เพราะรักสลักใจ - ตอนที่ 877 ทายาทกลับมาโดยสวัสดิภาพ / ตอนที่ 878 โอรสองค์โตของจักรพรรดิถึงจะได้สิทธิ์นี้ - novel-lucky

ตอนที่ 877 ทายาทกลับมาโดยสวัสดิภาพ

แม่นมชราตื่นตะลึงอยู่นาน ตามด้วยคุกเข่าลงบนพื้นดังปึง ร้องไห้น้ำตาเปื้อนหน้า “องค์หญิงเพคะ องค์หญิงเพคะ เป็นซื่อจื่อ ท่านซื่อจื่อกับมาแล้ว…ฮือ ฮือ บ่าวชรานับว่ามีคำอธิบายแล้ว ท่านซื่อจื่อ…ฮือๆ… ”

องค์หญิงเต๋อฮุ่ยเชื่อถือแม่นมชราผู้นี้ ตอนเซียนอาวุโสอุ้มเด็กมาให้นางในใจนางเองก็มีข้อสันนิษฐานอยู่ก่อนแล้ว บัดนี้ได้ยินแม่นมร้องร่ำเช่นนี้ ก็มั่นใจแล้ว ทว่าความโศกเศร้าพุ่งขึ้นมาจากหัวใจ ล้มคุกเข่าอยู่บนพื้นเช่นเดียวกัน คนทั้งสองกอดเด็กน้อยร่ำไห้กันยกใหญ่

“ท่านย่า หมัวมัว ไม่ร้องนะ ฉุนเอ๋อร์จะเป็นเด็กดี จะเป็นเด็กกตัญญู…” เด็กที่เพิ่งสามเดือนกว่าเล็กน้อยกำลังเช็ดน้ำตาให้คนทั้งสองพลางเอ่ยปลอบอย่างรู้ความ

ไม่ปลอบยังดีกว่า ฉุนเอ๋อร์พูดจาฉะฉานเช่นนี้ สองคนก็ยิ่งร้องไห้จนแทบขาดใจ

คนเก่าคนแก่ผู้จงรักภักดีของจวนองค์หญิงเต๋อฮุ่ยพอเห็นซื่อจื่อกลับมาแล้ว แต่ละคนก็ทั้งยิ้มทั้งร้องไห้มือเท้าพันกัน ไม่รู้ควรทำอะไรก่อนดี

มีบางคนรีบไปต้มน้ำให้ซื่อจื่อมาไล่ลมล้างฝุ่น บางคนรีบไปจัดหาเสื้อผ้าให้ซื่อจื่อ บางคนเตรียมข้าวของใช้เซ่นไหว้ ทายาทสืบสกุลกลับมาแล้วต้องบอกกล่าววิญญาณบรรพบุรุษผู้ล่วงลับ

เจ้าชนข้า ข้าชนเจ้า อลเวงกันอย่างมีความสุข

หลังร้องไห้ไปรอบใหญ่แล้ว องค์หญิงเต๋อฮุ่ยถึงค่อยเช็ดน้ำตากล่าว “รีบส่งจดหมายเข้าวัง แจ้งท่านป้า ซื่อจื่อกลับมาแล้ว เขากลับมาอย่างดี…ส่งสารไปบอกชายแดน ให้ลุงรองกลับมาเป็นประธานทำพิธีกราบไหว้บรรพชน… ”

เดิมทีคนเซ่นไหว้ต้องเป็นผู้อาวุโสของตระกูล ทว่าจวนแม่ทัพเจิ้นกั๋วบัดนี้ผู้ที่อาวุโสที่สุดก็มีเพียงแค่น้องชายทั้งสองของพระสวามีนาง อนุชนรุ่นหลังก็มีแค่เด็กหญิงที่ลุงสามรับกลับมาเลี้ยงเพียงคนเดียว ผู้อาวุโสรุ่นพ่อไม่ต้องพูดถึง แม้กระทั่งผู้อาวุโสทางแม่ก็ยังไม่มีสักคน

พระพันปีเดิมทีหลายวันนี้พระวรกายซูบผอมด้วยกลัดกลุ้มงานราชกิจ ครั้นได้ยินข่าวสะเทือนฟ้าเช่นนี้ พระนางตกตะลึงจนแทบล้มลงจากเตียงเตี้ย ถ้ามิใช่นางกำนัลรวดเร็ว พระนางคงล้มคว่ำเป็นแน่

“อะไรนะ? เจ้าพูดว่าอะไร? เด็กคนนั้นกลับมาแล้ว เด็กคนนั้นยังไม่ตาย…”

“เพคะไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยง มีเซียนอาวุโสท่านหนึ่งส่งซื่อจื่อกลับตำหนักองค์หญิง แม่นมเจี้ยวหยิ่นกัวส่งข่าวมาบอก ท่านซื่อจื่อสบายดี หน้าตาผิวพรรณขาวอวบอิ่ม ร่างกายแข็งแรงเพคะ ยังฉลาดรู้ความมีมารยาทยิ่งนักเพคะ…” นางกำนัลผู้กราบทูลคนนั้นดีใจจนหน้าบาน

แม้นางมิใช่คนสนิทใกล้ชิดข้างกายพระพันปี แต่ดูแลพระพันปีมานานหลายปีความรู้สึกนี้ย่อมมิใช่ของปลอม

พระพันปีเองก็ทรงโสมนัส มีรับสั่ง “เร็ว รีบไปเชิญเซียงเอ๋อร์เข้าเมืองหลวง!”

พระพันปีดีใจเป็นล้นพ้น ทว่าถูกนางกำนัลด้านข้างฉุดรั้งไว้เล็กน้อย ส่ายหน้าเบาๆให้พระนาง พระพันปีถึงค่อยรู้ตัวว่าทรงตัดสินใจเช่นนี้ไม่เหมาะสม รีบแก้คำทันที “รีบให้องค์หญิงเต๋อฮุ่ยอุ้มเด็กไปทำความรู้จักกับเซียงหรงจวิ้นจู่ เพื่อดูแลเด็กแล้วพำนักอยู่ที่เซียงหรงทางนั้นหลายวันก็ไม่เป็นไร ไม่จำเป็นต้องรีบกลับเมืองหลวง”

ต่อมาก็เอ่ยต่อด้วยความตื่นเต้น “อีกอย่าง ประกาศราชโองการของอายเจีย เซียงหรงจวิ้นจู่ให้กำเกิดทายาทจวนเจิ้นกั๋วเจียงจวิน สร้างขวัญกำลังใจให้ทหารชายแดนมีคุณูปการใหญ่หลวง อายเจียในนามถือครองตรามังกรของอดีตจักรพรรดิรับนางเป็นพระราชนัดดาบุญธรรม พระราชแต่งตั้งเป็นเซียงหรงตวนฮุ่ยเหอซั่วกงจู่[1]!”

“พระองค์ท่าน…” นางกำนัลข้างกายส่ายศีรษะให้พระนางอีกครั้ง

พระพันปีพลันตระหนักขึ้นได้ หลานสาวบุญธรรมของนางกับอดีตจักรพรรดิไม่สามารถแต่งให้หลานชายได้! มองสีหน้าแววตานางกำนัลอีกครั้ง เกือบไปแล้ว… ในพระทัยสั่นสะท้าน เกือบหาเรื่องวุ่นวายให้ซูเซียงเสียแล้ว

ไม่ว่าราชสำนักหรือราษฎรล้วนทราบโดยทั่วกันว่าพระพันปีบาดหมางกับจักรพรรดิรัชทายาทด้วยเรื่องของเซียงหรงจวิ้นจู่ แม้ทุกคนต่างรู้ดีว่าเป็นจักรพรรดิกับรัชทายาทกระทำเกินเลยไม่ถูกครรลอง ทว่าในช่วงเวลาอ่อนไหวเช่นนี้ พระพันปียังแต่งตั้งซูเซียงใหญ่โตเอิกเกริกอีก คำพูดของชาวบ้านนั้น จากหนึ่งเป็นสิบ จากสิบเป็นร้อย ถึงเวลาไม่รู้จะเล่าลือออกไปจนกลายเป็นเช่นไร!

หากมีคนเจตนาชั่วยุยง…

“เช่น เช่นนั้นพระราชทานของกำนัลธรรมดา ส่งผ้าเนื้อนุ่มเหมาะกับเด็กไปให้ จำว่าต้องเลือกสรรอย่างดี มีชื่อเสียงราคาแพงหรือไม่ไม่สำคัญ สำคัญคือเด็กต้องสวมใส่สบาย เหลนน้อยของอายเจียไม่ต้องไปสนใจพวกของสูงค่ามีชื่อเสียงกลวงเปล่าพวกนั้นหรอก…”

——

[1] เหอซั่วกงจู่ (和碩公主) หรือองค์หญิงเหอซั่ว เป็นตำแหน่งธิดาของพระสนมในสมัยราชวงศ์ชิง หรือเป็นพระธิดาบุญธรรมในจักรพรรดิ หรือจักพรรดินี บรรดาศักดิ์เทียบเท่าจวิ้นอ๋อง

ตอนที่ 878 โอรสองค์โตของจักรพรรดิถึงจะได้สิทธิ์นี้

นางกำนัลผู้นั้นย่อมรับคำสั่งออกไปอย่างชื่นมื่นเบิกบาน

ในพระตำหนักของพระพันปีร่ำไห้ด้วยความปิติยินดี นางกำนัลข้างกายเองก็ปาดน้ำตา เกลี้ยกล่อมไปพลางทั้งร้องทั้งยิ้ม “พระองค์ท่านถนอมพระวรกายเพคะ ไม่นานพระองค์ก็ได้ทอดพระเนตรเหลนตัวน้อยแล้ว นี่เป็นพระราชปนัดดาคนแรกของพระองค์เลยนะเพคะ แม้เพื่อเขาแล้ว พระองค์เองก็ต้องถนอมพระวรกายนะเพคะ… ”

พระพันปีโดนเตือนแล้วก็ยังมีความสุขอยู่ แม้ทั้งพระวรกายตื่นเต้นจนสั่นไหว แต่อย่างไรก็ยังประคองมั่นคงอยู่

ก่อนอื่นให้นางกำนัลส่งสารไป ต่อมาก็รู้สึกว่าแค่ส่งสารไปคงไม่เหมาะสม กลัวระหว่างทางจะเกิดเหตุไม่คาดฝันอะไรขึ้น จึงใช้พระราชเสาวนีย์ประกาศต่อใต้หล้าว่า ซื่อจื่อมากด้วยมหาสิริมงคล สรรพสิ่งทั้งปวงคุ้มครอง จึงพระราชทานอภัยโทษทั่วใต้หล้า ให้ลดเบี้ยส่วยราษฎรลงครึ่งหนึ่งห้าปี เป็นที่รู้กันว่านี่เป็นสิทธิ์ที่มีเพียงโอรสคนโตของจักรพรรดิถึงจะได้รับ ปกติเหตุการณ์เช่นนี้ล้วนจัดเตรียมเพื่อแต่งตั้งตำแหน่งองค์รัชทายาท

และมีพระบัญชาให้องค์หญิงเต๋อฮุ่ยอุ้มทายาทออกเดินทางเพื่อไปเข้าพบคู่สามีภรรยาซูเซียง ทันที

เดิมทียังมีพวกคนถ่อยเลวทรามอยากเดินทางสายชั่วคิดประจบเอาใจรัชทายาทและจักพรรดิคิดจะลงมือทำอะไรบางอย่างระหว่างทาง ทว่าพระพันปีแถลงการณ์ชัดเจน พวกเขาก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวบุ่มบ่าม ที่สุดแล้วพระพันปีทรงประกาศพระราชเสาวนีย์เช่นนี้เพื่ออะไร ทุกคนล้วนรู้แจ้งอยู่แก่ใจ มิใช่คนโง่

ลาภยศสรรเสริญย่อมสำคัญแน่นอน มีบุญได้จับเงิน นั่นก็ต้องมีชีวิตไว้ใช้เงินด้วย!

อีกด้านหนึ่ง เพราะพระราชเสาวนีย์ลงมาเช่นนี้ ทำให้จักรพรรดิกับรัชทายาทตกสู่วงล้อวิพากษ์วิจารณ์ใหม่อีกรอบ พากันพูดว่ารัชทายาทกับจักรพรรดิทำเกินไปอย่างแท้จริง บัดนี้เด็กคนนั้นตามหากลับมาได้แล้ว พระพันปีก็ไม่ให้พวกซูเซียงเข้าวังและมิให้เลี้ยงดูซื่อจื่อในเมืองหลวง ถึงขั้นให้ตำหนักองค์หญิงเต๋อฮุ่ยหอบเด็กไป นี่ต้องชังน้ำหน้าจักรพรรดิกับรัชทายาทมากแค่ไหน!

ซูเซียงกอดเด็กเฉลียวฉลาดรู้จักเรียกนางว่าท่านแม่ พลันร้องไห้ไม่เป็นภาษา จ้าวเซิงเองก็ตื่นเต้นตื้นตันอยู่ข้างๆ แม้กระทั่งใบหน้าเย็นชาที่เขาเป็นมาตลอดยังแสร้งทำต่อไปไม่ไหว

องค์หญิงเต๋อฮุ่ยก็รับพระบัญชาของพระพันปีอยู่เป็นเพื่อนซูเซียงกับลูกในจวนเซียงหรงจวิ้นจู่ ทั้งครอบครัวสุขสันต์หาใดเปรียบ เป็นเพราะเด็กกลับมาแล้ว ปมในใจทุกคนจึงคลายออก สีหน้าขององค์หญิงเต๋อฮุ่ยกับซูเซียงดีขึ้นมาก มีน้ำมีนวลขึ้นมาบ้างแล้ว ดูไม่ซูบเซียวอย่างที่เคยเป็น

เดือนสิบเอ็ดปีเดียวกัน การสอบชิวเหวย[1]ติดประกาศ ก้อนแป้งน้อยที่อายุเพียงสิบปีสอบผ่านเป็นจวี่เหริน แม้ได้ลำดับสุดท้าย นั่นก็ถือว่าสอบติด สร้างความตื่นตะลึงไปทั่วบ้านทั่วเมืองทันใด

ทีแรกจ้าวเซิงยังเคยคิดว่ารอให้ก้อนแป้งน้อยสอบติดจวี่เหรินก่อนแล้วค่อยประกาศฐานะซื่อจื่อจวนอ๋องของเขาต่อสาธารณ แต่บัดนี้ตัวเขามิใช่ท่านอ๋องแล้วยังต้องป่าวประกาศทำผีอะไร! พูดอีกอย่าง ตอนนี้ครอบครัวพวกเขาไม่อยากข้องแวะกับราชวงศ์แม้แต่ครึ่งเสี้ยวสตางค์

สองสามีภรรยาพูดคุยตกลงกับก้อนแป้งน้อยแล้วรอบหนึ่ง ก้อนแป้งน้อยเองก็แสดงออกว่าเขาไม่สนใจลาภยศไม่จีรังพวกนั้น คิดแค่อยากกระทำตนให้ดี ไม่ว่าจะเป็นทายาทของจวนอ๋องหรือไม่ เขากับน้องสาวน้องชายก็ยังเป็นลูกของท่านพ่อท่านแม่ สิ่งนี้ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง

หลังวีรกรรมอันยิ่งใหญ่สะเทือนฟ้าสะเทือนดินของก้อนแป้งน้อย ในบ้านซูเซียงก็มีเรื่องดีงามอีกเรื่องมาเยือน นั่นก็คือสำนักศึกษาวิชาแพทย์ในสังกัดที่นำโดยซูเซียงและหลี่ปั๋วหมิงร่วมมือกับปราชญ์ชาวบ้านผู้เชี่ยวชาญวิชาแพทย์วิจัยพัฒนาสมุนไพรและวิธีรักษาอาการกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบ กล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดและโรคหัวใจอย่างต่อเนื่องจนได้รับการยอมรับ ช่วยเหลือคนได้จำนวนมากในเวลานี้

สำนักวิจัยโรคเฉพาะแผนกหัวใจเปิดขึ้นครั้งแรก อย่างเป็นทางการ ดึงดูดความสนใจผู้เชี่ยวในสาขานี้มาจำนวนมาก แม้กระทั่งหมอชาวบ้านที่ได้รับการสืบทอดภายในตระกูลยังสามัคคีกันเข้าร่วม นอกจากนี้ยังมีอาจารย์ที่ถ่ายทอดวิชาสู่ศิษย์บางคนส่งลูกศิษย์ผู้มีความสามารถมาเข้าร่วมด้วย

แรกเริ่มนั้น เลี่ยงไม่ได้ที่ฝ่ายตรงข้ามจะหยั่งเชิง กลัววิชาตัวเองจะถูกหลอกเอาไป นี่เป็นเรื่องสามัญของมนุษย์ ทว่าผ่านไประยะหนึ่ง มั่นใจแล้วว่าพวกซูเซียงเผยหมดเปลือกอย่างแท้จริง ไม่ว่าสูตรลับอะไร ผู้อื่นก็ล้วนยินดีหยิบยกออกมาสืบค้นศึกษากับทุกคนและรับฟังความคิดเห็นอย่างถ่อมตน

ต่อมาคนเหล่านี้ทยอยกันส่งข่าวไปให้คนในตระกูลและอาจารย์ของสำนัก ที่จริงแล้วผู้อาวุโสเหล่านี้ส่งอนุชนมาก็เพื่อทดสอบหยั่งเชิง สังเกตการณ์ยังสถานที่จริงและร่วมกันปรึกษาหารือ ผ่านการทำงานร่วมกันเป็นเวลานานแล้วก็ไม่มีปัญหา

——

[1] การสอบชิวเหวย (秋围) หมายถึงการสอบระดับมณฑล หรือระดับภูมิภาค หรือเซียงซื่อ (乡试) จัดสอบทุกสามปี มักจัดสอบในช่วงฤดูใบร่วงจึงเรียกอีกอย่างว่า ชิวเหวย หมายถึง สนามสอบประจำฤดูใบไม้ร่วง