เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - ตอนที่ 600-2 งานวิวาหแอันงดงาม เสียหายทั่ว เมือง (จบ)

เธอไม่ได้โง่ ตรงกันข้ามฉลาดมาก ไม่อย่างนั้นคงสอบเข้า 129 ในตอนแรกไม่ได้

ตอนที่คนสนิทพูด เธอก็คิดได้แล้ว ที่คิดไม่ตกก่อนหน้านี้ ทั้งหมดก็คิดออกแล้ว

ไม่แปลกที่ก่อนหน้านี้เฉิงเวินหรูจะได้รับการตอบรับ คําสั่งจากจระเข้ยักษแ!

ก่อนหน้านี้ที่เธอพูดถึง 129 กับฉินหร่าน อีกฝุายไม่ แปลกใจเลยสักนิด!

ไม่แปลกใจที่ตัวเธอเองติดต่อจระเข้ยักษแได้เสียอย่างนั้น!

ไม่แปลกใจที่จู่ๆ จระเข้ยักษแร่วมมือกับหมิงไห่!

และไม่แปลกใจที่… จนถึงตอนนี้เธอไม่มีคนของจระเข้ยักษแมาเอาออกไป! เดิมทีฉินหร่านคือหมาปุาเดียวดาย…

โอวหยางเวยไม่นึกถึงคําพูดของผู้คุมอีกต่อไป เธอเพียง เดินไปตามทางเดินทอดยาวอย่างสับสน พร่ําเพ้อว่าตัวเธอเอง เป็นสมาชิกของ 129 ในความประจบประแจงของทุกคนใน เมืองหลวงกลายเป็นความรู้สึกบางเบา…

หมาปุาเดียวดายผู้อาวุโสของ 129 โอวหยางเวยก้มหน้า นึกไปถึงตอนที่เธอคุยโม้เรื่องพวกนี้ต่อหน้าฉินหร่าน ไม่รู้ว่า อีกฝุายจะคิดยังไงกับตัวเอง…

** รัฐ M ตระกูลถัง

“เข้าร่วมงานวิวาหแ?” คุณชายใหญ่ตระกูลถังส่ายหน้า ขมวดคิ้ว “เมืองหลวง? ฉันไม่ไป” ในเวลานี้ เขาไปงานของตระกูลมาสดีกว่า ถังชิงก็ไม่อยากไป เธอขมวดคิ้ว “คุณปูุ ฉันไม่อยากไป” เป็นครั้งแรกที่ถังจวินใช้อํานาจของหัวหน้าครอบครัว “ฉันจําเป็นต้องไป!” วันที่ดีของฉินหร่าน ถังจวินไม่อยากให้ใครพลาดแม้แต่ คนเดียว ถังชิงและคุณชายใหญ่ตระกูลถังไม่พูดอะไรต่ออีก รอถังจวินจากไป ทั้งสองคนจึงมองหน้ากัน คุณชายใหญ่ ตระกูลถังขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม “คุณปูุของเธอบ้าไปแล้ว จริงๆ”

แต่งานแต่งงานที่เป็นหน้าเป็นตาแห่งเมืองหลวง ตระกูล ฉินเป็นใครกันแน่

แต่ถังจวินยื่นคําขาดแล้ว พวกเขาจึงต้องไป

“พรุ่งนี้พวกเราค่อยไปดีกว่า” คุณชายใหญ่ตระกูลถัง ขมวดคิ้วพูดอย่างไม่เต็มใจ “เข้าร่วมงานวิวาหแเสร็จค่อย กลับมา”

ถังชิงขมวดคิ้ว แม้ว่าเธอไม่อยากไป แต่ถังจวินเป็นคน เริ่ม เธอไม่กล้าขัดขืน เพียงแต่ตอบในใจอย่างไม่ลังเล

**

เดือนกรกฎาคมพอดี

คนที่มาเที่ยวเมืองหลวงจึงเยอะมาก

และเพราะเรื่องนี้เป็นประเด็นร้อนในวันนี้ด้วย

เพราะถนนหลักของอาคารโบราณมากมายบริเวณ ใกล้เคียงถูกปิดทั้งหมด โดยเฉพาะกําแพงเมืองโบราณยิ่งราย ล้อมแออัด

การสนทนาทางอินเทอรแเน็ตคึกคัก

“ไม่เคยได้ยินว่าที่เมืองหลวงมีการประชุมสุดยอด”

“ต้องเป็นการตรวจสอบงานของบุคคลรุ่นใหญ่แน่!”

“นั่งรอนายท่านออกมาเปิดโปง!”

“ความลับมาแล้ว วันนี้มีคนแต่งงาน! ขอให้ทุกคนทําให้ ฉันติดท็อป!”

ความคิดเห็นนี้ดึงดูดความสนใจของทุกคน

“งานแต่งงาน? ยิ่งใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ ปิดถนนได้ด้วย ให้ตายสิให้ตาย บอกให้หยุดทีสิ!”

“สถานที่จัดงานถ่ายทอดสดออนไลนแเนี่ยนะ!” “…” ความคิดเห็นบนอินเทอรแเน็ตได้รับความกระตือรือร้น บ้านหลักของตระกูลฉิน

ห้องชั้นสอง

เว่ยจื่อหัง หนานฮุ่ยเหยา หยางอี๋ หลินซือหราน พานห มิงเย่วแ…เพื่อนเหล่านี้ของฉินหร่านอยู่กันครบ

“มาแล้ว มาแล้ว! ฉันเห็นรถแล้ว” ด้านนอก พ่อบ้าน ตระกูลฉินเข้ามาอย่างตื่นเต้น “นายน้อยเสี่ยวหลิง นาย น้อยมู่หนาน รีบปิดประตู! รอสักพัก ไม่ว่าพี่เขยของพวกคุณ จะพูดอะไรต้องไม่ให้เขาเข้ามาง่ายๆ!”

ฉินหลิงและมู่หนานไม่พูดอะไร

หลินซือหรานอยู่ข้างประตู เธอตบที่หน้าอก “พ่อบ้าน ตระกูลฉิน คุณวางใจได้ พวกเราเข้าใจจุดนี้ดี!”

เพื่อนเจ้าสาวของฉินหร่านคือพานหมิงเย่วแและหลินซือห ราน

ส่วนพวกหนานฮุ่ยเหยาและเหยียนซีคือเพื่อนพ้องของ ฉินหร่าน

เว่ยจื่อหังมือกอดอกเอนพิงหน้าต่างแบบฝรั่งเศสแล้ว มองไปด้านนอก อดที่จะหัวเราะไม่ได้ “พ่อบ้านตระกูลฉินดู เป็นกังวลไปแล้ว ฉันไม่เห็นแม้แต่รถสักคัน”

เฉียวเซิงที่อยู่ด้านข้างก็หัวเราะ “เกรงว่าดูจะห่างไปอีก สองไมลแ”

หลินซือหราน หนานฮุ่ยเหยาและพานหมิงเย่วแยังไม่เห็น จึงตรวจสอบที่ประตูหน้าต่างก่อน

แล้วยังตรวจสอบปริศนาด้วย

หนานฮุ่ยเหยาโยนรองเท้าในมือ หันหน้าถามคนในห้อง “ซ่อนที่ไหน”

“ง่ายจะตาย” เหอเฉินที่ทําหน้าที่เป็นช่างถ่ายภาพมา ตลอดรับเอารองเท้าในมือของหนานฮุ่ยเหยามายัดลงใน กระโปรงหางหงสแ[1] ของฉินหร่าน แล้วหันกลับมามองรอบ คนในห้องแล้วเงยหน้า

“ร้าย” เฉียวเซิงตะลึงตาค้าง ทําท่าทางยกย่องเหอเฉิน ใครกันจะกล้าเปิดกระโปรงของนายใหญ่ เหอเฉินพูดอย่างสบายใจ “ธรรมดาน่า”

ขณะที่พูด เว่ยจื่อหังยืนขึ้น “รถมาแล้ว”

“ฉันจะไปดู…” หลินซือหรานไปข้างหน้าต่าง เปิดผ้าม่าน สีอ่อน ทันใดนั้นเมื่อเห็นกลุ่มรถจํานวนมากที่ด้านล่าง เธอจึง รีบปล่อยม่านลงทันที

จากนั้นจึงมองฉินหร่านอย่างอ้อยอิ่ง

เหอเฉินถ่ายภาพที่ด้านล่างเล็กน้อยแล้วยิ้ม “นี่เขา รวบรวมรถหรูทั่วทั้งเมืองหลวงมาไว้ด้วยกันรึไง ไม่แปลกใจ เลยที่ต้องเคลียรแถนน เอ้า รีบเตรียมตัว พวกเขาจะขึ้น มาแล้ว”

ไม่กี่นาทีต่อมา มีเสียงดังขึ้นที่ประตูด้านนอก “ก฿อก ก฿อก ก฿อก” ดังขึ้นสามครั้ง

“อยากจะเข้ามา ไม่ใช่ง่ายๆ เลย” หนานฮุ่ยเหยาและ หลินซือหรานอยู่คนละฝใ่ง ในมือถือแผ่นปริศนา เธอกระแอม แล้วพูด “ตอบคําถามหนึ่งร้อยข้อก่อน ข้อแรก 123456*999 มีตัวเลขกี่ตัว หนึ่งวินาที!”

อย่าว่าแต่พวกกู้ซีฉือ เจียงตงเยี่ยและลู่จ้าวอิ่งที่อยู่ด้าน นอก แม้แต่เฉียวเซิงที่อยู่ด้านในยังปากกระตุก “โจทยแที่ แปลกประหลาดแบบนี้ ใครคิดเนี่ย”

เวลาหนึ่งวินาที ยังไม่เพียงพอให้ทันได้เปิดแม้แต่เครื่อง คิดเลขโทรศัพทแ

“เสี่ยวหลิง” มู่หนานที่อยู่ด้านข้างตอบ เฉียวเซิง “…” เสี่ยวหลิงเป็นน้องชายตัวจริงของพี่เขย

เขากําลังครุ่นคิด เฉิงเจวี้ยนที่อยู่ด้านนอกตอบอย่างใจ เย็น “123332544” เฉียวเซิง “…จริงด้วย รหัสลับของตระกูล” คําถามที่คนอย่างฉินหลิงคิดขึ้นขัดขวางเฉิงเจวี้ยนได้ไม่ เกินห้านาที หนานฮุ่ยเหยาเก็บกระดาษแล้วกระแอม เฉิงเจวี้ยนตอบ ไม่ผิดเลยสักข้อ ไม่ได้เอาอั่งเปาเข้ามาสักอัน “ต้องใช้อั่งเปา เปิดประตู อั่งเปาล่ะ พวกคุณเตรียมได้เตรียมไว้รึยัง” มีเสียงพูดขึ้นที่ด้านนอก หลินซือหรานแนบมือที่ข้างหู “อะไรนะ ไม่ได้ยิน” “ฉันบอกว่า” ลู่จ้าวอิ่งพูดเสียงดัง “ช่องประตูเล็กเกินไป ยื่นเข้าไปไม่ได้!”

หลินซือหรานพูดอย่างระวัง “…พวกคุณคงไม่บุกเข้ามา หรอกนะ”

ลู่จ้าวอิ่ง “…พวกเราเป็นคนแบบนั้นเหรอ”

หลินซือหรานคิดว่าใช่ ฉินหร่านยังนั่งอยู่ที่เตียง คาดว่า พวกเขาจะไม่กล้าทําแบบนั้น

เธอและหนานฮุ่ยเหยาเปิดประตูอย่างระมัดระวังแล้ว โผล่หัวออกมา “อั่งเปาล่ะ”

ทันทีที่เธอโผล่ออกไป กู้ซีฉือก็ยื่นอั่งเปาให้เธอ “ถ้าไม่พอ พวกเรายังมีอีก”

ปใง!

หนานฮุ่ยเหยาปิดประตู

พวกเฉียวเซิงโพล่งเข้ามา “ดูสิ ดูสิ เท่าไหร่”

หนานฮุ่ยเหยาเปิดอั่งเปา ไม่เห็นเงิน เธออยากจะพูด ขึ้นมา แต่ฉินหลิงเดินมาจากด้านข้างแล้วเทอั่งเปา เพชรเม็ด หนึ่งเทออกมาจากด้านในอั่งเปา

หนึ่งนาทีต่อมา

พวกหนานฮุ่ยเหยาและหลินซือหรานมองดูเพชรห้าสิบ เม็ดที่วางอยู่บนเตียงต่อหน้าอย่างพินิจพิจารณา

ด้านนอก ลู่จ้าวอิ่งตบประตูต่อเนื่อง “อั่งเปาพอไหม ไม่ พอยังมีอยู่นะ”

พวกหนานฮุ่ยเหยาและหลินซือหราน “…”

อยู่ในสถานการณแที่ปฏิเสธไม่ได้ หนานฮุ่ยเหยาจึงเปิด ประตู

ด้านนอก ร่างของเฉิงเจวี้ยนสูงสง่า สายตาของเขามอง ผ่านฝูงชน มองเห็นเพียงร่างที่นั่งอยู่บนเตียงท่ามกลางความ คึกคัก

วันนี้ฉินหร่านสวม เสียะเพ่ย[2] มงกุฎหงสแแบบดั้งเดิม ที่ กระโปรงเย็บปใกลวดลายหงสแอย่างประณีต ผมม้วนขึ้น มี สร้อยทองห้อยอยู่ทั้งสองข้าง

เธอเองก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองไปด้านนอก

ที่ผ่านมาฉินหร่านคุ้นชินแล้วและแต่งหน้าน้อยมาก

วันนี้เป็นครั้งแรกที่สวมใส่ชุดแต่งงานที่งดงามและมีท่าที จริงจัง ชายเสื้อลายปใกสีแดงแทบจะคลุมทั้งเตียง เธอนั่งอยู่ กลางเตียงราวรอมานานแล้ว ท่ามกลางความคึกคัก เธองอขา ข้างหนึ่ง แขนวางค้ําที่ขา มือแนบศีรษะแล้วเอียงหน้า มองไป ด้านนอกด้วยความเหลืออด แสงแดดบางเบาลอดผ่านม่านสี

อ่อนสาดส่องลงมาที่ใบหน้าของเธอ ปรากฏให้เห็นความ ทะเยอทะยานแน่วแน่มากขึ้น ผิวพรรณของเธอที่สวยงามอยู่เสมอ ตอนนี้ยิ่งงดงามผุด ผ่อง บดบังความสวยงามของยุคสมัย อย่าว่าแต่คนอื่นเลย แม้แต่พวกหนานฮุ่ยเหยาและพานห มิงเย่วแที่เห็นเธอในตอนแรกของวันนี้ยังอึ้งไปแล้วครึ่งวัน “ในที่สุดฉันก็รู้แล้วว่าทําไมนายท่านถึงได้รักเดียวใจ เดียว” เฉิงหั่วพูดกับคนอื่นๆ เสียงเบา ด้านนอก เฉิงเจวี้ยนเดินเข้ามาทีละก้าว หนานฮุ่ยเหยาจึงให้พวกเขาหารองเท้า กู้ซีฉือและเหล่าจิน-มู่-สุ่ย-หั่ว-ถู่ต่างพากันพลิกหาทั่วทั้ง ห้อง

ท้ายที่สุดเฉิงสุ่ยจึงส่ายหน้า เขาสั่งหยุดพี่น้องคนอื่นๆ ทั้ง สี่ “ไม่ต้องหาแล้ว”

“ทําไม” เฉิงมู่เงยหน้าประหลาดใจ มือของเฉิงสุ่ย ประคองที่ปาก “นายหาไม่เจอหรอก”

“เอาอั่งเปามา” เฉิงสุ่ยท่าทีกังวล มือที่มีอั่งเปาอยู่ยี่สิบ ซองยื่นใส่มือหนานฮุ่ยเหยาที่สามารถพูดบอกได้

หนานฮุ่ยเหยาที่ได้รับเพชรอีกยี่สิบเม็ด “…”

เธอเปิดกระโปรงของฉินหร่านเงียบๆ เอารองเท้าของ ฉินหร่านออกมา

พวกเฉิงมู่ กู้ซีฉือและลู่จ้าวอิ่ง “…”

แม่เจ้าโว้ย

“ขอถามคําหนึ่ง ผู้เชี่ยวชาญคนไหนเป็นคนซ่อน รองเท้า” เฉิงหั่วคํานับอย่างสุดซึ้ง

เหอเฉินที่เพิ่งถ่ายวิดีโอเสร็จพอดี เธอเงยหน้าเล็กน้อย “ฉันเอง”

เฉิงหั่วหดตัวลงเล็กน้อย “…” คนที่จับกุมมังกรพิษได้ ด้วยมือข้างเดียว ไม่น่าสงสัยหากเป็นเธอ

งานวิวาหแนี้ ตระกูลเฉิงและตระกูลฉินต่างเตรียมการเป็น เวลานาน

เฉิงเจวี้ยนสวมรองเท้าให้ฉินหร่าน

มู่หนานพาฉินหร่านลงไปด้านล่างอย่างเงียบๆ

จุดหมายอยู่ที่อาคารโบราณที่ว่างเปล่าด้านข้างของ ตระกูลเฉิง

มีดาวนําโชคปูที่พื้นตั้งแต่ตระกูลฉินไปจนถึงลานบ้าน ขนาดใหญ่ สีสันละลานตา โต฿ะตั่งอาหารเครื่องดื่มครบครัน

คนของตระกูลเฉิงและตระกูลฉินกําลังรับแขก

ล้วนเป็นแขกที่มีหน้ามีตาของเมืองหลวง ที่ตกแต่งด้วย เครื่องประดับสีเงิน

ผู้ที่ได้รับมอบหมายให้ต้อนรับแขก ล้วนเป็นบุคคลที่ สําคัญของทั้งสองตระกูล ของตระกูลฉินคือหัวหน้าฉิน พ่อบ้านตระกูลฉินและอาเหวิน ตระกูลเฉิงคือพวกหัวหน้า หน่วยและซือลี่หมิง

“สวัสดี” มีแขกอีกคนเข้ามา ตระกูลฉินย่อตัวเชื้อเชิญให้ เข้ามาอย่างสุภาพ

เขามองแล้ว ชื่อของผู้เชื้อเชิญที่เขียนอยู่ค่อนข้างคุ้นเคย แขกฝุายหญิง

“นี่คือของขวัญแสดงความยินดี” อีกฝุายวางกล่อง ของขวัญลง คนของตระกูลฉินรีบปฏิเสธ “คุณฉัง ครั้งนี้พวกเราไม่รับ ของขวัญแสดงความยินดี…” กระนั้น คนคนนั้นวางกล่องของขวัญแล้วเข้าไปเรียบร้อย “เกิดอะไรขึ้น” หัวหน้าหน่วยตระกูลเฉิงเข้ามาดู ทันใดนั้นก็เห็นชื่อด้านใน… ———————————————————-

[1] กระโปรงหางหงสแ ตัดเย็บมาจากแถบผ้าซาตินที่มี ขนาดไม่เท่ากัน แต่ละแถบผ้าปใกเป็นลายบุปผชาติและปใกษา และขลิบด้านข้างด้วยดิ้นทอง

[2] เสียะเพ่ย มีลักษณะเป็นผืนยาวเหมือนผ้าพันคอ มี ลวดลายที่ต่างกันไปตามลําดับชั้นยศ ส่วนปลายของทั้งสอง ด้านจะมีของมีค่าประดับอยู่เช่น ไข่มุกห้อยถ่วงไว้ สวมใส่โดย ใช้คล้องคอลงมา กลัดกระดุมบริเวณช่วงหน้าอก ปล่อยชาย ทั้งสองด้านพาดลงมาทางด้านหน้า โดยเครื่องประดับชนิดนี้ จะใช้คู่กับมงกุฎหงส