เพราะอกหักผมเลยตัดสินใจจะเป็น Vtuber แต่ทำไมผมถึงเป็นที่นิยมในหมู่พี่สาวกันหละ - ตอนที่ 59 มาเตรียมตัวสำหรับออฟคอแลปกันเถอะ!
หลังจากซื้อแลปทอปเสร็จแล้วกลับมาถึงบ้านแล้ว พ่อกับผมก็เตรียมเครื่องคอมพิวเตอร์ด้วยกัน
ผมจะต้องใช้มันตอนออฟคอแลปกับฟูวะจัง หรือก็คือ ฮานะซัง เพราะงั้นผมเลยต้องติดตั้งโปรแกรมที่จำเป็นให้เรียบร้อยก่อน
“อย่างแรกเลยก็ ลูกจะต้องขยับตัวทั้งตัวตอนออฟคอแลป เพราะงั้นพ่อแนะให้ติดตั้งโปรแกรมนี้” พ่อบอกแล้วแนะนำให้ผมรู้จักกับ บอดี้ริก โปรแกรมที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นเวอร์ชั่นสมบูรณ์ของ เฟสริก
“มันจะจัดภาพของลูกด้วยกล้องและยังมีความแม่นยำในระดับหนึ่งเลยด้วย แต่มันก็ยังไม่ดีเท่าโมชั่นแทรกกิ้งเพราะงั้นระวังด้วยหละ”
“งั้นก็เหมาะแค่กับออฟคอแลปใช่ไหมฮะ?”
“ประมาณนั้น”
แล้วพ่อก็ยังช่วยผมตั้งค่ากล้องแล้วอื่นๆอีกด้วยหลังจากนั้น
แน่นอนว่าพ่อสอนวิธีปรับมันให้ผมจะถึงรายระเอียดหยิบย่อยผมจะได้สามารถทำใช้งานมันได้ด้วยตัวเองในครั้งหน้า
“ฟูว เหมือนแค่ใส่โมเดลเข้าไปที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับโปรแกรมแล้ว”
“ผมยังลองโมเดลไม่ได้เพราะข้อมูลของผมอยู่ที่บ้าน เพราะงั้นผมจะไปลองที่บ้าน”
“อืม รอแปปนะ พ่อมีโมเดลอยู่อันหนึ่ง เราลองใช้งานโปรแกรมด้วยเจ้านี้ได้”
“จริงหรอ? งั้นมาลองกันเลยฮะ!”
เพราะพ่อมีโมเดลให้ลอง พวกเราเลยลองใช้งานฟังชั่นต่างๆของโปรแกรม
“เอาหละ เราแค่เสียบแฟลช ไดร์ฟ…”
พ่อเอาแฟลช ไดร์ฟออกมาแล้วเสียบมันเข้าไปในแลปทอป
ข้อมูลของโมเดลอยู่ข้างในนั้น หลังจากคัดลอกมันออกมา โมเดลถูกใส่เข้าไปในโปรแกรมได้สำเร็จ
“โอเค! ที่เหลือเราก็แค่เปิดมัน
พ่อจะถ่ายลูกไว้ลูกจะได้เช็คมันได้ที่หลัง ลูกขยับไปอยู่ตรงนั้นได้ไหม ยูกิ?”
“เข้าใจแล้ว!”
ผมขยับไปที่จุดหมาน
ที่นั้นผม หันไปมา โยกตัว และโยกหัวขึ้นลงเร็วๆ
“โอเค เรียบร้อยแล้ว”
“โอคิโดกี้”
แล้วผมก็ตรวจสอบคลิป
“ใช่ได้เลย โมเดลไม่พังไม่ว่าลูกจะหันไปมาหรือโยกหัว”
“มันดูจะใช้งานได้โอเคเลย”
การตั้งค่าพวกนี้ปกติจะใช้เวลานาน แต่มันเร็วกว่าที่คิดเพราะผมพ่อกับผมทำด้วยกัน
พ่อช่วยได้เยอะเลยจริงๆ
คืนนั้น พวกเราทานมื้อเย็นที่แม่ทำ
มันทำให้ผมรู้ว่าทักษะการทำอาหารของผมยังต้องพัฒนาอีกเยอะ เพราะงั้นผมจะต้องทำให้เต็มที่
มันพอดีเลยเพราะผมก็ใช้มันเป็นคอนเท็นให้กับคลิปของผมได้ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองเลย
วันต่อมา พ่อขับรถมาส่งผมที่นาโกย่า
“พ่อมีธุระที่นาโกย่าพ่อดี”
ดูเหมือนว่าพนักงานที่ทำหน้าที่ตัดต่อนั้นยังใหม่อยู่ และมันก็ไม่มีใครที่เหมาะสมจะแนะนำเขา
พิจารณาจากการที่พ่อสอนผมเมื่อวาน ผมสามารถบอกได้เลยว่าพ่อสอนเก่งมาก
“ดูเหมือนพวกเขาจะพึ่งพาพ่อมากเลย”
“ช่วยเหลือคนอื่นทำให้พ่อมีความสุขเหมือนกัน แต่ให้เดินทางไปถึงนาโกย่าทุกครั้งมันก็ลำบากพอดูเลย”
“มันประมาณชั่วโมงครึ่งถ้าขับรถเลยใช่ไหมฮะ?”
“ประมาณนั้นเลยจากบ้านเรา แต่ว่าถ้ารถติดมันก็คาดเดาไม่ได้เลย”
“ถ้ามันใช้เวลาสองหรือสามชั่วโมง มันจะแย่มากๆเลย มันคงจะดีกว่าเยอะถ้าขึ้นรถไฟ”
“เพราะแบบนั้นปกติพ่อเลยนั่งรถไฟ”
“แต่วันนี้พ่อขับรถมา”
“พ่อต้องเอาอุปกรณ์มาด้วย เพราะงั้นพ่อไม่มีทางเลือกนะ”
“นี้คงเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเหมือนกำลังทำงานอย่างจริงจัง”
“ก็จริง พ่อทำงานจากที่บ้านบ่อยมาก พ่อเป็นวีทูปเบอร์มาตั้งแต่สมัยลูกยังอยู่ประถมเลยละนะ”
“ก็นะ พ่อเป็นคนดังนี้ แต่ทำไมชื่อของพ่อถึงฟังดูเหมือนโดนตั้งโดนเด็กมัธยมต้นเลยหละ?”
“อ่า ดูเหมือนว่าพวกเขาจะคิดมันขึ้นมามั่วๆนะ”
อะไรคือคำสารภาพสุดแสนจะห่วยแตกนี้นะ
“แต่พวกเรารุ่นแรกทำได้ดีมาก เพราะงั้นพ่อคิดว่าพวกระดับสูงเลยเหลิง”
“เพราะแบบนั้นพวกเขาถึงคิดว่าชื่อแบบนั้นจะโอเค…?”
“พ่อจะขอบคุณมากถ้าลูกลืมๆมันไป…”
“เอ่อ ได้ฮะ”
เห็นพ่อดูไม่โอเค ผมคิดว่ามันคงโหดร้ายเกินไปที่จะถามต่อ
แล้วหลังจากโยกไปมาในรถอยู่เกือบชั่วโมงครื่อง พ่อก็มาส่งผมที่บ้านที่นาโกย่า
“เอาหละ ยูกิ พยายามเข้านะทั้งเรื่องเรียนและวีทูปปิ้ง!
คอแลปของเราน่าจะมีในช่วงกลางเดือนกันยา เพราะงั้นฝากด้วยนะ!”
“ได้เลย! ขอบคุณที่มาส่งนะฮะพ่อ! พยายามเข้ากับไลฟ์นะฮะ!”
“อือ! ขอบใจนะ! งั้นพ่อไปก่อนนะ! แวะมาหาช่วงปีใหม่ด้วยหละ!”
“แน่นอน!”
ผมโบกมือลาพ่อแล้วเข้าบ้าน
***********
ต้องขอบคุณคอมพิวเตอร์สองเครื่องของผม งานของผมพัฒนาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผมรู้สึกว่ามันเป็นการซื้อที่คุ้มค่ามาก
การที่สามารถทำงานอื่นได้เวลาเรนเดอร์ริ้งเป็นอะไรที่ดีมาก
มันไม่ใช่ว่าผมไม่สามารถทำอย่างอื่นได้ถ้าไม่มีคออีกเครื่องหรอกนะ แต่ถ้าเกิดว่าข้อมูลมันหายไปมันคงจะเป็นหายนะเลย ใช่ไหมละ….
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วขณะที่ผมอัดคลิปทำอาหาร และไลฟ์เล่นเกม และก่อนจะรู้ตัวมันก็มาถึงวันออฟคอแลปกับฟูวะจังแล้ว
ผมควรจะใส่ชุดอะไรดีนะ
ฟูวะจังดูจะชอบเวลาผมแต่งตัวน่ารักๆ ถ้างั้นผมควรจะเอาชุดไปเซอไพรส์เธอด้วย
แน่นอนว่าผมจะไม่ใส่มันตอนเราเจอกัน!
แต่เมื่อผมออกมาจากบ้าน ผมก็รู้สึกตัว
ผม…เริ่มจะชินกับการแต่งหญิงแล้วหรอ…?
“ไม่ ไม่ มันคงไม่ใช่หรอก…?”
จุดนัดพบคือนาฬิกาสีเงินที่สถานีนาโกย่า
พวกเราจะไลฟ์จากร้านคาราโอเกะใกล้ๆ เพราะงั้นผมเลยรอฮานะที่นั้น
“อ่า ขอโทษที่ทำให้รอนะยูกิคุง!”
ฮานะซังเรียกผม
“ไม่เป็นไร! ผมก็พึ่งมาถึงเหมือนกัน!”
“ดีจังเลย”
“มาสนุกกันนะ โอเค?”
“เอ่อ อ่อนโยนกับผมด้วยนะ…?”
“ฮิฮิ หมายความว่ายังไงละนั้น? เอาหละ ไปกันเถอะ!”
“โอเค!”
วันนี้ฮานะซังดูจะกระตืนรือร้นมากกว่าปกติ
ผมเดาว่าเธอคงจะตั้งตารอให้วันนี้มากถึงแน่ๆ
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอจับมือตอนที่เราเดินไปที่ร้านคาราโอเกะแล้วเช็คอิน
พวกเราลงทะเบียนสำหรับคาราโกะแบบอันลิมิต พวกเราจะได้ไลฟ์กันอยากสบายๆและยังสามารถร้องเพลงได้ถ้าเราต้องการ
“เอาหละ พวกเรามาเตรียมตัวสำหรับไลฟ์กันเลยดีไหม?”
“อือ!”
“เธอมีแลปทอปไหมยูกิคุง?”
“มี ผมพึ่งซื้อมากเลย!”
“โอ้ เธออุสาไปซื้อมาเลย”
“ผมไม่ควรหรอ…?”
“ไม่ๆ ไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันเอามาเพื่ออีกเครื่องเผื่อว่าเธอไม่มีนะ เพราะงั้นเธอสามารถใช้มันได้นะ”
“คุณเอามาสองเครื่องหรอ?!”
(ผู้แปล : โครตหนัก!)
“ช่าย มันเป็นของบริษัท แต่เวลาเธอไลฟ์ข้างนอก บางครั้งคอมมันจะเอ่อๆ เพราะงั้นพวกเขาเลยบอกให้ฉันเอามาสองเครื่องสำหรับออฟคอแลป”
“แบบนี้เอง…”
“แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีปัญหาอะไรกับแลปทอปของเธอ เพราะงั้นหลังจากตั้งค่าอะไรเสร็จแล้วมาร้องเพลงกันซักเพลงสองเพลงเพื่ออุ่นเครื่องกันนะ”
“โอเค!”
ต้องขอบคุณพ่อของผม การเตรียมตัวเสร็จในเวลาไม่นาน
“หืม? เธอเสร็จแล้วหรอ?”
“พ่อผมสอบมา เพราะงั้น…”
“โอ๋ แบบนี้เอง สมกับเป็นชวาร์ตษ์ซัง เขาไม่ได้เป็นผู้นำของรุ่นเฉยๆหรอกนะ”
“หืม? คุณรู้หรอ?”
“รู้อะไรหรอ? ฉันรู้ก่อนซักพักแล้วรู้ก่อนที่มันจะถูกเปิดเผยในไลฟ์อีก”
“โอ๋ พอมาลองคิดดูแล้วพ่อมีพูดถึงคุณอยู่…”
“จริงหรอ?! เขาพูดว่ายังไงบ้าง?”
“พ่อบอกว่าคุณอันตราย”
“อ่าาาาาา!
ฉันทำพลาดไปแล้ว!”
“ผมบอกพอไปว่า ‘สมกับเป็นฟูวะจัง’ แล้วเขาก็เงียบไปเลย…”
“เธอใจร้ายมากเลย ยูกิคุง!”
“ฮิฮิ ขอโทษน้า”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่โกรธเธอหรอก…”
แล้วฮานะซังก็เตรียมตัวเสร็จ
หลังจากร้องเพลงอุ่นเครื่องกันซักพัก พวกเราก็พร้อม
“โอเค เรามาเริ่มไลฟ์กันเลยไหม?”
“อือ!”
“โอ๋ จริงด้วย อย่าลืมใส่เวลาในแท๊คของไลฟ์ด้วยนะ! ถ้าเธอไม่ทำมันจะมีปัญหาเรื่องลิขสิทธิกับคาราโอเกะนะ!”
“เข้าใจแล้ว!”
“เอาหละ ฉันจะเริ่มไลฟ์แล้วนะ โอเค?”
“เอาเลย!”
ตอนนั้นเองผมก็หายใจเข้าลึกๆ แล้วกลายเป็น ชิราฮิเมะ ยูกะ
“โอฮาฟูวาริน ทุกคนนนน”
[อรุณสวัสดิ์ ลิสเน่ และ ลิสนี้! ผมชิราฮิเมะ ยูกะ!]
การทักทายของเราเป็นจุดเริ่มต้นของไลฟ์
**********
ได้เวลาสนุกแล้วสิ…
-A Cup of Owls
