เพราะเป็นเทพมังกรเลยไม่มีระบบพิเศษเหมือนเขาอ่ะ! - ตอนที่ 126 อดีตกับอนาคต
บทที่ 126 – อดีตกับอนาคต
เมื่อมิวลืมตาขึ้นทุกอย่างก็เต็มไปด้วยเปลวเพลิง.. สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ใช่เทพธิดาแต่น่าจะเป็นชั้นที่ 5
แต่ทว่าชั้นนี้นั้นมีแต่เสียงกรีดร้อง การต่อสู้ และความสิ้นหวังอาจจะไม่เท่ากับตอนที่มิวพึ่งเจอมา แต่มิวก็แสดงสีหน้าความเจ็บปวดชัดเจน
คนที่ยืนอยู่ข้างๆ มิวตอนนี้ก็คือเทรต้า.. เทรต้ามองซ้ายมองขวาพอเห็นเสื้อผ้ากลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวแล้วค่อยถอนหายใจอย่างโล่งอก
ก่อนที่เทรต้าจะสังเกตเห็นมิวที่ยืนอยู่ข้างๆ มิวเองก็สังเกตเห็นเทรต้าที่อยู่ข้างๆ เช่นกันทั้งสองมองหน้ากัน
“ไหวหรือเปล่า..?”
เทรต้าที่กำลังจะทักทายและด่าเทพธิดานั่นให้มิวฟัง เพราะเธอต้องลอยอยู่กลางอากาศเป็นเวลาอาทิตย์กว่าแน่ะ
แต่พอเห็นท่าทางของมิวที่เหมือนกับว่ามิวไปทำอะไรโหดร้ายมาอย่างงั้นแหละ แถมดวงตาของมิวก็เหมือนคนที่อยากจะร้องไห้
ทำให้ทุกคำพูดที่เทรต้าอยากจะพูดล้วนถูกกลืนลงไปจนหมด พร้อมกับถามมิวด้วยความเป็นห่วง ถึงจะยังรู้จักกันได้ไม่นาน
แต่เทรต้าก็ไม่เคยเห็นมิวแสดงท่าทางแบบนี้ออกมาเลย อย่างมากก็เห็นแค่ตอนมิวโกรธ.. แต่ตอนนี้มิวดูเหมือนกำลังแบกรับอะไรเอาไว้
ดวงตาของเธอมัวหมองไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง
มิวส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร.. ว่าแต่เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”
มิวถามด้วยความสงสัย
“ไม่เป็นไร? ฉันไม่เป็นอะไรหรอก แค่โดนจับแขวนอยู่กลางอากาศเท่านั้นเอง แต่ทางเธอเหมือนจะเจอออะไรมางั้นสินะ”
“ก็นิดหน่อย.. แต่ช่างมันไปเถอะ เรารีบไปเถอะ ฉันไม่อยากอยู่ในหอคอยนี้แล้ว รีบไปเคลียร์ชั้นสิบกันเถอะ”
“เอ้ะ.. อ้ะ..อืม”
มิวพูดเสร็จโดยไม่รอให้เทรต้าตอบก็เดินออกไปแล้ว เทรต้าสับสนกับท่าทางของมิวอยู่ไม่มากก็น้อย แต่เธอก็ต้องตามไปติดพร้อมตอบเสียงสับสน
ท่ามกลางการต่อสู้ที่ดำเนินต่อไปนี้ มีบางครั้งที่มิวยื่นมือเข้าช่วยบ้าง.. ไม่ช่วยบ้าง เพราะเธอกำลังมุ่งหน้าไปทิศทางหนึ่งด้วยความเร็วสูงสุด
เทรต้าเองก็มองทิวทัศน์เมืองด้วยสีหน้าประหลาดใจ แม้เมืองจะไม่ใหญ่มากนัก หากเทียบกับซากเมืองในชั้นสามที่กลายเป็นซากปรักหักพัง
เมืองแห่งนี้ไม่นับเป็นอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ที่น่าตกใจสิ่งก่อสร้างแปลกตาที่อยู่ตรงหน้าลอยอยู่เหนือพื้นนั่นมากกว่า..
“มิวพวกเราต้องไปไหนเหรอ เธอยังไม่ได้ดูเควสที่เทพธิดานั่นให้เลยไม่ใช่เหรอ”
ในขณะที่เทรต้าพูดแบบนั้น มิวก็หยุดเคลื่อนไหว ทำให้เทรต้าชนหลังของมิว มิวไม่ได้หันมามองเทรต้าแค่พูดขึ้น
“ต่อให้ไม่ดูก็รู้แล้ว.. เพราะเป้าหมายที่ต้องช่วยคือ.. คนที่เคยช่วยฉันเอาไว้ในตอนที่ฉันเกือบตายอยู่หลายครั้ง”
“เธอเนี่ยนะเกือบตาย?”
“อืม..”
“ใครเหรอ?”
“นั่นไง”
มิวชี้นิ้วไปทางผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้สติอยู่บนพื้น รอบตัวมีการต่อสู้อันแสนรุนแรงระหว่างปีศาจไร้สติ บุคคลจากลัทธิศาสนาอะไรสักอย่าง
และชายคนหนึ่งที่เหมือนเป็นคนธรรมดาไม่ได้พิเศษไปกว่าใคร..
“เธอชื่อ.. เรย์น่า เทียมูน”
ใช่สิ่งก่อสร้างลอยฟ้าที่อลังการงานสร้างตรงหน้าก็คือเกาะลอยฟ้าที่มีโบสถ์ของศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์ตั้งอยู่..
แม้ขนาดเมืองจะเล็กกว่าตอนชั้นสี่มาก.. แต่นี่ก็คือเมืองเดียวกัน พูดให้ถูกคือเมืองของศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์เมื่อประมาณสิบกว่าปีก่อนน่ะ
และไม่รู้เพราะมิวไม่อ่านเควสหรือเปล่า อาจจะเป็นเพราะเป็นเควสจำกัดเวลา เควสจึงบังคับเด้งขึ้นมาว่า
[แจ้งเตือนเควสต่อเนื่อง]
หลังจากช่วยเหลือเรย์น่าในการจัดการกับปีศาจที่วิวัฒนาการจากพลังลึกลับที่หลอมผสานกับกิ่งก้านแห่งความตายได้ ก็ต้องช่วยเหลือเมืองดังกล่าวอีกครั้งให้รอดพ้นจากวิกฤตแรกไปให้ได้
[เป้าหมายสำคัญ]
เรย์น่า เทียมูน
[ของรางวัล]
ไม่ระบุ [รางวัลรับหลังเสร็จเควส]
………..
แต่ทว่ามิวไม่ได้สนใจ เธอหันไปบอกกับเทรต้าว่า
“เธอช่วยไปจัดการพวกปีศาจจิตมรณะที่อยู่รอบๆ ให้หน่อยนะ แล้วก็ช่วยดันไอ้พวกที่อยู่รอบๆ เด็กคนนั้นออกไปไกลๆ ให้ทีด้วยได้ไหม”
“เอ้ะ ปีศาจจิตมรณะ?”
“หมายถึงพวกที่โจมตีไม่สนใจใครน่ะ”
“เข้าใจแล้ว.. แต่เธอจะทำอะไรเหรอ?”
มิวทิ้งตัวลงไปทางที่เรย์น่าอยู่พร้อมกับตอบเทรต้า
“ตอบแทนบุญคุณ”
หลังตอบออกไปแบบนั้นมิวก็เงียบลงพร้อมคิดในใจตัวเองคนเดียวว่า
“ไม่สิ”
“ทำเพื่อตัวเองมากกว่า”
มิวคิดกับตัวเองแบบนั้นลงไปยืนอยู่ข้างๆ เรย์น่าที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนที่จะปลุกเรย์น่าที่หมดสติให้ตื่นขึ้น
เมื่อเรย์น่าตื่นขึ้นแล้วเห็นคนแปลกหน้าเธอก็ดูกลัวเล็กน้อย เธอพยายามคลานถอยหลังหนีมิวแต่มิวก็ไม่ได้ว่าอะไร
เธอเพียงใช้พลังมังกรในตัวเองปล่อยออกมาเข้าไปอยู่ภายในตัวของเรย์น่า และบาดแผลหรืออะไรต่างๆ ของเรย์น่าก็ค่อยๆ หายไป
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ใช่ศัตรูของเธอ”
“ท่านมาช่วย..ข้าเหรอ?”
เมื่อดวงตาบริสุทธิ์ของสาวน้อยจ้องมาที่มิวก็ทำให้มิวแสดงสีหน้าสับสนออกมา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจ
แม้แต่เด็กน้อยตาดำๆ อย่างเรย์น่ายังสังเกตเห็นได้แทบจะทันที.. แต่ทว่ามิวก็ยังตอบออกไปด้วยรอยยิ้มว่า
“ใช่แล้วล่ะ ที่รักษาให้เมื่อกี้ก็คือวิชาศักดิ์สิทธิ์น่ะ”
“วิชาศักดิ์สิทธิ์…”
แต่ในตอนนั้นเองก็มีปีศาจจิตมรณะที่เล็ดลอดออกมาจากการดึงรั้งไว้ของเทรต้า มิวหันหน้าไปปล่อยลมหายใจมังกรออกมาฆ่ามันอย่างง่ายดาย
“เธอไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม?”
“อ้ะ.. ค่ะ.. ข้าไม่เป็นอะไร”
“ก็ดีแล้ว.. งั้นไว้เจอกันใหม่.. ในอนาคต”
อนาคตของเรย์น่า.. อดีตของมิว.. ดวงตามิวเหมือนกับคนที่กำลังจะร้องไห้ เธอไม่สามารถมองหน้าเรย์น่าได้อีก
เธอกลายร่างเป็นลำแสงพุ่งผ่านไปช่วยเทรต้าจัดการกับปีศาจจิตมรณะ.. ทุกสิ่งทุกอย่างมันถูกกำหนดไว้หมดแล้ว
มิวต้องลงไปช่วยเรย์น่าตามคำสั่งของเควส.. หรือต่อให้ไม่ทำตามคำสั่งเควสมิวก็ต้องทำแบบนั้นเพราะไม่อย่างนั้นมิวก็จะไม่สามารถมาช่วยเรย์น่าได้
เพราะถ้าเรย์น่าไม่เคารพนับถือมิว มิวก็จะตายไปตอนอยู่ในโบราณสถาน.. หรือก็คือมิวถูกบังคับให้ยืนอยู่ต่อหน้าเรย์น่าในวันนี้
เพื่อที่จะทำให้อดีตของมิวสมบูรณ์แบบและร่างภาพอนาคตให้กับตัวของเรย์น่าอีกทีหนึ่ง.. ใช่แล้วเวลาของพวกเธอทั้งสองนั้นไม่ขนานกัน
เรย์น่าในอนาคตเป็นคนช่วยมิวไว้ในอดีต ดังนั้นมิวในอนาคตจึงต้องมาช่วยเรย์น่าในอดีต เพื่อให้เรย์น่ามีอนาคตที่สามารถช่วยมิวเอาไว้
หรือต่อให้มิวไม่ทำตามเควสหรือทำตามที่อดีตถูกกำหนดมาไว้ก็ตาม.. ทุกอย่างจะยังเหมือนเดิมอยู่ดีเพราะดัสก์เสียความทรงจำที่ว่าเรย์น่าเป็นลูกตัวเองไป
และดูจากการต่อสู้ระหว่างดัสก์กับโบสถ์เมื่อครู่นี้ โบสถ์นั่นแหละเป็นคนที่ลบความทรงจำดัสก์ และเรย์น่า
บางทีพวกมันคงจะสร้างความทรงจำขึ้นมาได้ด้วย เพื่อจะให้เรย์น่ามีเป้าหมายในชีวิตพวกมันคงจะสร้างความทรงจำปลอมๆ มาหลอกเรย์น่าเพื่อให้เรย์น่าสังเวยตัวเองในอนาคตอันสั้นแน่ๆ
ดังนั้นแทนที่จะให้พวกมันสร้างความทรงจำหลอกๆ มิวไปเองและมอบพลังมังกรให้กับเรย์น่าไว้ในสมอง.. ความทรงจำของเรย์น่าตอนที่พบกับมิวก็จะได้ไม่หายไปไหน
พอนึกได้แบบนั้นมิวก็หัวเราะออกมา..
“อ่า..เพราะแบบนี้สินะ ตอนที่เรย์น่าใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ถึงมีกลิ่นอายพลังมังกรที่ชัดเจนขนาดนั้น”
…..ใช่แล้ว ตั้งแต่ชั้นที่หนึ่งมาถึงชั้นห้า..
มันไม่ใช่โลกที่แตกต่างกัน..
มันไม่ใช่โลกคนละใบ..
แต่…มันคือโลกเดียวกัน
เรื่องราว.. เรื่องราวในอนาคตของมิวมันถูกกำหนดไว้ตั้งแต่ตอนแรก
ตั้งแต่ที่ชั้นหนึ่ง..
ตั้งแต่ที่พบกับคนปริศนา..
ที่ออกมาพูดว่า…
“ท่าน.. ท่าน..”
“เป็นเพราะข้าไม่ได้ความเอง.. เป็นเพราะข้าไร้ความสามารถเอง ทุกคนถึงได้ตาย.. ทั้งที่พวกเรา.. ทั้งที่พวกเราทุกคน— แค่กๆ”
“ท่าน.. ท่านมิว ข้าขอโทษจริงๆ ..”
“เพราะพวกเรามัวแต่พึ่งพลังของท่าน…”
“ข้าขอโทษ.. ข้าขอโทษ”
“อย่างที่คิด.. ท่านเคยบอกกับพวกเราไว้สินะ.. ว่าท่านจะจดจำพวกเราไม่ได้ในอนาคต.. แต่แบบนี้แหละดีแล้ว”
“ข้าถึงกล้าขอโทษ.. ที่ข้าไม่สามารถปกป้องนาง..เอาไว้ได้”
“ข้าขอโทษจริงๆ ..”
“ท่านมิว.. ท่านหญิง…”
……..
คนคนนั้นก็คือ..ดัสก์… ไม่ว่าจะชั้นสามที่กลายเป็นซากปรักหักพัง หรือภูเขาซากปรักหักพังของโบสถ์ที่ซ่อนสัตว์ประหลาดเอาไว้
หรือชั้นสองที่มีสัตว์ประหลาดที่คล้ายปีศาจจิตมรณะ.. ทุกอย่างมันเชื่อมโยงกันหมด..
ถูกต้อง ทุกครั้งที่มิวเดินหน้าเข้าสู่อนาคตแต่ละชั้น แต่ละชั้น
มันคือโลกในอดีตของโลกที่เรย์น่าอยู่
อนาคตถูกกำหนดไว้แล้วโดยอดีตของมิว..
และอนาคตของมิวก็เป็นคนกำหนดอดีตของโลกใบนี้
เวลาของมิวกับเรย์น่านั้น เดินสวนทางกัน
อดีตไม่ได้เชื่อมโยงกับอนาคตเพียงทางเดียว
แต่อนาคตก็เชื่อมโยงกลับมายังอดีตเช่นกัน
แม้แต่ความตายของเรย์น่า.. ที่อยู่ชั้นสามที่มิวต้องตามหาตัวเธอแต่ดันเข้าใจผิดว่าเป็นเทรต้า..
ใช่แล้ว ทุกอย่าง..มันคือความผิดของมิวทั้งหมด
……….
[ยังงงไหม ถ้ายังงง ผมของงด้วยคน – ผู้เขียน]
