เพราะอกหักผมเลยตัดสินใจจะเป็น Vtuber แต่ทำไมผมถึงเป็นที่นิยมในหมู่พี่สาวกันหละ - ตอนที่ 52 ทิ้งระเบิด
“พ่อ พ่อคือ กลินซ์ ออฟ ชวาร์ตษ์ หรอ…?” ผมถาม มองไปที่พ่อ
“อ่า ก็นะ เกี่ยวกับเรื่องนั้น” เขาพูดหลังจากกด “หยุด” ไลฟ์ของเขา
คลื่นของคอมเม็นยังคงไหล่ไม่หยุดบนหน้าจอแต่พวกเรายังไม่ได้สังเกตุ
“พ่อมักจะชอบเดินทางไปทำธุรกิจใช่ไหม? มันเพราะไลฟ์และงานอีเว้นหรอ?”
“เอ่อ ใช่ ก็พูดแบบนั้นได้อยู่” เขาตอบ ดูเหมือนจะตั้งสติได้แล้ว
“งั้น อีเว้นที่โตเกียวที่ผมคุยกับชวาร์ตษ์นั้นคือพ่อหรอ?”
“ใช่…พ่อเอง”
“งั้นพ่อก็รู้ว่าผมเป็นวีทูปเบอร์เหมือนกัน?”
“พ่อคงไม่รู้ถ้าลูกไม่ได้บอกพ่อ แม้แต่พ่อเองก็ไม่ได้รู้ทุกอย่างหรอกนะ”
“ที่ผ่านมาที่พ่อไม่ยอมตอบคำถามเรื่องกับผมมันเพราะแบบนี้หรอ? พ่อมักจะบอกพ่อว่าทำงานออนไลน์ใช่ไหม?”
“ก็ไม่เชิงหรอกนะ พ่อไม่ได้คิดว่ามันออกมาเป็นแบบนี้นะ”
“พ่อเป็นวีทูปเบอร์มานานแค่ไหนแล้ว?”
“ประมาณ… สิบปีแล้วตอนนี้”
“อย่างที่คิดเลย วีไลฟ์เป็นบริษัทใหญ่แล้วพ่อก็เป็นพนึ่งในรุ่นแรกเลยด้วย”
ผมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูด
“พ่อสุดยอดไปเลย!!!”
“หืม?”
“ผมดูคลิปของพ่อตลอดเลยนะ! ต้องขอบคุณพวกมันเลย ผมได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างเลย และผมก็นับถือคนที่อยู่เบื้องหลังมากๆเลย ผมภูมิใจมากเลยนะที่นั้นเป็นพ่อ!”
“ลูกไม่ได้โกรธหรอที่พ่อปิดบัง?”
“ไม่เลย! ผมเองก็ไม่ได้บอกใครว่าผมคือ ชิราฮิเมะ ยูกะ มีแค่เพื่อนร่วมห้องไม่กี่คนที่รู้!”
“อย่างงั้นหรอ…”
“มันเป็นสุดยอดเรื่องบังเอิญเลย ใช่ไหมฮะ?”
“ใช่เลย มันไม่ดีกับหัวใจพ่อเลย ต่อให้… เดียวนะ ไม่ใช่ว่าลูกต้องกลับมาพรุ่งนี้หรอ?”
“ผมบอกว่าวันจันทร์และแต่แม่สับสนวันนิดหน่อย… พ่อก็รู้”
“อ่า พ่อลืมเรื่องนั้นไปเลย พ่อลืมบอกแม่ว่าไม่ให้เข้ามาในด้วยซ้ำ คิดว่าลูกจะมาพรุ่งนี้ซะอีก”
“ผมก็ไม่ได้คิดว่าพ่อจะไลฟ์อยู่ด้วย แล้วก็นะ สุดยอดเลยพ่อมีอุปกรณ์เยอะมากในห้องของพ่อ”
“โอ๋ ดูออกด้วยหรอ? ….หืม อ๊ะ” หน้าของเขาสีดตอนที่เหล่ไปมองจอ
“มีอะไรหรอพ่อ?”
“ก็นะ แบบว่านะ ยูกิซัง…”
“อยู่ๆเป็นอะไรของพ่อนะ? ผมไม่ใช่ ยู…อ่า!!”
“ดูเหมือนว่า… พ่อจะไม่ได้หยุดไลฟ์ไปนะ”
“พ่อทำอะไรของพ่อเนี้ย?!?!?!”
“พ่อขอโทษ!”
“ผมไม่เป็นไรหรอก แล้วพ่อหละ…?”
“พ่อคิดว่า… พ่อคงไม่มีปัญหาอะไร”
“พ่อไม่ทำให้มันเป็นเรื่องเล็กไปหน่อยหรอ? พ่อแน่ใจนะ?”
ตอนนั้นเองโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
“อั๊ก! โอเค ทุกคน เราจะจบไลฟ์ที่ตรงนี้ก่อนนะ! ฉันจะลงรายระเอียดในทวิทเตอร์ที่หลัง อดใจรอกันก่อนนะ!”
แล้วเขาก็จบไลฟ์แล้วรับโทรศัพท์
“สวัสดี ฮิเมะมารุพูดสาย”
[ไม่ต้องมาทำเฉย! นายก็รู็ว่านายก่อเรื่องอะไรให้เรา!!!]
“พอจะเดาได้ว่าคุณจะพูดแบบนั้น”
[ทำไมนายถึงใจเย็นได้ขนาดนี้?!]
“อ่า คนเราจะใจเย็นลงหลังจากตื่นตระหนกจนเกินไปแล้วนะ”
[บอกไว้ก่อนนะว่านายไม่ได้โดนต่อว่าอะไร แต่คำถามที่เราได้รับตอนนี้มันเกินกว่าปกติไปมากเลย]
“ฉันค้อนขางแปลกใจนะที่ไม่โดนต่อว่าอะไรเลยจากเรื่องนี้”
[ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันแค่โทรมาบอกนายว่านายยังไม่ได้หยุดไลฟ์ เพราะงั้นไลฟ์ต่อได้เลยถ้านายใจเย็นลงแล้ว]
“โอเค ขอบคุณมาก”
[นายมักจะมีบุคลิคที่สมบูรณ์แบบจนทุกคนพึ่งจะรู้ตัวว่านายก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน]
“คนดูคิดว่าฉันเป็นตัวอะไรมาตลอดละนั้น?”
[เอไอละมั้ง?]
“อ่า ช่างมันเถอะ ฉันจะติดต่อไปอีกครั้งหลังจากทุกอย่างจบลงแล้ว”
[รับทราบ แล้วฝากบอกลูกช้ายด้วยนะว่าฉันเป็นกำลังใจให้เสมอ]
“ฉันพนันเลยว่านั้นเป็นเรื่องที่นายอย่างจากบอกตั้งแต่แรก!… เขาวางสายไปแล้ว”
“ดูเหมือนจะคุยจบแล้วสินะ หือ?”
“อ่า ยูกิซัง…?”
“เรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะเลย เนอะ? ผมอยากจะฟังรายระเอียดทั้งหมดเลย”
“โอ๋…”
** มุมมองจากแชทของ กลินซ์ ออฟ ชวาร์ตษ์ **
<ฉันรู้สึกสนใจเกี่ยวกับลูกของชวาร์ตษ์ซังมากๆเลยหละ!>
[ลูกของฉันหรอ?]
– ในที่สุดก็เปิดเผยเรื่องของลูกชายผู้เป็นปริศนาแล้ว
– เขาหล่อไหม? น่ารักไหม?
– ชวาร์ตษ์ซังมีเสียงที่ร้อนแรงมา เพราะงั้นลูกของเขาต้องดูดีมากแน่นอน!
– แต่มันก็มีโอกาศที่เขาจะดู… ธรรมดาทั่วไป ใช่ไหม?
[เขาเป็นเด็กดี ทำอาหารเก่ง ทำความสะอาดเป็นและดูดี ส่วนนิสัยเขา… คงจะใส่ซื่อเกินไปละมั้ง ในความคิดของฉันนะ]
– ด้วยโปรดยกลูกชายให้ฉันด้วยค่ะ คุณพ่อ
– โชตะผู้ใส่ซื่อ… อุฮิฮิ..
– เจ้าพวกน่าขนลุงนี้อยู่ทุกที่จริงๆ
– มันมหัศจรรย์มากที่เด็กสมัยรู้จักที่จะทำอาหารและทำความสะอาด ฉันจะอิจฉาจริงๆ ลูกของฉันนะสนใจแต่เรื่องกีฬา
– โรงเรียนก็ยากเหมือนกันนะ
– เขาอายุเท่าไหรแล้ว?
[ลูกฉันหรอ เขา 17 แล้ว]
– กำลังสุกงอมน่าเก็บเกียว…
– มันเป็นอายุที่เหมาะพอดีเลย…
– ฮัลโหล ตำรวจ ทางนี้!
– แต่ว่านะตอนที่ชวาร์ตษ์ซังพูดถึงลูกชายของเขา น้ำเสียงของเขาฟังดูอ่อนโยนกว่าปกติเลย
– มันเป็นหลังฐานว่าเขารักลูกชายของเขาแค่ไหน
– ดีจังเลยน้า
ตอนที่บรรยากาศกำลังเป็นไปด้วยดี ระเบิดก็ถูกทิ้งลงมา
[พ่อฮะ ผมกลับมาแล้ว!]
[หืม?]
– อย่าบอกนะว่า?!
– เขาอยู่นี้แล้วววววววว
– เสียงเขาน่ารักมาก 555
– โดยโปรด ฉันขอลูกของคุณมาเป็นสามีได้ไหม?
[เอออออออออออออออออออออออออ่?!?!?!?!]
– เสียงร้อง?!
– ชวาร์ตษ์ซังพึ่งจะ-
– ไม่ว่านี้มันครั้งแรกเลยหรอ???
– กรีดร้อง ดีต่อใจค่ะ
– เป็นเสียงร้องที่ดีมาก
[พ่อ พ่อคือ กลินซ์ ออฟ ชวาร์ตษ์ หรอ…?]
– เขาถูกจับได้ทันทีเลย ก๊าก
– สงสัยจังเลยว่ามันจะรู้สึกยังไงที่มีพ่อเป็นวีทูปเบอร์
– แล้วโมเดลของเขาก็หล่อมากด้วย ชวาร์ตษ์ซังควรจะอายุ 40 ในชีวิตจริงแล้วใช่ไหม?
– พอคิดว่ามีคนแก่ไลฟ์อยู่หลังหน้าหล่อๆแล้วฉันรู้สึกว่าจิตใจของฉันกำลังได้รับความเสียหาย
[อ่า ก็นะ เกี่ยวกับเรื่องนั้น…]
– ชวาร์ตษ์ซังทำตัวไม่ถูก 55555
– แน่นอนอยู่แล้ว
– ใครก็สติแตกถ้าเจอแบบนี้
– ชวาร์ตษ์ซังไม่รู้ตัวหรอว่าเขายังไม่ได้หยุดไลฟ์?
– นี้มันจะเป็นตำนาน
– ตำนาน?
– ใช่! ไลฟ์ในตำนาน!
[พ่อมักจะชอบเดินทางไปทำธุรกิจใช่ไหม? มันเพราะไลฟ์และงานอีเว้นหรอ?]
– เขาบอกว่าเดินทางไปทำธุรกิจสินะ
– ก็นะ เขาคงบอกเป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอก
– จริงเลย
[เอ่อ ใช่ ก็พูดแบบนั้นได้อยู่]
– เดียวนะ วิธีพูดเขาเปลี่ยนไปป่ะ?
– เสียงเขาฟังดูเด็กลงด้วย
– ฉันว่าฉันชอบเสียงนี้มากกว่านะ
[งั้น อีเว้นที่โตเกียวที่ผมคุยกับชวาร์ตษ์นั้นคือพ่อหรอ?]
– เดียวนะ ลูกชายเข้าไปงานที่อากิบะด้วยหรอ?
– ว้าว แม้งโครตบังเอิญเลย
– นี้มันน่าตื่นเต้นเกินไปแล้ว
[ใช่…พ่อเอง]
– เขายอมรับอย่างลุกผู้ชาย
– มันไม่มีทางหนีได้แล้ว
[งั้นพ่อก็รู้ว่าผมเป็นวีทูปเบอร์เหมือนกัน?]
– ???
– บรรยากาศกำลังเปลี่ยนไป
– เกิดอะไรขึ้น…
[พ่อคงไม่รู้ถ้าลูกไม่ได้บอกพ่อ แม้แต่พ่อเองก็ไม่ได้รู้ทุกอย่างหรอกนะ]
– อะไรกันเนี้ย… ความรู้สึกแปลกๆนี้…
– วิธีการพูดของเขามันแตกต่างจากปกติมากเลย ก๊ากกก
– แต่ว่านะ มันเหมือนกับ.. เสียงโชตะ…และฉันก็…ชอบนะ…
– เข้าใจเธอนะ
– ฉันเข้าใจอย่างลึกซึ้งเลย!
[ที่ผ่านมาที่พ่อไม่ยอมตอบคำถามเรื่องกับผมมันเพราะแบบนี้หรอ? พ่อมักจะบอกพ่อว่าทำงานออนไลน์ใช่ไหม?]
– นี้มันแย่มาก
– เขาสงสัยพ่อตัวเองสุดๆเลย!!
– เอาจริงๆนะ ทำไมเขาไม่ถามให้ลึกกว่านี้จนถึงตอนนี้หละ?
[ก็ไม่เชิงหรอกนะ พ่อไม่ได้คิดว่ามันออกมาเป็นแบบนี้นะ]
– หมายความว่า?
– ฉันไม่เข้าใจแหะ แต่เขาไม่ได้ตั้งใจในตอนแรกหรอ?
– หมายถึงเขาไม่ได้ตั้งใจว่าจะบิดบังละมั้ง?
– คงจะเป็นแบบนั้น
[พ่อเป็นวีทูปเบอร์มานานแค่ไหนแล้ว?]
[ประมาณ… สิบปีแล้วตอนนี้]
– นั้นนานมากเลย วีทูปบิ้งเองก็นานกว่าสิบปีแล้วสินะ
– มันนานขนาดนั้นแล้วหรอ?
– ฉันสามสิบแล้ว… ความเป็นจริงมันโหดร้าย…
– โยว เหมือนกันเลย
– สวัสดีตัวฉันอีกคนหนึ่ง
[อย่างที่คิดเลย วีไลฟ์เป็นบริษัทใหญ่แล้วพ่อก็เป็นพนึ่งในรุ่นแรกเลยด้วย]
– วีไลฟ์โตขึ้นเยอะละ ใช่
– คนมักจะบอกว่าพวกเขาจะเจ้งในเวลาไม่นาน
[พ่อสุดยอดไปเลย!!!]
[หืม?]
[ผมดูคลิปของพ่อตลอดเลยนะ! ต้องขอบคุณพวกมันเลย ผมได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างเลย และผมก็นับถือคนที่อยู่เบื้องหลังมากๆเลย ผมภูมิใจมากเลยนะที่นั้นเป็นพ่อ!]
– คำชมเป็นชุดเลย 555
– เป็นลูกชายที่ดีจังน่า
– ฉันจะอายมากถ้าลูกชายฉันดูคลิปของฉันนะเอาจริงๆ
– ฉันคงตายเพราะความอายเลยหละ
[ลูกไม่ได้โกรธหรอที่พ่อปิดบัง?]
[ไม่เลย! ผมเองก็ไม่ได้บอกใครว่าผมคือ ชิราฮิเมะ ยูกะ มีแค่เพื่อนร่วมห้องไม่กี่คนที่รู้!]
– ???????
– ห่ะ?????
– เดียวนะ อะไรนะ????
– ยูกะจัง!?!?
– นี้มันหมายความว่ายังไง?!?!?!
– ก๊ากก555555555
– นี้มันเรื่องใหญ่!!!!!
[มันเป็นสุดยอดเรื่องบังเอิญเลย ใช่ไหมฮะ?]
[ใช่เลย มันไม่ดีกับหัวใจพ่อเลย ต่อให้… เดียวนะ ไม่ใช่ว่าลูกต้องกลับมาพรุ่งนี้หรอ?]
– เพราะแบบนี้เองเขาถึงมาไลฟ์วันนี้
– ก็สมเหตุสมผล
– ถ้าลูกชายของนายจะกลับบ้าน นายก็คงทำแบบนี้แหละ
– ยูกะจัง…? นี้คือความเป็นจริงใช่ไหม…?
– มันคือความจริง โอเคนะ
[ผมบอกว่าวันจันทร์และแต่แม่สับสนวันนิดหน่อย… พ่อก็รู้]
[อ่า พ่อลืมเรื่องนั้นไปเลย พ่อลืมบอกแม่ว่าไม่ให้เข้ามาในด้วยซ้ำ คิดว่าลูกจะมาพรุ่งนี้ซะอีก]
– ถ้านายถูกบอกว่ามาพรุ่งนี้ แน่นอนว่าก็ต้องคิดแบบนั้น
– มันเป็นตามที่มันเป็น
– เป็นอุบัติเหตุที่น่าสนสาร
– เป็นอุบัติเหตุที่ร้ายมากเลยหละ
[ผมก็ไม่ได้คิดว่าพ่อจะไลฟ์อยู่ด้วย แล้วก็นะ สุดยอดเลยพ่อมีอุปกรณ์เยอะมากในห้องของพ่อ]
[โอ๋ ดูออกด้วยหรอ? ….หืม อ๊ะ]
-โอ๋?
– เขารู้ตัวแล้วหรอ?
– ดูอยู่หรอ ชวาร์ตษ์ซัง ๙ิราฮิเมะซัง?
[มีอะไรหรอพ่อ?]
[ก็นะ แบบว่านะ ยูกิซัง…]
– “ยูกิซังหละ” 5555
– ลูกชายเขาชื่อยูกะหรอ?
– เขาคงจะสังเกตุแล้วหละตอนนี้ ใช่ไหม?
[อยู่ๆเป็นอะไรของพ่อนะ? ผมไม่ใช่ ยู…อ่า!!]
[ดูเหมือนว่า… พ่อจะไม่ได้หยุดไลฟ์ไปนะ]
– เข้าสังเกตุเห็นมันแล้ววววว
– ม๊ายยยยยยยยยย
– ไลฟ์จะจบแล้วววววว
– อย่าไป
– อย่าหยุดไลฟ์เลย
[พ่อทำอะไรของพ่อเนี้ย?!?!?!]
[พ่อขอโทษ!]
– คุณพ่อเขยในอนาคต!!!!
– คุณพ่อเขยในอนาคต!!!!
– ให้ฉันได้แต่งกับยูกะจังด้วย….
[ผมไม่เป็นไรหรอก แล้วพ่อหละ…?]
[พ่อคิดว่า… พ่อคงไม่มีปัญหาอะไร]
– มองโลกในแง่ดีเกิน!!!!
– ROFL
– เขาเข้าโหมด “อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด” แล้ว XD
[พ่อไม่ทำให้มันเป็นเรื่องเล็กไปหน่อยหรอ? พ่อแน่ใจนะ?]
– หืม? โทรศัพท์เขาดัง
– ผู้จัดการคงรู้เรื่องแล้ว
– นี้คงจะเป็นจุดจบของไลฟ์นี้แล้ว
– ก็นะมันได้เวลาพ่อดีแล้วด้วย เพราะงั้นนี้คงเป็นตอนจบจริงๆแล้ว
[อั๊ก! โอเค ทุกคน เราจะจบไลฟ์ที่ตรงนี้ก่อนนะ! ฉันจะลงรายระเอียดในทวิทเตอร์ที่หลัง อดใจรอกันก่อนนะ!]
– ขอบคุณสำหรับไลฟ์
– โชคดีกับการแก้ไขปัญหาที่ตามมาน้า
– ยูกะจัง…
– เธอมีอยู่จริง…
*** จบไลฟ์ ***
***********
คุณพ่ออออออออออออ
-A Cup of Owls
