เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 594 ทําไมคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเธอ

เฉิงมู่เปิดประตู

ในห่้อง

มือของฉินหร่านวางอยู่บนโต฿ะ มืออีกข่้างถือแก่้วลาย ครามสีขาว

กําลังเงยหน่้ามองไปทางประตูอย่างอดทนเล็กน่้อย

เหมือนจะไม่มีการปูองกันใดเลย มองไปยังคนที่ครึ่ง ชั่วโมงก่อนยังพูดพร่ําให่้เธอสวมเสื้อสเวตเตอรแให่้ดีที่ตรง ประตู

อารมณแที่เพิ่งก่อตัวสงบลงทันที

ในมือของเฉิงเจวี้ยนถือโทรศัพทแ เพิ่งมองข่้อความใน โทรศัพทแเสร็จจึงมองไปในห่้องด่้วยสีหน่้าที่ยากจะคาดเดา

หญิงสาวที่มีออร่าไม่ค่อยสดชื่นนั่งอยู่ในห่้องและกําลัง เงยหน่้ามองเขาด่้วยท่าทีเรียบเฉย

ทั้งสองคนต่างไม่ลดละ

ในทางกลับกันหลังจากเฉิงมู่เปิดประตู เขานิ่งไปเล็กน่้อย จึงก่้าวไปข่้างหลังหนึ่งก่้าว ไม่มีการตอบสนองไปสักพัก เกา ศีรษะอย่างประหลาดใจ “นายท่านเจวี้ยน ทําไมคุณอยู่ที่นี่ได่้ ไม่ใช่ว่าวันนี้คุณต่้องไปพบหมาปุาเดียวดายเหรอ”

เสียงของเฉิงมู่ทําลายความเงียบในที่สุด เฉิงเจวี้ยนได่้สติ เขาเดินเข่้าไปด่้านในสองก่้าวจึงเงยหน่้า มองเฉิงมู่ด่้วยสายตา เรียบเฉย “ออกไป”

ฟุุบ

เฉิงมู่ไม่กล่้าพูดแม่้แต่คําเดียว รีบพุ่งตัวออกไป

ด่้านนอก หลังจากเฉิงมู่ออกไป ในที่สุดสมองอันเชื่องช่้า ก็ตอบสนองกลับมา

วันนี้เฉิงเจวี้ยนพบหมาปุาเดียวดายตอนเก่้าโมง…

**

ในห่้องรับรอง

เฉิงเจวี้ยนเงียบไปสักพัก จึงลองก่้าวไปข่้างหน่้าหนึ่งก่้าว “…คุณหิวไหม”

ตอนนี้ฉินหร่านไม่สามารถหันหน่้ามาได่้

ความประทับใจของเธอต่อนายท่านรัฐ F ท่านนั้น กับ ความยากลําบากของท่านก่อนและการนองเลือดอันโหดร่้าย ต่างไปจากเฉิงเจวี้ยนที่เธอรู่้จักอย่างสิ้นเชิง

สถานการณแตอนนี้คืออะไรกัน

เฉิงเจวี้ยนคือคนคนนั้นที่ต่อสู่้กับเธอเหรอ

ฉินหร่านเงยหน่้า และรู่้สึกได่้ทันทีถึงการกระทําอัน คุ่้นเคยของเขา

เธอวางถ่้วยชาลงบนโต฿ะแล่้วเงยหน่้า “คุณนั่งก่อนสิ พวกเรามาคุยกัน วันนี้คุณมาหาฉันทําไม”

เดิมทีคิดว่านายท่านของรัฐ F พบตัวเองแล่้ว แต่ตอนนี้ อีกฝุายที่ว่ากลับคือเฉิงเจวี้ยน ถ่้าอย่างนั้นอีกฝุายก็น่าจะยัง หาตัวเองไม่เจอ

“ร่วมมือกัน” เฉิงเจวี้ยนมองฉินหร่าน เห็นว่าอารมณแสี หน่้าของเธอยังคงสงบ จึงไม่นั่งลงที่ตรงข่้ามเธอ แต่ถือโอกาส ไปนั่งข่้างเธอแทน หยิบกาน้ําชารินลงในถ่้วยเปล่าของเธอ

“เจ฿หร่าน ทําใจให่้สบายก่อน”

“ฉันเห็นจระเข่้ยักษแร่วมมือกับคนของคนตระกูลหมิง เกรงว่าที่เมืองหลวงจะเกิดปัญหา จึงอยากมาขอความร่วมมือ กับหมาปุาเดียวดาย” เฉิงเจวี้ยนมองดูฉินหร่านที่หยิบถ่้วยชา ขึ้นมาจิบ อารมณแในใจคงลดลงแล่้ว จึงค่อยๆ ถาม “…จระเข่้ ยักษแจงใจล่อลวงเหรอ”

นายใหญ่ทั้งห่้าของ 129 ผู่้อารมณแดีที่มีชื่อเสียง

ตอนนี้ฉินหร่านคือหมาปุาเดียวดาย อย่างนั้นแล่้วจระเข่้ ยักษแก็ไม่สามารถอยู่ช่วยเหลือที่ฝั่งของหมิงไห่ได่้แน่

“อือ” ตอนนี้ฉินหร่านยังอยู่ในสภาวะไม่มั่นคง ตาม ความคิดของเฉิงเจวี้ยนไม่ทัน จึงตอบเพียง “ก็ไม่ถึงกับ ล่อลวง เขาต่้องการควบคุมการสั่งการเปิดทางทะเลของหมิง ไห่”

ตอนที่รู่้ว่าฉินหร่านคือหมาปุาเดียวดาย เฉิงเจวี้ยนจึง เข่้าใจว่าปัญหาของเมืองหลวงนั้นง่ายดายแล่้ว

ในขณะเดียวกัน เรื่องราวต่างๆ ที่ไม่ชัดเจนมากมายใน หัวก็กระจ่างทันที

ที่อวิ๋นเฉิง หมาปุาเดียวดายที่หายตัวไปหนึ่งปีแล่้วไม่รับ คําสั่งใดเลย อยู่ดีๆ ก็รับคําสั่งของเขา…

ต่อมาก็เรื่องของเฉิงเวินหรู…

เดิมทีหมาปุาเดียวดายเป็นผู่้เชี่ยวชาญด่้านเครือข่าย จึง นับได่้ว่าไม่น่าแปลกใจนักถ่้าเป็นฉินหร่าน

“ฉันเตรียมจะจัดการเรื่องของตระกูลหมิงให่้เสร็จ แล่้ว จะวางมือแล่้ว” เฉิงเจวี้ยนเข่้าไปใกล่้อีกนิด มองเธอด่้วยคิ้ว อันอ่อนโยน พูดอธิบายเสียงเบา “เดิมทีวางแผนจะรับช่วงต่อ องคแกรคณะแพทยศาสตรแของผู่้นํารัฐ M”

เขาอธิบายอย่างละเอียด

“รับช่วงต่อองคแกรคณะแพทยศาสตรแ?” ฉินหร่านสติ กลับมา “หมายถึงการผ่าตัดเดือนละครั้งของคุณน่ะเหรอ”

“ตอนนั้นฉันต่อสู่้เพื่อสืบทอดตําแหน่งที่รัฐ F ไม่มีเวลา ทําแบบนั้น แต่ตกลงกับผู่้นําไว่้แล่้วว่าทําการผ่าตัดอย่างน่้อย ในหนึ่งเดือน” เฉิงเจวี้ยนอธิบาย

แม่้ว่าต่อมาจะไปรักษาอาการบาดเจ็บที่อวิ๋นเฉิง เขาก็ยัง ปฏิบัติตามข่้อตกลงนี้อยู่

“อือ” ฉินหร่านก่้มหน่้าดื่มชาอีกอึก

“แม่้ว่าเธอจะเป็น Q ที่ช่วยจระเข่้ยักษแ แต่ก็ไม่รู่้ว่าเธอ คือหมาปุาเดียวดาย” เฉิงเจวี้ยนพาดขาเล็กน่้อย ใช่้มือพลิก เปิดเมนูอาหาร “เรื่องที่คืนนี้เธออยากบอกฉันคือเรื่องนี้ เหรอ”

“ก็ยังไม่ใช่ทั้งหมด” ฉินหร่านเงยหน่้า ค่อนข่้างครุมเครือ

เธอเงยหน่้ามองเฉิงเจวี้ยนทันที

เดิมทีเธอคิดว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ไม่ถึง 19 ปี

ใครจะไปรู่้ว่า เธอรอดชีวิตครั้งแรกมาด่้วยการสู่้รบตบมือ กับกู่้ซีฉือ หลังจากเฉินซูหลานตายไป เธอก็คิดว่าตัวเองไม่มี ความรู่้สึกแล่้ว ใครจะรู่้ว่าเฉิงเจวี้ยนจะปรากฏตัวขึ้น

“ก็ เดือนกรกฎาคม ปี x7 คุณจําการต่อสู่้กับใครบางคน ที่สลัมได่้ไหม” ตอนแรกฉินหร่านคิดว่าตอนที่เธอพูดถึงเรื่องนี้

จะต่้องเป็นสถานการณแที่ต่้องเจรจาหรือยืดเยื้อไม่จบสิ้นกับ ผู่้นํารัฐ F เสียอีก

ไม่ก็เรื่องนี้อาจจะพูดออกมาไม่ได่้เลยตลอดไป

ที่ผ่านมาไม่เคยคิดว่าจะได่้พูดออกมาอย่างผ่อนคลาย ขนาดนี้

มือของเฉิงเจวี้ยนหยุดลง สะอึกไปทันที น้ําเสียงสั่น เล็กน่้อยชัดเจน “เธอ…ตอนนั้นเธอ…”

ตอนนั้นที่กู่้ซีฉือพูดจบ เขาหาคนของรัฐ M แล่้วรอบหนึ่ง หนึ่งในนั้นไม่คาดคิดว่าจะเป็นตัวเอง

ฉินหร่านกอดอก เงยหน่้ามองเฉิงเจวี้ยน “เอาแบบนี้ คุณให่้ฉันสู่้คืนไหม”

เฉิงเจวี้ยนพูดไม่ออก เขาคิดมานานมากแล่้วก่อนหน่้านี้ ว่าถ่้าเจอฉินหร่านเร็วอีกหน่อย ก่อนที่จะเกิดเหตุการณแ ระเบิดครั้งใหญ่ที่นั่น หรือมากกว่าปีหนึ่งก็ตาม

ใครจะไปรู่้ว่า ในตอนนั้นพวกเขาได่้พบกันแล่้ว

เขาค่อนข่้างปลาบปลื้มใจ ปลาบปลื้มที่ตอนนั้นตัวเอง เลือกที่จะช่วยผู่้กองห่าวตรวจสอบคดีนี้ เขาดึงเธอเข่้ามาใน อ่้อมแขน น้ําเสียงแหบแห่้ง ก่้มหน่้าจูบปลายผมของเธอ “… ฉันไม่ดีเอง เธอจัดการเลย…”

**

ในขณะเดียวกัน

ฉังหนิงโทร.หาฉินหร่านนับครั้งไม่ถ่้วน ส่งข่้อความไปนับ ไม่ถ่้วนก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขาหันหน่้าถามลูกน่้อง “สายสืบเจอข่าวอะไรไหม”

ลูกน่้องส่ายหน่้า “พวกเราไม่กล่้าเข่้าใกล่้”

“ไม่น่าเป็นปัญหานะ?” จระเข่้ยักษแอยู่ด่้านข่้าง เขา ขมวดคิ้ว “ไม่ได่้ ฉันต่้องไปดูสักหน่อย สหายหลักของฉันดูดี ตั้งขนาดนั้น…”