เพราะอกหักผมเลยตัดสินใจจะเป็น Vtuber แต่ทำไมผมถึงเป็นที่นิยมในหมู่พี่สาวกันหละ - ตอนที่ 74 พิธีเปิดภาคเรียนกับLHR(ลองโฮมรูม)

74.พิธีเปิดภาคเรียนกับLHR(ลองโฮมรูม)

การถ่ายทำIVก็เสร็จแล้ววันหยุดฤดูร้อนเองก็หมดแล้วและวันที่3สิงหาคมก็มาถึง

วันนี้มีพิธีเปิดภาคเรียนดังนั้นเลยไปที่โรงเรียน

ยูโตะกับเหล่าเพื่อนร่วมชั้นที่ไม่ได้เจอกันนานตั้งตารอที่จะได้พบกันเลย

อาการปวดกล้ามเนื้อเองก็ดีขึ้นมากแล้วผมในตอนนี้ไม่มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษ การเตรียมตัวก็เรียบร้อยเพราะงั้นมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนได้แล้ว

ขึ้นรถบัสแล้วมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนกันเลย

และแล้วเมื่อมาถึงโรงเรียนผมก็มุ่งไปยังห้องเรียนแล้วพูดคุยกับทุกคนที่ไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่วันแรกที่มาโรงเรียน

พอเข้าไปในห้องเรียนเพื่อนร่วมชั้นหลายคนก็อยู่ในห้องเรียนแล้วแม้ว่าโดยปกติจะเป็นเวลาที่ไม่มีคนมาโรงเรียนถึงขนาดนั้นก็ตาม

ทุกคน คงจะมาโรงเรียนเพราะตั้งตารอที่จะได้พบกับเพื่อนล่ะมั้งนะ

ผมเองก็จะว่าคนอื่นไม่ได้เพราะตั้งตารอเหมือนกันยังไงล่ะ!?

และก็เจอเข้ากับยูโตะจึงส่งเสียงทักไป

「ยูโตะอรุณสวัสดิ์ ยูโตะไหงไหม้เกรียมสุดๆมาเลยล่ะ?」

「โอ้ ยูกิอรุณสวัสดิ์ เพราะกิจกรรมชมรมได้ออกข้างนอกตลอดเลยถูกแดดเผาเอาน่ะ」

「ทำกิจกรรมข้างนอกในเวลาแบบนี้เนี่ยลำบากแย่เลยสินะ」

「ก็นะ ฉันชินแล้วละ」

「อย่างผมเรื่องที่ทำข้างนอกก็มีแค่คอสเพลย์กับถ่ายทำล่ะมั้งนะ?」

「ถ่ายทำเนี่ยนะ ไม่เห็นจะเคยได้ยินมาก่อนเลยนะเรื่องนั้นน่ะ」

「อะเร๊ะ?」

「ยูกิคุงอรุณสวัสดิ์! เมื่อกี้ได้ยินที่คุยน่ะ! ถ่ายทำเนี่ยอะไรเหรอ!?」

เด็กผู้หญิงสามคนที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นมาเข้าร่วมกับทางนี้ราวกับถูกดึงดูดด้วยคำว่าถ่ายทำ

「ฉันเองก็สนใจเหมือนกัน」

「ถ่ายทำได้สวมชุดแบบไหนกันแน่ช่วยเล่าให้ฟังได้หรือเปล่า!」

อามาเนะซัง โคซึกิซัง ฮานะโซโนะซังทั้งสามคนเข้ามาใกล้ผมในทันที

「เอ๊ะ? เอ่อถึงจะอธิบายยากแต่ได้ยินมาว่าเป็นของฤดูใบไม้ร่วงนะ?」

「แหล่มเลยสินะ」

「ของฤดูใบไม้ร่วงเนี่ยสำหรับผู้หญิง? หรือผู้ชาย?」

「ไม่มีรูปถ่ายเหรอ?」

「เอ่อ เป็นชุดผู้หญิงนะ?」

「แจ๋ว!!!」

「รูปถ่าย…」

「คงจะน่ารักสิน้า…」

「ไม่ปกปิดความปรารถนาเลยนะพวกเธอ…」

ยูโตะพึมพำอย่างตกตะลึง

「เด็กน่ารักแบบนี้ให้สวมชุดผู้ชายน่ะไม่มีทางดีหรอกนะ!? มันเป็นความสูญเสียของมนุษยชาตินะ!?」

「พูดถึงขนาดนั้นเลยเหรอ!?」

โคซึกิซังโพล่งเรื่องเหลือเชื่อออกมา แต่ความสูญเสียของมนุษยชาติน่ะไม่ใช่ว่าพูดเกินไปหรอกเหรอ

「ปฏิเสธไม่ได้เลยล่ะมั้ง」

「เพราะฉันเองก็อยากเห็นตอนที่แต่งตัวดูดีน่ารักเหมือนกัน…」

「ไม่ไหวพันธมิตรมีแค่ยูโตะแล้วนะ!」

「โทษทียูกิ จริงๆแล้วฉันเองก็คิดว่ายูกิแต่งสลับเพศแล้วดูดีเหมือนกัน」

「ยูโตะะะะะะะะะะ!!!!」

ไม่มีพันธมิตรอีกต่อไปแล้ว

「แต่ว่าไม่ได้ฝืนบังคับหรอกนะ」

「อืม ไม่ใช่เพราะอยากให้ใส่จนทำให้รู้สึกไม่ชอบยังไงล่ะ」

「แต่ที่อยากให้ลองใส่ก็เป็นความรู้สึกที่แท้จริงนะ」

「อุก…」

ถึงแม้จะบอกว่าผมในตอนนี้ความรู้สึกต่อต้านในการแต่งสลับเพศจะเริ่มหายไป แต่การแสดงให้เพื่อนร่วมชั้นที่เจอกันเห็นเป็นประจำมันก็มีความรู้สึกต่อต้านอยู่นิดหน่อยละนะ

「ยังไงก็เถอะยูกิ รู้สึกบรรยากาศเปลี่ยนไปยังไงไม่รู้นะ?」

「จริงด้วย รู้สึกว่าความน่ารักมันได้รับการขัดเกลาขึ้นยังไงไม่รู้!」

「จะว่ายังไงดี ผิวสวยขึ้น?」

「ดูนุ่มนิ่มน่ารักน่าหยิก…」

「เอ๊ะ? อ๊ะ หรือว่า」

「นึกอะไรออกแล้วสินะ!!」

「อะ เอ่อ คือว่า」

「เอ้าๆ ! คายมา! คายออกมาา!」

「อุก…」

「บอกฉันด้วยสิ?」

「เข้าใจแล้วละ…ที่จริงแล้วผมเริ่มทำสกินแคร์…」

พอบอกความจริงว่าอิโตซังที่เป็นเมคอัพบอกมาว่าถ้าหลังจากนี้มีความเป็นไปได้ว่าจะได้เมคอัพละก็ควรรักษาผิวให้สวยงามไว้จะดีกว่าก็เลยเริ่มทำสกินแคร์

ถึงจะยังไม่กี่วันแต่ดูเหมือนจะเห็นผลกับผิวสินะเนี่ย

「เด็กผู้หญิงเหรอเนี่ย」

「เด็กผู้หญิงนี่นา」

「ขอต้อนรับสู่โลกของเด็กผู้หญิง」

「สกินแคร์มันค่อนข้างลำบากเลยสินะ」

「แต่ว่านะ มันไม่ใช่นิดหน่อยนะเนี่ย」

「อืม สาเหตุมันไม่ใช่สกินแคร์ละ」

「มันอะไรกันนะ อธิบายยากนะเนี่ย」

「อา ฉันเองก็คิดว่าไม่ใช่สกินแคร์เหมือนกัน」

「เอ๊ะ?」

หมายความว่ายังไง?

「ยังไงดีล่ะ คงพูดได้ว่าเริ่มเหมือนเด็กผู้หญิงขึ้นมานิดหน่อยแล้วล่ะมั้ง…」

「อ๊าา! ใช่ๆ! ประมาณนั้นแหละ!」

「ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็รู้สึกปกติเนอะ…」

「อา คงแบบนั้นล่ะมั้ง?」

「ไหงยูโตะเองก็เห็นด้วยล่ะ…」

ผมเป็นผู้ชายนะ!?

…เป็นผู้ชายจริงๆนะ?

จากนั้นพอกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานอาจารย์ก็เข้ามาในห้องเรียน

เพราะหลังจากนี้ต้องมุ่งไปที่โรงยิมดังนั้นเหล่าเพื่อนร่วมชั้นจึงมุ่งไปที่โรงยิมเข้าแถวและฟังครูใหญ่―――กล่าวทักทาย

จากนั้นสิ่งที่รอพวกผมซึ่งกลับมาที่ห้องคือLHR(ลองโฮมรูม)

งานที่มอบหมายดูเหมือนจะส่งให้แต่ละคนทุกชั้นเรียนเพราะงั้นวันนี้เรื่องที่ต้องทำจึงเป็นอย่างอื่น

「ถ้าอย่างนั้น วันนี้คิดว่าจะขอให้ตัดสินการแสดงในงานวัฒนธรรมของชั้นนี้ค่ะ」

ใช่เป็นการแสดงในงานวัฒนธรรมนั่นเอง

ถ้าตามมาตรฐานก็มีแนวโน้มจะเป็นบ้านผีสิง หรือไม่ก็นิทรรศการแสดงศิลปะพิศวงล่ะมั้ง?

「ค่ะ!!!」

และโคซึกิซังก็ยกมือขึ้นอย่างแข็งขันและแสดงความคิดเห็นออกมา

「คาเฟ่คอสเพลย์น่าจะดีค่ะ!!!」

อา…นี่เองก็คลาสสิกสินะ ลืมไปเลยละ

「คาเฟ่คอสเพลย์ 」

อาจารย์เขียนคาเฟ่คอสเพลย์บนกระดานดำอย่างเงียบๆ

จากนั้นก็ได้ยินเด็กหญิงในชั้นเรียนบอกว่าคอสเพลย์มันค่อนข้าง…ทั้งที่เป็นเด็กผู้หญิงแท้ๆแต่ทำไมถึงพูดเรื่องนั้นล่ะ? ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับการตอบรับที่ดีนัก

จากเด็กผู้ชายก็บอกว่าทั้งที่ฉันกำลังจะพูดแท้ๆ แต่ดันพูดไปซะแล้วดูเหมือนในหัวของเด็กผู้ชายจะเต็มไปด้วยคาเฟ่คอสเพลย์

「อาจารย์ ขอเวลาสักครู่ได้ไหมคะ?」

และโคซึกิซังก็ยกมือขึ้นอีกครั้ง

「มีอะไรเหรอคะ?」

「คือว่า ไม่ได้รับการตอบรับที่ดีจากเด็กผู้หญิงนิดหน่อยดังนั้นขอเวลาคุยกันสักครู่ได้ไหมคะ?」

「อื-ม ถ้างั้นแค่5นาทีนะ?」

「ขอบคุณมากค่ะ!」

พอพูดแบบนั้นโคซึกิซังก็รวบรวมเด็กผู้หญิงในชั้นเรียนที่มุมห้องและเริ่มคุยซุบซิบ

หือ? รู้สึกหนาวๆยังไงไม่รู้…คิดไปเองล่ะมั้ง?

จากนั้น5นาทีต่อมา

เด็กผู้หญิงในชั้นเรียนทุกคนก็เริ่มพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าคาเฟ่คอสเพลย์ใช้ได้

เด็กผู้ชายต่างส่งเสียงเฮด้วยความยินดี

เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้นน่ะ?

และแล้วงานวัฒนธรรมในปีนี้ก็กลายเป็นว่าจะทำคาเฟ่คอสเพลย์

เรื่องที่ไม่มีความคิดเห็นอื่นเสนอออกมาเลยนั้นแม้แต่อาจารย์เองก็ไม่เคยประสบพบเจอมาก่อนเลยจนถึงตอนนี้

——ฝั่งเด็กผู้หญิงในชั้นเรียน——

「แล้ว ทั้งที่เป็นเด็กผู้หญิงแต่เสนอเรื่องคอสเพลย์ออกมาช่วยบอกเหตุผลได้ไหม」

ฉัน โคซึกิ มิยูกิตอนนี้กำลังอยู่ต่อหน้าเด็กผู้หญิงในชั้นเรียนทุกคน

「ถ้าอย่างนั้น ฉันที่เป็นคนเสนอออกมาจะอธิบายให้เองนะ」

ฉันได้รับสายตารังเกียจจากทุกคนยกเว้นแค่สามคนที่อยู่ด้วยกันอย่างทุกที

เข้าใจความรู้สึกอยู่ละ แต่ว่ามีแค่เรื่องนี้ที่จะมีโอกาสได้เห็นแบบสดๆเพราะงั้นต้องพยายาม

「ฮิเมมูระ ยูกิคุงเนี่ยอยู่ในห้องของเราสินะ」

「อา เด็กที่ให้บรรยากาศน่ารักนิดหน่อยนั่นสินะ」

「น่ารักสินะฮิเมมูระคุง」

「จ้อง…พอพูดแบบนั้นแล้วก็อาจจะน่ารักจริงๆแหละ…」

ดูท่าจะดึงดูดความสนใจได้

ที่เหลือก็แค่คว้าหัวใจไว้

「ไม่อยากให้เด็กคนนั้นแต่งหญิงเหรอ?」

「「「「「อึก!!!!!!」」」」」

ทุกคนทำหน้าราวกับได้รับผลกระทบกันมาก

「ถ้าพวกเราอดทนกับคอสเพลย์สักหน่อย แค่นิดหน่อยละก็อาจจะได้เห็นเด็กผู้ชายน่ารักแต่งหญิงซึ่งตามปกติจะไม่แต่งหญิงก็ได้นะ?」

「จะ จริงด้วย…」

「โคซึกิซัง คุณนี่มันอัจฉริยะ!?」

「ฉันจะทำ! ฉันจะทำละ!」

「อยากเห็น!!! ถ้าอดทนก็จะได้เห็นใช่ไหมล่ะ!!!」

「แต่แค่จะบอกไว้หนึ่งเรื่อง มันไม่แน่นอน บอกได้แค่นั้นนะ?」

「ถ้าเจ้าตัวบอกว่าไม่ว่ายังไงก็ไม่เอาก็คงช่วยไม่ได้เนอะ」

「เรื่องโน้มน้าวฝากให้จัดการได้ หมายถึงอย่างนั้นสินะ?」

「แน่นอน! ปล่อยให้ฉันจัดการเอง!」

「ถ้างั้นก็ไม่มีเรื่องจะพูดแล้ว」

「ฉันด้วย」

「ช่วยไม่ได้น้า นิเฮะเฮะ」

ด้วยเหตุนั้น จึงกลายเป็นว่าจะทำคาเฟ่คอสเพลย์ด้วยเสียงเอกฉันท์

เพื่อจะได้เห็นยูกิคุงแต่งหญิง ฉันต้องพยายาม!