เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 550 เธอเผยพิรุธแล้ว

คนที่เดินตามฉินหร่านเข้้ามา ยังมีผู้้บัญชาการห่าว กับเฉิงสุ่ย
ได้้ยินเสียงของฉินหร่าน
ทั้งสองคนมองหน้้ากัน
จระเข้้ยักษแ?
นี่คือคนมีอํานาจที่เป็นศูนยแกลางในการถูกพูดถึงของ เมืองหลวง
ฉินหร่านจะโทรหาจระเข้้ยักษแ
เฉิงหั่วที่กําลังคิดเกี่ยวกับโอวหยางเวยตกตะลึง เขาอ้้า ปาก จากนั้นมองเฉิงมู่ที่เดินตามเข้้ามาด้้วยสีหน้้าตกใจที่ไร้้ซึ่ง เสียง ถามโดยไม่มีเสียง…“คุณหนูฉินอยู่ขั้วอํานาจฝุายไหนกัน แน่”
แน่นอนว่าฉินหร่านไม่มีทางกระวนกระวาย
โอวหยางเวยเคยสืบเรื่องของฉินหร่าน ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว
แต่ก็ไม่เคยได้้ข้้อมูลอะไรมากมาย ข้้อมูลเกี่ยวกับฉินห ร่านในอินเทอรแเน็ตมีไม่มาก แต่ข่าวลือส่วนใหญ่ถูกลบไป หมดแล้้ว
เวลานี้มองเห็นฉินหร่านกดเบอรแโทรศัพทแบนมือถือของ เธอ โอวหยางเวยชะงักไปครู่หนึ่ง แล้้วจึงเงยหน้้าขึ้น สายตา ของเธอจับจ้้องไปที่ฉินหร่าน “เธอคิดว่าแค่คําพูดเดียวของเธอ ฉันจะเชื่อเหรอ”
จระเข้้ยักษแคือใคร
ไม่พูดถึงเรื่องที่เขาเป็นผู้้อาวุโสของ129 แม้้แต่ในรัฐ M ก็ มีพื้นที่ของเขา!
เขาไม่ได้้ทําธุรกิจที่ถูกกฎหมาย ขั้วอํานาจที่เคยทํา การค้้ากับเขามีมากมาย
ตอนนี้เป็นเพราะสถานการณแในเมืองหลวงไม่มั่นคง สี่ ตระกูลใหญ่เผชิญหน้้ากับอันตราย ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็ไม่ ปล่อยให้้บุคคลอันตรายอย่างจระเข้้ยักษแเข้้ามาในเขตของตน
โอวหยางเวยใช้้วิธีมากมาย แต่กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่รู้้วิธี ติดต่อจระเข้้ยักษแ
สําหรับคําพูดของฉินหร่าน โอวหยางเวยไม่เชื่อแม้้แต่คํา เดียว
แต่ว่าวันนี้จระเข้้ยักษแเพิ่งมา ฉินหร่านก็ทราบข่าวของ จระเข้้ยักษแแล้้ว ทั้งยังรู้้ว่าเธอกําลังตามหาจระเข้้ยักษแ โอวห ยางเวยก้้มหน้้าลง…
นิ้วมือของเธอกําหมัดแน่นเล็กน้้อย
ความเป็นจริง สีหน้้าของโอวหยางเวยนิ่งงัน แต่ภายในใจ ของเธอกลับกระวนกระวายแล้้ว
สีหน้้าของฉินหร่านในวันนี้เย็นชาผิดปกติ เธอหรี่ตาลง “จริงหรือไม่จริง อีกไม่นานเธอก็จะรู้้ เธอดูสิว่าคืนนี้จะมีใคร กล้้ามาช่วยตัวเธอไป”
“ฉันรอหมิงไห่ รออํานาจของเธอ ฉันไม่ปิดโทรศัพทแของ เธอด้้วย” ฉินหร่านมองโอวหยางเวยด้้วยความใจเย็น สายตา ของเธอนิ่งสงบราวกับมองคนตาย “ฉันจะรอ ดูสิว่าเธอจะ ออกไปได้้ หรือว่าฉันจะตายก่อนเธอ!”
“ปึง”
ฉินหร่านโยนโทรศัพทแของโอวหยางเวยไปบนโต฿ะ
จากนั้นหมุนตัวหันหลังเดินออกไป
ตอนที่เธอโยนโทรศัพทแ โทรศัพทแในมือก็ถูกเธอโทรออก แล้้ว
“ฮัลโหล”ปลายสายเสียงทุ้้มค่ํา ทั้งยังมีเสียงแปลกๆ ฟังดู แล้้วเย็นยะเยือก
ในห้้องมืด เฉิงสุ่ย เฉิงหั่ว ผู้้บัญชาการห่าว โอวหยางเวย กับหัวหน้้าตระกูลโอวหยางอยู่กันครบ
เวลานี้ภายในใจของทุกคนคิดเรื่องเดียวกัน…
นี่คงไม่ใช่จระเข้้ยักษแจริงๆ หรอกใช่ไหม
โอวหยางเวยเม้้มปากแน่น ไม่ได้้พูดอะไร กลับเป็นเฉิงสุ่ย ที่เดินไปด้้านหน้้าหนึ่งก้้าว เขาพูดโดยใช้้ความคิด “สวัสดี ครับ?”
“ไม่มีเงิน ไม่ซื้อบ้้าน มีประกันรถแล้้ว ตอนนี้ก็ยังไม่ขาด แคลนรถ ไม่ต้้องการลงทุน เรื่องลงทุนติดต่อธุลีมังกร ขาดก็ แต่เครื่องบิน แล้้วก็จรวด ถ้้าไม่มีธุระอะไรฉันวางละ” ปลาย สายพูดร่ายยาว เสียงก็ไกลออกไปเล็กน้้อย “ทําไมเพิ่งมาถึง เมืองหลวงก็มีเบอรแการตลาดโทรมาขายของ เบอรแโทรศัพทแ ของฉันถูกธุลีมังกรขายให้้บริษัทโฆษณาแล้้วเหรอ”
จากนั้นก็วางสาย
พูดไม่เร็ว แต่น้ําเสียงเคล้้าไปด้้วยความโมโห
โทรศัพทแของโอวหยางเวยโทรออกไม่ถึงหนึ่งนาที
ภายในห้้องมืดเงียบสงัด!
ในสายพูดถึงธุลีมังกร…
ฉินหร่านไม่ได้้ว่างขนาดนั้น ถึงจะได้้หาคนมาแสดงละคร รับโทรศัพทแตบตา
ใบหน้้าที่ปฏิเสธอย่างมั่นใจของโอวหยางในตอนแรก เวลานี้เริ่มซีดขาว
รอให้้พวกเฉิงสุ่ยออกไป หัวหน้้าตระกูลโอวหยางจึงมอง ไปทางโอวหยางเวย “เวยเวย พวกเรา…นั่นใช่จระเข้้ยักษแตัว จริงหรือเปล่า คือ…คือชายแดน…”
นิ้วมือของโอวหยางเวยจับโทรศัพทแแน่น ไม่ส่งเสียง แต่ โทรศัพทแที่อยู่บนฝุามือแทบจะถูกเธอบีบจนพัง
“เวยเวย ฉินหร่านอยากจะรู้้อะไรเธอก็บอกฉินหร่าน ดีๆ!” สีหน้้าของหัวหน้้าตระกูลโอวหยางซีดขาวเล็กน้้อย “จระเข้้ยักษแไม่ใช่คนที่มีปัญหาด้้วยได้้ ถึงว่าพวกผู้้บัญชาการ ไม่กล้้ายุ่ง…”
“หุบปาก จะเป็นเขาได้้ยังไง!” โอวหยางเวยพูดด้้วย น้ําเสียงเยือกเย็น
**
ในเวลาเดียวกัน ทางด้้านฉังหนิง
จระเข้้ยักษแนั่งอยู่บนโซฟา ปิดโทรศัพทแแล้้วโยนทิ้ง หยิบ กระป฻องเบียรแขึ้นมาแล้้วดื่มไปครึ่งกระป฻อง
ฉังหนิงชําเลืองมองเขา “โฆษณา?”
สีหน้้าของจระเข้้ยักษแเหมือนที่ผ่านมา พูดเสียงไม่ดัง เท่าไหร่ “ไม่รู้้เหมือนกัน”
ไม่ได้้บันทึกเบอรแเอาไว้้ จึงคิดว่าเป็นเบอรแที่โทรมา โฆษณา
ประเด็นสําคัญคือธุลีมังกรแกล้้งเขาหลายครั้ง จระเข้้ ยักษแยังไม่ได้้ให้้ฉินหร่านช่วยเขาจัดการแอพพลิเคชั่นใน โทรศัพทแ
“สถานการณแของหมาปุาเดียวดายเป็นยังไงบ้้าง” เพราะ ฉินหร่านไม่มา ฉังหนิงก็ไม่พาพวกเขาไปสถานบันเทิงใต้้ดิน
แค่อยู่ที่บ้้านแล้้วเปิดเบียรแหนึ่งลังเท่านั้น “ต้้องการความ ช่วยเหลือไหม”
“สถานการณแของเธอไม่แน่ชัดเท่าไหร่ ชิงหลินกลับไป แล้้ว” จระเข้้ยักษแผายมืออย่างไม่ยี่หระ เขาดื่มเบียรแอีกครั้ง แล้้วมองเหอเฉินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้้าม เงยหน้้าขึ้นเล็กน้้อย “เธอ ดูเหมือนมีเรื่องในใจ ฉันจําได้้ว่าตระกูลของเธอไม่ได้้เกี่ยวข้้อง กับสงครามในเมืองหลวงใช่ไหม”
“เปล่า” เหอเฉินพิงลงบนโซฟา แววตาเรียบเฉย “ฉัน กําลังคิดเรื่องหย่า”
“แค่กๆ…”
“แค่กๆ…”
ทันทีที่พูดออกมา จระเข้้ยักษแและฉังหนิงก็สําลักด้้วย ความจริงจัง
นานครู่หนึ่ง ฉังหนิงหยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดมุมปาก เขามอง เหอเฉิน เม้้มปาก พูดด้้วยความเหลือเชื่อ “เธอ…แต่งงานแล้้ว เหรอ”
ความลับที่น่าตกใจนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่
“เพื่อนรัก ไม่รู้้เลยเหรอ” จระเข้้ยักษแวางกระป฻องเบียรแลง มองไปทางเหอเฉินด้้วยความตกใจ
“สัญญาแต่งงาน มีเหตุผลนิดหน่อย ใกล้้จะถึงเวลาแล้้ว” เหอเฉินนั่งไขว่ห้้าง บีบกระป฻องเบียรแ ปรายตามองทั้งสอง “อย่าตื่นเต้้น”
“ได้้”ฉังหนิงพยักหน้้า เขาแกล้้งทําเป็นนิ่งเฉยแล้้วก้้มหน้้า ดื่มเบียรแ ทว่าสายตาของเขากลับอดไม่ได้้ที่จะมองไปทางเหอ เฉิน
“เฟี้ยว” เหอเฉินดื่มเบียรแจนหมด แล้้วโยนกระป฻องเบียรแ ไปทางฉังหนิง “มองอะไรฃ!”
เธอขี้คร้้านจะสนใจสองคนนี้ นึกบางอย่างขึ้นมาได้้ นั่ง ตัวตรง หยิบโทรศัพทแขึ้นมา แล้้วส่งข้้อความไปหาฉินหร่าน
‘สนามชกมวยรัฐ M เธอเผยพิรุธแล้้ว’