เพราะอกหักผมเลยตัดสินใจจะเป็น Vtuber แต่ทำไมผมถึงเป็นที่นิยมในหมู่พี่สาวกันหละ - ตอนที่ 76 ลงรายละเอียดงานวัฒนธรรมแหละ

76.ลงรายละเอียดงานวัฒนธรรมแหละ

หลังจากเผยแพร่วิดีโอคงเพราะมีการตอบรับค่อนข้างมากล่ะมั้ง พิโยตเตอร์ของผมก็เลยเกิดบัคขึ้นจนไม่สามารถใช้สมาร์ทโฟนได้ไประยะหนึ่ง

เพราะมันช่วยไม่ได้พอทำอย่างอื่นแล้วก็ถึงเวลานอนดังนั้นผมจึงเข้านอนเลยในวันนั้น

พอเช้าวันต่อมาการแชร์ดูเหมือนจะลดลงเล็กน้อยดังนั้นจึงลองตรวจสอบดู และเห็นว่ามีการกดไลค์เป็นจำนวนมาก

「อุเอ๋! นี่มันอะไรน่ะ!?」

ภายในห้องจะมีคนกรีดร้องออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจก็ไม่แปลก

ผลลัพธ์มันทำให้รับรู้ได้ถึงความสุดยอดในพลังของแบรนด์GloryCute

ยอดกดไลค์2แสน และยอดรีทวิต1แสน มันถูกเผยแพร่ออกไปจนน่าประหลาดใจ

เพราะสงสัยว่าทางฝั่งวิดีโอเป็นยังไงก็เลยไปดู พอไปดูยอดวิวก็ทะลุ5แสนวิวไปแล้ว

ค่าตอบแทนที่เป็นจำนวนเงินมหาศาลก็กำหนดไว้เรียบร้อย

หรือว่าผม จะทำเรื่องเหลือเชื่อลงไปซะแล้ว?

ก่อนอื่นผมโพสต์ทวีตเพื่อขอบคุณที่ได้รับผู้ติดตามช่องจากผู้คนจำนวนมากและยอดวิวจำนวนมหาศาลลงบนพิโยตเตอร์

เพราะมีคาบเรียนอยู่ด้วย เลยทำแค่ระดับหนึ่งและมุ่งหน้าไปที่โรงเรียน

และทันทีที่มาถึงโรงเรียนเด็กผู้หญิงเพื่อนร่วมชั้น ทั้ง3คนตามปกติก็จ้องมองผมพร้อมแสดงรอยยิ้มกว้างออกมา

「อะ อรุณสวัสดิ์」

ผมทักทายทั้ง3คนอย่างกล้าๆกลัวๆ

「อา-รุณ-สะ-หวัด-!」

「คงรู้อยู่แล้วสินะว่าอยากจะพูดอะไร-!」

「ทะ ทั้ง2คนใจเย็นๆก่อน…ฟุเหะเหะ…」

「ฮิ!」

ผมรับรู้ได้ถึงแรงกดดันอันผิดปกติและพอถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว ข้างหลังก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง

「หือ ยูกิเป็นอะไรไปเหรอ?」

คนที่อยู่ตรงนั้นคือยูโตะนั่นเอง

เป็นอะไรไปเหรอ? ยูโตะพูดแบบนั้นมองไปข้างหน้าผมแล้วสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

「อ้อ โทษที ถึงจะไม่พูดก็เข้าใจอยู่ เรื่องวิดีโอเมื่อวานใช่ไหมล่ะ? ดูดีสุดๆไปเลยนะ」

「ขะ ขอบคุณ…」

ถึงที่ถูกชมจะดีใจแต่มันรู้สึกซับซ้อนสุดๆ

「ยูกิคุงดูดีสุดๆไปเลยละ-…」

「นี่นี่ ไม่ลองคอสเพลย์หลายๆแบบดูบ้างล่ะ…?」

「บางทีอาจจะอยากให้เป็นโมเดล…」

「ทะ ทำไมถึงมุ่งมาทางนี้พร้อมกับทำมือแปลกๆล่ะ!?」

「「「เพราะปฏิกิริยามันน่ารัก เลยเผลอไป」」」

「ทุกคนพูดเหมือนกันเลยละ!?」

「สมแล้วละนะ อัตราการซิงโครเข้ากันได้ดีเลย」

แม้แต่ยูโตะเองก็พูดอะไรบางพร้อมพยักหน้าอืมๆอย่างใจเย็นด้วยเหรอ!?

「เอาเถอะ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน มันมีชื่อเสียงสุดๆบนเนตเลยนะเนี่ยฉันเองก็ภูมิใจไปด้วยเลยละ」

「ดูดีสุดๆเลย…ไม่สนใจเรียนแต่งหน้าเหรอ? มาทำแบบนั้นกันเถอะ?? ต้องเป็นประโยนช์ในงานวัฒนธรรมแน่นอนเลยนะ?」

「เพราะยูกิคุงน่ารักไม่เป็นไรอยู่แล้วละ…」

「ไงก็เถอะทั้ง3คนรู้ตัวอีกทีก็เรียกยูกิคุงไม่ได้เรียกฮิเมะคุงแล้วเหรอ?」

「「「อึก」」」

「อะเร๊ะ? พอพูดแบบนั้นแล้วก็อาจจะใช่?」

「คะ คือว่านะ จะว่ายังไงดีล่ะ」

「ถะ ถึงจะแค่นิดหน่อยแต่ไม่ใช่ว่าที่พูดออกไปเพราะอยากจะสนิทกันมากขึ้นเหรอ!?」

「ฉันแค่หาโอกาสพูดออกไปไม่ได้เพราะทั้งสองคนพูดออกมาก็เลยพูดตาม…」

「「「ไม่ชอบเหรอ…?」」」

「ไม่หรอกเพราะอัตราการซิงค์โครมันสูงเกินไปต่างหาก」

「ผมไม่ได้ติดใจอะไรนะ?」

「「「โล่งอกไปที…」」」

「ฉันเหนื่อยที่จะพูดแล้วนะ」

「ยะ ยังไงก็เถอะไปทำพวกถ่ายทำที่GloryCutyตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ!?」

「จริงด้วย ฉันเองก็สนใจเหมือนกันแฮะ」

「ฉันก็สนใจเหมือนกัน」

「ฉันด้วย!」

「ตัวงานถ่ายทำคือเมื่อสัปดาห์ก่อนนะ?」

「เอ๊ะ? การทำวิดีโอมันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ?」

「มันยังไม่ถึง1สัปดาห์เลยนะ?」

「ยูกิคุงตัดต่อด้วยตัวเองเหรอ?」

「การตัดต่อทางด้านGloryCuteช่วยทำให้น่ะ ผมเองก็ไม่คิดว่าวิดีโอจะทำเสร็จเร็วขนาดนี้ตกใจเลยละ?」

「สมแล้วที่เป็นบริษัทใหญ่…คงต้องพูดอย่างนั้นล่ะมั้ง」

「เอ๋ สุดยอดเลยนะเหล่ามือโปรเนี่ย」

「ดูท่าจะเลียนแบบไม่ได้น้า…」

「เป็นสาขาที่เป็นจุดอ่อนของฉันเพราะงั้นน่าชื่นชมจังน้า…」

「แล้ว ชุดนั่นที่อยู่ในเนื้อหาของบริษัทยูกิคุงได้รับมาหรือเปล่า?」

「ชุดฮู้ดแมวกับเสื้อโค้ทได้รับมาหรือเปล่า?」

ที่จริงแล้วชุดฮู้ดแมวผมเองก็ชอบเหมือนกันพอลองถามดูก็กลายเป็นว่าได้รับมาด้วยความยินดี

เดิมทีก็ชอบพวกสัตว์อยู่แล้วเพราะงั้นเลยชอบเป็นพิเศษละนะ

และโค้ทมันดูดีอย่างแน่นอนเพราะงั้นเอาไปสิ! เลยถูกยัดเยียดและมอบให้มา

ชุดที่ใส่ในระหว่างนั้นเองก็ให้มาด้วย

「นี่ เปลี่ยนมาใส่ชุดฮู้ดแมวเร็วๆสิ!!!!!」

「ไม่หรอกไม่ได้เอามาด้วยนะ!?」

「อุ…อยากเห็นอะ…」

「ฉันด้วย…」

「ฉันเองก็อยากเห็นนะ…」

「ยัยพวกนี้ไม่ควบคุมความต้องการเกินไปแล้ว!?」

「มนุษย์เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่ซื่อตรงต่อความต้องการนะ…?」

「ความต้องการ? ไม่หรอก มันคือสัญชาตญาณน่ะ」

「ถ้าให้ดูก็อยากดูละน้า แต่ถ้าให้ฝืนทำแบบนั้นฉันคงไม่ทำอยาก…แต่ก็อยากดู…」

「แล้วมันอันไหนล่ะ」

「「「อยากดูจริงๆนั่นแหละ!!!」」」

「มะ มันน่าอายเพราะงั้นเลยค่อนข้าง…」

「อึก…ยูกิคุงที่เขินเองก็น่ารักละ…」

「อุก…」

「อา…」

「อย่างกับตายไปแล้วแน่ะทั้ง2คน」

「พอเริ่มโฮมรูมแล้วก็จะกลับมามีชีวิตอีกครั้งสินะ?」

และแล้วพอเริ่มโฮมรูมทั้ง2คนก็กลับมามีชีวิตอีกครั้งตามที่คาดการณ์ไว้

และเพื่อตัดสินรายละเอียดงานวัฒนธรรมช่วงเวลา1-2ชั่วโมงวันนี้จึงกลายเป็นLHR(ลองโฮมรูม)และลงรายละเอียดกัน

เตรียมการงานวัฒนธรรมที่จะมีขึ้นในเดือนหน้าโดยขึ้นอยู่กับเนื้อหาที่ตัดสินใจกันในตอนนี้

และชั้นเรียนของพวกผมถึงจะทำคาเฟ่คอสเพลย์แล้วแต่มีปัญหาใหญ่อยู่

คอสเพลย์ยังไงนั่นเอง

แล้วก็ดูเหมือนว่าหลายคนในชั้นเรียนจะมีการประสานงานกัน โดยบอกว่าถ้าเป็นประมาณ20ชุดก็สามารถเตรียมได้

คอสเพลย์ที่เหล่าคนที่ประสานงานกันสามารถเตรียมได้คือชุดเมด10ชุด ชุดกี่เพ้า5ชุด ชุดพริตตี้5ชุด

อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงขึ้นอยู่กับกรณีแต่บอกมาว่านี่คือขีดจำกัด

แน่นอนว่าจะสงสัยว่าทำไมถึงมีการประสานงานกันแบบนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ละนะ

แต่ในชั้นเรียนมีอยู่30คนดังนั้นจึงต้องทำอะไรบางอย่างกับ10ชุดสุดท้าย

จากนั้นแต่ละคนในชั้นเรียนก็เริ่มพูดคุยกันว่าจะช่วยกันออกคนละนิดละหน่อยเพื่อซื้ออีก10ชุดยังไง

ทุกวันนี้คอสเพลย์ราคาถูกคุณภาพเพิ่มขึ้นค่อนข้างมากหากใช้จ่าย1000หรือ2000เยนก็น่าจะเตรียมของที่คุณภาพสมเหตุสมผลได้บอกมาอย่างนั้น

แม้จะถามความเห็นจากทุกคนในชั้นเรียนแล้วแต่เกือบทุกคนก็ตอบว่าโอเคดังนั้นจึงไม่มีปัญหา

และต่อไปคือเรื่องสำคัญ ใครจะใส่อะไร

ตอนนี้ณ จุดนี้เด็กผู้ชายไม่ได้รู้ตัวเลย

ว่าณ จุดนี้ทั้งหมดเป็นชุดของเด็กผู้หญิง

ดูเหมือนเด็กผู้ชายจะคิดว่ามีแค่เด็กผู้หญิงที่ใส่ ผู้ที่ตระหนักถึงความจริงข้อนั้นจึงเริ่มพูดกันว่าถ้าไม่รวมของผู้ชายเข้าไปด้วยมันก็แย่สิ!

เด็กผู้หญิงเองก็เข้าใจว่ามันช่วยไม่ได้ จึงตกลงซื้อชุดผู้ชายด้วย6ชุด

แต่ว่า เงื่อนไขคือชุดเด็กผู้หญิงจะเป็นคนเลือก และในตอนท้ายจะจับฉลากเพื่อตัดสินว่าใครจะใส่ชุดไหน

ในกรณีที่หยิบกระดาษที่เขียนว่าชุดจับแต่งได้ดูเหมือนจะต้องแต่งหญิงหรือแต่งชายตามการจับคู่ชุดของพวกเด็กผู้หญิง

ถ้าหยิบได้แต่งชายก็เป็นชุดผู้ชาย

ถ้าหยิบได้แต่งหญิงก็เป็นชุดผู้หญิง

ความรู้สึกเย็นวาบที่ผมรู้สึกได้เมื่อวานอาจจะเป็นเรื่องนี้ก็ได้

และแล้วการจับฉลากก็ถึงคิวผม

เหลือ10ชุดแต่งชายยังเหลืออยู่4ชุด

แต่งหญิงมีแค่1ชุดต้องไม่เป็นไรแน่นอน

「ของผู้ชาย…ของผู้ชาย…」

ผมอธิษฐานและหยิบขึ้นมา

「แต่งหญิง…โกหกใช่ไหมเนี่ย…」

「「「「「「「「「「「แจ๋วววววววววว!!!!!」」」」」」」」」」」

เสียงกรีดร้องของเด็กผู้หญิงในชั้นเรียนดังก้องไปทั่วห้อง