เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 589 เธอหมายถึงคนไหนล฽ะ?

“ไม่เป็นไร หวัดเพราะอากาศเย็นนิดหน่อย ผู้ดูแลใหญ่ ของสถาบันวิจัยอยู่ฝุายฉันสองคนแล้ว ไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่ อะไร ฉันจะไปกับพวกคุณด้วย ปลอดภัยกว่า” ฉินหร่านเอา มือกอดอก พูดเรียบๆ

สวีเหยากวงส่ายหน้า เขาละสายตากลับมา “ปุวยก็อยู่ เมืองหลวง ฉันจะนําทีมเอง มีผู้กองห่าวอยู่ทั้งคน ไม่เป็นอะไร หรอก”

ฉินหร่านไม่สนใจสวีเหยากวง เธอแค่กําชับพ่อบ้านสวี “เย็นวันพรุ่งนี้ฉันจะไปกับพวกคุณ พวกคุณไปเตรียมตัวให้ พร้อม”

“คุณหนูฉิน คุณชิงหลินทางนั้น…พวกคุณมีปัญหาขัดแย้ง กันหรือเปล่า…” พ่อบ้านสวีพยักหน้าแล้วสอบถาม

ฉินหร่านส่ายหน้า หุบปากไม่คุยต่อ “ไม่มีอะไร”

เมื่อเธอตอบกลับมาแบบนี้ คนอื่นจึงไม่ถามอะไรเพิ่ม

ชิงหลินออกจากบ้านตระกูลสวีไปแล้ว

คนตระกูลสวีก็ไม่ได้ถามว่าชิงหลินไปไหน หลังจากชิง หลินไป คนส่วนใหญ่ต่างก็พากันโล่งอกโดยเฉพาะอารองสวี

ถึงจะไว้เนื้อเชื่อใจฉินหร่านแค่ไหน แต่ชิงหลินก็ไม่ใช่คน ตระกูลสวีอยู่ดี

ฉินหร่านสั่งการเสร็จก็ดูเวลาในโทรศัพทแ เวลานี้เฉิง เจวี้ยนใกล้จะถึงเมืองหลวงแล้ว เธอจึงลุกขึ้นยืน “เอาตามนี้ ฉันขอตัวกลับก่อน”

หลังจากฉินหร่านไป

สวีเหยากวงจึงหันมาทางกลุ่มคนตระกูลสวีพลางขมวด คิ้ว “เธอไม่สบาย พวกคุณก็ยังปล่อยเธอไปจนได้?”

อารองสวีก้มหน้า ดวงตามีแสงแวบผ่าน ไม่พูดอะไร

คนอื่นๆ ก็ไม่พูด ทุกคนต่างก็รู้ศักยภาพในตัวฉินหร่าน เป็นอย่างดี

มีเธอไปด้วย ระดับความปลอดภัยจะต้องเพิ่มขึ้นหลาย ส่วน

**

สนามบิน

เฉิงเจวี้ยนกับเฉิงถู่ลงเครื่องมาพร้อมกัน

ที่รัฐFไม่ค่อยหนาวมาก เฉิงเจวี้ยนจึงสวมแค่เสื้อเชิ้ต ตัวบาง

เดินออกจากประตูทางออกอย่างเอื่อยเฉื่อย

ฉินหร่านกําลังพิงกับราวบันไดที่อยู่ไม่ไกล ใบหน้าบอบ บาง คิ้วและดวงตาละเอียดลออ ยากที่จะซ่อนความดื้อรั้น แม้จะสวมหมวกแก฿ป แต่ก็ไม่อาจปกปิดความเฉลียวฉลาดไว้ ได้

เธอดูโดดเด่นเป็นพิเศษเมื่ออยู่ท่ามกลางผู้คน

เฉิงเจวี้ยนเห็นเธอทันทีที่เดินออกมา

เขาสาวเท้าไปโดยไม่หยุด เดินตรงดิ่งมาทางนี้

“เจ฿หร่าน เธอนี่เก่งชะมัด” เขาเดินเข้ามาประชิด ใบหน้ายิ้มแย้มขึ้นมาบ้างพร้อมกับพูดเหน็บแนม

เมื่อฉินหร่านที่กําลังคิดเรื่องอวิ๋นกวงกรุ฿ปกับหมิงไห่ได้ยิน ดังนั้น เธอก็เงยหน้ามึนๆ

จากนั้นก็เม้มปาก

“เธอนี่ชอบหาเรื่องให้ฉันอยู่เรื่อย” เฉิงเจวี้ยนไม่มีเสื้อผ้า อยู่ในมือ เขาแค่หันไปสั่งเฉิงถู่หยิบเสื้อคลุมออกจากกระเป฻า เดินทาง

ออกแรงคลุมไปบนตัวฉินหร่าน

ฉินหร่านไม่ค่อยสบายคอ อยากไอสักที

แต่เมื่อคิดถึงน้ําเสียงเฉิงเจวี้ยนอยู่หลายตลบ เธอจึง พยายามอย่างหนักฝืนกลั้นมันไว้

เพียงใช้มือรวบเสื้อคลุมตัวใหญ่อย่างเชื่องช้า

เฉิงมู่เดินตามหลังทั้งสอง เขาส่งสายตามองเฉิงเจวี้ยน อดพูดพึมพําไม่ได้ คาดว่ามีเพียงเฉิงเจวี้ยนเท่านั้นที่สามารถ จัดการฉินหร่านได้

ฉินซิวเฉินก็ทําไม่ได้

**

พวกเขากลับมาถึงวิลล่า

เฉิงสุ่ยและคนอื่นๆ ได้นั่งรออยู่ที่ห้องโถงชั้นล่างเป็นที่ เรียบร้อยแล้ว

เฉิงเจวี้ยนชําเลืองมองไปรอบๆ นิ่งไปสักพักก่อนจะเอ่ย ถาม “น้าล่ะ?”

“ไปดูบ้านกับมู่หนานครับ” เฉิงสุ่ยตอบ

เฉิงเจวี้ยนได้เตรียมห้องให้พวกเขาไว้แล้ว แต่พอนึกถึง นิสัยมู่หนาน เขาคงอยู่ไม่ได้ ดังนั้นเฉิงเจวี้ยนจึงไม่ได้ถาม อะไรมาก แค่มองฉินหร่าน “รอเคลียรแธุระเสร็จอีกสองวัน เชิญน้ามาทานข้าวด้วยกันสักมื้อ”

“อื้อ” ฉินหร่านไอเบาๆ

“129รับมือยากมากจริงๆ ผมล่ะชื่นชมโอวหยางเวยอยู่ หน่อยๆ” เฉิงสุ่ยอดไม่ได้ที่จะกดขมับ

ใช้ไม่ได้ทั้งไม้อ่อนไม้แข็ง เข้าถึงตัวยาก

เฉิงสุ่ยหาช่องโหว่ไม่เจอเลย

เดิมทีเฉิงสุ่ยยังอยากถามเฉิงเจวี้ยนเรื่องจระเข้ยักษแ แต่ พอเห็นฉินหร่าน เขาก็เก็บสายตาตัวเอง

เฉิงเจวี้ยนบอกว่าอย่าเอาเรื่องจระเข้ยักษแไปทําให้ฉินห ร่านลําบากใจ คนอื่นจึงจดจําไว้ในใจ

ดังนั้นช่วงเวลานี้…

ฉินหร่านกําลังยกถ้วยชาร้อนดื่มอย่างช้าๆ หลังจาก ฟังเฉิงสุ่ยเสร็จ เธอก็เงยหน้ามองเขาโดยไม่รู้ตัว “พวกคุณหา 129ทําภารกิจ?”

“ช่างมันเถอะ” เฉิงเจวี้ยนนั่งข้างเธอ ให้เฉิงมู่ไปหยิบ กล่องยามาให้ เขาหายาในกล่อง “หาหมาปุาเดียวดายน่ะ”

“แค่ก…” ฉินหร่านนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วเงยหน้า

“กินยาก่อน” เฉิงเจวี้ยนเห็นเธอขมวดคิ้ว ตาเขม็ง เล็กน้อย เอื้อมมือแตะหน้าผาก “ไม่มีไข้ ดูเหมือนจะไม่ใช่ ไวรัสไข้หวัด มีอาการอื่นไหม?”

เขาก็ดูไม่ออก

อยากพาฉินหร่านไปให้กู้ซีฉือดูอาการเสียหน่อย

“ทําเป็นเรื่องใหญ่ไปได้” ฉินหร่านส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจ เธอวกกลับมาที่หัวข้อเมื่อกี้ “พวกคุณหาหมาปุาเดียวดาย ทําไม?”

“กินยาก่อน” เฉิงเจวี้ยนเหลือบมองเธอ พอเห็นเธอกิน เสร็จเขาถึงจะตอบคําถามอย่างใจเย็น “ทําข้อตกลงกับเขา”

สําหรับเป็นข้อตกลงอะไรนั้น เฉิงเจวี้ยนก็ไม่ได้กล่าว เฉพาะเจาะจง

ฉินหร่านครุ่นคิด

“ขึ้นไปพักผ่อนข้างบน” เฉิงเจวี้ยนพูดเรียบๆ อีกครั้ง

คําพูดฉินหร่านติดอยู่ที่ปาก ไม่กล้าพูดออกมา

เธอชําเลืองมองเฉิงเจวี้ยนด้วยความจนใจเล็กน้อย

งั้นก็ได้

“ฉันจะขึ้นไปข้างบนโอเคไหม พี่ชาย?”

เธอหยิบหมวกแก฿ปที่วางอยู่บนโต฿ะด้วยสีหน้าไร้อารมณแ สวมไว้ที่หัวแล้วเดินตรงขึ้นไปข้างบน

เมื่อเห็นฉินหร่านขึ้นไปแล้ว เฉิงเจวี้ยนก็ขมวดคิ้วมอง เฉิงมู่ “ช่วงนี้คุณหนูฉินมีอะไรแปลกๆ หรือเปล่า? นอกจาก นอนน้อยที่นายรายงานฉัน”

“ดูเหมือนจะ…ไม่มีมั้งครับ?” เฉิงมู่เกาหัว

เฉิงเจวี้ยนผงกหัวเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไร แค่หยิบ โทรศัพทแส่งข้อความให้กู้ซีฉือ จากนั้นก็มองพวกเฉิงสุ่ย “ไป คุยกันที่ห้องหนังสือ”

**

ชั้นบน

ฉินหร่านอาบน้ําเสร็จก็ปีนขึ้นเตียงระหว่างที่คุยวิดีโอ คอลกับฉังหนิงไปด้วย “ลูกพี่ฉังหนิง”

“เธอลาพักอยู่ไม่ใช่เหรอ?” ฉังหนิงมองเธอด้วยสีหน้าไร้ อารมณแ

“หยุดพักชั่วคราว” ฉินหร่านพิงหมอนหนุน ดึงผ้าห่มขึ้น “ช่วงนี้มีคนตามหาฉันไหม?”

“เธอหมายถึงหมาปุาเดียวดาย?” ฉังหนิงถาม ช่วงนี้มีคน หา129 เพื่อสืบเรื่องหมาปุาเดียวดาย ส่วนคนที่หาฉินหร่านก็ มีเช่นกัน

ฉังหนิงไม่รู้ว่าฉินหร่านสลับไปสลับมาแบบนี้ได้อย่างไร

“อือ” ฉินหร่านบีบลําคอ

ฉังหนิงจุดบุหรี่อย่างเฉยเมย “มีหลายคน เธอหมายถึง คนไหนล่ะ? แมทธิว หมิงไห่ อวิ๋นกวงกรุ฿ป คนที่รัฐFนั่น…”