เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 564 มีคนมาหาคุณหนูฉิน

“เร็วขนาดนี้เลย?” เฉิงเวินหรูดื่มชาพลางขมวดคิ้ว เธอ เอานิ้วเคาะโต฿ะ

เรื่องสถาบันวิจัยเธอก็รู้ดี ตั้งแต่ท่านสวีจากไป ตระกูลสวี ก็เป็นมังกรไร้หัวเหมือนตระกูลเฉิง

เมื่อไม่มีนายท่านเฉิงและนายท่านสวีซึ่งเป็นบุคคลสําคัญ คอยช่วยเธอควบคุมสถานการณแ ช่วงเวลาแบบนี้ฉินหร่านจึง ถูกบังคับให้ทําในสิ่งที่ไม่อยากทํา

“ที่สถาบันวิจัยมีความเคลื่อนไหวผิดปกติ” ฉินหร่านเงย หน้า ดวงตาสวยกระจ่างใส “พ่อบ้านสวีเป็นคนระบุวัน”

เฉิงเวินหรูพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่ใช้นิ้วเคาะ โต฿ะพลางคิดว่าตัวเองพอจะมีเส้นสายที่สามารถระงับ สถานการณแได้หรือไม่

หลังจากคิดดูแล้วก็พบว่ามีเพียงสองคนที่มีคุณสมบัติ และประสบการณแอยู่บ้าง ล้วนเป็นคนของห้องปฏิบัติการทาง การแพทยแ

“พิธีรับตําแหน่ง ตระกูลสวีจะเชิญใครมาเป็นแขกบ้าง?” เฉิงเวินหรูหันหน้ามองฉินหร่าน

มือฉินหร่านชะงักก่อนจะบอกว่า “ไม่รู้สิ แต่ฉันมีเพื่อน จากต่างประเทศสองคน”

ระหว่างที่เฉิงเวินหรูกําลังคิดเรื่องเส้นสายของตัวเองก็ มองไปทางเฉิงเจวี้ยนอย่างครุ่นคิดเล็กน้อย “น้องสาม นาย เชิญท่านเจียงกับผู้อํานวยการพิพิธภัณฑแมาได้ไหม?”

พอได้ยินว่าท่านเจียง ฉินหร่านก็เงยหน้าขึ้น

เธอจําได้ว่าสมุดคัดลายมือที่เฉิงเจวี้ยนให้เธอก่อนหน้านี้ เป็นลายมือของท่านเจียง

ตอนนี้เธอเรียนแบบสามมิติแล้ว

เฉิงเจวี้ยนนั่งข้างฉินหร่าน วางคอมพิวเตอรแไว้บนตัก พอ ได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยพลางใช้ความคิด “เชิญพวก เขา?”

ราวกับว่าตั้งใจคิดอย่างจริงจัง

“ไม่ต้อง!” ฉินหร่านเงยหน้า เธอมองไปทางเฉิงเจวี้ยน อย่างอ่อนแรง “คุณชายเจวี้ยน ขอร้องล่ะ อย่าเชิญมาเลย”

“ทําไมล่ะครับ?” เฉิงสุ่ยเดินมาทางนี้พลางมองฉินหร่าน “คุณหนูฉิน คุณต้องทําให้คนในสถาบันวิจัยเห็นว่าคุณมีคน สนับสนุน”

ฉินหร่านยื่นมือวางบนหน้าผาก “ฉันมีแขกแล้ว หลาย คนด้วย”

“แขก?” เฉิงเจวี้ยนชําเลืองมองเธอด้วยความประหลาด ใจ หลายวันมานี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ทั้งสองจึงไม่ค่อย

มีปฏิสัมพันธแกันเท่าไหร่ เวลาอยู่ด้วยกันก็แค่นั่งนิ่งๆ แต่ละ คนก็จัดการเรื่องของตัวเองไป

วันนี้เพิ่งจะได้ยินเรื่องพิธีรับตําแหน่งจากปากฉินหร่าน

“จะบอกว่าแขกก็ไม่ได้” ฉินหร่านเอนหลังพิง “พ่อบุญ ธรรมฉันน่ะ”

“พ่อบุญธรรม?” ไม่เพียงแต่เฉิงเจวี้ยนเท่านั้นที่แปลกใจ เฉิงเวินหรู เฉิงมู่ เฉิงสุ่ยก็แปลกใจมากเมื่อได้ยินประโยคนี้

เฉิงเจวี้ยนมองเธออย่างเงียบๆ และไม่ได้ดูคอมพิวเตอรแ ต่อ เขาพับคอมพิวเตอรแอย่างช้าๆ “เจ฿หร่าน เธอยังมีพ่อบุญ ธรรมอีกคน?”

“ฉันก็เจอเขาแค่ไม่กี่ครั้งเอง ตั้งแต่จําความได้ ตาฉันก็ บอกว่าฉันมีพ่อบุญธรรมอยู่คนนึง” ฉินหร่านพูดพลางก้มหน้า ดูโทรศัพทแ มีข้อความของจระเข้ยักษแในโทรศัพทแ เธอดูไปด้วย และตอบคําถามไปด้วย “เขาอยู่ต่างประเทศตลอด ครั้งนี้ก็ เป็นครั้งแรกที่เขากลับมา”

“มาถึงเมื่อไหร่?” เฉิงเจวี้ยนรู้จักฉินหร่านดี เมื่อเห็นท่าที เธอก็รู้แล้วว่าเธอให้ความเคารพพ่อบุญธรรมคนนี้มาก

เขามีท่าทางจริงจัง

เฉิงเวินหรูก็พักเรื่องสถาบันวิจัยไว้ชั่วคราว “พ่อบุญ ธรรมของเธอมาเมืองหลวงเป็นครั้งแรกใช่ไหม? น้องสามนาย ต้อนรับดีๆ ล่ะ”

“ถึงเมืองหลวงตอนเย็น มีคนไปรับเขาแล้ว ถ้าจะเจอ พรุ่งนี้ก็เจอที่พิธีรับตําแหน่งได้” ฉินหร่านส่ายหน้า

“ตกลง” เฉิงเจวี้ยนพยักหน้าและไม่พูดถึงเรื่องไปรับคน อีก

ฉินหร่านจับโทรศัพทแพลางใช้ความคิด จากนั้นก็ยืนขึ้น “ฉันขอตัวไปโทรศัพทแก่อน”

เฉิงเจวี้ยนลดเสียงลง “ไปเถอะ”

ฉินหร่านขึ้นไปข้างบนและโทร.กลับไปหาจระเข้ยักษแ

“เพื่อน เย็นนี้ออกมาดื่มเหล้ากันไหม?” เสียงจระเข้ยักษแ ที่อยู่ทางด้านนั้นยังเหมือนเดิม ภาษาจีนกลางไม่ค่อยชัด “เหอเฉินเลี้ยง”

“ไม่ละ พรุ่งนี้มีธุระ” ฉินหร่านนั่งอยู่ข้างคอมพิวเตอรแ “รอฉันว่างแล้วค่อยไปหาพวกนาย”

ทั้งห้าคนแห่ง129ยังไม่เคยรวมตัวกันมาก่อน

“คงเป็นพิธีรับตําแหน่งสถาบันวิจัยที่ฉังหนิงบอกสินะ” เห็นได้ชัดว่าจระเข้ยักษแก็ได้ยินเรื่องนี้มา เขาเสียดายนิด หน่อย “ได้ เธอใช้ชิงหลินให้เต็มที่เลย”

ทั้งสองวางสาย

จระเข้ยักษแมองเหอเฉินและฉังหนิง “เธอมีงาน”

ฉังหนิงพยักหน้า เขายกแก้วเหล้าไม่ค่อยสนใจ “อย่างที่ คาดไว้ สถาบันวิจัยยังมีการต่อสู้ครั้งใหญ่ การตายของท่านส วีส่งผลกระทบต่อเธอมากไปหน่อย”

“พิธีรับตําแหน่ง?” จระเข้ยักษแขบคิด “ดูเหมือนว่าพรรค พวกฉันจะชอบของเก่า คราวนี้ฉันเอาของดีมาให้เธอสอง อย่าง”

ครั้งล่าสุด จระเข้ยักษแก็รวบรวมของมากมายให้ฉินหร่าน

มาเมืองหลวงครั้งนี้เขาก็เอามาด้วย แต่แค่ยังไม่ได้เจอ ฉินหร่าน

“ฉันไม่ส่งของขวัญแล้ว” เหอเฉินนั่งไขว่ห้าง วาง กระป฻องเปล่าลง “ฉันเพิ่งให้ของขวัญชิ้นใหญ่เธอไป”

ฉังหนิงมองทั้งสองที่เตรียมพร้อมมาอย่างดี “…พวกนาย จะตามไปร่วมสนุกด้วยเหรอ?”

จระเข้ยักษแเหลือบมองเขา “สืบข่าวแก฿งพ่อค้าคนกลาง ในรัฐFได้หรือยัง?”

“ฉันเป็นลูกพี่อยู่ดีๆ ก็ถูกนายหาว่าเป็นพ่อค้าคนกลาง? ในรัฐFช่วงนี้ครั้งเดียวเอง พวกนายสองคนอย่าสนใจเลย” ฉัง หนิงกินกับแกล้ม

“นายไม่มีประโยชนแเหมือนพรรคพวกฉันเลย” จระเข้ ยักษแขมวดคิ้ว ตั้งแต่ฉินหร่านครั้งสุดท้ายก็ไม่ช่วยเขาจัดการ กับแก฿งพ่อค้าคนกลาง “ไว้ฉันค่อยไปหาเธอเอง ถือโอกาสเอา ของขวัญให้เธอด้วย”

จระเข้ยักษแกินเสร็จก็ถามชิงหลินว่าตอนนี้ฉินหร่านอยู่ ไหน พอได้รับคําตอบก็ไปหาฉินหร่าน

**

วิลล่า

เฉิงเวินหรูกําลังพูดคุยเรื่องสถาบันวิจัยกับเฉิงเจวี้ยนและ ฉินหร่านอยู่

หลังจากนั้นไม่นาน เฉิงถู่ก็เดินเข้ามาจากข้างนอก “นาย ท่าน ผมกลับมาแล้ว”

หน้าของเขายังเต็มไปด้วยหนวดเครา ในมือถือ คอมพิวเตอรแพลางทักทายเฉิงเวินหรู “คุณหนูใหญ่”

เนื่องจากเกิดเรื่องเมื่อสองวันก่อน พอเฉิงเวินหรูเจอเฉิงถู่ ตอนนี้ก็อดลุกขึ้นด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ ไม่ได้ “เฉิงถู่ เรื่อง สินค้าฉันต้องขอบคุณนายมาก”

“ไม่ต้องเกรงใจ คนกันเองทั้งนั้น ครั้งนี้เขากลับมาพร้อม กับสินค้าด้วย” เฉิงเจวี้ยนเปิดคอมพิวเตอรแ เขาปรายตามอง เฉิงเวินหรูแล้วชี้ไปที่โซฟาฝั่งตรงข้าม พูดกับเฉิงถู่ “นั่งก่อน”

เฉิงถู่นั่งลง “คุณหนูใหญ่ ไม่ต้องเกรงใจผมหรอก เรื่อง เล็กน้อย”

หลังจากที่ทั้งสองคุยกันเสร็จได้ไม่นาน ก็มีคนเข้ามาจาก ด้านนอกอีกครั้ง

เป็นคนรับใช้ของวิลล่า “คุณชายเจวี้ยน มีคนมาหา คุณหนูฉินครับ”