เผยตัวตนลับ จับหัวใจเธอ - บทที่ 530 ต้องกำรเจอเสี่ยวเฉียง

“พวกเรำอยู่ด้วยกันมำตลอด คุณก็คือผม ผมก็คือคุณ พวก เรำไม่เคยแยกจำกกัน ทิ้งตัวตนนี้ไว้ให้ผม แล้วคุณก็กลับไป กลับไปอยู่เคียงข้ำงคนที่คุณแคร์…”

เสียงของหลิวส่วงค่อยๆ ห่ำงออกไปเรื่อยๆ หูเหม่ยจิ้งมอง เขำพำตัวเธออีกคนหนึ่งไป ค่อยๆ เดินหำยไปท่ำมกลำงควำม มืดที่ว่ำงเปล่ำ น้ำเสียงที่นุ่มนวลของเสี่ยวเชี่ยนชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ อยู่ข้ำงหู

อยู่ๆ หูเหม่ยจิ้งก็อยำกเห็นสีหน้ำของหลิวส่วง เธออยำกรู้ว่ำ ใบหน้ำนั้นแสดงอำรมณ์อย่ำงไรต่อเธอ จะโกรธเกลียดหรือไม่ให้ อภัยหรือเปล่ำ?

คล้ำยกับล่วงรู้ควำมคิดของเธอ หลิวส่วงที่พำหูเหม่ยจิ้งอีก หนึ่งตัวตนไปทันใดนั้นก็หันมำ ในขณะเดียวกันบรรยำกำศ รอบตัวจำกที่มืดมนก็ปรำกฏแสงสว่ำง

เหมือนกับยำมบ่ำยตอนเจอกันครั้งแรก เขำที่สวมเสื้อเชิ้ตสี ขำวยิ้มสดใสให้เธอ เหมือนกันทั้งน้ำเสียงและสีหน้ำ

4 4 6 7

“เหม่ยจิ้ง ผมหวังว่ำคุณจะมีควำมสุข ลืมผมแล้วกลับไปยัง ที่ที่คุณควรอยู่ กำรที่คุณมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่ำงมีควำมสุขก็คือ ควำมสุขที่สุดแล้วของผม ลำก่อนเหม่ยจิ้ง”

เขำไม่เกลียดเธอ… น้ำตำของหูเหม่ยจิ้งไหลออกมำ เธอยัง อยำกเหนี่ยวรั้งคนรักเก่ำ แต่เขำกลับค่อยๆ ลอยขึ้นไปท่ำมกลำง เสียงเพลงอันแผ่วเบำ พำตัวตนเดิมของเธอไป ควำมว่ำงเปล่ำที่ อยู่รอบตัวกลับกลำยเป็นมีดอกไม้เบ่งบำนประกอบเพลงที่เขำ ชอบ ในที่สุดจิตใต้สำนึกอันว่ำงเปล่ำของเธอก็กลับสู่ฤดูใบไม้ผลิ

และในโลกของจิตใต้สำนึกที่เต็มไปด้วยควำมเขียวชอุ่มนี้ เสียงของเสี่ยวเชี่ยนคล้ำยกับเส้นทำงกลับบ้ำนอันแสนอบอุ่น ค่อยๆ เรียกเธอ กลับบ้ำนเถอะ

หูเหม่ยจิ้งลืมตำ สมองของเธอว่ำงเปล่ำ

“หมอเฉิน… ? มำอยู่ที่นี่ได้ไงคะ?”

“ฉันอยู่ตรงนี้มำตลอด เหม่ยจิ้ง จำได้ไหมว่ำเมื่อครู่คุณทำ อะไรไป?”

เสี่ยวเชี่ยนไม่รู้ว่ำในโลกจิตใต้สำนึกของหูเหม่ยจิ้งเกิดอะไร ขึ้น ตอนที่ถำมหูเหม่ยจิ้งมือของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ นี่เป็น

4 4 6 8

ช่วงเวลำสำคัญของกำรทดสอบผลลัพธ์

ล้มเหลวหรือสำเร็จก็อยู่ที่ครั้งนี้

“ฉัน… มันเหมือนกับเป็นควำมฝั นที่ยำวนำน…” หูเหม่ยจิ้ง พยำยำมนึก แต่กลับนึกไม่ออกว่ำเธอเจอกับอะไรบ้ำงในควำม ฝั น

“มันเป็นควำมฝั นแบบไหนพอจะบอกได้ไหมคะ?” เสี่ยว เชี่ยนแทบหยุดหำยใจ

“มันเป็นฝั นแบบ… เศร้ำหน่อยๆ แต่กลับอบอุ่น…” หูเหม่ ยจิ้งมองหยำดน้ำตำบนมือด้วยควำมสงสัย เธอร้องไห้เหรอ? เธอ ลูบใบหน้ำตัวเอง ทำไมเธอถึงร้องไห้ล่ะ?

“หมอเฉิน ฉู่เซวียนไปไหนเหรอคะ? ฉันจำได้ว่ำ… ดูเหมือน พวกเรำมำโรงพยำบำลด้วยเรื่องบำงอย่ำง” ตอนนี้หูเหม่ยจิ้ง ก ำลังสับสน

ในส่วนลึกของจิตใจเธอมีควำมเจ็บปวดบำงอย่ำง แต่ก็รู้สึก เหมือนได้ปลดปล่อย มันเป็นควำมรู้สึกที่บอกไม่ถูก คล้ำยกับว่ำ ได้รับชีวิตใหม่ จิตใต้สำนึกบอกเธอว่ำ ต้องพยำยำมอยู่ต่อไป จะต้องอยู่ต่อไปอย่ำงมีควำมสุข แต่ทำไมตัวเธอถึงพูดไม่ออก

4 4 6 9

“เขำรอคุณอยู่ตลอด” เสี่ยวเชี่ยนพอได้ยินหูเหม่ยจิ้งพูด แบบนั้นก็ถอนหำยใจด้วยควำมโล่งอก สำเร็จแล้ว

เธอหันไปโบกมือให้ด้ำนนอก ฉู่เซวียนรีบผลักประตูเข้ำมำ ชนิดที่แทบทนรอไม่ไหว เขำอยำกพุ่งเข้ำไปหำหูเหม่ยจิ้งแต่ใจ หนึ่งก็ไม่กล้ำ ยืนลังเลอยู่ตรงนั้น สำยตำเต็มไปด้วยควำมเป็น ห่วง

“ฉู่เซวียน คุณยืนทำอะไรน่ะ เข้ำมำสิ” หูเหม่ยจิ้งพูด

ประโยคนี้ทำให้น้ำตำลูกผู้ชำยของฉู่เซวียนไหลออกมำ เขำ เข้ำไปจับมือหูเหม่ยจิ้งไว้แน่น

“จิ้งจิ้ง คุณจำผมได้แล้ว”

“ไร้สำระ คุณเป็นสำมีฉัน ฉันจะลืมคุณได้ไง? เอ๊ะ ทำไมฉัน ถึงพูดอะไรแบบนี้?” หูเหม่ยจิ้งเอำมือปิดปำกด้วยควำมสงสัย เธอควรจะเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนไม่ใช่เหรอ?

“จะเป็นไงไม่สำคัญหรอก คุณกลับมำก็ดีแล้ว จิ้งจิ้งผมคิดถึง คุณมำก” ฉู่เซวียนกอดหูเหม่ยจิ้งร้องไห้ใหญ่

ขณะที่เสี่ยวเชี่ยนทำกำรรักษำ คนที่เครียดที่สุดก็คือเขำ

4 4 7 0

“จะเป็นพ่อคนอยู่แล้วอย่ำบุ่มบ่ำมสิคะ เดี๋ยวคนท้องตกใจจะ ท ำไงคะ?” เสี่ยวเชี่ยนเห็นภำพตรงหน้ำแล้วก็ไม่รู้ว่ำจะดีใจหรือ เป็นห่วงดี

ลืมแล้วถึงเป็นควำมสุข หอบเอำควำมรักของคนที่ตำยไป แล้วมำเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง

“คนท้อง?” ควำมทรงจำบำงอย่ำงของหูเหม่ยจิ้งยังคงเลือน รำง

“คุณจะเป็นแม่คนแล้วยินดีด้วยนะคะ คลอดเมื่อไรอย่ำลืม บอกฉันนะคะ ฉันจะไปกินไข่มงคล [1] ที่บ้ำนพวกคุณ” เสี่ยวเชี่ยน พูดจบก็เตรียมเดินออก

ในที่สุดก็จัดกำรได้ เรื่องนี้จบลงอย่ำงสวยงำม แต่ทำไมใน ใจเธอถึงได้รู้สึกเหนื่อยล้ำแบบนี้ เห็นหูเหม่ยจิ้งกลับมำสู่ ครอบครัวได้ แต่เสี่ยวเชี่ยนกลับรู้สึกอึดอัดในใจอย่ำงบอกไม่ถูก

“หมอเฉิน ขอบคุณนะครับที่ดูแลเหม่ยจิ้งของผม ผม สำมำรถจำกไปอย่ำงหมดห่วงได้แล้ว คุณเป็นจิตแพทย์ที่ยอด

[1] ไข่มงคล ตำมธรรมเนียมโบรำณของจีน หำกบ้ำนไหนคลอดลูกก็จะมีกำรแจกไข่มงคลให้กับคนที่มำ เยี่ยม โดยค ำว่ำไก่พ้องเสียงกับค ำว่ำศิริมงคล ดังนั้นจึงใช้ไข่ไก่มำท ำเป็นไข่มงคล

4 4 7 1

เยี่ยมที่สุด สู้ๆ นะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ หืม?” เสี่ยวเชี่ยนหันไปมองฉู่เซวียนที่กำลัง กอดกับหูเหม่ยจิ้งด้วยควำมสงสัย

เสียงของฉู่เซวียนเพรำะขนำดนี้เลยเหรอ?

“เมื่อกี้คุณพูดอะไรหรือเปล่ำคะ?” เสี่ยวเชี่ยนถำมฉู่เซวียน ฉู่ เซวียนที่กำลังอยู่ในห้วงแห่งควำมสุขเงยหน้ำด้วยควำมสงสัย

“เปล่ำนี่ครับ มีอะไรเหรอ?”

เสี่ยวเชี่ยนหันซ้ำยหันขวำ ทันใดนั้นก็นึกถึงคำพูดของหูเหม่ ยจิ้ง หลิวส่วงเป็นคนที่มีเสียงไพเรำะ เธอรู้สึกเสียวสันหลังทันที…

พอออกจำกห้องผู้ป่ วยก็เห็นสองสำมีภรรยำรออยู่ไม่ไกล เนื่องจำกบุคลิกที่สองของหูเหม่ยจิ้งเพิ่งจะถูกปลุกขึ้นมำ ศำสตรำจำรย์หลิวกลัวกำรปรำกฏตัวของตัวเองไปทำให้อำรมณ์ ของหูเหม่ยจิ้งไม่มั่นคง จึงไม่ได้เข้ำไป

พอเห็นเสี่ยวเชี่ยนเดินมำ ศำสตรำจำรย์หลิวก็ตบบ่ำเสี่ยว เชี่ยน

“เสี่ยวเชี่ยนเธอเก่งมำก”

4 4 7 2

เสี่ยวเชี่ยนยังไม่ได้สติจำกเสียงที่เพิ่งได้ยิน พอถูกอำจำรย์ตี บ่ำก็ได้สติทันที

“อำจำรย์ว่ำ หลังจำกที่สะกดจิตระดับหกแล้ว ตัวนักสะกด จิตจะมีอำกำรภำพหลอนหรือหูแว่วหรือเปล่ำคะ?”

“ก็เป็นไปได้ เพรำะตอนที่สะกดจิตให้คนอื่นเธอก็อำจเข้ำสู่ ห้วงสะกดจิตตนเองก็เป็นได้ มีอะไรเหรอเสี่ยวเชี่ยน?”

เสี่ยวเชี่ยนส่ำยหน้ำไม่พูดอะไร เสียงอ่อนโยนเมื่อครู่ ไม่ว่ำ จะเป็นอำกำรหูแว่วจำกกำรสะกดจิตของเธอหรือว่ำ…

เอำเป็นว่ำเรื่องนี้ในที่สุดก็จบลงอย่ำงสมบูรณ์แล้ว

แต่ในใจยังคงรู้สึกโหวงๆ นิดหน่อย ก็เหมือนกับเมื่อชำติ ก่อนหลังจำกที่เธอรักษำอำกำรที่มีควำมซับซ้อนเป็นพิเศษแล้ว ได้เกิดควำมกดดันอย่ำงรุนแรงจำกคนไข้ที่ส่งมำให้เธอ…

“เสี่ยวเชี่ยน เธอไม่เป็นอะไรนะ?”

“หนูอยำกได้เหล้ำเหมำไถสักขวด ไม่สิ หนูต้องกำรอวี๋หมิง หลำงค่ะ”

“เธอต้องกำร… อะไรนะ?” หัวหน้ำใหญ่ได้ยินไม่ชัด

4 4 7 3

“หนูจัดกำรเรื่องในหน่วยของหัวหน้ำใหญ่ให้แล้ว ยังไงก็ ต้องเก็บค่ำใช้จ่ำย หนูไม่ต้องกำรเงิน เอำอวี๋หมิงหลำงมำใช้หนี้ หนึ่งวันหนึ่งคืนพอค่ะ”

“เสี่ยวเชี่ยน ล้อฉันเล่นเหรอ?” เป็นครั้งแรกที่หัวหน้ำใหญ่ ได้ยินเอำคนใช้หนี้

“ทำตำมที่เธอบอก” ศำสตรำจำรย์หลิวพูด

หัวหน้ำใหญ่ยังอยำกพูดอะไรบำงอย่ำง แต่พอเห็นสำยตำ ของศำสตรำจำรย์หลิว เป็นสำมีภรรยำกันมำตั้งหลำยปี เขำพยัก หน้ำอย่ำงเข้ำใจ

“ได้ ฉันจะตำมเขำมำเดี๋ยวนี้”

“ให้เขำไปหำหนูที่ร้ำนคำรำโอเกะเย่กวง นับแต่นี้ไปเขำเป็น ของหนูคนเดียว ห้ำมหำข้ออ้ำงมำพำเขำไป เช้ำวันมะรืนหนูจะ ปล่อยเขำกลับหน่วยเองค่ะ”

“เสี่ยวเชี่ยน มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่ำ?” ศำสตรำจำรย์ หลิวพอจะเข้ำใจอำกำรของเสี่ยวเชี่ยนในตอนนี้แล้ว จึงถำมด้วย ควำมเป็นห่วง

4 4 7 4

เสี่ยวเชี่ยนโบกมือ “ไม่เป็นไรค่ะ พอหนูเห็นอวี๋หมิงหลำงก็ ไม่เป็นไรแล้ว หนูไปก่อนนะคะอำจำรย์”

เธอเดินออกโดยไม่หันกลับไปมองอีก สถำนที่แห่งนี้ทำให้ เธอรู้สึกอึดอัดใจ

หัวหน้ำใหญ่โทรศัพท์พลำงบ่น “นี่ผมถือเป็นกำรเอำเรื่อง ส่วนตัวมำเบียดบังงำนหรือเปล่ำ? ถึงเช้ำวันมะรืนมันหนึ่งวันหนึ่ง คืนที่ไหน สองคืนหนึ่งวันต่ำงหำก”