกไม่ชอบฉินหร่าน พอเห็นฉินหร่าน เธอหรี่ตาลง
สําหรับเธอแล้้วพวกคนที่อยู่กับฉินหร่าน แปลกหน้้ามาก
ฉินหร่านมาอย่างไม่เป็นมิตร โอวหยางเวยรู้้สึกได้้ ทว่าสี หน้้าของเธอยังคงนิ่งงัน ยิ้มด้้วยความสง่างาม “คุณหนูฉิน?”
“คุณมีส่วนเกี่ยวข้้องกับเรื่องของอาจารยแใหญ่สวี… ท่านสวี?” ใบหน้้าของฉินหร่านไม่มีอารมณแใดๆ จับจ้้องโอวห ยางเวยด้้วยดวงตาที่เยือกเย็น
ประโยคคําถาม ทว่าน้ําเสียงกลับมั่นใจหนักแน่น
สีหน้้าของโอวหยางเวยหยุดชะงัก เธอไม่ได้้ข่าวเรื่องการ ตายของนายท่านสวี แต่ดูจากสีหน้้าของฉินหร่านแล้้ว เธอ รู้้สึกบางอย่าง อดไม่ได้้ที่จะขมวดคิ้ว “คุณหมายความว่า ยังไง”
“ไม่ได้้หมายความว่าอะไร” ฉินหร่านหมุนตัวหันหลัง มอง ไปทางชิงหลิน “พาตัวเธอกับหัวหน้้าตระกูลโอวหยางไป”
โอวหยางเวยเจ้้าเล่หแ แต่ไม่มีทักษะด้้านการต่อสู้้
ไม่ใช่คู่ต่อสู้้ของชิงหลิน
“ฉินหร่าน เธอคิดจะทําอะไร” หัวหน้้าตระกูลโอวหยาง ตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าฉินหร่านมาจับตัวโอวหยางเวยไป
ยิ่งคิดไม่ถึงว่าในสถานการณแคับขันแบบนี้ ฉินหร่านจะใจ กล้้าแบบนี้!
ยังกล้้าเหิมเกริมแบบนี้?!
เธอไม่กลัวตายหรือไง!
“ควบคุมตัวตามกฎหมาย” ฉินหร่านมองหัวหน้้าตระกูล โอวหยาง แล้้วเดินออกไป “เอาตัวไป!”
สําหรับบอดี้การแดคนอื่นๆ ของตระกูลโอวหยาง ยังไม่ทัน ได้้เข้้าใกล้้ฉินหร่าน ก็ถูกคนของชิงหลินเก็บกวาดไปหมดแล้้ว
“ไม่เป็นไรค่ะ พ่อ” สีหน้้าของโอวหยางเวยไม่ เปลี่ยนแปลง ไม่มีความตื่นตระหนกแม้้แต่น้้อย “หนูไม่เป็นไร พวกเขาไม่กล้้าทําอะไรพวกเรา”
ได้้ฟังคําพูดของโอวหยางเวย หัวหน้้าตระกูลโอวหยางใจ เย็นลงเล็กน้้อย
พวกฉินหร่านมาเร็ว กลับเร็วยิ่งกว่า
ตอนที่เฉิงหั่วพาคนของเขามาถึงนั้น ฉินหร่านเพิ่งออกไป ตระกูลโอวหยางเหลือแค่สมุนใกล้้ตาย
เฉิงหั่วตกตะลึง เขาหันหน้้าไปมา มองเฉิงสุ่ยที่มาได้้ไม่ นานเหมือนกัน ตอนนี้ในที่สุดเขาก็เข้้าใจแล้้ว ทําไมเฉิงเจวี้ยน และเฉิงหั่วไม่เป็นกังวลแม้้แต่น้้อย “เฉิง…เฉิงสุ่ย?”
เฉิงสุ่ยเองก็โล่งอก เขาขมวดคิ้ว ครุ่นคิด “คุณหนูฉินเองก็ ใกล้้ได้้เวลากลับวิลล่าแล้้ว ไปด้้วยกันเถอะครับ”
นอกจากเฉิงเจวี้ยนจะมีคอนโดรอบเมืองหลวงแล้้ว เขาก็ มีวิลล่าอยู่แถวชานเมืองด้้วย
เฉิงหั่วพยักหน้้า ขบวนรถฉินหร่านอยู่ด้้านหน้้าไม่ไกล เท่าไหร่ เขาเงียบไปพักหนึ่ง มองเฉิงมู่กับเฉิงสุ่ย “นายรู้้สึก ไหมว่า คุณหนูฉินเหิมเกริม?”
ต่อให้้เป็นเขา ก็ไม่กล้้าจับคนอย่างโจ่งแจ้้งแบบนี้
อย่างน้้อยเขาก็เป็นพลเมืองที่ปฏิบัติตามกฎหมาย…
เฉิงสุ่ยไม่ได้้พูดอะไร
เฉิงมู่ใจเย็นมาก เขามองเฉิงหั่วด้้วยแววตานิ่งเฉย แล้้ว เหยียบคันเร่ง
**
วิลล่า
กลิ่นเลือดบนตัวชิงหลินและพวกรุนแรงเกินไป หัวหน้้า ตระกูลโอวหยางรู้้สึกไม่สบายใจ
พวกชิงหลินไม่ได้้ล็อกเขาเอาไว้้ เขาหยิบโทรศัพทแแล้้ว แอบโทรออก
ชิงหลินคว้้าโทรศัพทแของเขา “คุณหนูฉิน”
ฉินหร่านลงจากรถ เธอมองหัวหน้้าตระกูลโอวหยางครู่ หนึ่ง “ปล่อยให้้เขาโทร!”
ชิงหลินไม่รู้้สึกแปลกใจกับคําสั่งของฉินหร่านแม้้แต่น้้อย โยนโทรศัพทแคืนให้้หัวหน้้าตระกูลโอวหยาง
เห็นฉินหร่านให้้ตนโทร ทั้งยังไม่ยึดโทรศัพทแ หัวหน้้า ตระกูลโอวหยางรีบโทรออกทันที
“ฉินหร่าน…” ปลายสายได้้รับการแจ้้งความ ตอนแรก บันทึกรายละเอียด เรื่องเกี่ยวกับครอบครัวโอวหยาง หลังจากพิมพแถึงคําว่า “ฉินหร่าน” สองคํานี้ หยุดชะงัก