เพราะเป็นเทพมังกรเลยไม่มีระบบพิเศษเหมือนเขาอ่ะ! - ตอนที่ 47 การพบกัน

บทที่ 47 – การพบกัน

“เอ้ะ.. เอ้ะ!?”

เทรต้าที่ตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าก็ได้แต่ร้องอุทานออกมาด้วยความสับสนเล็กน้อย.. เธอหันไปมองผู้หญิงประหลาดตรงหน้าของตัวเอง

แม้จะถูกอุ้มหลบออกมาแล้วก็ปล่อยลงแล้ว แต่สำหรับเทรต้าทุกอย่างเหมือนเกิดขึ้นทันที มันเร็วมากซะจนตามเรื่องราวไม่ทัน

เหมือนกับว่าเธอเทเลพอร์ตข้ามมิติมามากกว่าการถูกจับย้ายสถานที่ด้วยซ้ำ แม้แต่ชุดนาโนควอนตัมรุ่นล่าสุด ซึ่งเป็นเทคโนโลยีระดับสูงสุดของดาวเธอ

ยังไม่สามารถสร้างบาเรียเวกเตอร์ออกมาสะท้อนได้ทันด้วยซ้ำ.. ซึ่งมันแปลกเกินไป.. แน่นอนว่าเมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลงเธอจึงได้แต่มองไปที่มิวผู้หญิงประหลาดอย่างโง่งม..

“ไม่คิดว่าจะมีคนไล่ล่าอยู่ด้วย ในหน้าต่างไม่เห็นบอกไว้เลยนะ”

มิวพึมพำกับตัวเอง ซึ่งแน่นอนว่าเทรต้าที่ไม่ใช่ผู้ใช้อารยธรรมก็ต้องสับสนเป็นแน่ เพราะเธอไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร

มิวหันมามองเทรต้า.. ที่สวมหน้ากาก สวมชุดประหลาดดูไม่ค่อยเข้ากับสถานที่แห่งนี้เลยสักนิด

ดูยังไงก็น่าสงสัยสุดๆ แน่นอนว่าอาจจะเพราะการแต่งตัวที่แปลกออกไปหรือสิ่งที่เธอกำลังทำมันไม่ดีจริงๆ พอโดนมิวมองมาที่ตัวเอง

เธอก็อดไม่ได้ที่จะหดหัวเล็กน้อยตามสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น..

แน่นอนว่ามิวเองก็ไม่รู้จะทำยังไงกับอีกฝ่ายเหมือนกัน ดังนั้นเมื่อมิวมองไปยังหญิงสาวที่ตรงกับคำร้องขอของเควสทุกอย่าง

เธอจึงเปิดหน้าต่างเควสขึ้นมา.. และเหมือนว่าเควสเดิมจะหายไปแล้ว แต่เควสใหม่ขึ้นมาแทนที่ แสดงให้เห็นว่ามิวนั้นเจอกับเป้าหมายแล้วนั่นเอง

กล่าวคือ เธอคนนี้แหละคือเป้าหมายที่เควสให้ตามหา .. แน่นอนว่าถึงจะให้เวลามายี่สิบกว่าชั่วโมงก็ตาม สำหรับมิวเธอก็ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น

[แจ้งเตือนเควสลับ]

พบเจอกับหญิงสาวปริศนาแล้ว แต่ดูเหมือนว่าหญิงสาวปริศนาจะมีความลับบางอย่างที่ไม่สามารถบอกกับคุณได้ เธอมีเรื่องทุกข์ใจที่ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยกับใครได้ และบางทีความลับนั้นอาจจะนำไปสู่เรื่องราวที่ปกปิดอยู่ภายในที่แห่งนี้

ล่วงรู้ความลับบางอย่างของหญิงสาวก่อนจะสายเกินไป [ระยะเวลา 24 ชั่วโมง]

[รางวัลเควสเสร็จสิ้น]

หยาดน้ำค้างรุ่งอรุณ [คุณสมบัติ สามารถรักษาโรคป่วยเรื้อรังได้ทุกอย่าง หากเอาไปแลกใน Tower shop สามารถแลก Tower point ได้จำนวนหนึ่ง]

[รางวัลเควสล้มเหลว]

?????????

……………..

เมื่อมิวอ่านสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ รางวัลแบบเควสเสร็จสิ้นกับล้มเหลวเธอพึ่งจะเคยเจอ

เรื่อง Tower point เธอพอจะเข้าใจจากเทพธิดาแล้วว่าเป็นคะแนนที่ใช้ในการกระโดดข้ามชั้นได้.. แต่เอาเข้าจริงมันน่าจะเป็นเหมือนเงินตราในหอคอยนั่นแหละนะ ซึ่งมิวไม่ได้สงสัยอะไรกับมันมาก

แต่ที่เธอสงสัยคือรางวัลเมื่อเควสล้มเหลว.. มันบอกว่าเป็นรางวัลไม่ใช่บทลงโทษ ใช่ไหม.. แต่เธอก็ไม่มั่นใจอยู่ดีว่าจริงๆ แล้วรางวัลที่ล้มเหลวอาจจะเป็นบทลงโทษก็ได้

เพราะนี่ถือเป็นครั้งแรกที่ได้รับอะไรแบบนั้น แถมในช่องคำอธิบายก็ไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าจะได้รับอะไรหากทำเควสไม่สำเร็จ

แต่ต่อให้ช่างเรื่องรางวัลไปก่อน.. สิ่งที่มิวต้องทำในเควสนี้หาใช่การต่อสู้เหมือนชั้นก่อน แต่เป็นการยุ่งเกี่ยวกับความลับชาวบ้านเขา

เอาเข้าจริง มิวก็ไม่ได้ถนัดในการเข้าหาคนอื่นขนาดนั้น ถึงจะมีทักษะไม่ได้แย่แต่จะให้ตีสนิทเพื่อล้วงความลับแบบนี้

คนธรรมดาที่ไม่มีทักษะจิตวิทยาสูงส่งแบบมิวจะไปทำได้อย่างไร.. เอาเข้าจริงงานนี้มันหยาบกว่าการต่อสู้ด้วยซ้ำ

“เอ่อ..คือ…. เธอคือ?”

ในขณะที่มิวกำลังเหงื่อแตกพลั่กนั้น คนที่พูดขึ้นก่อนก็ไม่ใชใครอื่นนอกจากเทรต้า พอเสียงทักทายของเทรต้าดังขึ้นมิวถึงได้สะดุ้ง

สติสตังที่กระจัดกระจายก็กลับมารวมกันอยู่เหมือนเดิม.. ใช่ อย่างแรกที่มิวต้องทำคือแนะนำตัวก่อน.. เอาเข้าจริงมิวไม่จำเป็นต้องถามจากเจ้าตัวเอาก็ได้

หากอยู่ไปด้วยกันสักพักแค่สังเกตสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการหรืออยากได้ก็น่าจะพอแล้วล่ะ.. คงใช้เวลาไม่นาน… กับผีน่ะสิ

เวลาเควสแค่ 24 ชั่วโมง.. จะไปรับรู้จากการสังเกตได้ยังไงถ้าไม่ใช่ยอดฝีมือจากดินแดนที่ผู้คนเรียนจิตวิทยามาตั้งแต่เด็กละก็นะ

“อ่า.. ฉันมีชื่อว่า มิว.. ฉันคือ.. เอ่อ..”

จะว่างั้นก็เหอะ เพราะเธอไม่รู้เนื้อหาในเควสหลังจากเจอเป้าหมาย เลยทำให้ไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน พอต้องมาคิดด้นสดเกี่ยวกับเซตติ้งตัวเองที่มาช่วยเหลือ

มิวเลยนึกไม่ออกว่าจะใช้คำพูดแบบไหนดีขึ้นมา หลังจากพยายามคิดคอนเซปท์อยู่เกือบนาทีได้มิวถึงได้พูดขึ้น

“ฉันเป็นนักเดินทางที่ผ่านทางมาน่ะ เห็นว่าเธอตกที่นั่งลำบากก็เลยยื่นมือเข้าช่วยแค่นั้นแหละ”

นี่คือกำลังสูงสุดที่มิวสามารถด้นสดขึ้นมาได้แล้วล่ะ หญิงสาวที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่พยักหน้าตอบด้วยเสียงเบาๆ ทั้งยังมีความคลางแคลง

“อ้ะ เสียมารยาทแล้ว ทางฉันมีชื่อว่า เทรต้า เอล สกาเล็ต ยินดีที่ได้รู้จักนะ..ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยฉันจริงๆ”

ยังเป็นเรื่องน่ายินดีที่เทรต้าไม่ใช่คนขี้สงสัยหรือคิดเล็กคิดน้อย แม้เธออาจจะไม่ได้เชื่อคำพูดของมิว แต่เธอก้ไม่ได้คิดจะเสาะหาความจริงของคนแปลกหน้าขนาดนั้น แต่จู่ๆ มิวก็ร้องขึ้นมา

“อ้ะ”

“หือ มีอะไรเหรอ?”

“ปะ.. เหล่า ฉันแค่แปลกใจว่าที่นี่มีคนแทนตัวเองว่า ‘ฉัน’ ด้วยแฮะ.. แต่คงไม่แปลกเท่าไหร่มั้ง”

มิวพูดแบบนั้นพร้อมกับมองเทรต้าตั้งแต่หัวจรดเท้าใหม่ เพราะชุดที่อีกฝ่ายใส่ มันให้ความรู้สึกเหมือนแบบว่า.. ไฮเทคสุดไซไฟมากๆ

“เอ้ะ.. แปลกงั้นเหรอ ที่ดาวฉันก็แทนตัวเองว่า ‘ฉัน’ กันแทบทุกคนนะ?”

“เห๋.. เป็นงั้นเหรอ?”

มิวที่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าเข้าใจ แสดงว่าชั้นนี้คงจะแทนตัวเองว่า ฉันเธอกันทุกคนงั้นสินะ…

ในขณะพูดคุยกัน ตัวของเทรต้าก็พยายามจะให้ชุดแฮคเข้าไปในกุญแจมือเพื่อปลดล็อก ถึงจะหลุดออกมาจากมือแอเรียนได้แล้ว

แต่อย่างมากก็แค่ทำให้ชุดของเธอกลับมาทำงานได้นิดหน่อยเท่านั้น เพราะเดิมทีคุณสมบัติของกุญแจมือคือสามารถหยุดการทำงานของระบบทุกอย่างได้

ผ่าน ‘ไอออน’ น่ะนะ.. แต่แน่นอนว่าชุดรุ่นใหม่ล่าสุดนี้มันไม่ได้ธรรมดาขนาดพอจะถูกผนึกไว้โดยสิ้นเชิงขนาดนั้น

แต่มันก็ไม่ง่ายเช่นเดียวกัน ดังนั้นตลอดเวลาที่คุยกับมิวเทรต้าจึงเหมือนขับยุกยิกไปมาเหมือนกับโจรที่ถูกจับใส่กุญแจมือแล้วพยายามหลบหนีไม่มีผิด

ให้ความรู้สึกว่า เป็นยุคอนาคตแต่ตอนดิ้นรนหนีจากกุญแจมือก้เหมือนยุคปัจจุบันเลยน้าไม่มีผิด

“เอ่อ.. ให้ฉันช่วยไหม?”

พอเห็นอีกฝ่ายที่เริ่มลำบากขึ้นมิวก็เลยถามออกมา ตอนแรกมิวก็ว่าจะช่วยถอดตั้งแต่แรกแล้ว แต่พอเห็นอีกฝ่ายใช้ความสามารถทั้งหมดในการปลดล็อกขนาดนั้น มิวเลยเกรงใจนิดหน่อย..?

“เอ้ะ.. ไม่เป็นไรหรอก อีกสักหนึ่งวันก็น่าจะหลุดได้แล้วล่ะ”

“…..ฉันว่าระยะเวลาหนึ่งวันนั่นมันไม่น้อยเลยนะ”

มิวตอบกลับด้วยรอยยิ้มฝืดๆ เพราะอีกฝ่ายพูดเหมือนกับจะบอกว่า ‘เอาออกเองได้น่า แค่หนึ่งวันก็น่าจะหลุดแล้ว’ ทั้งที่ถ้านานขนาดนั้นไม่ควรถูกเรียกว่าแค่

แน่นอนว่าเทรต้าเองที่ไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากมิว เพราะนี่ทำจากแร่ชนิดพิเศษ ซึ่งเป็นแร่ที่ดูดซับแรงกระแทกทุกอย่างได้

เอาง่ายๆ ไม่ว่าจะใช้กำลังหรือใช้อะไรมาตัดมันก็ไม่ขาดหรอ—

ว่าแล้วในมือมิวก็หยิบดาบเล่มหนึ่งออกมาซึ่งแน่นอนว่าเป็นดาบของผู้กล้าเอริเนีย แล้วตัดไปที่กุญแจมือ

ผลลัพธ์คือ.. ขาดง่ายเหมือนดั่งเต้าหู้ไม่มีผิด

“…เอ๋…?”

“เป็นไปได้ด้วยเร้อ”

มิวเก็บดาบคืนไป.. เอาจริงดาบเล่มนี้พักหลังๆ ชักเอาใหญ่ขอแค่มิวคิดจะทำอะไรมันก็จะโผล่มาให้ใช้เลยทั้งที่ไม่ได้ขอเอริเนียก่อน

พอเลิกใช้มันก็จะหายไปเอง.. ตั้งแต่ตอนย้อนอดีตแล้ว.. มิวลืมถือมันกลับมาด้วยเลย แต่มันกลับมาหามิวตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้

เอริเนียที่เป็นเจ้าของดาบคง….

“อ้ะ พูดถึงเอริเนียแล้ว…”

เอริเนียตัวน้อยก็รอเธออยู่นี่น่า มิวเดินไปหาเอริเนียตัวน้อยในซากบ้านที่ยังพอเข้าไปหลบซ่อนได้อยู่พร้อม

แต่เมื่อเธอเดินเข้าไป…

สีหน้าของมิวก็เปลี่ยนสี

เพราะ..

เอริเนียได้หายตัวไปแล้ว!