เพราะรักสลักใจ - ตอนที่ 887 จักรพรรดิจุดชนวนโทสะปวงชน / ตอนที่ 888 รังแกคนมิใช่ทำกันแบบนี้ - novel-lucky

ตอนที่ 887 จักรพรรดิจุดชนวนโทสะปวงชน

แต่ภายใต้การรับรองของฮ่องเต้นั้น ถ้าเขาจัดการเรื่องนี้ไม่ดีล่ะก็ อย่าว่าแต่ศีรษะของเขาเลย แม้แต่หัวของตระกูลเขาก็เป็นอันต้องย้ายบ้าน!

อีกทั้งฝ่าบาทรับสั่งกับเขาแล้วว่าในสถานการณ์สุดวิสัยต่อให้ฆ่าคนก็ไม่เป็นไร ค่อยบอกกับขุนนางท้องที่สักคำว่าเป็นโจรท้องถิ่น ไม่จำเป็นต้องรายงานเบื้องหน้า

ดังนั้นหัวหน้าคนนี้ถึงได้ทำตัวกร่าง หน้าตาโอหังจะได้เห็นคนตายอยู่เช่นนี้

ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังได้รับสัญญาณจากหัวหน้า ก็ชักดาบคิดจะเข้ามาสังหารเฉิงยวนทันที

หวังต้าหมาจื่อเห็นสถานการณ์ไม่ดี ก็ขึ้นหน้ามาช่วยรับไว้ทันที ถูกดาบบาดเข้าที่แขน

เฉิงยวนคิดว่าฝ่ายตรงข้ามแค่จะขู่นาง ไหนจะคาดคิดว่าพวกเขากล้าฆ่าคนจริงๆ ล้วนกล่าวกันว่ามนุษย์ดินปั้นยังมีอารมณ์สามส่วน นับประสาอะไรกับนางที่ติดตามซูเซียงมาหลายปี ทั้งยังวิ่งทำการค้าข้างนอกอยู่บ่อยครั้ง มากน้อยก็ยังได้ฝึกฝนการระบายอารมณ์ออกมาบ้าง

รวมกับเรื่องตรงหน้าประตูวังเมื่อหลายวันก่อน ความอัดอั้นตันใจก้อนหนึ่งที่สุมทรวงนางก็ยังไม่ได้ระบายออกมา

บัดนี้เห็นหวังต้าหมาจื่อบาดเจ็บเพราะช่วยชีวิตตน นางไหนเลยยังจะทนไหว! หนึ่งเท้าถีบผู้ชายด้านข้างคนหนึ่งล้มลง ดึงดาบในมือเขาขึ้นมา จากนั้นทำท่าทางห้าวหาญดุดัน “มาสิ มาสิ มาฆ่าข้าเลย! วันนี้ต่อให้ข้าต้องละทิ้งชีวิตนี้ ก็ต้องให้ทุกคนได้รับรู้ว่าฮ่องเต้เป็นสิ่งของอะไร!”

เห็นว่าเกิดการต่อสู้กันขึ้นมาแล้ว แน่นอนว่าหวังต้าหมาจื่อกับคนของตัวเองต้องขึ้นหน้าเข้ามาช่วย โดยรวดเร็วคนทั้งฝ่ายก็ต่อสู้ตะลุมบอน ย่อมเห็นเลือดไม่น้อย

ชาวบ้านเหล่านี้แม้เป็นผู้ชมอยู่ด้านข้าง ทว่าเพราะแคว้นหลินกับต้าหรงมีสัมพันธไมตรีมารุ่นสู่รุ่น ชายแดนสงบสุขเสมอมา ไหนเลยจะเคยพบเจอเรื่องหลั่งเลือดใหญ่โตขนาดนี้ แต่ละคนล้วนตื่นกลัว

เฉิงยวนด้านหนึ่งใช้ดาบฟาดฟันอย่างดุดัน ด้านหนึ่งก็ร้องตะโกนเสียงดัง “พี่น้องชาวบ้านทั้งหลายดูไว้เถิด นี่เป็นเขี้ยวเล็บในมือจักรพรรดิ ฮองเฮาของแคว้นหลินประชวร จวิ้นจู่เหนียงเนี่ยงบ้านข้าลำบากทั้งวันทั้งคืนเพื่อคิดค้นยาสมุนไพรออกมาช่วยชีวิตคน ฮ่องเต้แสนดีของเรากลับใส่ยาพิษลงในยาสมุนไพรนี้ คิดจะจัดการฮองเฮาแคว้นหลินถึงแก่ความตาย นี่จะผูกอาฆาตให้บ้านเมืองเราแล้ว!”

“ท่านลุงท่านป้าทุกท่าน ทุกคนล้วนเข้าใจเหตุผลของเรื่องราว จักรพรรดิเป็นเยี่ยงไรทุกท่านล้วนเคยได้ยินมา วันนี้สตรีผู้น้อยไม่กลัวที่จะบอกพวกท่าน ทั้งหมดนี้เป็นความจริง! เรื่องที่พวกท่านรู้มายังไม่เท่าขนเส้นเดียวด้วยซ้ำ! เรื่องทำลายชาติทำร้ายราษฎรที่จักรพรรดิตัวดีของพวกท่านทำไว้ จิ๊ๆ เขาไม่ละอายที่จะทำ แต่ข้าละอายที่จะพูด!”

“ทุกท่านล้วนเป็นราษฎรชายแดน หากสองแคว้นเกิดสงคราม คนแรกที่เสียหายจะเป็นใครเล่า…จักรพรรดิตัวดีของพวกเรา เพียงเพื่อใส่ร้ายยัดของกลางให้จวิ้นจู่ของพวกข้า เขาไม่สนใจแม้แต่ความปลอดภัยของราษฏร ไม่สนใจความปลอดภัยของบ้านเมือง…เรื่องอื่นไม่รู้ว่าทำอะไรลงไปอีกบ้าง! ”

เฉิงยวนผู้นี้เป็นคนฉลาดพูด แต่ละคำแต่ละประโยคแทงใจดำเข้ารุนแรง ไม่เพียงแต่บอกว่าระหว่างแคว้นหลินกับแคว้นต้าหรงไม่เคยขัดแย้งกัน ยาสมุนไพรที่ส่งไปก็เพื่อรักษาอาการประชวรของฮองเฮาผู้อื่น นี่เป็นการสร้างความสัมพันธ์อันดี

จากนั้นยังบอกว่าเรื่องที่เล่าลือถึงหูของชาวบ้านก่อนหน้านี้ล้วนเป็นจักรพรรดิกระทำด้วยตัวเอง อีกทั้งที่เล่าลือออกมายังแค่เล้กน้อยไม่เท่าเส้นขนเดียวของวัวเก้าตัว

ต่อมายังเปิดเผยชัดเจนว่าจักรพรรดิคิดสังหารอัครมเหสีของแคว้นอื่น ชักนำสงครามมาสู่สองแคว้น

ถ้าพูดแค่ข้างหน้าสองสามประโยคพวกชาวบ้านก็คงฟังผ่านๆ ไป หรือไม่ก็คงโมโหด่าทอสองสามประโยค พูดทำนองว่าจักรพรรดิไร้เมตตาไร้คุณธรรม ทว่าพอฟังถึงประโยคหลังๆ แล้ว ใครยังจะทนไหว?

อย่างไรนี่ก็เกี่ยวพันถึงผลประโยชน์ใกล้ตัวเกี่ยวข้องกับชีวิตความเป็นอยู่ของตัวเอง ถ้าเกิดสองแคว้นก่อสงคราม คนที่ทุกข์ยากคนที่ลำบากมิใช่ชาวบ้านตามชายแดนอย่างพวกเขาหรอกหรือ!

รวมกับก่อนหน้านี้ทุกคนก็เคยได้ยินมาว่าจวิ้นจู่เหนียงเนี่ยงทำคุณประโยชน์เพื่อประเทศเพื่อประชาชนตั้งเท่าไร ตอนภัยแล้งปกป้องราษฎรมากแค่ไหน หลายปีมานี้ส่งเสบียงกองทัพมากเพียงใด ช่วยเหลือคนยากคนจนมาเท่าไหร่

บัดนี้กลับมาได้ยินว่าจักรพรรดิไม่เพียงแต่ใช้วิธีการต่ำทรามทำร้ายสังหารจวิ้นจู่เหนียงเนี่ยง ยังตั้งใจให้สองแคว้นเกิดสงคราม ชาวบ้านย่อมเดือดดาลลุกฮือ ถือจอบ ถือเคียว ถือไม้กระบอง ถึงขั้นถือตะหลิวพุ่งเข้าไปทางคนของจักรพรรดิพวกนั้น

นี่เป็นการจุดชนวนโทสะของราษฎรแล้ว!

ตอนที่ 888 รังแกคนมิใช่ทำกันแบบนี้

หัวหน้าคนนั้นเดิมทีได้รับบัญชาจากฮ่องเต้ ขอเพียงแค่เป็นคนของซูเซียงอยากจะฆ่าก็ฆ่าได้เลย อย่างแย่ก็อ้างว่าเป็นโจรท้องถิ่นจัดการ แต่คนเหล่านี้เป็นชาวบ้านธรรมดา พวกเขาไม่กล้าลงมือ

คนเหล่านี้ในใจหวั่นเกรง กอรปกับชาวบ้านไม่ลงมือก็ไม่ไว้หน้า แต่ละคนถ้าไม่ถูกฟันตายก็ถูกฟันบาดเจ็บ หัวแตกเลือดไหลหนีไป

เฉิงยวนโมโหสุดขีด แม้นางรู้ดีว่าการกล่าวถึงจักพรรดิอย่างเปิดเผยท้าทายเช่นนี้คงต้องถูกตัดหัว แต่นั่นแล้วอย่างไร ต่อให้ตนกับลูกสาวถูกฆ่า นางก็ไม่อาจยอมให้จวิ้นจู่เหนียงเนี่ยงต้องเสียเปรียบ และไม่อาจยอมให้ชาวบ้านต้องประสบเคราะห์!

เรื่องนี้ถึงหูราชวงศ์แคว้นหลินอย่างรวดเร็ว จักรพรรดิผู้อื่นย่อมทั้งร้อนใจทั้งโมโห ปกติไม่มีเรื่องก็หาเรื่องเสียเองยังพอแล้วไป แต่รังแกคนก็มิใช่ทำกันแบบนี้!

แคว้นแห่งนี้ต่างกับต้าหรง พวกเขายึดหลักปฏิบัติสามีภรรยาเดียว หากฝ่ายหญิงอายุสามสิบแล้วยังไร้บุตร ถึงจะให้วงศ์ตระกูลจัดการด้วยการรับญาติเป็นบุตรบุญธรรมหรือไม่ก็หาทาสขุนนางอุ้มบุญทายาท แต่สตรีนั้นต้องอยู่ร่วมกันในตระกูล ฐานะอนุภรรยาหรือนางข้างห้องนั้นไม่อาจมี

ฮ่องเต้จึงมีเพียงพระอัครมเหสีพระองค์นี้พระองค์เดียว อีกทั้งเป็นภรรยาที่ชอบพอกันมาตั้งแต่เด็ก กำเนิดรัชทายาทกับองค์หญิงใหญ่ให้เขา เป็นสามีภรรยารักใคร่ลึกซึ้ง

บัดนี้อุตส่าห์ตามหายาช่วยชีวิตภรรยาที่รักได้แล้ว กลับถูกจักรพรรดิของแคว้นต้าหรงมาทำลายเช่นนี้ โชคดีที่พวกเฉิงยวนหยุดยั้งยาเอาไว้ได้ ไม่อย่างนั้นภรรยาของตนเผลอกินเข้าไป ชีวิตไม่ถึงแก่ความตายหรอกหรือ?!

แต่ถึงอย่างนั้น ยาช่วยชีวิตนี้ก็เสียหายไปแล้ว เช่นนั้นชีวิตของภรรยาเขา…

ฮองเฮาของผู้อื่นป่วยหนัก ภายใต้สถานการณ์จำเป็นเร่งด่วนต้องการยาบำรุงหัวใจมาช่วยชีวิต กลับถูกฮ่องเต้ต้าหรงก่อการณ์เช่นนี้ ใครมันจะไม่โมโห?!

พูดอีกอย่าง ผู้อื่นกับต้าหรงไม่เคยมีการติดต่อทางการทหาร ไม่มีการแย่งชิงดินแดน ท่านบอกว่าดินแดนตรงนี้เป็นของท่าน ยอมปาดให้ท่านเล็กน้อยก็เป็นอันได้ ยามปกติเสียเปรียบบ้างยังพออภัย แต่ฮองเฮาผู้อื่นป่วย ทุ่มเงินขอปันยามาเล็กน้อยคงไม่เหลือบ่ากว่าแรงกระมัง? ซ้ำยังมิได้ทำอะไรท่าน นี่ท่านมิใช่กำลังฆ่าคนทางอ้อมอยู่หรือ?

ทว่าที่โชคดีคือ หวังต้าหมาจื่อเป็นคนมีสมองเฉลียวฉลาด เพราะทราบว่ายาเม็ดคราวนี้ต้องส่งไปให้ฮองเฮาของแคว้นหลินใช้ เขาจึงพกติดตัวมาด้วยจำนวนหนึ่ง

แม้นำมาเพียงเล็กน้อยไม่พอใช้ ประสิทธิผลก็ไม่ดีเท่ายาที่ซูเซียงลงมือผลิตออกมาด้วยตนเอง แต่พอสามารถใช้แก้ขัดในเวลาฉุกเฉินได้ เขาจึงให้ลูกน้องคนสนิทของตนถือป้ายของซูเซียงหวดแส้เร่งม้านำยาไปส่งทันที

จักรพรรดิแคว้นหลินที่เพิ่งได้ยินว่ายาถูกทำลายกำลังพิโรธเดือดดาล ก็เห็นคนของแคว้นต้าหรงถือป้ายเซียงหรงจวิ้นจู่รีบร้อนเข้ามาถวายยาสมุนไพรให้ บอกว่ายานี้แม้ประสิทธิผลไม่ดีเท่ายาที่ถูกทำลายทิ้งไปแล้ว แต่สามารถใช้ในยามฉุกเฉินได้ พวกเขาส่งสารนกพิราบฉบับบหนึ่งให้จวิ้นจู่แล้ว ยาจะตามมาสมทบโดยเร็ว

บ่ายวันเดียวกัน หวังต้าหมาจื่อก็รีบเร่งนำหมอเทวดาชื่อดังของท้องถิ่นเข้ามาในราชสำนักแคว้นหลิน

หมอเทวดาคนที่หวังต้าหมาจื่อพาเข้าไปคนนี้ก็มีไมตรีอันดีต่อกันกับซูเซียง ถึงขั้นยังรับหน้าที่สอนวิชาในสำนักศึกษาของซูเซียงกว่าหนึ่งปีครึ่ง หากมิใช่เพราะมารดาเฒ่าป่วยไข้ล่ะก็เขาคงไม่รีบร้อนกลับมาชายแดนแบบนี้

ประจวบเหมาะเขาเรียนเฉพาะทางด้านหัวใจพอดี ดังนั้นการส่งเขาเข้าไปจึงนับว่าช่วยเหลือได้มาก และยังลดไฟโทสะในใจของราชสำนักแคว้นหลินได้ด้วย

“ดีนักฮ่องเต้ต้าหรง ถ้ามเหสีของเจิ้นเกิดมีอาการผิดพลาดอันใด เจิ้นจะเหยียบย่ำทำลายบ้านเมืองของเจ้าให้จงได้!” จักรพรรดิแคว้นหลินโมโหตบโต๊ะ

แต่ต้องเห็นแก่ซูเซียงที่ทั้งส่งคนส่งยามาให้ เห็นแก่หมอเทวดาชราคนนั้นกับหวังต้าหมาจื่อ พวกเฉิงยวนที่ใช้คำพูดดีๆ โน้มน้าว กอรปกับฮองเฮามีอาการดีขึ้น เขาจึงดับไฟในเตาลงไปได้ไม่น้อย แต่ยังมีพระราชสาส์นฉบับหนึ่งส่งถึงต้าหรง

แคว้นหลินมีราชสาส์นมา เรื่องใหญ่เช่นนี้ถ้าพระพันปียังไม่รู้อีกล่ะก็คงหูหนวกตาบอดแล้ว

เรื่องก่อนหน้านี้จึงถูกเปิดโปงออกมาด้วยเช่นกัน พระพันปีเกรี้ยวกราดเดือดดาล ตำหนิจักรพรรดิรัชทายาทให้ยุติแต่พอควร เป็นถึงกษัตริย์และยุพราชผู้สูงศักดิ์ กระทำเรื่องเช่นนี้อับอายขายขี้หน้าหรือไม่!

ทว่าจักรพรรดิกลับไม่สำนึก บอกว่าซูเซียงคนชั่วผู้นั้นก่อกวนทำให้ราชวงศ์ไม่สงบสุข ถ้าไม่ใช่เพราะคนชั่วผู้นั้น จ้าวเซิงคงกลับมาอย่างว่าง่าย

รัชทายาทเองก็โน้มน้าวอยู่ข้างๆ ก็แค่หญิงหญิงชาวบ้านป่าเถื่อนคนเดียว ซูย่วนนางไม่ดีตรงไหน ต่อให้ไม่ชอบซูย่วน อนาคตค่อยรับเช่อเฟยโฉมงามให้เขาสักสองสามคนก็ได้นี่นา ไยต้องเอาหญิงบ้านนอกเคยแต่งงานแล้วคนหนึ่งด้วย!